Het publiek vertrekt om twee uur 's middags uit de haven van Rotterdam; tegen de avond wordt de locatie - een verlaten booreiland - op tien kilometer buiten de territoriale wateren bereikt. Het omhoog takelen van alle toeschouwers vergt ruim twee uur, waarna de opera rond de klok van tienen begint.
Na het tweede bedrijf, middernacht precies, vindt de tweede inscheping plaats en zet men koers naar de sluizen van IJmuiden, waarop het derde bedrijf zich afspeelt.
De voorstelling beleeft een spectaculaire finale op en rond de Afsluitdijk.

In de meeste grote steden zijn ze nu gevestigd: Spy-winkels, waar alles te koop is op het gebied van beveiliging, bedrijfsspionage en recherchewerk.

Voorheen was het gebruik van deze apparatuur exclusief voorbehouden aan de politie, gelukkig heeft nu iedere burger toegang tot het neusje van de zalm der electronica.

Luister hoe Justus van Galen de stoute schoenen aantrekt...

'Journalistiek is een kwestie van bloed, zweet en tranen, kortom mensenwerk.'
De eerste zin van het hoofdredactionele commentaar in het Algemeen Dagblad, waarmee de journalistieke blunder van het jaar (Eberhard heeft een strafblad) wordt gerectificeerd.

In de kop van de vernieuwde Volkskrant staan twee paar damespumps afgebeeld.

De magazines van het Algemeen Dagblad en de Volkskrant zijn beide gewijd aan de nieuwe mode.

Ik koop een krant vanwege de degelijkheid van de journalistiek. (Dat dit bloed, zweet en tranen kost, gaat mij niet aan.)
Voor de nieuwe mode koop ik een modetijdschrift.

De kranten willen toch zo graag helderheid?
Nou dan.

De cruciale vraag: hoe gevaarlijk is Iraaks wapenarsenaal?

Bush zegt, dat een Amerikaanse aanval gerechtvaardigd is, om van de wereld 'a better place' te maken.

En wij maar doen of het ons niet aangaat.

Maar ook als we niet meevechten, delen we in de gevolgen van die aanval.

Als ik een doemdenker was, zou ik morgen op mijn boodschappenlijstje zetten:
vijf blikken petroleum
drie pakken grote kaarsen

1.
- Met Rasja.
- Hoi, met mij. Hoe is t nu?
- Net als daarnet.
- O gelukkig. Goed dus.
- Ja, gaat goed.
- Fijn! Dag schat.
- Doedag!

2.
- Met Rasja.
- Hoi, met mij. Hoe is 't nu?
- Nou, net als daarnet.
- O, fijn, dus nog steeds goed.
- Ja, heel goed . Zeg...
- Ja...
- Zeg maar niet meer 'met mij', hoor.
- Hoe bedoel je?
- Nou, dat weet ik wel, dat jij het bent.
- Hoeft toch niet? Ik kan net zo goed een ander zijn.
- Ik herken je stem toch? Je belt honderd keer per dag!
- Daarom wou ik niet steeds m'n naam zeggen.
- Begrijp ik wel, maar je kunt ook best meteen zeggen wat je te zeggen hebt.
- Zal ik doen. Dag schat!
- Doedag!

3.
- Met Rasja.
- Met Diederik.
- Nee, je zou niet meer 'met mij' zeggen. Je naam hoef je dus helemaal niet meer te zeggen. Hebben we twee minuten geleden afgesproken!
- Weet ik. Maar ik wou nog even zeggen dat jij dan ook je naam niet hoeft te zeggen.
- Ja, maar als ik opneem kan jij net zo goed een ander zijn.
- ....
- Hallo? Diederik?
- Ja, ik hoor je. ?Kan jij net zo goed een ander zijn...?
- Ja, als ik gebeld word, moet ik mijn naam zeggen, maar dat hoef jij dan niet te doen.
- En ook geen ?met mij? zeggen dus.
- Hoeft niet, want ik herken je stem.
- Mijn naam doet er niet toe en ik kan net zo goed een ander zijn.
- O jee, gaan we sombertjes doen? Als ik jou elke twee minuten zou bellen dan moet jij toch ook eerst je naam zeggen? Want voor hetzelfde geld ben ik iemand anders.
Ik ga ophangen.
Nee, niet doen Diederik! Niet depri worden nou. Niet weer. Moet je horen, ik ga nu even naar Ella, bel me daar niet op, wil je? Over een uurtje pas weer bellen, afgesproken? Diederik, hoor je me?
- Ik heet geen Diederik. En je spreekt ook niet met mij.
- Heb je je pillen bij je, Diederik? Zal ik dokter Reuver een receptje laten uitschrijven? Ga je zelf even langs de apotheek? Okay, bel me dan over twee minuten maar weer. En je mag ook je naam zeggen, of 'met mij'. Goed?
- Alles weer goed. Met jou ook alles goed?
- Ja hoor, heel goed.
- Fijn. Dag schat!
- Doedag Diederik.

Voelt u ook een lichte wrevel opkomen als van een nieuw boek wordt gemeld dat het 'voor verschijning al een bestseller' is?

Wij, als lezers, hebben de macht om van een boek een bestseller te maken of het bij De Slegte te laten belanden. Als die macht ons door boekmarketing wordt ontnomen, wordt het tijd dat wij ons gaan organiseren.

Leesstakingen!

We hadden hem al veel vaker gezien als LPF-woordvoerder, of adviseur (?), maar vanavond kwam'ie dan eindelijk in Nova te voorschijn als staatssecretaris van Cultuur en Media: mr. drs. Cees van Leeuwen.

Als een prestatie van meer dan gemiddeld niveau is, noemen we dat in Nederland: on-Nederlands goed.

Nova's Willem Lust was zichtbaar verrast door de redelijkheid en kennis van zaken die de staatssecretaris ten toon spreidde. 'U lijkt helemaal niet op iemand van de LPF,' constateerde hij.
Cees van Leeuwen is (was vanavond) on-LPF-iaans goed.

Kwam er maar gauw een nieuwe verkiezingscampagne. Kunnen we horen of 'ie nog bas kan spelen!

Vanmiddag bezocht ik onze hoofdstad en tot mijn grote ergernis trof ik nog zeer veel vreemdelingen aan. Voor een gewone, doordeweekse dag was het veel te vol op straat. Het slentertempo waarmee die lui zich voortbewegen is hemeltergend langzaam en vaak kun je hun bultige bepakkingen maar nauwelijks ontwijken.

Raakt ons geduld zo langzamerhand niet op? Terwijl wij Nederlanders allemaal weer hard aan het werk zijn gegaan, lopen nog teveel toeristen ons de ogen uit te steken.
Ze nemen bezit van ons straatmeubilair, ze fotograferen onze gebouwen gratis en voor niks, ze kleden zich onfatsoenlijk en ze houden ons op door ons de weg te vragen. Daar hebben wij geen tijd voor. Wij zijn hard bezig van onze economie te redden wat er te redden valt.

Ja, maar is dat dan geen reden om ze toe te laten? Ze brengen immers geld in het laatje?
Ach, welnee. De meesten van hen zitten op onze terrasjes, stoned als platvissen na één haaltje van onze skunk, urenlang te suffen op een frisdrankje.

Kijk, als de heer Nawijn iets gaat doen aan de indamming van het toerisme, is hij mijn man.

1. Paal en perk stellen aan het toeristenseizoen - van 1 juli tot 1 september mag men hier op waardige wijze vrij rondkijken, op de einddatum dient iedereen het land te hebben verlaten.
2. Quotum instellen - 100.000 toeristen voor Amsterdam is meer dan genoeg.
3. De hotelaccommodatie met 90% inkrimpen - je moet ze niet de gelegenheid geven te kunnen overnachten. Vol is vol.
4. In het land van herkomst anti-propaganda voeren - 'ga niet naar Nederland, u bent er niet welkom, u zult worden bestolen en het is geen mooi land'.
5. Dronken, brullende, of zingende toeristen worden onmiddellijk uitgezet en krijgen een Nederland-verbod voor de rest van hun leven.

De kranten blijven zoeken naar hun beste vorm op Internet.
(De Volkskrant heeft haar site onlangs ook vernieuwd.)

Opmerkelijk is de electronische editie van The Washington Post: een getrouwe kopie van de papieren versie!

Na inschrijving (twee weken gratis) is door alle pagina's - met foto's en advertenties - op het pc-scherm te bladeren, waarbij afzonderlijke artikelen, columns of advertenties kunnen worden vergroot.
Doordeweeks bevat een krant ruim 60 pagina's, in het weekend een kleine 100 - allemaal goed te lezen op het scherm!
Ongetwijfeld moet je na die twee gratis weken betalen, maar ik weet nog niet of ik dat doe.

MP JP doet het goed in het buitenland.
In het Europese Parlement keken ze hun ogen uit. 'Hij? Premier van een land? Fantastisch!'
Mary Banotti uit Ierland zei nog nooit 'zo'n jonge en knappe premier te hebben gezien'. (Algemeen Dagblad)

De stroom mensvijandige plannetjes van minister Nawijn gaat in het buitenland opvallen.
Slaat Nederland met Nawijn alsnog een pleefiguur?

Een enkele keer slaat de twijfel toe en stel je jezelf hardop de klassieke vragen:
Waar zijn we mee bezig?
Wat haalt het allemaal uit?

Vraag ik aan de parlementaire pers beleefd maar dringend geen verslag meer te doen van LPF-fractiebijeenkomsten (na een dag lang met z'n allen zinloos posten in het Hiltonhotel), staat de hele meute toch weer opgesteld voor een hotel in Noordwijk.

Hou daar nou 's mee op!
Het is (veel) weggegooid geld en het levert niets op. (Ferry Hoogendijk verschijnt sigaarrokend op een balkon: 'Wat doet u daar?' 'Ik rook een sigaar.')

Meer succes boekt Bieslog bij de Parlementaire Enquête. Om die minder saai te maken had ik verzocht het bordeel in de verhoren te betrekken.
Daar wordt eindelijk gehoor aan gegeven. De Volkskrant opent met de kop 'Met de ambtenaar naar het bouwbordeel' en de commissie 'zoemt vandaag in op de integriteit van overheidsdienaren van Rijkswaterstaat'.

Ver inzoemen, dames en heren, en weer uitzoemen en weer in... De kijkcijfers zijn overdag nog veel te laag.

De mismaaktenprogramma's overlappen elkaar vanavond.
Omdat mijn videorecorder het heeft begeven, moet ik kiezen.
Moeilijk! Een één meter groot meisje met een stokoud lichaam wil ik graag zien, maar een vrouw zonder armen is ook niet te versmaden.
Dat wordt zappen geblazen.

Het wordt tijd voor één freakzender, die de mismaakten keurig achter elkaar uitzendt.

Het aantal mensen dat nergens meer de humor van inziet, stijgt onrustbarend, zo blijkt uit een recent onderzoek van het Nak de Weert Instituut. Een op de zes Nederlanders lacht zelden of nooit.
Een van de ongelukkigen, wien het lachen is vergaan, zit hier naast me. Meneer Vonk, hebt u vroeger wel gelachen?

- Wien.
- Wat bedoelt u?
- U zegt... wien het lachen is vergaan. Zou ik vroeger om gelachen hebben, om wien.
- Het is correct Nederlands dacht ik, wien.
- Zal best. Maar ik zou wien vroeger als grappig hebben ervaren en erom gelachen hebben. Niet hard. Niet schateren van ha ha ha. Maar op z?n minst zou er een glimlachje vanaf zijn gekund.
- Maar nu worden uw lachspieren niet gekieteld?
- Wien. Wien. Wien. Nee, doet me niks. Over kietelen gesproken: ik lach zelfs niet als ik gekieteld word. Dat is vaak op me geprobeerd. Dat de huisarts me naar een kieteltherapeut stuurde en dat die na vijf sessies van een uur, waarbij die z'n vingers op me stuk kietelde, moest zeggen van: nee meneer Vonk, ik moet het opgeven.
- Grappige cartoons, goede komieken, schuine bakken voor mijn part, u kunt er niet om lachen?
- Ik word er knap chagrijnig van.
- Ligt dat aan de tijd waarin we leven? De wereld na de elfde september? De huidige economische malaise?

