Het karwei is geklaard. Het enorme pak weekendkranten heb ik (nagenoeg) helemaal doorgenomen. Ik ben weer helemaal bij, hoewel ik lichte koppijn heb en scheelzie.

Urenlang heb ik me vermaakt en van de binnengehaalde zin en onzin zal allicht iets blijven hangen in de hersenpan.

Twee keer heb ik de schaar gebruikt - uit de berg papier zijn twee bewarenswaardige artikelen overgebleven, waarvan ik dacht: die ga ik anderen laten lezen.

1.
Een column van Broer Scholtens in de Wetenschapsbijlage van De Volkskrant.
Een zeer overtuigend pleidooi voor het eten van appels.
Deze column gaat mijn gehele levenswijze overhoop gooien.
Ik heb besloten per dag vijf (ongeschilde!) appels te eten, waardoor de kans op kanker en hart- en vaatziekten spectaculair afneemt en ik, volgens plan, 114 jaar zal worden.

2.
Moeten we in Irak blijven of maken dat we wegkomen?
Veel meningen, weinig informatie.
Daarom knipte ik 'De blunder van God', een column van Afshin Ellian uit NRC-Handelsblad.
Het laatste deel plaats ik hiernaast.
Ik had mijn mening klaar ('zo snel mogelijk weg daar'), maar na het lezen van de column van Ellian weet ik dat ook ik maar wat roep.

Gisteren. Twee gezinnen die een dagje naar het strand gaan.
De twee zoontjes hangen aan de armen van de vaders en proberen iets op te vangen van het gesprek over de wedstrijd Nederland-België van de avond tevoren.

De jongens dragen driekwart zomerbroekjes. De vaders ook!
Oranje broeken tot over de knie, halverwege het kuitbeen. Er hangen kwastjes aan. Nee, het zijn trekkertjes waarmee de broek strak op het been is dicht te trekken. Een moderne variant op de plusfours?

De vrouwen met hun T-shirts vol vrolijke beertjes, zien er niet naar uit dat ze die ochtend tegen hun mannen hebben gezegd: 'Doe die broek maar niet aan, schat. Met die witte spillebeentjes eronderuit... staat tamelijk belachelijk.'

En ik denk en schrijf er ook niets afkeurends over.
Want ik zou willen dat ik het was die daar, vrij van gêne, in m'n driekwart oranje broek met de jongens naar het strand ging.

Wedden dat bij het lezen van de volgende tekst de melodie gelijktijdig in je hoofd meeklinkt?

Summertime and the livin' is easy
Fish are jumpin', and cotton is high.
Oh your daddy's rich, and your ma is good lookin'
So hush, little baby, don' yo' cry.

One of these mornin's you're goin' to rise up singin',
Then you'll spread you're wings an you'll take the sky.
But till that mornin, there's a-nothin' can harm you
With Daddy and Mammy standin' by.

Zelden hebben zoveel zangers en musici zich sinds 1934 - het jaar waarin George Gershwin zijn opera Porgy and Bess voltooide - zo massaal op een lied gestort, als op Summertime. De lijst met artiestennamen is verpletterend.

De meest gespeelde, populairste evergreen is een slaapliedje uit een opera.

Aan pianist Jeroen Thijsen vroeg ik naar de technische merites van de song, waarna ik me waag aan een improvisatie (met Jeroen op keyboard).
Had ik misschien beter niet kunnen doen, want de aap komt onverbiddelijk uit de mouw.

De mens is het enige zoogdier ter wereld dat tot op hoge leeftijd aan het begin van de zomer denkt het eigen lichaam strakker, gespierder en 'mooier' te kunnen maken.

(Ja, ik ga het ook weer proberen. Is zo'n crosstrainer duur? Haal ik zichtbaar resultaat vóór 1 juli?)

Interesseert niemand zich voor de Europese verkiezingen en dreigt een lagere opkomst dan ooit?

De aanplakborden laten een hevige strijd zien.
Geen politieke.

Het stralende, overambitieuze hoofd van Camiel Eurlings heeft zo'n ergernis opgeroepen, dat niet één CDA-affiche aan de spontane volkswoede ontkomen lijkt.

Heftig is er gescheurd en hier en daar zijn er zelfs kluiten aarde (kwakken poep?) tegenaan gesmeten.

Voor de duidelijkheid: alle andere affiches wordt geen haar gekrenkt.

Is het misschien zo gegaan dat de CDA-verkiezingscommissie bedenkingen had tegen het ego-maniakale affiche, maar dat Camiel zelf eiste dat de campagne uitsluitend rond zijn hoofd zou worden gevoerd?

Camiels eerste misser, die het CDA veel stemmen gaat kosten.

'The Day After Tomorrow is de Totale Rampenfilm. Vloedgolven, tornado's, de totale verwoesting van Los Angeles en New York, een nieuwe ijstijd - hartstikke knap gedaan.
Jammer dat aan het slot geen grote meteoriet inslaat en het beetje leven op aarde dat overgebleven is, ook nog wordt weggevaagd. Had ik nooit meer naar een rampenfilm gehoeven.'

Humor en dieren - het lijken ditmaal de meest gebruikte wapens in de propagandaslag rond de Europese verkiezingen.

D66 trakteert ons op twee affiches. Eén met de prominente uitroep BOE en het beeld van een koe, de ander met het woord STEM en een foto van lijsttrekster Sophie in 't Veld.

Ik denk niet dat de keurige D66-ers bedoelen dat een buitengewoon plat verband tussen de twee posters moet worden gelegd, maar het waarom van deze beeldtaal is me niet geheel duidelijk.

Als je het Europese Parlement associeert met het in het oog springende woord BOE, geloof je er zelf niet helemaal in.

Ook dit affiche zal het goed doen boven het kinderledikantje.
D66: Koetje Boe!

De invloed van breedband-internet op het tv-kijkgedrag lijkt in een meetbare fase gekomen.
Een groeiend aantal internetgebruikers met een ADSL-aansluiting zegt minder tijd voor de tv door te brengen.

'European TV broadcasters are losing viewers to the Web, a medium they must embrace as broadband roll out presses on.

That's according to UK-based research firm Strategy Analytics, which said in a new report that TV viewers are spending more time in front of the display connected to their PC, and less time watching the box.

"Broadcasters Beware: Broadband Is Stealing Your Viewers" said that a survey of 800 Europeans revealed that some 56 percent have cut down on TV time since subscribing to broadband.' (The Register)

De Publieke Omroepen zouden nu speciale internet-initiatieven moeten ontwikkelen om de onafwendbare breedbandopmars te kunnen volgen.
(Potje chauvinisme: de VPRO gaat voorop - kijk eens hoe dit weekend op internet weer live het Pinkpopfestival wordt gebracht.)

De BBC lanceerde gisteren nieuwe plannen: een Creatief Archief.
Internetgebruikers kunnen programma's uit de archieven downloaden en daarmee 'digitaal-creatief aan de slag gaan'.
Geen idee wat we ons moeten voorstellen, maar het maakt nieuwsgierig naar de resultaten.

Liet Van Aartsen 'enige twijfel' ontstaan?

Toen minister De Graaf aangaf zijn nieuwe kiesstelsel zonder steun van de VVD door de Kamer te willen sleuren, reageerde Van Aartsen 'furieus' en dreigde het kabinet 'op te blazen'. (Leuk, die link naar terrorisme.) Zijn uitspraken leidden tot vette koppen in de kranten.

Jozias van Aartsen verandert meer en meer van heertje van stand in opgewonden standje.

Hedenmiddag constateerde ik, Hermanus Robertus van Renswijk, controleur van de Voedsel en Waren Autoriteit, een overtreding van het rookverbod zoals ingesteld ingevolge de Tabakswet van 1 januari 2004.

In de rookvrij geachte werkplek van het redactielokaal van de website Bieslog, werd hedenmiddag te 16 uur 32, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid een tabaksproduct geconsumeerd.

Op een beeld dat de webcam, zoals opgehangen in het redactielokaal, registreerde, is een hand vastgelegd, die de as van een klein model sigaar 'aftikt' boven een witte asbak. De detailvergroting maakt bovenstaande strafbare handeling duidelijk zichtbaar.

Op het beeld, zoals vastgelegd te 16 uur 33, wordt alle eventuele twijfel over het strafbare van de handeling ondubbelzinnig weggenomen.

Naast de witte asbak is een doos lucifers zichtbaar; het tabaksproduct bevindt zich in de hand halverwege asbak en de mond van de roker. Drie onafhankelijke getuigen hebben de roker geïdentificeerd als de hoofdredacteur van bovengenoemde website, tevens beheerder van het wettelijk verplichte, rookvrije redactielokaal.

