Van boeken in de trant van 'wat mannen en vrouwen wel of niet willen weten' wil ik niet weten.
Ik ben weliswaar een man, maar behoor niet tot de mannen waar die boeken over gaan.
En ik hou niet van vrouwen die uit een boek willen weten wat mannen weten of niet willen weten.

Hier - nu ben ik net zo dom aan het oudehoeren over mannen en vrouwen als in die boeken wordt gedaan.
Hoewel ik dat niet kan weten - ik lees die boeken immers niet?

Minister Verdonk in het gisteren geopende Vertrekcentrum van Ter Apel, tot alle medewerkers 'die deze klus tot nu toe samen met mij hebben geklaard':

'Ik wil u danken voor uw goede werk en u complimenteren met uw professionaliteit. Maar meer nog dan dat: ik wil u een hart onder de riem steken. Laat u niet van de wijs brengen door een paar onnozele rappende pubers. Of door mensen die met geweld en dreiging hun zin door proberen te drukken. De overgrote meerderheid in Nederland steunt u en waardeert wat u doet. Zij zijn u dankbaar. En ik ook.'

Ik niet.
Ik ben geen onnozele rappende puber, ik probeer ook niet met geweld en dreiging mijn zin door te drukken, maar ik steun de minister en haar klusklaarders niet, ik waardeer ze niet en ik ben ze niet dankbaar.
Ik behoor dus niet tot de 'overgrote meerderheid' die minister Verdonk achter zich weet. Hoe groot is die meerderheid precies? Is er recent onderzoek gedaan?

Of liegt minister Verdonk net zo hard als toen ze bij de behandeling van het terugkeerbeleid beweerde dat ze alle rapporten van alle 26.000 uitgeprocedeerde asielzoekers had bestudeerd?

Op het Klein Stationnetje
's morgens in de vroegte
stonden 7 wagentjes netjes op een rij
en het machinistje
draaide aan het wieletje
hakke hakke puf puf
weg zijn zij

In het uitgelekte plan van minister Peijs, waarin zij aangeeft welke onrendabele lijnen de NS gaat opheffen, wordt ook de lijn Klein Stationnetje - Groot Station genoemd.

Het Klein Stationnetje, waar gedurende tientallen jaren jeugdige reizigers zijn ingestapt - voor velen de eerste kennismaking met het vervoer per trein - gaat zijn stationsfunctie verliezen!

Vanmorgen vroeg zijn we een kijkje gaan nemen.
De zeven wagentjes stonden netjes op een rij.
We troffen het machinistje van dienst, de heer B. Wielewaal, bezig met het glimmend wrijven van het koperen wieletje.

• U hebt het slechte nieuws vernomen?

'Ja, maar ik kan 't niet geleuven, meneer. Da kaan toch nie? Het Klein Stationnetje kent een iegelijk die klein is weest. De prinsessen zijn hier wezen daan, de minister-president... nee meneer, da ga mooi nie deur!?

• De consumentenorganisaties, diverse Kamerleden en de vakbonden hebben al boos gereageerd.

'Ziedewel! Neu, komp niks van in. Maar noe moe'k vertrekken, meneer.'

Het machinistje klom op het locomotiefje, stak zijn 'pannekoekje' uit het raampje en blies op een fluitje - het stationschefje was bij een vorig bezuinigingsrondje al gedwongen tot ontslag - waarna de zeven goedgevulde wagentjes met ouders en kinderen, zich met een vrolijk 'hakke hakke puf puf' in beweging zetten.

En weg waren ze.

Als de kinderen maar niet op hun Scoubidou-draden sabbelen, krijgen ze geen schadelijke chemische stoffen binnen.

Moet u eens kijken wat we aan stoffen dagelijks binnenkrijgen als we happen, kauwen en slikken.

Het nieuwe logo van Amsterdam zal op alle brieven, folders en posters van de gemeentelijke bedrijven en diensten worden gedrukt.
I AM in rood - STERDAM in zwart.
Met deze citymarketing moet de stad worden gepromoot bij toeristen, bewoners en bedrijven.

Ook in andere Nederlandse steden wordt heftig gebrainstormd over een moderne, internationale pr-aanpak.
In Den Haag wil men de nadruk gaan leggen op de plezierige aspecten van wonen en werken in de Hofstad. 'Ons logo zal het Haagse funkarakter benadrukken,' aldus Robert Welsink van reclamebureau WelsinkPartners, 'en we zijn er geloof ik wel uit.'

Als nieuwe slogan wordt nu I DENHAHAG getest. Met veelbelovende resultaten. De mensen gaan bij het uitspreken van de stadsnaam vanzelf lachen en dat wordt als een groot voordeel gezien.

In Groningen heeft een nieuw motto veel voeten in de aarde. 'We hebben een meesterlijke leuze bedacht', zegt Jolle Bekkers van bureau BekkersBakker, 'maar dan is wel nodig dat men hier inziet dat de letter R dient te sneuvelen. Als we de nieuwe naam Goningen erdoor hebben, is onze slogan I GOningen de best denkbare, die Goningen in één klap op de wereldkaart zal zetten.'

Plan van Justitie: zes gevangenen in een cel zetten van vijftig vierkante meter groot.

Zes? Is dat niet een beetje te ruim bemeten? In zo'n cel passen toch zeker honderd stapelbedden?

Het ministerie van Justitie moet er een wedstrijd van maken:
hoeveel gevangenen kunnen in zo'n veelmanscel worden gepropt?

Een wereldrecord proberen te vestigen, de media erbij betrekken - zul je eens zien hoe leuk de gevangenen het vinden mee te doen.

Ha mensen,

Jullie zijn al geweest, of moeten nog?
Ik behoor tot de blijvers. Noodgedwongen, want mijn eigen mediagekte houdt me thuis.

Komt zo: van de winter heb ik mijn gehele mediapark vernieuwd - de Totale Thuisbioscoop ingericht. Blokkie-om Surround. En nou zit ik met een stapel Aanmaningen en Laatste Waarschuwingen waar je koud van wordt. Dus dan maar niet op vakantie.

Ik ben hard aan het werk. Als ik rond de 1e september tien uitvindingen op de rails heb staan, kom ik riant uit de financiële probleempjes.

Vanmiddag was het bingo.
Ik was even naar het dorp gefietst voor een afkoelend ijsje. Drie bollen - manga, mokka en banana - op een hoorntje en ik sta buiten lekker te likken en te smakken, valt mijn oog op de blowup-ijsco die buiten staat geparkeerd.
Aan de hoorn zit een metalen handgreep gemonteerd! Lekker makkelijk voor de baas: hij kwakt te 18.00 uur, na sluiting, in één slinger de ijsco de winkel binnen.

En op hetzelfde moment begint mijn ijsje te druipen, zo warm was het vanmiddag. Manga over mijn hand, mokka op mijn broek en banana op mijn schoenen.
En ook op dat moment viel het 50 cents euromuntje. Hebbes!

Deze zomer lukt niet meer, maar volgend jaar is het idee marktrijp en wordt bij elk ijshoorntje een 'stripje' geleverd in de vorm van een handgreepje, dat heel makkelijk op het hoorntje is te plakken et voilà: je houdt je ijsje met een vinger in het stripje vast. Geen gedruip en geplak en geveeg en gevloek meer.

Ik schat dat ik wereldwijd het eerste jaar zo'n 2 miljoen hoorntjeshandgrepen kan wegzetten.

Waar dat stripje precies van is gemaakt - eetbaar spul? - is onderwerp van nader onderzoek.
En ik moet uitvogelen of de eigenaar van de winkel die de handgreep op zijn reclameijs heeft geschroefd, moeilijk gaat doen van 'nee, het is mijn idee'.

Mensen, ik zie het leven weer helemaal zitten!
En volgend jaar gaat deze jongen onmetelijk ver weg op vakantie. Mag hij?

Jullie Driek

Vanmorgen heb ik me gefeliciteerd met de 75e verjaardag van Remco Campert.
Vandaag vier ik namelijk het feit, dat ik voor het 47e jaar lezer van Remco Campert ben.

Als u ook lezer van Remco Campert bent: van harte gefeliciteerd en nog vele jaren.

In de vierde klas van de middelbare school las ik voor het eerst gedichten van Remco Campert. En ik ging meteen proberen of ik ook zulke gedichten schrijven kon. Niet dus.

En onder vrienden lazen we elkaar het verhaal 'De jongen met het mes' voor. Waarna we zeker wisten dat we het huis uit moesten om naar de Echte Grote Stad te verhuizen, waar je maar met je voet op de grond hoefde te stampen en er was een feest.

Sindsdien heb ik alles gelezen wat hij heeft gepubliceerd en feliciteer ik me met de uren en uren lachen, genieten en ontroering die Remco Campert me heeft bezorgd.

Als verjaardagscadeau heb ik mezelf iets toepasselijks gegeven:
Remco Campert die een van zijn gedichten voordraagt. Want mooier dan hij het zelf doet, kan zijn poëzie niet worden voorgelezen.

Zoals op een zondagmorgen in mei rond een uur of twaalf, zo rustig en ontspannen ziet Nederland er momenteel de gehele dag uit met een paar miljoen Nederlanders op vakantie in het buitenland.

Leuk itempje in het Journaal, over een apotheker die bij gedetineerden graag een paar ampullen vitaminen en voedingssupplementen door hun eten wil mengen. Worden ze minder agressief van. Zijn ze beter bestand tegen met meerderen op één cel moeten verkeren.

Die apotheker weet heel goed dat er veel sterkere middelen zijn om gedetineerden rustig te houden. Maar, denkt de apotheker, laat ik voorzichtig beginnen. Die overdosis vitaminen kan ook schadelijk zijn, maar daar gaan de meeste kijkers aan voorbij. Die slikken dagelijks ook megadoses, dus dat pikken ze wel.

Heeft de apotheker nog een middeltje in zijn kast dat zijn eigen geestestoestand kan verbeteren?
Een anti-engdenkenmiddel? In de hoogste dosering graag.

Het nieuwe woord op de stationsfietsenstalling knalde me tegemoet.

Ik geef toe: ik moest geruime tijd nadenken voor ik het begreep.
Ik werd in de war gebracht doordat de gehele fiets onplatbaar kan worden gemaakt.
Even gedacht: bedoelt men dat de fiets een hardstalen frame kan krijgen, zodat bij overrijden door een vrachtauto geen stangetje wordt geplet?

