Om de zoveel jaar, als een nieuwe versie op mijn pad komt, ga ik enthousiast voor de bijl en moet ik het apparaat zo snel mogelijk hebben.

De voice- of memorecorder.

En elke keer neem ik me voor het ding optimaal te gaan gebruiken. Vanaf het moment van aanschaf zal ik het 'voor altijd' vers geladen bij me dragen.

Want ik ga 'invallen vastleggen'.

Een interessante gedachte, een mooie zin, een idee voor een roman, een pakkend melodietje, een gekke stem, een zojuist opgevangen gesprek, een regel waaruit niet alleen een gedicht maar misschien wel een hele bundel zal voortvloeien, een spontane improvisatie - alle briljante invallen leg ik onmiddellijk vast, een halve seconde nadat ze vers uit het brein zijn geborreld.
En thuis luister ik het bandje-van-de-dag af en noteer ik de meest briljante uit de stroom invallen.

Zo zou het moeten, maar zo gaat het niet.
Afgezien van het feit dat ik heel wat minder briljante invallen krijg dan ik zou willen, blijkt het in de praktijk onmogelijk ze aan de voicerecorder toe te vertrouwen.
Haal ik, als ik in tram of trein zit, mijn recordertje tevoorschijn om er iets in te prevelen? Ik niet. En zingen in het openbaar is al helemaal uitgesloten.

Tegenstem: ja, vroeger werd je wellicht voor interessantdoener versleten, maar nu, met het massale mobiele bellen in het openbaar, valt het recordertje toch niet zo op?

Dat dacht u. Maar ik haal de aanstellers - managerstypes die hun secretaresses zogenaamd dringende brieven zitten te dicteren - er zo uit.

Bovendien is een apart apparaat niet meer nodig - je belt met je mobiel naar je eigen nummer en je spreekt na de pieptoon je briljante inval in.

In mijn eerste voicerecorder, een Sanyo M1118, draaide een cassettebandje en het is zeker 25 jaar oud. Een dikke knol, die niet in een binnenzak past.
Ik kan me niet herinneren er ooit een briljante inval op te hebben ingesproken.

Het apparaat heeft een 'voice activated system'. Moest het standby staan en ging het draaien als je erin sprak?

Ik vrees dat ik het apparaat voornamelijk heb gebruikt om weer eens aan verblufte toehoorders te demonstreren dat 'het met de tegenwoordige techniek heel hard gaat'.

De kleine digitale versie van Sony was onweerstaanbaar. Geen bandjesgespoel - je kon er gedurende uren je briljante invallen op kwijt. En die waren ook gemakkelijk weer terug te vinden.
Met dat apparaatje heb ik op lange fietstochten - heel vroeg in de ochtend, niemand op de weg - wel enkele malen uitzinnig gezang en onzinnig gebral opgenomen.
Misschien staat het er nog op, maar ik durf het apparaatje niet op te laden en af te luisteren. Want briljant zal het zeker niet zijn.

Toen bleek dat op mijn eerste iPod een microfoontje kon worden aangesloten, was ik er weer als de kippen bij.
Het is een gevoelig microfoontje en op de iPod is nu plaats voor een eruptie van briljante invallen die gerust een week - dag en nacht - mag aanhouden.

Maar ik ben inmiddels overgestapt op de iPodVideo en daar heb ik nog geen microfoontje voor gezien.

Bij deze drie voicerecorders wilde ik het voorlopig laten.
En komt er hopelijk binnenkort weer eens een briljante inval bij me binnen, dan noteer ik die in mijn nu nog lege opschrijfboekje van Moleskine dat ik, in een binnenzak gestoken, altijd bij me draag.