Na een paar dagen Ibiza, dat, in vergelijking met onze twee vorige vakanties, iets te vol aan het worden is, zijn we met de boot naar dit kleine eiland overgestoken. Het heeft geen vliegveld, dus die verschrikkelijk uitgedoste Engelse en Duitse toeristen zie je hier niet.

We zitten hier pas vier dagen, maar we weten al zeker: dit is ?a fools paradise?.
Heel veel goeie mensen ontmoet.

We hebben, spotgoedkoop, een appartement gehuurd van boeren midden in het land - eigenlijk is alles hier ?midden in het land?- een bijgebouwtje van de witstenen boerderij. Een grote kamer, waarin een keukenblok. Er is een buitendouche en een buitentrap naar het platte dak, waar we het grootste deel van de dag op liggen te liggen.
Dit is dus een van de weinige boeren die begrepen heeft dat er wat geld te verdienen valt aan al die vreemde vogels die deze zomer naar het eiland zijn gekomen.
Een aardige familie - we kopen melk en eieren van ze en met veel gebaren en gelach voeren we een soort gesprek.

Het dorpje San Francesco, hier vlakbij, lijkt overgenomen door de internationale scene. Alsof er een afspraak is gemaakt: in deze zomer komen we van heinde en verre naar dat ene café van dat ene dorpje op dat ene eilandje van de Balearen.

Het terras zit elke middag vol met de meest hippe vogels. De Amerikanen zijn duidelijk het verst. Ze zien er steengoed uit - strakke spijkerbroeken, niet té. Een beetje overdreven daarentegen zijn de Fransen - het is alsof zij een parodie op het hippiedom opvoeren. Veel te kleurige shawls en Indiase gewaden en kijk-mij-eens-gedrag. Heel hip (denken ze zelf), maar eigenlijk zo square als een baksteen.

Op ons dakterras maken we tekeningen met de grote set viltstiften. Ze vallen heel anders uit dan in Amsterdam. Kleurrijker en heftiger. Vind je het gek, in deze mindblowing-omgeving. In het rode licht van de ondergaande zon, met het radiootje zacht aan op ?vervreemdende? Arabische muziek (Marokko ligt vlakbij), zweven we in de zevende hemel.

We betrekken onze stuff van een goeie Amerikaan, die, als we erom vragen, zich terugtrekt en na tien minuten weer verschijnt met de gevraagde spullen. We denken dat?ie de boel ergens op een landje heeft verstopt.
We krijgen niet de indruk dat de plaatselijke bevolking weet heeft van wat er precies omgaat. Je hoort hier geen verhalen van uitzettingen door de Guardia Civil, zoals op Ibiza.

Eergisternacht hadden we een ervaring die we ons levenlang niet zullen vergeten.
Het was volle maan en er liep het gerucht dat er een fullmoonparty zou worden gehouden. Maar we wisten de plek niet.
Dat hoefde ook niet, want toen het donker was geworden, hoorden we heel in de verte het gebonk van de trommels! We gingen gewoon maar lopen. Langs de met stenen muurtjes afgezette weggetjes, soms dwars over de landerijen.
Van wat we op dat feest zagen en hoorden, heb ik nu alleen nog tripachtige beelden in het hoofd. Letterlijk - de meeste aanwezigen waren op een trip. De vibraties waren zacht en peaceful, ondanks de opzwepende trommels en het hele tafereel van de paar honderd dansende figuren werd overgoten door het blauw-witte maanlicht.

Meer dan ooit hebben we het gevoel dat in deze zomer de nieuwe krachten zo sterk zullen worden, dat ze de hele wereld gaan veranderen.

May the sun (and the moon)
shine upon you
all Love surround you.

Formentera, zomer 1968