Als er had gestaan: wij maken uw banden onplatbaar, ja...

Google schrikt ook van het rare woord: 'Bedoel je te zoeken naar oplaatbaar'?
En laat daar twaalf sukkels zien, die oplaadbaar bedoelen.

Nee, ik vrees dat het nieuwe woord geen hoge ogen gaat gooien.
'Op wat voor banden fiets jij'?
Eh.. gewone banden...?
'Platbare banden'?
'Weet ik niet...'
'Er zijn nu onplatbare banden.'
'Goh, rijdt dat lekker'?
'Sinds mijn fiets onplatbaar is gemaakt, rij ik als een speer!'

Andere mogelijkheden:

Nooit-meer-lek-banden
Lekloze banden
Anti-lekbanden
Wij maken uw fiets plakvrij.
Wij maken uw banden gaatjewerend.
Maak uw fiets lekongevoelig!

Mocht onze regering het idee van het boekje overnemen, dan raad ik u aan het goed te bewaren. Over enkele decennia is het van grote antiquarische waarde.

Veertig jaar geleden deed men ook een poging tot collectieve bangmakerij.
Als Nederland getroffen zou worden door een atoombom, raadde men de burgers aan te schuilen onder tafel.

Maar de angst was toen veel gezelliger georganiseerd.

'Wend U voor nadere inlichtingen tot Uw blokwachter'.

Elke wijk had een eigen blokhoofd, herkenbaar aan een bordje op zijn voordeur.

Alvorens een boekje uit te geven, zou onze regering de ten onrechte opgeheven BB weer dienen op te richten.

We willen een meld- en aanspreekpunt.

Wie is verdacht in onze wijk?

Welk huis moeten wij nauwlettend in de gaten houden?

We eisen ons blokhoofd terug!

Eergisteravond laat zat ik bij buren-verderop gezellig rond de Mexicaanse lemen tuinkachel, toen er even een stilte viel, waarin Klaas, zomaar vanuit het niets, zich liet ontvallen:

'En stormde naar buiten in nachtgewaad!

'Wat bedoel je, Klaas

'Ja, ik weet niet - die regel komt ineens bovendrijven. Is uit een lied, maar ik zou niet weten welk.'

'Ja, wacht even,' zei buurvrouw Akkie, 'ja, komt mij ook bekend voor: 'En stormde naar buiten in nachtgewaad'.'
En ze zong, onvast en zoekend, maar na die ene regel hield ze meteen weer op. 'Ja, hoe het verder gaat... geen idee.'

'Het is volgens mij uit een zomerkampliedje,' wist Manfred, 'je zong het bij het kampvuur. 'En stormde naar buiten in nachtgewaad'.? Ook hij stokte na die ene regel.

'Klopt!' riep Klaas opgetogen uit, 'de regel 'En stormde naar buiten in nachtgewaad' kwam bij me boven toen ik in de vlammen van de tuinkachel zat te staren.'

Enfin, u kent het: het hele gezelschap stortte zich op de regel, die nagenoeg iedereen 'bekend voorkwam'.

Je moet in zo'n geval een autoriteit bij de hand hebben.
'Weet je wat,' opperde ik, 'ik bel de dirigent van het Bieslogkoor, ik leg hem de regel voor en dan krijgen we gegarandeerd antwoord.'

De regel kwam Jan Vlasakker bekend voor, maar hij leverde niet de verlossende liedtitel.
'Geef me even de tijd,' besloot Jan, 'hier moet ik uitkomen'.

Het gezelschap bleef nog een halfuurtje proberen, waarna Joost Zwagerman onderwerp van gesprek werd en we het nachtgewaad vergaten.

Vandaag mailde Jan Vlasakker mij bijgaande geluidsbestanden.

Kunnen we helpen?
Is het mogelijk het streven naar Vrijheid voor Internet in China te ondersteunen met een actie?

Iemand zou moeten uitzoeken welke van de 60.600.000 sites van staatswege worden gebruikt voor propagandistische doeleinden, zodat we die kunnen boycotten.

De eerste 5 miljoen maar nemen?

Het programma is nog aan de gang, maar ik haakte af. Ik kon de confrontatie niet langer verdragen.

Zomergast Heleen van Royen heeft mij namelijk met de neus op het feit gedrukt dat mijn gehoor ernstig achteruit is gegaan.

Driekwart van wat zij zegt versta ik niet.

Ik heb het geluid van de televisie opengedraaid, ik heb beide handen als hulpschelpen achter mijn oren geplaatst, maar dan nog komen haar betogen grotendeels als warrig gebrabbel tot mij.

Het is ongetwijfeld buitengewoon interessant wat zij te berde brengt - anders was zij niet uitgenodigd - maar het ontgaat mij helaas.

Het is schokkend zo plotseling te worden geconfronteerd met je eigen lichamelijke aftakeling.

Ik ga morgen direct een afspraak maken met een KNO-arts, waarna een audicien mij voor beide oren een apparaatje moet 'aansmeren'.
Je schijnt nu van die hele kleine mini-computertjes te kunnen krijgen, die niemand ziet zitten.
(In je oren.)

Het favoriete radioprogramma van meneer Foppe wordt uitgezonden op zondagmorgen.
Hij staat het zichzelf toe wel tot twaalf uur in bed te blijven liggen - kopje koffie, plakje ontbijtkoek erbij, luisteren naar Vroege Vogels en OVT op Radio 1.

Maar het programmaatje dat hem het meeste plezier verschaft, duurt hooguit twee minuten en gaat aan het nieuws op de hele uren vooraf.

Lekker Weg In Eigen Land

Een uitbundige, zeer opgewekte vrouwenstem leest vrolijke uitgaanstips voor. Je kunt deze dag met z'n allen naar interessante, 'spetterende' en gezellige tentoonstellingen, pretparken en evenementen.

Meneer Foppe hoort ze glimlachend aan, schurkt nog eens behaaglijk tegen de stapel van drie kussens en neemt een hap van de overheerlijke plak.

Heerlijk! Er niet uit hoeven! Lekker In je Eentje In Eigen Huis!

Mijn vader heeft vanaf zijn zeventiende tot zijn achtenvijftigste jaar, zes dagen in de week gewerkt van halfnegen tot vijf (de vrije zaterdag werd pas in 1960 ingevoerd).
Een kantoorbaantje, waar hij een fikse hekel aan had.
Maar ja, hij had een vaste betrekking en die kon je maar beter houden.

Hij kreeg twee weken zomervakantie.
Twee weken.
Gedurende één week trok hij er alleen - zonder gezin - met fiets en tent op uit.
Mijn moeder vond dat goed, ze wist wat die week voor hem - groot natuurliefhebber en woudloper - betekende.

Van zijn verhalen heb ik onthouden dat hij die kampeertocht meestal maakte met een collega, die ik alleen ken als 'Meneer Van der Drift' en een even grote kampeerder was als hij.
Hun einddoel was: kamperen aan de Vecht bij Ommen - voor hen de mooiste plek ter wereld.

's Winters liepen ze regelmatig elkaars afdeling op, om even met elkaar het visioen op te roepen, van de tent in dat schitterende landschap.

Op de foto zitten meneer Van der Drift en mijn vader (rechts) te genieten, een pijpje smokend in het avondlicht. Mijn vader heeft een lange broek aangetrokken, want het begint wat frisjes te worden. Kijk, links onder de luifel staat de gevulde waterzak.

Eén week in het jaar.
En mijn vader overleed zeven jaar vóór hij op zijn vijfenzestigste met (klein) pensioen zou zijn gegaan, zodat hij misschien wel eens twee weken aan de Vecht had kunnen kamperen.

Daarom:
mocht de directie bij u op de zaak beginnen over het inleveren van vakantiedagen, dan wilde ik u, namens mijn vader, vragen dat voorstel hoonlachend van tafel te vegen.

U gaat zo lang mogelijk op vakantie.
Mijn vader, meneer Van der Drift en al hun collega's uit het verleden, hebben nog zoveel vakantiedagen te goed - die mag u allemaal opmaken!

• Meneer De Weert - uw instituut heeft het onderzoek naar de Amsterdamse leerplichtigen uitgevoerd - dat is nogal een verschilletje, hè? Vijftienhonderd leerlingen leken bij geen enkele school ingeschreven, het zijn er in werkelijkheid dertien!

'Ja, helaas. Een schoonheidsfoutje. Het onderzoek was on-af. En we wilden het resultaat nog voor de vakantie in de pers hebben en toen heeft een medewerker iets te snel de boel op de bus gedaan.'

• Die medewerker is inmiddels ontslagen, mogen we aannemen?

'Nou, dat ligt een beetje moeilijk... Het betreft hier namelijk mijn vrouw en dan is van ontslaan geen sprake. Maar er zijn - laat ik het zo zeggen - wel woorden gevallen, ja.'

• Het onderzoek was on-af. Welke bewerking, of handeling had nog moeten plaatsvinden?

'De nulletjescontrole. Kijk, bij een onderzoek dat in opdracht wordt uitgevoerd, bestaat de onbedwingbare neiging de resultaten naar boven af te ronden. De score te maximaliseren, zeg maar. Alle onderzoeksinstituten hebben daar last van. De concurrentie is moordend, hoe significanter de resultaten, hoe groter de mediapenetratie. Maar dit voert te ver, neem ik aan'?

• Nee hoor, wij begrijpen u heel goed. Wat behelst de nulletjescontrole, meneer De Weert?

'Als onderzoeker kijk je, of er niet iets teveel nulletjes in je resultaten zijn gekropen. In dit geval zijn er slechts twee nulletjes verkeerd terechtgekomen: 1500 had 15 moeten zijn. Toen hebben we ook nog twee vermiste leerlingen teruggevonden en zo komen we op 13 uit. In feite zaten we er dus, na nulletjescontrole, slechts in 2 gevallen naast.'

• Al met al krijgt de onderzoeksbranche hier geen betere reputatie van.

'Het is heel jammer. Maar we hebben alle maatregelen genomen deze fouten in de toekomst te voorkomen. We hebben afgesproken dat nadat mijn vrouw de nulletjescontrole heeft gedaan, ikzelf dan nog een nulletjessteekproef zal uitvoeren. Een soort dubbele nulletjescheck dus. De kans dat er een verkeerd nulletje doorglipt is daarmee tot 200 % gedaald.'