In aanmerking genomen dat het de eerste keer is dat op deze werkplek een overtreding van de Tabakswet is geconstateerd, heeft het Bureau Bestuurlijke Boetes van de Voedsel en Waren Autoriteit, namens de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, besloten W. Ph. de Bie, zijnde beheerder en overtreder, een boete op te leggen van 300 euro.

Den Haag, 27 mei 2004,
H. R. van Renswijk, controleur

P.S.

Mag ik op persoonlijke titel een opmerking toevoegen?
Door hem op uw webcam te attenderen heb ik mijn directe chef - dhr. P. van Maasdijk - op het idee gebracht alle rookvrije werkplekken in Nederland met webcams uit te rusten. Een voorstel daartoe heeft hij bij de minister van VWS ingediend.

Bij een positieve beslissing ziet het ernaar uit dat ik een mooie promotie tegemoet kan zien. Waarvoor ik u op deze indirecte wijze hartelijk wil danken.

Dit tafereel zag ik vanmorgen.
'Moet vastgelegd,' dacht ik, 'dit beeld betekent iets.'
Ik trok een camera en drukte op tijd af, net voor de vogel opvloog.

Ik heb gedurende twee uur geprobeerd een begeleidend tekstje te schrijven, maar ik blijk niets zinnigs over dit beeld te kunnen melden.

'Moet ook niet,' denk ik nu, 'waarom altijd dat geïnterpreteer. Ze zeggen toch dat we in een beeldcultuur leven? Laat dat fotootje dan 's voor zichzelf spreken.'

Nou, goed dan.
Wat hebben de fotografen het toch makkelijk.

Kiezers die zich in hun keuze voor een bepaalde politieke partij laten leiden door beeldtaal, kunnen bij deze verkiezingen in ernstige verwarring geraken.

Bij een vluchtige beschouwing ligt het voor de hand de poster met het schrandere koppetje van het schattige hondje toe te schrijven aan de Partij voor de Dieren.
Daardoor zou de SP wel eens ten onrechte stemmen kunnen winnen onder potentiële stemmers voor de Dierenpartij.

Is het mogelijk een klacht in te dienen bij een verkiezingsaffichecommissie?

De Partij voor de Dieren koos een foto van haar lijsttrekster als aandachtspunt. Een mooi hoofd heeft mr. Marianne Thieme. Maar wat is het verband met het Europese dierenbeleid? Hooguit wordt nu slechts ongewenst machocommentaar opgewekt in de trant van: 'Wat een lekker dier is dat, zeg!'.

De Partij voor de Dieren had er beter aan gedaan een lief poesje op haar affiches te plaatsen.
En het zou de SP duidelijk moeten worden gemaakt dat zij de kiezers niet moet schofferen met posters voor de kinderkamer.

Vandaag vindt in Utrecht de Nationale Voorleeswedstrijd voor scholieren plaats.

Een onderzoek naar het voorleesgedrag door TNS/NIPO veroorzaakte gisteren de nodige opschudding.
Na hun moeder laten kinderen zich het liefst voorlezen door Bekende Nederlanders (zie het knipsel van gisteren).

Hier ligt een gat in de BN-markt, dat is duidelijk.
En ja hoor. Verslaggever Bob Bolleman interviewde gisteravond in het programma Music Hall een slimpieper die er onmiddellijk werk van heeft gemaakt.

'Kom er maar in, Bob!'

Een serveerster in de spelerskantine heeft een dochtertje van twee jaar dat deze dag bij oma en opa is gestald - grootouders die haar broertje en zusje hadden kunnen zijn.

Op de tribunes zitten zeven vrouwen die in hun buiken toeschouwers hebben meegevoerd die nog geboren moeten worden.

Een terreinknecht is van plan na afloop van de wedstrijd een kind bij zijn vriendin te verwekken.

En wat bracht de bet-over-overgrootmoeder van 47 ervan terecht?
Ze werd afgeslacht.

'Seksuele intimidatie' Ben je gek! Ik vond het altijd wel geinig.
Maar als ik alle vrouwen zou hebben aangegeven die 'per ongeluk' aan mijn lekkere kontje hebben gezeten, waren veel café's op de fles gegaan, hadden de rechters overwerk gehad en lag het landelijk percentage echtscheidingen stukken hoger.'

Mike van der Molen, ex-uitsmijter

Er zijn al rijke, drukke ouders die driemaal per week een bekende Nederlander inhuren om hun kindje voor te lezen.

Maandag: Boris
Woensdag: Carry Slee
Vrijdag: Sinterklaas (Sinterklaascentrales kunnen zo het hele jaar open blijven.)

De afgelopen dagen veel beelden gezien van gymzalen, ter illustratie van nieuws over de eindexamens die momenteel worden afgenomen.

Hoe lang geleden het ook is dat je er zelf zat, je voelt ogenblikkelijk je maag samentrekken van de zenuwen, want het zijn dezelfde tafeltjes en stoeltjes die in eenzelfde gymzaal op dezelfde wijze staan opgesteld.

Nieuw zijn de flesjes. Het is kennelijk toegestaan dat tijdens het examen gedronken mag worden, want nagenoeg alle kandidaten hebben flesjes water of frisdrank op hun tafeltje geplaatst.

Trouwens, op straat zie je bijna geen jongere meer zonder flesje in de hand.
Zittend in de stilstaande trein zag ik twee jongens en meisjes met elkaar staan praten op het perron, alle vier met een flesje in de hand. Om de zin namen ze een minislokje water.

Toen de trein reed, tastte ik in mijn tas naar mijn flesje Light, want ik ben aangestoken door al het openbare gedrink om me heen.
Maar met een flesje in de hand over straat lopen durf ik (nog) niet.

Voor het eind van dit jaar zijn alle problemen in Nederland bespreekbaar.

'Een zorgelijke situatie', vindt onderzoeker Nak de Weert, directeur van het Nak de Weert Instituut.
'Als mensen hun problemen bespreekbaar hebben gemaakt, neemt hun animo daadwerkelijk iets aan het probleem te doen vrij snel af. Zij nemen genoegen met 'het bespreekbaar zijn' van hun probleem.
Als er op korte termijn niet een paar nieuwe problemen bijkomen, ontstaat een problematische situatie voor de Probleemoplossende Industrie van ons land. Therapie- en psychologiecentra bijvoorbeeld constateren een dalend aantal cliënten, zodat steeds vaker tot sluiting moet worden overgegaan.'

Nak de Weert vindt dat hier een taak voor de overheid is weggelegd.

'Een nationale campagne zou de mensen moeten aansporen eens goed bij zichzelf te onderzoeken of er niet een probleem is dat bespreekbaar gemaakt moet worden.'

Hier vermoeden we een probleem dat nog bespreekbaar gemaakt moet worden.

Mannen die, aangestoken door de gladheidshype, een behandeling Definitief Ontharen hebben ondergaan en daar spijt van krijgen...

Prof. dr. Nak de Weert is blij met onze tip.
'O ja? Kan men definitief worden onthaard? Hebt u voor mij het adres van een kliniek of salon waar ik dat kan laten doen?'

De EO toonde vanmorgen op Radio 1 overtuigend aan dat door europarlementariërs van ChristenUnie en SGP op zeer discutabele wijze wordt gesjoemeld met vergoedingen en declaraties.

Gevoegd bij het bericht dat 9 van de 10 Nederlanders niets christelijks kunnen ontdekken in het beleid van de huidige, door het CDA gedomineerde regering, versterkt dit de mening dat het christendom tot de achterhaalde godsdiensten is gaan behoren.

Het gaat hard bergafwaarts.
Adam Curry, die als dominee voor Radio Veronica in Las Vegas huwelijken gaat inzegenen, leidt de volgende fase in: de christelijke religie als achterlijke godsdienst.

Het bombardement van STER-spotjes over plaskrachten en erectiestoornissen leidt tot een forse toename van het aantal wildplassers en billenknijpers.

Omdat de Gouden Palm van het filmfestival van Cannes is toegekend aan 'Fahrenheit 9/11' van Michael Moore, is het waarschijnlijker geworden dat de film in Amerika nog voor november door een groot publiek kan worden gezien, waardoor George Bush - Michael Moore is ervan overtuigd - de verkiezingen gaat verliezen.

(Welke Nederlandse documentairemaker maakt een film over onze bijdrage aan de oorlog in Irak, waardoor de regering Balkenende II moet aftreden en de militairen onverwijld worden teruggeroepen?
Docu's over André Hazes, Ramses Shaffy, Johan Cruyff en andere BN-ers zijn er nu genoeg gemaakt.)

