In Neder-L - elektronisch tijdschrift voor de neerlandistiek - publiceerde Marc van Oostendorp een nieuwjaarsrede over het Nederlandse weblog.
(Link gevonden bij Marcel van Eeden)

Niets leukers dan achter de computer een stukje zitten tikken.
Bekentenis: ik steek er wel eens een feestsigaartje bij op!
Het is erg, maar op deze eenpersoonsredactie is toch niemand die het ziet.
(Sigaretten heb ik nooit gerookt.)

Maar per 1 januari is die pret afgelopen. Ik moet een aparte rookruimte in dit lokaal (3x4 meter) laten bouwen, wil ik een sigaartje kunnen smoken. Ter bescherming van de niet-roker in mij.
En - hebben de bevoegde instanties aangekondigd - het openbare rookverbod zal streng worden gehandhaafd. Met snuffelhonden?

Wie zet de krant voort, als het redactielokaal wordt overvallen, er een sigarendoosje wordt gevonden, de rookruimte nog niet af is en ik geboeid ben afgevoerd?

Valt het nicotineloos roken van hasj onder de nieuwe maatregelen?
Lange tijd niet gedaan. Ik ga op zolder ?s zoeken naar die goeie oude waterpijp.

Excuses voor de Bieslogstukjes na 1 januari 2004.
Waarschuw me voor al te stoned geouwehoer.

In 2004 gaan we niet meer communiceren.
Bepaalde standpunten, inzichten, conclusies hebben we niet goed gecommuniceerd. Met ondergeschikten, de Tweede Kamer, of 'naar de mensen toe' faalde ons communiceren.

We gaan nu proberen om weer te praten! Is dat gek? Nieuw, maar toch gezellig ouderwets!
We gaan verklaringen mededelen, standpunten uitwisselen, 'ons zegje doen'.

Als in 2004 iemand tegen me zegt dat hij met mij communiceert, zal ik in een glazig zwijgen vervallen en suggereren dat hij of zij in een voor mij onverstaanbaar Chinees dialect spreekt.

We hoorden zojuist op Business News Radio de uitslag van een onderzoek naar de Oud en Nieuw-viering in Nederland.

Resultaat: een grote meerderheid van de Nederlanders zoent direct na de jaarwisseling eerst de eigen partner en pas daarna de overige aanwezigen!

Wij vroegen onze eigen onderzoeker dr. Nak de Weert of hij verbaasd is over deze uitslag.

'Zeer. Uit eigen onderzoekingen van ons Nak de Weert Instituut komt een totaal ander beeld naar voren.

Zo hebben wij gevonden dat het eerst zoenen van de eigen partner bij de jaarwisseling, over een periode van twintig jaar met 34% is teruggelopen.
Ruim 40% van onze ondervraagden zoent eerst de andere feestvierders en eindigt met het zoenen van de eigen partner.

Een reden daarvoor zou kunnen zijn, dat het zoenen van de eigen partner vaak meer tijd vergt dan het zoenen van familieleden en vrienden. Bij de laatste categorieën kan men volstaan met drie zoenen links-rechts-links, terwijl het zoenen van de eigen partner, op de mond of op andere lichaamsdelen, gestimuleerd door overmatige champagneconsumptie, vaak overgaat in een regelrechte vrijpartij.

Ruim 20% van onze respondenten is nog bezig met het zoenen van de eigen partner, op het moment dat de overige feestvierders het pand al hebben verlaten, teneinde buiten vuurwerk te gaan afsteken.'

- Dr. De Weert, dank voor uw commentaar.

'Mag ik nog even kwijt dat uit ons onderzoek ook blijkt dat de appelflap een opmerkelijke comeback maakt? Ik voorspel dat de appelflap met oud en nieuw 2004 de oliebol zal hebben verdrongen.
En wist u, dat uit de door ons bureau georganiseerde Appelflappen Test 2003, de appelflappen van mijn vrouw als Beste Flappen van 2003 tevoorschijn zijn gekomen?'

Als ik op de voorpagina van de krant de kop 'Euro schiet naar 1,25 dollar' onder ogen krijg, is mijn eerste gedachte: 'O, gelukkig, dat gaat de goede kant op!'

En dan hou ik me niet van de domme om leuk te doen.
Ik begrijp niets van de meest elementaire economische principes.

Het artikel onder de kop is buitengewoon somber. Door de duurder wordende euro kan het prille economische herstel in de kiem worden gesmoord. De prognoses moeten omlaag geschroefd. Negatieve effecten worden gevreesd.

Gelukkig is er een uitleg in het artikel verstopt.
Door de sterke euro wordt de export naar de VS duurder, wat leidt tot minder export en dus tot minder productie, waardoor de omzetten minder hard groeien.

Aha! Begrepen.

Dat we, als we spreken over de Gouden Eeuw, de zeventiende eeuw bedoelen en niet de zestiende, dat wist ik nu bijvoorbeeld weer wel!

In het januarinummer van Wired: een uitvoerig artikel over de internetcampagne van de democratische presidentskandidaat Howard Dean.

'How The Internet Invented Howard Dean'

En interessant te zien hoe de netwerktheorieën in de praktijk uitpakken via zijn weblogs.

Volgens de nieuwe etiquette dient men, als men zich voorstelt aan een vreemde, ook enkele essentiële kenmerken te verstrekken.

Voorbeelden:
Mijn naam is Gerard de Ruiter, hetero, VVD, nederlands-hervormd, legaal, aangenaam.
Ik ben Alma van Duren, lesbo, PvdA, niet-gelovig, legaal, aangenaam met u kennis te maken.

De definitieve wijzigingen in de vergoedingen van ziekenfonds en AWBZ zijn nu bekend.

Kijk in de grote advertenties in de dagbladen hoe de pijn van de economische recessie door het kabinet Balkenende eerlijk wordt verdeeld.

De kneuzen die zo stom zijn af te takelen op een moment dat we alle handen uit de mouwen moeten steken en uitgerekend nu om thuiszorg gaan jengelen, kun je het beste treffen in hun portemonnee.

We gaan toch niet elk jaar een Top 2000 Aller Tijden draaien, hè?

Laten we afspreken dat de eerstvolgende in december 2099 zal worden gepresenteerd. Zijn we hopelijk van een heleboel ouwe troep af.

Fragment uit de kersttoespraak van koningin Beatrix:
'De vrijheid van meningsuiting is al lang verankerd in onze Grondwet. Dat is een groot goed. Het is echter geen vrijbrief om te kwetsen noch om schaamteloos oordelen te verkondigen over mensen.'

Maar wanneer is een tekst kwetsend en schaamteloos? Het zijn relatieve criteria, die sterk door de tijdgeest worden bepaald.

In de jaren zestig werd stand-up comedian Lenny Bruce door vele Amerikanen als kwetsend en schaamteloos ervaren.

Tijdens een optreden in 1964 in de Cafe Au Go Go in New York City's Greenwich Village, zaten enkele undercover politie-inspecteurs in de zaal. Zij noteerden 100 'obscene' woorden en arresteerden hem.

Er volgde een zes maanden durend proces waarin Bruce zijn eigen verdediging voerde. Hij werd veroordeeld en belandde in ernstige financiële problemen. In 1966 overleed hij aan een overdosis drugs.

Onlangs, veertig jaar later, verleende de republikeinse gouverneur George Pataki hem gratie, waarbij hij een politiek getinte uitspraak voegde:
'Freedom of speech is one of the greatest American liberties and I hope this pardon serves as a reminder of the precious freedoms we are fighting to preserve.'

Vanavond is Dustin Hoffman te zien als Lenny Bruce in de film Lenny van regisseur Bob Fosse (23.25 uur, Yorin).

Ha mensen!

Hebben jullie de kerstdagen overleefd? Anders ik wel.
De eerste kerstdag bij mijn moeder gegeten. Kaasfondue, dat vindt mijn moeder nog altijd iets heel exotisch hebben, buitenlands eten, heel luxueus.

Omdat ze niet zuinig met de wijn was omgesprongen, heb ik me ongans geprikt en ben tot het einde doorgegaan, ook toen de koudgeworden kaas als beton in de schaal zat vastgekoekt.

Daarna hebben mijn moeder en ik een uurtje ouderwets op de bank naar de tv gekeken en zat de kerstviering er weer op. Gelukkig maar - kon ik meteen weer terug naar mijn flatje.
Want mensen, ik heb via internet een gadget laten komen... Beregaaf, zoals we vroeger zeiden. Vet cool, zeggen ze nu.

'Russian Roulette has to be the ultimate game of chance. Now you can experience the fear and anticipation in your own home with this 'shocking' new game. '

De vier deelnemers steken een vinger in de openingen, je zet 'm aan, er gaat een cirkeltje rode ledjes rondlopen, er klinkt het geluid van een ratelende roulette, de boel stopt en de vinger waarvoor het rode lampje brandt, krijgt een gevoelige stroomstoot!!

Mensen, mensen. Dit is zo spannend, binnen no time stroomt het zweet over je rug. En als je natte vingers krijgt, komt de stroomstoot nog ietsjes harder aan ook! Je krimpt niet ineen, maar het is toch een prikkeling die je niet over het hoofd kan zien.

In je eentje Shocking Roulette spelen is niet zo leuk en naar mijn moeder wou ik 'm niet meenemen, leek me niks voor haar.

Ik had 'm eigenlijk gekocht voor tweede kerstdag, voor op het etentje van mijn nichtje Jannie. Maar die belde af wegens griep. Jammer, want we zouden met z'n achten zijn en ik denk dat mijn roulette het succes van de avond was geworden.

Dus zat ik gisteren de hele dag met mijn twee wijsvingers in het apparaat. Ook leuk, want de kans dat je een stoot krijgt is nog altijd twee op vier.
Ik ben doorgegaan tot de batterijen op waren en mijn wijsvingers te hard gingen gloeien.
En omdat ik, behalve twee boterhammen, niks in huis had, ben ik vroeg tussen de lakens gegaan.

Nu hoop ik op een uitnodiging voor oudejaarsavond. Ik ben nog niet onder de pannen, dus als een van jullie wel een beetje spanning en sensatie kan gebruiken, kom ik wat graag langs.