- 't Zijn de genen, zeggen de artsen. Bij mij ontbreekt het lachgen. Lachtherapie werkt dus ook niet.
- Is het niet een beetje makkelijk - uw euvel aan de genen wijten?
- Hoe bedoelt u?
- Nou, dat ik daar een beetje iebel van word, ''t zijn de genen'. Potverdikke, als alle ellende aan de genen ligt, wordt ons interviewers en gespreksleiders het brood uit de mond gestoten. Dan zijn we gauw uitgepraat, als het alleen de genen zouden zijn!
- Iebel, ha ha.
- Wat zegt u?
- U wordt er iebel van! Dát vind ik nou 's een leuk woord. Iebel! Ha ha ha...
- U lacht! Ziet u nu wel dat dat genenverhaal klinkklare onzin is!

De Bijbel is van alle tijden, dus ook de onze.

In Our Father in Heaven wordt de Bijbel vertaald in sms-taal.

Naast de bekende verhalen, bevat het boek ook 'biblical emoticons', zoals:

0:-) Engel
X0:-) Gevallen engel
3:-{#> De Duivel
0(:-{)} Jezus
+{{{:-) De Paus
:-/ >+ Sceptische Gelovige
B-D >+ Desmond Tutu (?)

In The Bible for Dummies (verschijnt in oktober) worden de Testamenten samengevat en zijn verwijzingen opgenomen naar Bijbelse figuren in kunst en cultuur.

0(;-{)} Ironische Jezus
+{{{/:-/ De Paus Nu
X0:-)B-D>+ Een Engel is op Desmond Tutu gevallen

Als de Wet tegen Vermomming er komt, behoort deze politiepraktijk tot het verleden:
de marechaussee's van de Afdeling Verwijderingen op Schiphol dragen geen uniform.

Als zij de zich vaak heftig verzettende asielzoekers uitzetten, vermommen zij zich als keurige burgers. Dat is humaner.

In de onveilige Roermondse Veldstraat is een Verbod op Vermomming uitsluitend tijdens Carnaval van kracht.
Waarom komt er geen landelijke Wet tegen de Vermomming?

De handhaving zal moeilijkheden opleveren. Hoe ver reikt het begrip 'onherkenbaar over straat lopen'? Ik ken eerzame burgers die de afgelopen zomer bij zeer warm weer onherkenbaar over straat liepen.

Mocht minister Nawijn vandaag om een plannetje ter lancering verlegen zitten, is dit iets voor hem: het is afgelopen met de vermomming in Nederland.

Wouter Bos heeft wel wat weg van dit kereltje.
Een zak patat die zijn eigen patat zo lekker vindt.

Wel een vriendelijk kereltje die Wouter Bos, in dat hemelsblauwe truitje en die vrolijke lachrimpeltjes rond de oogjes, maar de nieuwe leider...

Presenteert men zich zo als nieuwe leider? Moet een nieuwe leider niet gevraagd worden? Omdat het voor iedereen al lang duidelijk was wie de nieuwe leider zou worden?

De nieuwe leider wordt vanzelfsprekend de nieuwe leider, juist vanwege zijn leiderschap. Als de nieuwe leider eenmaal leider is, lijkt het of hij altijd al de leider is geweest.

Je kunt het wel graag willen worden, de nieuwe leider, maar daarmee word je het nou juist niet. Je bént de nieuwe leider. Punt uit. (Dat je het graag wilt worden zeg je maar thuis tegen je vrouw.)

Hebben we Den Uyl ooit horen zeggen dat hij graag de nieuwe leider zou willen worden?

Weet u hoe we de contentsyndicatie gaan clusteren?
Ik wel.
Als we spreken over een webonly activiteit, kunt u dan iets zeggen over de CRM (Custom Relation Management)?
Ik wel.
Sterker nog: kunt u het maatschappelijk nut kwantificeren?
Kan ik ook.
Het was een nuttig dagje.
Of u van de nieuw verworven kennis binnenkort veel zult merken op Bieslog is de vraag - ik moet alles nog even verwerken, clusteren en kwantificeren.

Komend van de richting Maastricht neemt u de A26, op de kruising met de N350, kiest u de linkerrijstrook, zodat u tijdig kunt voorsorteren voor de A59 in de richting Grobbedijk. U neemt de derde afslag en na drie km ziet u links ons gezellige hotel-restaurant, waar een kopje koffie voor u klaar staat.

Komend van de richting Groningen, neemt u de A5 via Zwolle. Op knooppunt Hoevelaken kiest u richting Soest. Na 6 km in de richting Baarn-West, ziet u, direct na speeltuin Kierewiet, ons etablissement aan uw rechterhand. Mocht ons ruime parkeerterrein reeds vol zijn, dan adviseren wij u terug te rijden naar speeltuin Kierewiet, waar altijd wel een plekje te vinden is.

U kent dit soort aanwijzingen. Ik ben er heel slecht in en ga altijd extra vroeg van huis, omdat ik er voor 100% zeker van ben ergens verkeerd te gaan, om bij een benzinestation te moeten vragen: ?Richting Havesloot, is dat die kant op?? ?O jee, nee, u moet hier draaien, 15 km doorrijden, dan bent u in Slichteren en daar moet u ?t nog maar ?s vragen...?

Vandaag ben ik present op een bijeenkomst met internet-omroepspecialisten, die veel meer van het medium weten dan ik. Toch heeft men mij gevraagd iets over Bieslog te komen vertellen. Gezwicht voor de eer, doe ik dat graag.
Een nieuwe editie van Bieslog kan dus pas in de avonduren worden verwacht.

Nu moet ik gaan. De A9 op, richting Den Dolder. Of de N458...?

Veertien dagen de tijd krijgen om je naam te zuiveren?
Dat kan toch in een uurtje gepiept zijn?

Tien jaar geleden, op de Earth Summit in Rio de Janeiro, beloofden de multinationals bij te zullen dragen aan duurzame ontwikkeling. Zij hielden zich niet aan die belofte. Zij wasten hun activiteiten daarentegen op geraffineerde wijze groen.

Ter gelegenheid van de Johannesburg-conferentie worden de Groene Oscars uitgereikt.

Wie zijn dit jaar door de Greenwash Academy genomineerd?

Oxford English Dictionary Definition:
green*wash: (n) Disinformation disseminated by an organisation so as to present an environmentally responsible public image. Derivatives greenwashing (n). Origin from green on the pattern of whitewash.

Mandy bladerde door de krant, maar ze kon 'm niet vinden.
Haar moeder had net gebeld en ze had heel opgewonden geklonken.

'Papa staat in de krant. Op pagìna tien. Harstikke leuk. Ga gauw kijken. Nou doei!?

Nog een keer naar bladzijde tien. Toch alleen maar advertenties?
Maar wacht 's ... Krijg nou wat... Dat blote bobbelige lijf...? Pap?

Mandy viel even helemaal stil. Haar pap bloot in de krant?
Gelukkig zonder hoofd, suste ze zichzelf ogenblikkelijk.
Ìs 't 'm eigenlijk wel? Ja, kan niet missen.

Nu herinnerde ze zich hoe zij en Bert van de zomer een dagje naar de camping waren geweest waar papa en mama elk jaar met de caravan stonden. Met terugwerkende kracht voelde ze de schaamte van toen - pap had een veel te klein zwembroekje gedragen en pap en mam hadden enthousiast verteld hoe ze nieuwe vrienden hadden gemaakt op het naaktstrand. 'Hele leuke mensen,' zei mam, 'hij is ook net gepensioneerd.'
De enveloppen vol foto's wilde Mandy niet bekijken. Pap en mam bloot was vast geen leuk gezicht, met vreemde mensen samen, leek haar nog erger. 'We moeten weg, anders gaan de honden zo te keer,' zei ze maar vlug.

Bloot, daar had ze niet de minste moeite mee. Dat Bert en zij wel 's op een naturistencamping in Frankrijk hadden gestaan, was een leuke ervaring geweest. 'Je moet alles een keer hebben meegemaakt.'
Maar dat pap en mam op hun leeftijd...

Ze besloot niets tegen Bert te zeggen. Zou ze de pagina uit de krant scheuren? Nee, dat kreeg 'ie meteen in de gaten.
Het was te hopen dat Bert het lijf van zijn schoonvader niet zou herkennen.

Vandaag begint de Wereldtop voor Duurzame Ontwikkeling in Johannesburg.

De voorbeschouwingen zijn pessimistisch van toon.

Een positief resultaat wordt alleen voor mogelijk gehouden als het middagprogramma van deze eerste dag moet worden afgelast wegens een wolkbreuk.

Vanmiddag naar de Uitmarkt geweest.
Nou ja... er langs gekomen.
Ik had de straat maar over hoeven steken en ik zou worden opgenomen in de menigte.
Maar daar had ik op dat moment geen zin in.
Ik begreep plotseling niet waarom ik tussen tienduizenden mensen zou moeten staan.
Ik kende die mensen niet.
Het was beter dat ik er buiten bleef.
Wel lekker, zo op afstand even kijken.
Ik was vroeg weer thuis.

Vanmiddag bijna op de Uitmarkt geweest.

VPRO's Ad de Bont ging gisteren op het Lowlandsfestival te rade bij een 'intuïtieve tekenares'.

Zij is niet alleen helderziend en heldervoelend, maar ook helderwetend.
Om zijn psyche bloot te leggen hoefde Ad zelf geen tekening te maken, dat deed de tekenares voor hem. Helderwetend immers?

De festival- en uitmarktbeelden bewijzen het:
er zijn nog steeds performers, muzikanten, potsenmakers, die opkomen, naar de microfoon snellen en roepen

ARE YOU READY?????!!!!

Hoewel het aantal BOE-roepers en vingerfluiters gelukkig jaar na jaar toeneemt, zijn er nog te weinig toehoorders die met volle kracht antwoorden

NO!!!!!!!!

Bij popconcerten komt het helaas ook nog steeds voor dat de optredende muzikanten op het ritme van de muziek met de handen boven het hoofd meeklapgebaren durven maken. Zelfs als het eerste nummer nog moet worden gespeeld!

Verlaat onmiddellijk concertzaal of festivaltent. Empirisch is bewezen dat artiesten die dergelijke platte partcipatietrucs toepassen, slechte muziek maken en zij dienen dus geboycot.

Er gaat geen dag voorbij of het begrip 'geweld op straat' passeert - in kranten, op tv.
Zo langzamerhand wordt het moeilijk te bekennen dat je nog nooit geweld op straat bent tegengekomen.
Terwijl ik me toch op elk uur van de dag of nacht wel eens op straat begeef. Ja, ook in de grootstad. Ik heb het niet ondervonden, maar ook niet gezien.

Excuses!

Wel heb ik me al 's afgevraagd wat ik ga doen, als ik geweld tegenkom.
Ik kies voor de ontregeling.
Als een onverlaat aanstalten maakt mij te slaan, of te schoppen, hef ik m'n rechterhand ter begroeting op en zeg: 'Hee, hoe gaat'ie! En hoe is 't met je vader?'

De onverlaat schrikt. Kent dit slachtoffer zijn vader? Gaat hij een vriend van zijn vader slaan? Maar dat is niet de bedoeling. Hij laat zijn opgeheven vuist zakken. De energie ebt uit zijn schopbeen. Stiletto en pistool blijven in de zak. 'Ja, wel goed,' mompelt hij en maakt zich uit de voeten.

Ik denk dat dit een goede methode is tegen geweld op straat.

Zo zie je dat iemand die nooit geweld op straat tegenkomt buitengewoon soft en naïef wordt.

Gaat het slecht met Nederland?
Er breken moeilijke tijden aan, 'zeggen ze'.
Voorlopig is er weinig van te merken.

Kijk eens wat een 2002-tafereel ik kon vastleggen op de hoek van de straat:
winkel The Horseman, voor al uw paardenaccessoires, heeft op deze zaterdagmiddag als attractie voor de kids twee kamelen op de stoep gestald.

De foto met de magische bulten is van alle tijden.

Misschien stonden er vanmiddag voor het laatst kamelen op de hoek van de straat.

