Als je nu een doorsnee cd-winkel binnenstapt, moet je goed zoeken naar de cd's.
In een paar rommelige achterafhoekjes vind je er nog wel een paar.
De wanden en bakken puilen uit van de DVD's en de Games.
Is de cd aan het verdwijnen?

Vandaag in de kunstbijlage van de Volkskrant, onder de kop 'De cd is nog lang niet dood', een interview met platenbaas Maarten Steinkamp (Sony/BMG):

'De cd is nog lang niet dood. Over vijf jaar zal het nog steeds de meest gangbare muziekdrager zijn. Als je mensen maar keuzemogelijkheden biedt. Van elk album moeten verschillende versies verschijnen. Van een luxe editie met boekje, dvd en weet ik wat voor extra's tot een kaal schijfje.'

Gisteren kocht ik een voorbeeld van een superdeluxe cd-uitgave:
een zwarte 'houten' doos met tien cd's, een prachtig uitgevoerd boek, paperassen (jeugdfoto, concertflyers) -
zeldzaam live-materiaal en interviews van en met de saxofonist Albert Ayler (1936-1970).

'En? Wat heb je daar nu voor betaald?'

Dat zeg ik niet.
Sommige edities zijn zo luxueus, dat het indiscreet is naar de prijs te vragen.

Ik heb de doos gekocht:
1) 'voor mijn werk', omdat ik hem op Bieslog wilde laten zien,
2) en omdat ik houd van de ontregelende, over alle grenzen heen springende, bizarre muziek van deze te jong gestorven vernieuwer.

Ons Noorse tunneltje was weer 's even zoek.
Het is terecht.

De British Library bezit 93 gedrukte versies uit de periode 1594 - 1642 van de 21 toneelstukken van William Shakespeare.
Er zijn geen handschriften van Shakespeare bekend, dus worden die eerste gedrukte versies nog altijd nijverig bestudeerd op authenticiteit.

De British Library heeft die drukwerken nu op internet gezet.
En hoe!

Elke pagina is te vergroten, maar het is ook mogelijk twee versies vergelijkenderwijs naast elkaar op het scherm te zetten.

Met veel achtergrondinformatie en beknopte basiskennis is dit een voorbeeldige en verbluffende site.

Ga ik nu de komende weken de Othello van 1622 vergelijken met die van 1630?
Ik dacht het niet.
Maar als voorbeeld van 'wat er allemaal kan' geef ik dit adres graag door.

Grijs haar is prachtig.
Mensen met grijs haar zijn aardige, vriendelijke, vredelievende, wijze, door en door goede mensen.

Onderzoeker Nak de Weert viel zojuist hijgend binnen met zijn eerste onderzoeksresultaten.

'Nu de afschaffing van het grijze kenteken is teruggedraaid, hebben drie automobilisten met een grijs kenteken besloten, aanstaande zaterdag niet naar de grote demonstratie tegen het kabinetsbeleid te gaan.'

- Zo! U bent er snel bij. De vergadering van de Tweede Kamer is nog niet afgelopen, of u hebt al peilingen gedaan

'Rond zessen vanavond was het draagvlak in de samenleving voor de kabinetsmaatregelen, nog geen 1,5 centimeter toegenomen.'

- En dat hoopten coalitie en regering: als we een miljard euro toegeven, vergroten we het draagvlak

'Maar zo eenvoudig is dat niet. De regering wil dolgraag een draagvlak, maar ze zijn vergeten uit te leggen wat 'een draagvlak in de samenleving' precies inhoudt.'

- Als de regering een draagvlak had, zou er ook geen demonstratie worden gehouden. En die gaat gewoon door, toch

'Diverse ministers hebben de demonstranten nu al smalend uitgelachen. Dus hebben we het verband tussen smalen en opkomst gemeten. Welnu: elke keer dat Zalm smalend lacht, komen er zaterdag negenduizend demonstranten bij. En de grootste smaler, Brinkhorst, heeft in zijn eentje al twintigduizend demonstranten naar het Museumplein gesmaald eh.. sorry, gesmiled.'

Het heeft zin vanmorgen eens goed naar het hoofd van Zalm te kijken.

Als het gezichtje kleiner lijkt dan gisteren, met duidelijk zichtbare wallen onder de ogen, is het waar wat Verhagen beweerde en hebben de coalitiepartners hun bijstelling van de regeringsplannen met 1 miljard euro niet voorgekookt in een achterkamertje en heeft Zalm de hele nacht met zijn ambtenaren moeten doorvergaderen om een antwoord te verzinnen.

Als Zalm er goedgemutst bijstaat en af en toe de hooischuur opentrekt, heeft Verhagen gelogen.

En daar stond'ie opeens weer, middenin het redactielokaal: Rudo de Blaak, het vleesgeworden chagrijn, het opgewonden standje dat me op gezette tijden pesterig de les komt lezen, per e-mail of in levende lijve.

'Wat heb je nou weer voor slap stukje over gisteravond geschreven, man!', stak hij meteen van wal. 'Ben jij ineens zo'n liefhebber van André Hazes geworden? O. o, wat vond je het mooi, dat feestje in de Arena.'

'Feestje... dat heb ik toch niet geschreven? En ik heb toch ook niet beweerd dat ik die muziek zo mooi vind?' Hij had me meteen op de kast.

'Had jij als intellectueel ook niet moeten schrijven dat je in feite ontzettend bang bent voor de volkse massa? En dat je die hysterische rouwmanifestaties wansmakelijk vindt? Je collegaatjes weten anders precies hoe het zit!', en hij smeet de NRC van vanavond voor me op tafel.
?Die Elsbeth Etty dekt zich eerst heel erg in - o nee, ze heeft niks tegen Hazes - maar van dat gerouw en gehuil is ze ontzettend bang geworden.
En Jessica Durlacher verklaart alles uit het religieuze. De mensen missen God, anders zouden ze zich niet zo aanstellen. Had jij ook niet zoiets moeten schrijven??

'Nee, dat vond ik niet. Ik zou nooit zelf naar de Arena zijn gegaan, maar ik kan toch wel onder de indruk zijn van de gebeurtenis, omdat het zo goed was geregisseerd?'

'Ja, omdat jij dat niet verwacht had! Die volkse mensen kunnen dat eigenlijk helemaal niet, een nationale plechtigheid in elkaar steken, dat bedoel je te zeggen. Door de avond te prijzen, laat je zien dat je nog altijd een arrogante klootzak bent. Eigenlijk vond je het helemaal niks!'

'Nou, nou.. dat zeg ik toch niet? Wie ben ik om de emoties van dat publiek in twijfel te trekken, of belachelijk te maken?'