In ieder geval: goed uiteinde, mooi begin.
Ik ga mijn wijsvingers in een kom koud water hangen, want na dit stukje tikken, doen ze behoorlijk zeer.

Groetjes
van jullie Driek

'De pijn is eerlijk verdeeld.'

'Hoofdpijn van gezelligheid
Traag en moeizaam glijdt de tijd
Ieder jaar datzelfde lied
Daarom vier ik kerstmis niet.'

Een kerstlied uit het Gala van het Gouden Hoofd (1984, VPRO-TV).
(Uit de Van Kooten& De Bie DVD Ons Zingt Ons.)

Nadat de Marslander Beagle 2 was uitgestuiterd op het oppervlak van de rode planeet, werd de witte bal omsingeld door patrouille-eenheid R36OK, die onmiddellijk groot alarm sloeg.

Omdat de landingsplaats binnen de zevenmijlszone van een grote garnizoensvesting viel, konden vier bataljons soldaten binnen enkele minuten ter plaatse zijn.
Op het moment dat de stootkussens van de lander openklapten, waren er zodoende voldoende poten ter plaatse om de beschermende delen rond de apparatuur weer terug te klappen, nog voordat een signaal naar de aarde kon worden verzonden.

Op dit moment zien we onafzienbare rijen soldaten met de zacht wiebelende, voortrollende witte bol er bovenuit.

Op het voorplein van de vesting zal de bol worden geopend en de apparatuur van de Beagle 2 door een kleine honderd technoteams worden getest.

Vanavond om 20.00 uur (Nederlandse tijd) zal de wereld worden toegesproken door de Mierenkoningin van Mars.

Waarom liet de koningin haar kersttoespraak in hemelsnaam voorafgaan door het oer-Britse lied Amazing Grace?

En waarom eindigde zij met een Tsjechisch stuk, gespeeld door de Berliner Philharmoniker, onder leiding van Herbert von Karajan?

Zijn wij Koningin der Nederlanden of niet?
Eigen muziek eerst, Majesteit!

(Tips: De Appeltjes van Oranje, of de Piet Hein Rapsodie.)

'Marja denkt dat ik niet meer om haar geef
dat ik niet met haar, maar met mijn laptop leef.'

'Corrie denkt dat ik achtentwintig ben
een vrijgezelle jongen en een hardrockfan.'

Kerstmis met Marja en Corrie.
Mag ik - bij wijze van jonge traditie - mijn eigentijdse Kerstlied nog een keer zingen? Graag.

Onder de reacties op de stukjes over mijn opa (zie het dossier) bevonden zich ook enkele mails, die mij eraan herinnerden dat ik hem al eens eerder had opgevoerd.

Dat is waar. In 1982 heb ik in een televisiefilmpje mijn opa laten zien, die toen 23 jaar tevoren was overleden.

Wijkt mijn verhaal van 1982 af van dat van 2003? Oftewel: gaat mijn geheugen achteruit?
Dat valt mee. Lezers van de stukjes herkennen het verhaal en de foto's.
Toch vertel ik een detail dat ik bijna was vergeten. En ik geef jaartallen - dat mijn opa in 1959 op 83-jarige leeftijd overleed, wist ik nu niet meer uit mijn hoofd.

Men zegt wel eens dat iemand pas echt dood is, als hij of zij door niemand meer wordt herinnerd. Ik vind dat een mooie gedachte.

Ik zou het liefst elk jaar een keer over mijn opa willen vertellen.

In feite vergelijkt Donner satire over het koningshuis met antisemitische satire.
En dan kunnen we ons opnieuw afvragen of de minister van justitie wel goed bij het hoofd is.

'Als er voortdurend antisemitische satire was', zou justitie moeten ingrijpen door toetsing van een rechter te vragen, want antisemitische satire is verboden.
En voor de rest dient Donner zich nergens mee te bemoeien.

'Satire kan heel gezond zijn.'
We worden steeds nieuwsgieriger naar satire die Donner gezond vindt.

'Bureau Trendbox publiceert uitsluitend negatieve prognoses, zo lijkt het', zegt dr. Nak de Weert, directeur van onderzoeksbureau Nak de Weert, als we hem om commentaar vragen op het onderzoek van Trendbox.

'Ik lees niets over hun vraagstelling. Als je 638 Nederlanders vraagt of zij in 2004 meer vereenzaming verwachten, zal meer de dan de helft de vraag met 'ja' beantwoorden. Een negatieve vraag lokt een negatief antwoord uit - de ondervraagden willen zich gevoeliger en meelevender voordoen, dan zij in werkelijkheid zijn.'

In opdracht van Bieslog voerde het Nak de Weert Instituut een positief verwachtingsonderzoek uit onder 144 Nederlanders en daar rolden geheel andere resultaten uit.

Nederlanders verwachten in 2004 meer spijs in de stollen.
Nederland verovert brons op de WK-stoelendans 2004.
Eenderde van de ondervraagden verwacht een grote toename van de nieuwe gezelligheid ('gezelli rukt op').
Het is 16 maart 2004 al bloesjesdag.
Tweederde van de rokers is vast van plan in 2005 te stoppen.

'Godsamme, wat is het koud!', bibberde Ebenezer Scrooge en hij blies in de holte van zijn ineengeslagen handen. Om weer een beetje in de stemming te komen, had hij de centrale verwarming in zijn kantoor al twee dagen uitgelaten.

De laatste setdressers hadden het pand vanmorgen verlaten. De bureaus met de computers en de flatscreens, de tapijten, de loungehoek met de luie banken, de ijskast vol flessen drank, de flipperkast, de counter met de lunchhapjes - alle moderne kantoorcomfort was rigoureus verwijderd.
Het lokaal bood weer de oude, armoedige, afgetrapte aanblik. De grauwbruine klerkenlessenaars waren teruggeplaatst; in de hoeken van het vertrek hingen de met een spuitbus aangebrachte spinnenwebben. Op het trottoir vóór het pand was een vrachtwagen kunstsneeuw gestort.

'Ha hi hi hi', oefende Scrooge zijn gemene lachje.
Voor het hoeveelste jaar tapte hij nu al uit dit vrekkige vaatje? Hoe lang was zijn compagnon Marley dood? Op de kop af 160 jaar. Wanneer vond die oude geest nu eens de eeuwige rust. Maar nee, Jacob Marley kreeg geen genoeg van alle aandacht - vond het veel te leuk één keer in het jaar uit het schimmenrijk terug te keren. Gegarandeerd zou hij morgenavond, wederom vervaarlijk met de kettingen rammelend, in het kantoor verschijnen om hem, de succesvolle makelaar, de morele les te komen lezen.

Ebenezer Scrooge werd al moe als hij eraan dacht. Weer dat spokengedoe en die afmattende tocht door de mist naar het kerkhof.
Maar het meest zag hij op tegen het vrolijke deel op kerstochtend als hij, zoals het draaiboek voorschreef, de ramen wijd moest opengooien en het gebeier van de kerklokken diende te verwelkomen, alsof het de mooiste geluiden waren die hij ooit had gehoord.
'Heerlijk! Heerlijk!', moest hij roepen en alle voorbijgangers om de hals vallen en jan en alleman een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar wensen. Bekaf werd je ervan. En het kostte een hoop geld, want hij was verplicht met niet-aftrekbare fooien te strooien en al die armoedzaaiers met geschenken en gebraden kalkoenen te overladen.

Waarom opende de overheid niet een rekening ten bate van de armen, waar je via internet even een bedrag naar toesluist?

Zouden er ooit feestdagen komen waarop hij, Ebenezer Scrooge, ook eens lekker thuis onderuitgezakt voor de televisie kon blijven hangen?

Scrooge aan het werk:
woensdag 24 december: Blackadder's Christmas Carol (22.30 uur, Veronica),
donderdag 25 december: A Christmas Carol (20.30 uur, RTL4),
vrijdag 26 december: Scrooged (18.45 uur, SBS6).

Dat Peter R. de Vries de nieuwe minister-president wordt is, gezien de verkiezingsuitslag, niet meer dan logisch.

Maar de benoeming van Charlie da Silva tot minister van Justitie roept meer vragen op.

Temeer daar de minister Nederland niet in mag en van plan is zijn ministerie vanuit Chili te besturen.

Hilversum opent de archieven.
Er zijn al prachtige onderdelen uit het rijke Polygoonarchief op internet gezet.
De viering van kerstmis op het Koninklijk Huis anno 1954 is een juweel.

Prins Bernhard spreekt de zaal kort toe, er wordt gezongen en daarna betreedt koningin Juliana het podium: 'Hare majesteit de koningin die door een lichte verkoudheid geplaagd werd, las hierna het kerstverhaal voor, zoals dat beschreven is in het evangelie van Lucas'.

Meer! Meer ! Meer!

'Zeks en kerst dat is voor ons gewoon één!'

Meneer Foppe heeft vannacht zeer onrustig geslapen.
Hij droomde dat iedereen die vanaf vandaag de straat opging, verplicht was een rode kerstpuntmuts te dragen. Zo een met een witte rand en met een wit balletje aan de punt, zoals alle personeelsleden in zijn supermarkt op het hoofd hadden gezet.

Omdat meneer Foppe liever doodgaat dan met zo'n muts de straat op, kon hij pas zaterdag de 27ste weer boodschappen doen.
Gedurende de beide kerstdagen had hij zodoende 'niets in huis'.

Hij schrok wakker uit de nachtmerrie toen hij, door de honger gedreven, bezig was zijn geraniums te bakken.

Omdat Jacqueline vandaag, morgen en overmorgen nog moet werken, heeft ze Evert 'eens lief aangekeken'.
En hij vond het goed, mits ze met de aanstaande skivakantie wat zuinigjes aan zullen doen, door veel op het appartement te eten.

Jacqueline heeft het diner op tweede kerstdag, van voorgerecht tot kaasplank en dessert, besteld bij de traiteur.