Mijn vader was ambtenaar op het Gemeentelijk Electriciteitsbedrijf. Zijn leven lang. Tegen zijn zin, want hij was een buitenman. Maar hij maakte het duffe kantoorwerk dragelijk door toneel te spelen in de Toneelclub, te fotograferen met de Fotoclub en, als hoofdredacteur, een satirische kroniek in het bedrijfsblad te schrijven. Dat maakte hem geliefd bij het personeel, niet bij de chefs.

In mijn herinnering moet het meerdere jaren zijn gebeurd, dat mijn vader en moeder rond Kerstmis verslagen aan de huiskamertafel zitten - mijn vader is weer niet bevorderd. Weer een jaar van 'de eindjes aan elkaar knopen'.
(Na zijn dood in 1962 zagen de bazen hun vergissing in en steeg mijn vader postuum in rang, zodat mijn moeder een iets hoger pensioentje kreeg.)

Er is een dag van triomf geweest. Ergens in de jaren vijftig. Bestond Den Haag zoveel jaar? Er werd een historische optocht gehouden en mijn vader werd gevraagd voor de rol van Beul van Den Haag.

Er zijn twee persfoto's bewaard gebleven. Mijn vader loopt, gegrimeerd met pruik en baard, gekleed in een historisch kostuum, op 'eigen' schoenen.

Ik denk te weten hoe hij zich hier voelt, op deze triomftocht door de straten van Den Haag.
Hij lijkt nog groter dan hij al was. De Beul, tevens de Reus van Den Haag.
Op de ene foto draagt hij de hakbijl links, op de andere rechts op de schouder. Misschien heeft hij er, toen de optocht in de buurt van zijn kantoor kwam, even vervaarlijk mee gezwaaid.

De minister van integratie wil Nederlanders verplicht emigreren.
De minister van economische zaken wil politie-uniformen met meer macho-uitstraling.

De minister-president neemt afstand.
Nog even en hij moet afstand dóen.

Het is alle rijksambtenaren vanaf heden verboden de golfsport te beoefenen.
In werktijd, maar ook in de zgn. vrije tijd, mogen zij 'geen balletje slaan'; in restaurants, gevestigd op golfcourses, wordt het hen niet toegestaan 'een hapje te eten'.

Golfmaterialen (clubs, tassen, wagentjes) en golfkleding (petten, handschoenen) dienen ingeleverd en door de rijksvuilverbrandingsdienst vernietigd.

De commissie is van oordeel dat met het nemen van bovenstaande maatregelen een aanzienlijke terugdringing van fraude in de bouwwereld kan worden bewerkstelligd.

We weten nu wat er allemaal cadeau werd gegeven - videocamera's, etentjes, kerstpakketten, fietsen, diners - maar we horen nog niets over HET BORDEELBEZOEK.

Aannemers gingen met loslippige ambtenaren regelmatig naar HET BORDEEL.

Daar willen we graag alles over weten. Kom op Marijke en Adri, doorvragen! Wie met wie waarheen? Hoe vaak en hoe duur?

En we willen ook graag alle betrokken dames als getuigen op tv.

De beerputten open. Maar ook DE BORDELEN. Dit kan de sappigste enquête uit de geschiedenis worden.

Schitterende recensies kreeg de Scarlatti-CD-serie van Kruidvat. Wat een initiatief! De drogisterijketen laat alle 555 sonatas van Domenico Scarlatti op clavecimbel uitvoeren door Pieter-Jan Belder. Uitstekende opnamen, spotgoedkoop.

Voor het eerst waagde ik me in een Kruidvatwinkel. Achterin, ruw opgestapeld, vond ik de torens CD-blokken Bach en Beethoven. Ook wasmanden vol Verdi. Geen Scarlatti.
'Nee, daar weten wij niks van.'

Filiaal in en uit. Obsessie. In elke stad waar ik verbleef: meteen het Kruidvat in.
'Hoe zegt u? Skaarlat...?'

Tot ik eindelijk in een van de 1900 Kruidvaten deel 2 van de serie vond, 3 CD?s met de sonatas 49 tot en met 98.
'Hoe kom ik aan deel 1, juffrouw?'
'Geen idee. Wij wachten ook maar af wat het hoofdkantoor ons stuurt.'

Het is te hopen dat de Chinezen iets beter zullen zorgen voor het Europese erfgoed.

'Horizonvervuiling!'
'Kan die reclame on-mid-del-lijk verwijderd worden!'

Ik weet het, lezers, er staat rechtsboven een logo op Bieslog.

In het kader van veel nieuwe gezamenlijkheid, hebben de publieke omroepen zich verplicht dit logo op al hun sites te plaatsen.

Ik onderschrijf veel van wat zich onder dat logo bevindt. Niet alles - als u op 'cultuur' klikt, begrijpt u wat ik bedoel.
Het VPRO-logo daarentegen, links in de balk, geeft toegang tot een site die ik inhoudelijk geheel en al waardeer (NB - morgen begint daar de Lowlandsverslaggeving).

Kortom: de VPRO is en blijft mijn club, die een onmisbaar onderdeel vormt van de Publieke Omroep.

Maar ik ga wel proberen dat logo uit het landschap te krijgen.

'As a private person, I have a passion for landscape, and I have never seen one improved by a billboard. Where every prospect pleases, man is at his vilest when he erects a billboard. When I retire from Madison Avenue, I am going to start a secret society of masked vigilantes who will travel around the world on silent motor bicycles, chopping down posters at the dark of the moon. How many juries will convict us when we are caught in these acts of beneficent citizenship?'

David Ogilvy, oprichter van het befaamde reclamebureau Ogilvy & Mather, in Confessions of an Advertising Man, 1963

Het is al een maand geleden gebeurd, doch dit zomernieuws uit Breda (BN/DeStem) heeft ons eerst nu bereikt (met dank aan tipgeefster).
Het zou jammer zijn als het geen landelijke aandacht kreeg.

De Bredase politie die de 3-jarige 'tegen het lijf loopt'...

Laten de ouders het knipsel goed bewaren.
Dit jongetje wordt later een groot kunstenaar.

Tenzij hij zich Roodkapje blì­jft noemen.

'Misschien moet ik eerst wel dood voordat er iemand op kan staan die net zo kan zijn. Ik noem dat wel het Johan Cruijff-effect.'

Freek de Jonge in Spits

Of het Mandela-effect?
Of het Bob Dylan-effect?
Of het Koningin Beatrix-effect?
Of het Friedrich Nietsche-effect? (is wel 102 jaar dood, maar heeft geen opvolger)

Wat een raar hoofdredactioneel commentaar publiceert de Volkskrant vandaag.
Lonkt de Volkskrant naar de Leefbaar Nederland/Pim Fortuyn-achterban?

Al eerder verbaasde ik me over het hoofdartikel waarin Henk Westbroek als Groot Staatsman werd uitgeluid. (Kan hij de opengevallen plek van columnist Maarten van Rossem niet innemen? Een ander geluid!)

Vandaag wordt LPF-fractieleider Harry Wijnschenk verwelkomd, die heeft laten weten ?rust te brengen en ?weeffouten in de partij? te herstellen.? (Fout citaat: Wijnschenk zei dat hij ?weeffouten in het breiwerkje recht wilde zetten' - dit terzijde.)

Citaat Volkskrant:
?Mocht deze operatie slagen, dan wordt het Haagse bestel deels van nieuwe genen voorzien. Een hele generatie bezonken bestuurders, van zins nog jaren in het machtscentrum te vertoeven, heeft plaats moeten maken voor ondernemende types als Wijnschenk. De LPF als spiegelbeeld van de protestbeweging uit de jaren zestig, als een rechtse provo - dat zijn dan, gesteld dat implosie van de beweging uitblijft, de voorzichtige historische contouren.
Om die glans te behouden, moet de LPF een consistente politiek voeren.?

1. Ondernemende types als Wijnschenk krijgen een heldenrol toegedicht. (Noem er nog 's een? Ferry Hoogendijk?)
2. De glans moet behouden blijven. Welke glans? De Volkskrant vindt dat de LPF glanst?

Wat een raar commentaar.

De extra krantenkaternen barstensvol komende kunst, de aanstaande Uitmarkttaferelen - ze vervullen ons met schaamte en schuldgevoel: wat hebben we vorig seizoen weer allemaal aan onze neus voorbij laten gaan.

CNN gaat door met de preparing-for-warcampagne door nieuwe 'Terror Tapes' te vertonen. Vandaag werd bekend dat ze er 30.000 dollar voor hebben betaald. Aan wie?

De campagne werd fors ingezet met de in een gifgasexperiment stervende hond. Men had er niet voor hoeven betalen. In eigen land zijn die filmpjes ook te vinden.

Per jaar sterven naar schatting 320.000 honden, schapen, varkens, katten en andere dieren bij experimenten van het Department of Defense.

In de Volkskrant van vandaag staan dertien suggesties voor makkelijk en effectief bezuinigen (pagina 9).
Bijvoorbeeld: 'Onderhoud uw spullen, poets uw schoenen, plak zelf eens een fietsband, repareer dingen.'
Nu draagt uw hoofdredacteur twee sterren op zijn welpenpet, dus deze maatregelen vallen hem niet zwaar.

Een andere suggestie luidt:
'Voor schoongemaakte gesneden groenten, zoals sla, boontjes of bloemkool, bent u al gauw tot acht keer meer geld kwijt.'

De schrik is groot.
De kookkunst van de hoofdredacteur bestaat uit het openknippen van een zak Thaise mix, de inhoud in een wok kieperen en bakken maar! Eet hij acht keer te duur?

Voor de Bieslog Sperziebonentest wogen wij bij twee willekeurige supermarkten 500 gram sperziebonen af en kochten wij 500 gram gewassen en gesneden sperziebonen.

Bij Konmar betaalden wij:
2x 250 gram gewassen bonen à  1.39 euro = 2.78 euro
500 gram losse bonen = 0.49 euro

Bij Albert Heijn:
500 gram gewassen bonen = 1.69 euro
500 gram losse bonen = 0.29 euro

Trek zelf uw conclusies. Het verschil tussen gewassen en losse bonen is evident, het verschil tussen de supermarkten is opzienbarend.
De Konmarbonen zijn niet alleen duurder, ze zijn ook zichtbaar slechter dan van AH (zie foto 2).

Dit is een onafhankelijke, niet gesponsorde test. We hadden veel meer supermarkten moeten bezoeken voor een duidelijker inzicht in de wereld van de sperzieboon. Maar we vormen een kleine organisatie: de hoofdredacteur zal deze testbonen zelf moeten opeten en daar heeft hij zijn handen al vol aan.

Op een persconferentie maakte KPN bekend in één kwartaal een verlies te hebben geleden van 9,3 miljard euro. Oorzaak: nieuwe afschrijvingen op mobiele telefonie.

De tv-verslaggever had een duidelijk beeld bedacht. We zagen een toiletpot, een hand die de knop indrukte en over het klaterende water verscheen het alarmerende getal '9 miljard euro' in beeld.

Voor de camera's wond topman Ad Scheepbouwer er geen doekjes om:
'Een afschuwelijk bedrag. Ik voel geen enkele aandrang om hier relativerende opmerkingen bij te plaatsen. We hebben in het verleden uitgaven gedaan. Die moeten we nu helaas afwaarderen.'

Afwaarderen. Het klinkt toch al vriendelijker dan weggooien, of door de wc spoelen.

Lees nu eens hoe Scheepbouwer het verlies verwoordt in het KPN-kwartaalbericht (als advertentie vandaag in de kranten):
' boven verwachting - zeer effectief - herstellen - verwachtingen naar boven bijstellen - afwaarderen - de eerste met dergelijke visie - verstandige handelwijze'

Bravo! Het komt goed met KPN. Er zijn daar zeer knappe eufemismologen aan het werk.

De LPF-fractie vergaderde op een 'geheime' plaats: het Hilton Hotel te Amsterdam.
De gehele parlementaire pers verzamelde zich in de hal. Camera?s in de aanslag, satellietschotels opgesteld.

Op het bord met de zaalindeling stond vermeld, om de pers te misleiden:

Academisch Raad van Nederland
(echt waar, zo stond het er)

Elk uur liveverslag op tv: nee, er is geen nieuws, er wordt nog steeds vergaderd.
Janssen van Raay wankelt naar buiten - op zijn oude dag nog zo mediageil als boter - kletst wat in de ruimte, waarin de satelliet hangt, die het gebazel braaf doorgeeft naar de huiskamers.