'Omdat jij niet wilt inzien dat die emoties altijd al onder het grootste deel van de bevolking hebben geleefd, maar er niet uitmochten. Van gasten zoals jij. Jij en je vriendjes, met jullie goeie smaak, jullie hebben ervoor gezorgd dat ze nooit eerder getoond konden worden. En nu het volk eindelijk de media in handen hebben gekregen, schrikken jullie je kapot. En maar jammeren. O, o, wat een wansmaak! O, o, waar gaat het met Nederland heen!'

'Heb ìk ervoor gezorgd dat...'

'Dat de André Hazessen van vroeger nooit aan de bak kwamen, ja. Johnny Jordaan, minstens zo'n grote volksheld als Hazes, mocht mondjesmaat op tv. Waar jij toen al de dienst uitmaakte.'

'Ik heb nooit de dienst uitgemaakt...'

'Van jullie, van de goedesmaakpolitie, mochten tante Leen en Johnny Hoes en de Zangeres Zonder Naam eigenlijk nooit op tv. Jullie wilden het volk opvoeden met je esthetische Hogere Waarden. En nu pikt het volk die betutteling niet langer. Als Johnny Jordaan nu had geleefd en was doodgegaan, had'ie ook een Arena vol huilende mensen gekregen, hoor. Maar die postume eer heb je hem niet gegund! En nou alsnog André Hazes een beetje gaan prijzen. Bah!'

Met een daverende slag trok Rudo de Blaak de deur van het redactielokaal achter zich dicht.

In mijn gemeente is een nieuwigheid mogelijk:
mobiel parkeren.

Ik rijd naar het centrum, vind een parkeerplaats, bel een 09-nummer, meld me aan, toets het nummer van de parkeerzone in en wandel ontspannen weg.
Niks geen gedoe met chipkaarten of muntgeld (zoals bij een bakker met een biljet van twintig euro een krentenbol kopen met de vraag: 'Ach, wilt u zoveel mogelijk munten teruggeven?').

Handig! Je neemt een jaarabonnement op Tele-Pay (7, 50 euro per jaar) en die firma verrekent schriftelijk de werkelijke parkeertijd met mij en de gemeente.

En wat als er parkeerpolitie langskomt, vroeg ik me af?
Niets, want de parkeerwacht in mijn gemeente schrijft mijn kenteken op zijn bon - die op het politiebureau in de prullenbak verdwijnt, want ik er ben er namelijk één van Mobiel Parkeren, ja?

Ook in Enschede en Rotterdam kun je al mobiel parkeren. Als dit door het hele land mogelijk wordt, zijn we van een hoop ellende af.

Hoewel...
Toen ik voor de eerste keer van de service gebruikmaakte, kreeg ik telefoontjes van de firma en van de parkeerpolitie.

'Wat of de bedoeling was van die grote telefoon op straat?'

'Nou,' zei ik, 'je kunt toch met Tele-Pay mobiel parkeren? Ik dacht: lekker handig, kan ik eindelijk mijn mobiel parkeren!'

Ik had het niet helemaal begrepen.
Als ik voor mijn mobiel een kentekenbewijs kan overleggen, mag ik gebruik maken van mobiel parkeren.

Moet ik eerst een mobiel rijbewijs halen.

Teleman

Grote ster van de Hazesherdenking in de Arena (buiten André Hazes zelf):

Wim Bohnenn, vriend van Hazes en stadionspeaker van Ajax.

Door zijn rustige 'uitstraling', uitstekende teksten en sonore toonhoogte, werden alle emoties en sentimenten bijeengehouden en groeide het spektakel tot een unieke gebeurtenis.

Zo'n eerbetoon heeft een Nederlandse zanger nooit eerder gekregen - vijftigduizend fans in het stadion, vijf miljoen kijkers thuis.

(Twintig jaar geleden trok een familiespel op een doorsnee zaterdagavond net zoveel of meer kijkers (Jos Brinks Wedden Dat: acht miljoen!) Nu kunnen alleen voetbal en rouw daar, eens in de zoveel jaar, nog aan tippen. Ik vind dit een vooruitgang: met z'n allen naar een lullig tv-spelletje kijken is toch niet gezond? Maar dit terzijde.)

Kwam ik gisteren tot de onrustbarende ontdekking dat ik geen competenties had, nu twijfel ik aan het bezit van een niche.
Moet je hebben, een niche. Anders bungel je er maar zo'n beetje bij.

Je komt het woord dagelijks tegen, maar wat betekent het precies?

Uit de Cultuurnota '05 - '08:
'De Gevangenpoort profileert zich dan ook als 'nationaal museum van de strafrechtspleging'. De Raad vindt dat echter een te smalle basis om in aanmerking te komen voor rijkssubsidie. Hoewel het een landelijke niche is, acht de Raad het maatschappelijk belang ervan beperkt.'

Uit een handleiding voor het schrijven van SMS-berichten:
'niche
beurstaal een speciaal type waarvan je er niet veel ziet; het kan zowel om mensen als dingen gaan
sms-1: ben smoor op nichtje van Floor
sms-2: is ze leuk?
sms-1: niche?

Artikel over zeppelins in NRC-Handelsblad:
'Is er dan niet ergens een niche? Zeker, de nieuwe niche heet welvaart en verveling. Er zijn genoeg mensen die wel wat geld over hebben voor een tochtje met zo'n raar luchtschip. Maar de exploitatie van zeppelins is niet goedkoop.'

Aankondiging:
'De Universiteit Leiden organiseert een interdisciplinair symposium over de betekenis van gender bij de niche-vorming onder migranten.'

Concluderend:
niche betekent een eigen plek hebben. Zoiets?

Opgelucht haal ik adem. Volgens mij heb ik met Bieslog wel degelijk een niche in huis!
Hoi! Hoi! Hoi!
Nu nog aan een paar competenties zien te komen.

Rear Window, 1954. De eerste film waarin het begluren van mensen die zich in hun privé-omgeving onbespied wanen, aan de orde werd gesteld.
Een persfotograaf kijkt met telelenzen bij zijn overburen naar binnen.

Van Rear Window naar Big Brother, beveiligingscamera's, porno-webcams en Joop van Tellingen loopt een rechte lijn.

Dialoog tussen fotograaf en vriendin:
Jeff:
I wonder if it's ethical to watch a man with binoculars and a long focus lens. Do you, do you suppose it's ethical even if you prove that he didn't commit a crime?
Lisa:
I'm not much on rear window ethics.
Jeff:
Of course, they can do the same thing to me, watch me like a bug under a glass if they want to.