Evert is er wel blij mee. Kerstdinerboodschappen doen voor tien personen schat hij op een hele dag gezeul, gesjouw, gewacht en geërger en daar is'ie nu mooi vanaf.

De twee meiden uit Everts vorige huwelijken zullen er volstrekt geen moeite mee hebben, maar Jacqueline weet zeker dat haar ouders, Everts moeder en tante Matje en oom Dré het heel erg mis zullen vinden als blijkt dat Jacqueline het kerstdiner niet zelf heeft bereid. Al is het eten nog zo heerlijk, het zal met lange tanden worden opgegeten.

Daarom heeft ze een zorgvuldig plan beraamd.
Omdat er geen professionele verpakkingsmaterialen in huis mogen slingeren, is ze met de traiteur overeengekomen, dat ze 's ochtends al haar eigen schalen en potten en pannen zal brengen, die de traiteur vult met de gerechten (vergezeld van een uitvoerige brief met wat, wanneer en hoe) waarna hij de hele handel uiterlijk om twee uur thuis zal bezorgen.

Als de gasten rond vieren arriveren, zal Jacqueline met schort voor, in de dampende keuken met het zweet op haar voorhoofd nog staan koken en braden (opwarmen dus).

Evert heeft zich voorgenomen Jacqueline een handje te helpen, door haar aan het eind van het diner namens alle aanwezigen te huldigen en te prijzen.

Dient het observeren van een Noors tunneltje dan geen enkel nuttig doel?

Toch!
Je kunt nu al zien hoe Nederland er morgen bijligt.

Ja, mensen! Hoi, hoi, hoi!
Eindelijk gevonden: de ideale virtuele drumset.

Je drumt via de cijfers op je toetsenbord (gaat sneller dan met de muis),
er zijn presets met basisritmen, waaraan je eigen spel toevoegt.

Laat het buiten maar waaien en regenen,
ik zet de speakers open en ga de hele dag loos!

The beat goes on,
groetjes van
Driek de Gadgetfreak

Toen Evert haar autoportier hoorde dichtslaan, knipte hij het nachtkastlampje aan. Halftwee. Een etentje van de zaak. Tot één uur in de nacht?
Snel knipte hij het lampje weer uit en ging in een slaaphouding liggen.

Toen ze de slaapkamer binnenkwam, bracht ze een wolk sigarettenrook, drank en opwinding mee. Hij hoorde hoe ze in het donker haar kleren uittrok en haar slaapjurk aandeed.
Toen knipte hij het lampje aan en zei met een goedgespeelde slaapstem:
'Ha! Hoe was 't?'
'O, leuk hoor', zei ze en hij wist meteen dat ze meer dan vijf glazen had gedronken.
'Laat geworden, hè', zei ze. (Gelukkig, dacht Evert, ze zegt het zelf.)
'Lekker eten', vroeg hij, terwijl hij probeerde geen spoortje ironie te laten doorklinken.
'Ja, heerlijk! Japans. Moeten wij toch ook vaker doen. Lekker licht en het ziet er zó mooi uit.'

Moest hij nu vragen waarom het zo laat was geworden?
Ook op die vraag gaf ze zelf het antwoord.
'En daarna zijn we gaan twilight bowlen. En dat is léuk!'

Bowlen? Twilight? Weer hield Evert zich in.

'Een gewone bowlingbaan,' legde Jacqueline uit, 'maar verlicht met ouderwets discolicht, stroboscopen, blacklight... alles erop en eraan! En de ballen zijn verlicht en je score kan je op een scherm aflezen, want de telling wordt met een computer bijgehouden. En praten is er niet bij, want er staat keiharde dancemuziek op. Hartstikke leuk! En Ruud en ik hebben gewonnen. Maar nu móet ik slapen, ik ben helemaal kapot.'

En ze draaide zich om en leek binnen een seconde in slaap te zijn gevallen.

Evert knipte het licht uit.
Hij herinnerde zich nog zìjn eerste bedrijfsuitstapje. Eten bij de Chinees en een bezoek aan de André van Duin Revue.

Twilight bowling. Verlichte ballen.
En weer dook de naam van die Ruud op.

Iemand mag zich pas miljonair noemen als zijn of haar vermogen minimaal een miljoen euro bedraagt, na aftrek van een boete wegens fraude van minimaal twee miljoen euro.

Een Amerikaanse weblogger die ik regelmatig volg, heeft een grote verzameling Het Beste Van-lijsten verzameld.

In de paar dagen die ons dit jaar nog resten, halen we onze achterstand niet meer in.
Overdonderend is het vele dat we hebben gemist.

Op 1 januari verliezen alle lijstjes dat belastende, schuldige gevoel en beginnen we lekker opnieuw met het missen van zeer belangrijke gebeurtenissen.

Het zou een rage zijn die voornamelijk in België woedde: de klimmende kerstman, die halsbrekende toeren verricht aan voorgevels en balkons.

Maar ook in Nederland krijgt de rage voet aan de grond; een halfuurtje fietsen leverde onze fotograaf (tevens hoofdredacteur) drie exemplaren op.

Terwijl we hadden afgesproken dat we de kerstman in Nederland niet zouden toelaten, probeert dat mannetje toch met stuntwerk en stoer gedoe te laten zien dat'ie meer mans is dan Sinterklaas, die met zijn schimmel wat ongevaarlijke routinerondjes op de daken draait.

Uit de stroom verkiezingen waardoor ons land in de laatste dagen van 2003 wordt getroffen, is de verkiezing van 'de machtigsten in Nederland' gekozen als domste verkiezing van 2003.

De uitslag van de door KRO's tv-programma Reporter geïnitieerde verkiezing, in antwoord op de vraag: 'Wie zijn de machtigste mensen van Nederland'?, luidde: 1. Balkenende, 2. Zalm, 3. koningin Beatrix.

Een goede tweede in de verkiezing van de domste verkiezing van 2003 is de verkiezing van de Kunstenaar van het Jaar (1. Corneille).

Derde domste verkiezing van het jaar: het mannenblad Phiff! verkoos soapster Patrick Kronenveld (?) tot 'Sexiest Slipdrager van 2003'.

Noorwegen doet er alles aan om een goede indruk op de Nederlandse tunneltjewatchers te maken.

In lijn 9

In lijn 9 droeg een klein meisje een plastic mandje, waaruit een jonge schildpadpoes ontsnapte die als een raket de tram door rende. Wat nu?
De conductrice handelde snel en doeltreffend. Hield de deuren dicht, waardoor de poes niet het Rembrandtplein op kon vluchten. Ten slotte werd de poes teruggevonden in het bestuurdershokje, waar de bestuurster haar ving.
ALEX MOL

Dit is een bericht uit nummer 49bis van De Poezenkrant, dat morgen zal verschijnen.

De Poezenkrant - het sinds 1974 onregelmatig verschijnende tijdschrift van directeur Piet Schreuders, bevat weer een ontroerende en hilarische verzameling poezenberichten en foto's, zoals altijd zeer zorgvuldig vormgegeven door de directeur zelve.
Veel onbekende poezen van onbekende Nederlanders, maar ook enkele niet eerder gepubliceerde foto's van Ed van der Elsken, waarop W. F. Hermans in 1953/54 poseert met zijn drie poezen.

De Poezenkrant bevat geen nuttige informatie - de lezer krijgt 'spelenderwijs een dieper inzicht in alle actualiteiten van de wereld der katten, inclusief goed gelijkende illustraties, duidelijke foto's en heldere teksten'.

Het blad is nu ook via internet toegankelijk en hoe!
De Pokra-webpagina bevat een overzicht van alle tot nu toe verschenen nummers - je krijgt per nummer 'een visuele indruk' en een artikel en er zijn pdf's te downloaden van veelgevraagde, maar niet meer leverbare nummers.

WEETJE

Als je bij PAULTJE achter zijn oortjes de haartjes uit elkaar doet, lijkt het heel erg op een artisjokkenhart.

Het interieur van het verbouwde Catshuis lijkt nu beter bestand tegen een partijtje indoor-voetbal.
Of is rekening gehouden met een golfend kabinet?

Vanavond vindt het regeringskerstdiner plaats. En - zo gaat het altijd op de eerste dag van een nieuwe woninginrichting - het is zeker dat iemand met een dronken kop een glas rode wijn op de nieuwe vloerbedekking zal laten vallen.

'Zo zijn er velen, die met hardnekkige koppigheid willen ontkennen dat de Nederlandse taal aan veranderingen onderhevig is - puristen die angstvallig vasthouden aan spelling en grammatica, zoals hen in vroeger dagen werd geleerd door onderwijskrachten die nog met aanspreekvormen als meneer en juffrouw werden bejegend.'

Een zin uit het Alternatief Dictee, gisteren gedicteerd door de Biesloghoofdredacteur in het VPRO-radioprogramma Music Hall.

U kunt via onderstaande audiolink meeluisteren en meeschrijven.
Na een muzikaal intermezzo (een song van Joe South, gezongen en gespeeld door Theo Houtkoop en Harry Niehof en het Music Hall Orkest) volgt de verrassende einduitslag.

Directeur Kees van Twist zei het in een radio-interview: 'Het gaat om het mediamoment.'

Het Groninger Museum creëert mediamomenten.
Je kunt mooie kunst ophangen, maar daar heb je nog geen mediamoment mee in huis.

Joan Collins creëerde vorig jaar een geweldig mediamoment. Ze kwam naar Groningen en de media ook. Welke tentoonstelling ze opende of bezocht, zijn we intussen geheel vergeten.

Met Gorbatsjov ging het mis. We hebben foto's gezien, waarop hij peinzend voor een Russisch schilderij staat, maar hij haalde het Journaal door op het congres van de PvdA te verschijnen.

Wouter Bos heeft het mediamoment van het Groninger Museum gestolen. Terwijl het museum tienduizend dollar had betaald voor zijn mediamoment.

Helaas is Bill Clinton te duur, maar volgend jaar komt oud-president der VS Jimmy Carter naar Groningen voor een museumbezoek (exclusief, staat nu in het contract).

Het Groninger Museum moet eerst nog een tentoonstelling verzinnen bij dat mediamoment.