Dames en heren van de parlementaire pers.
Is het niet de hoogste tijd voor het maken van gezamenlijke afspraken?

1. Alleen uitrukken als de LPF (of welke andere partij dan ook) aangeeft nieuws te hebben en de pers VERZOEKT alstublieft te komen.

2. Bij het aantreffen van bordjes met 'Academisch Raad van Nederland' onmiddellijk rechtsomkeert maken en die dag niet meer terugkomen.

Vanavond 22.55 - 0.02 uur, Nederland 3: Krapp?s Last Tape.

Een meesterlijk toneelstuk uit 1958 van Samuel Beckett.

Topacteur John Hurt als de 69-jarige Krapp, die de geluidsbanden afdraait, waarop hij dertig jaar geleden zijn leven heeft ingesproken.

De uitvoering, onder regie van Atom Egoyan, schijnt (goddank) zeer tekstgetrouw te zijn en om dat te kunnen controleren verwijs ik naar een site met de volledige tekst. Uitprinten en meelezen? (Opmerkelijk: Becketts nauwgezette speelaanwijzingen!)

'Perhaps my best years are gone. When there was a chance of happiness. But I wouldn't want them back. Not with the fire in me now. No, I wouldn't want them back.'

Van prof. dr. Nak de Weert ontvingen we de volgende e-mail:

'Niet Gerard van As, maar Harry Wijnschenk wordt nieuwe LPF-fractievoorzitter.

Op grond van Wijnschenks eerste verschijning in het NOS Journaal van acht uur, maten wij een Charisma van 4.8, ruim 4000 USQ?s (uitstralingsquotaten) hoger dan bij Van As.

In de NWP (de Nak de Weert Poll) stijgt de LPF vandaag van twee naar negen zetels.'

To debunk = ontmaskeren, aan de kaak stellen, voor joker zetten, tot juiste proporties terugbrengen.

In De Volkskrant zullen geen zaken meer aan de kaak worden gesteld, of tot juiste proporties teruggebracht.

(Volgt de Volkskrant bijvoorbeeld de hijgerige CNN-berichtgeving over de gevonden Al Qa'ida videofilmpjes?
Die berichtgeving tot de juiste proporties terugbrengen is debunking en daar doet de Volkskrant niet meer aan.)

Maarten van Rossems column op de Forumpagina van de Volkskrant is geschrapt. Zeer tegen diens zin. Van Rossem die in zijn column een weldadig relativerende toon aansloeg en na 11 september een van de weinige commentatoren was, die niet meeging in de CNN-propagandahysterie, moet plaatsmaken voor een ander geluid.

Uit De Journalist:

- Volgens adjunct-hoofdredacteur Ariejan Korteweg van de Volkskrant is het 'blijkbaar voor veel columnisten moeilijk om te stoppen. Van Rossem is een zeer gewaardeerde columnist, maar heeft er blijkbaar moeite mee dat het een eindige positie betreft. Na 11 september is zijn geluid ?? dat voornamelijk bestond uit debunking ?? zeer bekend geworden, ook omdat hij nogal eens voor andere media optrad. Dan wordt het op een gegeven moment gewoon tijd voor een ander geluid.' -

In welke andere media wordt er nog meer gedebunkt?
Is debunking niet het enige uitgangspunt bij het bedrijven van de betere journalistiek?

Het wordt gewoon tijd voor een ander geluid.
We zijn benieuwd.

Gerard van As, de gedoodverfde nieuwe LPF-fractieleider, werd gisteren geïnterviewd in het tv-programma 2Vandaag.

Het optreden is door onderzoeker prof. dr. Nak de Weert aan een charismatest onderworpen, waarvan de resultaten vanmorgen door het Nak de Weert Instituut bekend zijn gemaakt.

Op een schaal van 0 tot 100 behaalde Gerard van As een charisma van 0,02.

'Zowel uitstraling als woordgebruik (vele malen 'de kar trekken') scoren aan de lage kant,' aldus prof. De Weert, 'de heer Van As heeft eenzelfde uitslag als Fred Teeven, na diens eerste optreden als lijsttrekker van de partij Leefbaar Nederland.'

Op grond van deze charismatest durft prof. De Weert te voorspellen, dat de LPF bij de eerstvolgende verkiezingen op twee zetels zal uitkomen.

'Niet verwonderlijk,' vindt Rader Bielsma, lid van Van Spangens ondernemingsraad,'wij hebben het altijd vreemd gevonden dat Bovenkerke, een typische dropman (Bovenkerke was directeur van de Enku-treindropfabriek- red), overstapte naar de traproeden, maar een topmanager hadden we dringend nodig, het ging heel erg slecht in de traproedensector.'

Bovenkerke bracht niet de verwachte omslag teweeg - de traproedenverkoop is tot onder de nullijn gezakt.

Bovendien zette Bovenkerke al bij zijn aantreden kwaad bloed door een eigen kantoor te laten bouwen, apart van de fabriek, op achttien meter hoogte, waardoor hij zich moeilijk benaderbaar maakte.

s Ochtends om negen uur klom hij naar zijn kamer, om er acht uur later weer uit te klauteren. En niemand weet wat hij in dat rare gebouwtje uitspookte. De directiekamer was niet uitgerust met telefoon en computerapparatuur - er zaten zelfs geen ramen in.'

Ex-directeur Theo Bovenkerke nam een handdruk van vijfhonderdduizend euro, achttien miljoen aan opties en de sleutel van zijn kamer mee.

'Bij zonsopgang en met behulp van de brandweer gaan we morgen de kamer openen,' zegt een popelende Rader Bielsma.

Iedere individuele kijker moet zich de volgende vragen stellen:
Wil ik de filmpjes zien?
Zo ja, waarom?

(Iemand die de laatste vraag beantwoordt met 'Ja, want ik word behoorlijk geil van dat soort filmpjes' dient zich onverwijld in verbinding te stellen met een hulpinstantie.)

- Ober! Mag ik afrekenen?
- Jazeker, meneer. Dat is dan... vier Gezellig is... acht euro veertig alstublieft.
- Vier Gezellig, ruim acht euro?
- Jazeker meneer, twee euro tien de Gezellig.
- Go! Ik weet nog dat Gezellig twee gulden was!
- Ja, dat waren de kleintjes Gezellig. U moet niet vergeten dat de Gezellig van nu veel Gezelliger is geworden.

Vanmiddag een potje zitten surfen van hot naar her. Vraag me niet van waar naar waar - ik zou het kunnen reconstrueren aan de hand van de Geschiedenislijst, maar dan blijkt zonneklaar dat ik veel tijd heb zitten verlummelen. Dus maar niet doen.

Op een gegeven moment kwam ik op de site van de SchoolTV terecht, het Studiehuis, waar ik op een propagandistisch radiopraatje stuitte, gehouden op 28 december 1943 voor de toen gelijkgeschakelde Nederlandse radio, door Jan Hollander.

In 1943 had de Duitse bezetter bevolen dat alle radiotoestellen moesten worden ingeleverd. Het werd de Nederlandse bevolking zo onmogelijk gemaakt naar de verboden Engelse zenders te luisteren.
Velen volgden dit bevel niet op en verstopten hun radiotoestel. (Ik herinner me hoe het toestel bij ons thuis na de Bevrijding bovengronds kwam en ik, zes jaar, voor het eerst radio hoorde.)

Ik heb gefascineerd naar nationaal-socialist Jan Hollander zitten luisteren, die de Duitse maatregel goedpraat.

Voor de geïnteresseerden geef ik deze opname hier door, zodat mijn gesurf nog enige zin heeft gehad.

Jochem is zo blij met zijn nieuwe computer-met-alles-erop-en-eraan, dat hij dit weekend, ondanks de tropische temperaturen op zolder (het werd 40 graden in 'de computerkamer'), urenlang, zweet gutsend, achter zijn nieuwe aanwinst heeft gezeten.

Toen hij vanmorgen uit het weerbericht oppikte dat het vandaag heftig kan gaan onweren, nam hij, voordat hij naar zijn werk ging, geen halve maatregelen.

Hij heeft alle stekkers uit alle stopcontacten getrokken, de telefoonlijn ontkoppeld, de computertafel in het midden van de zolder geschoven en er een enorme lap plastic overheen gedrapeerd.

Eerder heb ik u verteld dat ik soms in een hut verblijf die zich middenin een duinreservaat bevindt. Geweldig! Een tafel en een stoel, meer heb ik niet nodig.

Hoewel... met schop en wc-papier het duin in, een beschermde plaats zoeken en neerhurken, valt niet mee. Bij vijf graden vorst en geen groen aan de struiken is het zelfs een barre expeditie.

Rob, de Man Die Alles Maken Kan, heeft aan mijn hut een wc gebouwd.

Afbeelding 1: de contouren worden zichtbaar. Ikzelf kan, zonder ongelukken en gevloek, geen spijker in een plank slaan - ik vind dit bouwwerkje al een wonder.

Afbeelding 2: ik krijg een echte pot! Luxe, middenin de wildernis.

Afbeelding 3: de pijp komt uit op een met losse stenen gestapelde put. Rob verzekerde me, dat de put genoeg ruimte biedt voor de komende halve eeuw. Dat haal ik niet eens!

Afbeelding 4: het stralende resultaat. 'Meesterlijk!' zei ik tegen Rob, 'wonderbaarlijk! Alleen dat opschrift... Ik begrijp het grapje, heel leuk, maar ik wil toch die romantische illusie van 'geheime hut' met 'geheime wc' in stand proberen te houden. Ik heb het er moeilijk mee dat mijn naam van grote afstand leesbaar is.'

Afbeelding 5: zoek de verschillen. OK Rob, hier heb ik vrede mee.

Vandaag zit ik in mijn hut en moet vaak naar de wc, ook zonder dat ik naar de wc moet.

Dit is een site van de Publieke Omroep - u hebt er recht op dat ik alles vertel.

1.
'Wanneer zien wij u weer eens op tv?'
'Ik kom niet meer op tv. Ik doe nu iets op internet.'
'O ja? Wat schandalig!'

2.
'Komt u nooit meer op tv?'
' Nou, voorlopig zit ik op internet.'
'O, ga ik zeker 's kijken. We hebben op kantoor geloof ik wel zo?n ding staan. Mag mijn secretaresse u bellen? Die weet namelijk hoe het werkt.'

De Culturele Bijlage opende met een paginagroot interview met de schrijver, wiens nieuwe boek op de volgende pagina een vernietigende recensie kreeg.

Vanmorgen vroeg al, trok ik met de huttencommissie naar het Spanderswoud voor de jaarlijke huttenbeoordeling.

Nu de zomervakantie erop zit, hebben de in het bos achtergebleven bouwsels van vaak anonieme huttenbouwers recht op een grondige inspectie en beoordeling.

Onze commissie bestaat uit huttendeskundigen en bouwspecialisten - secretaris Piet Kleveringa noemt ons wel eens gekscherend ?de huttenmetoten?. De meesten van ons bouwden een eerste hutje rond het zesde levensjaar, gevolgd door tientallen bouwsels in binnen- en buitenland.

Dat we een gezelschap hut(eigen)wijzen vormen, bracht ons dit jaar in de problemen. We kregen voor het eerst knallende ruzie.

Het aanwijzen van de eerste prijs was een gebakken eitje! Een schitterende hut, met achterin een nooduitgang verstopt in laag struikgewas, een solide bouwwerk, zonder één hulpmiddel (touw, ijzerdraad) opgetrokken.

Ook over de tweede prijs waren we het snel eens. Een mooie in het groen verstopte vierpersoner, met een fraaie, dichte muurstructuur, een iets te nauwe ingang, gecompenseerd door een ingenieus rookkanaal.

Maar de derde prijs... Hier was ik erg vóór. 'Met dit hikertje kunnen we de buitenwereld laten zien, dat huttenbouwen geen specialisme is dat een ingewikkelde techniek vereist,' betoogde ik in de slotvergadering.

'Dit ìs helemaal geen hut,' concludeerden enkele commissieleden. 'Dit zootje troep bekronen is een schande voor de huttenwereld,' meenden anderen.