De Hitchcockfilm werd in één studiodecor opgenomen. Vooral licht en geluid - een flatgebouw van de ochtend tot de avond - zijn meesterlijk gedaan.
Vanmiddag om 15.15 uur zendt SBS6 Rear Window uit.
Wil ik de film voor de negende keer zien?
Zomaar, op een maandagmiddag?
Mag niet. ('Er wordt overdag geen tv gekeken', zegt de binnenchef nog altijd.)
Misschien eventjes. Als niemand het ziet. Met de gordijnen dicht.

Er zijn belangrijker onderwerpen te bedenken dan het te overvloedige gebruik van één woordje in de media. Maar als je erop raakt ingesteld, ga je op het woordje zitten wachten. En krimp je ineen als het weer klinkt.

Goed.

De tv- of radiopresentator heeft een gefilmd of live onderwerp aangekondigd en komt na afloop van de reportage weer aan het woord.

En zegt dan: 'Goed'.

Waarna de aankondiging van het volgende onderwerp volgt. (Nog zelden wordt de zin 'En dan nu iets heel anders!' gehoord.)

Goed? Wat is er nou zo goed? Schrap zo'n presentatiestopwoordje uit je vocabulaire. Bedenk 's iets originelers.

De presentatoren:
'Ja, hoor, zullen we doen. Goed. En nu over tot de orde van de dag.'

• Met de hoofdredactie, spreekt u mee.
• Nou, mooie boel De Bie, bedankt. We zijn drie uur te laat aangekomen.
• Sorry, wat bedoelt u?
• Het gedonder begon op de A4. Jij zei:' Over 250 meter rechtsaf', maar je kón na 250 meter helemaal niet rechtsaf. Waren we de vangrail ingegaan. We hadden wel dood kunnen zijn. En dat was jouw schuld geweest!
• Ik geloof dat u verkeerd bent verbonden.
• Nee, helemaal niet. Ik herken je stem, De Bie. Exact de stem van onze navigatie. Zeg 's 'Na de splitsing rechts aanhouden'?
• Na de splitsing rechts aanhouden.
• Ja, hoor helemaal. Jij bent 't. Met dat typisch Haagse 'aanhouden'. Je zegt bijna 'aanhauwi', wist je dat? Geen twijfel mogelijk.
• Nee, ik geloof echt dat u verkeerd zit. Ik zou iets te maken hebben met uw navigatie?
• Aha, de vermoorde onschuld spelen... Jij hebt het navigatiesysteem van onze nieuwe auto ingesproken. Dat vonden mijn vrouw en ik nog zo leuk, dat een Bekende Nederlander ons de weg wijst. Maar op de A4 gingen we volledig de mist in. Uren om moeten rijden. En toen hield jij je mond stijfdicht.
• Dat moet een misverstand zijn. Ik heb helemaal geen navigatie ingesproken.
• Ach, schei toch uit. Het stond er toch bij, in die autotest. We hadden op het diner van mijn schoonouders moeten verschijnen vanwege hun gouden huwelijk - kwamen we aan toen ze zo'n beetje aan het toetje zouden beginnen. Schoonouders zeer verdrietig... hele avond verpest. Bedankt, De Bie.
• Met de hand op het hart: ik heb nooit en te nimmer een navigatie ingesproken!
• Ontkennen helpt niet, makker. Jij met je vette schnabbels! Maar wacht maar... We hebben ter plekke De Telegraaf gebeld en die zijn meteen gekomen, mèt een fotograaf, dus je hebt morgen een mooie rel aan je broek. En dat is nog maar het begin. Dit pikken we niet!
• Maar meneer, ik heb geen... Hallo? Hallo?

In BieslogMuziek, links in de balk, is een keuze gemaakt uit de vele stukjes over... ja, muziek.
Niet opgenomen: eigen werk dat is verzameld in het dossier De Bie Zingt!

Schokkende ontdekking: ik heb geen competenties!
Nog schokkender: ik weet niet wat het is om competenties te hebben.
Ja, zult u zeggen, dan weet je ook niet wat je mist als geen competenties hebt.
Nou, zeg ik dan verontrust, het kan zijn dat mij binnenkort wordt gevraagd wat mijn competenties zijn en dan sta ik mooi met de mond vol tanden.
Zorg dan dat je je competenties op een rijtje zet, kaatst u terug.
Maar dat is het nou juist, zeg ik terwijl het zweet me uitbreekt, ik heb nooit geleerd hoe ik met competenties moet omgaan. Competentieleren? Nooit eerder van gehoord.

Ook een bezoek aan balie of loket levert de columnist altijd wel een stukje op.

Gisteren moest ik me vervoegen bij een postkantoor, omdat ik eergisteren niet thuis was toen een pakje werd bezorgd waarvoor ik moest tekenen. (Ja?)

Het biljet in de bus verwees mij naar een onbekend postkantoor, in een aangrenzende nieuwbouwwijk.
Nieuwbouw? Zo noem ik een typische jarenzeventigwijk nog steeds. Lage huizenrijtjes, om de honderd meter een verkeersdrempel en witte plastic tuinmeubelen in de voortuintjes - nu, in de herfst, staan alle stoelen voorovergebogen tegen de tafels uit te huilen.

Charlie Parkerstraat 19.
Toen ik er na enig zoeken arriveerde, begon het te motregenen. (Dit lijkt te opzettelijk - in dit soort columns regent het altijd - maar ik schrijf nu eens de waarheid op.)

Charlie Parker had alle eer gekregen die hem toekomt: achter nummer negentien rees een middelgroot winkelcentrum op. Het lag er, drie uur in de middag, verlaten bij.
De enkele voorbijganger die ik naar het postkantoor vroeg, bleef peinzend staan en schudde na enig denkwerk het hoofd.

'Wacht even,' zei een vrouw achter een rollator met een klassiek plastic regenkapje op, 'bij de supermarkt verkopen ze geloof ik postzegels.'

Was achterin de supermarkt een postkantoor gevestigd? De kassajuffrouw die ik ernaar vroeg wees op een andere kassa. Nu pas zag ik dat daar, naast de sigarettenautomaat, een standaardje met postzegels stond opgesteld.

'Is dit het postkantoor?', vroeg ik het andere meisje.
'Ja, hoor, een moment,' en ze greep de telefoon en haar stem schalde door de gehele ruimte:
'Mag ik iemand voor het postkantoor?'

Na een minuut wachten, verscheen een opgewekte man, met opgerolde overhemdsmouwen, die het afhaalbiljet van mij overnam, een geel plastic mandje van onder de kassa tevoorschijn trok en in een stapeltje poststukken ging zoeken.
Het pakje was snel gevonden en ik overhandigde hem met enige trots mijn paspoort. Ja, ik had de instructies goed gelezen, kon mij legitimeren en hoefde nu eens geen smadelijke afgang te maken.

