Gisteren weer een groot deel van de zondag verlummeld, door op internet naar mezelf te zoeken.
Narcissus on line.

Maar de webfoto-archieven die groeien en groeien, zijn ook zo verleidelijk.
De eerder geroemde collectie van het Haags Gemeentearchief bijvoorbeeld (130.000 foto?s).
Je zoekt associatief op namen, straten, of jaartallen en het resultaat is verbluffend; elke straathoek is ooit gefotografeerd.

Erger: ik zoek niet alleen naar het decor van het (in mijn geval Haagse) verleden, ik bestudeer de foto?s nauwgezet, omdat ik er mezelf op hoop te zien.
Een foto waarvan je het bestaan niet wist en waarop je als jongetje bent vastgelegd.

Gisteren was het eindelijk raak.
Van een gebeurtenis die vaag in mijn geheugen vastligt als een plechtige bijeenkomst met veel mensen en sprekers en muziek en opwinding, verschijnt een foto op mijn scherm. En in de drukte vind ik mijn elfjarige zelf.

Het bewijs is geleverd: die bijeenkomst heeft echt plaatsgevonden en ik ben ooit echt elf jaar geweest.

(Wilt u mij scherp en duidelijk zien (mocht het u interesseren)? Ga naar het Haagse Gemeentearchief, de fotocollectie, tik zoekwoord Rimboejagers in en vergroot die ene foto. Daar, aan de voet van die grote berk, iets links van het midden, het jongetje met het donkere petje, het profieltje naar de spreker gericht: dat ben ik.)

?Wat heb je gedaan??, vroeg een familielid, toen ik na uren achter de pc de tv weer opzocht.
'O, niks?, antwoordde ik.