Als je een vergelijking maakt tussen de Hezbollah en het CDA - zoals Kader Abdolah in zijn Volkskrantcolumn doet - moet je wel volledigheid nastreven.

Dan dien je ook te herinneren aan de opruiende toespraken van Balkenende, die al jarenlang roept dat België van de kaart moet worden geveegd.
En je moet ook het feit niet weglaten dat het CDA raketinstallaties in woonwijken van Breda en Tilburg heeft geplaatst, waarmee Antwerpen en Gent worden bestookt.

Neemt niet weg dat het bombarderen door het Belgische leger van woonblokken in 's-Hertogenbosch, waarbij veel burgerslachtoffers vallen, volstrekt niet door de beugel kan.

SP-leider Jan Marijnissen op zijn weblog:

'Ze zijn onuitputtelijk: de Stones. Al over de zestig en nog steeds on stage! En met succes, want ook dit jaar zijn ze de best verdienende band. Ik ga op 31 juli naar de Stones in de Arena, ik kijk er naar uit!'

Misschien mag Jan na afloop backstage.

Durft hij Mick Jagger te vertellen dat hij van mening is (tenminste: dat nemen we aan) dat de Stones en U2 meer belasting moeten gaan betalen?
Dat de belachelijk lage 1,6 procent die de popmuzikanten nu betalen, toch echt moet worden opgetrokken naar het normale tarief van 51 procent.

Omdat het vakantie is mag ik wat vaker van de hoofdredacteur nieuwe gadgets signaleren.
'Als het maar niet al te kinderachtig is', zegt hij er zoals gewoonlijk bij, bang als'ie is zijn intellectuele achterban te verliezen.

Gelukkig is'ie een dagje weg, want wat ik wilde doorgeven is namelijk superkinderachtig.
Gisteren heb ik weer 's een inspectietocht door de speelgoedwinkel gemaakt om te kijken van wat zijn de nieuwste trends, moet ik sparen voor een nieuwe serie en is er een doos die ik voor mijn testwerk dringend nodig heb :)

Nou, te kust en te keur.
Op een lage, uit het oog vallende plank vond ik een collectie 'spygear' - apparaten voor de jonge spion en detective.
Wat leven jongens vanaf 6 jaar tegenwoordig in een eldorado!

Dozen met afluisterapparatuur, alarminstallaties ter beveiliging van je eigen kamer, nachtkijkers, laserstraaldetectoren en ga zo maar door.
Ik had ALLES wel willen hebben, maar als ik de hoofdredacteur dan morgen mijn onkostendeclaratie laat zien, knalt hij van zijn stoel!

Ik heb me heel erg ingehouden en alleen een afluisterapparaat gekocht en 2 9-voltbatterijen - een speeltje van toch nog 20 euro!

Thuis de boel haastig in elkaar gezet.
Het zijn twee componenten: een kleine bol, waaruit je een antenne trekt en die, als je 'm openklapt, een microfoontje aanzet. Zet je 'm in de kamer waarin de spionnen een geheime vergadering hebben belegd, dan kan jij, met een ontvangstunit in je zak en een oordopje in, tot op 20 meter afstand het gesprek volgen. (En bij een aanslagvoorbereiding meteen de Geheime Dienst bellen natuurlijk.)

Hoe de SpyBug in je eentje te testen?
Ik heb in mijn kamer een cd opgezet, de bol in de buurt van een speaker geplaatst en ben op de gang gaan luisteren. En verdomd! Met veel geruis en hoge tonen kon ik de muziek op mijn oordop volgen!

Nu nog een proef met echte mensen.
Elke zondagmorgen ga ik even bij mijn moeder langs om bij te bunkeren en in haar keuken heb ik de bol tussen de spulletjes op een plank verdekt opgesteld.
En ja: in de kamer kon ik de geluiden volgen waarmee zij de boterhammen smeerde en koffie zette.

Het is natuurlijk te gek dat kinderen met dit soort dirty grotemensenspullen mogen spelen en zo tot list en bedrog worden aangezet. (Even het moralistje uithangen t.b.v. de hoofdredactie...)

Maar dit zijn wel de Ultimate Toys for the Boys.
Om te testen wil ik zeker ook nog de seinlamp hebben, waarop je een tekst van tevoren kan intikken, waarna de lamp uit zichzelf begint te seinen!

Driek 'Boy Forever' de Gadgetfreak

Op de bovenste foto herken ik de eenvoudige tent die tot ver in de jaren vijftig meeging op een dagje naar het strand. We woonden zo dichtbij zee dat we er lopend heen konden, de tent in een bolderkar achter ons aan trekkend.

Dat zwarte dingetje vóór in het zand is de kop van een grote houten haring waarmee de scheerlijn naar de voorste tentpaal is verankerd.

Dit zal mijn eerste strandbezoek zijn, in het begin van de zomer van 1940.

Mijn vader heeft in de meidagen tegen de overvallers gevochten - hij beschoot de Duitse vliegtuigen met luchtdoelartillerie vanaf het dak van het Gemeentelijk Electriciteits Bedrijf (zijn eigen kantoor).
Zijn de krijgsgevangenen vrijgelaten en is hij net weer thuisgekomen? En pakken mijn ouders de draad weer op en gaat de jonge familie gezellig naar het strand?

Iets anders.
Terwijl ik dit tik, denk ik ineens: zouden mijn vader en moeder het goed hebben gevonden dat ik ze nu, met deze foto's, nagenoeg bloot op internet zet?

Er heerste bij ons thuis een merkwaardig soort preutsheid. Ik kan me niet herinneren dat ik mijn ouders samen in bed heb zien liggen. De ouderlijke slaapkamer was - zeker als zij zich erin ophielden - verboden terrein. Als mijn moeder naar de badkamer liep, hulde zij zich in vele lagen slaapkledij.

Wacht - mijn vader herinner ik me wel in ontklede staat in de badkamer, als hij zich met ontbloot bovenlijf, luid proestend, met koud water stond te wassen.
Hij was een grote man en - de foto's bevestigen mijn herinnering - stevig gebouwd. Die sterke bovenarmen en gespierde voetbalbenen heb ik helaas niet van hem geërfd.

Mijn vader is op de foto 35 en mijn moeder 28 jaar.
Blijft de vraag: mag ik hun naaktheid openbaar maken?
Preuts in het dagelijks leven - mijn seksuele voorlichting moest ik zelf uit het door mijn moeder neergelegde boekje Ontbloeiend Wonder bij elkaar lezen - voelden ze zich aan zee een stuk vrijer.

Op de vele strandfoto's staan ze altijd onbekommerd in badpak. Al in de twintiger jaren werden op het strand uitbundige groepsfoto's gemaakt, met mijn lange vader in het middelpunt. In zijn zwembroek.

Ik waag het er dus maar op. Bovendien: ze mogen best gezien worden .

Morgenochtend - zaterdag - is de hoofdredacteur te gast in Hollands Diep, het praatprogramma van Radio Nederland Wereldomroep, dat van 11.00 uur tot 13.00 uur wordt uitgezonden en is gericht op de landen binnen Europa.

In het eerste uur komen o.a. Lydia Rood, Aad Peters en Fleur Bourgogne aan het woord, in het tweede uur vormt Bieslog het onderwerp van gesprek.

Voor de geïnteresseerden:
ook op internet wordt het programma live uitgezonden.

Ik (man):
- Wat een onzin allemaal, de metroseksueel, de überseksueel, nu weer de Echte Man... Ben blij dat ik daar niks mee te maken heb!

Innerlijke Man:
- Omdat jij je er te oud voor voelt. Maar je zou wat graag de Echte Man uithangen!

Ik:
- Hoe kom je erbij. Dan zou ik anno nu dus bier, humor en seks willen hebben. Ik drink al jaren geen bier, de humor van bierdrinkers is niet de mijne en bier en humor gaan niet samen met seks.

Innerlijke Man:
- Toch zou jij best als voorbeeld willen dienen. Dat de vrouwen van je zeggen: kijk, hij is nou eens een Echte Oudere Man.

Ik:
- O nee! Dat zijn vrouwen waar ik niks mee te maken wil hebben. Mijn vrouwen zijn vrouwen die het ook grote flauwekul vinden, dat etiketteren van mannen.

Innerlijke Man:
- Mijn vrouwen... klinkt behoorlijk Echte Mannerig.

Ik:
- Hou op! Ik wìl helemaal geen Echte Man zijn. Bovendien kom ik niet in aanmerking. Omdat ik er geen haar op heb

Innerlijke Man:
- Haar? Waarop?

Ik:
- Ja, op mijn borst natuurlijk. Ik las dat voor de Echte Man geldt: lichaamshaar geen bezwaar. Nou, dan zit ik er mooi naast. Een paar grijze sprietjes, dat is alles.