Ik hield vol dat elke stapeling van takken, hoe simpel ook, onder de definitie van hut valt - ik kreeg geen medestanders.

Gelukkig ben ik voorzitter van de huttenbeoordelingscommissie. Zodoende kon ik mijn mening er met een staaltje moderne vergadertechniek fors doordrukken en hebben we de derde prijs toch uitgereikt aan het hutje dat ik daarvoor had bestemd (van mijn neefje Bertram!).

De te verwachten tropische temperaturen in aanmerking genomen, wordt het onze lezers bij hoge uitzondering toegestaan dit weekend teenslippers te dragen.

Vanmiddag landde onze Elviskaravaan op Groningen Airport Eelde ('vliegveld Eelde').
Het toerschema liet ons enkele uren vrij en we belandden in een plaatselijk museum, waar we van de ene verbazing in de andere vielen.

Zo stonden we oog in oog met bijgaand schitterend schilderij van Theo Kurpershoek (1914-1998). Er hingen tientallen prachtwerken, die we nooit eerder hadden gezien.

Ik ben opgevoed met abstract-expressionistische kunst. Schilderijen 'moesten' abstract zijn, vernieuwend, avant-gardistisch - voor figuratieve schilderkunst haalden we onze elitaire neuzen op.
Nooit gedacht dat ik dit schilderij (Zomer '76) nog eens mooi zou vinden. En dat is geen kwestie van verouwelullinisering; ook jonge kunstenaars herontdekken het schilderen. Kurpershoek zet de lijn Vuillard - Bonnard voort en hoe - wat een rijke doeken! (Test op een tentoonstelling: welke schilderijen zou je thuis willen ophangen? Nou, tientallen doeken zou ik zo uit Eelde mee willen nemen.)

Volgende verbazing: het particulier museum voor figuratieve kunst De Buitenplaats in Eelde. Zeer bijzonder gebouw, groots opgezette kunsttuin er omheen.

En zo sneuvelt bij deze randstadbewoner het ene vooroordeel na het andere.

Op dit moment zing ik Love Me Tender op een bühne ergens in Groningen.
Als het postmodernisme niet allang bestond, zou ik het vandaag willen uitvinden!

Op de foto bestudeert mijn oma de zogenaamde ?Duitse snor? van het kleine hoofdredacteurtje. In plaats van de duim, stak ik twee vingers in de mond, waarbij wijsvinger en pink als een opstaande snor overeind stonden.

Ik herinner me mijn oma als overzorgzaam. Alle familieleden kregen na een bezoek altijd iets te eten mee 'voor onderweg', ook al had men slechts een kilometer te gaan. Maar 'je kon niet weten', er kon van alles gebeuren.

Zenuwachtig was ze, snel in paniek. Als ze ergens heen moest, zat ze ruim een uur vantevoren al klaar, jas aan, hoed op.

Mijn oma en opa hebben jaren bij ons thuis ingewoond, waardoor ik een hecht contact met ze kreeg. Ik was zeer gesteld op mijn oma. En omgekeerd, ze noemde mij lang Pimmelbaasje!

In de ballade die ik hier nog eens wil zingen, zijn alle feiten in de tekst volstrekt autobiografisch. Ik waarschuw u: het sentiment druipt er vanaf. Zakdoeken klaar!
Ik heb het lied wel eens in het openbaar gezongen, waarbij mijn stem in het laatste couplet steevast ging bibberen; ik raakte overmand door eigen emotie. Heel erg! Ja, uw hoofdredacteur is soms een pimmelwatje.

Het belooft voor mij een pittig dagje te worden.
Als lid van de Elvis Lookalike Association treed ik elke sterfdag wel een keer op - op deze 25ste jubileumsterfdag doe ik maar liefst vijf optredens. In de Noordelijke provincies.

Sinds enkele jaren verdelen we het land in sectoren en maken we onderlinge afspraken. Ik herinner me rare toestanden. Hoe Deventer in 1989 bijvoorbeeld werd bezocht door negen (!) Elvissen, die slaags raakten op de grote markt. De ELA regelt nu alle landelijke optredens perfect - jammer dat nog zoveel beunhazen de markt verzieken met ondermaatse optredens. Ga dan René Froger imiteren, zeg ik altijd, herdenk The King met waardigheid.

Bij de Association staan nu 37 Elvissen ingeschreven. Wij stellen hoge eisen aan kleding en grime. Het mag nooit meer gebeuren dat het publiek een Elvis te zien krijgt in een kostuum dat is samengesteld uit onderdelen van een Sinterklaas-outfit (Groningen, 1994!).

Voor deze bijzondere jubileumoptredens heb ik mijn Elvisgarderobe geheel vernieuwd. Ook mijn haarwerk was aan vervanging toe. Mijn derde Elvispruik begon op de kruin sleetse plekken te vertonen. Ik heb een prima adres op internet gevonden, waar ik een DeLuxe-model heb besteld, met zeer fraaie bakkebaarden.

Mijn chauffeur toetert. This Elvis has to leave the building!

De Telegraaf citeren is vragen om reacties.
In voorgaand stukje is sprake van potassium. Dank aan allen die de vertaling van dit Engelse woord leverden: kalium!

Voorts hebben veel lezers inmiddels de Universiteit van Hawaii bezocht, waar ze ontdekten dat dit instituut wel degelijk veel aandacht aan de banaan schenkt. Er zijn zelfs bananenrecepten opvraagbaar.

Ik beveel u bijgaande upside downcake aan. Het is toch aardig uw gasten te kunnen verzekeren dat uw baksel is vervaardigd onder auspiciën van de Universiteit van Hawaii!

Nooit een bananenschil eten. U houdt er drie jaar buikpijn van.

Je moest eens weten hoeveel potjes met pillen en capsules ik, na lezing van dat bericht, naar de vuilverbrander heb gebracht.

Hè hè, daar was ik vanaf. Ik leverde mij weer geheel uit aan het Lot. Kome wat komen gaat.

Krijg ik bijstaand bericht onder ogen. En onmiddellijk ben ik bereid dagelijks een banaan te eten, er een hele cultus van te maken, huisgenoten tot waanzin te drijven. ('Heb ik mijn banaan al op?' Een dagje uit - bananen mee. Zondagmiddag - bananen op, geen winkel open!)
Want een beroerte wil ik niet krijgen en als het zo simpel is...

'Het eten van een banaan kan een hulpmiddel zijn.'

Een hulpmiddel? Wat moet ik dan nog meer doen?
Hoeveel gram potassium bevat een banaan?
Moet de banaan 's ochtends of voor het slapen gaan genuttigd?
Moet eerst de schil eraf? (Dat we niet later lezen: in de schil zit de meeste potassium!)
Mag ik de banaan geprakt en overgoten met yoghurt tot mij nemen?
Als ik twee bananen per dag eet, wordt de kans op een beroerte dan drie keer zo klein?

Met deze vragen wendde ik me tot de Universiteit van Hawaii. Een naam die betrouwbaarder lijkt dan ze ons in de oren klinkt.

Maar helaas. Ik vond geen enkel artikel aan de medische vondst gewijd.
Zoekmachines die ik aan het werk zette met 'banana', 'potassium' en 'stroke' gaven geen uitsluitsel.

Komt dit bericht uit de koker van een bananenimporteur?
Ik ga toch maar een trosje halen. Kwaad kan het niet, een dagelijkse banaan.

De zomer loopt ten einde. In het nieuws maakt de komkommer plaats voor de banaan.

Nieuw initiatief van minister Heinsbroek 'ter stimulering van de economie': CD-kopers die een LP of CD van Arcade inleveren bij de 'platenwinkel', krijgen een CD-bon van tien euro cadeau.
Net als zijn dienstauto, betaalt de minister dit presentje geheel uit eigen zak.
'Zie het als een soort spaarloon,' zegt de bewindsman, 'de consumenten hebben jarenlang teveel betaald voor hun CD's, dat krijgen ze nu, op het moment dat de economie een impuls nodig heeft, weer terug.'

'Goed! Jongelui, kom om mij heen staan - ik wil jullie even wat vertellen.

Zien jullie hier vlak voor ons, dat paarse struikje? Ja? Dat noemen we hei.
En nu was het vroeger zo dat die struikjes hei bij elkaar groeiden. Kun je je voorstellen? Heel veel struikjes naast elkaar. En dat veld vol met struikjes dat noemde je - heel gek - ook hei. Of heiDE, mag ook.

Nou, waar we nu staan was ook een HEIDE. Tot zover je kan kijken stonden van die struikjes hei. Dus waar je nu allemaal gras ziet, was het eens paars van de hei.
Je kunt je voorstellen hoe mooi dat was, zo?n paarse vlakte.
De mensen liepen hier graag. En ze zongen er dan een lied bij, zo mooi vonden ze het.

Op de grote stille heide
dwaalt een herder eenzaam rond...

Hee jongelui! Waar gaan jullie naar toe? Niet weglopen! Jullie moeten hier een werkstuk van maken voor Geschiedenis!?

Biesloglezers sturen ons hun vakantiefoto's vanuit Praag.

Anderhalve kilo Hollandse appelen, Klasse 1, voor 69 eurocent. Was dat nou echt zo waanzinnig goedkoop?

Jochem liet de krant zakken en bedacht dat hij geen flauw idee van de prijzen had. Op zaterdag ging hij wel 's mee als Marrïet een winkelwagen volstouwde bij AH. Zijn taak bestond dan uit het overladen van de loodzware tassen uit het wagentje in de achterbak. Nooit bekeek hij die schreeuwerige advertenties. Toevallig dat zijn oog op de naam viel, die hij gisteren voor het eerst had gehoord.

John had tijdens de lunchbespreking gezegd dat'ie nu zijn boodschappen bij 'de Aldi' deed en zich daar niks voor schaamde. 'Weet je dat het best een leuke sport is: op-de-kleintjes-letten?' had John gezegd. 'Nou en dan moet je bij de Aldi zijn,' klonk hij enthousiast, 'zeker voor je basics scheelt 't enorm.'

Twee paar herensokken voor 2 euro 99.
Damesslip met buikversteviging 3 euro 29.

Jochem overdacht zijn basicproblemen van dit moment:
1) hebben wij hier een Aldi en
2) hoe krijg ik Marrïet zover.

Helaas, vanavond de laatste aflevering van de laatste serie The Royle Family.
Topcomedy uit de negentiger jaren. (Nederland 3, 22.55 uur)

In Engeland waren de series razend populair, in Nederland zijn ze met gemengde reacties ontvangen. Ik heb kritieken gehoord en gelezen waarin sprake is van 'een zompige familie, die op een bankstel hangt', of 'een half uur waarin niets gebeurt en waar je bepaald niet vrolijk van wordt'.

Ik (met velen) heb alle uitzendingen op de punt van de stoel en met een grote grijns op het gezicht gevolgd.
Nee, er gebeurt bijna niets in zo'n half uur. Maar wat is dat 'niets' meesterlijk geschreven en gespeeld. Eindelijk een komische serie die durft afwijken van het geijkte Amerikaanse patroon: zinnetje-zinnetje-lach. Er is zelfs helemaal geen publiekslach ingebouwd. Wat een weldaad! (Weg met dat stomme zaalgehinnik!)

De drie series - door de BBC uitgezonden tussen 1998 en 2000 - werden geschreven door Caroline Aherne en Graig Cash, die in de serie dochter Denise en schoonzoon Dave spelen.
Dat de schrijvers acteurs zijn, is in elke aflevering aantoonbaar. Het kleinste rolletje is gedetailleerd uitgewerkt (zoon Anthony en vriendje Darren!), er vallen gewaagde stiltes, er zijn scènes die uitsluitend zijn bedacht voor het 'stille spel' (hoe de hele familie zit te zuigen op een snack uit de snoeptrommel), sommige afleveringen wijken gedurfd af van het 'format'.

Bovendien is het een vlijmscherpe satire op familieleven in de jaren negentig - al klinkt dit veel te pretentieus voor een serie die in de eerste plaats herkenbaar natuurleuk wil zijn.

Afgelopen? Herhalen maar weer. Van meesterwerken krijg je nooit genoeg (Fawlty Towers). En in december een van de langere Royle-kerstafleveringen programmeren. Alstublieft.