En zo fietste ik (peddelde, schreef je in een schoolopstel) met het pakje in de fietstas weer terug naar huis.

Ik wist niet dat in Nederland zulke kleine postkantoortjes bestaan.
Even had ik me diep in de binnenlanden van een Oost-Europees staatje gewaand.
Dorpsmarkt 3G, district 3778, waar eens in het halfjaar een posttrein langskomt.

Een helpdesk moeten bellen en van het kastje naar de muur worden gestuurd -
het makkelijkste en meest afgezaagde onderwerp van de columnist, die zich eens goed kwaad kan maken over de ongemakken van het moderne leven. Bozigheid leest altijd lekker weg.

Vandaag moest ik telefonisch een formulier bestellen, een wijziging in een verbinding regelen en een storing opheffen.

Ik belde dus drie firmanummers.

Driemaal werd er opgenomen nadat de telefoon tweemaal was overgegaan.
Ik werd driemaal uiterst vriendelijk te woord gestaan.
Het formulier kreeg ik binnen een uur per fax.
De verbinding was in een kwartier gewijzigd.
De storing was in een minuut verholpen.

Nee, perfect werkende hulpdiensten leveren geen stukje op.
Wel een goed humeur.

Pompompom pompom- prettig weekend! - toedeloedelie.

Een onderzoek naar het kijkgedrag van de operators die de camera's in het Amsterdamse Centraal Station bemannen, toont aan hoe simpel die vorm van beveiliging is te omzeilen.

Een drugsdealer (of een bommenlegger) plaatst een vriendin met grote borsten in een diep uitgesneden decolleté middenin de hal, zodat hij op alle perrons rustig aan het werk kan.

Wordt de veiligheid bevorderd als de camerabeelden door vrouwen worden bestudeerd?

Van André Hazes werd vaak gezegd: hij is beroemd geworden met zijn levensliederen, maar het liefst van alles zingt'ie blues en rock-'n-roll.
Ik geloof dat het waar is, want ik heb hem als blues- en rockzanger van nabij aan het werk gezien.

Op 16 en 17 mei 1983 werden in Theater Carré twee voorstellingen gegeven ten bate van Amnesty International.
Het programma, dat een week later ook op tv werd uitgezonden, heette Een Gebaar.
Freek de Jonge, Kees van Kooten en ik vormden een komisch trio, dat de nummers van een groot aantal artiesten aaneen speelde en zong. Van het Willem Breuker Kollektief, Fay Lovsky, Urbanus, Kamagurka, Joop Visser, tot het Werktheater en vele anderen.

We vroegen ook André Hazes. Die toonde zich eerst niet zo happig. 'Dat is mijn publiek niet, jongens, veel te keurig, die pikken mij niet', dacht hij.
Maar toen hij hoorde dat Doe Maar, Herman Brood en Wild Romance ook van de partij waren, klaarde hij op.
'Maar dan wil ik met Herman een blues zingen en met Wild Romance een rock-'n-roll-nummer.'

Zo gebeurde het en zijn optreden werd een groot succes. Aan het eind van de opname is goed te horen hoe het 'keurige' publiek in een afgeladen Carré uit zijn dak gaat.
Nat bezweet, maar zichtbaar gelukkig, kwam André van het toneel.

't Is mijn schuld
(een interpretatie door André Hazes en Herman Brood van Randy Newman's Guilty)

OK, ik heb gedronken
En te stoned om bij je langs te gaan.
Maar de kroeg ging dicht
En ik kon niet meer op mijn poten staan.

Een whisky bij ome Joop.
Een liter wodka van een vriend.
Ik zuip omdat ik te schijtig ben,
maar je zo verschrikkelijk graag wil zien.

OK, ik heb gedronken
Ik heb gedronken
En ik kan niet meer op mijn poten staan.

't Is mijn schuld
't Is mijn schuld
M'n sores en mijn pijn

Je weet hoe het gaat, poepie.
Ik krijg zo'n hekel aan mijzelf.
Je weet hoe het gaat, poepie.
Ik krijg zo'n hekel aan mijzelf.
En weet je wat het kost, honey.
Het kost me veel te veel drank, weet je
En heel veel poen.

Naar eigen schatting krijgt een gemiddelde mediaconsument via radio, tv, kranten en billboards per dag nu ruim honderd internetadressen aangereikt.

'Wilt u meer van dit of dat?
Ga dan naar vanditofdat.nl!'

Hoeveel .nl-adressen kunt u onthouden en hoeveel tikt u er daadwerkelijk in?

Een enkele keer denk ik: 'Hoe was dat internetadres ook alweer waarvan ik dacht: ja, daar moet ik zeker 's gaan kijken? Heb ik het gehoord, gezien...? Nee, gelezen!'

Waarna ik een halfuurtje ga zoeken in de bak met oude kranten.

De toneelgroep 'Het Toneel Speelt' (HTS) is ontkomen aan de kaasschaaf van staatssecretaris Van der Laan.
Het gezelschap krijgt zes ton rijkssubsidie van haar, twee keer zoveel als de Raad voor Cultuur had geadviseerd.

Dat de groep zich blijkens zijn advertentie niet met geld de mond laat snoeren, valt zeer te prijzen. HTS toont zich zo solidair met vergelijkbare gezelschappen die geen geld extra krijgen, of zelfs minder.

Het Nederlandse culturele leven stoelt op een denigrerend, ontmoedigend en arrogant subsidiesysteem - kunstenaars en kunstliefhebbers worden betutteld door een kleine groep kaasschavende functionarissen.

Er is een uitgelekte versie van de Troonrede in omloop, waarin de bede aan het slot is vervangen door de zin:
'Nou, doei, hè. Groetjes!'

De RVD verklaart dat het hier een kladversie betreft en beslist geen definitieve.

Kom op, Lodewijk de Waal, trek dat sjieke colbert nou 's uit.
Je hoeft je niet meteen in zo'n knalrood regenjack als van Wouter Bos te hijsen, maar een vlot joppertje moet toch te vinden zijn.

Sinds 1963 ben ik lid van de vakbeweging.
Ik vind het jammer dat ik ter gelegenheid van mijn veertigjarig lidmaatschap geen mooie speld voor op m'n revers heb gekregen.

Nu de reclamejongens en meisjes erin slagen zelfs Chocomel als een spannend en hip drankje te verkopen, zou dat met de vakbeweging ook moeten lukken.