Innerlijke Man:
- Dus dát is het. Als je veel borsthaar had gehad..

Ik:
- ...was mijn leven als Echte Man misschien heel anders gelopen.

Innerlijke Man:
- Maar je kan toch alsnog plastisch borsthaar laten aanbrengen?

Ik:
- Ben ik te oud voor.

Innerlijke Man:
- Welnee! Juist de Oudere Echte Man Met Borsthaar doet het tegenwoordig geweldig! Je hoofd wordt kaal geschoren, het grijze haar wordt zwart geverfd en op je borst geplakt.

Ik:
- Echt waar? Ik heb trek in een biertje. Ken jij die mop van die drie geile wijven in de sauna? Nou. D'r zitten drie geile wijven in de sauna, zegt dat ene...

Innerlijke Man:
- Sorry, maar die ken ik al. Ja, ik heb me in moeten houden, maar in feite ben ik altijd al je Innerlijke Echte Man geweest. Eindelijk ga ik met je samenvallen. Als de man vrede sluit met zijn Innerlijke Man, beleeft de man zijn manzijn optimaal.

Ik:
- Gedver! Nee, sorry, ik wil hier toch niets mee te maken hebben. En ik verzoek je dringend voorlopig even je muil te houden, ja? Of rot anders maar helemáál op.

Innerlijke Man;
- Heel goed. Echt een Echte Man-reactie.

Je heb het begrepen: illegaal downjatten van muziek is er vanaf vandaag niet meer bij. Althans: via Kazaa niet.
Die lui van Kazaa hebben een schikking getroffen met de muziekindustrie.

Ja, zìj wel. Maar jij?

Jij ben een van de driehonderdduizend Nederlanders die dachten dat dat wel kon: illegaal downjatten en daarmee vele hardwerkende musisie zwaar duperend.

Bij mekaar hebben jullie miljoenen nummers gejat - zeg maar geheeld - en de vraag is: wat gaan jullie daaraan doen? Binnenkort komen ze zeer waarschijnlijk ook bij jou in je computer kijken en vragen van hoe jij aan al die muziek komt. En daar sta je dan met je bek vol (illegale?) kronen.

Rustig blijven!
Wij zijn mometeel bezig een zaak op te zetten waarbij jij je gejatte muziek als het ware kan witwassen.
Jij betaalt aan ons een klein bedragje per illegaal nummer (vermoedelijk zo'n 50 eurocent) en wij zorgen ervoor dat dit geld naar de musisie wordt overgemaakt.

En jij kan met een schoon geweten genieten van jouw muziek, ook bij vol daglicht.

Ik zou zeggen begin vast met al jouw gejatte nummers te tellen - binnenkort krijgt je van ons een banknummer waarop je jouw schikking kan overmaken.

Als wij binnen veertien dagen niks van jou hebben gehoord, zullen onze medewerkers helaas op huisbezoek moeten gaan om poolshoogte te nemen.

Bespaar ons die moeite en regel je zaakjes zo snel mogelijk.

OK dan. Tot later.

Mike van der Molen
directeur WYMW.com - Wash Your Music White

Morgen zal presentator Sanne Wevenbroek hondenpoep eten in Arnhem, ter ere van de in september startende nieuwe reeks van het tv-programma Dangerous Life.

Tijdens opnamen voor een nieuwe serie van het programma Till The End op de markt van Zwolle, zal gastheer Thijs van Olthoven zichzelf dronken drinken en vervolgens zijn eigen overgeefsel opeten.

Presentatrice Jokje Kluitinga gaat voor haar programma Nothing Is Dirty ook iets van zichzelf eten, maar wat, dat moet helaas nog even geheim blijven.

Rondom de Dom is nog een ander ernstig conflict uitgebroken.
De enige groentewinkel op het Domplein, DomGreen, verkoopt al 25 jaar komkommers in de vorm van de Domtoren - de zogenaamde domdommers.
Tot gisteren.

De leverancier van de domdommers - tuinbouwbedrijf Happy Fun Komkommers - kondigde aan de prijs te zullen verhogen en dat schoot DomGreen-eigenaar Rolf den Daas in het verkeerde keelgat.

'Heel erg jammer,' vindt Den Daas', 'juist nu zijn de domdommers op hun best. Een prijsverhoging gaat de domzet drukken.'

'Heel jammer,' vindt ook Joop van Dungen van Happy Fun Komkommers, 'een prijsverhoging was echt noodzakelijk. De prijs van de mini-uitvoering daarentegen hebben we kunnen verlagen. De mini-domdommertjes (augurken) kosten nu 4 eurocent per stuk, zodat een pot domdommertjes op een inkoopprijs van 2 euro 8 cent komt.'

Het zou jammer zijn als binnenkort rondom de Dom geen kaars, of komkommer in de vorm van de Domtoren meer te verkrijgen is. Heel erg jammer.

Bij de sexshop op het Domplein, waar vibrators in de vorm van de Domtoren te koop liggen, worden alsnog geen conflicten verwacht.

Als je de cijfers leest, vraag je je af of er nog wel 'gewoon' tv wordt gekeken.
Dagelijks worden honderden miljoenen filmpjes op het internet geplaatst en opgevraagd.

Clips, oude tv-fragmenten, nieuwe shows, amateuropnamen, gedenkwaardige nieuwsmomenten - er vormen zich hier en daar gigantische hopen van videobeelden, die er gratis kunnen worden afgehaald en thuis bekeken.

De gebruiker hoeft er niets extra's voor te doen: geen ingelog, geen players installeren - u klikt en wij draaien.

In The New York Observer staat een aardig artikel over de invloed van dit gigantische beeldenaanbod op ons geheugen.
Oude beelden, die je in je herinnering koesterde als bijzonder en onvergetelijk, zijn nu in een handomdraai te bekijken en kunnen vreselijk tegenvallen.

Hieronder enkele sites met beeldenbergen en het genoemde artikel.

Alleen in toneelstukken en films noemt men elkaar opvallend vaak bij de voornaam.

'Zeg Joyce, wat zou je ervan zeggen als we ergens een hapje gingen eten?'
'Helaas, ik heb al een afspraak, Ben.'
'Jammer Joyce, misschien volgende week?'
'We bellen nog, Ben.'

In 'de werkelijkheid' worden zelden namen genoemd.

Hoe lang is het geleden dat jij de naam van een geliefde in de mond nam?

Evert:
'Als Jacqueline mij Evert noemt, hangt er ruzie in de lucht. 'Hoe bedoel je, Evert!', zo begint het.
Helemaal hommeles is het als ze ook mijn achternaam gebruikt: 'Dit pik ik niet van je, Evert Beversluis!''

De Openlucht Paarzesdaagse is vanwege het aanhoudende warme weer afgelast.

'Nu copuleren onder de brandende zon, in de verplichte twaalf standen, is onverantwoord', zegt organisator Jolle van Belten.

'Vorig jaar, toen we gedurende drie van de zes dagen in de stromende regen moesten doorbeulen, hadden we ook al een dode te betreuren - vanwege een acute hartstilstand op de extra zware laatste dag, als de deelnemers in de bomen moeten paren.
Dit hete weer, dat de lust extra prikkelt, maar de uitputting versnelt, zou voor veel meer slachtoffers zorgen. En dat gaat ten koste van de goede naam die we onder copuleerders van over de gehele wereld hebben opgebouwd.'

'Heel erg sneu,' vinden deelnemers Rensje Oldenhof en Jan Jaap ter Beek, 'we hebben het hele jaar hard getraind en dan dit. Nou ja, we staan met de tent op de camping - gaan we daar maar zes dagen bezig. Anders weten we het ook niet.'

Of de Neukmarathon van Renswoude doorgaat, die te middernacht zou beginnen, was bij het online gaan van deze editie nog niet bekend.

'Al eerder is op deze plaats aan VVD-Kamerlid Hans van Baalen gevraagd, of hij zijn uniform van reserve-luitenant-kolonel van de Koninklijke Landmacht permanent zou willen dragen.

Vooral tijdens Kamerdebatten levert het tv-plaatje van een hoge militair achter het spreekgestoelte een positief imago voor ons leger op. Een goodwill die we in de naaste toekomst dringend nodig zullen hebben.

Bovendien staat een uniform Hans uitstekend - het kleedt goed af - en als hij zijn pet draagt, met de gouden lovers op de klep, is Hans van Baalen een martiale figuur, waar je niet omheen kunt. Hij is weliswaar reservist, maar hij zou zo voor een echte kolonel kunnen doorgaan!

Des te spijtiger, dat hij het uniform niet droeg tijdens zijn zo succesvolle missie naar Israël.
Op de foto in De Telegraaf wijst Van Baalen de Israëlische premier Olmert 'op een komisch tafereel'. En wij maar gissen wat dat zou kunnen zijn.