Want wat moet ik beginnen met deze vakantiefoto's? Ze zijn zonder onderschrift in een verzamelalbum geplakt.

Ik heb meer vragen dan herinneringen.

We logeerden vaak bij boeren in Winterswijk. Maar ook bij deze familie in Varsseveld. De twee linker mannen waren inwonende knechts. De boer, jager, was een 'belangrijke man' in de streek. Men sprak een haast onverstaanbaar dialect. De knecht waar ik naast sta, was stokdoof, mijn vader schreeuwde in zijn oor. Hij had vriendelijke, droevige ogen.
Meer weet ik niet.
Ja, die knecht heette Willem! Schiet me ineens te binnen.

Hou oud ben ik daar? Hoe reisden we naar Varsseveld? Hoe heette de familie? Wat is hun geschiedenis? Hoe leefden die knechten? Staat de boerderij er nog en waar? Wat deden we de hele dag? Hielpen we mee op het land? Hoe rook het? Hoe was het om weer thuis te zijn? Hadden we een 'goede vakantie' gehad?

Er is niemand aan wie ik die vragen kan stellen. Ik moet alle antwoorden zelf verzinnen.
Ook goed. Er is niemand die mijn fantasie kan corrigeren.

Herinneringen zijn verzinsels, met soms een foto als uitgangspunt.

Minister Nawijn voor Vreemdelingenzaken en Integratie kreeg voor zijn 54e verjaardag een site cadeau van zijn 'persoonlijk voorlichter/politiek assistent' Bart Bakker.

?Aan deze website kunnen geen rechten worden ontleend en heeft niets met het Ministerie van Justitie te maken.?

Via de site kunnen ?serieuze instanties en burgers in Nederland? Bart Bakker schriftelijk benaderen voor een vraag aan de minister.

Daar zijn regels aan verbonden, o.a.:
'- Fatsoenlijk en beschaafd Nederlands.
- B. Bakker beoordeelt of u een antwoord krijgt, alvorens hij dit aan de minister voorlegt.'

Vreemdelingen, die aan de minister willen vragen wat voor plannen hij met hen voorheeft, vallen dus bij gebrek aan fatsoenlijk en beschaafd Nederlands helaas af.

(via http://www.tonie.net)

(Latere toevoeging. De site van de minister meldt: 'Wegens onderhoud tijdelijk off-line...')

De vakantie is in grote delen van Nederland voorbij.

Ook in Den Haag.
Hoorde ik MP JP - terug op het Binnenhof met fris geknipte coupe Zeeuwse bloempot - nu echt zeggen dat 'we alles gaan doen om Nederland terug op de landkaart te zetten?'

Ja, ik vrees dat ik het hem heb horen zeggen.

Het nieuwe seizoen is begonnen.
We gaan elke dag weer onzinnige zinnetjes als die van MP JP signaleren en van commentaar voorzien.

Stom, ik had op vakantie moeten gaan, ver weg van hier.
Ik weet niet of ik het allemaal aankan.

Nieuw weersverschijnsel: de hoosbui of wolkbreuk - onvoorspelbaar, want zeer plaatselijk.
Op een plek zoekt men een goed heenkomen voor de regen die met bakken uit de hemel komt, terwijl men tweehonderd meter verderop geniet van de zon.

Het journalistieke verslag van de Rotterdamse Dance Parade (350.000 deelnemers) bewijst het uitzonderlijke.

Het Algemeen Dagblad noteert drie stortbuien.
Volgens Trouw was er geen vuiltje aan de lucht.
De Nieuwe Rotterdamse Courant/Handelsblad besteedt geen aandacht aan het spektakel.
Het Amsterdamse Parool drukt een foto af van een totaal verregend Paradefeest.

Tijdens het douchen en scheren overdacht Jochem hun penibele financiële situatie.
Hoe moest hij Marïette vertellen dat hun 'appeltje voor de dorst' door de malaise op de beurzen was 'opgegeten'. Er restte zelfs geen klokhuis of steeltje!

Zijn oog viel op de glazen plank met Marïette's spulletjes.
Die batterij flesjes, crèmes, bodymilken, smeerseltjes en eau's... Als ze zou overgaan op water en zeep schatte Jochem de besparing op enkele honderden euro's per maand.

Het leek hem goed daar te beginnen. Marïette zou een technische uitleg over het hoe en waarom van een recessie toch niet willen begrijpen, beter was het als zij hun nieuwe, sobere levensstijl aan den lijve zou ondervinden.

Nooit zeggen: 'vroeger was het beter'.

Vroeger was het anders.

Vroeger keken op zaterdagavond acht miljoen Nederlanders tegelijk naar een televisiespelletje.
Was dat 'beter'?

Nooit zeggen: 'ik zie geen nieuw talent'.

Het nieuwe talent bloeit op plaatsen die jij niet ziet.

Niet beter
Zegt de meter

Hou maar op
Zeurt de kop

Al vroeg valt dit besluit:
Ik ziek vandaag nog uit.

De gordijnen dicht
'k Verzaak mijn plicht
't Is zo wel mooi
Nu vroeg in kooi.

De oren gloeien
Niets kan boeien
De keel doet zeer
Morgen meer.

Eindelijk presenteert Bieslog de uitslag van de in mei uitgeschreven Grote Voorjaarsprijsvraag.

De jury heeft veel werk gehad aan het controleren van alle inzendingen. Maar het grootste karwei school in het bepalen van het winnende getal.
Door het maken van deelvergrotingen van bijgaande foto, het opdelen in vierkanten en het millimeter voor millimeter in kaart brengen der kwadranten, is de jury erin geslaagd tot een exacte uitkomst te komen.

De einduitslag:
het juiste getal is: 365.849 boterbloemen!

De hoofdprijs - een jaar gratis boterkoeken - gaat naar Esmee de Wit, John Coltranehof 3, Tilburg. Zij kwam met 365.836 boterbloemen het dichtst in de buurt.
Hartelijk gefeliciteerd!

De situatie:
je zit in de auto, rechts voorin, de bestuurder heeft de auto geparkeerd en de motor afgezet, want 'moet even een boodschapje doen'.

Daar zit je, in de stilte van de straat. Je hebt je veiligheidsriem nog om.

Je voelt je beurtelings:
een baby in een kinderzitje en mama en papa zijn 'even' weg gegaan, 'komen zo weer terug'.
Of:
een dementerende bejaarde op weg naar de dagopvang - 'zullen we netjes blijven zitten, dan ga ik meneer Van der Lee ophalen'.

Je gespt de riem los en de associaties zijn op slag verdwenen.

Het bewijs is overstelpend - kopt Het Parool vanavond.

De bewijsmiddelen die officier van justitie Plooy vandaag presenteerde, lijken geen twijfel te laten: Van der G. is de moordenaar.

Wat rest de verdediging?
Advocaat Franken verzocht meer getuigen te laten horen, publieke figuren, onder wie kamerleden, die in het openbaar concluderende uitspraken over de zaak hebben gedaan. De heren Herben, Janssen van Raay, Teeven en Nicolaï zullen worden gehoord.

Niet iedereen is daar blij mee. Mike van der Molen is zelfs ernstig teleurgesteld.
'Waarom ben ik niet gedagvaardigd, of hoe heet dat?', vraagt de ex-beveiligingsemployee, nu standup comedian Van der Molen zich af.
'Waarom Teeven wel en ik niet?'

- Ex-officier van justitie Teeven heeft gezegd dat hij er min of meer van overtuigd is dat de moord door meerdere daders is gepleegd. 'Ja, dat zei'die vóór de verkiezingen. Om een beetje op te vallen. Nou, dat heeft'em geen stem meer opgebracht. En vanavond zat?ie voor de tv z'n verhaal weer een beetje terug te draaien. Nee, heb ik zo niet gezegd....enzovoorts.'

- En waarom wilt u gehoord worden in de zaak Volkert van der G.? 'Om een boekje open te doen over Fred Teeven namelijk. Toen'ie nog officier van justitie was heeft'ie mij een kunstje geflikt en dat wil ik wel 's komen vertellen.'

- Maar wat is het verband met de zaak Volkert van der G.? 'Nou, dat hetzelfde laken een pak is namelijk. Toen ì­k voor moest komen beweerde diezelfde heer Teeven ook dat ik het niet alleen gedaan kon hebben. Werd mijn voorarrest verlengd tot sintjuttemis want er moest nog nader onderzoek gepleegd. Terwijl ik 't wèl in m'n dooie eentje had gedaan.
Door die Teeven heb ik maanden te lang in de bak gezeten. Wat een fantast is dat! Nou, dat wou ik wel 's zeggen, live voor de televisie.'

Veel insiders verkeren nog in de veronderstelling dat de zaak Volkert van der G. een 'juridisch ABC-tje' zou zijn.

(voor het dossier De Bie zingt!, zie linkerbalk)

Dat 90% van de Rock-, pop- en rythm and blues-teksten slechts één onderwerp behandelen, weet elke liefhebber van deze muziekgenres.

De bedoeling was een tekst te maken die het machokarakter tot het einde zou doortrekken.

Toen de plaat in 1976 uitkwam (De tweede langspeelplaat van het Simplisties Verbond), weigerden omroepen van Christelijke signatuur het nummer te draaien.

Ook een poging van de platenmaatschappij het nummer internationaal te verspreiden, stuitte op de weigering van diverse uitgeverijen.

(Misschien vonden ze het helemaal niks, maar door te zeggen dat het 'niet mocht' maak je zo'n nummer een stuk interessanter!)

Hoewel hij uiteraard fel tegen 'dat soort praktijken' is, voelt Jochem toch ook een zekere trots als hij leest dat Microsoft op de vingers wordt getikt, omdat deze firma 'gegevens aan andere partijen verkoopt'.

'Daar zitten ook mijn gegevens tussen,' denkt Jochem dan. Al zou hij niet weten welke.

'Ik wilde de sessie van vanavond starten met een videobandje dat ik van 2Vandaag heb gemaakt.
Ik doe het in de recorder... Kijk, die meneer daar... Dat is Ferry, precies ja. Die is zonder dat?ie een woord heeft gezegd al erg leuk, met dat geruite clownsjasje, en dat poloshirt en dat gekke witte haar in de nek... ja, ik zie enkelen van jullie al beginnen... ha ha, nee, om iemands uiterlijk lachen is te makkelijk, nee, we gaan even luisteren naar het interview...'

Reporter:
Hoe wordt nu de opvolging van Mat Herben geregeld in de fractie?

Ferry:
'Nou, zoals dat bij ons gaat: open.'

'Okay, mensen tot zover, recorder uit. Daar gaan we. Ha ha ha ha ha...
Vanuit het middenrif beginnen, ja? Ha ha ha ha ha ha...
Open! Ha ha ha ha ha ha ha haaaaaaha hoe hoe ha ha ha...
Ha ha ha ha ha ha ha, goed zo, gooi het er maar uit ha ha houaaah
hoeaaah hoeaaaaah haaahaaaa ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha
haha ha haha ha ha ahhhhaaaaahaaa ha ha ha... (fade out)'

'Dat is wat voor jou, Willem!', had zijn vrouw gezegd, toen ze de oproep vorige maand in de krant las.
Promoveren op je hobby.
Als er iemand een bul verdiende was het haar man Willem van Pelt wel.

'Zou je je eigen dan echt doctor mogen noemen?', had hij zich afgevraagd. Nou, dan kwam hij zeker in aanmerking voor wel twintig titels. Al ruim een halve eeuw was hij een bevlogen hobbyist.
Maar hij wilde het niet te bont maken; hij zou zich opgeven met drie liefhebberijen, zodat hij professor, doctor, ingenieur voor zijn naam zou kunnen zetten.

Groot was vorige week de teleurstelling toen de brief van de Universiteit op de mat viel, waarin zonder toelichting werd gemeld dat de heer Van Pelt, W. helaas niet in aanmerking kwam voor een promotie.

Vanmorgen las zijn vrouw in de krant dat onder de honderden aanmeldingen 'onderwerpen zitten als kamelen en zweetvoeten'.

'Wees blij dat je bent afgewezen!', riep zijn vrouw verontwaardigd, 'zweetvoeten, het is een schande!'