Vanavond zendt de VPRO-radio een extra lange, twee uur durende aflevering van het VPRO-radioprogramma Music Hall uit, vanuit de Desmet Studio's in Amsterdam (Radio 747, AM).
Een keur van schrijvers en musici is van de partij.

In het eerste uur (tussen 22.00 en 23.00 uur) zal Bieslogs hoofdredacteur Het Alternatieve Dictee der Nederlandse Taal presenteren.

Houdt pen en papier gereed!

'On behalf of our Dutch readers I would like to thank the Norwegian authorities for their kind gesture.
It will intensify the bonds of friendship between our nations, for now and in the future.
Thank you!'

Wim de Bie, general editor Bieslog

Terwijl Philip Freriks het Groot Dictee der Nederlandse Taal nog staat te dicteren op Nederland 3, bellen we even met een van de deelnemers, de bekende stand-up comedian Mike van der Molen. Als hij opneemt, wordt ons vermoeden bewaarheid.

- Meneer Van der Molen, we zagen u bij het begin van de uitzending op een van de achterste banken ijverig zitten meeschrijven tussen de Bekende Nederlanders - het dictee is inmiddels tot op de helft gevorderd en nu zien wij u niet meer

'Klopt. Ik wou eigenlijk bij de eerste zin al weglopen, maar ik dacht: ik kijk het nog effe aan.'

- Wat is er loos? Kon u het tempo van Freriks niet bijbenen

'O jee, makkelijk zat. Maar ik vond het zo'n flauwekulverhaaltje dat ik dacht van: Mike, wat zit je hier te doen, wegwezen. Neem nou die eerste zin. Heeft'ie het over 'goedeels ieluzware kerstpakketten'. Weet u wat dat zijn?

- Illusoire pakketten. Illusoir betekent denkbeeldig

'Denkbeeldige kerstpakketten' O, nou, mijn vrouw ziet me al aankomen, deze kersemis. 'Hier schat, ik heb voor jou een paar goedeels denkbeeldige kerstpakketten...!' Ik denk dat ik meteen een flèr voor m'n bek krijg!'

- Nee, twee d's, meneer Van der Molen, het is goeddeels - voor een groot deel

'O, het zijn niet allemáál denkbeeldige kerstpakketten - er zitten ook wel echte tussen. Nou zeg dat dan meteen!
Dus de eerste zin van dat stukkie begint zo: 'In deze dagen van buijug sinterklaasweer en voor het grootste deel denkbeeldige kerstpakketten...'
Weet u wat ik hiervan denk? Krijg het schompes, omhooggevallen teringlijers!
Dus daarom hadden ze mij gevraagd: dat ik totaal op m'n bek zou gaan. 'Mike van der Molen hep duizend fouten, dames en heren!' Ha ha ha ha ! Mooi dat ik daar niet intrap!
Nee, laten die goeddeels ieluzware professortjes maar denken dat ze heel wat zijn. Ik doet nooit niet meer mee met dat soort ongein!'

Geachte Buurtbewoners!

Langs deze weg hoop ik u opheldering te verschaffen over de onaangename gebeurtenissen van gisteravond.

Te 21 uur 17 is de gehele componistenwijk opgeschrikt door twee fikse ontploffingen, die te wijten waren aan 'voortijdig tot ontbranding gekomen vuurwerk', zoals de politie het omschreven heeft.

Omtrent de dader hoefde men niet in het duister te tasten: alle sporen wezen richting mijn persoontje.

Laat mij u het waarom uitleggen.
Ik heb het inderdaad gedaan. Maar... het was een test, voor u!! Om u namelijk een rustige oudejaarsnacht te kunnen bezorgen!

U weet dat Rijwielhandelaar Van Dijk het centrale punt is waar onze wijkgenoten hun vuurwerk kunnen bestellen.
Welnu, ik wilde weten of ik dit jaar weer allemaal losse dingetjes bij hem zou bestellen, of in één keer tien pakketten Professional Style. Zodat u met oud en nieuw niet 'vergast' wordt op honderden kleine knallen, maar dat het na tien wat fiksere ontploffingen meteen over is en de rust kan weerkeren.

En, wilde ik weten, wat is het verschil tussen Pak 2 en Pak 4?

Okay, de klappen kwamen harder aan dan ik dacht. Je schijnt de potten uit zo'n pak één voor één te moeten aansteken en niet het hele pak zelf.

Voor de ruiten die gesneuveld zijn, ben ik verzekerd. Komt allemaal goed!

Ook de heer Van Dijk treft geen blaam, ik heb de betreffende pakken toen hij even niet keek, uit zijn magazijn gehaald. Excuses!

Een lichtpuntje: ik heb gekozen voor Professional Style 4 en slechts vier pakken besteld. Dus met 48 klappen (1 voor 1) bent u bij de jaarwisseling van mij af.

Mensen, goeie feestdagen,
en een gelukkig uiteinde,
Driek de Gadgetfreak uit de Scarlattistraat

De triomfantelijke kracht komt niet tot uitdrukking in die drie woorden, maar in de stilte die aan ze voorafgaat.
Als Paul Bremer achter de katheder was gaan staan en had gezegd: 'We got him!', zou het applaus en geroep niet daverend zijn ingezet, maar was de bijval langzaam en aarzelend op gang gekomen.

Hij zei: 'Ladies and gentlemen. We got him!'
De pauze tussen de twee zinnen bedraagt exact twee tellen en in die stilte krijgen de drie volgende woorden hun lading.
'Ladies and gentlemen: - 1 - 2 - We got him!'

De tweesecondenpauze is een cliché uit de Amerikaanse showbusiness en gaat gauw vervelen.
Gisteravond, bij de vijfentwintigste herhaling, was je al geneigd na het horen van de eerste zin, 'Ladies and gentlemen', meteen door te zappen. Daar kreeg je twee seconden de tijd voor.

Op mijn zevende verjaardag kreeg ik het cadeau van een tante en het werd een van mijn favoriete boeken: De Avonturen van Mop en Strop, geschreven door Gerard Revers. Ik koester het stukgelezen exemplaar.

Het is de humoristische geschiedenis van twee jongens die 'het schoolgaan begon te vervelen', bij twaalf bazen in de leer gaan en door klunzig gedrag twaalf maal uit hun baantjes worden geschopt. Ongemeen spannend is hun reis door Afrika en naar het ondergrondse rijk der Pindakieten.

Veel later kwam ik erachter dat Revers een pseudoniem was van Van het Reve - Gerard Revers was de vader van Karel en Gerard van het Reve.

In kringen van Revekenners, dwepers en adepten gooi je met die kennis en het boek in je bezit hoge ogen. Een paar jaar geleden beschreef ik in een krant mijn liefde voor het boek van vader Van het Reve (gepubliceerd in 1930) en gooide en passant de vraag op, of de broertjes Karel en Gerard wellicht model hebben gestaan voor de kwajongens Mop en Strop.

Vrijdagavond jongstleden hield Theodor Holman het Mop en Strop-boek omhoog in een uitzending van Barend & Van Dorp.
Revefanaat Holman herhaalde - met bronvermelding - de door mij opgeworpen vraag, die volgens hem bevestigend kon worden beantwoord. De bewijsvoering, die ook leidde naar Annie M. G. Schmidt's Jip en Janneke, kon ik niet helemaal volgen, maar mijn ijdelheid was gestreeld. Via het boek dat mijn tante mij ooit eens gaf, deel ik een beetje mee in de roem van Gerard Reve.

Ik heb de smaak te pakken en gooi de Revevorsers een nieuwe kluif toe.
Bij een antiquariaat vond ik een niet zo bekend ander jeugdboek van vader Van het Reve: De Wonderlijke Avonturen van Jonkheer Stribbel (1931).
Deze excentrieke jonkheer wordt op zijn tochten vergezeld door een wonderlijk duo, een zebra en een hondje. Hun namen? Karel (!!) en Bas.

Waarom portretteerde vader Van het Reve zijn zoontje Karel als zebra en Gerard als doorsnee hondje Bas?

Ik wens de Revewetenschappers veel succes met het beantwoorden van die vraag. Wilt u in uw publicaties wel mijn naam vermelden alstublieft?

Hardop lachen, wanneer doe je dat?

Ik hoor mensen wel eens zeggen dat ze om een boek, of tv-programma 'over de grond rolden van het lachen'.
Ik geloof het nooit. Mogelijk dat die mensen een kieteling voelden die hun mond in een grijns deed opentrekken - nou, dat is al heel wat!
Maar hardop schateren? Ja, collectief, in een zaal, gaat het je wat gemakkelijker af. Maar in je eentje?

De enige schrijver die mij hardop aan het lachen krijgt is Gerard Reve. Een lach die onweerstaanbaar en onstuitbaar is. Dat heb je zelf niet in de hand, het is een lichamelijke reactie.

In alle diepzinnigheden die over Reve en zijn werk zijn gedebiteerd, wordt dat vermogen tot laten lachen wel eens over het hoofd gezien, of als een te oppervlakkige bijkomstigheid terzijde geschoven.

Voor de vele keren die Gerard Reve mij hardop heeft laten lachen, bedank ik hem vandaag, op zijn tachtigste verjaardag.

In de tien jaar dat mijn opa bij ons in de voorkamer woonde, bracht hij alle dagen door in zijn grote stoel op wielen. Een indrukwekkende stoel. Iedere middag leunde mijn opa met zijn hoofd tegen een van de zijsteunen voor een dutje.

(Als hij wakker werd, riep hij hard naar ons, elders in het huis: 'Deeje! Deeeje!'
Dan moest de koptelefoon op zijn hoofd geplaatst, voor een lezing, een hoorspel of de knipcursus.)

Mijn vader had de stoel gekocht op een veiling. Er werd toen bij gezegd dat de grote socialistische voorman Pieter Jelles Troelstra er zijn laatste jaren in had gesleten.

We wisten niet of het waar was, maar het was een interessant verhaal, dat we graag doorvertelden aan de visite. 'Weet u van wie die stoel is geweest?'