Of richt Van Baalen zich rechtstreeks tot de fotografen met de tekst:
'Wilt u mij met Olmert fotograferen, heren, en dat andere Nederlandse delegatielid erbuiten houden?

Mogelijk had een geüniformeerde Van Baalen de premier nog meer kunnen imponeren; Olmert heeft zichtbaar wat anders aan het hoofd dan Hans' grapjes. Het zou de foto extra gewicht hebben verleend.

Dat geldt ten zeerste voor het voorval dat de diepste indruk heeft gemaakt: een gewonde soldaat in het Rambam-ziekenhuis weigert Van Baalens uitgestoken hand, omdat hij erop staat vanaf bed te salueren!
O, wat zal Hans zijn uniform hebben gemist. Nu moest hij terugsalueren met een slap handje aan het blote voorhoofd. Met de pet op had hij, met zo'n lekkere strakke horizontale Amerikaanse hand aan de klep, een passend eerbetoon kunnen brengen.

Opperbevelhebber Dick Berlijn zou 's met Van Baalen moeten bellen om hem een stel maatuniformen aan te bieden. Als de vrede uitblijft en Hans van Baalen gaat nogmaals orde op zaken stellen, dient hij er tiptop uit te zien.
Moet hij ook niet 's tot (reserve) generaal worden bevorderd?'

Kolonel b.d. Menno Scheurleer
Bieslogcommentator Militaire Zaken

'Kan ik hiermee (zie foto 1) over straat?

Mijn leven lang moet ik mijn passie voor waterwapens verbergen. Ik had drie vrienden met wie ik wel 's een waterbattle uitvocht - op een geheime plek in een verafgelegen bos. Maar die drie zijn huisheertjes geworden en krijg ik niet meer mee.

Mijn collectie waterguns hou ik uit zicht, verpakt in dozen op een hoge plank in de fietsenberging.

Maar...
ik denk dat veel mensen het vandaag zeer op prijs zullen stellen als je ze natspuit.

Ik kan het ze vragen: 'Dag mevrouw, ik zie dat u erg veel last van de warmte hebt - zal ik u een koude douche bezorgen? Ja? Goed, dan ga ik nu wel even op twintig meter afstand staan, anders lukt het niet goed.'

Heeft wat, maar de grootste kick is natuurlijk dat ik de mensen onverwacht beschiet.
Mijn afweging is nu: schrikken de mensen zich het apenzuur en worden ze boos, of zijn ze aangenaam getroffen door de onverwachte verkoeling?

Misschien moet ik 't 's uitproberen met de gun van foto 2. De watertank is open en bloot zichtbaar. En dan hoef je niks uit te leggen.'

Driek de Gadgetfreak, waterfighter

PvdA-Kamerlid Co Verdaas maakt zich sterk voor het plaatsen van borden langs de snelwegen die de attracties in de regio aanprijzen.

In De Telegraaf zegt hij over het bord met de pijpspelende Tukker:

- "Stel dat bijvoorbeeld een Aboriginal naast je komt wonen in Almelo. Dan denk je: dat zijn toch die lui die op een didgeridoo blazen. Blijkt dat in Twente ook al eeuwen op zo'n pijp gespeeld wordt", vertelt de sociaal-democraat, die denkt dat dit leidt tot meer wederzijds begrip.

Bieslog is een fel tegenstander van het plaatsen van regionale attractieborden.
Om bij het Twentse voorbeeld te blijven: gezien de opgefokte stemming in het land zal naar alle waarschijnlijkheid geen wederzijds begrip worden gekweekt, maar eerder racistisch getoonzette haat.

Stel dat ik in Almelo woon en - zoals alle Almeloërs - elke avond na het eten nog een stief kwartiertje op mijn pijp blaas, dan zal mijn buurman de Aboriginal al na vijf minuten kunnen denken: 'Wanneer houdt dat verschrikkelijke getoeter op die primitieve pokkepijp nou eindelijk 's op! Ik zal buurman 's een lesje leren.'

Waarna hij zijn didgeridoo pakt en daar zo hevig op begint te knorren, dat hij het koeiengehoest uit mijn Twentse pijp ruimschoots overtreft.

Daar komt een uit de hand lopende ruzie van.
Ik word kwaad, laat mijn pijp over de schutting van buurman de Aboriginal hangen en blaas hem de veters uit zijn schoenen.

Alle Aboriginals van Almelo snellen te hulp, verzamelen zich in de achtertuin van de bedreigde stamgenoot en beginnen een oorverdovende didgeridoobattle, die half Almelo uit de slaap houdt.

Op mijn beurt waarschuw ik per sms de autochtone pijpers die uit de gehele regio komen aangescheurd, gewapend met hun oorlogspijp van het zwaarste kaliber (die bij alle Twentenaren achter de voordeur klaarstaat).

En na korte tijd is het altijd zo vredige Almelo veranderd in een slagveld met duizenden op elkaar in hakkende blazers.

Als tegen het aanbreken van de morgen alle gewonden zijn afgevoerd, ligt het Marktplein bezaaid met versplinterde Australische didgeridoo's en geknakte Twentse pijpen.

En dan zul je het PvdA-Kamerlid Co Verdaas eens horen kermen:
'Zo had ik het niet bedoeld. Ik ben geheel verkeerd geciteerd...'

'Leuk voor de betrokkenen, die surpriseparty's en birthday-events, maar kunnen de organisatoren alle borden en pijlen die naar het feest leiden en die door de gehele gemeente op bomen, muren en hekken worden gespijkerd, na afloop onmiddellijk weer verwijderen?

Wekenlang moet je nog tegen die grijnzende koppen aankijken. En ik wil helemaal niet weten dat Jens 40, of Peggy 50 is geworden!'

H. J. Vleeshouwer, ergeraar

De Vedische basisschool in Lelystad bestaat wintig jaar. De grondlegger van de 'transcendente meditatie' Maharishi Mahesh Yogi woont al vele jaren in Nederland.

Al eerder berichtte ik op Bieslog (7 januari 2006) hoe ik er voor het radioprogramma Uitlaat bij was toen de Yogi voet op Nederlandse bodem zette. Niet in 1969, zoals ik eerst dacht, maar in september 1967.

Ik was niet alleen in de kamer van het Amstel Hotel waar de guru resideerde. De maharishi was wereldberoemd geworden, omdat de Beatles contact met hem hadden gezocht.
Volgelingen en persmensen lagen aan zijn voeten. Het meubilair was afgedekt met witte lakens en overal stonden overvloedige bossen bloemen opgesteld.

Yvonne Mousset stelde de vragen, ik hield de microfoon vast. De in Uitlaat uitgezonden versie van dit onderhoud is (dankzij Nienke Feis van VPROArchief) nu op Bieslog opnieuw te beluisteren. Presentatie: Dick Slootweg en Yvonne Mousset.

De reportage neemt een bijzondere wending als Robert Jasper Grootveld kans ziet de Indiase guru zeer dicht te naderen en hem gaat uitleggen hoe het Magisch Centrum Amsterdam in elkaar steekt en wat de spreuk ' Klaas komt' betekent.

De legendarische anti-rookmagïer Robert Jasper Grootveld, die zijn tijd ver vooruit was door in 1962 al met zelfbedachte happenings te beginnen en theorieën te ontwikkelen over Publicity en Image. Maar zijn leven en werk vormen een ander verhaal - vele verhalen.

Terzijde:
TM-aanhangers zijn ervan overtuigd dat zij oorlogen via gezamenlijke transcendente meditatie kunnen stoppen.

Een citaat van hun site:

'Zo daalde het aantal slachtoffers in de Libanese burgeroorlog op het moment dat er een groep van zeventig Libanezen bijeenkwamen (in maart 1984) om dit TM-Sidhiprogramma gezamenlijk te beoefenen.
Toen de groep uiteenging op het algemene verzoek van de regering om weer aan het werk te gaan, begonnen de kanonnen opnieuw te bulderen. Zodra zij ijlings terugkeerden om in de groep te mediteren, zwegen de kanonnen weer.'

Werk aan de winkel, TM-mensen!

In september zenden de drie publieke tv-zenders uit volgens een nieuwe indeling, zoals u weet. Een leefstijlindeling!