• Waterdicht, dus.

'Eh... wacht even... nee, ik bedoel uiteraard met 2% gedaald, sorry.'

Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik me van deze apparaten niets kan herinneren.
Wanneer heb ik ze aangeschaft?
Erger nog: waar dienden ze voor?

O, ongetwijfeld was ik laaiend enthousiast toen ik ze (even?) heb gebruikt.
'Te gek! Moet je 's horen!'

Echo? Stemvervorming?

De lol was er blijkbaar snel af.
Deze apparaten zijn allang vervangen door verbeterde digitale versies; niet in kastjes geborgen, maar als te downloaden bestanden.
(Wat blijft zijn de knoppen, schuiven en meters, nu met de muis te bedienen.)

Ik zou er via internet zo achter kunnen komen wat dit voor kastjes zijn. De techneuten zitten klaar mij te mailen. Doe het niet alstublieft. De afgedankte kastjes op zolder dienen met geheimzinnigheid omgeven te blijven.

De digitale revolutie is nog lang niet voltooid. De afgedankte kastjes stapelen zich op.
Ik laat ze rustig liggen.
Ze wachten op de twintiger die op mijn zolder rondkijkt en uitroept:
'Jeetje! Hebt u nog een echte PT345'?

(Die twintiger is dan student aan een Audiovisuele Academie en het is dat jaar heel erg in de mode weer met echte kastjes te werken.)

Wie gaat de opstand leiden?
Jan Nagel, André van der Louw, Bram Peper en Marcel van Dam (Nieuw Oud)?

Als Willem van Kooten maar niet meedoet.
Henk Westbroek is toch nog geen vijftig, mogen we hopen?

En mocht 'professor' Bob Smalhout een greep naar de macht doen, dan lijkt het me toch beter dat 'de huidige jongerencultus nog verder doorschiet'.

Wat zielig zijn ze toch, 50-plussers die denken dat jongeren niet in staat zijn hun plaatsen in te nemen.

Ik denk dat op alle gebieden meer talenten in aantocht zijn, dan de 50-plusgeneratie ooit heeft kunnen voortbrengen.

1) Interieur postkantoor.

Tientallen mensen staan te wachten voor balie, waarboven groot nummerbord.
Nieuwkomers trekken volgnummertje uit standaard.
Rumoer bij rondtollende draaideur. Een grote blauwe leeuw (man in leeuwenpak) valt naar binnen.
Blauwe leeuw trekt geen nummertje, waggelt naar rij voor balie, duwt mensen opzij. Komt voor balie en roept tegen bediende, met gedempte stem (vanuit leeuwenpak):
'Hoenderttausendeuromeugtichsoforthabenichwielmaingeltpoetverdoemdmalverdamteschwaine
schwainehoendeaddergebroitichwillhoendertausendeurohabenoentjetstanderssollichdainmaulenstrurtzenja'?
Bediende schudt van nee.
Het namaakduits uit het pak gaat over in woedend gebrul.
De leeuw zet zijn kop af, waardoor het bezwete hoofd van John Cleese zichtbaar wordt.
Met een snelle beweging ritst Cleese het pak open en stapt eruit. Hij is gekleed in voddige zwerverskleren (broek met touw om het middel).
Cleese legt twee gestrekte vingers tussen neus en mond, heft de linkerarm hoog en start een woedende monoloog in quatschduits:
'Damietenienstachelgeschwaineflaischoentschreligeshoendegemieschmaus...' enzovoorts.
Bediende zegt, zeer beslist:
'Nee, meneer Hilter, dat is nou al de zoveelste keer - u krijgt echt niets meer!'

2) Exterieur postkantoor.

Zwerver Cleese wordt door twee potige beveiligers op straat gegooid. Het leeuwenpak komt hem achterna.
Cleese zet zijn woedende tirade voort:
'Doemiestkerleapfelstroedelschnautwuursteschwainegebraat...'

Tekst over beeld:
'Alleen déze klant is niet welkom bij de Postbank. U wel.'

Werknemers!
Waar u zich op vakantie ook bevindt,
zoudt u op het strand, of aan de rand van het zwembad,
of op het haventerrasje, of op het balkon van uw appartement,
even willen overwegen twee of drie dagen eerder naar huis terug te keren?

De economie dient opgepept, de welvaart moet behouden.
Uw bazen zien hun bonussen slinken. De minister wil ook wat meer verdienen.

Minister Dekker heeft een schattig, vrolijk zomerballonnetje opgelaten.

Toen ze dan eindelijk, na een doodvermoeiende autorit, het gehucht in het hart van de Provence hadden bereikt - horendol waren Evert en Jacqueline geworden van de nieuwe CD van Ernie en Bert, want Jacqueline was er principieel tegen Kleine Evert een koptelefoon op het hoofdje te zetten - maakte Grote Evert zich op voor de confrontatie met het vakantiehuis.

Jacqueline had alles geregeld via internet en bij Evert waren, misschien ten onrechte, grote twijfels gerezen, die hij manmoedig voor zich had gehouden.
Het huisje leek zoveel kleiner dan hun eigen huis.
Misschien had Jacqueline gedacht aan hun begintijd, toen ze zich, op de vlucht voor Everts hysterisch-boze tweede echtgenote, in een geleend boerenhuisje op het Groningse platteland schuil hadden moeten houden. Een superromantische en spannende tijd, maar daar waren ze nu lang aan voorbij.

'Aan het eind van dit straatje, de onverharde weg naar boven volgen', zei Jacqueline in haar papieren turend.
Evert zag een grote villa tegen de heuvel geplakt, waarop het weggetje doodliep, want ze reden nu op het grote hek in de ommuurde tuin af.
'We zitten verkeerd, schat', probeerde Evert ontspannen te klinken. Als nu, na twaalf uur rijden, de vlam in de pan zou slaan, konden de eerste vakantiedagen worden overgeslagen.
'Nee hoor, kijk maar, we zijn welkom', zei Jacqueline, ineens merkwaardig monter.

Everts mond viel open.
Het grote groene hek deelde zich in twee helften, die zoemend vaneen weken.
De enorme villa was omgeven door weelderige tuinen, een groot zwembad lag lichtblauw te fonkelen in de stralende zon.
'We zijn er. Soyez le bienvenu, chéri!', lachte Jacqueline.

Evert reageerde alsof hij in een slechte televisiefilm speelde. 'Maar... maar... maar...', stamelde hij.
'Een verrassing,' zei Jacqueline,'ik heb je op die vakantiehuizensite een ander huis laten bekijken. Maar dit villaatje is de komende weken van ons. Vind je het wat'?
Evert was nog steeds met stomheid geslagen.
'Maar... dit is toch...', bracht hij uit.
'Te duur' Welnee. We hebben ons een jaar lang het lazarus gewerkt en nu gaan we genieten!?

Evert voelde zich jaren ouder worden - het leeftijdsverschil tussen hem en Jacqueline groeide met de seconde. 'Ze hebben gelijk,' dacht hij,'de dertigers van nu zijn wezenlijk anders. Die Mabelgeneratie bestaat dus echt!'

Een huis met een zwembad, dat was al geweldig. Maar een huis met een automatisch toegangshek... het toppunt van luxe en rijkdom - een geheime droomwens van Evert.
Hij nam zich nu al voor heel vaak brood te gaan halen in het dorpje. En wijn. 'Ik ga even een krantje halen, schat', om voor de tiende keer die dag met de auto op de openzoevende deuren aan te rijden.

Ja, dit werd genieten geblazen! Het leek wel of hij nu al drie glazen wijn had gedronken.

Linda Ronstadt heeft tijdens een optreden in hotel-casino Aladdin in Las Vegas voor een rel gezorgd.
Ze prees documentairemaker Michael Moore en zijn film Fahrenheit 9/11 en noemde hem 'een grote Amerikaanse patriot' en 'een verkondiger van de waarheid'. De cocktails vlogen door de lucht. De directeur gooide Linda op straat en zegt dat ze er nooit meer in komt.

Michael Moore schrijft vandaag in een open brief aan de directeur van het casino:
"I understand from the news reports I've read that, after Linda Ronstadt, one of America's greatest singers, dedicated a song to me from your stage on Saturday night, you instructed your security guards to remove her from the Aladdin, which they did.
What country do you live in? Last time I checked, Las Vegas is still in the United States. And in the United States, we have something called 'The First Amendment'. This constitutional right gives everyone here the right to say whatever they want to say. All Americans hold this right as sacred. Many of our young people put on a uniform and risk their lives to defend it. My film is all about asking the questions that should have been asked before those brave soldiers were sent into harms way."

Als de werknemers in West-Europa willen voorkomen dat ze door chantage van de werkgevers worden gedwongen tot een veertigurige werkweek (en binnenkort het opgeven van de vrije zaterdag?), zouden de vakbonden het oprichten van vakbonden in de lagelonenlanden moeten stimuleren.

In de linkerbalk staat het trotse logootje onderaan. Bieslog hoort er weer helemaal bij:
we hebben RSS!

U sprong na het lezen van bovenstaande zin niet op uit uw stoel, u danste niet 'hoi hoi hoi!' roepend door het vertrek?

Wat is RSS?
Een makkelijke manier om op de hoogte te blijven van nieuwe berichten, postings, of verversingen op uw favoriete sites.
Geen gezoek en gesurf: u bekijkt de nieuwe inhoud van meerdere internetpagina's in één scherm.
U plaatst daartoe een speciale URL in een gratis te downloaden RSS-lezer. (Hè? Wat? Nee, het is heel simpel.)

Een voorbeeld uit eigen praktijk:
ik heb in mijn RSS-lezer (Rssreader) de RSS-URL's van een paar nieuwssites gezet.
Is er nieuw nieuws, dan klinkt een bel, een schermpje popt up en ik lees de koppen en enkele regels samenvatting. Wil ik meer, dan klik ik door naar de betreffende site.
Ik voel me met RSS een Echte Journalist en ben van plan een grote zonneklep aan te schaffen en met de benen op tafel te wachten op de nieuwsbel.