Hard gewerkt vandaag.
Heb geprobeerd een advertentie met veel tekst uit de ochtendkrant begrijpend te lezen.

'Aanbesteding voor de pilot 'Reïntegratie door Opstapbanen''

Ik beschouwde het als een goede test voor het meten van mijn denkvermogen.

'Zijn hersenen-op-leeftijd nog in staat deze op het oog ondoordringbare letterbrij te doorgronden'- was de onderliggende vraag bij mijn puzzelwerk.

Ik ben eruit; ik meen te begrijpen wat de bedoeling van de advertentie is.

Zeer kort door de bocht:
De Gemeente Den Haag wil, uit ideëel motief (bevorderen van de zelfredzaamheid), langdurig werklozen aan een vaste baan helpen.
Ze heeft daartoe de Opstapbaan bedacht ('een nieuw instrument').
De gemeente zoekt nu middels deze advertentie naar firma's die voor 100 werklozen, bij wijze van proef, een vaste baan gaan vinden (vrije marktwerking).

Daar komt heel wat bij kijken. De Opstapbaner (die benaming verzin ik hierbij) dient begeleid en geschoold, er moeten diagnoses van zijn situatie gemaakt, trajectadviezen opgesteld, de werkgever kan een tijdelijke reïntegratiepremie krijgen, er moet ook teruggekoppeld naar de afdeling Werkkompas van de dienst SZW, enzovoorts. Klik de advertentie leesbaar als u het ook eens wilt proberen.

Op grond van de kennis die ik mij nu heb eigen gemaakt en aan de hand van persoonlijke instrumenten (de natte vinger en het water), durf ik een resultaat van de pilot van het Opstapbanenproject te voorspellen.

Eind 2005 zullen 4 van de 100 werkloze Opstapbaners een vaste baan hebben gevonden. Een operatie die ettelijke miljoenen euro's zal hebben gekost.

Ik hoor het commentaar:
'O, wat zijn we weer lekker cynisch. Wat is het toch makkelijk vanaf de zijlijn alles af te kraken.'

Mijn antwoord:
Ik ben niet cynisch. Mijn voorspelling getuigt van een optimistische visie. De vier mensen die zich in het woordenbombardement en het trajectdoolhof van de Opstapbaan hebben staande gehouden, dienen hogelijk geprezen en van een riant salaris voorzien.

Het feest was zeer geslaagd en dat was voor een groot deel te danken aan de kwaliteit van de levende luchtmuziek die er werd gespeeld.

De band bestond uit een virtuoze sololuchtgitarist, een solide luchtbassist en een dijk van een luchtdrummer.

Het dak ging er regelmatig af!
En deze topluchtmuzikanten beschikten over een enorm repertoire - wat je ze ook vroeg, ze speelden het meteen.

Er zijn ook mensen die, na even naar buiten te zijn gelopen om het weer te proberen, opgelucht ademhalen en zachtjes, in zichzelf juichend zeggen:
'Het is godzijdank veel te koud om naar het strand te gaan, Six Flags te bezoeken, of te picknicken in de vrije natuur. Hoi! Hoi! Hoi!'

Evert is zo iemand.

Tegen Jacqueline heeft hij gezegd:
'Wat jammer nou van het weer! Evertje moet niet nog een keer kouvatten. Weet je wat, schat? We halen lekkere dingetjes in huis en maken het voor onszelf knoeppie gezellig.'

'Knoeppie - wat is dat nou voor een belachelijk, overdreven woord', denkt Jacqueline.

Vraag me niet langs welke wegen ik er kwam, maar tijdens een potje surfen bevond ik mij op een gegeven moment in de bibliotheek van de Universiteit van Iowa.
En daar bleek zich een groot digitaal DADA-archief te bevinden.

Moet je nu toch 's even kijken wat een prachtcollectie boeken, pamfletten en tijdschriften in Iowa wordt bewaard.

Ze hebben bijvoorbeeld een set afleveringen van De Stijl, het tijdschrift dat Theo van Doesburg van 1917 tot 1932 redigeerde en je kunt er ook in bladeren, of de vergrote pagina's downloaden.

Is het kledderig naïef aan het worden als ik weer 's de loftrompet steek over dit ongelooflijke medium?
Sorry, ik kan het nog steeds niet 'gewoon' vinden als ik zo'n site tegenkom.

Na een intensieve cursus van drie maanden, waarin zij met behulp van rollenspel door daartoe ingehuurde acteurs het moment had geoefend, vonden haar docenten dat zij er klaar voor was.

Vanmiddag heeft Ineke, kersverse mental coach, haar eerste gesprek met een echte risicojongere van allochtone afkomst.

Zij is erg zenuwachtig. Voor de zekerheid heeft ze een paar lespuntjes met ballpoint in de palm van haar hand geschreven, dus als het moet kan ze nog altijd even spieken.

Vanwege de vulgariteit van het onderwerp stelt de onderzoekscommissie de vraag met grote schroom en terughoudendheid.
Maar het lichaamsdeel wordt in de aanklacht nadrukkelijk genoemd en ook de New York Times vermeldt het onomwonden.

Het onafhankelijke onderzoek eist, dat alle factoren die tot de beschuldiging aanleiding hebben gegeven, worden gewikt en gewogen.

Zouden de onderzoekers, achter gesloten deuren, een blik mogen werpen op het achterwerk in kwestie?

Van bevriende zijde ontving ik een prentbriefkaart, die zich goed leent voor nader historisch-sentimenteel onderzoek.

Na vergelijking met het exemplaar dat zich in de fotocollectie van het Haags Gemeentearchief bevindt, weet ik dat de foto in 1955 is gemaakt door J. v.d. Hoek. Op een moment dus, dat ik me naar alle waarschijnlijkheid in het schoolgebouw op de achtergrond moet hebben bevonden.

Een supervergroting van alle ramen levert geen bruikbaar argument voor deze veronderstelling. Ik heb niet gezwaaid naar fotograaf J. v.d. Hoek.

Ik ga voorbij aan alle details die nog onderzocht moeten worden - antennes, markiezen, automodellen - ik concentreer me op het straattafereel rechts beneden, aan de rand van de kaart (zie de detailfoto).

Dat daar een melkwagen van de Sierkan met twee melkbussen geparkeerd staat, is geen sensationele ontdekking. De melk werd toentertijd aan huis bezorgd (de melkman belde aan, kreeg van de klant een melkkoker mee, die werd volgetapt aan de bus op straat) - dit alles is bekend. De middenstand in de jaren vijftig is uitvoerig beschreven.

Schokkend materiaal echter levert het beeld van de fiets, die enige meters vóór de melkwagen is opgesteld.
Want het rijwiel staat los in de ruimte!

De fiets balanceert op één pedaal die op de stoeprand steunt. Het is een stalling voor de korte duur. De fietser (postbesteller?) doet even een brief in een bus, springt binnen enkele seconden weer op het zadel en rijdt verder.

Ik was deze wijze van fietsstallen geheel vergeten. Ze stamt uit een tijd toen de fietsen nog niet waren uitgerust met luxe, uitklapbare standaardjes (een deelstudie die nog zal volgen).

Het beeld schreeuwde om praktisch veldonderzoek.
Kan een fiets ook in 2004 nog worden gestald op de enkele pedaal?

De foto's bewijzen: het kan!
Een grote opluchting heeft zich van me meester gemaakt. Zolang er stoepranden zijn, kan ik mijn fiets zonder hulpmiddelen los, rechtop in de ruimte laten staan.

Ik vind dat ik mooi werk heb. Het is misschien maatschappelijk niet zo relevant, maar het schenkt grote voldoening.

Hemelvaartsdag, 2004

Waarom zo politiek-correct, Freek?

Het is juist nu tijd linkser dan links te worden.

Juist nu moet geroepen worden dat alle productiemiddelen aan het volk moeten komen.

Waarom?

Daarom!

(En alle nutsvoorzieningen moeten ook aan het volk teruggegeven; binnenkort draait een of andere Welch - hij heeft een hoge hoed op en rookt een dikke sigaar - de knop om of de kraan dicht en zitten wij zonder stroom of water.)

Weer is een jazzgigant overleden: Elvin Jones - de meesterdrummer achter John Coltrane, tijdens diens topjaren.

Elvin Jones was een buitengewoon energieke, dynamische drummer.
Hij werd 76 jaar en drumde tot het einde.
Dat einde was dramatisch.
Op de site van de Slagwerkkrant vond ik een verslag van zijn laatste optreden.