Citaat:
' De leefstijlindeling van KLO speelt een belangrijke rol bij de totstandkoming van de nieuwe programmering. De acht groepen (Gemakzoekende burgers, Standvastige gelovigen, Participerende burgers, Zorgeloze spanningzoekers, Zorgzame opvoeders, Bezorgde burgers, Tolerante wereldburgers en Ambitieuze pleziermakers) zijn opgebouwd op basis van een groot aantal persoonseigenschappen. Dit maakt het mogelijk om het mediagedrag van deze groepen beter te verklaren dan traditionele indelingen op basis van bijvoorbeeld leeftijd, opleiding en geslacht.
Vooral Nederland 2 en Nederland 3 worden specifiek ingericht voor deze groepen, die qua interesses, waarden & normen en smaak in grote lijnen overeenkomen.
Vanaf vandaag is het mogelijk om zelf te testen tot welke leefstijlgroep u behoort. Binnen ongeveer vijf minuten komt u het te weten. Aan het eind van de test krijgt u een uitgebreide beschrijving van uw eigen leefstijlgroep in beeld.'

Om de test te testen heb ik hem ingevuld. Ik raad u ten zeerste af mijn voorbeeld te volgen.
Na vragen over o.a. mijn opleiding, krantenleesgedrag en interessegebieden zou ik dan eindelijk weten tot welke leefstijlgroep ik behoorde.

Er verscheen een lege pagina met de zin:

No input file specified.

Ik behoor kennelijk tot de Onzichtbare Nitwitten.

Allemachtig, wat een flauwekul allemaal.

In krantenartikelen over de nieuwe zenderindeling lees ik uitsluitend titels van al bestaande programma's, waarmee van hot naar her wordt geschoven tot ze in het leefstijlplaatje van een zender passen.

Alle (nog) beschikbare middelen en energie hadden moeten worden gestoken in het ontwikkelen van verrassende nieuwe programma's, het bijeenbrengen van nieuwe en ervaren programmamakers, die onder leiding van hoofdredacteuren met visie en smaak dagen en nachten hadden moeten brainstormen tot de drie zenders zouden zijn geprofileerd op originaliteit en kwaliteit.

Oncreatieve geesten die zich vastklampen aan de onbenulligste psychologische testjes maken nu de dienst uit.
Wat een belediging van het publiek!

'Komop jongens - naar buiten!

We gaan vuilpoppen maken, vuilballen gooien en elkaar inzepen met vuilsop!'

Bij de uitgang van de supermarkt werd meneer Foppe staande gehouden door een juffrouw met een opschrijfplank met vragenformulier voor de borst.

'Mag ik u een vraagje stellen?,' vroeg ze en zonder meneer Foppe's antwoord af te wachten vervolgde ze: 'wij willen graag iets weten over uw blootbeleving. Hebt u moeite met uw eigen blootbeleving, of neemt u aanstoot aan de blootbeleving van anderen?'

'Ehhhhh...,' zuchtte meneer Foppe, die tot driemaal toe had begrepen dat hem naar zijn broodbeleving werd gevraagd, 'nou gewoon.... een halfje wit.'

De onderzoekster keek meneer Foppe gedurende vijftien seconden in stilte aan en zei toen op besliste toon, terwijl ze zich al naar een andere voorbijganger wendde: 'Dank u wel, hoor.'

In deel drie van De Avonturen van Kapitein Rob is voor de eerste maal professor Lupardi Rob's grote tegenstander.

De fantasie van tekenaar Pieter J. Kuhn kent geen grenzen. De waanzinnige geleerde werkt op de Zuidpool aan een duivels plan om met behulp van atoomkracht de aardas te verplaatsen. Hij wordt daarbij geassisteerd door zijn hulp Yoto en een leger van duizend pinguïns die, met een antenne op de kop, door Lupardi worden gedirigeerd.

Enfin, om een lang verhaal kort te houden: aan het eind van dit avontuur laat kapitein Rob zich aan een touwladder in de krater van een werkende vulkaan zakken, waarin Lupardi en Yoto bezig zijn atoombommen tot ontploffing te brengen.

Rob ziet kans Yoto in de gloeiendhete vulkaanmassa te werpen, waarna hij op professor Lupardi 'neerploft', die in een korte worsteling zijn evenwicht verliest en met een afschuwelijke kreet in de vuurpoel verdwijnt.

Vindt u het gek als een zevenjarige hier een nachtje van wakker ligt?

Door dit rigoureuze einde van het duo Lupardi/Yoto was tekenaar Kuhn een paar zeer aansprekende en populaire karakters kwijtgeraakt. Wat zal hem dit na een tijdje een spijt hebben bezorgd! Hoe kreeg hij dit schitterende duo weer terug in het verhaal...

Twee jaar later, in deel 15, is het zover. In 'De onderwereld van Professor Lupardi' duiken de slechteriken weer op.
Ik was inmiddels negen en ik vond de oplossing van Kuhn volstrekt acceptabel: in de diepte van de krater had Lupardi zelf een stalen net gespannen dat hem en Yoto het leven redde.

Het duo van het kwaad zou nog vele malen in de Avonturen opduiken.

Ik heb nog wel eens aan de wederopstanding van Lupardi gedacht, nadat Kees van Kooten en ik ons duo Jacobse en Van Es bij een coup op het Binnenhof in 1981 lieten sneuvelen.
'Hadden we Jacobse en Van Es nog maar gehad', dachten we nog jaren later bij menige actualiteit waarin van fraude en oplichting sprake was.
We slaagden er niet in een geloofwaardige oplossing te bedenken à la 'het stalen net in de vulkaan'.

In de meeste bejaardenoorden is geen airco aanwezig. Want dat is te duur.

Nog enkele dagen hittegolf en de verzorgingshuizen gaan buurtbewoners oproepen met hun plantenspuiten bejaarden te komen nathouden.

Aan: Shooting Star Filmcompany

Geachte dames en heren,

Het is als volgt gegaan:
vanmiddag zag ik in Boekhandel Los dat de legendarische strip van tekenaar Pieter J. Kuhn 'De Avonturen van Kapitein Rob' opnieuw wordt uitgegeven - ditmaal in kloeke albums met twee avonturen per deel. Er zijn inmiddels al 22 delen verschenen.

Hoewel ik vele versies van eerdere verzamelbanden bezit, ja, zelfs een paar zeldzaam geworden eerste uitgaven koester, kon ik het toch niet laten enkele delen van de nieuwe uitgave uit te zoeken.
Het is vakantietijd en wat kun je beter doen dan met een koel glas limonade onder handbereik strips kijken en lezen.

In de albums wordt verwezen naar de site www.kapiteinrob.nl en daar begreep ik uit een nieuwsbericht dat uw Filmcompany de speelfilm 'Kapitein Rob en het geheim van Professor Lupardi' in voorbereiding heeft genomen.
En toen besloot ik spontaan u deze brief te schrijven.

Dit is een onbescheiden sollicitatiebrief.
Ik ben namelijk zo brutaal mij met grote nadruk te presenteren als Uw Professor Lupardi.

Mocht die rol nog niet zijn bezet, dan is er geen vuiltje aan de lucht - hebt u reeds een acteur geëngageerd, dan zijn er wat juridische problemen.
Ik MOET die rol namelijk hebben.

Ik neem het u volstrekt niet kwalijk dat u bij de casting van de Professor Die De Wereld Wil Beheersen niet aan mij hebt gedacht. Ik ben zelfs bereid auditie te doen met proefopnamen en al en dan zult u het moeten beamen: ja, hij is DE GEDROOMDE Professor Lupardi.

Niet alleen heb ik thans de juiste leeftijd, met sik en lang golvend haar lijk ik sprekend op de waanzinnige geleerde zoals door Kuhn getekend, al zal ik zes tot zeven kilo moeten afvallen, maar dat heb ik er graag voor over.

Ook heb ik duidelijke ideeën over stem, houding en motoriek van de professor, maar ik schik mij onvoorwaardelijk in de eventueel tegengestelde opvattingen van uw regisseur.

Vanaf mijn zesde jaar behoort kapitein Rob en zijn tegenstrever professor Lupardi tot mijn verbeeldingswereld. Met het vertolken van de rol van Lupardi zou een grote wens in mijn leven worden vervuld.

Hoor ik van u?

Met vriendelijke groeten,
Wim de Bie

In de sfeerconcepten voor horecagelegenheden zijn in de afgelopen jaren vele speerpunten verlegd.

Het biertappen is in de meeste gelegenheden vervangen door moppentappen.
Het biertappen werd als te arbeidsintensief beschouwd - bier wordt nu uitsluitend verkocht in flesjes en blikjes, die de gasten zelf dienen te openen.

Daarentegen heeft het moppentappen een grote vlucht genomen. Na een intensieve training van zes weken dient elke barkeeper honderd Engelse moppen uit het hoofd te kunnen opdreunen. Ook de zogenaamde 'grappige opmerkingen' en het 'spontaan meezingen van hits' behoren tot het trainingspakket van de horecatrainees.

Een grote aandacht in het sfeerconcept heeft het kotsen gekregen. Het kotsen in toiletpotten en wasbakken behoort gelukkig tot het verleden.
In het sfeerconcept is in de inrichting van speciale overgeefplekken ('kotshokken') voorzien, waar onder deskundige leiding kan worden gebraakt.
Alle beveiligingsmedewerkers zijn tevens opgeleid tot kotsdweilers.