Als u de RSS-URL van Bieslog http://www.vpro.nl/programma/bieslog/rss/index.jsp
in uw RSS-lezer plaatst, wordt u onmiddellijk geïnformeerd over nieuwe berichten van de hoofdredactie.

De totale hoeveelheid van de maan afkomstige steen die momenteel in laboratoria, musea en souvenirshops circuleert, is in de 32 jaar na de laatste maanlanding met 587 kilo toegenomen.

Met de huidige hoeveelheid brokstukken van de Berlijnse Muur zou een nieuwe Berlijnse Muur kunnen worden gebouwd, die driemaal de lengte heeft van de oorspronkelijke Berlijnse Muur.

In Nederland dreigt een schreeuwend tekort aan viltstiften, kleurplaten en batterijen van 1,5 volt.

De tweede pakwaarschuwing van vandaag:
Wijnand Duyvendak van GroenLinks heeft kamervragen gesteld.
Maar wat mij betreft mag hij de Kamer terugroepen. Er is een dringender reden dan de niet-bestaande dreigbrief van Al Qa'ida..

Want wat is belangrijker: het politieke leven van Johan Remkes, of het fysieke leven van duizenden walvissen?

Nederland steunt het voorstel van de IWC (International Whaling Commission) om het vangstverbod op walvissen stapsgewijs af te schaffen.

Ja, zegt het ministerie van Landbouw, het verbod wordt zo vaak overtreden, dat we er goed aan doen het op te heffen.

Nee, zegt Duyvendak terecht, de controle op het verbod deugt dus niet. Bovendien, vindt hij, had de regering de Kamer moeten inlichten.

De Nederlandse regering wil haar walvisvijandige standpunt maandag internationaal gaan uitdragen.
Als er dan nog een regering is...

Partners en kinderen kunnen nog even op de vakantiebestemming blijven, maar de politici adviseren wij reeds vanavond de gepakte terugkeerkoffer gereed te zetten.

En wie is de collega die u dreigt terug te roepen van zomerreces?
Goed geraden! Haantje de voorste Harry van Bommel van de SP.
En hij heeft gelijk, want de reden voor terugkeer is ernstig genoeg.

Heeft minister Remkes iedereen de stuipen op het lijf willen jagen door te melden dat een dreigbrief naar de Verenigde Naties was gestuurd, waarin Nederland als doelwit werd genoemd van terreuracties?

Nu.nl:

• Volgens een woordvoerder van Binnenlandse Zaken is er sprake van een misverstand. "Er was een gerucht in journalistieke kring over een brief. Dat gerucht is nagetrokken en de brief blijkt niet te bestaan. Remkes doelde met zijn uitlating op het onderzoek naar het gerucht." -

Ik heb de minister voor de radio horen zeggen: 'Er IS een dreigbrief naar de VN gestuurd, die momenteel wordt onderzocht door de AIVD.'

Op dit moment circuleert in Den Haag het gerucht dat minister Remkes zich de schande van een Motie van Wantrouwen wil besparen en vanavond zijn ontslag zal aanbieden.

Terwijl wij dit gerucht zullen onderzoeken, gaat u nog maar even in de zon zitten.

Op alle campings in Nederland is een ernstige waarschuwing uitgevaardigd voor humeurdreiging.

• Ik heb een intensieve reïncarnatietherapie gevolgd en daar is uitgekomen, dat ik Nelson Mandela ben geweest.
• Hè? In een vorig leven? Maar Nelson Mandela leeft toch nog?
• Ja, raar, hè? Mijn therapeut zegt dat het tegenwoordig vaker voorkomt dat mensen niet verder teruggaan dan tot een tijdgenoot. Dat komt door het slechte geschiedenisonderwijs op de scholen.

Al jaren geleden las ik, dat de geleerden aan middelen werkten die de levensduur aanzienlijk zouden verlengen.
Rond 2010, zo heette het, hoefden we nauwelijks nog dood te gaan.

Ik hoor er nu zo weinig meer over.
Wordt het nog wat met die middelen?

Als ze in 2005 nog niet in de handel zijn, sleep ik de geleerden voor de rechter.
Ze hebben me valse beloften gedaan en ik heb niet eeuwig de tijd.

En die robot die in een uurtje het gehele huis stofzuigt, de afwas doet, de was strijkt en de wc schoonmaakt, is er ook nog steeds niet.

Het wachten is op de eerste ex-dienstplichtige die een rechtszaak tegen de Staat der Nederlanden begint, omdat hij zijn militaire diensttijd beschouwt als 'wederrechtelijke vrijheidsberoving' en omdat die achttien maanden hem geestelijk ernstig hebben geschaad.
Hij eist drie miljoen euro.

'Als je zegt dat je op padvinderij hebt gezeten, vragen ze meteen hoe het was als de hopman in je broek zat te friemelen. En als je zegt dat je van 'dat soort dingen' nooit iets hebt gemerkt, gelooft niemand je.'

'Hoewel ik zo slank was als een den, moest ik toch van mijn ouders op Afvalkamp. Werd ik een maand lang gepest door stinkend jaloerse dikkerdjes.'

Hij zit alleen aan de leestafel en valt op. Want hij heeft zijn mobiele telefoon uit zijn binnenzak getrokken, het deksel opengeklapt en moet groot grijnzen om wat hij op het schermpje ziet.

Dan houdt hij het mobieltje even hoog boven zijn hoofd, kijkt gauw op het schermpje en schiet weer in de lach.
Aha! Hier is een mobiele fotograaf aan het werk. Heeft hij het toestel een uur geleden gekocht en is hij aan het proefschieten?

Drie meter verder zitten twee vriendinnen - begin dertig - met appelgebak en glazen thee, aan een tafeltje tegen de muur, lekker bij te kletsen.
De fotograaf steekt zijn mobiel boven zijn hoofd in hun richting en is weer zeer tevreden met het resultaat. Zijn lach klinkt nu echt in de ruimte - kort maar (te) hard.

Getroffen door de lachexplosie, laat één van de jonge vrouwen nu haar oog op hem vallen en de vraag is of ze hier later geen spijt van zal krijgen.

De man kijkt lachend op en neer - naar haar en naar het schermpje. Hij houdt haar blik gevangen, dus hij denkt het te kunnen wagen: hij loopt naar het tafeltje en laat het zilveren dekseltje, waarop een blauw intens licht knippert, aan haar zien. De vrouw proest het uit en verbergt haar gezicht in haar handen. Haar vriendin wil de foto zien en vindt hem ook wel leuk.

De mobiele versierder heeft beet. Hij schuift zijn stoel een stukje dichterbij en fotografeert de beide meisjes-vrouwen nu voluit. En als hij het resultaat laat zien, lachen ze met z'n drieën; hij heeft zijn lachvolume nog verder opengedraaid.

Hij is een stuk zekerder van zijn zaak geworden, schuift zijn stoel tot aan het tafeltje van de meisjes en wenkt de studente met de grote groene voorschoot en de geldtas om haar middel.

Nee, hij is een professioneel, want hij diept nu foto's uit het geheugen van zijn mobiel waarbij ze gezamenlijk blijven lachen, om elke foto.

En als de bestellingen zijn afgeleverd, zitten de drie nog steeds rond het mobiel geschaard. En maar lachen. Niet alleen om de foto's, maar ook om de met brede gebaren vertelde, boeiende en grappige verhalen van de fotograaf.

Het wordt me te machtig. Ik zit te ver weg om iets te kunnen verstaan, laat staan dat ik een blik op het schermpje zou kunnen werpen.
Ik wenk de studente, reken af en haast me naar buiten.

Tot op heden koesterde ik geen enkele overweging euthanasie te plegen, maar na dit aanbod aarzel ik.

Lijkt me wel wat, vereeuwigd worden in een Dood in Glas Raam (sorry, moest gemaakt) van Paradiso, de wereldberoemde poptempel.

Dat die muzikanten tijdens hun optreden in vervoering naar boven kijken en met jou worden geconfronteerd!
Hoe wil ik erop staan? Lachend, met twee duimen omhoog? Of met gespreide vingers het V-teken makend?

Eindelijk mooi weer vandaag.
Ik ga, liggend in de zon, er eens goed over nadenken.

Al eerder had ik een paar hits van haar gehoord (White Flag en Life For Rent) die in het hoofd bleven hangen, dus van de week kocht ik, vermomd met grote zonnebril en valse snor, de laatste CD van Dido. Mocht niemand zien. Want geheel foute muziek!

In m'n eentje stiekem geluisterd. Ja, die liedjes 'hebben wat', vond ik. Bedrieglijk simpel. Teksten met net even een kleine draai.

Nummer tien van de CD Life For Rent heet This Land Is Mine.
Ja, dacht ik, dat is er een: een New Evergreen - een nieuw liedje, dat je meteen kunt meezingen, alsof het al jaren bestaat.

This land is mine but I'll let you rule
I'll let you navigate and demand
just as long as you know, this land is mine

Vandaag trok ik de stoute schoenen aan en draaide het nummer voor pianist Jeroen Thijsen. Was hij het met me eens?
Is 'This Land Is Mine' een New Evergreen, waar we al zo lang naar op zoek zijn?

Wij vroegen commentaar op dit onderzoek, dat werd gepubliceerd in het medische vakblad The Lancet, aan onze eigen onderzoeker, dr. Nak de Weert.

'Ja, als er staat 'gepubliceerd in The Lancet? is er geen ontkomen aan: het onderzoek is buitengewoon serieus. Alleen vind ik het een beetje aan de late kant.?

• Hoe bedoelt u?

'Het onderzoek is begonnen in 1972 onder duizend kinderen. Die blijken op hun 26ste jaar behoorlijk ongezond te zijn. Was men in 1954 begonnen, dan was het aantal ongezonden kleiner geweest.'

• Maar in 1954 was er toch lang nog niet zoveel televisie als nu?

'Precies. Exact. Correct. Daarom bestuderen wij hier op het Instituut op dit moment het gedrag van kinderen die vier uur per dag voor een pc zitten.'

• Is voor de pc zitten gezonder dan tv-kijken?

'Nou en of! De kinderen hebben namelijk niet hun beide handen vrij om snacks en drinks vast te houden. Ze zitten rechtop actief te tikken of te muizen. Dat is een stuk gezonder.'

• Wanneer mogen we de resultaten van uw onderzoek tegemoet zien?