Niet zo lang geleden vond ik op een boekenmarkt een boekje met een foto van Troelstra in zijn stoel, vlak voor zijn dood in 1930. En verdomd, het zou de stoel van mijn opa kunnen zijn.

Nee, ik weet het zeker. Mijn opa zat in een beroemde stoel.
Of laat ik het anders zeggen: Pieter Jelles Troelstra heeft in de stoel van mijn opa gezeten.

Familieportret met mijn opa in het middelpunt, op zijn vaste plek in onze voorkamer.
Mijn zusje is tien jaar, ik ben zeventien en neem de houding aan die bij de leeftijd past - 'jullie mogen blij zijn dat ik bereid ben op zo'n lullig familiekiekje te staan'.

Rechts beneden is een stukje van de tafel te zien, waaraan mijn vrienden en ik gedurende onze gehele middelbare schooltijd ons huiswerk hebben gemaakt. Die genoeglijk toekijkende, aan zijn pijp trekkende oude man heeft diepe indruk op mijn vrienden gemaakt - ze weten zich mijn opa nog goed te herinneren.

Bij wijze van grap ging ik, als we de boeken hadden dichtgeslagen, naar mijn opa toe en schreeuwde in zijn linkeroor:
'We stoppen ermee. We kennen het wel zo'n beetje. En wat kan ons het schelen.'
'Goterrrrdomme!', riep mijn opa dan met gespeelde verontwaardiging.

Niet alleen kon mijn opa niet lopen en spreken, hij was dus ook zeer doof. Vandaar dat hij met een koptelefoon op naar de radio luisterde. Met het knopje aan de zijkant van het toestel kon je regelen, dat het geluid uitsluitend op zijn koptelefoon te horen was. Het volume stond zo hard, dat je een spreker tot in de achterkamer (onze huiskamer) woordelijk kon volgen.

Het favoriete programma van mijn opa heette 'Met naald en schaar', de wekelijkse knip- en naaicursus van Ida de Leeuw van Rees. Gedurende dat uur lachte mijn opa geregeld. Mevrouw De Leeuw van Rees maakte namelijk grapjes in de trant van: 'Dames! Even opletten nu! Niet door mij heen praten daar in de huiskamer alstublieft!'

De benodigde meerderheid voor de fusie tussen hervormden, gereformeerden en lutheranen werd maar net gehaald.

Maar het meeste gemor en ach- en weegeroep was vannacht te horen op de Protestantse kerkhoven.

Aanhef van het pamflet dat de VPRO publiceerde tegen de dreigende vervlakking van Radio 4:

'Er zijn plannen om alle "andere" muziek naar 's avonds laat te verbannen.
Overdag geen jazz en wereldmuziek meer. En liever ook geen avant-garde of experimentele muziek.
De VPRO verzet zich daartegen! Radio 4 moet een zender blijven voor àlle goede muziek.
Radio 4 mag niet vervlakken tot een zender met louter "gemakkelijke" klassieke muziek.'

In het Volkskrantmediakatern van morgen opent Wilma de Rek een frontale aanval op het VPRO-standpunt over Radio 4. Zij noemt het pamflet, zonder de indruk te wekken het gelezen te hebben.

Wilma de Rek denkt, geloof ik, dat de Publieke Omroep een zelfde publieksbenadering dient toe te passen, als men bij haar eigen krant tevergeefs uitprobeert: de bij bosjes weglopende lezers terugwinnen met meer van hetzelfde.
(Zien we dagelijks die kop van Jort Kelder op alle zenders, krijg ik 'm ook nog 's in de bus, voorop het Volkskrant magazine. Wil ik niet! Gooi ik meteen weg!)

Tip voor burgemeesters, die op last van minister Verdonk asielzoekers toch op straat moeten zetten (mensen die door onduidelijk regeringsbeleid en regelgeving al jaren in Nederland verblijven):

geef ze het huisadres van de minister mee en zeg dat zij zich op eerste kerstdag, 's ochtends om elf uur in haar voortuin moeten verzamelen.

Zij deed het washandje met een handwasje.

'De Nachtwacht en andere schutterstukken werden ondergebracht in de ridderzaal van het kasteel Radboud te Medemblik. Ook gymnastieklokalen in Wieringerwerf, Winkel, Lutjewinkel, Barsingerhorn en Schagerbrug werden als tijdelijk kunstdepot ingericht.

Maandag 13 mei werd in de namiddag het besluit genomen de Nachtwacht over te brengen naar het duindepot te Castricum en die zelfde avond vertrok het transport.

De nacht van 13 op 14 mei heeft het doek, overigens zorgvuldig in dekzeilen verpakt, overnacht onder het afdak van de schuur van een smid in Winkel, waarna 's-morgens vroeg de tocht werd vervolgd.'

Ach, die minister De Geus.
Ooit, zo kwiek begonnen - de voormalige CNV-vakbondsman, de linksbuiten van het CDA, zou opkomen voor de zwakken in de samenleving.

Nu is hij afgebrand, weggehoond en op zijn sociale gezicht gegaan.

Zullen we een rekeningnummer openen om hem gezamenlijk een bloemetje te sturen?

In Kerstmis heb ik nog niet zoveel zin, moet ik bekennen.
Zal ik dit jaar nu eens overslaan?

Eén beslissing heb ik al genomen: X-mas komt er bij mij niet in.

1.
'Succes morgen, hè!'
'Zal wel lukken!'

2.
'Heel veel sterkte.'
'Zal wel lukken.'

3.
'Veel geluk met de baby!'
'Zal wel lukken.'

4.
'Wilt u proberen nooit meer 'zal wel lukken' te zeggen?'
'Zal wel lu... o, sorry.'

Graag zou ik voor Bieslog een Balkenendestop inlassen, maar het moet weer even.

Nu overweegt de premier juridische stappen tegen ziektekostenverzekeraar Azivo, omdat die hem in een advertentie - zaterdag gepubliceerd in de Haagsche Courant - in zijn hemd heeft afgebeeld, vergezeld van de tekst: 'Wie de gezondheidszorg uitkleedt, staat zelf in zijn hemd.'

De premier heeft geen bezwaar tegen de tekst, maar vindt de foto 'smakeloos'.

Door dit protest riskeert de MP landelijke verspreiding van de gewraakte advertentie.
Riskeert? Hij vraagt erom. Want hij is maar wat trots op de virtuele, stevige body die hij gekregen heeft.

Diep van binnen hoopt hij op een satirische variant van de foto, met als tekst:
'Wie de gezondheidszorg uitkleedt, staat zelf in zijn blote kont.'

Sinds het adres van de webcam hier op 23 november j. l. werd gepubliceerd, wordt het tunneltje, 'ergens in Noorwegen', door onze lezers nauwlettend in de gaten gehouden.

Nog dagelijks ontvang ik opnamen waarop elke beweging is vastgelegd. Er is een mooie verzameling 'bussen door het tunneltje' aangelegd en uniek is de opname van een eenzame fietser - de enige tot nu toe.

Heeft onze permanente observatie van het tunneltje enig nut?
Nee, volstrekt niet! En dat is nu juist het mooie van deze 'typische internet'-actie.

Mocht ons een verzoek van de Noorse autoriteiten bereiken, waarin gevraagd wordt of de Nederlandse tunneltjewatchers een opname hebben gemaakt van een bepaalde verdachte auto, dan weet ik nog niet hoe wij dit verzoek moeten beoordelen. Dat is niet onze bedoeling! Wij hebben immers geen enkele bedoeling'

Toen Evert op zolder de zakken met de kerstlichtjes gevonden had, ging hij er even bij zitten, getroffen door een kleine dip.

Driehonderd meter snoer, tweeduizend puntlichtjes.

Moest de voorgevel van het huis ook dit jaar weer van dak tot kelder uitstralen hoe gelukkig de bewoners waren?

Klik bijgaand stukje groot en geniet met mij van het Donnerse denkwerk.
Geen draagplicht, wel toonplicht.
Je hoeft het identiteitsbewijs niet bij je te hebben, maar je moet het wel kunnen tonen.

Als ik het goed begrijp - ik doe mijn best - kun je dus maar één bekeuring krijgen als je het bewijs niet kunt tonen.
De grote publiekscampagne moet het mij nog maar 's uitleggen.

Deze warhoofdige wetgeving, die erom vraagt te worden overtreden, is bedacht door het Waarnemend Hoofd van de School met den Bijbel - ook zo'n mannetje dat klaarstaat anderen op 'hufterig' gedrag af te rekenen.

Scheer je weg, mannetje! Terug naar de studeerkamer en doe je denkwerk over.

Wordt 'ons' schilderij 'Meisje met de Parel' van Johannes Vermeer een even groot icoon als de Mona Lisa?

Het Meisje is hard op weg. Ze heeft al eens de oversteek gemaakt van Den Haag naar Washington en was daar een groot museaal succes.

Het boek van Tracy Chevalier 'Girl with a Pearl Earring' werd een wereldwijde bestseller.

En over enkele dagen komt de verfilming van het boek uit in de VS.

De New York Times publiceert vandaag een interview met de Engelse regisseur Peter Webber, dat het ergste doet vrezen.

"It's about creativity and the link between art and money and power and sex in some strange unholy mixture," he explained over coffee in a private club near Notting Hill Gate. "That's what interested me when I read the screenplay." He paused, then added with a loud laugh, "To tell you the truth, I'm more interested in sex than in painting."

Maar de eerste kritieken zijn lovend en prijzen de reconstructie van het zeventiende-eeuwse leven in Delft.

Over het leven van Vermeer is nauwelijks iets bekend. En over het leven van het meisje dat model stond al helemaal niet. Over de rol van Griet, gespeeld door Scarlett Johansson (17 jaar tijdens de opnamen) schrijft men in lyrische bewoordingen.

De film eindigt met Vermeers schilderij, dat gedurende anderhalve minuut beeldvullend op het bioscoopdoek blijft staan.

Anderhalve minuut naar een schilderij kijken - het wordt een zeer gewaagd shot genoemd.

Nu ook de WRR in haar rapport aangeeft, dat het niet de taak van de overheid is zich te bemoeien met de overdracht van normen en waarden, wordt de rol van Balkenende - dat verkrampte Hoofd ener School met den Bijbel - steeds moeilijker te verdragen.