Kan ik het nu volgende onderwerpje wel behandelen, terwijl elders in de wereld...?
Wordt Bieslog een museumsite van nostalgische, vergeten dingetjes en dongetjes?
Streef ik een te makkelijk succes na, omdat het stukje over de opvouwbare broodtrommel zoveel emails opleverde?

De opvouwbare drinkbeker.

Mijn zusje zette een doosje voor me neer en toen het openging was daar de schok der herkenning.

Wonderbekers - we hadden er thuis een stuk of vier.
Je hoefde die ringen maar even uit te trekken en ze bleven, in elkaar grijpend, rechtop staan.

En altijd was je bang dat tijdens het drinken van je melk het ringverband zou instorten en de melk in je gezicht zou exploderen.

Op de verzamelsites waarop nu iedereen eigengemaakte filmpjes kan neerzetten, tref je soms actuele beelden die geen enkel officieel nieuwsprogramma ooit zou uitzenden.

Dit videofilmpje heet War, duurt 1 minuut en 20 seconden en is gemaakt in Haifa, Israel.

Zo klinkt oorlog dus.
Er gebeurt niets 'ergs' - maar de beelden van ontploffingen en verwoestingen projecteer je er zelf in.
Ik voelde de spanning in mijn maag.

Abdelkader Benali blijft.

'De sjiitische wijken zijn kapotgeschoten, onschuldige burgers zijn gedood ' Hezbollah vuurt raketten op Israël af maar dat is geen verzet, dat is nonsens. Er is geen verzet. Hezbollah heeft zijn hand overspeeld en Libanon betaalt de prijs en er is geen mogelijkheid tot afbetalen. Hezbollah-leider Nasrallah komt op televisie, maar wat heeft hij te zeggen? Niets. Meteen moet Libanon dokken.'

De 30-jarige kunstenaar Mazen Kerbaj tekent de oorlog.

Vandaag ben ik gaan kijken naar de Nieuwe Horizon van Nederland.

Voor de kust van Castricum en Egmond is een windmolenpark gebouwd, dat vanaf het strand goed zichtbaar is.

En nu er één is doorgedrukt, zullen meerdere parken volgen. Want dicht op de kust bouwen is lekker goedkoop en zo houden de oliemaatschappijen, die de zwaar gesubsidieerde parken neerzetten, er nog meer aan over. Over enkele jaren is het laatste vrije uitzicht geheel ingeperkt en afgebakend met windmolens.

Maar het is toch goed: windenergie is immers schone energie?
Ja hoor, het is prachtig. Maar zet die molens dan op minder mooie plekken.

Maar wat zeur ik. De Oude Horizon was leeg en dus saai.
Het woord horizonvervuiling kan bij het grofvuil.
De Nieuwe Horizon getuigt van dynamiek en geloof in de toekomst.

En kijk eens naar boven. Dat is het Nieuwe Luchtruim.
In Castricum vliegt, tijdens een dagelijkse periode van enkele uren, elke minuut een vliegtuig zo laag over dat een gesprek moet worden onderbroken.

Alle betrokkenen: bedankt!
Het enige nog overgebleven oerlandschap van Nederland is naar de kloten geholpen.

Vele jaren achtereen ondernamen mijn ouders in de vakantie per fiets en trein de wereldreis van Den Haag naar buurtschap Het Woold in de Achterhoek, om er te logeren op het vaste adres: de boerderij van de familie Stemerdink.

Wat deed ik in die twee weken?
Mee naar het melken, naar het voederen van de varkens kijken, graan strooien voor de kippen. En met de kinderen van daar spelen.

Toen ik drie en vijf jaar was, kon ik makkelijk spelen met de kinderen van de boerderij even verderop. Paardenbloemen uitblazen, elkaar in de kruiwagen rijden, op onze klompen elkaar achterna rennen - je had er geen taal bij nodig.

Tien jaar later lag dat anders.

'Ga nou 's spelen met de kinderen van hier achter. Je kent ze toch nog wel?'

En daar staan we, verlegen in het korenveld.
Ze spraken Achterhoeks en dat kon ik nauwelijks verstaan.
Ik sta er (rechts) tamelijk zelfverzekerd bij, want ik heb houvast aan mijn vader, die de foto heeft genomen. De jongen en het meisje zijn het verlegenst.

Wat hebben we gedaan, toen vader weer weg was?
Een paar minuten verlegen gestaan en niets gezegd? Ben ik toen hard weggerend? Ik zie mij daar wel voor aan.

De volgende morgen ben ik toch maar naar het korenveld teruggegaan, want dat meisje met die vlechten was wel erg leuk.

Ik beken: de vorige zin heb ik verzonnen - ik ben bang dat zij in mijn grijze kop is opgekomen om mijzelf alsnog stoerder voor te doen dan ik was (ben).

Om er Arabisch te leren en aan een boek te werken woont schrijver Abdelkader Benali enkele maanden in Beiroet.

Hij is nu, tegen wil en dank, oorlogsverslaggever geworden.

Op een weblog van weekblad Vrij Nederland probeert hij verslag te doen, maar dat gaat nu al moeilijk:

'Benali probeert zaterdagmiddag vruchteloos vanuit Beiroet te bloggen. Hij kan zijn stuk niet kwijt als gevolg van toenemende chaos en paniek in de stad door de aanhoudende luchtaanvallen van Israel. 'Het komt later, want het is hier weer zwaar, zwaar kut. Excuses' sms't hij, toch nog steeds op zoek naar een manier om meer te vertellen over het leven in de belegerde stad. Zodra hij doorkomt met een bericht zetten wij dat op het net.'

Jazzfestival: hoe groter het podium, hoe indrukwekkender het instrumentarium, hoe slapper de slappepapmuziek.

Begin jaren zestig was hij een sensatie op de jazzpodia.
Eén keer heb ik hem zien optreden in het Concertgebouw, de blinde blazer die in zijn eentje een bigband bespeelde.

Roland Kirk speelde in de eerste plaats tenorsaxofoon, maar als hij het podium betrad, hing een grote collectie blaasinstrumenten om zijn nek - ongebruikelijke, zoals de manzello en de stritch, dwarsfluiten, neusfluiten en sirenes.
Hij bespeelde ze allemaal tegelijk.
En goed, want Kirks optreden was geen kermisact - hij speelde ook met grootheden als Charles Mingus en John Coltrane.

Ik laat een nummer horen (wel erg basaal, maar uit 1969, toen veel jazz terugverwees naar de roots), waarop Kirk tekeergaat - met veel gespetter, gestamp en geblaasmompel.

Waarom wordt ons met overdonderend publicitair geweld ingepeperd dat vierhonderd jaar geleden Rembrandt werd geboren? Soms op drie tv-kanalen tegelijk, in kranten, op vlaggen, aan gevels, van overal kijkt die kop je aan.

Ik zag hoe een reproductie van een van zijn schilderijen, gemonteerd op een vrachtauto, een camping werd opgereden, waarna passerende vakantievierders onder leiding van een grappig verklede suppoost, de kans kregen voor de camera de grootste stommiteiten te debiteren. Waarom werd deze flauwekul uitgezonden door de publieke omroep?

Is Rembrandt tot enige staatskunstenaar verheven?
Komt de geheime dienst binnenkort bij je langs om te controleren of je 'iets van Rembrandt' in huis hebt?
Zelfportretten op onderzettertjes?
Een fruitschaal met het joodse bruidje?
Een dekbed met de Staalmeesters?

• Wat hebt u daar voor raar schilderijtje aan de wand hangen?
• O, dat heb ik 's gekocht op een kunstmarkt.
• Een eigentijds klungelwerkje? Dat kunnen wij niet toestaan, dat begrijpt u zeker wel.
• Ja maar de schilder zei dat het is 'geïnspireerd op het werk van Rembrandt.'
• O nee, dan is het goed.

Uit de vele reacties op mijn broodtrommelherinnering bleek al dat hij echt heeft bestaan, maar een fotobewijs bleef uit.

Tot Gerda Bruijn haar kleindochter de kelder liet opruimen en bijgaand trommeltje tevoorschijn kwam.

Ja, dat is 'm!
De op- en inklapbare wandjes op scharnieren, de losse deksel - je sluit de gevulde trommel af met een elastiek (weckring) erom en zo gaat'ie in de tas of onder de snelbinders.

Gelukkig - het echte trommeltje doet niet onder voor de trommel uit de herinnering.

'Mijn oude trommeltje, eindeloos gebruikt', schrijft Gerda Bruijn.
Ik denk erover de foto's uit te printen, in te lijsten en op te hangen.