• Met Bieslog.
• Ja, hee De Bie, met Mike hier.
• Allemachtig Mike, wat een lawaai!
• Ja, joh! Ik bel vanuit Rotterdam en ik sta tussen 100.000 mensen.
• De demonstratie... zijn er zoveel mensen op de been? De radio noemt 30.000...
• Dat heb je altijd: zegt de politie het zijn er 10.000, zeggen de organisatoren 60.000, maar neem van mij aan dat het er teringveel zijn.
• Mike, je komt morgen toch wel?
• Tuurlijk. Maar daarom doe ik in Rotterdam wat stof op, begrijp je. Wil ik weten wat de gewone mensen van de regering denken. Zodat ik dat morgen voor de radio kan vertellen.
• Nou, radio... het is op internet, hè.
• Ja, weet ik. Dus dat heb ik ook op een stuk karton geschreven:

• Goed Mike, zie je morgen.

Morgen, 12.30 uur, verzorgt portier/entertainer Mike van der Molen uit Schiedam live commentaar op Prinsjesdag en Troonrede via een audiokanaal op Bieslog.

Mike kijkt in het redactielokaal naar de tv en geeft in geluid zijn visie op de beelden.

Morgenochtend, na twaalven, zal de link worden aangebracht waarmee u de RealAudiostream kunt openen.

De experts van veilinghuis Sotheby vrezen dat de privéspulletjes uit Boudewijn Büchs huis niet het gewenste bedrag van twee à drie ton zullen opbrengen.

Ze hadden het geraamte van Büch bot voor bot moeten aanbieden. Waren er vijfhonderdduizend mensen komen kijken en was er twee miljoen euro binnengehaald.

Populair in Engeland: de tekeningen van beeldend kunstenaar David Shrigley (1968) in boeken en op prentbriefkaarten.
Kwasi-eenvoudige tekeningetjes, die in combinatie met de tekst geestig en vaak scherp zijn.

Minder bekend zijn z'n beelden en foto's.

Voor de BBC maakte hij Modern Thought, een serie animaties, waarvan vele met geluid.
Zo eenvoudig en leuk kunnen filmpjes op internet zijn.

Bruno Ganz speelt Hitler in de spraakmakende Duitse film Der Untergang.
In een trailer zag ik Ganz aan het werk.
Hitler tierde, schreeuwde en blafte.
'Veel te dik,' dacht ik, 'het cliché van de gek geworden dictator.'

Een Hitler, die zwijgt, mompelt, beeft en kwijlt lijkt me veel interessanter.

De enige acteur die een geloofwaardige Hitler zou kunnen neerzetten is Rijk de Gooijer.

De hoofdredacteur licht vanmorgen op Radio 1 (in de TROS-Nieuwsshow) zijn plannen voor aanstaande dinsdag toe. Hij is om ongeveer 09.30 uur aan de beurt.

(Aanvulling zondagmorgen)
Het gesprek is te beluisteren op de Nieuwsshow-site. Kies Audio-Archief en de datum van uitzending: 18 september 2004.

In de vijfde, laatste, klas van de middelbare school groeide het werk me over het hoofd.
Ik had voor de b-kant van de HBS gekozen, omdat ik scheikunde wilde studeren. Een vergissing die me dat jaar duur kwam te staan - de exacte vakken werden struikelblokken; ik moest zoveel bijlessen gaan volgen dat ik aan veel andere vakken nauwelijks toekwam.

Bij de opgaven voor het vak geschiedenis in dat laatste jaar hoorde het maken van een werkstuk. Hoe moest ik zo'n tijdrovend karwei in hemelsnaam klaren?
Mijn vader bood aan een verslag te maken van operatie 'Market Garden', de grote luchtlandingsslag bij Arnhem die op 17 september 1944 begon (vandaag zestig jaar geleden).

Fraude!
Mijn vader was een keurige man, die ik niet tot oplichterij in staat achtte, maar ik denk dat hij er zin in had het verslag te schrijven. Veertien jaar na de historische gebeurtenis wilde hij zich er graag uitgebreid in verdiepen. En daarbij: het moest, anders 'redde ik het niet'.

Tot mijn grote verbazing vond ik vanmiddag in een van mijn tientallen bewaardozen de kladversie van dat werkstuk.
Mijn vader moet er in zijn vrije tijd vele weken aan hebben gewerkt. Het stuk bestaat uit 16 dichtbeschreven vellen, in dat prachtige handschrift, dat ik door en door ken en waarmee ik zo graag zelf zou willen schrijven.

Schandelijk, maar ik heb mijn werkstuk nu pas voor het eerst gelezen.
De visie van mijn vader op de mislukking van Market Garden, komt nagenoeg overeen met de huidige - hij kraakt kritische noten bij de geallieerde voorbereidingen en de falende inlichtingendiensten. Mijn vader legt ook duidelijk extra nadruk op het feit dat de hongerwinter in het Westen een gevolg was van de mislukking van Arnhem - de winter waarin hijzelf bijna was bezweken aan hongeroedeem.

Het 'nette' exemplaar, dat ik inleverde bij mijn geschiedenisleraar, was vlekkeloos uitgetikt en doorschoten met gedetailleerde ingekleurde kaartjes van de diverse krijgsverrichtingen en posities der troepen. Mijn vader had ook op één vel een verkorte versie van de conclusies genoteerd, zodat ik de meest elementaire feiten mondeling zou kunnen toelichten..

Ik was bloednerveus bij aanvang van de les waarin onze werkstukken werden besproken. Zou het bedrog uitkomen?
Toen ik aan de beurt was, hield de leraar mijn vaders scriptie omhoog:
'Kijk, jongelui, dit is nou 's een werkstuk zoals het moet zijn. Dit is subliem. Ik geef een tien!' Ik was trots. Op mijn vader. De leraar stelde geen moeilijke vragen en op het eindrapport kreeg ik voor geschiedenis een 9, het hoogste cijfer dat ik ooit heb behaald.

Meneer de voorzitter, ik beken ruiterlijk dat ik 46 jaar geleden een misstap heb begaan. Mocht dit feit niet zijn verjaard, dan ben ik bereid de consequenties te aanvaarden, waartoe ik mij vanaf heden beschikbaar houd voor nader justitieel onderzoek.

'De verklaring is simpel.

Het langverwachte moment is aangebroken waarop de meeste consumenten 'alles al hebben'.

Zij die niet alles al hebben, kunnen dat wat zij niet hebben niet betalen.

De economie zal weer aantrekken als alles wat we hebben kapot gaat.'

Prof. dr. Nak de Weert,
hoogleraar Consumerwatching
directeur Onderzoeksinstituut Nak de Weert

De ontwerper van het logo van de Betuwelijn had de ramp in een vroeg stadium al voorzien:
het beeld symboliseert totale chaos en de vette letters sluiten niet aan op de magere.

Als John de Mol volgend jaar zijn zender start en de TROS ook commercieel gaat, krijgen we dus elf Nederlandse zenders, waarvan acht commercieel en drie publiek.

En dan zijn er politici die Nederland 3 willen opheffen..

