Tijdens mijn liveverslag op Bieslog kwamen we erachter dat je Scheveningen beter kan leren kennen op internet dan via een tv-bezoekje van de koningin.

Het koninklijk gezelschap werd op de mouwen gespeld dat Scheveningen een sprookjesvissersdorpje is, waar de hele dag wordt gekoekhapt en haringgegeten.

Struin door bijgaande site en leer het ware Scheveningen kennen..

Tijdens het koekhappen kregen een paar prinsen een blinddoek om hun hoofd geknoopt. Ze hadden die doek net zo goed de hele middag op kunnen houden, want van Scheveningen hebben ze niks te zien gekregen.

De Bieslogluisteraars worden bedankt voor de aandacht.
Ik heb geen idee hoe of het was. Ik vond het hartstikke moeilijk, dat commentaar geven, maar als de koningin nog 's naar Den Haag komt, ben ik graag weer van de partij.

Ook dank aan mijn assistent Richard, die de meters en de knoppen in de smiezen hield.

Zo! En nou ga ik mijn persoonlijke record doppenwippen proberen te verbeteren.

See you!
Nick de Bie

Vanaf 14.00 uur zal Nick de Bie, vanuit het Bieslogredactielokaal, live verslag doen van het bezoek van de koningin en haar familie aan Scheveningen.

NB
Als u Bieslog bekijkt vóór 14.00 uur, dan dient u als de uitzending is begonnen, de pagina nog even te verversen en de livestream aan te klikken.
We zullen zien of het technisch lukt en we gaan door tot (zegt Nick): 'Ik absoluut niks meer te vertellen heb!'

Omdat de hoofdredacteur zelf zegt over onvoldoende oranjegevoel te beschikken, heeft hij zijn broer Nick gevraagd morgen live commentaar te leveren op het Koninginnedagfeest.

Nick de Bie - voor de vaste lezers geen onbekende - is directeur van een landelijke keten tattoostudio's.

Broer Wim is jaren geleden uitgevlogen, maar Nick is in Den Haag blijven wonen.
Hij moet dus als geen ander in staat zijn het feestelijke bezoek van de koninklijke familie aan Den Haag en Scheveningen van achtergrondinformatie te voorzien.

Op de televisie krijgt u commentaar van Maartje van Wegen, op internet is Nick de Bie uw gastheer.

Voor alle duidelijkheid: Bieslog zendt alleen geluid uit, maar het is niet noodzakelijk dat uw computer naast uw televisietoestel staat.

Nick begint morgen om 14.00 uur en hij gaat door 'tot het niet leuk meer is en ik me de blaren op m'n tong heb geluld'.

In aflevering 11 van deze serie behandelde ik de NAGRA-recorder (zie het dossier).
Ik noemde dat apparaat de eerste recorder waarmee radiomakers - los van de grote reportagewagens - de straat opgingen.
Zes jaar lang maakte ik er het programma Uitlaat mee.

Op het net kwam ik bijgaand plaatje van de MAIHAK-recorder tegen en ik herinnerde me dat dit de recorder was waarmee ik ervaren collega's zag uitgerust, nog voor de NAGRA zijn intrede deed.

De eerste draagbare recorder ter wereld.
Er kon enkele minuten mee worden opgenomen en de voeding van de versie die ik heb gezien, bestond niet uit batterijen, maar kwam tot stand door aan een slinger te draaien.
Hij was dus opwindbaar!

Grote Nederlandse radiomakers, zoals Gabri de Wagt en Bob Ushi, gebruikten de MAIHAK in de vijftiger jaren. Zij legden de basis voor de moderne radioverslaggeving.

Als eerbetoon aan deze, door mij zeer bewonderde pioniers, neem ik de MAIHAK op in de serie 'Apparaten die ik heb gekend'.

Welke teleurgestelde Nederlander begint nu eens een proces tegen de koningin omdat hij of zij geen lintje heeft gekregen.

We mogen aannemen dat alle VARA-programmamakers zich solidair verklaren met de ploeg van Kopspijkers en uit protest tegen het onbeschofte gedrag van de leiding het werk hebben neergelegd, zodat de komende week geen VARA-programma's op het scherm te zien zullen zijn.

'ledere schrijver, of hij het leuk vindt of niet, is onherroepelijk aan zijn vaderland gebonden. Je kunt nog zo'n grote anti-patriot zijn, je vaderland blijft de enige authentieke materie. Ik weet niet waardoor het komt dat ik het schrijven als voornaamste levensvervulling heb gekozen, terwijl ik zo de pest heb aan Nederland. Misschien ben ik een masochist, wie zal het zeggen.'

Interviewfragment van Willem Frederik Hermans uit 1963, gepubliceerd in 'Scheppend nihilisme'.

Die verzamelbundel is in zijn geheel online gezet op de heldere, rijke website die door het Willem Frederik Hermans Instituut aan de schrijver is gewijd.

Hoe interpreteer je de cijfers - 881 doden, 207 minder dan vorig jaar'

'Dat zijn 5 bussen vol', glunderde de minister.

Blunderde de minister.
Want ze had beter kunnen zeggen: het zijn nog altijd 21 bussen leeg.

Vermeerderd met de 12 lege bussen ten gevolge van de luchtvervuiling veroorzaakt door het verkeer, reden er vorig jaar 33 bussen leeg.

Stel je, bij wijze van demonstratie, die optocht van lege bussen eens voor.
Hier valt niets te glunderen.

Onder de honderdenduizenden bloesems die Nederland momenteel telt, heerst grote onrust.
Er wordt te weinig gekeken en genoten, luidt de grootste klacht.

'We zijn weliswaar aan de vroege kant dit jaar, maar we doen niet minder ons best', aldus de woordvoerster, een stralende appelbloesem.

'Men heeft het kennelijk te druk met de eigen besognes en vergeet aandacht aan ons te schenken.
En het is nu of nooit, we zijn vandaag op ons allermooist.
We blijven nog even, maar daarna is het voor een jaar weer over en uit.'

Voor het cabaret van aanstaande zaterdag heeft Jack Spijkerman de echte John de Mol kunnen strikken!
Jack Spijkerman zal worden gespeeld door Jack Spijkerman.

Onze regering doet niets als blijkt dat door de luchtvervuiling ten gevolge van het verkeer jaarlijks honderden zieken en doden zijn te betreuren, maar komt wel in actie als de Europese regels tegen de luchtvervuiling de aanleg van nieuwe Nederlandse wegen in gevaar brengt.

Al ruim drieduizend van de uitgeprocedeerde asielzoekers die langer dan vijf jaar legaal in Nederland hebben gewoond zijn 'met onbekende bestemming vertrokken' (MOB, in ambtenarenjargon).

Uit hun huizen gezet, uit de klassenbanken verdwenen, uit alle administraties geschrapt en zonder papieren in de illegaliteit terechtgekomen.

Om te onthouden:

Het schijnheilige gezicht waarmee Maxime Verhagen beweerde zeker te weten dat deze mensen zijn 'doorgereisd naar andere landen'.

Het verbeten hoofdje van Boris Dittrich toen hij bij de stemming over een generaal-pardon in de Tweede Kamer 'Tegen!' riep.

TV3, het vijfmaal per week uitgezonden programma van de publieke omroep, behandelt kunst en cultuur.
De deze week gestarte tweede serie is verrassend anders dan de eerste.
Het is nu geen serviceprogramma meer. Het stelt zich niet dienstbaar op. Het is zelf kunst geworden.

Het kunstwerk heeft de vorm van een babbelshow.
In een kale hal, aan een modern vormgegeven tafel, spelen twee presentatoren dat ze 'kopstukken uit de wereld van kunst en cultuur' ontvangen.
Maar door gasten te kiezen uit de platste onderlagen van de pulpmedia, levert men impliciet een messcherp commentaar op de verwarring in de 'echte' kunstwereld.

Vanavond presenteerde modeontwerper Frans Molenaar een nieuwe parfumlijn en toonde Viola Holt enkele van door haar vervaardigde prenten en een schilderij - een ratjetoe van na-aapgepruts à la Corneille en Klaas Gubbels - die verkrijgbaar zouden zijn in filialen van drogisterijketen Trekpleister

De twee 'kunstenaars' speelden hun rollen perfect en ook de interviewers hielden hun gezichten strak in de plooi.

Op mij had deze schrijnende uitzending het effect dat de makers voor ogen moet hebben gestaan. Een vervreemdend mengsel van boosheid en moedeloosheid nam bezit van me.

Het is lang geleden dat een kunstwerk me zo heftig beroerde.

Het afgelopen jaar kwamen uit het gehele land al meldingen binnen van overlast door hangouderen.
Pekela is de eerste gemeente in ons land die maatregelen treft.

Uit het nieuws van vandaag:
'OUDE PEKELA - Groepjes verveelde 'hangouderen' die het winkelend publiek nauwlettend in de gaten houden. De ondernemers van winkelcentrum De Helling in het Groningse Oude Pekela waren ze meer dan zat. En dus heeft de gemeente Pekela, waar het dorpje onder valt, een samenscholingsverbod voor bejaarden ingesteld.'
(bron: www.nu.nl)

Zoals gewoonlijk vervoegen we ons voor commentaar op nieuws over bejaarden bij Bieslogs informant, de hoogbejaarde meneer Houtvast (92), onze achterbuurman.

Op ons herhaald aanbellen wordt niet opengedaan.
'Hij is niet thuis,' zegt een buurvrouw die net met twee zware boodschappentassen haar deur wil ingaan, 'maar ik heb hem in het winkelcentrum gezien, dat ouwe loeder. En ik ga zo direct de politie bellen. Ik pik het niet langer!'

Geschrokken spoeden we ons naar het twee straten verder gelegen winkelcentrum Weggeplein. En we hoeven niet lang te zoeken.

In het midden van het plein, op de vier bankjes rond de grote betonnen bloembak, treffen we meneer Houtvast tussen een groep van vijftien bejaarde heren, die een kabaal maken van jewelste.
Ze gooien iets naar elkaar en een vrouw probeert wanhopig het voorwerp te vangen.