"Elvin Jones came out, couldn't walk and had to be helped by his wife and the band members. His wife gave him the sticks and the band started playing a bebop-like tune. The stick in his right hand (hitting the cymbal) kept slipping back and he needed to reposition it. As the performance continued, he looked more ill...in fact, he closed his eyes once, and grabbed his stomach as if he was in pain. At the end of the performance, his wife whose name I couldn't catch, came out and said that Elvin Jones was very ill. She also said that he had not eaten anything that day but that she had fired his prior 3 physicians when they said that he was dying and decided to take care of things herself, booking him continuously until July. Elvin did not said a word all night long. He stayed there, sitting by his drums for about 20 minutes after the performance was over. We all gave him a standing ovation, I guess is the way of thanking him for what he has done. He did wave goodbye as he was helped out of the stage."

Terwijl ik dit verslag zit over te tikken, denk ik: wil ik dit wel weten?
Ik ga een CD draaien met Coltrane en Elvin Jones.

Dat ziet Ria toch echt verkeerd.

Doordat de plastische chirurgie zo populair is geworden - onder alle vrouwen, ook feministische - kampen velen met een te nauw velletje.

Ruim veertig procent van de vrouwen zit momenteel in een te nauw velletje.

Die vrouwen hebben grote problemen met mannen als Ruud - enthousiast, warm, lichamelijk, ruim in hun velletje en 65 - want bij een iets te amicale spontane omhelzing moeten ze terug naar hun chirurg.

Het plan was: met Hemelvaartsdag er een dagje op uit.
'Zomaar ergens picknicken in de vrije natuur.'

'Ik wou dat ik zo'n voorstel - net als Lodewijk de Waal dat altijd doet - met negatief advies aan mijn achterban kon voorleggen,' dacht Evert, 'maar Jacqueline heeft het plan bedacht, ze is ook mijn achterban en ze accepteert geen negatieve adviezen.'

Nou ja, ze hadden nog één dag om 'eruit te komen'.

Terwijl tegen Camiels verhitte CDA-hoofd geen lijm bestand blijkt - hij knalt van ambitie van de verkiezingsborden - is zijn eerste positie overgenomen door twee vrouwen.

De leuze is simpel en doeltreffend: 'Laat Europa niet rechts liggen'.
De Europese politiek is te complex en ondoorzichtig om in een zinnetje te vatten, zodat teruggrijpen op de klassieke links/rechts-tegenstelling een voor de hand liggende oplossing biedt.

De foto lijkt een still uit een Franse filmhuisfilm, waarin twee Parisiennes in één shot gedurende vier uur alle vrouwenproblemen van dit moment bespreken.
Maar nee, klopt niet - één vrouw lacht en in die films wordt nooit gelachen.

Wie zijn de twee hoofdpersonen?
Gun je even de tijd en je herkent de rechter: Femke natuurlijk.
Zij kijkt geamuseerd en begeesterd naar de vrouw, die op dit moment de slogan reciteert: 'Laat Europa niet rechts liggen!'

Op verzoek van de fotograaf doet de linkervrouw er nog een schepje linkse retoriek bovenop. Met een dramatisch uitgestoken hand, galmt zij:
'En daarom kameraden, het is nu of nooit, we staan aan de rand van de afgrond, we kiezen voor de lichtende toekomst die ons behoort. Kies links! Laat Europa nooit en te nimmer rechts liggen!!!'
Waarna de vrouwen gillachend in elkaars armen vallen en de fotograaf twee duimen opsteekt.

Wie de linker stand-up comédienne is, weten wij niet. Het affiche verbeeldt de boodschap dat Femke haar leuk vindt.

Van asielzoekerscentrum tot verwijdercentrum tot vertrekcentrum - de Rijksdienst voor de Monumentenzorg zou Ter Apel tot Nationaal Gedenkteken moeten verklaren.

'Zo gingen we in Nederland in het begin van de 21e eeuw met vreemdelingen om.'

Storend zetfoutje in bijgaand knipsel.
Burgemeester Broertjes zegt: 'Het uitzetbeleid is nu sluitender dan toen.'

Moet zijn: stuitender.

De nieuwe regels van het IOC komen voor mij aan de late kant, maar het ideaal is onveranderd hooggestemd gebleven, de ambities zijn onverminderd groot, dus het moet haalbaar zijn:

eerst van geslacht veranderen, dan een gelijkgestemde vriendin zoeken, keihard samen trainen en op de Olympische Spelen van 2008 in Peking goud behalen bij het synchroonzwemmen voor dames-duo's.

We dachten dat hij het leuk zou vinden.
Maar hij was woedend.
Er was ook niets lekkers bij de koffie.

De teleurgestelde redactie

Als een oude man, wijzend op zichzelf, aan je vraagt:
'En? Hoe oud denk je dat deze jongen is?' -
moet je altijd antwoorden:
'Zesenzeventig?'

Je laatste functioneringsgesprek wordt gevoerd door twee artsen.
Daar hoef je gelukkig zelf niet bij te zijn.
En de uitslag laat je volkomen koud.

Uit wrok dat hij zijn geboorte niet zelf had kunnen regelen ('Ze hebben er een puinhoop van gemaakt', zei hij vaak tegen zijn vrienden), regelde hij zijn begrafenis tot in de kleinste details.

'12.02 uur - De kist, gedragen door zes in het wit geklede jonge vrouwen, wordt de aula binnengedragen.'
'14.07 uur - Op het graf wordt de Eeuwige Vlam ontstoken.'

Als alle 65-plussers die hun AOW niet echt nodig hebben, het uitkeringsbedrag nu eens zouden schenken aan hardwerkende jongeren die maar net rond kunnen komen en veel mooie plannen willen verwezenlijken?

Helaas is het kenmerk van 65-plussers dat ze hun idealisme onderweg zijn kwijtgeraakt.

Laatst hoorde hij zichzelf zeggen:
'Ach, je bent zo oud als je je voelt',
waarna hij zich op slag twintig jaar ouder voelde.

Er komt een moment waarop je zo oud bent geworden, dat je kunt zeggen: jongens, vergader maar lekker in je torentje, maar wat jullie ook besluiten over prepensioen, verlofsparen, of levensloopregeling - mij gaat het godzijdank niet meer aan.

Jouw levensloopje hoeft eindelijk niet meer te worden geregeld.

De 400 duizend bijstandsgerechtigden moeten van minister Zalm huishoudelijk werk gaan doen. Anders verliezen ze hun uitkering.

Kan iedereen stofzuigen?
Als Zalm nu vandaag eens het goede voorbeeld geeft en de vergaderkamer van zijn collega-ministers in het Catshuis een goede zuigbeurt geeft. Gottegot, wat een vieze bende is het daar.

Een strandterrasje pakken... ja, leuk! Maar als je pas om twaalf uur vertrekt, weet je wat er gebeurt.
Ik wist het, maar zei niks, want ik wilde van Jacqueline niet te horen krijgen, dat ik de eeuwige zwartkijker ben, die eropuit is haar zondag te bederven.

We namen een B-weg, maar tevergeefs. Nog geen halfuur onderweg en we stonden klem in een file die tot den einder reikte.
Aan mij lag het niet. Ik bleef opgewekt en schilde appels, zong mee met de liedjes-CD van kleine Evert en wees op waterhoentjes in het kanaal en reigers aan de kant.

De bron van groeiend onheil lag voor ons. We hingen achter een poenige cabriolet met twee gasten met petten. Bloot bovenlijf, tatoeages all over, stampende dance-muziek.

Okay, allemaal nog te doen. Maar de stoelen...
Elk van de twee autostoelen had een overtrek van zwarte stof, waarop een gigantische witte doodskop stond afgebeeld. Aan de achterkant.

Kijk 's drie kwartier tegen twee hologige schedels aan... En dan min of meer opgesloten in de auto zitten. Je kan er bloednerveus van worden.
Jacqueline werd het. Ze gaat dan ruziemaken over de kleinste kleinigheden.
'Jij had toch even kunnen nadenken toen je m'n zonnebril op tafel zag liggen?! Ik heb stekende koppijn. Bedankt.'

Toen kwam de zijweg en de ontsnapping.
Ik stop hier, want ik wens iedereen een gezellige voortzetting van deze zonnige zondag.

Evert

P.S.
Ik vergeet melding te maken van een positief puntje.
Jacqueline en ik weten het nu zeker: we kiezen definitief voor cremeren i.p.v. begraven.