'Over 25 jaar. Ik heb de redactie van The Lancet al op de hoogte gebracht en gezegd dat ze in het januarinummer van 2030 een stuk of tien pagina's moeten vrijhouden.'

Voor de velen die op vakantie gaan, is het eigen huis vandaag zowel vertrekcentrum als terugkeerlocatie.

En waarom is de zee te vies om in te zwemmen?
Vanwege een te hoog poep en pies-gehalte.

Door de overvloedige regenval, waarop de riolering niet is berekend, kunnen de waterzuiveringsinstallaties de boel niet aan en wordt verontreinigd water in zee geloosd.

Kijk, dat is een ramp ten gevolge van de klimaatverandering, die in de film The Day After Tomorrow niet is opgenomen: de mensheid die aan eigen stront ten onder gaat.

Ik heb in zee gezwommen toen er van zuivering nog geen sprake was en als de wind uit het noordwesten kwam, zwom je gewoon tussen 'ze' door.

Je keek dan extra goed uit of je je eigen ochtendbaksel voorbij zag drijven.
Gatverdamme!

Ja, dat lijkt nu erg smerig, maar vergeet niet dat vroeger alles beter was - ook de kwaliteit van de poep en pies. Zoveel schoner en milieuvriendelijker (al bestond dat woord nog niet).

Bij het bouwen van kastelen mengde je strandzand met mensenpoep, wat voor extra stevigheid van de torens zorgde.

Of je speelde wildemannetje waarbij je je gezicht insmeerde met 'bruin'. De zee was immers dichtbij om je weer schoon te spoelen'

's Avonds, rozig in je bedje, rook je nog altijd die doordringende pieslucht van de zee.

(ANWB, bedankt! Ik heb weer eens heerlijk over een favoriet onderwerp kunnen schrijven.)

In het interview met Paul Witteman in Nova, kwam ik niets te weten over Clintons Colombiaanse handgeweven welkomstarmband.
En dat is toch het enige nieuwe dat Bill Clinton op dit dagje Nederland te melden moet hebben gehad.

Waar kan ik de welkomstarmband krijgen?
Geeft de welkomstarmband aan de drager inderdaad een uitstraling alsof hij licht lijkt te geven?

Clinton gaf tijdens zijn zevenurig verblijf zes interviews en ik moet er dus nog vijf doorploegen op zoek naar de armband.

Ja, heel gek, ik heb het gevoel alsof iets of iemand mij zegt dat het mijn geluk en succes ten goede zal komen als ik ook zo'n Colombiaanse handgeweven welkomstarmband ga dragen.
Ik heb best 950 euro over voor een Clintonarmband.

In de media wordt sinds twee jaar meer dan ooit de mening van gewone mensen gevraagd. In nieuwsuitzendingen, actualiteitenrubrieken en documentaires wordt het volk dagelijks gevraagd haar mening te geven over van alles en nog wat.

Om tegemoet te komen aan de wensen van programmamakers die zelf weinig kontakten onderhouden met gewone mensen, hebben wij opgericht het GewoneMensenMeningenBureau.
Regisseurs en producenten kunnen in onze portfolio gewone mensen uitzoeken, die als gemeenschappelijk kenmerk hebben, dat ze niet op hun mondje zijn gevallen.

Bent u een gewoon mens en wilt op radio of tv ook wel eens uw ongezouten meningen ventileren?
Geeft u bij ons op en stuur een foto mee, waarop u er zo gewoon mogelijk uitziet.

Voor de komende dagen hebben wij dringend behoefte aan oudere mannen (mannetjes) en enkele oudere vrouwen, die met een voetbalveld als achtergrond, hun mening kunnen geven over de aanstaande aanstelling van Marco van Basten als bondscoach. Ook negatieve meningen zijn van harte welkom.

Mike van der Molen
directeur GewoneMensenMeningenBureau

Uit de tijd dat ik nog met vakantie naar het buitenland ging, kan ik me niet herinneren dat ik 'een band met Nederland' wilde onderhouden door een Nederlandse krant te kopen, of naar de Wereldomroep te luisteren.

Nee, juist niet!
Liever een plaatselijke editie spellen van de Nice Matin, met een verslag van het uitje van de vrijwillige brandweer van een Zuid-Frans gehucht, met foto's waarop het hele gezelschap in vol ornaat staat opgesteld rond de met een sjerp getooide burgemeester.

Of een rechtbankverslag in de Greenock Telegraph proberen te doorgronden, met alle details van een gruwelijke moord in een afgelegen boerderij in de Schotse heuvels op de tachtigjarige boer, gepleegd door zijn vijfentachtigjarige seniele zuster.

Als dat gedurende een maand je enige nieuwsvoorziening is, wat een feest wordt dan, op die eerste avond na thuiskomst, het inschakelen van de televisie.

Dat Journaal! Die actualiteitenrubriekjes! Waar gaat het in godsnaam over? En wat zien die decors er armoedig uit. Wat een gekke kleuren! Hè? Wie is dát? Hoe zeg je? Jeroen Snel? Was die er vroeger ook al? Wel? Jeroen Snel... ik kan me dat gezichtje helemaal niet herinneren, weet je het zeker? Enzovoorts.

Zal ik alsnog op vakantie gaan?

Excuses, maar ik moet vanochtend weer even hetzelfde aambeeld behameren.

Nu hoor ik op de radio iemand van de politievakbond ACP klagen, dat de politiemensen, die dienst moeten doen op de politiewagen die bij Schiphol is geplaatst vanwege het terreuralarm, geen idee hebben van hun opdracht.
'Op wie of wat moeten wij letten en wanneer en wat moeten wij doen'?, vragen zij zich vertwijfeld af.

De bond eist onmiddellijke instructies van de minister van Binnenlandse Zaken.
Maar Remkes is op vakantie gegaan en zit op dit moment (onze veronderstelling) aan het ontbijt in een Oostenrijks pension.

Frau Stachelbroh heeft hem een knapperig Grindelbrödelchen, een pint Schafmilch en een Entenei voorgezet.
De pensionhoudster is goed geïnstrueerd: de kooktijd van het eitje bedraagt 3 ½ minuut en als er gebeld wordt - de zwarte telefoon, met die lekkere harde rinkel, hangt in de gang onder een reusachtig Hirschgeweih - moet ze zeggen dat 'Der Herr Minister nicht da ist'.

Zondag vroeg ik opheldering over het uitgevaardigde terreuralarm. Ik kreeg geen gehoor ('Sorry, de minister is met vakantie').

Vandaag heeft premier Balkenende een exclusief interview aan De Telegraaf gegeven, waarin hij het al te bont maakt.
Wij, thuisblijvers, moeten tijdens deze vakantie extra ons best doen.
'Voor de mensen geldt: in de eigen omgeving gewoon goed opletten. Maar dat geldt niet alleen voor het terrorisme.'

Nog een citaat:
'Volgens de premier is het terreuralarm óók afgegeven om burgers vertrouwd te maken met de extra politiebewaking onder meer bij de Schipholtunnel en rond het Haagse Binnenhof.'

Hieruit blijkt dat het opfokalarm helemaal niet zo ernstig genomen moet worden.

De premier wil, dat ik, zonder tekst en uitleg, als niet-vakantievierende thuisburger, de zorg voor de veiligheid van het land op me neem.
Ja, dag! Doe het zelf, man!

Ruim van tevoren had ik de stunt tot in details uitgedacht en voorbereid.
Dus toen we vertrokken op zomerkamp had ik in mijn plunjezak een stuk slang en een echte kraan verstopt.
(Of had mijn vader het bedacht en had hij me de kraan meegegeven?)

In ieder geval: toen onze patrouille van in het bos gevonden hout een keuken ging bouwen - een tafelvuur, een 'aanrecht' met bestekkoord en afdruiprek - kwam ik met mijn waterleidingplan op de proppen.

Twee volle waterzakken werden hoog aan een paal gehangen, de slang ging in een van de zakken en werd naar een aan een dwarstak gebonden kraan geleid. Door met de mond het water even aan te zuigen en de slang op de kraan te plaatsen, stond er druk op het water.

De kraan trok veel bekijks. 'De Zeemeeuwen hebben een echte kraan in hun keuken!' Misschien kregen we wel het predikaat Beste Keuken van het Kamp, vanwege die echte kraan.

Ik moet het met één foto doen. Ik zit hout te hakken, bestemd voor het tafelvuur, uiterst links. Ik heb het goede model vechtpet op - zorgvuldig uitgezocht in een militaire dumpwinkel.

Rechts demonstreert Rudie de waterleiding.
Maar ook in de vergroting is de kraan niet goed te zien.
Hij zat er wel degelijk. Wij hadden een echte kraan. Echt waar.

Er is een nieuwe aflevering in Flash van Hotel - 'an interactive tale by H. Hoogerbrugge' - te bewonderen.

In het afgelopen winterseizoen maakte radioreporter Bob Bolleman een reeks spraakmakende reportages voor VPRO's Music Hall en Bieslog.

In het dossier De Beste van Bob Bolleman (zie linkerbalk) is een keuze uit die reportages in RealAudio bijeengebracht.

Geen slecht idee: de rijkssteun aan de noordelijke provincies staken.

Zo wordt de kans groter dat Groningen, Friesland en Drenthe zo min mogelijk op de Randstad gaan lijken.

Nou ja, gewoon... Hij heeft zijn streepjeskostuum meegenomen en de pensionhoudster, Frau Stachelbroh, perst dagelijks een verse vouw in de pantalon.

De waarschuwing voor terroristische activiteiten blijft van kracht. Maar 'als er iets gebeurt' kan de minister met de slaaptrein binnen 24 uur uit Oostenrijk terug zijn en de leiding in de commandobunker op zich nemen.

Nu de Amerikaanse Senaatscommissie voor Veiligheidszaken unaniem heeft geconcludeerd dat de VS in 2003 op valse gronden aan de oorlog tegen Irak zijn begonnen en nu aanstaande woensdag een even vernietigend Brits rapport zal verschijnen, lijkt me wederom de vraag relevant naar de gronden waarop onze regering tot Nederlandse deelname heeft besloten.