Als we dichterbij komen, begrijpen we dat de heren uit de boodschappentas van de vrouw een pak toiletpapier hebben gegraaid en dat nu uit handen van de eigenaresse proberen te houden.
'Geef onmiddellijk terug!', krijst de vrouw. 'Ouwe rotzakken! Blijf af!'

De mannen dollen nog vijf minuten door en geven dan het pak papier terug aan de boze vrouw, die zich scheldend uit de voeten maakt, terwijl de oude 'nozems' schaterlachend nagenieten.

Meneer Houtvast lijkt, met zijn rode konen en zijn pet scheef op het achterhoofd, twintig jaar jonger.

• Meneer Houtvast, u hier'

'O, ben jij 't. Ja, is 't niet geweldig' Het is hier elke middag lachu!!!!'

• U tussen de hangouderen, we weten niet wat we zien!

'Ah man, het is zo leuk. Jarenlang heb ik thuis achter de geraniums gezeten. Van de thuiszorg zeiden ze: u moet wat gaan doen, meneer Houtvast. U moet uw leeftijdgenoten opzoeken in de bejaardensoos. Gezellig, wat aanspraak.
Ben ik een middag geweest. Godsamme, wat een saaie boel. Aan kaarten en biljarten heb ik altijd al een godsgloeiende pesthekel gehad. Dus toen zijn we met een paar man hier gaan zitten en het is alle dagen feest. Dat die lekkere winkelwijven niet naar ons omkijken als we naar ze fluiten, moeten zij weten. Maar mooi dat we dan een potje gaan dollen. Ja, mogen we' We zijn altijd veel te keurig geweest. En ik was al te oud voor provo indertijd. Dus halen we de schade dubbel en dwars in.
Jongens, kijk! Oei! Lekker ding! Zijn we d'r klaar voor''

Een jonge vrouw met twee zware tassen loopt nietsvermoedend de hangouderenval in.
We maken ons snel uit de voeten.

Een historische datum, 26 april 2005, de dag waarop de eerste maatregel tegen hangouderen werd genomen.
Het begin van het echte probleem van de toekomstige massale vergrijzing.

• Het is weer paardenbloem. Ben ik blij mee. Ik vond paardebloem maar niks.
• Ik zal je 's wat zeggen: ik wist niet dat het paardebloem was.
• Nee' Man! Sinds jaar en dag schreven we paardebloem. Ik heb er nooit aan kunnen wennen. Er bleef iets ontbreken. Een defect woord, paardebloem. Paardenbloem is mooier, natuurlijker, helemaal af.
• Heb jij in de afgelopen tien jaar dan ooit het woord paardebloem moeten schrijven'
• Nooit. Maar nu, om de nieuwe spellingsregels aan mijn mensen uit te leggen, ga ik het woord paardenbloem weer lekker veel gebruiken.
• Tien jaar geleden stond de pannenkoek centraal. Hebben we de pannekoek ook weer teruggekregen'
• Eh... Nee, volgens mij blijft het pannenkoek.
• Jammer. Wat zal ons favoriete pannenkoekenrestaurant de smoor in hebben.
• Waarom'
• Ze zijn vegetarisch en ze hebben een paardebloemenpannenkoek op het menu staan.
• Niet waar! Dat verzin je!
• Moet op al die kaarten veranderd worden in paardenbloemenpannenkoek. Ja, op papier is het een mooier woord, met al die n's.
• Hou 's op met die flauwenkul, wil je'

Uitkomst van een racismeonderzoek op de voorpagina van Trouw:
extreem-rechtse websites, met racistische uitlatingen en oproepen tot geweld, groeien in populariteit.

We weten het: op internet is de goorste troep en ranzigste viezigheid te vinden.
Maar ook de lievigste schattigheid.

Huisdieren vormen een geliefd onderwerp met een zeer hoog schattigheidsgehalte.
Ik lever af en toe een bijdrage. Behalve in De Telegraaf, kom je in de media te weinig dieren tegen. Internet is een zeer geschikt dierenmedium.

Op een Japanse site heb ik het ultieme schattige poesje gevonden..
Schattiger, donziger, aaibaarder kan het niet.

Klik de foto groot (tot 800x600) en roep uw naasten er even bij.
'Kom even kijken!'
En registreer de spontane uitroepen en lachende gezichten.
'Ach, gottegot!'

En mail me niet in de trant van: 'Wat ben jij soft geworden! Is dìt je antwoord op de rotzooi''

Ja, dit poesje moet het vandaag even voor mij doen.

'De zachte poesjes zullen zeker winnen in 't eind.'

De telefonische personal coach van Evert - de callcoach - beschouwt 'luisteren' als zijn voornaamste therapeutische activiteit.

Na minutenlange uiteenzettingen over problemen op het werk, moet Evert dan ook regelmatig vragen: 'Sorry, ben je er nog''

'Tuurlijk. Ik luister', antwoordt de rustgevende stem van de callcoach dan in zijn oor.

Vandaag heeft Evert een zakenbespreking in Londen.
In de trein op weg naar Schiphol, voerde hij vanmorgen een dringend gesprek met zijn callcoach, want het conflict met de leiding van zijn afdeling was in een stroomversnelling geraakt en hij had nog voor aanvang van de bespreking advies nodig.

Evert pakte uitvoerig uit en hij had echt het gevoel het achterste van zijn tong te hebben laten zien.

Het bleef stil aan de andere kant.
'Sorry, ben je er nog', vroeg Evert.

Stilte.
De mobiele verbinding was in de Schipholtunnel verbroken.

Evert besloot niet terug te bellen. Het hele verhaal nog eens uit zijn tenen wringen' Geen zin in.
Bovendien voelde hij zich al opgelucht doordat hij de problemen aan zijn 'dode' telefoontoestel had verteld.

'Ga ik meer doen,' dacht Evert, 'ik heb mijn callcoach niet meer nodig. Zit ik ergens mee, dan praat ik zonder iemand te bellen de zaak uit in mijn mobiel.'

We gaan turven hoeveel maal het woord transparant voorbijkomt.

Regelgeving, besluitvorming, overleg, het beleid, een relatie - ze moeten transparant kunnen worden genoemd, anders deugen ze niet.

Hoe meer het woord transparant wordt gebruikt, hoe ondoorzichtiger de betekenis.

Vanuit de trein had ik de bunker met het intrigerend uitkijktorentje zien liggen, in de moerasachtige velden rond het Naardermeer, even voor Weesp.

Later, na een soppige voettocht, bereikte ik de plek en was op slag verkocht. Wat een prachtige filmlocatie!
Eigenaar Natuurmonumenten en beheerder Gradus Lemmen vonden het goed dat ik de vogeluitkijkpost voor een paar maanden betrok.

Vanaf maart 1999 maakte ik er het tv-programma 'De Bunker van de Bie' en zo leerde ik 'de wetlands van Weesp' onder alle weersomstandigheden kennen.

Sindsdien kom ik er vaak. Het is er woest en oer. Als je wilt ervaren hoe Nederland er een paar duizend jaar geleden bijlag, is een voettocht van enkele uren in de moerasbossen rond het Naardermeer van harte aan te bevelen. (Klinkt stoer, maar een uurtje fietsen kan er ook.)

Vanmorgen mag ik in het VARA-radioprogramma Vroege Vogels meedoen met een actie tot behoud van dit gebied.

Want op het ministerie van Verkeer en Waterstaat ligt een plan klaar voor een verkeersweg, die de A6 met de A9 moet verbinden - van Almere naar Schiphol - en die weg is dwars door de natuurgebieden van de Gein-, Vecht- en Naardermeerstreek geprojecteerd.
(Terwijl met verbreding van bestaande wegen de verkeersproblemen zijn opgelost.)

De weg zou vlak langs 'mijn bunker' komen te liggen, waardoor dit met veel geld, moeite en deskundigheid aangelegde gebied totaal zou worden verpest.

Ik bedoel maar: ik weet dus waar ik het over heb, als ik me vierkant tegen de aanleg van de verbindingsweg A6-A9 uitspreek.

Het weer is te mooi om ons met hem bezig te houden.
Maar het moet toch even vastgelegd.

Toen hij maatregelen aankondigde tegen de graaicultuur van de topmanagers, klonk zijn verontwaardigde stem bijna een octaaf hoger dan normaal.

'Naming and shaming! We moeten niet aarzelen de graaiers aan de schandpaal te nagelen!'

Ferme taal die moest leiden tot ferme maatregelen.

Gisteren besloot het kabinet geen maatregelen te treffen.

Nee, we moeten onszelf niet in de voet schieten, maar we mogen ons best eens voor de kop slaan.
Omdat we al die morele praatjes voor de vaak weer hebben aangehoord.
En omdat we er nu weer een stukje over moeten schrijven.

Onmiddellijk na lezing van het bericht over de papegaai van de Koningin belden we de RVD met de vraag of we opnamen mochten maken.

We bleken de eersten.

'Wat een leuk idee! Geen enkel probleem!,' verzekerde een woordvoerder van de RVD ons, zoals altijd bereidwillig meewerkend aan elk initiatief vanuit de media, 'komt u maar meteen. De koningin is niet thuis, maar ze zal het ontzettend leuk vinden als Koko zijn verhaal eindelijk eens kwijt kan.'

Op Paleis Huis ten Bosch werden we ontvangen door een enthousiaste Koko, die opgewonden door zijn kooi sprong en meteen van wal stak toen we de microfoon hadden opgesteld.

De gelijkenis met de dictie van de koningin is inderdaad verbluffend. En het is duidelijk dat Koko veel stof opdoet als de koningin haar toespraken in zijn bijzijn hardop repeteert.

Iedereen kent het verschijnsel: in een gesprek klinkt de flard van een melodie of een enkele regel uit een tekst.
Hoe was dat liedje ook alweer'

Soms wordt het lied uit de gezamenlijke herinnering van de aanwezigen gereconstrueerd,
maar een enkele keer lukt dat niet - worden kennissen en vrienden rondgebeld, of internet afgezocht en kan het dagen duren voor het lied is teruggevonden.

De heren Rombouts en Jansonius delen hetzelfde pension (Pension Marktzicht in Voerendaal). Dagelijks treffen zij elkaar aan het eind van de middag in de serre en voor het avondeten wordt opgediend voeren zij een gezellig gesprek, dat wel eens kan blijven hangen op een vergeten liedje...