Nee, juist niet doen! Het evenwicht is nu al totaal zoek.

Nederland 3 moet worden versterkt tot a-commerciële cultuur/kunst/nieuws-zender van kaliber en (dan maar) voor een klein publiek. (Dus nooit meer Peter R. de Vries bij TV3, alstublieft.)

Als een miljardair de kans kan krijgen de Nederlandse televisie naar zijn hand te zetten, is het tijd voor de overheid beschermend op te treden.

Kan in de Miljoenennota vóór dinsdag nog een postje miljardairbestrijding worden opgenomen?

Uit een ander onderzoek - van het Nak de Weert Instituut - dat werd gehouden onder 562 mensen in de leeftijd van 50 tot 70 jaar, blijkt, dat ten gevolge van het wonen in een omgeving met teveel gezelligheid en te weinig jongeren, de levensduur met 5,6 jaar wordt verkort.

De eerste seniorenstad met optimale gezelligheid zal Wurgcity gaan heten, één miljoen inwoners krijgen en medio 2010 gereed zijn.

Bij de inrichting van Wurgcity heerst nu al een nijpend tekort aan begrafenisondernemers en grafdelvers.

De uitgelekte miljoenennota is door RTL-Nieuws op het net gezet.
Zijn we in ieder geval aanstaande dinsdag verlost van de scène waarin een te wijd lachende minister Zalm het gebutste witte koffertje omhooghoudt. Dat kan niet meer.

Op dit moment is Evert op zijn zolderkamer waar de computer staat, de nota in zijn geheel aan het uitprinten. Hij wil de vellen in een weekendtas stoppen (een koffertje heeft hij niet voorhanden), naar beneden lopen en tegen Jacqueline zeggen: 'Schat, kun je een geheim bewaren' Je raadt nooit waar ik de hand op heb kunnen leggen.'

Evert denkt dat Jacqueline erg onder de indruk zal zijn.

Lezer Jan Turkenburg heeft naar aanleiding van het excuusspreekkoor van ADO-supporters (zie gisteren) een MP3 vervaardigd, getiteld: De Remkesmars.

Vanmorgen zat de hoofdredacteur met een muziekje op, zacht meeneuriënd voor zijn beeldscherm een tekst te tikken, toen de vredige werksfeer 'ruw werd verstoord'.

Alle apparaten floepten uit.

Eerste gedachte: kortsluiting. Tweede gedachte: niet waarschijnlijk. Want behalve computer, bureaulamp en radio stonden geen apparaten aan.
Een snelle gang naar de meterkast leerde, dat alle schakelaars hun plicht deden.
Derde gedachte: een stroomstoring.
Nee, nee, nee!

Ik moet bij het noteren van zo'n voorvalletje wel een zekere eerlijkheid betrachten.
OK, vervang de eerste gedachte door de derde.
Eerste gedachte dus: stroomstoring.
Tweede gedachte: er is iets niet pluis.
Derde gedachte (beetje lacherig): aanslag?
Vierde gedachte (opkomende boosheid, gemengd met schaamte): ze hebben me gvd mooi te pakken met hun bangmakerij!

Vijfde gedachte: als er werkelijk iets ernstig is gebeurd, werken de sirenes dan op noodaggregaten?
Zesde gedachte: bij een ramp moet je naar binnen, binnen blijven en radio of tv aanzetten. O ja? Met een stroomstoring?
Zevende gedachte: de opwindradio!

Jaren geleden heb ik 'm gekocht, een derdewereldradio, die je met een slinger kunt opwinden en dan een uur speelt.
En ik kon 'm nog redelijk snel vinden ook. Even fors aanslingeren en een uitstekende FM-ontvangst galmde door het redactielokaal.

Het nieuwsbulletin van halfeen bevatte geen rampberichten en kort daarop floepten de apparaten weer aan.
De storing had een uur geduurd.

Ze zeggen dat we met de aanstaande privatisering van de elektriciteitsvoorzieningen rekening moeten houden met meer en langere storingen. (De gedachte aan een ramp, verdring ik weer.)

Mijn opwindradio hou ik voortaan onder handbereik.

De Troonrede die de Koningin volgende week zal uitspreken, is in feite een voorspelmodel van onze levensloopregeling.

Grote consternatie over de kwetsende spreekkoren die supporters jongstleden zondag tijdens de wedstrijd ADO Den Haag - Ajax over het veld lieten schallen.

Het publiek en slachtoffers eisen nu dat er hard wordt opgetreden. Minister Remkes liet er vandaag in de Tweede Kamer geen twijfel over bestaan dat elke burgemeester die ingrijpt en een wedstrijd stillegt als de spreekkoren een kwetsend of discriminerend karakter krijgen, zijn volledige steun geniet.

Toch kunnen we alle ADO-supporters niet over één kam scheren.
Enkele tientallen hardcore ADO-supporters hebben vanmiddag een bijeenkomst belegd, omdat ook zij het niet eens zijn met de inhoud van de spreekkoren.
Zoals bijvoorbeeld zondag de vriendin van Ajax-aanvoerder Rafael van der Vaart werd bejegend - 'grootste hoer van Amsterdam' - vinden zij 'eigenlijk niet kunnen'.

Ter plekke werd een poging gedaan nieuwe spreekkoren te bedenken.

Een van die spreekkoren is gericht aan Rafael van der Vaart, bedoeld als excuus voor het kwetsende gedrag van afgelopen zondag.

Pikante testvraag:
Nam u tot nu toe ook aan dat allochtonen minder bang zijn voor criminaliteit?
En waarom?

Uit dit onderzoek blijkt dat de integratie in een wijk het meest wordt bevorderd door het bestrijden van de gezamenlijke bangheid.
Door een cursus inbraakpreventie bijvoorbeeld.

Met een overdonderende tv-campagne wordt de slogan Sense and Simplicity, met de nadruk op eenvoud, er bij de consument ingehamerd. Zes à acht tv-spots zullen achterelkaar worden uitgezonden.

Met één simpele druk op één knop kan de tv-kijker zich van dit mediageweld ontdoen.

Vandaag wordt in Brussel de expositie The Image of Europe geopend door de voorzitter van de Europese Commissie Romano Prodi en minister Ben Bot van Buitenlandse Zaken.

Architect Rem Koolhaas en zijn denktank AMO maakten panorama's van zestig en tachtig meter met een heldengeschiedenis van de EU.

'De immense collage begint bij de 'big bang' en leidt via de oude Grieken en de Franse Revolutie tot het staatsieportret van de Europese Commissie-Barosso, die 1 november aantreedt. ()
Ook is er een vijf meter hoog 'gouden' standbeeld opgesteld van de Fransman Jean Monnet, architect van de Europese gemeenschap voor Kolen en Staal.'