Hij heeft opnieuw een onthulling in petto. Topjournalist Seymour M. Hersh doet in The New Yorker uit de doeken, dat aan de behandeling van Irakese gevangenen in de Abu Ghraib-gevangenis een beslissing van Secretary of Defense Donald Rumsfeld ten grondslag ligt.

Het nummer van The New Yorker komt maandag uit, maar het artikel is al op internet te lezen.

'The roots of the Abu Ghraib prison scandal lie not in the criminal inclinations of a few Army reservists but in a decision, approved last year by Secretary of Defense Donald Rumsfeld, to expand a highly secret operation, which had been focussed on the hunt for Al Qaeda, to the interrogation of prisoners in Iraq. Rumsfeld's decision embittered the American intelligence community, damaged the effectiveness of élite combat units, and hurt America's prospects in the war on terror.'

De regering Bush ontkent de beschuldigingen in alle toonaarden. Maar Seymour Hersh heeft vaak (altijd?) gelijk gekregen.

Langs de webradiostations zeilend, word ik getroffen door het droge geluid van een eenzame piano. De pianist neuriet mee.
Dat moet hem zijn: Glenn Gould. En de muziek snijdt dwars door de ziel (ja, als het om de inwerking van muziek gaat, durf ik dat woord best gebruiken).

En de muziek stroomt door.
Radio B.A.C.H. is een Poolse zender die uitsluitend muziek van Bach uitzendt.

Geluk - nog zo'n woord.

De voorspelling over de terugkeer van Camiel naar Nederland (zie 'Twee haantjes' van gisteren), krijgt een bevestiging in een citaat op de website van free4all:

Eurlings:
'Mijn overstap naar Brussel zien de partij en ik als een diepte-investering in mijn persoon. Ik kan veel internationale ervaring opdoen. En ik ga er voor knokken om er iets moois van te maken in het Europees parlement. Maar er komt een dag dat ik terugkeer naar Den Haag. Dat kan al over drie of vier, maar misschien ook over acht jaar zijn.'

Zullen we Camiel de komende jaren de hemel in prijzen voor het mooie werk dat hij in het Europees parlement verricht' Zijn partij gaat dan wellicht nog dieper in hem investeren.

De vier werklozen die aan een baan werden geholpen, zijn vermoedelijk zeer goed terechtgekomen: zij startten een eigen reïntegratiebureau.

De Streekraad Oost-Groningen spreekt van een teleurstellend resultaat.
Dat valt mee.

Vergeet niet dat de 1796 werklozen die geen baan vonden, toch een tijd in de illusie hebben geleefd dat 'er wat werd gedaan' aan hun situatie.
Zij werden voortdurend opgeroepen door 'hun' reïntegratiebureau, zij voerden persoonlijke gesprekken en namen deel aan gewichtige testen.
Zo werden zij geprikkeld niet bij de pakken neer te gaan zitten of in bed te blijven liggen.
Op verjaardagen en feestjes telden zij mee. 'Ik zit in een reïntegratietraject!' En niemand die dan doorvroeg.

Is het een idee nog een paar miljoen beschikbaar te stellen en de werklozen van Oost-Groningen permanent te reïntegreren?

Die zeven reïntegratiebedrijven onmiddellijk dumpen en sluiten - een primitieve, primaire reactie - is ook geen oplossing: de werkloosheid in Oost-Groningen zou met vele procenten omhoog schieten.

Dat Paul en Camiel als eersten op de borden zouden hangen, was voorspelbaar.
Twee haantjes de voorsten.

Het sympathieke postertje van Paul - zwart/wit, met een tekening van Len Munnik (voor een vriendenprijsje?), zal binnenkort door het kleurengeweld van de groten worden overdonderd.

Camiel is al begonnen met overdonderen.
Goedendag! Camiel wil wel.

Het CDA-affiche leidt tot een stroom van associaties.

Hier wordt de nieuwe vedette van de herboren operette aangekondigd.
Eindelijk is een 'Nieuwe Jacco van Renesse' opgestaan.

Dit is geen foto, maar een tekening van Hans Borrebach.
De cover van het meisjesboek 'Heleentjes Droom' uit 1936.

Het Europese congres danst.
En de eerste dans - een wals - is voor Camiel, die met de vrouw van de Duitse president over de dansvloer wervelt.

Lichte paniekaanval.
Camiel wordt weliswaar gedurende enkele jaren in Brussel en Straatsburg opgeborgen, maar hij zal terugkeren in de vaderlandse politiek. En hoe!

In een korte angstflits zien we een Nederlands straatbeeld met op alle kruispunten en pleinen grote billboards met uitsluitend dit stralende, tien keer zo grote hoofd.

Stel ik was een baas die een jong personeelslid zocht, dan zou ik de jonge sollicitant(e) bijgaand knipsel te lezen geven.

'Zou je voelen voor zo'n functie?', zou ik vragen.

Als de sollicitant zou antwoorden:
'Ja zeg! Aan mijn hoela! Onder het mom van werkervaring opdoen, een beetje met meneers golfclubs lopen sjouwen. Zie ik zo bleek! Ik krijg liever een uitkering dan dat ik me voor dit golfkarretje laat spannen' - dan zou hij/zij een grote kans maken op de openstaande functie.

Als de kandidaat na lezing van het artikeltje zegt: 'Sorry, maar mag ik even naar achteren?' - en ik hoor kotsgeluiden uit het toilet, dan zou hij/zij bij mijn bedrijf meteen aan de slag kunnen.

Gisteren hebben leerlingen van het Northgo College in Noordwijk het wereldrecord striptekenen verbeterd met een stripverhaal van 202,60 meter.

'Het onderwerp van de strip: normen en waarden uit alle culturen. De hoofdpersoon, premier Balkenende, gaat langs alle werelddelen om te kijken welke normen en waarden voor ons nog belangrijk kunnen zijn. Onderweg gebeuren natuurlijk allerlei dwaze dingen die hem eerder verder van zijn doel afbrengen dan dichterbij.'

Op de foto in het Algemeen Dagblad is duidelijk te zien dat de heer Balkenende op komisch-satirische wijze is afgebeeld.
Dit mag toch niet? De heer Balkenende heeft meer dan eens aangegeven dat hij niet grappig wenst te worden afgebeeld.

Wat moet er van deze jongens en meisjes terechtkomen als hen op jeugdige leeftijd wordt geleerd hun minister-president belachelijk te maken?

We nemen aan dat tegen de schoolleiding een kort geding zal worden aangespannen, waarin wordt geëist dat de langste strip ter wereld wordt vernietigd en dus niet in het Guinness Book of Records kan worden opgenomen.

'Ik ben helemaal bij.
Ik heb de HELE videofilm van de onthoofding gezien.
Ik heb ALLE foto's van de gevangenenbehandeling in Bagdad gevonden.
Ik heb het videofilmpje uit de gestolen camera van Máxima gedownload.

Wat zou je, met al die perscensuur, zonder internet moeten beginnen?'

Mike van der Molen, nieuwsfreak

Hoi!

ff 112 aub
Ieder1 :(
Drnkn & stnd.
Rbags x ontvwd.
Stuur g1 ambu, maar bgrfnsndrnmr.
Sta in Drpstr tgn bm.

Gr!
WD-FF-67

De krantenkoppen reppen van doden en felle strijd - ik heb iets anders aan het hoofd. Ik moet vandaag naar buiten, dus is het weerbericht op dit moment mijn belangrijkste nieuwsbron.
Ik wil weten waar ik aan toe ben.

Wat is het verschil tussen Beetje, Wat of Weinig (vandaag)?

In ieder geval laat ik mijn AFRITSBROEK nog maar even in de kast.

Ha happy mensen!

Dat wist ik helemaal niet: de VPRO doet aan dating! Te gek goed.

Ik zat aan een leestafel in een koffiehuis, nam de kleine advertenties door op zoek naar een leuke vrouw en/of cursus en las: WWW.HAPPYVPRO.NL - EEN DATE VOOR JE HET WEET -

Ik dacht meteen aan grapjasserij, maar eenmaal thuis ingetikt, bleek het waar. Je kan op die VPRO-site heel makkelijk een profiel aanmaken, een fotootje erbij plaatsen en je wensen kenbaar maken.

Ja en nog vertrouw ik het niet helemaal. Denk ik dat de VPRO-ers achter die site mij zitten uit te lachen. Dat het toch allemaal weer een ouderwets 'typisch VPRO-geintje' is. Maar nee, zo kan je niet spelen met de diepste gevoelens van mensen. Dus ik ga ervan uit dat het echt is en de VPRO nieuwe wegen inslaat.