Zondagmorgen aanstaande mag de hoofdredacteur in het VARA-radioprogramma Vroege Vogels (tussen 08.00 en 10.00 uur, Radio 1) een lans breken voor het landschap rond het Naardermeer, dat door de aanleg van een nieuwe snelweg ernstig dreigt te worden aangetast.

Zijn oordeel over die nieuwe weg naar Schiphol'
Geen sprake van!

Essent-topman Boersma schenkt 80 duizend euro van zijn bonus aan een goed doel.
Horen en lezen we overal.

Welk goede doel' Nergens te vinden. Ja, het goede doel 'moet nog worden bepaald'.

Waar blijft de rìesurtsch, media'

We hebben vannacht doorgeriesurtschd.

En wat we al vermoedden werd bewaarheid:
die 80 duizend euro worden geschonken aan het Fonds Voor Gedupeerde Bonustrekkers.

Jaren voor de publicatie van zijn boek, de megabestseller Ik Jan Cremer, was de schilder Jan Cremer - De Barbaar, Het Woeste Beest - al een fenomeen.

In 1960 zorgde hij voor een eerste schandaal.
Op de Haagse Salon in Pulchri Studio hing een woest geschilderd vijfluik, La guerre japonaise, dat voor grote consternatie zorgde. De binnenlandse pers stond op z'n kop, zelfs de wereldpers kwam erop af.

Een journalist vroeg hem bij die gelegenheid wat hij vond van het werk van Rembrandt en hij antwoordde:
'Rembrandt, wie is dat''
Op verjaardagsfeestjes spraken onze vaders en ooms er schande van.
Dus vonden wij Jan Cremer heel erg goed.

Wij bewonderden de jongen die ons zo ver vooruit was.
Als we erlangs kwamen, keken we omhoog naar zijn atelier op een etage aan De Driehoekjes, in de hoop een glimp van het bandeloze kunstenaarsleven op te vangen.

We waren nooit eerder op een tentoonstelling in Pulchri Studio binnen geweest, maar nu gingen we meteen kijken naar zijn geruchtmakende schilderijen.

Ik heb de catalogus van de Haagse Salon bewaard.
Als je de prijslijst grootklikt, begrijp je de aard van het schandaal.
Het schilderij werd niet verkocht.

De nep-HSL rijdt van Den Haag naar Rotterdam. Reistijd: 20 minuten.
Je zit op met nepleer overtrokken stoelen.
De passagier koopt een nepkaartje (van ouwel, je kunt het opeten), krijgt er een papieren neppet bij uitgereikt en mag zelf voor conducteur spelen.
In Rotterdam is het uit met de pret en stap je over op de echte HSL.

Je kunt natuurlijk ook in Den Haag een gewoon kaartje kopen en met een gewone trein naar Parijs, maar je zou wel gek zijn.
Je mist de neplol van de nep-HSL.

Helaas pindakaas.
Jammer Edammer.
Zonde Le Monde.

Bovendien kom je TIEN MINUTEN later aan in Parijs.
En we weten: in Parijs gebeurt in tien minuten honderd keer zoveel als in Den Haag.

• Wie was die vrouw die jij vol op de bek zoende'
• Hè' Wie bedoel je'
• We zijn amper binnen, er komt een vrouw op je af en die zoen jij vol op de bek.
• Ik weet absoluut niet wie je bedoelt.
• Nou, zeg. Kom nou. Die vrouw in dat veel te rode hesje. Pam! Vol op de bek. Zo heb je mij in geen tijden gezoend, hoor. Wie was dat, als ik vragen mag'
• O, ja, ik weet wie je bedoelt. Nee, ìk zoende haar niet vol op de bek, zij mij! En ik kende haar niet eens.
• Vol op de bek zoenen en je kent haar niet.
• Volgens mij was het de zuster van de moeder van de bruid. Zoiets. Enfin, ik wil me aan haar voorstellen, ik steek mijn hand uit en zij zoent me ineens vol op de bek. Nog voor ik m'n naam had kunnen zeggen.
• Maak dat de kat wijs, wil je' Ik zag het toch, hoe je haar vol op de bek zoende! Het viel me nog mee dat je je tong niet in haar mond stak en...
• Asjeblieft! Wil je ophouden! Het is gewoon een nieuwe trend kwa begroeting. De mensen kussen niet meer drie keer op de wang - links, rechts, links - maar ze zoenen mekaar meteen vol op de bek.
• O, dus dat doe je vaker: vreemde vrouwen vol op de bek zoenen.
• Ik doe niks vaker. Maar als ik een vrouw wil begroeten, gewoon met een paar luchtzoenen, dan krijg ik de kans niet. Ze drukken meteen hun mond op de mijne. Kan ìk het helpen.

-Weet je wat je doet' Je gaat voortaan maar alleen naar dat soort bijeenkomsten. Kan je lekker alle vrouwen aflebberen. Maar weet één ding: als je ooit een klacht en een proces aan je kont krijgt, ben ik mooi weg. Heel ver weg.

• Nee, de vrouw die mij nog eens ongevraagd vol op de bek zoent krijgt een klacht aan haar kont!
• Ja ja en nou zeker nog even de macho uithangen. Ach, joh, ik zag het toch: dat op de bek zoenen bevalt jou prima!

De Paus noemt zich Benedictus de Zestiende.
De tv-zender van John de Mol gaat Tien heten.

De nieuwe Paus wordt behoudend genoemd,
maar zijn naam is heel wat origineler dan die van John de Mol.

Toch een tikje teleurstellend.

Vindt op 1 juni voor het eerst een landelijk referendum plaats,
blijken de aanplakborden dezelfde als die van de verkiezingen.

We hadden op frisse nieuwe borden gehoopt, krijgen we afgewerkte afdankertjes.

Nou ja.
Omdat we nog niet weten wat we gaan stemmen, zullen we de komende weken de propaganda op de borden aan een grondige analyse onderwerpen.

Het Noorse tunneltje dat door Bieslog in 2003 werd geadopteerd (zie het dossier in de linkerbalk), is het onderwerp van een zojuist uitgekomen kortfilm.

In 'Het Tunneltje - Een Dag in het Niets' heeft Biesloglezer en tunneltjewatcher Tom van Beveren de webcambeelden van één dag (van middernacht tot middernacht) gecomprimeerd tot een dramatische film van 67 seconden.

Dit meesterwerkje toont aan dat het Niets een relatief begrip is.
Pas als het Niets met het Iets wordt geconfronteerd, wordt het Niets Iets.

Er flitsen auto's met mensen aan boord voorbij (het Iets) - het tunneltje slurpt ze op en spuugt ze uit, maar blijft onverstoorbaar zichzelf (het Niets).

Insiders voorspellen dat deze film op het shortfilmfestival van Orimara hoge ogen gaat gooien.

Minister Donner heeft de regeringscampagne, die ons moet bewegen op 1 juni vóór de EU-grondwet te stemmen, met grof geschut ingeluid.

Als we tegenstemmen lopen we de kans op oorlog.

Wat een onzin.
We herdenken op 5 mei dat we zestig jaar in vrede leven. Zonder EU-grondwet.

Nee, als Frankrijk straks tegen stemt en Nederland vóór, dan pas heb je de poppen aan het dansen (faire danser les poupées).

Stel dat Nederland met Duitsland vóór stemt en Frankrijk tegen...
Sluiten wij ons aan bij de Bundeswehr in een aanval op Frankrijk'

De voorlopige conclusie is duidelijk.
Wij, Europese burgers, kunnen maar het beste unaniem tegenstemmen.
Daar kan iedereen vrede mee hebben.

'Meldpunten, waaraan je al je problemen kwijt kon, bestonden toen nog niet.

In feite had je maar één meldpunt ter beschikking: je eigen moeder.'

Vlak voor het vertrek van minister-president Balkenende naar de begrafenis van de Paus in Rome, maakte Omroep Zeeland een kort telefonisch interview met hem.

In het Zeeuws.

Het gesprekje staat op internet en het is - zonder ironie - heel leuk.
Nooit eerder hebben we hem zo ontspannen en gemakkelijk horen praten.

Wat een opluchting! Niet één keer moesten we onze eigen verantwoordelijkheid nemen, of met elkaar iets fatsoenlijks doen.
MPJP is wel degelijk van vlees en bloed!

(via www.taalpost.nl)

Gisteren, op de verjaardag van mijn zwager, sprak een vriend van de jarige mij aan.
'Zou ik jou binnenkort even kunnen skaipen''
'Eh...', rekte ik.
'Ik wou je iets vragen over een nieuw type mobiel. Dus misschien kunnen we er even over skaipen', zei des zwagers vriend en hij sprak het woord skaipen zo achteloos uit, dat ik mij op slag stukken dommer voelde worden dan ik van huis uit ben.

Koortsachtig ging ik mijn hersens langs. Sinds ik mij op internet heb opgeworpen als mobieldeskundige, verwachten de mensen dat ik alles weet. Van mobiel bellen en van internet.

'Skaipen...', aarzelde ik, op de rand van de mand.

'Je gaat me toch niet vertellen dat JIJ niet weet wat skaipen is', zei de nu grijnzende man, iets te luid, zodat anderen gingen meeluisteren
'De grootste stap in de telefonie van de laatste twintig jaar en meneer Teleman weet niet wat skaipen is!'

Op zo'n moment is totale openhartigheid de enige uitweg.

'Stom ! Stom! Stom!,' riep ik uit met een vlakke hand op mijn voorhoofd slaand, 'nee, ik weet niet wat skaipen is! What the fuck is skaipen!!!'
Beetje stoere taal maskeert ook je eigen klunzigheid.

Ik kreeg tekst en uitleg.
Skype is een hype van jewelste. Al ruim honderdmiljoen mensen zijn met elkaar aan het skypen.
Skypen is telefoneren van computer naar computer.
Het enige dat je nodig hebt is een stukje (sorry!) software en een headsetje.

Bel jij met iemand anders dan moeten jullie allebei dus achter de computer zitten. Het geluid schijnt perfect van kwaliteit te zijn en... het is geheel en al gratis. All over the world!