Even wachten nog, oppositie. Ze moeten net gewend zijn. Een eerste bruin sausje hebben opgedaan.
Maar dan moeten alle leden van de regering toch echt linea recta terugkeren van vakantie voor een spoeddebat, dat zeker enkele weken gaat duren en min of meer het karakter krijgt van een taakstraf.

Want ten onrechte 1350 militairen in de bloedhete woestijn laten doorploeteren en zelf een beetje vakantie gaan vieren, nee, dames en heren, daar komt u niet meer mee weg!

Misschien ben ik iets te bangelijk aangelegd, maar ik zit nu al twee dagen binnen met de gordijnen dicht.

Een waarschuwing voor terroristische aanslagen uitvaardigen en daarna op vakantie gaan?
Remkes zit toch wel in het commandocentrum?

Als er morgen niets is gebeurd, willen we tekst en uitleg.

Of gooi anders de foto's van alle honderdvijftig verdachte radicale moslims op tv. Hebben wij ook wat te doen.

'Ik heb de Tour de France in 1954 nog voorbij zien komen!'

Dacht ik een partijtje mee te kunnen blazen met de sportfanaten, (zie 'Wielrenherinnering' van donderdag j.l.) - het aan mij toegezonden boekje '8 juli 1954 - De dag dat de Tour voor het eerst buiten Frankrijk startte' helpt mij uit de droom.

Samenstellers Bertus Raats en Huug Schipper noteren in het mooie boekje o.a. nauwkeurig, van straat tot straat, die eerste etappe van Amsterdam naar Brasschaat.

Helaas. De Tourkaravaan is via Scheveningen, de Haagse Plesmanweg en Koningskade richting Voorburg gekoerst en heeft daar de Delftweg richting Delft genomen.
Ik heb de Tour aan het eind van de Laan van Meerdervoort, bij Meer en Bosch, nooit voorbij kunnen zien komen.

Maar mijn herinnering aan dat ene schrikbarende wielermoment houd ik staande.
Keken mijn vader en ik naar de Ronde van Nederland?

Ook de verkiezingscommercials die op internet circuleren zijn hier te bekijken, met doorverwijzingen naar de sites van de kandidaten.
In 2004 speelt internet voor het eerst echt een grote rol in de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Over demoniseren gesproken...
Het campagneteam van Bush maakte een spot, waarin fragmenten uit toespraken van (boze) Democraten worden afgewisseld met fragmenten Hitlergebral.

Nu te bekijken in het American Museum of the Moving Image:
alle tv-commercials uit de presidentsverkiezingen, van 1952 tot heden.

Een voorbeeldige presentatie.

Met ingang van 2006 zou het ook zo kunnen worden georganiseerd:
in twee Haagse zalen blijft jazz te beluisteren en al die andere flauwekul gaat naar Rotterdam.

• Vroeger was dat toch niet: dat er in de Tour de France zo vaak werd gevallen?
• Dat doen ze om de Tour voor een jong publiek wat spannender te maken.
• O, dus het is afgesproken werk?
• Tuurlijk. Ze laten zich om beurten vallen. Vooral in een massasprint - alle camera's zijn gericht op de finish, dus dan is 'een massale valpartij' het heftigst. Elke dag wordt bepaald uit welke ploeg een renner tegen de grond gaat.
• Daar zouden ze in de einduitslag rekening mee moeten houden.
• Hoe bedoel je?
• Er moet een rode trui komen voor de renner die tijdens de koers het gemeenst is gevallen en toch binnen de tijd over de finish is gekomen.

De eerste echtscheidingen zijn uitgesproken op grond van 'partnerdemonisering'.

Koop onverwijld HP/DE TIJD van deze week voor de laatste foto's van de demente Gerard Reve. Zelden werd een demente man zo treffend geportretteerd. De foto's zijn nog mooier dan die van Het Parool van jongstleden zaterdag.

Het schijnt dus weer te zijn toegestaan: foto's maken van iemand die zelf geen toestemming tot publicatie kan geven.

• Ja, met mij. Hoe is het daar?
• Goed. Wat stoor je! Is je batterij leeg?
• Nee, jij stoort, geloof ik.
• O, wacht even, dat is de regen.
• Op de tent?
• Ja, het klettert. Ik hou m'n toestel er even bij...() Hoor je wel? Hoosbui. Maar tot nu toe houdt de tent het goed. Alleen de luifel lekt. Maar volgens mij zit de storing bij jou.
• Nee, ik laat de hond uit en wat je hoort is de regen op mijn paraplu. Ik hou m'n mobieltje er even bij.() Hoor je wel? Het klettert hier ook.
• Ik vind regen op een tent mooier klinken dan regen op een paraplu. Ik laat je nog even de tent horen.

()

• Ja, het klinkt dieper, met meer bas. Het roffelt als het ware. En dit is nog een keer regen op een paraplu...

()

• Ja, hoger, 't is een tweede stem bij mijn regen op de tent.
• Mooi concert geven we samen.
• Ja, jammer dat niemand anders het kan horen.
• Nou, we bellen wel weer als het droog is, hè?
• Goed. Als ik niet opneem ben ik ondergestroomd, ja?

Als niet-sportliefhebber kan ik toch bogen op een vroege herinnering aan het wielrennen.
Die wel eens een stuk interessanter zou kunnen zijn dan ik zelf ooit dacht.

'O, dat klinkt goed, meneer. Vertelt u alstublieft verder.'

Ik sta met mijn vader tussen een lange rij toeschouwers op de stoep van de Laan van Meerdervoort, vlakbij ons huis.
In hoog tempo passeren slierten wielrenners. Het gezoef van de bandjes op het asfalt. Wat gaat dat hard!
Dan...
Vlak voor onze ogen rijdt een coureur tot heel dicht achter een voorganger. Nee, hij rijdt tot op de achterband, hij raakt hem rijdend aan - 'Kijk nou eens', roept mijn vader uit - waarna de achterste renner met zijn stuur een paar korte rukken naar links en rechts maakt. En dan zijn de twee aan elkaar gekleefde renners alweer uit het zicht verdwenen.

'Nou ja!,' zegt mijn vader ineens geagiteerd, 'die ene renner probeerde zijn voorganger te laten vallen! Zag je dat' Die hadden ruzie of zo. Gelukkig dat het niet lukte. Heb je ooit zoiets onsportiefs gezien'?

Het incident maakte grote indruk, want ik heb het decennia onthouden.

Nu zie ik hoe in vele kranten wordt herdacht dat op 8 juli, vandaag vijftig jaar geleden, de Tour de France in Amsterdam begon. Krasse knarren halen herinneringen op. Het was de eerste keer dat de Tour de France buiten Frankrijk van start ging.

Het lukt me niet de precieze route van die eerste etappe van de Tour in kaart te brengen. Maar ik heb wel ontdekt dat de karavaan vanuit Amsterdam naar Scheveningen koerste en toen via Den Haag op Delft afging.

Dus het zou kunnen... via de Laan van Meerdervoort en Loosduinen kom je in Delft.

Ik besluit hierbij mijn herinnering interessanter te maken.
De Tour de France van 1954? Die heb ik nog voorbij zien komen!

Het zou kunnen bestaan: een familie wil volgende week op vakantie, maar neemt nog enige maatregelen.

De hond wordt aan een boom in het bos gebonden en op een demente vader wordt versneld euthanasie toegepast door een arts die het geval niet meldt.

Last second-reizen: met een gepakte koffer naar Schiphol gaan en proberen te boeken op een eerstvolgende vlucht, waar dan ook heen.

Evert klikte de site met hun vakantiehuis aan en bestudeerde de foto's.
In februari, toen Jacqueline hem enthousiast had verteld dat ze de vakantie 'helemaal rond had', was hij daar niet aan toegekomen. Hij was allang blij dat hij zich er niet mee bezig hoefde te houden.

Het was 'een schattig huisje, middenin de velden, echt iets voor ons'.
Rustiek was het zeker en het uitzicht was ook weids.
Maar dat woonkamertje...
Wist Jacqueline wel zeker dat ze daar alleen zaten, in dat huis?
Of huurde je alleen dat bijgebouwtje en werd het hoofdgebouw bewoond door een grote luidruchtige boerenfamilie?

Of was dat bijgebouwtje ook al bewoond?
Die huiskamer zag er zo 'ingericht' uit, met spulletjes en prulletjes. En waarom kreeg je alleen een hoekje te zien?
Die slaapkamer was wel heel erg kaal. Je moest zeker twee liter wijn achter de kiezen hebben, wilde het daar een beetje lukken met faire l'amour.
En dat badkamertje... met z'n tweeën werd het dringen voor dat kleine wasbakje en samen onder de douche leek hem in zo'n pieterig celletje ook geen pretje.

Evert voelde de moed in zijn schoenen zinken. Twaalf uur rijden voor de boeg met deze eindbestemming - hij dacht aan die catastrofale vakantie met zijn eerste vrouw en hoe in dat totaal verkeerde appartement in de binnenlanden van Corsica hun scheiding zich al had aangekondigd.

'Niets zeggen tegen Jacqueline', besloot hij.
Alles op alle zetten om er iets van te maken.

In de jongste ronde van Bieslogs Internet-enquête, legden wij onze lezers de vraag voor:

Wie moet volgens u de opvolger worden van Dick Advocaat?

Er werden tot op heden 14.397 stemmen uitgebracht, die tot de volgende voorlopige uitslag leiden:

1. Peter R. de Vries
2. Paul de Leeuw
3. Frits Bolkestein
4. Prins Bernhard
5. Majoor Bosshardt
6. Rembrandt
7. Albert Heijn
8. Joop van den Ende
9. Willem Drees
10. Marco Borsato

NB
Omdat onze database wellicht nog enige kuren vertoont, is deze uitslag mogelijk beïnvloed door onze vorige enquête, waarin wij u vroegen naar uw keuze van de Grootste Nederlander Aller Tijden.

Heel leuk, die herenrokken.
Ik heb een geblokt minirokje gepast en het stond me 'heel erg stoer', zei de meneer van de modewinkel. 'Er zijn maar weinig heren die de nieuwe mode zo goed kunnen hébben.'

Ik begreep dan ook niet waarom de zonaanbidders op het volle terras zo moesten lachen toen ik voorbijliep.

Thuisgekomen werd het me duidelijk. Het prijskaartje bungelde van achteren nog aan mijn taille.