Behoort zijn zedengepreek tot de taken van de minister-president? Dat staat nergens.

Bemoei je met je eigen normen en waarden, zou je hem willen toeroepen. Zorg met dat kabinetje van je, dat er een Christelijke oplossing komt voor de uitgeprocedeerde asielzoekers.

De vier grote steden plegen burgerlijke ongehoorzaamheid. Zij zijn het hufterig gedrag van de regering Balkenende meer dan zat.

Gaat onze Nationale Bovenmeester het leger inzetten?

De naam. Hoe gaat ze heten? Het belangrijkste nieuwsitem van vandaag.

Zojuist heeft de NOBO (Nationale Overkoepelende Bond van Oranjeverenigingen) een dringend beroep op de bevolking gedaan.

Algemeen secretaris is Robert Pieter ten Bruggenbrink.

- Meneer Ten Bruggenbrink, wat is er aan de hand

'Nou, het is zo, dat we sterke aanwijzingen hebben, hoe de naam gaat luiden van de nieuwe prinses, namelijk: Catharina Amalia.'

- En u hebt bezwaar aangetekend tegen deze naam?

'O nee, integendeel. Wij vinden het een prachtige naam. Daarom juist. Wij vragen de bevolking dringend de naam niet te verbasteren. Het zou vreselijk zijn als de volksmond haar Trien gaat noemen.
Vergeet niet dat zij ooit onze nieuwe koningin zal worden. En tegen de naam koningin Trien hebben wij wel grote bezwaren. Ook raden wij Katrien ten zeerste af.
Catharina is een schitterende naam. Betekent in het Grieks 'De Zuivere'. Mijn liefje, wat wil je nog meer.'

- Nu hebt u ook voorgesteld koning Willem over te slaan

'Dat is een andere zaak. Veel van onze leden zijn geporteerd van een voortzetting van de vrouwelijke lijn. Vandaar dat wij vragen aan koningin Beatrix nog een jaar of twintig door te regeren en de troon meteen over te dragen aan Catharina.
Stelt u zich eens even voor dat in Nederland koningin Catharina de Zuivere aan de macht komt!
En dat zouden de meesten van ons nog kunnen meemaken!
Een heerlijk vooruitzicht!'

Ja en dan nu een beetje door de bomen gaan staan schijnen.
Sorry hoor, daar hebben we niks aan.
Bedankt, nu hoeft het niet meer.

'Ik ken dat liedje ergens van!'

Het gebeurt je regelmatig - een liedje doet aan een ander liedje denken. Zeker als het een evergreen betreft, denk je al gauw het lied altijd gekend te hebben - ook in een andere vorm.

Zelfs componisten, die tevreden achterover leunen na het voltooien van een song, worden soms ineens getroffen door de knagende gedachte dat het nummer al bestaat. 'Heb ik de song van een ander gecomponeerd?'

Dat overkwam Paul McCartney na het schrijven van Yesterday.
In interviews verklaarde hij meermalen zijn Super Evergreen in een half uurtje te hebben geschreven, maar zich daarna bleef afvragen: 'Is dit lied wel van mij? Waar doet het toch aan denken?'
Hij heeft het lied zelfs aan vrienden laten horen - die het niet in een andere vorm herkenden - voordat hij het onder eigen naam uitbracht.

In deze aflevering van ons Project laat pianist Jeroen Thijsen horen welke andere evergreen McCartney vermoedelijk door het hoofd speelde. Plagiaat? Nee, maar de overeenkomst is frappant.

Zo zijn er meer voorbeelden te vinden, waarin het akkoordenschema van het ene lied, moeiteloos op het schema van een ander is te leggen.

Als ook de melodielijnen in veel opzichten overeenkomsten vertonen, wordt de grens van plagiaat duidelijk overschreden.
Jeroen ontdekte een schandelijk geval.

De Enige Echte Oranjefan stond gisteren, met een hoge oranje hoed op en grote oranjeshawl om, urenlang in de kou
niet voor het Bronovo-ziekenhuis,
niet voor het landgoed De Horsten,
maar voor Paleis Noordeinde,
waar niets of niemand was te zien.

Toen een verdwaalde reporter van een ziekenomroep ook hem een microfoon voor de neus hield, zei hij stralend:
'Dit maak je maar één keer in je leven mee!'

Op zondag tilden we mijn opa in zijn rolstoel en gingen we wandelen door de duinen.

We konden hem geen groter genoegen doen. Dit was zijn terrein, de Haagse duinen bij Kijkduin en Ockenburg, hier had hij als jongen gespeeld en hutten gebouwd.

Tijdens de tocht zong hij uit volle borst. Ook als andere wandelaars ons passeerden. Ik kan me niet herinneren me ooit een keer voor mijn opa geschaamd te hebben.

Het eindpunt van de wandeling lag op de tuin van mijn vader. Veel volkstuinen had hij in zijn leven bewerkt - dit was de mooiste, op een stuk duinzand, achter landgoed Meer en Bosch.

De foto, door mijn vader genomen, is een portret van drie generaties. Dat klinkt plechtig, maar ik denk dat hij de foto zo heeft bedoeld.

Ook mijn opa voelt het officiële karakter van dit moment goed aan. Hij is rechtop gaan zitten, waarbij ik hem met mijn linkerhand ondersteun.

Een generatieportret, met de Kijkduinse duinen op de achtergrond: mijn opa, zijn kleinzoon en mijn vader, op de foto gesymboliseerd door het scheve schuurtje.

Dat schuurtje en de tuin aan de rand van de duinen - ik denk dat mijn vader zich daar het gelukkigst heeft gevoeld.

De tuin lag op nog geen vijf minuten fietsen van ons huis, maar hij had het er zo naar zijn zin dat hij ook wel eens in het wrakke, naar aardappels ruikende schuurtje bleef slapen.

Mijn opa zal dat toen begrepen hebben. Ik begrijp het nu.

Als hij iets wilde zeggen, stootte hij klanken uit.

'Deedee, deeje deeje!'

Wij moesten dan raden wat hij wilde vertellen, waar we zeer bedreven in raakten. Als familieleden hem kwamen bezoeken, zat ik naast hem om als tolk te dienen.

Drie klanken waren goed verstaanbaar:

'Juis!' (juist) - voor alles wat zijn goedkeuring wegdroeg (en dat was veel).

'Dee, hoor!' (nee) - teken van afkeuring. (Als ik hem bijvoorbeeld door onze huiskamer met ultramodern jaren vijftig interieur reed, klonk het vele malen.)

En als hij zich opwond, rolde er een lang 'Goterrrrdomme!' uit zijn mond.

Dat was opmerkelijk voor een man, die vroeger geen onvertogen woord gebruikte en vloeken streng afkeurde.

Veel bezoekers wilden die laatste kreet graag horen. Als de huisdokter hem bezocht, schudde ik, bij wijze van grap, een gebalde vuist voor zijn gezicht, om hem tot een schijngevecht te bewegen.

'Goterrrrdomme!', riep mijn opa lachend.

De dokter hield zijn gezicht in de plooi, maar genoot.

Ondanks zijn handicaps, was mijn opa een zeer blijmoedig man.

Als de zon scheen, reed ik hem naar het grasveldje in de achtertuin. Op het tafeltje zijn onafscheidelijke attributen: de leesportefeuille, zijn tabakspot en een luciferstandaard.

Innig tevreden rookte hij zijn pijpje en inspecteerde hij, een groot natuurkenner, de bomen en de wolken.

Vaak barstte hij dan in gezang uit. Een favoriet lied was Het Wilhelmus.

'De deeje deejedeejedeeje...'

Omdat hij heeft gezien dat ik hem ga fotograferen, neemt hij een speciale pose aan - die van indianenopperhoofd. Hij is rechtop gaan zitten en tuurt naar een denkbeeldige horizon. Als de foto genomen is, zal hij me lachend aankijken.

Mijn opa zit hier op het plaatsje in onze achtertuin, in zijn grote stoel op wieltjes. Ik heb hem zojuist van de voorkamer, door de achterkamer (onze huiskamer) naar buiten gereden.

Mijn opa was een sterke man geweest, die, toen hij al zeventig was, nog grote fietstochten maakte.

Toen ik twaalf was, kreeg hij een zware beroerte, waardoor de rechterkant van zijn lichaam verlamd raakte. Hij kon niet meer lopen, maar ook niet meer spreken.

Gelijktijdig brak mijn oma een heup en het zag er naar uit dat beiden in een verpleeghuis moesten worden opgenomen - gescheiden!

Dat konden mijn vader en moeder niet over hun hart verkrijgen en ze namen opa en oma in huis.

Ze woonden in onze voorkamer. Er stonden wat eigen spulletjes en twee opklapbedden. De oude mensen moesten dagelijks geheel verzorgd: gewassen en in en uit bed getild. Tien jaar lang konden mijn ouders niet met vakantie.

Na twee jaar overleed mijn oma.

Aan mijn opa bewaar ik sterke herinneringen. Je kon dus niet met hem praten, maar wel veel en hard met hem lachen. Als ik heel dicht bij hem kwam, om bijvoorbeeld met een servet het gemorste eten van zijn jasje te vegen, wilde hij me graag met zijn 'goede' extra krachtige linkerarm in een forse houdgreep nemen, waaruit ik me met veel kabaal en gelach moest zien te bevrijden.

Wat ben ik blij dat ik toen - ik zal zeventien zijn geweest - deze foto heb gemaakt. Ik weet nog precies hoe de huid van zijn gezicht aanvoelde - ik heb het vaak geschoren met de Philishave.

Er is niets meer aan te doen. En waarom zou je je verzetten?

Alles verandert, zeker de taal.

Volgens mij is het nu een feit: december wordt door een meerderheid van de Nederlandse bevolking uitgesproken als deezember.

Volgend jaar december zeggen we allemaal deezember.

Ter uitbreiding van het dossier 'Voorlichting: de liefde bedrijven gaat als volgt', vermelden we hier twee informatieve site-adressen, die vooral jonge mensen op weg kunnen helpen zich staande te houden op het glibberig levenspad.