Toen ik, als fanatieke mobieler, er blijk van gaf niet geheel overtuigd te zijn, zei de man die mij het lesje leerde:
'Je kunt ook van de computer naar een ouderwetse telefoon, of 06-nummer skaipen, of omgekeerd, maar dat kost geld. Heel weinig! Enfin, download als je thuiskomt eerst de software, dan kan ik je vanavond nog even skaipen.'

Teleman

Vorige week kreeg ik het zakelijke briefje, ondertekend door producers Cobby Broccoli en Harry Saltzman:

'Tot onze spijt moeten wij u mededelen, dat u na analyse van de door u afgelegde cameratest niet in aanmerking komt voor de rol van James Bond. Wij achten u op grond van uw leeftijd minder geschikt voor de rol van agent 007.'

Ik was kandidaat nummer 67. De eerste Nederlandse James Bond worden - het leek mij een poging waard.
Mijn gevorderde leeftijd beschouwde ik als een pluspunt. James Bond zelf is ook aan zijn vierde jeugd toe en het zou goed zijn, meende ik, als die leeftijd in het fysiek van de Bondacteur zichtbaar zou zijn. Het Bondpubliek bestaat immers voor 83% uit grijsaards.

Ik was de enige Nederlandse kandidaat.
We hebben prachtige jonge acteurs, maar geen van hen 'heeft iets' met de bejaarde filmheld.

Hoe achterhaald en belegen ging het toe tijdens de screentest!
Men vroeg mij van een met 120 kilometer per uur rijdende vrachtwagen in een langszij flitsende sportwagen te springen.

Ik kon mijn oren niet geloven. Voor zo'n ouderwets stuntje ligt de meest simpele digitale techniek in de schappen van de elektronicawinkel op de hoek - met een videobewerkingsprogrammaatje van 150 euro springt iedere boerenlul van auto op auto.

Toen ik weigerde om met behulp van een helikopter uit de sportwagen omhoog te worden getrokken - in de jaren zestig deden ze dat misschien nog live, nu is zoiets het digitale fluitje van een eurocent - wist ik dat mijn afwijzing aanstaande was.

Wie het ook gaat worden - de acteur die James Bond gaat spelen en voor veel geld de kans loopt zijn benen te breken, is een ongelooflijke sukkel.

Medepassagiers die in trein, tram, of bus gaan zitten bellen - ik heb het nooit als hinderlijk ervaren.
Zo hoor je nog 's wat!
Als ik een passagier waarneem met een mobiel in de aanslag, ga ik zelfs in de buurt zitten om maar niets van de conversatie te hoeven missen.

Maar de ringtones! Die zijn erg!
Je schrikt je pips als naast je een zwerm steekmuggen begint te zoemen, of een verschrikkelijke bonkmuziek uit een binnenzak wordt opgediept.

The Ringtone Society doet er wat aan.

'The Ringtone Society - 'free the ringtone' - beijvert zich het belsignaal een artistieke status te geven - 'the art of ringtonism' - en heeft muzikanten en componisten als Michiel Braam, Lady Aïda, Spinvis en Maurice Horsthuis gevraagd speciale genrestukjes te vervaardigen.
(Een initiatief van Submarine en het Muzieklab Brabant, ondersteund door 3voor12.)'

Voor de mobiele bellers onder de Biesloglezers presenteerden we enige tijd geleden drie, door ons zangkoor De Canonclub ingezongen alternatieve ringtones (de Zingtones).

Met gepaste trots kondig ik aan dat de Zingtones via The Ringtone Society zijn te downloaden.

Gratis en voor niks!

De Zingtones hebben het mp3-formaat en dienen met Bluetooth of een kabel naar de mobiele telefoon overgebracht.

O, dat ik het binnenkort mag meemaken: in een stampvolle treincoupé begint via de mobiele telefoon van een mij onbekende passagier De Canonclub te zingen!

Beste Cees van der Knaap,

(Hoe dient je voornaam te worden uitgesproken: Zees, of Kees')

Ha die Keessie!!

Man, man, wat heb jij de cabaretiers en columnisten een plezier gedaan door in de Volkskrant te verklaren het zo heerlijk te vinden excellentie te worden genoemd.
De militairen waar jij veel mee te maken hebt, noemen je excellentie en je geniet!

Hartstikke leuk, man. We zaten om een geinig onderwerpje verlegen en je gooit het ons zomaar in de schoot.

Ook erg gelachen om 'dat stukje respect'. Een stukje camp van de bovenste plank.
Mensen die nu nog serieus 'een stukje respect' in de mond nemen, hebben een stukje plank voor de kop en een stukje oogklep op. Door jouw stukje respect en jouw cachet uit te laten monden in de aanspreekvorm excellentie, laat je zien dat je over een gezond stukje gevoel voor humor beschikt.

En durf!
Je excellentie laten noemen in een tijd waarin 'het vertrouwen in de politiek' tot onder het nulpunt is gezakt, getuigt van een stukje lef van een stukje van de bovenste plank.

Een tip.
Vroeger droegen ministers een galapak met steek op het hoofd. Er hangt er vast nog een op een afgelegen, stoffige zolder van het Binnenhof.
Trek het aan als je weer 's een werkbezoek brengt aan een kazerne. Moet jij 's opletten hoe die soldaten voor je in de houding springen.

Nou, Cees, heel erg bedankt en maak je borst maar nat, joh.
Dit weekend al zul je een enorm stuk commentaar krijgen.
Men zal zich (een) stuk lachen.

De mazzel, hè!
Wim

We ontvingen een mail met foto van onze Driek de Gadgetfreak:

'Hoi Head of the Hoofdredactorio!!

Mijn nieuwste gephotoshopte selfportait. Laat exact zien hoe ik me voel.
En ben.
En wil zijn.
With my head in the clouds.
Mijn moeder zegt: niet sturen, Driek. Hou maar lekker voor jezelf.
Ik heb er geen moeite mee.
Ik heb nergens moeite meer mee.

Komt: ik vond in de kast mijn oude 3D-bril en ging er internet mee op.
Wist jij dat 3D-foto's het op je scherm hartstikke waanzinnig goed doen'

Van deepdown under the ocean tot skyhigh op Mars - met de bril op (links: rood - rechts: groen/blauw) krijgt je leven (HET leven plus het GEHELE universum) een diepte die je in geen maand van de filosofie in je hoofd kunt stampen, weet je.

Nou heb ik ontdekt dat je geen speciale 3D-foto's hoeft te gebruiken.
Als je met de 3D-bril op de werkelijkheid inkijkt - of wat we dan ook onder 'de werkelijkheid' verstaan, maar daar kom ik nog 's uitgebreid op terug - en je concentreert je even scherp, dan krijgt alles, het hele leven op aarde zoals het zich manifesteert, een peilloze diepte.

Breathless!! Wat een schoonheid. Wat een power! Wat een inzicht in hoe alles werkt!
Je begrijpt ineens zoveel meer.
Geef iedereen een 3D-bril op en er is nooit meer oorlog.

Wil je deze most important message doorgeven op Bieslog, headredacteur'

Your Devoted Driek'

Hier op de redactie maken we ons zorgen

Uit het weblog van JP (vervolg)

Aan de ontbijttafel bracht ik verslag uit van mijn mislukte poging tot een praatje met de oude mevrouw verderop in de straat. Bianca stelde me op de hoogte van het feit, dat de oude mevrouw al drie dagen geleden naar een verpleeghuis was overgebracht.

Toen kwam de dienstauto voorrijden. Even overwoog ik nog een eindje om te laten rijden naar het verpleeghuis voor een praatje met de oude mevrouw, maar ik besefte me dat ik onlangs al een verpleeghuis had bezocht.

Wellicht zou de verkeerde indruk kunnen ontstaan dat ik met mijn bezoekje aan de oude mevrouw verderop uit de straat in het verpleeghuis, haar zou voortrekken boven alle oude mevrouwen in alle verpleeghuizen verderop in het land.
Dan zou ik bepaald een verkeerd signaal afgeven!

Uit het weblog van JP

De dag begonnen met mooie muziek. Van Beethoven dit keer. ('Ode aan de vreugde', het nieuwe Europese volkslied.)
Wel even gekeken of de buren in de tuin zaten, maar dat was gelukkig, tengevolge van het grauwe weer en het vroege tijdstip, niet het geval. De stereo mocht dus op stand zeven blijven staan en behoefde niet een tandje lager gedraaid.

Vervolgens de vuilniscontainer buiten gezet, hetgeen me op een reprimande van Bianca kwam te staan. Het was immers niet de goede dag! Het viel me al op dat de container zo licht was. Wanneer onthou ik nu eens dat het vuilnis op donderdag dient te worden aangeboden.
Ik herstelde de fout onmiddellijk. De container heeft twee minuten ten onrechte aan de stoeprand gestaan en we mogen hopen dat geen wijkbewoner getuige is geweest van deze ernstige misstap.

Hierna een wandeling gemaakt naar de oude mevrouw verderop in de straat. De gordijnen waren dicht en op herhaald aanbellen deed zij niet open. Nu ja, het was op dat moment kwart voor zeven, misschien een te vroeg tijdstip voor een praatje.

Al met al heb ik vandaag nog niet zoveel betekend voor de mensen.
Als ik vanavond uit Den Haag ben teruggekeerd, zal ik proberen het praatje met de oude mevrouw verderop in de straat alsnog te doen plaatsvinden.

Hoe noemen we mensen die bij de autoriteiten gaan klagen als in hun wijk verstandelijk gehandicapten komen wonen'

Een keuze uit de binnengekomen oplossingen:
Zielig
Ernstig ziek
Zwaar, meervoudig verstandelijk gehandicapt
Onverstandelijk gehandicapten
Klootzakken
Domme hufters
Autoritisten
Fascistoïde idioten

De volgende opgave is iets moeilijker:

Hoe noemen we mensen die bij de autoriteiten gaan klagen als in hun wijk of appartementencomplex een ernstig bedreigd, zwaar bewaakt Kamerlid komt wonen'

Hoe noemen we mensen die bij de autoriteiten gaan klagen als in hun wijk verstandelijk gehandicapten komen wonen'

Aan de redacties van alle kranten en nieuwsrubrieken van radio, tv en internet

Beste collega's,

Het is nu donderdag en - dat zult u met me eens zijn - de week kan nog best een relletje gebruiken. Als het een beetje meezit vinden we een onderwerp dat we tot over het weekend heen kunnen blazen.

