Ik was vijftien jaar en hevig verliefd op Audrey. Zij niet op mij. Ze was tien jaar ouder en wist niet van mijn bestaan en van mijn liefde. Nog niet.

Vier keer had ik de film Roman Holiday gezien - ik had er zelfs voor gespijbeld, een vergaande daad voor een braverik als ik - en elke keer werd mijn liefde voor Audrey groter en heftiger.

De film gaat over de onmogelijke liefde tussen een journalist (Gregory Peck) en een prinses en ik heb hem onlangs via een puntgaaf gedigitaliseerde DVD opnieuw gezien. Het is een suikerzoet en tranentrekkend sprookje, maar ik begrijp de vijftienjarige van toen nog helemaal.

Uit de leesportefeuille die wekelijks bij ons thuis werd bezorgd, knipte ik de foto?s van Audrey uit binnen- en buitenlandse tijdschriften. Zo kreeg ik foto?s uit de Paris Match en Life Magazine in bezit. Door de bladen goed te fatsoeneren - de tegenoverliggende pagina?s verwijderen - hebben de volgende huurders van de leesmap verderop in de straat nooit argwaan gekregen.

De foto?s prikte ik op de muur achter mijn opklapbed (en nu weer op het redactieprikbord, zoals ik via de webcam laat zien).

Toen kwam het bericht dat Audrey Hepburn Nederland zou bezoeken ten bate van een actie voor de Bond van Nederlandsche Militaire Oorlogsslachtoffers. In modewinkel Gerzon kon je van haar persoonlijk à een gulden voor het goede doel een speciale foto kopen.

Ik besloot te gaan en ik verzon een list om zo lang mogelijk met haar samen te kunnen zijn.

Die donderdag 4 november 1954 stond ik uren in de rij, tussen bakvissen en oude dames, haar grootste fans.
Toen ik eindelijk op een bovenverdieping van het warenhuis oog in oog met haar stond, brak het innerlijk vuur naar buiten. Ik moet een kop als een boei hebben gehad.
Ze was veel mooier dan in de film. Die was zwart-wit en nu zag ik haar in kleur.

Het grote moment was aangebroken. Ze gaf me haar foto.

En ik betaalde met een briefje van honderd!

(Mijn moeder had meegewerkt aan de stunt door naar de spaarbank te gaan en een bankbiljet met zo'n nooit eerder gezien groot getal te leen te geven.)

Een winkelbediende naast haar ging voor het wisselgeld zorgen en al die tijd - enkele seconden, maar ?ze leken wel een eeuwigheid? - keek ik Audrey met een van liefde overvloeiende brandende blik aan. Ze moest het zien en voelen. Ze moest overtuigd raken van haar vergissing enkele maanden eerder te zijn getrouwd met de Amerikaanse B-acteur Mel Ferrer.

Ik kreeg het bundeltje geld in handen gestopt.
Audrey zei, met die zachte melodieuze stem, in dat koninklijke Nederlands: ?Dank u wel. Dag!?
En ik werd gemaand tot doorlopen.

Met de foto in mijn overhemd tegen mijn borst geklemd, fietste ik de lange Laan van Meerdervoort af, terug naar huis. Gevaarlijk zwalkend, want door de tranen in mijn ogen kon ik niet goed op het verkeer letten.

De volgende dag stond in het verslag van het Haagsch Dagblad mijn actie vermeld: ?Er werd wel eens met een honderdje betaald, omdat iedere seconde wisselen een seconde Audrey was.?

?Misschien leest ze het wel,' hoopte ik nog, ?en denkt ze: O, ja, die jongen met dat honderdje zie ik nog duidelijk voor me. Goh, dat was toch wel heel bijzonder.?