'Dag, dames en heren, wat énig u na zoveel jaren weer allemaal terug te zien. Hartelijk dank voor alle lieve kaarten, brieven en e-mails waaruit blijkt dat u mij niet vergeten bent en waarin u schrijft: O, Jokke, wat heerlijk, dat je terugkomt, we verheugen ons enorm!
Nou, ik ook dames en heren, en we doen er alles aan om u weer 's een echt ouderwetse tv-avond te bezorgen.
We hebben voor u leuke en gezellige fragmenten uitgekozen van oude tv-successen en ik weet zeker dat u zult zeggen: Jokke, wat was dat toen toch ongelofelijk leuk en gezellig allemaal.
En dat is de man die ik u nu ga introduceren ook - leuk en gezellig - en ik weet zeker dat u hem met een groot applaus zult verwelkomen, hier is niemand minder dan Alert de Kroo, dames en heren!?
(applaus)

• Dank je wel, Jokke, goh, wat is dat lang geleden dat we mekaar tegenkwamen. In de kantine was dat, van Studio A, weet je nog' Dan deed jij de Jokke van der Sluis Show en ik presenteerde de Alert Spelquiz.
• Nou! De Alert Spelquiz! Met als hoofdprijs een poef! Wat leuk en gezellig was het toen, hè?
• Weten we het nog, mensen? Wat hebben we gewonnen? GEEN PIEF! GEEN PAF! MAAR EEN....... ALERT SPELQUIZ POEF!!!!!
• Ja, heel erg leuk. Zeg Alert, wat heb je voor ons kwa leuke en gezellige fragmenten meegebracht?
• Nou, daar zul je van opkijken, Jokke. Want ik wilde even laten zien hoe jij eruit zag bij je eerste Show...
• Oooooo, nee!
• Ja, nou en of! En hier komt het fragment!
• Hou me vast!

(fragment zwart/wit-tv, waarin Jokke wordt omhelsd door de winnares van een tuinameublement)

• Ooooohhh! Wat zag ik er toen verschrikkelijk uit!
• Nou, maak je geen illusies, Jokke - je ziet er nu zo mogelijk nog verschrikkelijker uit... Ha ha ha!
• Ha ha, die Alert!
• Wat een ongelooflijk lulletje rozenwater was je toen, Jokke.
• Okay, we gaan snel naar het volgende fragment... dat komt uit mijn inzending naar Montreux, mijn programma dat toen de blikken roos heeft gewonnen. Weet je nog?
• Nee, weet ik niks meer van.
• Nou, kijk dan maar 's goed - hier kom ik, dames en heren, in een heel leuk en gezellig duet met niemand minder dan Liza Minelli: Onder Moeders Paraplu.

Enzovoorts, enzovoorts, op drie netten tegelijk.

Gisteren was het vijftig jaar geleden dat Elvis Presley in de Sun Studio in Memphis, Tennessee een opname maakte die als het begin van de rock and roll wordt gezien.

Elvis en zijn begeleiders hadden eerst een paar slappe countrynummers opgenomen, toen Elvis 'ineens gekkigheid begon uit te halen'.

Het nummer That's Allright Mama was een blues, geschreven door zanger-trompettist Arthur Crudup.

En zo maakte Elvis de zwarte soul, swing en seksualiteit acceptabel voor een groot blank publiek, in een tijd waarin zwarte kinderen nog uit de strikt blanke scholen in het zuiden van de VS werden geweerd.

Crudup bezorgde Elvis nog een megahit: My Baby Left Me.

Deze laatste zin is voorspelbaar:
Arthur 'Big Boy' Crudup werd nooit bekend bij een groot publiek, gaf in de jaren vijftig de muziek uit teleurstelling een lange tijd op en stierf tamelijk arm en berooid in 1974 op 69-jarige leeftijd.

Het actualiteitenprogramma Nova ontdekte een (te) ver gaande raptekst op internet, interviewde de makers (waarom met afgedekte hoofden - die jongeren van het Terra College werden indertijd toch ook recht voor hun raap getoond?) en nu heeft het Openbaar Ministerie een wetsartikel tevoorschijn gehaald, waarmee levenslange gevangenisstraffen mogelijk worden.

Knap speurwerk van Nova. Heeft president Bush al gebeld met felicitaties voor het oprollen van deze Islamitische terreurcel?

Er is veel werk aan de winkel. Nova kan iedere avond scoren. Zo kennen wij een paar plaatsen op internet waar blanke autochtonen teksten hebben geplaatst - met dikke hakenkruizen geïllustreerd - waarvoor nu dus tienmaal levenslang als minimumstraf kan worden geëist.

Het Centraal Bureau voor de Statistiek meldt, dat iedere Nederlander uiteindelijk aan de bril moet.

'Niemand ontkomt aan de bril.
In 2003 droegen in Nederland bijna 9 miljoen mensen een bril of contactlenzen. Boven de 55 jaar heeft nagenoeg iedereen een bril.'

Wij vroegen onze eigen onderzoeker dr. Nak de Weert, directeur van het Nak de Weert Instituut (links -2, rechts -3.4), naar zijn commentaar.

'Ja, dat miljoenen een bril hebben - en uiteindelijk iedere Nederlander een fok op de neus krijgt - dat kan ik u zó wel vertellen. Een veel interessanter onderzoeksonderwerp is: hoeveel brillende Nederlanders geen bril hebben.'

• Een bril dragen en geen bril hebben. Vindt u het goed, dat wij dit even niet begrijpen?

'De bril kwijt zijn! Zoek! Foetsie! GVD, waar is m'n bril!! Het hele huis op stelten! Ja, ik heb 'm! Even op het richeltje bij de achterdeur gelegd, stom hè'?

• Ah, op die manier.

'Hier komen de cijfers: vier miljoen van de negen miljoen brildragers zijn de bril 2,4 maal per dag kwijt en het duurt gemiddeld 9 minuut 38 seconden voor de bril wordt teruggevonden. Weet u hoeveel geld met brilverlies gemoeid is'?

• Wij verwachten indrukwekkende cijfers.

'Een getal dat zonder bril goed waarneembaar is: de tijd die wordt verkwist met het zoeken naar de bril bezorgt onze economie een jaarlijkse schade van 146 miljoen euro!'

Bieslog sprak nog even met de heer Houtvast (92, +1, -9), de brildrager met de oudste in gebruik zijnde bril van Nederland.
'Ik draag deze bril vanaf m'n veertiende. In 1953 is'ie een keer afgewaaid, linkerglas kapot, maar dat heb ik zelf met plakband gerepareerd. Heel goed doorzichtig plakband had je toen.'

• Bent u uw bril nooit 's kwijt?

'Nooit. Daarom heb ik 'm achter de oren ook met plakband aan m'n hoofd geplakt. Ik hou 'm dag en nacht op.'

• Maar uw gezichtsvermogen is toch sinds 1926 achteruitgegaan? Hebt u uw ogen nooit 's opnieuw laten meten?

'Allemaal flauwekul van die kwakzalvers in die dure brillenwinkels. M'n schoonzoon heeft een bril van 700 euro op de neus. En elk halfjaar een nieuwe!
Meneer, ik kocht mijn bril voor 1 gulden 99 cent van een man aan de deur en die zei ook: hiermee hebt u een bril voor het leven! Ik wil begraven worden met mijn bril op.'

In hoeverre kun je als alleengaander op alleengaanden reizen alleen blijven?
Ik was zo blij dat voor mijn categorie - de verstokte alleenblijver, allergisch voor incheckbalies - nu ook eens iets op vakantiegebied werd georganiseerd.

Maar dan lees ik dat op mijn alleengaande reis kleinschalige groepswandelingen zijn inbegrepen.
Hoe kleinschalig is een groepswandeling voor alleengaanden?

Als groepswandelingen voor één alleengaande mogelijk zijn, teken ik onmiddellijk in.

Als ik tegen iemand zeg: 'Gisteravond dat of dat op tv gezien' Ik heb erg gelachen!' (komt bijna niet voor), dan bedoel ik dat ik mijn gezicht af en toe in een grijns heb getrokken.

Nog zeldzamer is het als het lachen vergezeld gaat van schokjes rond het middenrif.
Dat gaat zonder geluid gepaard.
Hardop bulderen? Ja, kom, dat overkomt je een paar keer in je leven.

Ik heb altijd een beetje lacherig gedaan over theorieën die het hoe en waarom van het lachen proberen te vangen. Ik weet alleen dat het schokkend lachen je overvalt en puur lichamelijk is. De samentrekking van de spieren is niet tegen te houden.

Bij het werk van Gummbah moet ik nagenoeg bij elke tekening lichamelijk lachen.

Waar 'm dat in zit?
De plaatjes zijn vaak absurd en als ik het goed zie, waren de teksten in zijn vroegere werk ook absurd, met veel gekke namen en zo. Nu staan er hele gewone zinnetjes bij en het lijkt of ze bij Gummbah steeds gewoner en kleiner worden. En het is die tegenstelling in de combinatie die...
Nee! Geen theorie!

De blote dikke man die achter de enorme kont van een blote geknielde man staat, kijkt even opzij en zegt: 'Ik ga afronden, Henk.'

Een dikke blote vrouw ligt op bed en zegt tegen de man tussen haar dijen, die haar kennelijk aan het beffen is: 'Hoe gaat het'?
En de man zegt zonder op te kijken van zijn werk: 'Goed.'

Ja, het is heel veel anuskutpoeplul&neuken wat de klok slaat. Met die zinnetjes erbij - soms een enkel woord - ben ik bij het bekijken van Gummbah's bundel Neksnor in geen tijden zo vaak door lachen overvallen.

Het toestel is draadloos, dus overal in huis en zelfs in de tuin te gebruiken. De telefoon is voorzien van nummerverkwanseling, nummerbesproeiing, nummerverbloeming en een nummerversnipperaar.

Alle duiven van Den Haag kennen hem.
Een paar keer heb ik hem in de Haagse straten aan het werk gezien.
De bebaarde hobo voert een fiets mee, met twee volle emmers aan het stuur. Al vele jaren voedert hij de duiven op tientallen plekken in de stad. Hij raakte er landelijk mee bekend en werd opgevoerd in tv-programma's die graag dorpsgekken toonden (Showroom, Kopspijkers). Altijd goed: oude man heeft tientallen zieke duiven in huis gehaald en o, o, wat geeft me dat een rommeltje.