Is bijgaand ANP-bericht bruikbaar'
Vinden we een achtenswaardige autoriteit die er schande van spreekt dat Nederland wordt vertegenwoordigd door een lid van het Koninklijk Huis bij een plechtigheid aan het hof van een schertsmonarchie die regeert over een belastingparadijs'

Van Agt laten we maar even met rust, maar wat denken we van Aantjes'

Of gaan we er gezamenlijk schande van spreken dat de Koningin niet zelf naar Monaco afreist' Waarom gaat Maxima niet mee' Bij de uitvaartmis t.b.v. de Paus zat ze nog vooraan.
Ze reist misschien niet meer per vliegtuig 'gezien haar toestand', maar we kunnen wel een verklaring van de RVD eisen.

Als Willem-Alexander nu eens Katja Schuurman meevraagt'
De begrafenis van prins Rainier wordt verslagen door de roddel- en societypers van de gehele wereld. Nederland moet een goed figuur slaan. Enzovoorts, enzovoorts.

Het is kort dag. Laat me even weten of we met z'n allen op de tamtam gaan slaan.

De Biesloghoofdredacteur

Sinds we in november 2003 het adres publiceerden, houden nog altijd enkele Biesloglezers een tunneltje ergens in Noorwegen via een webcam plichtsgetrouw permanent in observatie. (Zie het dossier 'Het Tunneltje, of de schoonheid van het niets'.)

Er gebeurt urenlang nauwelijks iets van belang, maar het is goed dat ook 'het niets' permanent wordt bewaakt.

Sinds een paar weken bezoek ik dagelijks een Nederlandse webcam, waarbij ik het aangename gevoel krijg, toch nuttiger bezig te zijn dan bij het Noorse tunneltje.

Op de boulevard van Scheveningen staat namelijk een vissersvrouw - sinds jaar en dag, bij nacht en ontij, houdt zij de zee nauwlettend in de gaten.

Zij wacht op de vissers 'die nooit terugkeerden'.

Via een webcam, gemonteerd op een hoog gebouw achter haar, kunnen wij meekijken.
En meehelpen.

Ik weet niet of de camera veel bezoekers tegelijk aankan; als het regent is er nauwelijks zicht op de zee. Bij noodweer en in de nachtelijke uren staat de Scheveningse vissersvrouw dramatisch en moederziel alleen op haar post.

Wij kunnen haar steunen, haar het gevoel geven dat wij met haar meeleven.
Als wij structuur kunnen aanbrengen in onze camerabewaking, met tijdschema's en wisseldiensten, zou het Scheveningse vrouwtje ook 's een uurtje naar huis kunnen.

Tot op heden is niet één vermiste visser teruggekeerd.

Werklozen (in het Balkenende/Brinkhorstjargon: wie 'tussen twee banen' is) en arbeidsongeschikten moeten 'aan een baan geholpen' en gaan een reïntegratietraject volgen.

Een commercieel bedrijf dat met de uitvoering is belast, omschrijft de werkzaamheden als volgt:

'Tijdens de reïntegratietrajecten zijn deelnemers bezig met onder meer: het maken van een keuze voor werk, het vinden van werk door het vergroten van (sollicitatie)vaardigheden, het opdoen van specifieke werkervaring in een stage, het leren omgaan met psychische klachten in werksituaties, het leren accepteren van lichamelijke belemmeringen, het overwinnen van sociaal-maatschappelijke problemen, gedragsrepertoire uitbreiden, meer van de eigen capaciteiten inzetten, zelfreflectie.'

Het volgen van een reïntegratietraject is een volledige baan en zou beloond moeten worden met een honorarium dat tweemaal zo hoog is als de eerder ontvangen uitkering.

Mijne liefe volke,

Morgen men gaat publicere mijne letters op d'internette.
Men niet en heeft gevraagd de permission van mij.
D'as niet is net.
Maar men hebt de brutalité ook van te zeggen dat ik niet en schrijve in de Nederlandse tale.
De Vader des Vaderlands hij schrijft in de tale français en is van duitsen bloet, men zegt.
Ay! Hebbe meedelij met mijn povere volk!
Naturelijk ik spreke en schrijve de Nederlandse kom de beste.
Maar in de buitenlanden men niet en spreke Nederlandse.
Men in de buitenlanden niet begrijpe ene jota van de letters in de Nederlandse tale.
D'as waarom ik schrijve mijne letters in français!
Kuikens van uile!

Uwe Vader des Vaderlands
Willem d'Oranje

Dat ik niet van spelletjes hou, heb ik nu zo vaak en breeduit geëtaleerd, dat het verdacht veel op koketteren gaat lijken.
Het is een interessant imago. Als spelletjeshater wek je de suggestie dat jij je tijd niet vermorst en meer te doen hebt dan de tijd doden met kaarten, schaken, of kruiswoordpuzzelen.
(Terwijl ik een groot deel van mijn tijd verlummel met nietsdoen en nietdenken.)

Toen ik onlangs in gezelschap weer 's mijn neus ophaalde voor een spelletje Flakflooien ('Nee, bedankt, ik hou niet van spelletjes!') werd ik door een oude kennis mooi schaakmat gezet.
'O nee' En ik dacht dat jij zo gek was van dat ronde ding... kom, hoe heette die ook alweer. Het was iets met kleurtjes en geluiden en jij vond dat we dat allemaal moesten spelen....'
'Ik' Gek met een spelletje' Bestaat niet!', wist ik zeker.
'Nou en of! Op elk feestje had je het bij je en we moesten er allemaal aan!'
De vrouw van de goede vriend deed haar duit in het zakje.
'Het was een discoachtig spel, met flitsen en geluiden.... om gek van te worden.'
Ik bleef ontkennen en het gesprek verliep gelukkig naar een ander onderwerp.

Pas vanmorgen schoot het me te binnen..
Die ronde schijf met die vier kleurtjes...
Wanneer was het' 1978' Een uiterst hip, uit Amerika overgewaaid spel. Misschien wel het eerste elektronische (soort van) playstation.
Ja, het was waar, hoe kon ik het vergeten zijn - een Amerikaanse vriend had zo'n doos opgestuurd. Het spel werd het eerst gesignaleerd in Club 54 in New York. (Dat zei ik er altijd bij als ik het demonstreerde.)
En ja het was waar - als ik op een feestje was uitgenodigd, nam ik het mee. Groot succes. Dacht ik. Iedereen wilde die vliegende schotel wel een keer in handen hebben.

Was het echt een spel 'om gek van te worden''
De schijf was ingedeeld in vier kleurvlakken. Bij elke kleur hoorde een bepaalde blieptoon. Als een spelronde begon, lichtten de kleurvlakken 'at random' op met bijbehorend gebliep, waarna de speler dat patroon exact moest herhalen, door in de goede volgorde op de kleurvlakken te drukken.
De moeilijkheidsgraad liep snel op. Driemaal geel, eenmaal rood, tweemaal blauw en viermaal groen, met hoge snelheid en veel gepiep - druk dat maar 's na. Het was een zeer moderne variant van Memory.

En toen pas schoot de naam me te binnen: Simon.

Waar is mijn Simon gebleven' Uitgeleend' Is iemand er op een feestje 'per ongeluk' op gaan zitten'
Wat zou ik graag nog 's met mijn Simon spelen. In mijn eentje, als niemand het ziet, zodat mijn imago van spelletjeshater niet wordt beschadigd.
En als training van mijn geheugen zou het ook niet slecht zijn.

'Morgen/volgende week zijn we er weer, nog een hele/zeer goede/prettige avond.'

Het programma is overduidelijk afgelopen. En dan gebeurt het.
Niet tijdens de uitzending, maar pas op het allerlaatste moment, als de muziek van de eindtune klinkt en vlak voor het licht dimt, nemen de meeste tv- presentatoren nog even een slok uit het glas water dat gedurende de gehele uitzending voor hun neus heeft gestaan.

Akkoord, er zijn belangrijker zaken die tot op de bodem moeten worden uitgezocht, maar ik zou toch graag antwoord willen krijgen op de vraag:
Waarom die laatste, nutteloze slok'

Hier volgen weer vier Flash-filmpjes die zijn gemaakt door derdejaars studenten aan de afdeling Illustratie van de HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht).

Gedeelten van het audioboek 'Meneer Foppe over de Rooie' werden van beeld voorzien.

In het dossier 'De geanimeerde Meneer Foppe' staat alles bij elkaar.

Van Greta, de vrouw van mijn broer Nick, kreeg ik zojuist deze e-mail:

Hoi Wim,

Was hartstikke gezellig zaterdag. Leuk dat je er weer 's was. Heeft Nick ook hartstikke leuk gevonden.
Na afloop hattie het er nog over: 'In lange tijd hoor je niks, maar op je zestigste verjaardag issie er dan toch mooi maar.'

En je cadeau vondtie ook hartstikke mooi. Een beetje TE mooi, als je het mij vraagt.

Ik weet dat dit het grote punt tussen jullie is: jij hebt de Tweede Wereldoorlog meegemaakt en je broer net niet. Hij is het nakomertje van vlak na de Bevrijding.
Dat is 'm altijd blijven steken. Jij hebt zulke spannende verhalen te vertellen, waar hij dan zo'n beetje schaapachtig bijzit.

Zaterdagavond was het ook weer raak: jij vertelde over die bomaanslag op een commandopost van de Duitsers (nieuw voor mij - was je daar echt bij') en Nick zat er geslagen bij - zijn broer is de held die hij graag had willen zijn.

Okay, hij heeft zijn schade ingehaald. Alles wat er te lezen en te zien is over WO2 heeftie tot zich genomen. Kasten vol op zolder met boeken, platen en video's.
En het wordt alleen maar erger. Als het tv-beeld zwart/wit is, gaat Nick rechtovereind zitten en druktie meteen de DVD-recorder in - dat kon wel 's over de oorlog gaan.

