Familieportret met mijn opa in het middelpunt, op zijn vaste plek in onze voorkamer.
Mijn zusje is tien jaar, ik ben zeventien en neem de houding aan die bij de leeftijd past - ?jullie mogen blij zijn dat ik bereid ben op zo?n lullig familiekiekje te staan?.

Rechts beneden is een stukje van de tafel te zien, waaraan mijn vrienden en ik gedurende onze gehele middelbare schooltijd ons huiswerk hebben gemaakt. Die genoeglijk toekijkende, aan zijn pijp trekkende oude man heeft diepe indruk op mijn vrienden gemaakt - ze weten zich mijn opa nog goed te herinneren.

Bij wijze van grap ging ik, als we de boeken hadden dichtgeslagen, naar mijn opa toe en schreeuwde in zijn linkeroor:
?We stoppen ermee. We kennen het wel zo?n beetje. En wat kan ons het schelen.?
?Goterrrrdomme!?, riep mijn opa dan met gespeelde verontwaardiging.

Niet alleen kon mijn opa niet lopen en spreken, hij was dus ook zeer doof. Vandaar dat hij met een koptelefoon op naar de radio luisterde. Met het knopje aan de zijkant van het toestel kon je regelen, dat het geluid uitsluitend op zijn koptelefoon te horen was. Het volume stond zo hard, dat je een spreker tot in de achterkamer (onze huiskamer) woordelijk kon volgen.

Het favoriete programma van mijn opa heette ?Met naald en schaar?, de wekelijkse knip- en naaicursus van Ida de Leeuw van Rees. Gedurende dat uur lachte mijn opa geregeld. Mevrouw De Leeuw van Rees maakte namelijk grapjes in de trant van: ?Dames! Even opletten nu! Niet door mij heen praten daar in de huiskamer alstublieft!?