Gelukkig hoef je niet uitvoerig in te vullen wat je van je aanstaande allemaal wilt en verwacht, want daardoor ben ik de laatste jaren zo afgeknapt op al dat dating-gedoe. Ze spiegelen het allemaal te rooskleurig voor. Ik ben geen superman, dus zoek ik ook geen droomvrouw.

In mijn profiel heb ik het bescheiden gehouden. Als ik een vrouw tref die ook van gadgets houdt - robotjes, jaren zeventig meubilair, Mortimer en Blake-strips, polshorloges met kompas - is het mij allang goed. De rest komt (misschien) wel later.

Als ik nou zo iemand zou vinden in VPRO-kring...!
Want dat is het goeie: mensen die zich inschrijven op HAPPYVPRO.NL zijn als het ware al voorgeselecteerd. Vrouwen die vallen op Boris Idol zitten er niet bij.

Bij mij is het heikele puntje natuurlijk, dat ik - door omstandigheden gedwongen - nog bij mijn moeder woon. Dat is altijd het grote struikelblok geweest in alle relaties. Daarom hoop ik zo dat deze VPRO-date wat oplevert. Hier zitten volgens mij de wat ruimer denkende meisjes en vrouwen bij, die over mijn moeder kunnen heenstappen.

Ontzettend benieuwd! Spannend!

Enfin, kijk zelf maar op de Happy-site onder 'Alle happy VPRO'ers' naar het profiel van jullie
Driek.

Ze waren weliswaar beroemd en geliefd, maar ze hadden zich totaal afgeschermd van de buitenwereld. Ze waren altijd samen. Ze lieten bijna niemand toe in hun huis.

Dat hoort niet. Dat mag niet.
Gisteravond werden de muren rond hun privé-leven, jaren na hun dood, tot de grond toe afgebroken.

Voor het oog van de tv-camera bogen een gretige reporter en een ver familielid zich over hun meest intieme correspondentie. Liefdesbrieven werden haastig opengevouwen en saillante zinnen smakelijk geciteerd.
'Uit deze brief blijkt dus dat er sprake is geweest van een kind van Wim Kan en Corrie Vonk...?'

Een pijnlijk gênante en zieke documentaire.

Er bestaat geen 'informatie' meer die mensen NIET willen krijgen.

De Amerikanen brengen democratie.
De Nederlanders brengen stabiliteit.

Er zijn Irakezen die geen verschil zien.

Is één dode voldoende voor een Parlementaire Enquête?

Wie verzon de formulering dat wij wel politiek aan de oorlog in Irak deelnamen, maar militair niet?

Je komt in je leven langs onbekende terreinen, onontgonnen gebieden, waarvan je gaat vermoeden dat je ze niet meer zult betreden. De tijd is te kort. Je moet het toegeven: veel onbekends blijft gesloten. De homo universalis is lang geleden uitgestorven.

Zo lees en hoor ik over de uitreiking van de musical-awards. Namen van voorstellingen en sterren. En ik ken er niet één. Nimmer bezocht ik een musical. Aan de publiciteit te oordelen is de musical een belangrijk segment geworden van het Nederlandse culturele leven.
En het gaat geheel aan mij voorbij.

Heb ik spijt?
Nee, niet echt. Als ik een musicalfragment hoor of zie, ben ik er als de kippen bij om het uit te zetten of weg te zappen. Onbekend maakt onbemind.

Misschien ben ik in een volgend leven een groot musicalliefhebber. Maar ik denk van niet.

In 1956 wonnen ze de jazzpolls van alle grote Amerikaanse tijdschriften in hun instrumentale categorie:
Ray Brown, bas (links), Barney Kessel, gitaar (midden) en Shelly Manne, drums.

De plaat The Poll Winners werd een hit. Ik draai 'm (inmiddels een 20 BIT, Remastered CD) nog regelmatig. De muziek is helder, subtiel, de drie muzikanten spelen soepel op elkaar in en het swingt behoorlijk.

Het trio is niet meer - Manne overleed in 1984, Brown in 2002 en Kessel donderdag j.l.

Uit de krant leer ik dat Barney Kessel 80 jaar is geworden en op ongeveer duizend platen heeft meegespeeld en dat hij aan de meest uiteenlopende studiosessies heeft deelgenomen. Hij schijnt zelfs te hebben gespeeld op platen van Elvis Presley, The Coasters en de Beach Boys (Pet Sounds).

Hoe klonk Barney Kessel?
Eerlijk en bescheiden. Hij vond dat het moderne gitaarspel veel te hard werd versterkt, waardoor de essentie van het gitaargeluid verloren ging.

Aan: De Bie
Van: Mike van der Molen

Subject: ontploffing

De Bie!

Wat ik me afvraag is van: nou filmen ze tegenwoordig alles wat los en vast zit, maar waarom krijgen we nooit 's zo'n aanslag recht voor de camera te zien?

Begrijp je wat ik bedoel?

Ze staan te filmen in dat stadion van Tjettjenie, of weet ik hoe het heet, ze laten die hoge gasten zien, ja? Dan zie je een oud mannetje op de tribune zitten en klinkt er een keiharde knal en was er een explosie ergens ver weg achter dat mannetje.

En dan zien we de tribune weer waar die hoge gasten zaten en er is veel paniek en rook en dan wordt de hoogste gast uit de puinhoop getrokken. Nou ja, wat er van over is. Komt niet meer goed, zie je zo.

En dan valt het nog mee, dat je dat te zien krijgt. Soms gaat er een bom af, terwijl de camera loopt, maar die staat een paar kilometer verderop. Zie je een rookpluim boven de huizen uit. Ja, hoor 's, daar schieten we natuurlijk geen reet mee op.

Wat ik wil zien is gewoon het moment zelf. Begrijp je dat, De Bie? Ik wil weten hoe of dat het is, een explosie. Dat wordt altijd gezegd van daar en daar was een aanslag, maar dat je die nooit ziet is toch gewoon te gek voor woorden? Wat zijn dat voor journalisten bij de televisie?

Of is het zo, jij weet dat, jij hebt er verstand van, dat ze die opnamen wel hebben, maar niet durven uit te zenden? Zou echt schandalig zijn dat ze dingen verbergen. Ik betaal ervoor, De Bie, om te kunnen zien hoe het echt zit.

Zoek dit uit, De Bie, wil je? Ook in je eigen belang.
Want als ik, laat ik zeggen, binnen twee dagen geen antwoord heb, ga ik met mijn verhaal naar de Telegraaf. Dat de publieke omroepen de kluit belazeren. Hebben ze grote oren naar.

Snappez-vous, De Bie?

Groetjes,
Mike

1.
Nieuw werkwoord: minimisen.
Uit: 'Militairen dienen in hun training te leren hoe ze hun frustratielèvel kunnen minimaizen.'

Die militairen krijgen daar 'een andere mindset' door.

2.
Dat in spreektaal de s verdwijnt en wordt vervangen door de sch of de z, is bekend, maar dat de hoofdstad van België Bruzzel zou heten, gaat er bij ons niet in.
(Echt waar gehoord: 'We schakelen over naar Bruzzel.' Zullen we, als dit gebruikelijk wordt, naar België emigreren?)

De CDA-ers Ormel en De Haan vertrekken vandaag op kosten van hun gastheer naar Taiwan. Buiten het Binnenhof kent niemand hen en wat ze in Taiwan te zoeken hebben is iedereen een raadsel.

Maar VVD-er Geert Wilders kennen we wel. Vorig jaar heeft ook hij een plezierreis naar Taiwan gemaakt. Met zijn vrouw. Geheel betaald door de Taiwanese regering.

En omdat Wilders hoog van de toren tettert als het om het gedrag van anderen gaat, is het gerechtvaardigd en lekker opluchtend hem eens fors te grazen te nemen.

Wat deed Geert Wilders in Taiwan? Wat was het doel, nut en resultaat van de reis? Waarom moest zijn vrouw gratis mee?

Hoe reageerden de Taiwanezen op Geert Wilders? Schrokken ze hevig, of vinden ze zo'n rare kop prachtig mooi, is gebleekt haar in Taiwan een rage geworden en heeft de Taiwanese regering een grote order in Nederland geplaatst voor de export van honderd ton waterstofperoxide?

Mijn vader was er vroeg bij: in 1955 kocht hij de eerste bandrecorder (spreek uit: bendrecorder) voor huiskamergebruik van Philips.

Een wonder, je eigen stem terughoren. Op verjaardagsfeestjes mochten alle aanwezigen een paar zinnen zeggen.
'Nee!!! Ben ìk dat?'

Ik denk dat mijn vader de recorder had aangeschaft met één doel: de zang van mijn moeder vastleggen.