Nu, op zijn tachtigste, lijkt hij wereldberoemd te worden.
Want de zonderlinge duivenvoerder is Gerard P. Fieret, dichter, beeldend kunstenaar en fotograaf.

Enkelen wisten het al langer: Gerard Fieret heeft, naast tekeningen en gedichten, tussen 1960 en 1980 een enorme hoeveelheid foto's gemaakt, die hij op een bijzondere manier ontwikkelde en afdrukte.

Die foto's worden (her)ontdekt. Toonaangevende Amerikaanse fototijdschriften geven hem aandacht, op internationale veilingen stijgen de prijzen van de Fieret-foto's.

In het Haags Fotomuseum, ondergebracht in het GEM, is een overzichtstentoonstelling ter gelegenheid van zijn 80-ste verjaardag ingericht.

Al na een paar minuten dwalen door de zalen raakte ik enthousiast.
Ik ben geen criticus, maar ik lees dat Fierets werk authentiek wordt genoemd. Dat is het: of hij nu een asbak, zichzelf of meisjes fotografeert (heel veel meisjes en vrouwen), de rafelige, 'slordige', over- en onderbelichte zwart/wit-foto's hebben een onmiskenbare eigen stijl. En niet alleen omdat hij, uit angst dat zijn werk wordt gestolen, de foto's zwaar bestempelt met naam en adres (soms middenin beeld!), of ze met viltstift fors signeert.

Ik moest denken aan de grondlegger van de korrelige zwart/witfotografie Ed van der Elsken. Diens foto's zijn humanistisch, vaak vrolijk en levenslustig.
De rauwe, smoezelige, rotzooierige, viezige foto's van Gerard Fieret komen harder aan. Graven dieper.

In zijn eigen woorden:

'Zie hoe sterk de composities zijn niets is aan het toeval overgelaten ik ben niet voor niets van huis uit schilder graficus dat is iets anders dan dorre boekjes fotografie met de pretentie van kunst.'

Opvallend in de personeelsadvertenties van de Nederlandse kranten is het erbarmelijke Engels dat wordt gebruikt.

• Ervaren Clinical Research Accociates

What the fuck is 'ervaren'?
In geen enkel Engels woordenboek heb ik het woord ervaren kunnen vinden. Tussen eruptive en eryngo bestaat in het Engels kennelijk geen enkele erV-combinatie.

• Inbedrijfstel-engineer Harbour Transshipment Systems

Iedereen die een beetje behoorlijk Engels spreekt - en dat is echt iedereen - breekt zijn tong over dat idote 'inbedrijfstel'.
Ook hier geen enkel zoekresultaat in de Engelse woordenboeken. Ja, in-between, maar dat is het enige inBE-woord dat wordt vermeld.

Zouden wij Nederlanders niet met wat meer respect dienen om te gaan met onze mooie Engelse taal?

Ik was vijftien jaar en hevig verliefd op Audrey. Zij niet op mij. Ze was tien jaar ouder en wist niet van mijn bestaan en van mijn liefde. Nog niet.

Vier keer had ik de film Roman Holiday gezien - ik had er zelfs voor gespijbeld, een vergaande daad voor een braverik als ik - en elke keer werd mijn liefde voor Audrey groter en heftiger.

De film gaat over de onmogelijke liefde tussen een journalist (Gregory Peck) en een prinses en ik heb hem onlangs via een puntgaaf gedigitaliseerde DVD opnieuw gezien. Het is een suikerzoet en tranentrekkend sprookje, maar ik begrijp de vijftienjarige van toen nog helemaal.

Uit de leesportefeuille die wekelijks bij ons thuis werd bezorgd, knipte ik de foto's van Audrey uit binnen- en buitenlandse tijdschriften. Zo kreeg ik foto's uit de Paris Match en Life Magazine in bezit. Door de bladen goed te fatsoeneren - de tegenoverliggende pagina's verwijderen - hebben de volgende huurders van de leesmap verderop in de straat nooit argwaan gekregen.

De foto's prikte ik op de muur achter mijn opklapbed (en nu weer op het redactieprikbord, zoals ik via de webcam laat zien).

Toen kwam het bericht dat Audrey Hepburn Nederland zou bezoeken ten bate van een actie voor de Bond van Nederlandsche Militaire Oorlogsslachtoffers. In modewinkel Gerzon kon je van haar persoonlijk à een gulden voor het goede doel een speciale foto kopen.

Ik besloot te gaan en ik verzon een list om zo lang mogelijk met haar samen te kunnen zijn.

Die donderdag 4 november 1954 stond ik uren in de rij, tussen bakvissen en oude dames, haar grootste fans.
Toen ik eindelijk op een bovenverdieping van het warenhuis oog in oog met haar stond, brak het innerlijk vuur naar buiten. Ik moet een kop als een boei hebben gehad.
Ze was veel mooier dan in de film. Die was zwart-wit en nu zag ik haar in kleur.

Het grote moment was aangebroken. Ze gaf me haar foto.

En ik betaalde met een briefje van honderd!

(Mijn moeder had meegewerkt aan de stunt door naar de spaarbank te gaan en een bankbiljet met zo'n nooit eerder gezien groot getal te leen te geven.)

Een winkelbediende naast haar ging voor het wisselgeld zorgen en al die tijd - enkele seconden, maar 'ze leken wel een eeuwigheid' - keek ik Audrey met een van liefde overvloeiende brandende blik aan. Ze moest het zien en voelen. Ze moest overtuigd raken van haar vergissing enkele maanden eerder te zijn getrouwd met de Amerikaanse B-acteur Mel Ferrer.

Ik kreeg het bundeltje geld in handen gestopt.
Audrey zei, met die zachte melodieuze stem, in dat koninklijke Nederlands: 'Dank u wel. Dag!'
En ik werd gemaand tot doorlopen.

Met de foto in mijn overhemd tegen mijn borst geklemd, fietste ik de lange Laan van Meerdervoort af, terug naar huis. Gevaarlijk zwalkend, want door de tranen in mijn ogen kon ik niet goed op het verkeer letten.

De volgende dag stond in het verslag van het Haagsch Dagblad mijn actie vermeld: 'Er werd wel eens met een honderdje betaald, omdat iedere seconde wisselen een seconde Audrey was.'

'Misschien leest ze het wel,' hoopte ik nog, 'en denkt ze: O, ja, die jongen met dat honderdje zie ik nog duidelijk voor me. Goh, dat was toch wel heel bijzonder.'

En dan weet je nu al dat je in 2008 bij de kassa in de supermarkt achter een mannetje komt te staan, dat met scherpe stem de twee eurocenten terugeist die hem na afronding van de 1 euro 43 die zijn halfje bruin kost 'door de neus worden geboord' en dat de dertienjarige jongen achter de kassa die twee centen niet heeft en dat het mannetje de chef erbij vraagt die zelf die twee centen ook niet heeft en niemand in de hele supermarkt heeft twee centen, zodat het mannetje uiteindelijk na veel geschreeuw en geduw en getrek door twee politieagenten naar de uitgang zal worden gedragen.

Nu de integrale tekst van het geruchtmakende gesprek aan de tafel van Villa BvD is gepubliceerd, kunnen we de ware veroorzaker van de rel rond Jan Mulder goed traceren.

Toen Mulder de woorden stenigen en ophangen gebruikte - het EK-toernooi moest nog beginnen - gaf hij duidelijk aan die woorden nou juist NIET te willen gebruiken tegen Dick Advocaat. Er kwam dan ook geen enkele boze reactie.

Pas toen het NOS-Journaal TIEN DAGEN LATER het Villa BvD-fragment liet zien, zonder de relativerende toevoeging van Jan Mulder, was de rel geboren.

Een Journaalredacteur paste een handige truc toe: door onvolledig te citeren, kan de strekking van een tekst in zijn tegendeel veranderd worden.

Waarom deed hij dat? Moeten door hard en vergaand taalgebruik de kijkcijfers worden opgekrikt, zoals ik hier en daar heb gelezen?

Dan was niet Jan Mulder de cijfers aan het oppoetsen - het Journaal dacht lekker te kunnen scoren!
Geef dat nou maar eens toe, hoofdredacteur Hans Laroes!

Zelfs ex-premier Van Agt denkt nog een duit in het zakje van het Nederlands Dagblad te moeten doen:
'...de zo veelbelezen Jan Mulder (die) in zulke rauwe taal het volk brengt tot zulk 'n hetze'.

Ach man, stel je eerst eens op de hoogte, voordat je je ijdele zegje doet.

GIJ zijt een der hetzemakers, Van Agt!

Vanaf vandaag kunnen zakenmensen zich inschrijven voor UMTS, dat 15 juli van start gaat.
'Onbeperkt en razendsnel mobiel werken via het UMTS-netwerk van KPN'.

Onbeperkt overal? Nee, dat niet.
Het UMTS-netwerk dekt nu nog slechts vijftig woonplaatsen en enkele auto- en spoorwegen in de Randstad.

Mobiel internetten. In menige reclamecampagne is 'het bankje in het park' opgewaardeerd tot de werkplek van morgen.

Bij KPN is het bankje zelfs een icoontje geworden, waarop een zakenmannetje (pakje aan, dasje om) zijn laptopje heftig aan het mishandelen is.
Nee, hij stáát er bij, met zijn schoentjes op de bank. Foei!

Het icoon vertelt me dat UMTS het meest geschikt is voor geflipte handelsreizigers die hun baas 'razendsnel' willen melden dat ze zojuist een order voor honderd paar schoenveters hebben geplaatst.

Vanaf vandaag is Nederland voorzittter van de Europese Unie - Balkenende het gezicht van Europa.

Ten onrechte dacht ik dat we alle Europese leiders over de vloer krijgen, zoals in 1992 (Maastricht) en in 1997 (Amsterdam).
Nu lees ik dat ze niet komen, uitsluitend ministers, geen regeringsleiders.
Vanwege een bedorven aardappelsalade? Kan ik me niets van herinneren.

Bij Google tikte ik 'bedorven aardappelsalade' in: geen resultaat.

Hoe kan Balkenende in Europa aanzien verwerven als hem de reputatie van een bedorven aardappelsalade aankleeft?