Het ministerie van Sociale Zaken wordt platgebeld door rijke Nederlanders die de armen graag willen helpen.
Het enthousiasme waarmee de kansrijken een bijdrage willen storten ten bate van de kansarmen op de Robin Hood-rekening van minister De Geus, is groot.

Wat velen weerhoudt tot storting over te gaan, is de anonimiteit. Als de namen van de individuele gevers en de bedrijven die zij vertegenwoordigen, openbaar werden gemaakt, zou het Robin Hood-potje veel voor de armen kunnen betekenen.

Ook was er belangstelling van de firma Endemol, die na alle flops naarstig op zoek is naar succesvolle formats. De eerste audities voor de rol van TV- Robin Hood, die de cheques aan de arme gezinnen gaat uitdelen, zijn inmiddels gestart.

Maar minister De Geus is in onderhandeling met een andere omroep.
'De NCRV heeft me gevraagd de Robin Hood-rol zelf te gaan spelen, met mijn eigen Christelijke, sociale gezicht.'

'Beste hoofdredacteur,

Een tijdje terug hebt u de Bieslogbezoekers via een webcam naar een tunneltje laten kijken.
Een tunneltje, ergens in Noorwegen, waar geen bal gebeurde.
De bezoekers zonden u pics waaruit bleek, dat er wel degelijk af en toe 's een auto voorbij kwam.

Nou heb ik ook iets voor u.
Ergens in Duitsland staat bij een hotel-restaurant, in een lege, zogenaamde biertuin, een webcam opgesteld, die uitzicht biedt op een kersttafereel: een verlichte kerstman, achter een slee met vier rendieren ervoor.

Die biertuin zal in de zomer wel vol staan met lange tafels waaraan de bezoekers hun grote pinten zitten te zuipen.
Maar nu is 't een kale bedoening. Geen levend wezen te zien.
Dus dit zult u wel goed vinden - kunt u mooie praat op loslaten in de trant van 'de schoonheid van het niets' en zo.

Maar weet u wat het meesterlijke van deze webcam is?
Naast het beeld (dat om de seconde kan worden ververst) zitten knoppen, waarmee je de verlichte kerstman, z'n slee en z'n rendieren in het donker kan zetten!
Echt waar! Het werkt!

Het is misschien stom om u dit webcamadres door te geven, want als we met z'n allen met de lichten gaan zitten spelen, wordt het een janboel. Dan weet je niet wie welk licht uitdoet. En moet ik wachten tot na enen in de nacht.

Via een webcam live naar 'zomaar een plek' op de wereld kijken, vind ik op zich al te gek. Maar dat je vanachter je computer die plek ook nog 's kan beïnvloeden, biedt duizelingwekkende mogelijkheden.

Nou, graag gedaan!
Met groeten,
Driek'

In bijna alle winkels staat op de toonbank een uitnodigend schaaltje met pepernoten. Gratis voor de klanten. Gezelli.

Ik durf er nooit een te nemen. Het heeft toch iets armoedigs, het snaaien van een gratis pepernoot.

Maar als ik alleen in een winkel sta en de juffrouw draait haar rug naar me toe - bijvoorbeeld om een brood in de snijmachine te stoppen - steek ik wel eens gauw een pepernoot in mijn mond.

Als de juffrouw zich weer omdraait, stop ik op slag met kauwen.

Fragment krantenbericht:
'Burgemeester Deetman van Den Haag heeft woensdag aangifte gedaan bij het Openbaar Ministerie omdat begin november een supporter van voetbalclub ADO Den Haag met ontbloot geslachtsdeel met de burgemeester op de foto is gegaan.
De man vroeg of Deetman met hem op de foto wilde, de burgemeester stemde in. Later bleek dat de piemel van de supporter uit zijn gulp hing.'
(Donderdag 27 november j.l. stond de foto op Bieslog, zie het maandarchief.)

Deetman is zelf een Hagenaar. Toch kent hij blijkbaar niet alle Haagse zeden en gewoonten. In diverse etablissementen in de binnenstad is het onder mannen usance bij het betreden van het lokaal het geslachtsdeel te voorschijn te halen.

In doucheruimten van voetbalvelden gaan mannen zelfs geheel uit de kleren - ook bij ADO Den Haag. Daar kijkt men niet op een piemel meer of minder.

Een Hagenees is trots op zijn piemel en wil 'm graag met anderen delen.

De novelle 'Meneer Foppe over de rooie' is een wintervertelling, waarin de verlegenste vrijgezel van Nederland, gedwongen door de barre omstandigheden, hulp zoekt bij de brutaalste Bekende Nederlanders: goeroe Grotebol ('Hoppaaaa!') en gebedsgenezeres Javinda. Een tragi-komische queeste.

Op de boekensite van de VPRO kunt u een gratis audioversie van dit boek verkrijgen.
Het boek is in zijn geheel voorgelezen door de auteur, van die opname zijn MP3-bestanden gemaakt, die u kunt downloaden en op een CD branden. Ook het hoesje wordt bijgeleverd.

'Meneer Foppe over de rooie' is VPRO's eerste MP3-BoekenCD.

Het verhaal 'Kansarm' (zie gisteren) is nu in zijn geheel gepubliceerd.

Voor wie het moeilijk valt zo'n lange lap op het beeldscherm te lezen, is onder het verhaal de audioversie aan te klikken.
(De auteur las 'Kansarm' gisteravond voor in het VPRO-radioprogramma Music Hall.)

In een van de tientallen reclamefolders die Evert heeft doorgeploegd op zoek naar cadeautips, meende hij een geurwatertje te hebben gezien - een parfum, of lotion - verpakt in een flesje dat de vorm heeft van een mobiele telefoon.

Dat lijkt hem wat - een cadeau, tevens surprise, spaart tijd. Als hij er drie van koopt haalt hij het nog.
Maar bij welke drogist is dat flesje ook alweer te koop?

Zuchtend graaft Evert zich nog een keer door de stapel folders.

Met groeiende verontrusting had meneer Foppe gisteravond het nieuws gevolgd.
In alle journaals werd langdurig aandacht geschonken aan de plannen van de gemeente Rotterdam.
Als meneer Foppe het goed begrepen had, was het zo, dat als je naar Rotterdam wilde verhuizen, moest je 'zeker 120% van het minimumloon' verdienen, anders mocht het niet.

Altijd als hij de burgemeester van Rotterdam hoorde spreken, met die zware, diepe, deftige stem, vergat meneer Foppe te luisteren. Hij werd dan overvallen door dezelfde angst die hij als kleine jongen had gekend als hij bij Sinterklaas werd geroepen. Spontaan was hij dan altijd in gierend huilen uitgebarsten en na vijf minuten heftig tegengestribbel gaven zijn ouders het maar op - nooit had de kleine meneer Foppe de schoot van de Goedheiligman gehaald.

'Je moest zeker 120% van het minimumloon verdienen.' Nu koesterde meneer Foppe volstrekt geen plannen zijn veilige flatje in Uithuizen te verruilen voor een woning in Rotterdam, maar de bepaling had sinister genoeg geklonken, om bij meneer Foppe het paniekdenken in werking te zetten.

Als je nu al moest aantonen een bepaald bedrag te verdienen om in Rotterdam te kunnen wonen, dan zou die maatregel binnenkort heus wel in het gehele land van kracht worden.
En niet alleen als je ging verhuizen. Nee, zo dacht meneer Foppe al na een kwartier: binnenkort zouden ze ook in Uithuizen langskomen, twee politiemannen in burger, en als je niet kon aantonen dat je 'zeker 120% van het minimumloon verdiende' kreeg je één uur de tijd je koffers te pakken en je woning te verlaten. Jouw woning? Op de galerij stond een familie gepakt en gezakt klaar om jouw woning in bezit te nemen. Een rijke familie, dat zag je zo aan hun sjieke bontjassen en uitbundige flaphoeden.

Maar viel hij nu wel of niet in de categorie 'kansarmen', zoals de gezochten steevast werden genoemd?
Sinds twee maanden kreeg meneer Foppe AOW en hij had zich de koning te rijk gevoeld. Van zijn kleine pensioentje was het moeilijk rondkomen, maar nu, met de AOW erbij, zei hij wel eens glimlachend tegen zijn eigen spiegelbeeld in de badkamer, dus als niemand het hoorde:
'Zo meneer Foppe, jij zit goed in de slappe was. Jij zit er warmpjes bij!'

Zijn geluk was dus van korte duur.
Want misschien kwam het totaalbedrag van zijn inkomsten toch lager uit dan die 'zeker 120% van het minimumloon'.
Waarom noemden ze niet gewoon een duidelijk bedrag. Waarom zeiden ze niet: 'Als je minder dan zo en zoveel euro verdient, mag je niet in Rotterdam wonen. En nergens niet! In heel Nederland is geen plaats meer voor arme sloebers!'

Stom, maar meneer Foppe wist niet precies hoeveel het minimumloon precies bedroeg en als'ie er wel achter zou komen, bleef je toch met het woordje 'zeker' zitten. Je moest 'zeker 120% van het minimumloon' verdienen, had de burgemeester van Rotterdam onheilspellend gebromd. Ja, daar konden de politiemannen alle kanten mee uit. Als het een grote bende was in je woning, als er in geen veertien dagen was gestofzuigd, was je alsnog de pineut. Want alleen nette huurders mochten in hun woningen blijven wonen. Dat had hij in de krant gelezen. Als je er een puinhoop van maakte, de afwas liet staan en je bed niet opmaakte, was je een probleemgeval en dan kon je ook vertrekken.

'Maar ik verdien 120% van het minimumloon!', hoorde meneer Foppe in zijn hoofd zo'n probleemgeval jammeren. 'Dat is niet genoeg, heer,' zeiden de politiemannen, 'dat is het minimum van het minimumloon. Dat moet je ZEKER verdienen, ja' Maar daar begint het pas. Hier in Uithuizen moeten we 140% - in uw geval dus 160% - van het minimumloon verdienen, als we hier willen blijven wonen. En dat verdienen we niet. Dus wegwezen, ja?'