Glunderend stonden ze op de foto in de krant: een stel jonge ontwerpers met hun prijswinnende uitvinding - de opvouwbare broodtrommel.

En al een tijd probeer je jouw eerst opkomende gedachte weg te drukken:
'Maar die bestond toch al? Sterker nog: jarenlang ging je toch naar school met een opvouwbare broodtrommel? Wat krijgen we nou, zeg!'

Maar je besluit die gedachte meteen weer op te bergen:
'Laat die jongens nou toch denken dat ze de opvouwbare broodtrommel hebben uitgevonden. Bederf hun plezier niet. En als ze rijk worden van hun uitvinding, gun ze dat. Wees wijs, knars even met je tanden en de wereld draait door.'

Helaas is er dan toch een oudelullenstemmetje dat blijft zeuren:
'Ja, nee, alles goed en wel, maar hoe zag jouw opvouwbare broodtrommel er dan uit? Van aluminium gemaakt, toch? En je kon de zijkanten inklappen en waar bleef dan het deksel? Wat een schitterend trommeltje was dat, zeg!'

En voor je het weet ga je, alsof je niets beters te doen hebt, op zoek en googel je een dik uur met inklapbaar, broodtrommel, opvouwbaar, lunchtrommel, aluminium, in alle mogelijke combinaties, maar hij komt niet tevoorschijn.

Maar je wilt je gelijk halen en je besluit een oproep te doen:
wie kan een plaatje van een aluminium, opvouwbare broodtrommel uit de jaren vijftig opsturen?

Slechts een klein deel van de muziek die klinkt op jazzfestivals en jazzradiostations is jazzmuziek.
De meeste muziek die ten onrechte wordt gepresenteerd als jazz behoort tot een nieuw, snel groeiend genre: slappepapmuziek.

Het ergste tv-moment zit verscholen tussen de reclame. Meneer Foppe kan zich er niet op voorbereiden.
In Journaals kondigen nieuwslezers de rampen aan en krijgt hij tijd de afstandsbediening te grijpen en beelden met bloed, uiteengereten vervoersmiddelen, of huilende nabestaanden buiten zijn kamer te houden.

Maar dit is geen beeld, maar een woord dat hem onverhoeds overvalt - het D-woord.

De man in de reclamespot staat in een rij wachtenden voor een loket. Plotseling kijkt hij pijnlijk getroffen, maakt een armbeweging naar achteren en een stem zegt: Ojee! D......!
Dan zien we de man een toilet invluchten - meneer Foppe kijkt versteend toe - vervolgens bezoeken we een apotheek, een doosje en tabletten komen in beeld en dan zit de gelukkig stralende man in een zaal vol mensen met een lachende vrouw naast zich.

Ook zonder d...... zou meneer Foppe zich tussen vreemden in een volle zaal doodongelukkig voelen, maar daar gaat het nu niet om.

Meneer Foppe heeft al een paar dagen zelf d.......

Heel erg. Hij haalt soms maar net het toilet. Waar hij hard gaat zitten hoesten. Zogenaamd hoesten. Hij speelt dat hij hoest, want hij wil de vieze spettergeluiden zelf niet horen.

En nu denkt hij aan het reclamefilmpje en overweegt ook naar de apotheek te gaan om zo'n doosje wonderpillen te halen.
Maar de apotheek is twee straten verder.
De apothekersassistenten zullen na zijn binnenkomst hun neuzen dichtknijpen, weet meneer Foppe zeker. Moet hij dan ook nog dat woord uitspreken? Onmogelijk!

En als hij zou vragen: 'Ach, hebt u misschien iets tegen buikloop?', zal de assistente ongetwijfeld antwoorden: 'Bedoelt u diarree? En het is geloof ik voor uzelf, hè?' Waarna allen, personeel en wachtende klanten, in schaterlachen zullen uitbarsten.

Sinds gisteren eet en drinkt meneer Foppe niets meer.
Eens moet toch het moment aanbreken dat alles eruit is, er niets meer komt?

Er worden nauwelijks nog plannen gemaakt - het bedenken van scenario's heeft de overhand gekregen.

Plannenmakers zijn scenario-ontwerpers geworden.

• Goh, wat zie jij er goed uit!
• Ja, ik volg in mijn leven een geheel nieuw scenario.

Toen Evert de op bed klaargelegde stapeltjes vakantiekleding wilde inpakken, constateerde hij dat in de vier hoeken van de van zolder gehaalde reistas nog Zuidfrans strandzand van vorig jaar lag opgehoopt.

Hij besloot het zand 'rustig te laten zitten' en begon de stapeltjes kleding in de tas te proppen, waarbij hij even heel intens verlangde naar het moment dat hij hem weer zou kunnen uitpakken en naar zolder brengen.

Binnen de muren van de Universiteit van Kampen is rumoer ontstaan rond de positie van professor H. de Ruwe.

De 59-jarige hoogleraar, die de leerstoel Cultuurgeschiedenis van de Zestiger Jaren invulling geeft, baarde bij zijn inauguratie in 2004 al opzien door te pleiten voor een postuum toe te kennen Nobelprijs voor de Vrede aan John Lennon.

De rel die nu dreigt te ontstaan heeft betrekking op de onorthodoxe wijze waarop professor De Ruwe college geeft. Ook wordt openlijk getwijfeld aan het niveau van zijn eigen vooropleiding, die niet in overeenstemming wordt geacht met het academisch peil van een wetenschappelijk instituut als de Universiteit van Kampen.

- We hebben professor De Ruwe aan de telefoon, goedenavond.' Hi!'

- Wat zijn de bezwaren die het bestuur van de UVK tegen u inbrengt?' Ach, weet je, het is heel moeilijk een stel squares van de eerste orde even over hun eigen grenzen te laten springen. Even de geest... pfffffff! Weet je wel?'

- Naar wij vernomen hebben eist u van uw studenten dat zij stoned naar uw colleges komen. Is dat juist?'Apestoned moeten zij zijn. Als men iets van de Sixties wil begrijpen, dan is een hogere state of mind een absolute vereiste. Veel van mijn colleges geef ik op louter zintuiglijke basis, weet je. Dus naar Sixtiesmuziek luisteren in een aangepaste collegezaal, met veel kleuren, kussens, wierook, waterpijpen, zoetigheden, vruchten en zoenen zeg maar. Dat is nou juist de kern van de Sixties en dat begrijpen die machthebbers in Kampen niet, weet je.'

- U zou uw studenten ook een harddrug als LSD laten gebruiken

'Sure! Mijn college over Timothy Leary is een LSD-trip van ruim acht uur. Hoe kun je iets begrijpen van Leary's beroemde adagium 'Turn on, tune in, drop out!' zonder dat je weet wat LSD met je doet?'

- Dan is er kritiek op uw eigen wetenschappelijke opleiding. Boze tongen beweren dat uzelf geen deel hebt uitgemaakt van de Jarenzestigbeweging

'Maar wat is 'de Jarenzestigbeweging'? Bedoelt u dat handjevol Amsterdamse vogels en chicks dat op de Dam hip zat te wezen? Come on, man. De Revolution of the Sixties vond elders ook plaats. De movement was worldwide, weet je.'

- Maar wat hebt u daar zelf in Ruurlo van gemerkt? U bent daar geboren en getogen, u was tot 1974 jongste bediende op het gemeentehuis, daarna employee bij de plaatselijke Boerenleenbank - niets wees op uw tegenwoordige hoogleraarschap

'Dat dacht u! Ik was toevallig wel heel actief in de underground van datzelfde square Ruurlo. In de Sixties verzorgde ik de verspreiding van Hitweek, ik was de oprichter van de plaatselijke Provadyaclub... Ik was nou juist bezig met het opblazen van de instituties van binnenuit. Wel ongeturned intunen maar niet outdroppen, weet je wel. Overdag keurig met dasje om zogenaamd meedoen, maar daarbuiten je eigen wereld scheppen, zodat je die maatschappij vanuit een totaal andere ingetunede kijk kon benaderen, begrijp je wel?
En dat is nou precies zoals ik bezig ben op de Universiteit van Kampen. Wetenschappelijke bla bla bla kunnen ze van me krijgen, maar als mijn stonede studenten daarop reageren door van hun kussens te rollen van het lachen, heb ik mijn doel bereikt.
Maar dat begrijpen die square regenten nog even niet.'

De Volkskrant besteedt wel heel weinig aandacht aan het schokkende nieuws:
Klaas Wilting is op zijn hoofd gevallen!

Gelukkig biedt De Telegraaf vandaag meer informatie. Klaas liep een lichte hersenschudding op en is acht uur van zijn kortetermijngeheugen kwijt.
Als het aan hem ligt hervat hij zo snel mogelijk de trainingen en kunnen we hem dit najaar als een veertje zo licht dansend op het ijs bewonderen.