Het gigantische kunstwerk wordt geëxposeerd in een circustent op het Brusselse Schumanplein.

Het zou mooi zijn als tussen al dat geprots en gepraal een plekje kon worden ingeruimd voor een werkje van Marlene Dumas met bijhorend tekstje:

A united Europe

I never meant to stay
I suppose that's what they all say.

It was my first time in a peepshow
so when the girl smiled at me
I said "Only looking" and she replied
"That's how I got started here too."

Marlene Dumas

Camera Poetica is een collectie van 41 korte filmpjes, die werden gedraaid op de Poetry International Festivals van de afgelopen jaren.
Dichters uit binnen- en buitenland dragen eigen werk voor.

Een opmerkelijke bijdrage levert stemkunstenaar Jaap Blonk.

Zie en hoor zijn geluidsgedicht van sis-klanken.

Het omgekeerde zou ook wel 's mogen worden geprobeerd:
kwetsende muziek laten verdrinken in verbaal geweld.

Een knap staaltje advocatuur!
Want we gaan ervan uit dat Spong zijn eigen verdediging heeft gevoerd.
'Ik was niet naakt, edelachtbare, ik droeg een kostuum van de Nieuwe Kleermaker.'

De naaktadvocaat krijgt veel werk te verzetten - naast het naaktlopen is naaktrijden heel populair aan het worden.

En in Spaarnwoude gaat men Schotse hooglanders inzetten om naakte homo's te verjagen.
Als een naakte homo op de horens is genomen waarbij zijn Adamskostuum wordt vernield, kan hij Spong inschakelen en schadevergoeding eisen.

Wat is een 'oorlogssituatie'?
Niet-helemaal-oorlog-maar-het-lijkt-erop?
Slap woord.

Minister Remkes verduidelijkt:
'Gemiddeld worden er zo'n honderdvijftig van moslimterreur verdachte personen in de gaten gehouden.'

Wees nou toch eens zo flink als onze Amerikaanse vrienden:
Nederland is in oorlog.
En de 150 verdachte moslims worden zonder vorm van proces vastgezet op Fort Pampus.

Akkoord, het is makkelijk makkelijke grapjes te maken.
Maar wat ben ik blij dat ik niet op een moslim lijk.

Schrijver Marcel Möring heeft op zijn site een persoonlijk, zeer boeiend essay gepubliceerd (in pdf):

'Toen de vliegtuigen in de WTC-torens vlogen werkte ik aan een essay voor De Balie. Daar hield men een reeks lezingen onder de titel 'Het idee van je leven'. Ik was al lekker op weg, toen het idee van mijn leven ineens nogal futiel leek. Het essay is een weerslag van mijn gedachten over het idee van mijn leven en welke invloed 11 september op mij had.'

Of hij met het hoofd of met het hart dirigeerde?
Met allebei natuurlijk.
Het een kon namelijk niet zonder het ander.
Maar één ding was zeker:
'De gevoelens komen altijd uit het hart.'

Meende Mariss Jansons, de nieuwe chef-dirigent van het Concertgebouworkest, dat nou echt?
Of was hij van tevoren geïnstrueerd - beantwoord de ergste platitudes met de grootste clichés - en zei hij wat de AVRO-kunstreporter hoopte dat hij zou zeggen?

Het was een mooi concert. Je kon goed zien hoe Mariss Jansons tijdens het dirigeren zijn gevoelens uit zijn tenen haalde.

Was te verwachten en ja: door de bouwers is gefraudeerd bij het aanbesteden van de Betuwe-, en de HSL-lijn.

Het enige probleem lijkt me nu: wie gaat die lijnen openen?
De koningin kan moeilijk gevraagd worden een fles champagne stuk te slaan op de loc van de eerste trein die de HSL-route gaat nemen.

Geen van de leden van het Koninklijk Huis kan in opspraak worden gebracht door projecten te sanctioneren die met leugens, bedrog, fraude en misleiding tot stand zijn gekomen.

Wim Kok, de premier onder wiens regering de politieke beslissingen zijn gevallen?

Nu al weet hij zich niets meer van de besluitvorming te herinneren, dus tegen de tijd dat de lijnen klaar zijn (in 2015, na nog eens 10 miljard extra kosten?), zit hij vastgebonden in een stoel.

Zegt de directeur van Arcares, de brancheorganisatie van de verpleeghuizen:
'Klopt niets van. Wij willen worden afgerekend op de mening van de bewoners.'

Maar ja, wat is zo'n afrekening waard.
Hoe vraagt ongekwalificeerd personeel aan vastgebonden dementen naar hun mening?

Punt voor de vrijdagse vergadering van het kabinet:
'In eenderde van de verpleeghuizen worden de bewoners NIET vastgebonden - we kunnen best nog iets bezuinigen.'

Als Kok vandaag tegenover de Tijdelijke Commissie Infrastructuur gaat beweren dat hij GEEN zware druk op de PvdA-fractie heeft uitgeoefend om het verzet tegen de HSL-plannen van het kabinet op te geven, zou dan de voorzitter van de commissie hardop, luid en duidelijk kunnen zeggen of Kok de waarheid spreekt, of liegt dat hij barst?

Voorzitter Adri Duivesteijn was immers in 1996 zelf lid van de PvdA-fractie?

Of is de voorzitter van de commissie voorafgaand aan deze zittingsdag door de ex-premier onder zware druk gezet?

In zendtijd ter beschikking gesteld aan de VVD, stond Jozias van Aartsen in een leeg duinlandschap op een blanke top en sprak:

'We moeten van Nederland met z'n allen een land maken waar we voor kunnen gáán.'

Het leek of de duinen er nog leger en verlatener bijlagen.
Ook de zeemeeuwen, die graag nog wel 's met z'n allen ergens voor willen gaan, maakten dat ze wegkwamen.

Met trots presenteer ik mijn vandaag gereedgekomen aangepaste versie van mijn supermobiel, de GTX 20-64.

Mag ik u even spreken?

Een harde schijf van 400 GB!
Een foto/videocamera met splitscreen in de playmode
Een MP3-speler (nog eens 100 GB extra)
Automatische audioregistratie tot 100.000 gesprekken
Een keuze uit 10.000 ringtones
Een DVD player/recorder
Een digitennepakket van 36 tv-zenders
Een DAB-wereldradio
Een voicerecorder met overdubmogelijkheden tot 64 sporen (een jarige bellen en lang zal ze leven zingen met een koor van 64 stemmen!)
Een reiswekkertje met 48 sluimerstanden en geïntegreerd nachtlampje
Een eierkookwekker met 12 instellingen (van Zeer Zacht tot Keihard)
Een nagelgarnituur

U krijgt er een gratis flightcase bij, die ook op het imperiaal van de auto past.