Wist jij wel dat die cassette met vijf DVD's die jij hem cadeau gaf, dat die zes uur duurt' Zes uur bioscoopjournaal uit de Tweede Wereldoorlog. Nick heeft alles al 3x gezien, sinds zaterdagvond.

Het is vandaag prachtig weer, maar Nick zit binnen met de gordijnen dicht voor de vierde maal naar die doos met DVD's te kijken. 'De schoften!', hoor ik hem roepen. Dan gaan er weer een paar van die hoge Duitse soldaten over het beeld met grote laarzen aan en dito petten op.

Is dat niet een beetje abnormaal, Wim' Ik ga me zorgen maken.
Temeer daar hij me heeft gevraagd een uniform te naaien (ik was vroeger goed met naald en schaar). Hij heeft me diverse plaatjes gegeven hoe het moet worden en hij is meegegaan naar de textielhal om stof uit te zoeken.

Hij wil namelijk als het straks vijf mei is in het uniform van Canadese officier de stad gaan bevrijden. En ik weet zeker dat hij denkt dat alle vrouwen op zijn uniform zullen vallen.

Kan jij 'm niet 's bellen en het uit zijn hoofd praten'
Als ik er iets over zeg, wordtie razend en weet je waar hij me al een keer voor uitgescholden heeft'
Voor moffenhoer!

Dit gaat echt niet goed.
Zeg hem dat je instructies van hogerhand hebt gekregen en dat het de Canadese officieren is verboden met de Hollandse meisjes aan te pappen. Of zoiets.

Doe je het, alsjeblieft' Het is zo vijf mei.

Groetjes,
Greta

In de stampvolle concertzaal vibreerde een volmaakte stilte.
Het spel van de meesterpianist was soms zo zacht en intens, dat het die stilte accentueerde.
Na verloop van enige tijd ging ik meer op de stilte dan op de muziek letten.
De stilte was on-Nederlands diep - geen kuchje, geen humpje, geen ademtocht werd gehoord.

Stel je toch eens het rampzalige moment voor dat iemand uit het publiek deze geconcentreerde stilte zou openscheuren. Iemand die een hoestaanval zou krijgen. Of iemand die ernstig onwel werd en door het gangpad naar de uitgang moest strompelen.

Als ik het maar niet was - vijftienhonderd hoofden die zich in afgrijzen in jouw richting zouden buigen...

Ik wist zeker dat ik mijn mobiele telefoon had uitgezet.
Ja, wist ik het zeker'
Twee keer gecontroleerd, stelde ik mezelf gerust, waarna ik me weer aan de stilte en de muziek overgaf.

Parkeergeld!
Ik had thuis handenvol munten verzameld, want de parkeerautomaten in de buurt van de concertzaal gedroegen zich als onverzadigbare geldeters.
Maar ik had nog een paar munten over. Die zaten in mijn rechterbroekzak en als ik mijn been strekte, zouden de munten wel eens uit de broekzak met een rampzalig gekletter op de houten vloer kunnen vallen.

Ik legde mijn hand op mijn bovenbeen en hield de munten door de stof van mijn broek heen onder controle.
Toch besloot ik - ter geruststelling - ze naar een betrouwbaarder bewaarplaats over te brengen.
In de korte ontspanning tussen een prélude en een fuga, deed ik een greep in mijn rechterbroekzak en bracht de handvol munten in een snelle beweging naar de linkerbinnenzak van mijn colbert. De pianist zette een ragfijn thema in.

Toen ik mijn vuist opende, vielen de meeste munten in mijn binnenzak.
Een 1-euromunt en twee 2-eurojoekels verkozen de vrijheid.

Staatssecretaris Mark Rutte zei in Buitenhof dat er een deken van negativisme over het land hangt. En dat hij probeert die deken weg te krijgen, zodat er weer een gevoel van voort- en vooruitgang op een volgende generatie kan worden overgedragen.

Bedankt, dominee Rutte voor dit stichtelijke woord op de zondag.

Maar waarom ontbreekt de naam van Rutte op de lijst ondertekenaars van de handtekeningenactie Een royaal gebaar'
(Doel: de Koningin verzoeken bij haar 25-jarig regeringsjubileum de 26000 uitgeprocedeerde asielzoekers een generaal pardon te verlenen.)

De ondertekenaars (op dit moment bijna honderdduizend) doen nu juist een poging onder de deken van negativisme uit te kruipen.

Daar mag Bas Heijne dan wel negatief over schrijven in zijn column - en ik geloof ook niet dat de Koningin dat pardon stante pede gaat verlenen - als gebaar van opbloeiend positivisme is de actie zeer te waarderen. En een opluchting. ('Hè, hè, er zijn gelukkig nog veel mensen die er 'anders' over denken.')

Mark Rutte, zolang je je niet openlijk distantieert van het regeringsbeleid inzake de uitgeprocedeerden - die jouw deken van negativisme zo dik en knellend maakt - zou het beter zijn je vrome praatjes voor je te houden.

Zelf ben ik geen Marsfan, maar een typisch Snickersmannetje.

Passeer ik bij het afrekenen in de supermarkt de snoepopstelling naast de kassa, dan kan ik de verleiding niet weerstaan en leg ik - tikje verstolen, alsof ik me schaam - met een snel gebaar een Snickers tussen mijn boodschappen op de band.

Ik eet mijn Snickers altijd fietsend op, waarna ik speciaal langs een speelweide rij, teneinde de wikkel in de afvalbak aldaar te deponeren - zo wis ik alle sporen uit, niemand hoeft te weten van mijn Snickersverslaving.

Nu meende ik te constateren dat er de laatste tijd iets minder nootjes in een Snickers werden verwerkt en ook dat het mijn tong meer moeite kostte de minder smeuïge vulling langs mijn verhemelte te werken. Het kon verbeelding zijn, maar toch... als snoepjunk ben je uit op een maximale Snickerskick.

Toevallig wist ik dat zowel de Snickers als de Marsen worden geproduceerd door de firma Masterfoods.
En daarom is het goed dat de betaalde nevenfuncties van Kamerleden openbaar worden gemaakt en ik ervan op aankan dat de belangen van Masterfoods uitstekend worden behartigd.

Met mijn zorgen over mijn Snickers ga ik me wenden tot Gerdi Verbeet van de PvdA.
Dat ook een VVD-Kamerlid als adviseur aan Masterfoods is verbonden, geeft me de geruststellende garantie dat de kwaliteit van mijn Snickers kamerbreed wordt bewaakt.

Nu liep ik al naast mijn schoenen van trots omdat ik een rol mocht vervullen in een animatie van Han Hoogerbrugge, het ziet ernaar uit dat ik voorlopig blootsvoets blijf gaan.

Studenten van de HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) hebben gedeelten van mijn audioboek 'Meneer Foppe over de rooie' verbeeld in korte filmpjes.

HKU-docent Ad de Bont deelde de eerste hoofdstukken van het op Bieslog gepubliceerde, door de auteur voorgelezen boek op in blokken van twee minuten en gaf de derdejaars studenten van de afdeling Illustratie de opdracht die stukken geluid van bewegende beelden te voorzien.

Meneer Foppe als studiemateriaal.
Vorige week ging ik in Utrecht kijken en ik was verrast door de verschillen in visie op mijn eenzame, verlegen hoofdpersoon.

Dat meneer Foppe ook een dikkige jongen met een tattoo op z'n rechterbovenarm kan zijn, ja, waarom niet.

In die eerste hoofdstukken van het boek gebeurt weinig, de miniavonturen van meneer Foppe zijn daar nog verre van spectaculair.
Ik begreep dan ook goed waarom één van de studenten het verhaal spannender had gemaakt, door de geluidsband achterstevoren te draaien en te voorzien van een flitsende zwart/wit animatie.

Op de digitale afdeling van de VPRO wordt bij het samenstellen van de digitale themakanalen (Hollandoc en /geschiedenis) geëxperimenteerd met het samenvoegen van de diverse media. Radio-uitzendingen worden bijvoorbeeld van beeld voorzien.

Bij het bekijken van de veertien HKU-filmpjes overwoog ik nog hoe het zou werken als audioboeken werden geïllustreerd en zo voor tv geschikt gemaakt. Voldoet een tekstgetrouwe verbeelding, of wissel je abstractere stills af, zodat het gesproken woord volop in de aandacht blijft'

Hieronder de eerste twee Meneer Foppe-films, meerdere volgen.

Nederland kan bij de begrafenis van de volgende Paus het beste vertegenwoordigd worden door een representatieve buitenkerkelijke hoogwaardigheidsbekleder.

Wie is onze meest vooraanstaande ongelovige'

(Let op het elders in het artikel niet toegelichte woordje 'al' in bijgaand krantencitaat.)

Hè, wat jammer nou. Hebben we Van Agt onlangs nog zo de hemel in geprezen omdat hij zulke moedige, progressieve standpunten durfde innemen ('Bush is een onwettige oorlog begonnen!'), maakt hij vandaag groot kabaal in de media, omdat zijns inziens de Koningin een grove fout maakt door ons land niet te vertegenwoordigen bij de begrafenis van de Paus.

Joh!

Waarom heeft Van Agt niet even met de Koningin gebeld'
Had hij kunnen horen dat ze verhinderd is en we geen enkele symbolische betekenis aan haar afwezigheid moeten hechten.
Ze moet morgen naar aerobics en de mondhygiëniste. Afspraken, die moeilijk te verzetten zijn.

In november 2004 publiceerden we een onderzoek van ons eigen Nak de Weert Instituut:
'In ons land noemen 1 miljoen inwoners zich moslim.
Van de ruim 15 miljoen niet-moslims hebben 10,9 miljoen van hen een uitgesproken mening - hetzij in negatieve, hetzij in positieve zin - over de 1 miljoen moslims.
Van die 10,9 miljoen niet-moslims hebben 8,7 miljoen landgenoten nooit een woord met een moslim gewisseld.'

Het rapport was aanleiding ons doorgaans terughoudend op te stellen in teksten over moslims en allochtone Nederlanders. Nooit meeschreeuwen als je, zonder kennis van zaken, niets wezenlijk nieuws te melden hebt.