Wanneer was Klaas voor het laatst in het nieuws?
Als ons kortetermijngeheugen ons niet in de steek laat, was hij campagneleider van de politieke partij van Peter R. de Vries.
De beoogd partijleider toonde zich niet zo moedig als hij eruit ziet - Peter R. durfde het politieke avontuur niet aan en liet Klaas lelijk in de kou staan.

'In de kou staan - ijs - dansen', moet Klaas hebben gedacht.
Wat een moed toont de 63-jarige Wilting door een geheel nieuwe carrière te willen beginnen - hij is een voorbeeld voor ons allen.

Help Klaas het ijs op.
Stuur hem een beterschapskaartje ter bemoediging.
Als adres voldoet:

Klaas Wilting
Nederland

Tip voor het volgende WK:
het is niet alleen belangrijk dat de camera's elke beweging op het veld vanuit honderden standpunten vastleggen, ook de teksten tussen de spelers onderling dienen met richtmicrofoons te worden geregistreerd.

Nu moeten de beste liplezers ter wereld de beelden gaan bestuderen om erachter te komen wat Materazzi zei tegen Zidane.

Een aangenaam begin van elke zondag: het cadeautje uitpakken dat Bert van den Brink heeft gestuurd.

De meester-pianist gaat er thuis voor achter zijn vleugel zitten en stuurt de mp3 die van zijn virtuoos gespeelde, jazzy improvisatie wordt gemaakt gratis rond.

Vraag aan Van den Brink of u dit internetconcert ook mag bijwonen:
info@bertvandenbrink.com

Mag het wat strakker, mannen? Minder oogjes en tanden?
Meer journalistenkoppel, minder komisch duo?

Het is een idiote en gênante vertoning, dat zien we zelf ook wel. Daar hebben we jullie gegiebel en geschater niet bij nodig.

In de plooi blijven, scherpe vragen stellen en ons kijkers de conclusies laten trekken, ja?

Bedankt.

Niet de klok is blijven stilstaan, maar de camera die het plaatje van de klok maakt.

(Intrigerende zin, waarin vast een filosofische gedachte valt te ontdekken, maar daar ben ik niet zo goed in.)

- Bij ons in de Openbare Bibliotheek is zo'n nieuwe Genitalsscan geplaatst en de resultaten liegen er niet om: de boekendiefstal is tot 1,2% gedaald en ongewenste elementen worden er meteen uitgepikt.

- In de Bibliotheek? Was dat nodig?

- Ja, nou! Het pasjessysteem werkte allang niet meer. De leeshoeken met de kranten en tijdschriften waren vrij toegankelijk, dus daar heb je geen enkele controle op de bezoekers.

- Een Genitalsscan? Wat is dat?

- De geslachtsdelen van de mens bevatten kwa grootte, vorm en gewicht de meeste persoonlijke kenmerken. Genitalsscanning schijnt een veel betere methode dan met vingerafdrukken, oogcontrole, of gezichtsscanning.

- En hoe controleer je de geni... de geslachtsdelen?

- De scanapparaten staan op kruishoogte bij de ingang. De mannelijke bezoekers gaan ervoor staan, ritsen even de broek open en drukken het kruis tegen het apparaat, dat een scan maakt en een snelle vergelijking met de genitalsdatabase. Vrouwen die een broek dragen idem dito; jurken en rokken dienen aan de voorkant even opgeslagen te worden.

- En iedereen doet dat?

- Natuurlijk! Iedereen werkt graag mee. Want men weet: het is voor onze eigen veiligheid.

1.
Ons vreemdelingenbeleid zal later als een heel zwarte bladzij in onze geschiedenis geboekstaafd worden. Wij weten dat en wij zien dat. En wij staan erbij en wij laten het toe.

Zinnen uit Regels zijn Regels - het gesprek dat Paul Witteman in Buitenhof voerde met hoogleraar rechtstheorie Dorien Pessers, dat in pamfletvorm is uitgekomen bij uitgeverij Balans/Buitenhof.

En dat was natuurlijk het vreemde van het debat (met minister Verdonk over het Nederlanderschap van Ayaan Hirsi Ali - DeB.). De wetgever werd geconfronteerd met een toepassing van een wet, door die medewetgever van de Tweede kamer zelf gemaakt. Ze zien de hardvochtige consequenties en besluiten dan niet deze wet bijvoorbeeld buiten toepassing te verklaren of om op hele korte termijn een nieuw wetsvoorstel in te dienen. Dat vond ik heel vreemd.

2.
Steeds meer prominenten uit haar eigen partij vinden het vreemd dat de VVD minister Verdonk - de aanleiding tot de kabinetscrisis - laat zitten.
Eerst verklaarde Van Aartsen dat de populariteit Verdonk naar het hoofd is gestegen en zij voor hem onherkenbaar is veranderd, nu schaart Dijkstal zich onder de Verdonkafvalligen.

De kop boven het artikeltje in het Nederlands Dagblad met recente uitspraken van Dijkstal luidt:

Dijkstal: Verdonk is Nederlandse Le Pen

De kop boven de internetversie van hetzelfde artikel op de site van het Nederlands Dagblad is sterker:

Dijkstal: Verdonk is Nederlandse De Winter

3.
We mogen aannemen dat het vreemdelingenbeleid nog vijf maanden kan worden uitgevoerd, voor het door een nieuwe regering volledig wordt bijgesteld en teruggedraaid. (Maar niets is zeker in de poli... jaha!)

Voor wie nog eens goed wil weten wat het huidige beleid voor gevolgen heeft, leze de beschrijving van het boekje Nou... dag maar weer - Afscheid nemen van asielzoekerskinderen in de klas - een praktische handleiding ten behoeve van leraren en ouders (zie link).

Als in een volgende regering minister Verdonk wederom haar post terugkrijgt, (want alles is mogelijk in de poli... jaha!), zal het vak Afscheid nemen op alle scholen verplicht moeten worden gesteld.

De overijlde haast bedreigt de traditie.
Omdat de koningin al op vakantie is gegaan, kan er geen foto van het nieuwe kabinet op de trappen van Huis ten Bosch worden gemaakt.

De RVD overweegt nu de koningin alsnog te laten poseren in Porto Ercole, de ministersploeg in Den Haag en één gephotoshopte statiefoto te verspreiden.

'Daar komen ze nu pas achter, de kranten.
Eerst lagen de redacties voor je in het stof: ja, u, burgerturf, u bent niet zomaar een domme krantenlezer, maar u bent zelf journalist. Maak bij ons uw eigen digitale krant en als uw artikelen goed zijn, plaatsen we ze in de echte papieren krant.

Nou, mooi niet. Overal hebben ze me d'ruit gegooid. Van de digitale Volkskrant, de NRC, van de Tubantiasites, noem maar op.
Overal had ik weblogs geopend, waarop ik de schitterendste scoops heb gebracht. Niet één haalde de papieren krant. En daar gaat het je als burgerjournalist tenslotte om: pas als je artikel op papier staat, word je nog enigszins serieus genomen. Tussen die miljoenen logjes val je niet meer op.

Alsof ze met z'n allen een anti-Vleeshouwerfilter hebben geplaatst.
'Tot onze spijt heeft onze moderator u van onze site moeten weren.'

Schijtlaarzen zijn het, die mediapatjakkers.
Terwijl ik als burgerjournalist de hoogste journalistieke principes hanteer: hoor en wederhoor, check en doublecheck.

Neem nu bijvoorbeeld m'n laatste knaller: over waarom Lubbers zo snel klaar was met z'n informatiewerk en waarom Hare Majesteit halsoverkop op vakantie is gegaan.

In duizenden weblogs worden over Lubbers en de Koningin de schandelijkste praatjes rondgestrooid.
Maar wat ik alle krantenweblogs heb aangeboden en prompt terugkrijg, is het werkelijke verhaal.
Wat ik dus niet kwijt wil op dit weblog, want dan gaat De Bie z'n bezoekersaantal met een paar honderdduizend hits omhoog en kan ik als beloning een handdruk komen halen.

Burgerjournalistiek van de hoogste orde. Met een bron - de buurman van een collega van m'n broer is koetsier op Paleis Noordeinde - die ik meerdere malen heb gecheckt. Tweemaal heb ik met mijn broer gebeld, die bevestigde dat de buurman van zijn collega heel goed met zijn hond omgaat. Dat zit dus wel goed.

Binnenkort gaan al die krantenweblogs allemaal weer dicht, durf ik te voorspellen. Blijkt die burgerjournalistiek toch ook niet de oplossing voor de almaar dalende oplages van de papieren kranten. Kan ik weer gewoon als ingezonden brievenschrijver m'n eieren zien kwijt te raken.