Ineens begreep Van Pelt hoe de vork in de steel zat. Zo'n universiteit probeerde alleen maar de krant te halen. Lekker in de picture te komen. 'Kijk wij eens leuk omgaan met gewone mensen!'

Kamelen en zweetvoeten.

Ouderwetse, degelijke hobby's zoals pompoenen kweken (Van Pelt won dit jaar de wisselbeker van zijn volkstuincomplex), figuurzagen (zijn VOC-schip gaat waarschijnlijk naar het strijkijzermuseum) en postzegels sparen (zijn Duitse eerstedagzegels zijn compleet vanaf 1969), die kwamen niet in aanmerking.

'Nou, dan niet, ' dacht Van Pelt, 'ach, het is maar een hobby.'
Maar even dacht hij ook: 'Waarom doe ik dit eigenlijk? Zal ik stoppen met alles?'

Nee, hernam hij zich, hij moest zich zijn plezier door die hoge heren niet laten afnemen.
Hij kreeg er juist iets strijdlustigs door.
'Volgend jaar', nam hij zich voor, 'kweek ik een pompoen met een diameter van vier meter. En die deponeer ik op de stoep van de Universiteit. Zodat niemand er omheen kan! Daar ga ik alle Journaals mee halen!'

Echt 'serieus' kan je deze advertentie niet nemen.
Er moet 'onderzoek' worden verricht, zoveel is 'duidelijk'.
Een 'vergelijkend' 'onderzoek'.
Dient de 'onderzoeker' 'landbouw' met 'visserij' te 'vergelijken'?
'Visserij' met 'milieu'?

De 'Europese' Commissie maakt er een 'potje' van.

Als ik terugkeer naar het terras, na binnen de koffie betaald te hebben, word ik getroffen door het beeld. Zoals ze daar zit, intens turend door de kijker, haar bruine armen, het tengere lichaam - mooi is ze. Ik vind haar prachtig.

Ik pak snel het fototoestel uit de tas aan mijn schouder. Ik wil niet dat ze opkijkt en krampachtig poseert. Ik kijk door het matglazen venstertje bovenop het boxje en ik besluit het hele tafereel vast te leggen. Strand, terras, stoelen en zij, ten voeten uit. Ik druk af.
Ze hoort de klik en laat de kijker zakken.
'Ik heb je,' zeg ik, 'en ik hoop voor heel lang.'
'Gekkerd', zegt het meisje en ze draait lachend haar hoofd af.

De foto is gemaakt in de zomer van 1929.
Het meisje is 17 jaar.
Ik kijk door de ogen van haar 24-jarige vriend.

Tien jaar later worden zij mijn vader en moeder.

Het is te dun, te grijs en te kort, maar wat zou ik graag mijn haar in de war dragen.

Mooi haar-in-de-war is een lust voor het oog. Haar, waar ogenschijnlijk 'niets aan is gedaan', de drager lijkt zo uit bed gestapt, het piekt en krult naar alle kanten, maar de echte haar-in-de-war-liefhebber weet dat er heel wat komt kijken om van sluik tot haar-in-de-war te geraken.

Ik geef niets om sport, maar ik heb laatst een hele aflevering van Studio Sport ademloos uitgekeken, vanwege een nieuwe presentator met voorbeeldig haar-in-de-war.

Ben ik te oud voor haar-in-de-war? Misschien. Ik ken weinig senioren met haar-in-de-war. Rob Oudkerk blijft, als bestuurder van middelbare leeftijd, een rolmodel vervullen, een voorbeeld voor alle haar-in-de-war-dragers op leeftijd.

Je hoort het helaas nog wel eens zeggen van iemand met haar-in-de-war: 'Nou, in die hersenpan zal het ook wel een warboel zijn!' Schande!
Integendeel: iemand die zoveel zorg aan zijn haar besteedt, is vaak een zeer bewust levend mens, met open oog voor de gevaren die onze wereld bedreigen.

Zo kwam ik een firma tegen die haarverzorgingsproducten produceert en tegelijk keihard werkt aan een betere wereld.
Ik, niet-haar-in-de-war-drager, overweeg zelfs een pot haar-in-de-war-gel te kopen, puur en alleen om zo een steentje bij te dragen aan de toekomst van ons en onze kinderen.

De voortdurende economische malaise, na de beurskrach van 14 november, treft vooral de bovenklasse van eens vermogende tweeverdieners.

Omdat zij de torenhoge hypotheeklasten niet meer op kunnen brengen, vertrekken veel gezinnen op stel en sprong uit hun ooit veel te duur gekochte huizen, die men op de huidige woningmarkt nog niet aan de straatstenen kwijt kan.

(uit: NRC-Handelsblad, 22 december 2002)

Een paar keer in mijn leven werd ik benadeeld, bedrogen en/of belazerd. In 90% van deze gevallen gebeurde dat door mensen die de voornaam Jaap droegen.

Iedereen weet het - voor heren die Jaap heten moet je op je hoede zijn. Toch blijven nieuwe ouders hun kinderen Jaap noemen. Er is geen gemeente in Nederland die weigert een Jaap in te laten schrijven bij de Burgerlijke Stand. Zo hou je het Japendom in stand. Jaap wordt met de mantel der liefde bedekt.

Voor de goede orde: ik heb een neef, een zwager en een oude schoolvriend die Jaap heten - voortreffelijke mensen, waar niets op aan te merken valt. Het is daarom ook zo jammer dat de goede Japen onder de kwade moeten lijden.

Het moet maar eens gezegd: veel van wat er mis gaat in dit land is toe te schrijven aan het Japennetwerk. De ene Jaap speelt de andere Jaap de bal toe.
De politie dient voortaan elke Jaap in de gaten te houden. Want de rapen zijn gaar.

Nieuwe trend in reality-tv: scènes uit het 'echte' leven van gewezen beroemdheden.

De serie 'The Osbournes', kijkjes in het familieleven van oude rockstar Ozzy Osbourne, was een groot succes op MTV (in de nieuwe serie wordt de chemotherapie van zijn vrouw gevolgd).

De navolging pakt desastreus uit. Vernietigend zijn de kritieken op de zondag in de VS gestarte 'The Anna Nicole Show'.

Ex-playmate Anna Nicole Smith baarde in Amerika groot opzien door in 1994 te trouwen met de 89-jarige oliemiljardair J. Howard Marshall. Na zijn overlijden, twaalf maanden later, volgden jarenlange processen over de erfenis. Uiteindelijk moest Anna Nicole zich met 88 miljoen dollar tevreden stellen.

Uit de recensie van 'The Anna Nicole Show' in The New York Times:
'While the sharply edited promos for the series promised something lively and tongue in cheek - inspired by the Osbournes, who always seem in on the joke - the tawdriness of the program ended that illusion fast.
Appealing to the car-wreck mentality that draws viewers to watch other peoples' lives in shambles, "The Anna Nicole Show" is in the forefront of the latest wave of realityprograms, freak shows that are a step below celebrity boxing.'

En er volgt meer van hetzelfde.
Voor dit najaar staat de realityshow rond Liza Minelli en echtgenoot David Gest aangekondigd.

Krijgen we in Nederland ook dit soort programma's?
Vanzelfsprekend.
De eerste kandidaten die zich zelf hebben gemeld: Adam Curry en Patricia Paay.

Ik brand van nieuwsgierigheid om te zien hoe het tussen die twee in het echt toegaat.
('Maarnieheus!', zei je vroeger gauw, als je bang was dat de ironie niet werd begrepen.)

In een redactioneel commentaar in Trouw heet het nog dat minister Heinsbroek met zijn voorstel tot openbreken van het regeerakkoord 'een proefballonnetje heeft opgelaten'.

Elders op de voorpagina zegt werkgeversvoorman Schraven, over zijn idee om in de cao-onderhandelingen de vakbeweging buiten spel te zetten, dat hij meedoet aan 'zomerprofilering'.

Het juiste woord. Zomerprofilering - je ideetje krijgt maximale aandacht, maar iedereen weet dat het maar een zomerse zotheid is.

Twee zinnen uit het artikel: 'Schraven mijmert over de toekomst.' 'En voor Schraven is het al wel duidelijk dat over tien jaar het huidige systeem niet meer houdbaar is.'

Ik voorzie, kijkend in het koffiedik, dat het systeem over vier jaar al niet meer houdbaar is. Dan zijn de werknemers de ondernemersgraaicultuur en de lukrake ontslaggolven zo zat, dat zij zich massaal organiseren in nieuwe belangenorganisaties.

Alle macht aan de bedrijfsraden!

Vijftigduizend varkens worden vernietigd, in plaats van geslacht en opgegeten.

('Het is beter voor ze', zei in het Journaal een boerin wier varkens zojuist waren geruimd, 'ze hadden vijf weken geleden al geslacht moeten worden - ze zaten in veel te nauwe hokken.')

Trektocht

O vader, wij zijn samen geweest
in de tent op de trektocht
rond het IJsselmeer.

Overal oreerde de modder
maar we ontbeerden de laarzen
en sopten tot het eind van de weg.

Domweg dapper was je
toen de scheerlijnen knapten
en de haringen vlogen
door de lucht.

Het tentdak lekte
na aanraking
en de primus woei uit.

Groot was de verbijstering van dichter Sijmen van Woelgeest toen hij daags na publicatie van bovenstaand gedicht op zijn eigen site, een e-mail in zijn box vond van de International Library of Poetry.

'Gefeliciteerd! U hebt met uw gedicht de hoofdprijs gewonnen in de European Contest van onze Library. De prijswinnaar zal worden opgenomen in de World Anthology of Contestwinners.' Zo luidde, vrij vertaald, de boodschap.

Die avond werden grote feesten gevierd in diverse café's, waarbij Sijmen van Woelgeests werkbeurs van het Fonds der Letteren voor de sponsoring zorgde.

Dat hem de volgende dag dringend werd gevraagd 50 dollar per creditcard over te maken naar de Library als tegemoetkoming in de drukkosten, vond Sijmen niet meer dan billijk. Hij stuurde zelfs nog vijftien gedichten extra, vergezeld van betaling - de werkbeurs was schoon op - waardoor hij deelnemer was geworden aan de International Poet of the Year Contest in Washington. Nog goedkoop, vond Sijmen, een internationale doorbraak zou jaren sappelen ruimschoots goedmaken.

Toen zijn vrienden hem bijgaand artikel lieten lezen, trok hij wit weg, verliet het café met onbekende bestemming en met achterlating van de vliegtickets naar de VS en de kostbare Stetsonhoed die hij zich een uur eerder had aangeschaft.

Als hij morgen nog niets van zich heeft laten horen, zullen zijn vrienden de politie waarschuwen.

Op tv had ik een scène gezien en een interview met de regisseur (in Stardust) en ik dacht toen: die film MOET ik gaan zien.
Wekenlang kom je hem tegen in de bioscoopladder in de krant en - labbekak - je gaat niet en de film is weg.

En kijk, dan valt op het station je oog op een aangeplakt programma van het plaatselijke filmhuis: zondagavond Hundstage van de Oostenrijkse regisseur Ulrich Seidl.

Goeie projectie, stoel, en geluid, veel plaats - leve het filmhuis!

Twee uur aan de stoel genageld. Een inktzwarte, verontrustende fictieve semi-documentaire, gewelddadig, een het-komt-nooit-meer-goed-gevoelmovie, maar zo dat je een glimlach vaak niet kunt onderdrukken. Meesterlijk gespeeld, met voornamelijk amateurs in de hoofdrollen. Heeft Arjen Ederveen deze film al gezien?

Ulrich Seidl:
'Drie dingen stonden voor mij vast toen ik aan de film begon: de hitte (dertig graden), de plaats van handeling (de asgrauwe Weense buitenwijken, gedomineerd door asfalt en megamarkten), en de tijd waarin alles zich afspeelt: het weekend. Want in het weekend vinden de meeste zelfmoorden plaats, net als de meeste echtelijke ruzies. Als mensen niet werken vallen de sociale restricties weg, weten ze niet meer wat ze moeten doen en komen de frustraties boven.?'

Wat worden er in Nederland toch brave films gemaakt.
In het filmhuisprogramma zag ik nog minstens drie filmtitels die ik moet 'inhalen'.

