Omdat hij heeft gezien dat ik hem ga fotograferen, neemt hij een speciale pose aan - die van indianenopperhoofd. Hij is rechtop gaan zitten en tuurt naar een denkbeeldige horizon. Als de foto genomen is, zal hij me lachend aankijken.

Mijn opa zit hier op het plaatsje in onze achtertuin, in zijn grote stoel op wieltjes. Ik heb hem zojuist van de voorkamer, door de achterkamer (onze huiskamer) naar buiten gereden.

Mijn opa was een sterke man geweest, die, toen hij al zeventig was, nog grote fietstochten maakte.

Toen ik twaalf was, kreeg hij een zware beroerte, waardoor de rechterkant van zijn lichaam verlamd raakte. Hij kon niet meer lopen, maar ook niet meer spreken.

Gelijktijdig brak mijn oma een heup en het zag er naar uit dat beiden in een verpleeghuis moesten worden opgenomen - gescheiden!

Dat konden mijn vader en moeder niet over hun hart verkrijgen en ze namen opa en oma in huis.

Ze woonden in onze voorkamer. Er stonden wat eigen spulletjes en twee opklapbedden. De oude mensen moesten dagelijks geheel verzorgd: gewassen en in en uit bed getild. Tien jaar lang konden mijn ouders niet met vakantie.

Na twee jaar overleed mijn oma.

Aan mijn opa bewaar ik sterke herinneringen. Je kon dus niet met hem praten, maar wel veel en hard met hem lachen. Als ik heel dicht bij hem kwam, om bijvoorbeeld met een servet het gemorste eten van zijn jasje te vegen, wilde hij me graag met zijn ?goede? extra krachtige linkerarm in een forse houdgreep nemen, waaruit ik me met veel kabaal en gelach moest zien te bevrijden.

Wat ben ik blij dat ik toen - ik zal zeventien zijn geweest - deze foto heb gemaakt. Ik weet nog precies hoe de huid van zijn gezicht aanvoelde - ik heb het vaak geschoren met de Philishave.