Mijn zusje en ik zijn opgegroeid met de liederen van Schubert, Mendelssohn en Schumann. Mijn moeder oefende, als wij naar bed waren gebracht.
En een avond in de week kwam meneer De Groote, een amateurpianist, collega van het kantoor van mijn vader. Gedurende een paar uur werd het gehele liederenrepertoire doorgenomen.

De bandrecorder was uitgerust met een wit plastic microfoontje. Mijn vader had van gordijnroeden een geluidshengel geknutseld, zodat het microfoontje boven mijn moeder en de piano zweefde en de beste opname kon worden gemaakt.
Zodoende hebben mijn zusje en ik nu een CD met de zang van onze eigen moeder en een gesproken afkondiging van onze vader.

We laten een klein stukje horen, want dat microfoontje is, naar huidige maatstaven beoordeeld, niet goed genoeg om onze moeder recht te doen.
Ze zong veel beter dan uit deze opname blijkt; ze had een mooier, donkerder timbre, een voller geluid.

Onze moeder zong in koren en kwartetten en ze was ook wel eens op de radio. Hoe groot het koor ook was - twaalf leden, of honderd - we haalden de stem van onze moeder er zo uit.

Evert had Kleine Evert gevraagd een tekening voor mama te maken.
Kleine Evert had Nina getekend, de vaste oppas, in stralend rood, met een hele kleine donkerblauwe Jacqueline op de achtergrond.

'Weet je wat,' had Evert tegen Kleine Evert gezegd, 'dan geven we deze tekening aan Nina en dan maak jij nog een mooie tekening voor mama met bloemen erop.'
'En de zon erbij?', vroeg Kleine Evert.
'Ja, met een grote gele zon erbij', zei Evert.

Een mooie site ter introductie van het werk van Marcel Duchamp (1887-1968), kubist, futurist, dadaïst.

Wat is het toch gezellig als op moederdag de masseur komt.
Mama wordt op de huiskamertafel gelegd, papa en de kinderen gaan om haar heen zitten en ieder krijgt een stukje mama aangewezen, dat gemasseerd moet worden door precies de bewegingen van meneer de masseur na te doen.

Papa begint nu al te zeuren dat hij voor vaderdag ook een massage wil, maar dan een oosterse en de kinderen en mama mogen er niet bijzijn.

'Ja, had je gedacht,' zegt mama,' die vlieger gaat niet op, vader. We gaan de kat niet op het spek binden.'

Een boekenprogramma op televisie - het wil maar niet lukken.

Kaft heet het boekenprogramma van RTL4.
Vooraf begrepen we uit paginagrote interviews in de kwaliteitskranten, dat presentatrice Sylvana Simons weinig met boeken heeft. In het programma komen dan ook weinig boeken aan de orde. En omdat er weinig kijkers zijn, is nu al aangekondigd dat de serie geen vervolg krijgt.

Henk Spaan doet met een AVRO-cabaretje wanhopige pogingen de kijkers aan het lachen en niet aan het boek te krijgen.

Rest één formule die wellicht de moeite waard is:
Rebecca Loos gaat voor SBS6 een boekenprogramma presenteren.
Naakt.

Het is te hopen dat PSV er een paar miljoen voor overheeft.
Dit ruikt naar Beckham-Spice-toestanden.

Revelatie Freddy, de vijftienjarige Nike-miljonair, heeft een verhouding met de veertienjarige tennisbelofte Stephanie.

Van voetbal heb ik geen verstand. Of Freddy goed kan voetballen, doet wat mij betreft ook niet ter zake. Maar ik wil dit stel zien, er alles over lezen, op de voet volgen.

Met Freddy en Stephy zijn tv-programma's en krantenpagina's te vullen.

Kom op Van Raay, trek nog eenmaal de poeplap.

In de middag kreeg ik een telefoontje van mijn oude vriend George met de vraag of ik wat kwam drinken.
Maar al te graag.
Het werd nog even spannend, want de beveiliging van set en acteurs was maximaal. Maar met het wachtwoord dat George me gegeven had, passeerde ik moeiteloos alle barrières.

En zo hebben George en ik in het hoofdstedelijke P.-hotel een paar uurtjes de tijd genomen om eens helemaal bij te praten. Wat hadden we elkaar veel te vertellen, sinds we twee jaar geleden op het filmfestival van Cannes zulke dikke vrienden zijn geworden.

Daarna verplaatsten we ons naar het A.-hotel, waar ik de jongere collega's van George ontmoette. Matt en Brad bleken aardige, bescheiden mannen, die zich nieuwsgierig en leergierig toonden - prima eigenschappen voor beginnende, talentvolle acteurs.
Onder het genot van een licht hapje en een pittig drankje kletsten we honderduit over van alles en nog wat.

Er kwam een eind aan het hartelijke samenzijn toen George, Brad en Matt besloten zich op hun kamers terug te trekken om de teksten voor de opnamen van morgen te gaan leren.

Maar genoeg!
Ik heb strikte geheimhouding moeten beloven over plaats en aard van onze samenkomst, dus ik ben al te ver gegaan.
En kostbare vriendschappen zet je niet graag op het spel!

Nu had ik zo gehoopt dat ik eindelijk mijn Frans van de middelbare school eens kon gebruiken, maar nee, ze gaan the future of air travel builden, the sky is weer eens the limit en als Flying Dutchman mag ik gebruik maken van de wederzijdse lounges.

Ik zal het eens proberen.

Construire l'avenir du l'aviation?
Le ciel c'est la limite?
Le vaisseau-fantôme Hollandais?
Les salons bilatéral?

Lijkt heel wat, maar ik had er wel een woordenboek bij nodig.

Lezercorrecties:
Construire l'avenir DE l'aviation.
Les salons bilatérAUX.

In december kunnen we in de bioscopen zien hoe de Amerikanen denken dat Amsterdam eruitziet.

Veel commentaar ontving Bieslog op 'Een Zweeds liedje' (zie en hoor zondag 2 mei j.l.).
Deens sprekende lezers waren eensgezind: 'Dat is geen Zweeds, maar Deens.'

Alles op een rij geplaatst, komt het hier op neer:
De titel van de CD van Anne Sofie von Otter luidt 'Wings in the Night - Swedish Songs'.
De tekst van het lied Holder du af mig is van BjŸrnstjerne BjŸrnson, een Noorse schrijver (Nobelprijs 1903), die ook in het Deens schreef.
De componist Wilhelm Peterson-Berger is een Zweed.
Anne Sofie von Otter is een Zweedse zangers die het Deense lied met een Zweeds accent zingt.

We zijn eruit.

Nog altijd volgt een vasthoudende, gedisciplineerde groep lezers de webcam van Het Noorse Tunneltje.
Uit de opnamen die Bieslog met grote regelmaat ontvangt, blijkt dat geen enkele gebeurtenis aan de Nederlandse observatie ontsnapt.

Maar wat gebeurde er precies in de nacht van vier op vijf mei?
De Tunneltjewatchers missen een paar beelden.
Slipsporen doen drama vermoeden.

Het gebeurde elders al eerder, maar het voorstel van de deelraad Amsterdam-Noord overlastgevende aso's te dumpen in containers op afgelegen industrieterreinen, zorgt voor veel commotie.

Veel woningcorporaties vinden het een inhumaan beleid en weigeren medewerking.

Gisteravond vond voor het deelraadgebouw in Amsterdam-Noord een actie plaats, waaraan door slechts één man werd deelgenomen.

Verslaggever Bob Bolleman deed live verslag in het programma Music Hall.

Aan de directie van de STER

Geachte dames en heren,

Zoudt u zo vriendelijk willen zijn mij via de radio in de vroege ochtend niet meer te confronteren met woorden als PLASKLACHTEN en NADRUPPELEN?
Dank u.

Vandaag heeft het woord beetje de top bereikt.
Het meest gebruikte woord in de Nederlandse taal is voor de zon geschoven.

Voor de deur van het redactiegebouw werd gistermiddag een hinkelbaan aangelegd.

Omdat ik wilde weten hoe zo'n baan er tegenwoordig uitziet, vroeg ik de jonge wegwerkers of ik een baan mocht meehinkelen.

Een uur geleden werd de hinkelbaan door een regenbui helaas gewist.

Het is een grof schandaal. Bijna zestig jaar na WO2 en in sommige winkels zijn de fustjes beperkt verkrijgbaar...

Gisteren stond ik met mijn lege fustjes in de rij. Geen klein bier: probeer maar 's twee uur te blijven staan met vier lege fustjes op je nek. Velen - ouden van dagen, jonge moeders - gingen dan ook zitten op de fustjes. Waar de fustjes niet op zijn berekend. Ik zag huilende mensen temidden van bezweken fustjes.