Margalith Kleijwegt, journaliste van Vrij Nederland, nam geen genoegen met die onwetendheid.
Zij volgde leerlingen van een zwarte vmbo-school in Amsterdam-West en was vooral nieuwsgierig naar de ouders - 'hoe ze leven, wat ze van hun kinderen verwachten'.
Soms werd ze gastvrij ontvangen, vaker bleven de voordeuren dicht. Zelden of nooit komt er een Nederlander over de vloer.

Margalith Kleijwegt kwam terug, hield aan en maakte in het boek 'Onzichtbare ouders - De buurt van Mohammed B.' een onthullend en beklemmend beeld van isolatie, angst en onwetendheid zichtbaar.

In de loop van ons gesprek - de ruis in de opname wordt veroorzaakt door de kletterende regen op het dak van het redactielokaal! - laat Margalith duidelijk blijken dat ze het niet wil laten bij een journalistieke, 'objectieve' beschrijving - ze zou het liefst actief meewerken aan oplossingen die de afzondering doorbreken.

Een belangrijk boek. Alle opiniemakers die voorwenden 'alles te weten over hoe het zit' en onbekommerd hun scherp bedoelde columns, artikelen, leuke filmpjes en ander mediagetetter blijven afscheiden, zouden het eerst even moeten lezen.

Je zou eigenlijk een recorder op zak moeten hebben en aan het eind van de dag alle door jou gesproken tekst in een computer moeten kunnen laden.
Gegarandeerd schrik je je een ongeluk als een zoekmachine jouw meest gebruikte woorden uitserveert.

Eigenlijk werkt een onderzoek naar je eigen geschreven tekst gegarandeerd als ogenopener.

Zo schrok ik toen de zoekfunctie op Bieslog aantoonde dat ik elf maal het modewoord 'gegarandeerd' had geschreven en tweeënzestig maal het nonwoord 'eigenlijk'.
(+3 met dit stukje mee)

Krantenkop:
Sloopbonus moet vieze auto uit Nederland bannen

Smaakt naar meer:
Sloopbonus moet vieze industrie uit Nederland bannen

Sloopbonus moet lelijk bouwwerk uit Nederland bannen

Sloopbonus moet telefoonantenne uit Nederland bannen

Sloopbonus moet vies monument uit Nederland bannen

Hoopbonus voor iedereen die denkt dat een sloopbonus helpt

De directeuren van Essent en Nuon krijgen een bonus van 1 euro, voor elke klant die een correcte, kloppende stroomrekening heeft gekregen, die zonder klachten is afgehandeld.

Dan zijn hun salarissen van ruim 800.000 euro nog aan de lage kant.

De stelling in de uitzending van Barend & Van Dorp luidt vanavond:

Als Barend & Van Dorp overstappen naar Talpa, gaan zij erop vooruit

In het Magazine van 3 april van de New York Times een zeer uitvoerig en goed gedocumenteerd artikel - Daughter of the Enlightenment - over Ayaan Hirsi Ali, geschreven door redacteur Christopher Caldwell.

Een nieuwe online service: The Annotated New York Times. Verwijzingen naar bepaalde artikelen in de weblogs van de krant.

In de linkerbalk - een keuze uit de Bieslogbijdragen van 2002 tot heden.

'Een nationaal kunstwerk: de Publieke Omroep'

Als ik een dode heb te betreuren, beslis ik liever zelf of ik vóór de begrafenis of crematie nog een blik op de overledene zal werpen.

Door het raampje van een gesloten kist.

Nooit maak ik van de gelegenheid gebruik - ik herinner me liever een levend dan een dood mens.

Als u niet begrijpt wat ik bedoel, bent u vast en zeker katholiek.

Mijn vader was een groot tuinier, zijn leven lang.
Nagenoeg elke dag zei hij na het avondeten: 'Ik ga nog even naar de tuin.' Waarmee hij zijn lapje grond op het volkstuincomplex bedoelde, op vijf minuten fietsen van ons huis.

Tuinen voor het mooi, met uitsluitend bloemen en planten, perken en gazons, waren er toen nog niet zoveel. Een tuin moest wat opleveren. Wij aten het hele jaar door van de tuin.

Mijn vader verbouwde er aardappels, bloemkool, andijvie, sla, en spruitjes, maar hij had er ook bessenstruiken staan, dahlia's, rabarberplanten en sierpompoenen.
Ja, die pompoenen waren belangrijk voor hem. Niemand op het gehele complex kweekte zulke bijzondere sierpompoenen.
Rare vormen hadden ze, felle kleuren. Geel, rood, ja, zelfs lichtblauw in mijn herinnering, met wratachtige uitstulpsels.

Ze waren niet om te eten - er wordt tegenwoordig veel pompoensoep gegeten, geloof ik - maar in die overzichtelijke jaren vijftig kweekte men sierpompoenen - 'heel gek!' - gewoon nog voor de sier. Om neer te leggen, of om er schalen mee te vullen voor op het dressoir en de vensterbank.
Die nutteloze sierpompoenen werden artistiek, zo niet kunstzinnig gevonden. De sierpompoenen waren de enige stukjes echte kunst die wij in huis hadden.

In jaren van overvloedige oogst, lagen ze overal. Bij ons thuis brak je je nek over de sierpompoenen. Ze lagen in de vestibule. Ze rolden je tegemoet in de gang - ze pronkten daar op het plankje met de klerenborstel onder de spiegel. In hun glazen schaal bovenop de grote televisiekast, gaven ze kleur aan de zwart-wit beelden op het scherm. Ook op het scheve Perzische tapijtje op de lage salontafel, kwamen de heftige kleuren goed uit.

Mijn vader had een reusachtige hekel aan het regime dat door het bestuur van de Volkstuinvereniging aan de leden was opgelegd. Strenge voorschriften dienden punctueel te worden nageleefd. Tuinnetheid, tuinnormen en tuinwaarden en de goede naam van het tuincomplex stonden hoog in het vaandel.
De tuinen mochten geen verwaarloosde aanblik bieden, onkruid was taboe en ik herinner me die angstige keer dat mijn vader en ik ons schuil hielden in het tuinschuurtje, omdat een commissie onze tuin kwam toetsen aan de voorschriften.
Muisstil hielden we ons, weggedoken onder het raampje in de schuurdeur. We hoorden de commissieleden mompelend beraadslagen.
'Schoften! Donder van mijn tuin af!', siste mijn vader. Als hij die verwensingen hardop zou hebben geuit, zou hij zeker worden geschorst en zijn tuin verbeurd verklaard.

Met zijn sierpompoenen nam mijn vader wraak.
Hoe hij aan de zaden is gekomen, weet ik niet, maar nog datzelfde jaar plantte hij een soort ReuzeSuperPompoenen die, eenmaal aan het groeien geslagen, niet van ophouden wisten. De bladeren werden twee keer groter dan het grootste Groothoefblad dat tot op dat moment in Nederland bekend was. De gezwollen stengels, zo dik als de trossen van een oceaanwaardig vrachtschip, kronkelden wellustig over de paden en trokken zich van God noch tuingebod iets aan.

En de vruchten...
Als mijn vader probeerde zo'n sierpompoen mee naar huis te nemen en hij met behulp van een bevriende buurman-tuinder een exemplaar op zijn, met een plank verlengde, bagagedrager had getild, steigerde de fiets door het gewicht van de Megapompoen meteen achterover, waarna hij met twee man aan het stuur neergedrukt moest worden, tot mijn vader bij wijze van contragewicht op het zadel had plaatsgenomen.
En nóg was de tocht naar huis op de wiebelende fiets levensgevaarlijk te noemen. Elk moment konden de achterassen het begeven.

Eén keer is een ernstig ongeluk gebeurd, door toedoen van de grootste pompoen die mijn vader ooit oogstte. Een exemplaar, dat in deze tijd moeiteloos de voorpagina van De Telegraaf zou halen en het Guiness Book of Records. Een gigant van een pompoen, die door mijn vader en drie helpers in een kruiwagen was getild en te voet naar huis gereden.

Nat bezweet kwam mijn vader aan. De bedoeling was dat de pompoen bij wijze van beeldhouwwerk op het platje in de achtertuin zou worden opgericht. Maar toen mijn vader de kruiwagen door de gang manoeuvreerde is er iets fout gegaan. De kruiwagen kantelde, de GigantPompoen kapseisde, scheurde open en braakte een stroom van zeker twintig liter bruine blubber uit.

Tegen de ochtend van de volgende dag was de gang alweer aardig leeggeschept, maar mijn vader en moeder moesten een halfjaar op de kleintjes letten, voor de door de giftige sappen wit uitgebeten gangloper door een nieuwe kon worden vervangen.

Een jaar later werden sierpompoenen door het bestuur van de Volkstuinvereniging op de lijst met Verboden Gewassen geplaatst.

(Fragment uit een toespraak ter opening van de beeldende kunsttentoonstelling 'Tuinen' in de Grote Kerk van Emmen.)

• Zien huilen doet huilen. Als op tv gehuild wordt, ga ik onmiddellijk mee.
• Ook bij programma's die er speciaal voor gemaakt zijn - Spoorloos en zo'
• Als twee mensen elkaar in de armen vliegen, begint mijn onderlip te bibberen.
• De Paus' Heb je meegehuild met de mensen op het plein voor de St. Pieter'
• Ja, gek hè' Ik had niets met de Paus, maar toch... bibberlip, ogenprik.
• En bij het afscheid van Beau' Je gaat me toch niet vertellen dat je gehuild hebt omdat Beau huilde' Dat zou me zeer van je tegenvallen. Okay, dat je het moeilijk kreeg, omdat Albert ook ging huilen, kan ik begrijpen. Maar dat jij gaat huilen omdat die kwebbelbebbels van dat kwabbelbabbelprogramma huilen, zou me zo'n klap op het hoofd geven, dat ik niet weet of een voortzetting van de vriendschap zin heeft. Dan zitten we toch niet op één golflengte. Sorry, maar vroeg of laat zou de bom toch zijn gebarsten. Nou' Beken 't maar eerlijk: heb je om Beau gehuild of niet'
• Ik heb het niet gezien. Maar waarom ben je ineens zo fel' Volgens mij heb je iets te verbergen...
• Ikke' Nee. Hoe zo'
• Je hebt zélf zitten huilen!
• Huilen om Beau' Ik'
• Ja, jij! Wat valt me dat van je tegen! Ik geef ruiterlijk toe dat ik vaak moet meehuilen en jij durft niet te bekennen dat je om Beau hebt gehuild.
• Ik moest iets wegslikken, maar huilen ho maar.
• Huichelaar! Je hebt zitten janken als een wolf bij volle maan. Gadver! Een kerel die om Beau huilt. De schellen zijn me wel van de ogen gevallen. Aju! Het ga je goed.

