'Daar komen ze nu pas achter, de kranten.
Eerst lagen de redacties voor je in het stof: ja, u, burgerturf, u bent niet zomaar een domme krantenlezer, maar u bent zelf journalist. Maak bij ons uw eigen digitale krant en als uw artikelen goed zijn, plaatsen we ze in de echte papieren krant.

Nou, mooi niet. Overal hebben ze me d'ruit gegooid. Van de digitale Volkskrant, de NRC, van de Tubantiasites, noem maar op.
Overal had ik weblogs geopend, waarop ik de schitterendste scoops heb gebracht. Niet één haalde de papieren krant. En daar gaat het je als burgerjournalist tenslotte om: pas als je artikel op papier staat, word je nog enigszins serieus genomen. Tussen die miljoenen logjes val je niet meer op.

Alsof ze met z'n allen een anti-Vleeshouwerfilter hebben geplaatst.
'Tot onze spijt heeft onze moderator u van onze site moeten weren.'

Schijtlaarzen zijn het, die mediapatjakkers.
Terwijl ik als burgerjournalist de hoogste journalistieke principes hanteer: hoor en wederhoor, check en doublecheck.

Neem nu bijvoorbeeld m'n laatste knaller: over waarom Lubbers zo snel klaar was met z'n informatiewerk en waarom Hare Majesteit halsoverkop op vakantie is gegaan.

In duizenden weblogs worden over Lubbers en de Koningin de schandelijkste praatjes rondgestrooid.
Maar wat ik alle krantenweblogs heb aangeboden en prompt terugkrijg, is het werkelijke verhaal.
Wat ik dus niet kwijt wil op dit weblog, want dan gaat De Bie z'n bezoekersaantal met een paar honderdduizend hits omhoog en kan ik als beloning een handdruk komen halen.

Burgerjournalistiek van de hoogste orde. Met een bron - de buurman van een collega van m'n broer is koetsier op Paleis Noordeinde - die ik meerdere malen heb gecheckt. Tweemaal heb ik met mijn broer gebeld, die bevestigde dat de buurman van zijn collega heel goed met zijn hond omgaat. Dat zit dus wel goed.

Binnenkort gaan al die krantenweblogs allemaal weer dicht, durf ik te voorspellen. Blijkt die burgerjournalistiek toch ook niet de oplossing voor de almaar dalende oplages van de papieren kranten. Kan ik weer gewoon als ingezonden brievenschrijver m'n eieren zien kwijt te raken.

Ik denk dat ik dan een eigen, gestencild krantje ga maken, dat ik hoogstpersoonlijk uitvent bij diverse supermarkten hier ter stede.'

H. J. Vleeshouwer, burgerjournalist