In een van de buitenwereld afgesloten gebouw op het Mediapark te Hilversum, krijgen tien tv-presentatoren een interne spoedcursus.
Bij de aanvang van het nieuwe seizoen moeten zij zijn klaargestoomd tot personality's.

Na een paar dagen Ibiza, dat, in vergelijking met onze twee vorige vakanties, iets te vol aan het worden is, zijn we met de boot naar dit kleine eiland overgestoken. Het heeft geen vliegveld, dus die verschrikkelijk uitgedoste Engelse en Duitse toeristen zie je hier niet.

We zitten hier pas vier dagen, maar we weten al zeker: dit is ?a fools paradise?.
Heel veel goeie mensen ontmoet.

We hebben, spotgoedkoop, een appartement gehuurd van boeren midden in het land - eigenlijk is alles hier ?midden in het land?- een bijgebouwtje van de witstenen boerderij. Een grote kamer, waarin een keukenblok. Er is een buitendouche en een buitentrap naar het platte dak, waar we het grootste deel van de dag op liggen te liggen.
Dit is dus een van de weinige boeren die begrepen heeft dat er wat geld te verdienen valt aan al die vreemde vogels die deze zomer naar het eiland zijn gekomen.
Een aardige familie - we kopen melk en eieren van ze en met veel gebaren en gelach voeren we een soort gesprek.

Het dorpje San Francesco, hier vlakbij, lijkt overgenomen door de internationale scene. Alsof er een afspraak is gemaakt: in deze zomer komen we van heinde en verre naar dat ene café van dat ene dorpje op dat ene eilandje van de Balearen.

Het terras zit elke middag vol met de meest hippe vogels. De Amerikanen zijn duidelijk het verst. Ze zien er steengoed uit - strakke spijkerbroeken, niet té. Een beetje overdreven daarentegen zijn de Fransen - het is alsof zij een parodie op het hippiedom opvoeren. Veel te kleurige shawls en Indiase gewaden en kijk-mij-eens-gedrag. Heel hip (denken ze zelf), maar eigenlijk zo square als een baksteen.

Op ons dakterras maken we tekeningen met de grote set viltstiften. Ze vallen heel anders uit dan in Amsterdam. Kleurrijker en heftiger. Vind je het gek, in deze mindblowing-omgeving. In het rode licht van de ondergaande zon, met het radiootje zacht aan op 'vervreemdende' Arabische muziek (Marokko ligt vlakbij), zweven we in de zevende hemel.

We betrekken onze stuff van een goeie Amerikaan, die, als we erom vragen, zich terugtrekt en na tien minuten weer verschijnt met de gevraagde spullen. We denken dat?ie de boel ergens op een landje heeft verstopt.
We krijgen niet de indruk dat de plaatselijke bevolking weet heeft van wat er precies omgaat. Je hoort hier geen verhalen van uitzettingen door de Guardia Civil, zoals op Ibiza.

Eergisternacht hadden we een ervaring die we ons levenlang niet zullen vergeten.
Het was volle maan en er liep het gerucht dat er een fullmoonparty zou worden gehouden. Maar we wisten de plek niet.
Dat hoefde ook niet, want toen het donker was geworden, hoorden we heel in de verte het gebonk van de trommels! We gingen gewoon maar lopen. Langs de met stenen muurtjes afgezette weggetjes, soms dwars over de landerijen.
Van wat we op dat feest zagen en hoorden, heb ik nu alleen nog tripachtige beelden in het hoofd. Letterlijk - de meeste aanwezigen waren op een trip. De vibraties waren zacht en peaceful, ondanks de opzwepende trommels en het hele tafereel van de paar honderd dansende figuren werd overgoten door het blauw-witte maanlicht.

Meer dan ooit hebben we het gevoel dat in deze zomer de nieuwe krachten zo sterk zullen worden, dat ze de hele wereld gaan veranderen.

May the sun (and the moon)
shine upon you
all Love surround you.

Formentera, zomer 1968

Muziek, tot het alleressentieelste teruggebracht.

Klik Hallelujah Chorus van Handel (!),
klik op de rode pijl.

Barre, naakte muziek, ontdaan van alle tierelantijnerige flauwekul.

Twee mannen van eind dertig schuilen in een voetgangerstunneltje.

- Maar hij had het gewoon nooit moeten vertellen.
- Zij heeft waarschijnlijk gezegd dat hij alles kon vertellen - wees eerlijk tegen me - en toen'ie het uiteindelijk wás, kon'ie meteen z'n biezen pakken.
- Dat zeg ik: nooit vertellen. Mannen kunnen dat, een geheim bewaren.
- Misschien heeft ze dat Japanse typetje gedaan: 'Jij alles moet veltelle..?' Lachen... en die kluns dacht dat'ie het in die sfeer best kon vertellen.
- Dat is het: Wendy is veel slimmer dan hij. Zij prikt zo door zijn leugens heen.
- Ik vind 't een hartstikke leuk dingetje.
- Zeker, maar mij een beetje te slim. Een geheim is er om geheim te blijven. Als zij minder slim zou zijn geweest, was ze nu op huwelijksreis naar een tropisch strandparadijs.
- Met die domkop? Laat ze blij zijn dat ze er op tijd achter is gekomen.

Biesloglezer,
als u niet weet over welk stel bovenstaand dialoogje gaat, feliciteer ik u van harte.
U houdt zich niet bezig met onzin.

Alle begrip. De LPF is een jonge partij, die klaarstaat de lang gekoesterde idealen in daden om te zetten. Maar, zo vragen wij dringend, doe dat niet in vakantietijd.

De stroom LPF-berichten houdt onverminderd aan. Schandaaltjes zus en zo, Hoogendijk op tv, vandaag in de Volkskrant: Heinsbroek wil het regeerakkoord openbreken, in De Telegraaf doet een afgewezen LPF-staatssecretaris haar beklag, kop in NRC-Handelsblad: LPF kritiseert keus rechter; in Het Parool: LPF'ers zagen aan stoelpoten Mat Herben...
Het houdt niet op. En er zijn te weinig columnisten en cabaretiers in het land om het vereiste weerwerk te leveren.

Ook de journalisten, hoezeer zij ook verlegen zitten om zomerse kopij, zouden wij willen vragen de LPF-berichtgeving te matigen.
De LPF liet toch geen pers toe in haar Tweede Kamerkantoor? Dan moet de pers nu ook niet WILLEN komen.

Houden we van de liedjes van Aimee Mann?
(Negen van haar songs speelden een belangrijke rol in Paul Thomas Andersons film Magnolia.)

Haar nieuwe CD Lost in Space komt op 27 augustus uit.

Tot die datum zijn alle nummers te beluisteren via haar eigen site.
Gratis en voor niks!

Gisteren belde ik een firma en iemand nam de telefoon op met: 'Met mevrouw Vermij.'

Ik schrok ervan. Mevrouw!
Mijn moeder zei altijd 'Met mevrouw De Bie!' in de hoorn. Ik had het woord mevrouw in geen jaren gehoord.

Zegt een vrouw van onder de zestig ooit nog wel eens mevrouw?

De aanspreektitel mevrouw is, vermoed ik, nagenoeg verdwenen.

Is dat betreurenswaardig? Nou nee. Het is een feit. Het zij zo.

Wie zegt dat satire a priori links is?
Eindelijk is er in Nederland rechtse satire.

'Het Multicultureel Nieuwsblad verwerpt elke vorm van discriminatie op grond van huidskleur, geslacht of seksuele geaardheid. Mensen zijn als mensen gelijkwaardig, culturen echter niet. Als gevolg hiervan nemen wij ons het recht om achterlijke culturen te bespotten.'

De redactieleden blijven anoniem. We vermoeden uit welke richting de wind waait, want zij eindigen de redactionele inleiding met:
'Wij hebben er zin an... at your service!'

Is dit de humor waar Pim om zou hebben gelachen?

'Hierenvien? Wie is Hierenvien? Ik ken geen Hierenvien.'

Sinds Ted Demmon zijn taak was begonnen, als grote saneerder op het hoofdkantoor in San Jose, had zijn ruwe manier van omgaan met mensen, al menig employee het angstzweet op de bovenlip bezorgd.

'Nee meneer, het is geen personeelslid, het is een plaatsnaam', zei Jim O'Neill, die het al drie maanden langer uithield onder Ted Demmon dan zijn twee voorgangers.'

'En waar in de hel mag Hierenvien dan wel liggen?' Het was duidelijk dat Ted vandaag resultaten wilde zien.

'In de Nederlanden, meneer,' zei Jim zacht en omdat hij zeker wist dat Ted geen idee had, voegde hij er meteen gedienstig aan toe: 'in Europa, meneer, wij zijn daar in '98 een assemblagefabriek begonnen, voor de computers van HP.'

Ted Demmon blies zijn wangen bol en liet lucht ontsnappen om aan te geven dat hij zoiets krankzinnigs zelden had gehoord.

'De Nederlanden - de naam zegt het al, wie gaat er nou een fabriek neerzetten in landen die van zichzelf al down zijn.'
Jim lachte iets te nadrukkelijk om het grapje van de baas. Hij was zelf indertijd voorstander geweest van de expansie in Europa.
'Het klimaat was op dat moment heel erg gunstig,' legde hij Ted haastig uit, 'de regering van de Nederlanden wilde dolgraag het noorden ontwikkelen. Een computerfabriek uit de VS - we werden als goden ontvangen. We kregen geld toe, miljoenen dollars aan subsidie, zomaar in het handje!'

'Die buitenlanders zijn volstrekt gek,' wist Ted zeker, 'hoeveel besparen we op Hierenvien?'

'Er zijn daar nog 400 arbeidsplaatsen bezet - als we de gebouwen verkopen, komen we misschien nog redelijk uit. Besparing: 50 miljoen op jaarbasis.'

'Okay, hebben ze telefoon in de Nederlanden? Bel ze meteen. De boel gaat plat. En informeer meteen bij hun regering of er een subsidie wordt gegeven bij sluiting van een bedrijf.'

'Ja meneer', zei Jim zijn papieren bij elkaar vegend. Dat laatste was vast zo'n typisch Ted Demmon-grapje.

En je diende bij je hebben: een door je ouders aan henzelf geadresseerde lege briefkaart.
Daar moest je de dag na aankomst op schrijven dat je goed was aangekomen en dat het kamp heel erg leuk was.

'Hoi!

Ben in eigen land gebleven. Sta met een tentje op het Gadgetfestival van Etten. Leuke hebbedingetjes gescoord, leuke mensen ontmoet, maar regenen dat het doet... sammenake! Tot op het hemd!
Als je voeten maar droog zijn, zeg ik altijd.

Nooit je schoenen bij een vuurtje drogen. Worden ze van beton van en twee maatjes kleiner.
Opvullen met kranten helpt ook geen moer.

Dus heb ik bij me: de Shoedryer. Op 220 of 12 volt. Blaast warme lucht in je schoenen (alle maten en modellen) en na een uurtje loop jij weer te tierelieren op je droge warme onderdanen.

Dit was Driek 'Dingetjesman' de Gadgetfreak.

De mazzel!'

Het mannelijke borsthaar heeft zijn beste tijd gehad.

Dit nieuws, prominent op de voorpagina van De Telegraaf, staat momenteel op nummer een van onze komkommerlijst.
(Met de diefstal van vader Abrahams bolhoed op een goede tweede plaats.)

Wanneer beleefde het mannelijk borsthaar zijn beste tijd? In de jaren zeventig. Toen de overhemden ruches hadden en tot de navel openstonden.

Ik heb weinig haar, dus ik dacht dat ik met een uurtje ontharingskliniek wel uitkwam - blijken alle ontharingsklinieken wachtlijsten te hebben! Schande! Kan de nieuwe regering hier iets aan doen?

Het is toch te gek dat je voor je ontharing naar het buitenland moet?

Het echte vakantiegevoel krijg ik door gedurende enkele seconden aan onze minister-president te denken.

Dat mannetje in dat zwarte pakje dat 'verantwoordelijkheid' zegt en 'respect' en dat ik meer eerbied moet hebben voor onze leraren en politieagenten.

Hè, lekker. We hebben nog even vrij.