Een uitvloeisel van de voortzetting van het kabinet Balkenende is, dat de aanvallen op de Publieke Omroep onverminderd zullen doorgaan. De stuitende wijze waarop politici zich vorige week over de programma's uitlieten, is nog maar een voorproefje.

Moet er dan niets vernieuwd worden aan het complexe doolhof, tevens slangenkuil, in attractiepark Medialand' Zeker wel.
(Ik heb de PO hier al eens een kunstwerk genoemd waar tachtig jaar aan is gewerkt en dat eigenlijk door Monumentenzorg beschermd moet worden.)

Maar nu tot in de Tweede Kamer onbekommerde onzin kan worden gedebiteerd - 'Jan(tje) Smit is cultuur!', 'Kopspijkers is links amusement en moet weg!'- wordt het tijd voor een tegenoffensief. Want het gevaar is groot dat de nieuwe grove bezems veel waardevols in de goot gaan vegen. (Iets met badwater en weggegooide kindjes mag ook, wat mij betreft.)

Voorbeeld.
Gerard Hulshof van de Raad voor Cultuur heeft al door laten schemeren dat wat hem betreft Radio 747 AM wel weg kan.
Fijn. Bedankt.
Leuke felicitatie ook bij het tienjarig bestaan van cultureel magazine De Avonden.

Vanavond start De Avonden met een vernieuwde programmering. Eén uur per werkdag wordt langer uitgezonden, de staf is uitgebreid met nieuwe medewerkers en nieuwe onderdelen.

Vijftien uur cultureel nieuws in de breedste zin van het woord. Een van de weinige plekken op de radio waar nog in volle vrijheid kan worden geprogrammeerd.

Zo'n plek zou in de toekomst moeten verdwijnen'

Wordt het niet eens tijd dat de achterbannen van de omroepen zich laten horen'
We spreken van ledenaantallen waar de politieke partijen alleen maar van kunnen dromen.
Een actie Bescherming Waardevol.

De Avonden, maandag t/m vrijdag, 20.00-23.00 uur, Radio 747 AM.

Nou goed, dan gaan we op 1 juni naar de stembus. Niet voor echte verkiezingen, maar voor een referendum - met dank aan de bangebroeken van D66.

Op de site van de regering wordt ons met behulp van alle propagandamiddelen (de staatssecretaris schrijft uiteraard een weblog!) duidelijk gemaakt dat we JA tegen de Europese Grondwet moeten zeggen.

We nemen aan dat de politieke tegenstanders een even ruim budget krijgen om de NEE-argumenten uit te dragen.

Ik kijk uit het raam van mijn kamertje, tweehoog achter, in ons achtertuintje, dat bestaat uit een tegelplatje, een grasveldje omzoomd door borders, die zijn gevuld met afrikaantjes en viooltjes en laat ik het voor het gemak noemen 'vele andere planten'.
En ik kijk van boven neer op het grijze hoofd van mijn vader en het groene petje van een mij onbekende jongen.
De jongen is, net als ik, tien jaar en welp bij de padvinderij, maar behoort tot een andere horde - hij is lid van de Mohicanen, ik van de Rimboejagers.

Mijn vader wijst de jongen een plant aan.
De jongen hurkt bij de plant neer, betast een blad, scheurt een stukje af, ruikt eraan en zegt iets tegen mijn vader. Die knikt enthousiast en geeft de jongen een bemoedigend klopje op zijn schouder.
En ik weet nu nog dat ik het tafereel gadesla met een mengsel van jaloezie en schaamte. Daarom heb ik het onthouden.

Ik ben jaloers, omdat die jongen kennelijk veel van planten weet en geprezen wordt door mijn vader en ik schaam me, omdat ik geen enkele plantennaam ken (behalve afrikaantjes en violen), terwijl mijn vader zo graag had gewild, dat ik net als die vreemde jongen was.
Weer wijst mijn vader vragend op een plant en na het antwoord van de jongen schudt het hoofd van mijn vader opgetogen van ja.

Ik wacht tot de jongen is vertrokken, voordat ik naar beneden ga.
'Wat een leuke jongen was dat,' zegt mijn vader, nog nagenietend, 'en wat wist dìe veel van planten en bloemen af!'
En ik denk: 'Een welp van de Mohicanen, die opscheppers' Dat kan geen leuke jongen zijn.'

Wat deed die vreemde welp in onze tuin'
Hij legde een proeve van bekwaamheid af. Hij wilde graag het vaardigheidsinsigne Tuinman halen, een onderscheidingsteken voor op de rechtermouw van zijn uniform en mijn vader nam hem, in zijn functie van Beoordelaar Insigne Tuinman voor het District Den Haag, een examen af.

Ik had ook insignes behaald: ik was Brandweerman, Toneelspeler en Muzikant. Maar geen Tuinman. En hoe makkelijk was het mij gemaakt: ik had examen kunnen doen in ons eigen achtertuintje.

Niets van mijn vaders grote kennis van de natuur heb ik overgenomen. Hij moet dat toen verdrietig hebben gevonden, ik heb nu spijt van mijn desinteresse. Maar ik heb het idee dat het niet meer goed is te maken - ook al zou ik één tuinboek per dag lezen, ik haal mijn achterstand nooit meer in.
En om nu een Beoordelaar te gaan zoeken, zodat ik alsnog het insigne kan dragen, gaat me iets te ver.

Twee uur na de cruciale stemming op het D66-congres en we hebben de beloofde peiling, die onmiddellijk na de uitslag zou worden gehouden door onderzoeksbureau Nak de Weert, nog niet binnen.

• Meneer De Weert, wat is er aan de hand'

'Potblomme! Ik had een fantastisch representatief panel samengesteld, dat via Nederland 2 de debatten op het congres zou volgen, maar ik vermoed dat velen toch de voorkeur hebben gegeven aan een zaterdagmiddag lekker buiten.'

-Het mooie weer speelt u parten'

'Ik vrees van wel. Veel panelleden geven niet thuis. Maar ik heb een uitslag, hoor. Ik heb toch een paar mailtjes binnengekregen.'

• O gelukkig. Zegt u het eens. Als het D66-congres NEE had gestemd en er zouden nieuwe verkiezingen zijn gevolgd, hoeveel zetels zou D66 dan hebben behaald'

'Voor D66 kom ik op -3 zetels.'

• Min drie zetels' Is dat niet een merkwaardige uitslag'

'Nou! In feite net zo merkwaardig als dat congres, waarop een klein partijtje suggereerde dat het landsbelang ervan afhing.'

• Hoe moet ik me een partij met min drie zetels voorstellen'

'Nou, op dit moment staat D66 in de peiling op -3 zetels. Stel men scoort bij de verkiezingen over twee jaar 4 zetels, dan moeten eerst die -3 zetels worden afgetrokken. D66 staat dan dus in de peiling op 1 zetel.'

• Fijn, dank u wel. Ik hoop dat we uw peiling tot aan de volgende verkiezingen kunnen onthouden.

'Ja, dat is de vraag. Een partij met -3 zetels is vlug vergeten.'

Voor alle duidelijkheid:
het gaat vandaag op het D66-congres niet over de vraag of de AVRO en de NCRV kunnen blijven voortbestaan.

De kern is:
mogen een paar congresgangers beslissen over het voortbestaan van een kabinet, of worden alle kiezers in staat gesteld mee te doen'

Voor een partij die al veertig jaar de kloof tussen burger en politiek wil dichten, een makkelijk te beantwoorden vraag.
Zou je denken.

Het is weer dagelijks veelvuldig te horen: 'Als zus of zo gebeurt, ja, dan heb ik een probleem.'

Duizenden problemen zijn zo de laatste jaren opgeworpen en nooit kregen we een vervolgbericht.

Net als bij de afrekeningen, dringen we ook bij de problemen aan op centrale registratie, waarbij de volgende vragen dienen te worden beantwoord:

• U hebt aangekondigd dat u een probleem zoudt hebben, kreeg u daadwerkelijk een probleem'
• Hebt u het probleem uitsluitend 'gehad', of is het probleem ook opgelost'
• Bent u bereid voortaan niet meer te spreken van 'een probleem hebben', maar van 'in een lastig parket verkeren''

Morgen beoordeelt u het Paasakkoord, dat D66 zou moeten overhalen lid van de coalitie te blijven.
Bieslog is verontrust over het ontbreken van enkele onderwerpen in dit akkoord, die essentieel zouden moeten zijn in de afweging al dan niet deel te blijven uitmaken van het kabinet Balkenende.

Wij roepen u op, uw fractievoorzitter naar de onderhandelingstafel terug te sturen met de dringende opdracht twee grove wantoestanden zo snel mogelijk aan te pakken:

1. een generaal-pardon voor de duizenden asielzoekers die vijf jaar of langer in Nederland verblijven
2. een grote structurele financiële injectie voor de verpleeghuiszorg

Uw fractievoorzitter heeft al aangekondigd dat terugkeer naar onderhandelingen onbespreekbaar is.

Als hij vasthoudt aan dit besluit, moet uw conclusie duidelijk zijn:
het D66-congres verwerpt het Paasakkoord,
de regering Balkenende, die bovenstaande schandvlekken weigert uit te poetsen, valt uit elkaar,
en u, D66-ers, kunt zich bij de aanstaande verkiezingen met opgeheven hoofden inzetten voor een humaan politiek klimaat.

Hoogachtend,
Hoofdredactie Bieslog