Kwamen we aan de beurt: 'Nee, meneer, de fustjes zijn op.'
Men was nog wel bereid de lege fustjes in te nemen. Je kreeg er een bon voor. Bij inlevering zou statiegeld van de volle fustjes worden afgetrokken.

Bevrijdingsdag 2004. De fustjes zijn op de bon.

Valt er niks beters te doen achter het computerscherm, dan zoeken naar je eigen navel?

Siegfried Woldhek vertelde 13 april j.l. op Bieslog over het NABUUR-project (zie het dossier in de linkerbalk) - een vorm van rechtstreekse hulpverlening via internet.

Heeft zo'n stukje effect?
Ruim 1300 Biesloglezers namen kennis van NABUUR en een aantal van hen heeft zich aangemeld als 'virtuele buur' en helpt nu een lokale gemeenschap in een ontwikkelingsland.

Een voorbeeld.
Uit Padampur, Nepal, komt de noodkreet dat er dringend twintig latrines moeten worden gebouwd. Hevige regens en het ontbreken van goede sanitaire voorzieningen, veroorzaken elk jaar infectieziekten met vele zieken en zelfs doden tot gevolg.

De vraag: 'Kan iemand ons helpen?', wordt via NABUUR op internet losgelaten.
Heeft iemand een idee voor een ontwerp?
Weet iemand een manier om de bouwmaterialen te organiseren?
Kan er ergens geld worden georganiseerd?

Het idee werkt.
Met de hulp van 'virtuele buren' zijn de eerste drie latrines gebouwd.

Er is meer nodig. Siegfried vroeg me of ik het project nog een keer onder de aandacht wil brengen.
Graag. Dus als je even niets beters te doen hebt...

Helemáál te dol maken ze het bij de beeldbank van het Nationaal Archief.
Er staan daar 500.000 foto's on line!

Vul een gebeurtenis, jaartal, of naam in en verbaas je.
Ja, ook hier heb ik naar mezelf gezocht. Vond veel voor de hand liggende foto's van openbare gebeurtenissen, maar één foto gaf een schok: de Lange Man is vastgelegd!
Ik had de Lange Man in geen dertig jaar teruggezien en wist niet dat een foto van hem bestond.

Voor het tv-programma Het Gat van Nederland (1972-73) maakten Kees van Kooten en ik scènes die absurd (onder invloed van Monty Python?) werden beëindigd door de Lange Man. We hadden een prachtige, ruim drie meter lange jas voor hem laten maken.

Een boze man, de Lange Man.
Middenin een dialoog kwam de Lange Man plotseling tevoorschijn, wankelde met wilde armgebaren op de camera af en schreeuwde met woedende stem:
'Afgelopen! Uit! Donder op! Wegwezen allemaal!'

Gisteren weer een groot deel van de zondag verlummeld, door op internet naar mezelf te zoeken.
Narcissus on line.

Maar de webfoto-archieven die groeien en groeien, zijn ook zo verleidelijk.
De eerder geroemde collectie van het Haags Gemeentearchief bijvoorbeeld (130.000 foto's).
Je zoekt associatief op namen, straten, of jaartallen en het resultaat is verbluffend; elke straathoek is ooit gefotografeerd.

Erger: ik zoek niet alleen naar het decor van het (in mijn geval Haagse) verleden, ik bestudeer de foto's nauwgezet, omdat ik er mezelf op hoop te zien.
Een foto waarvan je het bestaan niet wist en waarop je als jongetje bent vastgelegd.

Gisteren was het eindelijk raak.
Van een gebeurtenis die vaag in mijn geheugen vastligt als een plechtige bijeenkomst met veel mensen en sprekers en muziek en opwinding, verschijnt een foto op mijn scherm. En in de drukte vind ik mijn elfjarige zelf.

Het bewijs is geleverd: die bijeenkomst heeft echt plaatsgevonden en ik ben ooit echt elf jaar geweest.

(Wilt u mij scherp en duidelijk zien (mocht het u interesseren)? Ga naar het Haagse Gemeentearchief, de fotocollectie, tik zoekwoord Rimboejagers in en vergroot die ene foto. Daar, aan de voet van die grote berk, iets links van het midden, het jongetje met het donkere petje, het profieltje naar de spreker gericht: dat ben ik.)

'Wat heb je gedaan?', vroeg een familielid, toen ik na uren achter de pc de tv weer opzocht.
'O, niks', antwoordde ik.

'De winnaar van Idols krijgt een driejarig platencontract aangeboden.'

De media brengen dit nieuws alsof een belangrijke prijs werd gewonnen.
Terwijl alle professionele muzikanten het als een straf zouden ondergaan - drie jaar aan handen en voeten gebonden, je moet er niet aan denken. Een contract voor hooguit één project kunnen ze krijgen.

Want de macht van de maatschappijen is tanende. Eindelijk krijgen de artiesten het voor het zeggen.
Daarom, Boris, als senior-advisor raad ik je: teken dat contract vandaag niet.
Ze mogen één single van je uitbrengen en daarna bepaal je zelf hoe het verder gaat.
Jij bent nu populair. Jij hebt de macht.

Herinneren we ons nog hoe wij op Europa werden voorbereid?

Als we een rondreis door alle lidstaten zouden maken, zouden we - zo leerde een rekensom - vele guldens winst maken, omdat we in de landen die we passeerden geen wisselgeld hoefden te betalen.

Achgot, wat lief waren we toen hè, twee jaar geleden.

De melodie is simpel, de tekst is zoet.
Maar elke keer als ik het Anne Sofie von Otter hoor zingen (met Bengt Forsberg, piano) grijpt het me naar de keel.

Holder du af mig, - Als je van me houdt,
holder jeg af dig - dan houd ik van jou
alle mine levedage; - alle dagen van mijn leven;
sommeren var kort, - de zomer was kort
gr¦sset blegner bort, - het gras verdort,
kommer med - maar alles komt terug,
vor leg tilbage. - ook ons spel.

Hvad du sa 'i fjor, - Wat je vorig jaar zei,
husker jeg i ¥r - herinner ik me dit jaar,
sidder som en fugl i karmen, - het zit als een vogel op het kozijn,
Kakker p¥ og sl¥r - hij herschikt zijn vleugels,
synger lidt og sp¥r - zingt een beetje en voorspelt
lykke under solevarmen. - geluk onder de warme zon.

Holder du af mig enz.

Nu godnat, godnat! - Goede nacht nu, goede nacht,
drŸmmn har mig fat, - een droom heeft bezit van me genomen,
den om dine milde Ÿjne - die van je zachte ogen,
og de tavse ord, - en de stille woorden
som af krogen fo'r, - die uit je mondhoek ontglippen,
o, de vare s¥ forflŸjne! - O, die waren zo vervlogen!

Holder du af mig enz.

Waarom ik dit liedje mooi vind?
Omdat de tekst zo simpel is en daarom misschien zo diep gaat.
Want misschien is het 'alles wat er is': holder du af mig en de herinnering aan een korte zomer die terug kan keren.

En ik vind het indrukwekkend omdat Anne Sofie von Otter het onwaarschijnlijk mooi en zacht zingt.
Het moeilijkste van zingen: zacht zingen.

Vijfenzestig gemeenten gaan niet mee met de grote PKN-fusie van de protestantse kerken in Nederland.

Bidden heeft niet geholpen. Er blijft - hoorde ik op de radio - 'een groot stuk pijn'.

De salarissen van de weerspannige dominees worden binnenkort stopgezet en ze moeten de dienstwoningen verlaten.

Wilt u een afgezette dominee in huis nemen? Er is geen kerk waarheen ze kunnen vluchten.

Lijsttrekkersverkiezingen binnen de Partij van de Arbeid.
Waarom intern, in de boven- en achterzaaltjes?

Opengooien die boel.
Een voorronde met drieduizend kandidaten.
Een wekelijkse afvalrace.
Stemmen via internet en SMS.
Als er ergens nieuwe idolen nodig zijn, dan is het in de politiek.

Op een met de hand beschreven strookje krantenpapier in de brievenbus:

An mense die woone hier

Ik will bai U klusjus werken.
Ik kan schgildere. Alles prima!
Ook in teuin werken.
Main frou zij will in de house werken.
Alles prima!
Net en goed koop.
Gaouw belle?
06 ... .. ...

Met een spijkerjackje en een rode baret zijn in het Huis van Oranje de jaren zestig van de vorige eeuw eindelijk aangebroken.