Ik denk dat ik dan een eigen, gestencild krantje ga maken, dat ik hoogstpersoonlijk uitvent bij diverse supermarkten hier ter stede.'

H. J. Vleeshouwer, burgerjournalist

Wat is dit nu toch voor een raar berichtje in het Parool van gisteren.
Is het in deze vorm door het ANP verstuurd en door de krant zo geplaatst?
Of heeft de PR-afdeling van de regering Balkenende het verspreid en is het klakkeloos overgenomen?

Vraag 1:
Is er een enquête gehouden en door wie?

Vraag 2:
Hoe hoog is het percentage kiezers dat geen vertrouwen in Balkenende III heeft?

Na enig speurwerk blijkt de enquête in opdracht van RTL-Nieuws te zijn gehouden en heeft tussen de zestig en zeventig procent van de ondervraagden geen vertrouwen in de nieuw te formeren regering.

Ik concludeer dus maar eens luid en duidelijk:

EEN RUIME MEERDERHEID VAN DE NEDERLANDSE BEVOLKING HEEFT GEEN VERTROUWEN IN DE REGERING BALKENENDE III.

Al eerder liet ik hier een vergeten opname uit het radioprogramma Uitlaat horen (Zie het dossier 'Na 40 jaar teruggevonden: een interview met W. F. Hermans').

Van oktober 1963 tot oktober 1969 werd Uitlaat - een VARA-radioprogramma voor twintigers - uitgezonden op de zaterdagmiddag.

Uw hoofdredacteur was de regisseur/samensteller en de bijdragen werden geleverd door een hechte groep leeftijdgenoten.

In de eerste jaren legde ik veel uitzendingen vast door het plastic microfoontje van een jaren vijftig bandrecorder tegen de luidspreker van het radiomeubel in het ouderlijk huis te drukken.
Zo kon ik de uitzending de volgende dag nog 's beluisteren.
De geluidskwaliteit is matig en tot voor kort was er geen apparaat beschikbaar dat de 4-sporenbanden nog kon afspelen.

Nu staat op de VPRO-archiefafdeling een Revox-recorder, waarmee Nienke Feis de banden tot klinken krijgt.
Er staan stukken op die nooit werden gearchiveerd en ook nu nog het beluisteren waard zijn, vind ik.

Hieronder een opname uit 1964.
De schrijver Ewald Vanvugt vraagt aan drie collega's - Simon Vinkenoog, Jan Wolkers en Harry Mulisch - wat voor hen de zin 'Ik hou van jou!' betekent.

De A6A9 - de weg door Gein- en Vechtstreek, langs het Naardermeer - wordt de tijdbom onder de door Lubbers in elkaar gezette nieuwe regering.

De LPF is vóór aanleg, D66 is tegen. (De VVD is vóór, het CDA twijfelt.)

Dit conflict zal, na een nachtlang debat in de Tweede Kamer, leiden tot de val van het Kabinet Balkenende III.

CDA en VVD willen doorregeren.

Een nieuwe regering - Balkenende IV - weet zich verzekerd van de steun van de partij van Marco Pastors, die eerst nog moet worden opgericht.

'In 1951 nam generaal Douglas MacArthur - held van WO2 en de Koreaanse oorlog - afscheid van het Amerikaanse volk met een regel uit een oud soldatenlied die sindsdien gevleugeld is geworden:
'Old soldiers never die; they just fade away.'

Onze eigen kolonel Otto van Wiggen durft een variant te lanceren:
'Some young soldiers will probably die.'

Of die zin gevleugeld gaat worden is zeer de vraag. En of de kolonel ooit tot generaal zal worden bevorderd, is eveneens de vraag.

Want zoiets zeg je niet als militair.
Dinsdag vertrekt onze hoofdmacht van Eindhoven naar Zuid-Afghanistan en dan nu al aankondigen dat sommigen niet levend zullen terugkeren is 'not done'.

Wij soldaten gaan altijd uit van de overwinning. De vijand gaat sneuvelen, laat daar geen twijfel over bestaan. Nooit laten zien dat je bang bent. Nooit angst aan het thuisfront zaaien, daarmee help je de vijand. Kolonel Van Wiggen vuurt op eigen troepen. Door zijn opmerkingen verzwakt hij de ruggengraat van Nederland.

De kolonel zou een voorbeeld moeten nemen aan de Amerikaanse collega's: de terugkeer van de gesneuvelden in Irak en Afghanistan wordt zoveel mogelijk aan het oog van de media onttrokken. Het liefst zou de legerleiding alle doden willen ontkennen.

En ondertussen sleutelen CDA en VVD een nieuw kabinet in elkaar. In september willen zij 'een feestbegroting' presenteren, vol met leuke dingen voor de mensen.

Het is de vraag of zij met het nieuwe minderheidskabinet electoraal wel zoveel zullen oogsten. Als het aan kolonel Van Wiggen ligt, zal minister-president Balkenende III onze gesneuvelden moeten gaan herdenken.
En met dode soldaten trek je geen stemmen.'

Kolonel b.d. Menno Scheurleer
Bieslogcommentator Militaire Zaken

Om de zoveel jaar, als een nieuwe versie op mijn pad komt, ga ik enthousiast voor de bijl en moet ik het apparaat zo snel mogelijk hebben.

De voice- of memorecorder.

En elke keer neem ik me voor het ding optimaal te gaan gebruiken. Vanaf het moment van aanschaf zal ik het 'voor altijd' vers geladen bij me dragen.

Want ik ga 'invallen vastleggen'.

Een interessante gedachte, een mooie zin, een idee voor een roman, een pakkend melodietje, een gekke stem, een zojuist opgevangen gesprek, een regel waaruit niet alleen een gedicht maar misschien wel een hele bundel zal voortvloeien, een spontane improvisatie - alle briljante invallen leg ik onmiddellijk vast, een halve seconde nadat ze vers uit het brein zijn geborreld.
En thuis luister ik het bandje-van-de-dag af en noteer ik de meest briljante uit de stroom invallen.

Zo zou het moeten, maar zo gaat het niet.
Afgezien van het feit dat ik heel wat minder briljante invallen krijg dan ik zou willen, blijkt het in de praktijk onmogelijk ze aan de voicerecorder toe te vertrouwen.
Haal ik, als ik in tram of trein zit, mijn recordertje tevoorschijn om er iets in te prevelen? Ik niet. En zingen in het openbaar is al helemaal uitgesloten.

Tegenstem: ja, vroeger werd je wellicht voor interessantdoener versleten, maar nu, met het massale mobiele bellen in het openbaar, valt het recordertje toch niet zo op?

Dat dacht u. Maar ik haal de aanstellers - managerstypes die hun secretaresses zogenaamd dringende brieven zitten te dicteren - er zo uit.

Bovendien is een apart apparaat niet meer nodig - je belt met je mobiel naar je eigen nummer en je spreekt na de pieptoon je briljante inval in.

In mijn eerste voicerecorder, een Sanyo M1118, draaide een cassettebandje en het is zeker 25 jaar oud. Een dikke knol, die niet in een binnenzak past.
Ik kan me niet herinneren er ooit een briljante inval op te hebben ingesproken.

Het apparaat heeft een 'voice activated system'. Moest het standby staan en ging het draaien als je erin sprak?

Ik vrees dat ik het apparaat voornamelijk heb gebruikt om weer eens aan verblufte toehoorders te demonstreren dat 'het met de tegenwoordige techniek heel hard gaat'.

De kleine digitale versie van Sony was onweerstaanbaar. Geen bandjesgespoel - je kon er gedurende uren je briljante invallen op kwijt. En die waren ook gemakkelijk weer terug te vinden.
Met dat apparaatje heb ik op lange fietstochten - heel vroeg in de ochtend, niemand op de weg - wel enkele malen uitzinnig gezang en onzinnig gebral opgenomen.
Misschien staat het er nog op, maar ik durf het apparaatje niet op te laden en af te luisteren. Want briljant zal het zeker niet zijn.

Toen bleek dat op mijn eerste iPod een microfoontje kon worden aangesloten, was ik er weer als de kippen bij.
Het is een gevoelig microfoontje en op de iPod is nu plaats voor een eruptie van briljante invallen die gerust een week - dag en nacht - mag aanhouden.

Maar ik ben inmiddels overgestapt op de iPodVideo en daar heb ik nog geen microfoontje voor gezien.

Bij deze drie voicerecorders wilde ik het voorlopig laten.
En komt er hopelijk binnenkort weer eens een briljante inval bij me binnen, dan noteer ik die in mijn nu nog lege opschrijfboekje van Moleskine dat ik, in een binnenzak gestoken, altijd bij me draag.

Door willen regeren met steun van de LPF, die momenteel op 0 zetels in de peilingen staat.

Een lompkabinet.

(Sorry, het is te warm voor opgewonden getier.)