En als je dan niet vlug genoeg je biezen pakte, kon je meemaken hoe mannen in witte overalls binnentraden, die het gehele huisraad over de rand van het balkon gooiden. Beneden in het plantsoen stond inmiddels een grote vuilcontainer opgesteld. Meneer Foppe sloot zijn ogen. In zijn oren klonk de verschrikkelijke knal waarmee zijn televisietoestel in de ijzeren bak uiteen spatte. Alle bewoners van het blok stonden buiten en juichten als ook de ijskast en het dressoir naar beneden zeilden.

Meneer Foppes dagdromen sloegen meestal om in dagmerries.
Wanneer was je eigenlijk kansarm? In Rotterdam vroegen ze naar je inkomen. Maar hoe konden ze op straat aan je zien hoeveel je verdiende? Daar moesten nieuwe criteria voor worden benoemd. Als je een ongewassen, ongestreken overhemd droeg bijvoorbeeld, of er hing een stuk van de voering onder je winterjas uit, of je had je schoenen niet gepoetst - volgens meneer Foppe konden ze zo makkelijk bepalen of je tot de kansarmen behoorde.

De politie mocht toch iedereen aanhouden en preventief fouilleren?
Misschien gingen ze binnenkort aan je ruiken. En als je naar zweet stonk, was het zeker dat je geen goeie deodorant kon betalen.
'U stinkt, meneer, u bent een kansarme viespeuk en u bent de klos, wilt u maar instappen?'
En dan werd je in een politiebusje tot buiten de gemeentegrens gevoerd, uit de auto gegooid en dan moest je het maar verder uitzoeken. Zocht je onder een viaduct van de snelweg een plek om te slapen. Maar daar was geen plaats - het krioelde van de naar beschutting zoekende kansarmen.

'Rustig blijven', zei meneer Foppe tegen zichzelf toen hij met bevende hand een glaasje water dronk in de keuken. Hij had de afwas opgeruimd - zijn flatje zag er keurig en bepaald niet kansarm uit.

Nee, kansarm was hij zeker niet. KansLOOS, maar dat was weer wat anders. In de giroloterij bijvoorbeeld was hij kansloos.
Meneer Foppe had een paar jaar meegespeeld - met een automatische afschrijving ging dat heel makkelijk - tot hij zich op een avond voor de tv had gerealiseerd wat het betekende als je per ongeluk een prijs zou winnen.
Er zou worden aangebeld en als je dan de onvoorzichtigheid beging open te doen, sprong er een raar opgewonden kaal kereltje naar binnen, die een grote envelop torste. En direct na het mannetje drongen ook tientallen brutale tv- en persmensen de flat binnen. En voor het oog van heel Nederland maakte het kale kereltje de envelop open en liet meneer Foppe het bedrag lezen dat hij had gewonnen: 25.000 euro! Nee, erger nog: 1 miljoen euro!
'Is het niet geweldig?', brulde het kale mannetje. En wat of meneer Foppe met dat enorme bedrag ging doen? En meneer Foppe kon met een hoge zenuwenstem alleen maar piepen:
'Ik weet niet... Niks!' Waarna alle aanwezigen in een bulderend gelach zouden uitbarsten.

Nog diezelfde avond had meneer Foppe een lange brief geschreven aan de directie van de postgiroloterij, waarin hij omstandig uitlegde dat het hem speet, maar 'dat hij - door privé-omstandigheden gedwongen - niet langer kon meespelen in uw prachtige loterij'.

Langzaam kwam meneer Foppe tot bedaren.
Hij was weliswaar kansloos, maar als hij de flat keurig aan kant hield, wekelijks een wasje draaide en ook een paar meter van de gezamenlijke flatgalerij af en toe 's aanveegde, was hij zeker niet kansarm.

Meneer Foppe ging in de grote fauteuil zitten en schakelde de televisie in voor het Tien Uur Journaal.
Als de burgemeester van Rotterdam met die schrikwekkende bromstem nou maar niet weer nieuwe maatregelen zou aankondigen.

Als de Rotterdamse maatregelen landelijk van kracht worden, mag iemand die minder dan 120% van het minimumloon verdient, niet meer verhuizen.

We stellen ook een bovengrens voor. Mensen die 10.000% van het minimumloon verdienen, mogen ook niet meer verhuizen.

Zo kan de voortschrijdende vertrutting en ontmenselijking van de rijke wijken een halt worden toegeroepen.

Dag meneer de Bie,

Ik zal de laatste zijn die de uitspraken van de r. k. kerk zou ondersteunen, maar wil toch even een kleine opmerking plaatsen bij uw stukje op Bieslog.

Aangezien het hier gaat om AIDS in Afrika en ik in een land woon waar zeker 30% van de seksueel actieve bevolking (en misschien nog wel veel meer) HIV positief is, wil ik er ook iets over zeggen (ik ben overigens op geen enkele manier gespecialiseerd in de problematiek).

Het grote probleem in dit land, denk ik, is namelijk niet de beschikbaarheid van condooms, je kunt ze hier overal voor een schijntje kopen of vaak zelfs gewoon krijgen. Iedereen weet ook wel wat HIV/AIDS is en hoe je het kunt oplopen.

Het probleem is dat men de condooms niet gebruikt.
Gebruik van het condoom binnen het huwelijk is al taboe - menige vrouw zal er nooit over beginnen. Ook al pleegt een zeer groot deel van de mannen overspel en wordt dat in zekere zin geaccepteerd, als er maar niet over gepraat wordt. En wat is je keus als straatarme prostituee in dit land als je keuze is doodgaan van de honger, of HIV riskeren door sex te accepteren zonder condoom?

Dan is er ook nog het gebruik dat 'dry sex' wordt genoemd - en vergeef me dat dit een beetje plastisch is - een gebruik waarbij de vrouwen bepaalde kruiden inbrengen waardoor ze extra droog worden van binnen, wat de man extra opwindend schijnt te vinden maar de kans op wondjes en dus bloed-sperma contact enorm verhoogt.

Met andere woorden: het is vooral een cultuuromslag (op het gebied van sex) die hier verandering teweeg zou kunnen brengen. Of met nog andere woorden: de zaak ligt verdomd ingewikkeld, en alleen met het uitdelen van condooms zijn we er niet.

Soms denk ik wel eens: misschien zou onthouding voor het huwelijk en monogamie niet eens de slechtste oplossing voor een land zijn waar de epidemie al zulke desastreuze vormen heeft aangenomen, maar ja, hoe bereik je dat?
Ik herhaal: ik ben niet kerkelijk en zou in Nederland ook nooit onthouding willen verkondigen.

Ik sprak laatst met een student hier op de universiteit over HIV/AIDS en ze liet merken dat ze precies wist hoe de vork in de steel zat. Echter toen ik vroeg hoe het dan onder studenten op de universiteit gesteld was, hield ze vol dat het uiteraard onder hen niet voorkwam en overgedragen werd.
Ik ben bang dat het een ontkenning van de keiharde realiteit is, zoals deze hier nog steeds onder het grootste deel van de bevolking ontkend wordt, tegen beter weten in.

Ik had graag een positiever bericht gestuurd vanuit hier, maar wonende in een omgeving waar AIDS overal is, zijn dat de dingen die je bezig houden,

Met vriendelijke groet,
een Biesloglezer in Harare, Zimbabwe

In China, waar tot voor kort de ziekte 'niet bestond', worden vandaag condooms uitgedeeld.

Op de opiniepagina van de Volkskrant leggen kardinaal Simonis en monseigneur Van Eijk uit waarom de r.k. kerk condoomgebruik afkeurt.

Na vandaag kunnen Nederlandse katholieken dus niet langer zeggen: 'Ach, met de onzin die ze in Rome uitkramen, hebben wij niets te maken.'

Het bakerpraatje dat condooms het HIV-virus doorlaten, wordt door de Nederlandse kerkleiders niet tegengesproken. Condooms bieden, schrijven ze, officieel een beschermingskans van 85 %, bovendien zijn ze in Afrika van mindere kwaliteit. Er blijft een 'substantieel risico' over dat iemand HIV oploopt.
DUS bevelen ze slechts twee preventieve middelen dringend aan: onthouding en monogamie.

'De katholieke Kerk is niet naïef en realiseert zich terdege dat het verlaten van een promiscue seksuele levensstijl, niet van de ene op de andere dag plaatsvindt.'

Het is ook niet naïef om te voorspellen dat duizenden mensen van de ene op de andere dag zullen sterven.
Als de kerk van de ene op de andere dag condooms van goede kwaliteit zou gaan uitdelen, zou de beschermingskans tot 85% of meer worden opgevoerd en werden duizenden levens gered.

Simonis en Van Eijk noemen de beschuldiging dat de katholieke Kerk (mede)verantwoordelijk is voor de dood van velen 'grotesk'.

Het Nak de Weert Instituut dat onderzoeken onderzoekt, dient te worden uitgebreid.
Ook vandaag struikelen we weer over de onderzoeksresultaten.

Niet eerder had ik vernomen van 'het jaarlijks terugkerend onderzoek naar sinterklaas- en kerstaankopen'. Zo wist ik ook niet dat de Nederlandse man zichzelf tijdens de feestdagen zo uitbundig verwent.

Dat de Nederlandse vrouw zichzelf verwent, kan ik begrijpen - met het sinterklaas- en kerstfeest in aantocht, kopen zij 'iets nieuws' om er goed uit te zien in de familie- of gastenkring.

Maar dat mannen de verjaardag van Sinterklaas aangrijpen om cadeaus voor zichzelf te kopen, is nieuw voor mij.
Omdat ik niet het buitenbeentje wil uithangen, bedenk ik nu waarmee ik mij voor 110 euro op vijf december eens lekker zal verwennen.

Probleem:
stel ik verwen mijzelf met een boek, een cd, een nieuwe scheerkwast en een sleutelhanger met mp3-speler, moet ik dan elk cadeautje apart inpakken in Sinterklaaspapier en van een gedicht voorzien?

'Wim heeft lang zitten denken,
wat hij Wim zou schenken.'