Gehoord op de radio:
'Ja, sorry, wat ik nu zeg klinkt te met-het-vingertje.'

Het vingertje heeft een bar slechte reputatie opgebouwd.
Uitspraken met teveel vingertjegehalte worden niet gepruimd.

Maar het vingertje is toe aan herwaardering.
Er worden al sjieke congressen belegd op Europees niveau om het vingertje in ere te herstellen.

De meeste programma's zijn, in vergelijking met vorig seizoen, hetzelfde gebleven - zelfde formats, zelfde presentatoren.
De enige vernieuwing bestaat uit het cosmetisch-chirurgisch veranderen van oude, vertrouwde gezichten.

Nu de AKO-prijs dit jaar wordt uitgereikt in het tv-programma RTL-Boulevard, mogen de andere literaire eerbetoningen niet achterblijven in popularisering.

De uitreiking van de LIBRIS-prijs is komend jaar te zien als onderdeel van het RTL5-programma 'Honderd procent ondernemer'.

De PC Hooftprijs 2005 zal worden uitgereikt in de pauze van de StaatsloterijShow.

Toen het plaatsen van twee gevangenen in één cel, na jarenlang gesteggel, eenmaal een feit was geworden, trad de Wet van de Glijdende Schaal onverbiddelijk in werking.

Vijf, zes, tien op een cel - niemand valt er nog over.

Kinderen zijn nu aan de beurt. In drie jeugdinstellingen wordt een proef gestart waarbij vier jonge delinquenten op één kamer worden gehuisvest.

De kritische geluiden klinken, maar niet voor lang. Een door de regering benoemde commissie bereidt verdergaande maatregelen voor, in breder perspectief:
10 onder het mes,
100 op zaal,
2 op de stang.

De voorzitter van de commissie, Pieter van Heuswinkel, legde gisteravond in het radioprogramma Music Hall de nieuwe plannen voor aan presentator Jaap Boots.

Spaarndam... een jaar geleden kwam Schipholdirecteur Cerfontaine daar beloven dat het dorp gespaard zou worden voor vliegtuiglawaai.
De inwoners konden hun oren niet geloven.
'Is het echt waar?', vroegen ze.
'Ja, heus, echt waar!', zei de Schipholdirecteur.
De bewoners beloonden de sprookjesverteller met een daverende ovatie.

Het is voor Cerfontaine beter zich voorlopig niet in de gemeente Spaarndam te vertonen, 'woedekoelingsbeheersmaatregelmatig' gezien.

Mijn agent tussen de oren is een vriendelijke, gemoedelijke man. Tenminste - toen hij een paar jaar geleden zijn post tussen mijn oren ging innemen en zich kwam voorstellen, leek hij zachtaardig en behulpzaam.

Ik geloof niet dat ik vroeger een agent tussen de oren had - nooit eerder was ik door een binnendiender aangesproken. Dat iedereen een agent tussen de oren moet hebben, is echt iets van de laatste twee jaar.

'Als meneer geen gekke dingen denkt, zullen wij het samen best kunnen vinden,' bromde hij bij die kennismaking. Daarna heb ik hem nooit meer gezien.
Tot vanmorgen.

Ik stond op met lichte hoofdpijn, die ik bestreed met een zeer sterke bak koffie.
En daar was'ie.
'Goedemorgen,' zei mijn agent tussen de oren, 'en mag ik vragen wat wij van plan zijn?'
'Goedemorgen,' zei ik, 'van plan' Ik dacht niet dat wij iets van plan waren.'
'Dat zegt ú', zei de agent die een opgefokte indruk maakte. 'Maar wij drinken wel koffie die zo sterk is, dat je er een kudde olifanten mee uit de slaap houdt en dan zijn wij wel degelijk iets van plan, dachten we zo, nemen we aan.'

Na dit agentenpraatje van alle tijden werd ik toch zo kwaad - hoe bestond het dat de tussen de orenpolitie bij mij de slapste agent uit het hele tussen de orenkorps had gedetacheerd?

Enfin, als ik eenmaal kwaad ben, is er geen houden meer aan. Ha! Dan kennen ze me niet!

Met behulp van twee pelotons ME van tussen de oren is het nu weer wat rustig in m'n kop.

Vanavond lezen Marije Langelaar, Donald Niedekker, Bart Chabot, en de Biesloghoofdredacteur gedichten en verhalen voor in de Desmet Studio's in Amsterdam.
Uitzending in Music Hall, VPRO, radio 747 AM, van 21.00 - 22.00 uur.

Nou, nou, nou... zullen werknemers hun prepensioengeld gaan opvragen om te verbrassen en pot te verteren?

De pensioenfondsen hebben geen hoge pet op van de prepensioeners.

Het zijn vijftigers van degelijke snit.
Ze zullen duurzame winterjassen kopen, een nieuwe CV-ketel, harde matrassen, een traplift en een hoge wc-pot - zich voorbereiden op de tijd dat ze echt met pensioen zijn en op een houtje moeten bijten.

Als iemand staat te pinnen, maakt meneer Foppe liever nog een blokje om. Maar als het halletje van de bank leeg is, stapt hij opgewekt naar binnen.
Neuriënd stopt hij zijn bankpas in de gleuf, voert alle intikhandelingen zorgvuldig uit, wacht licht gespannen op zijn geld, bergt de biljetten zorgvuldig in zijn binnenzak, zou het liefst hardop 'Dank u wel, hoor' willen zeggen en verlaat glimlachend het bankgebouw.

O, wat was het toch heerlijk als je een boodschap kon doen, zonder een mens te hoeven aanspreken.

Maar vanmorgen was iets zeer onaangenaams gebeurd. De bankpas verdween in de gleuf, maar kwam prompt weer terug! En op het schermpje las een ontstelde meneer Foppe: 'Uw pas is niet geschikt voor deze automaat'. Hè? Wat nu?

Even overwoog meneer Foppe de pas nog een keer in de gleuf te stoppen, maar, zo bedacht hij zich, de bankfunctionarissen die elders in gebouw alle geldhandelingen controleerden, zouden dit als hoogst verdacht gedrag kunnen beschouwen en misschien zijn rekening blokkeren.

Hij had wel eens gelezen over het 'blokkeren' van een rekening - en het leek meneer Foppe iets fataals. En dat hij het geld op zijn rekening kwijt zou zijn, stond als een paal boven water. ('Nee, meneer Foppe, iemand die zo met onze bankpas omgaat, is geen klant meer van ons. Uw geld hebben wij helaas moeten wegblokkeren.')

'Gaat iets niet goed, meneer?,' zei een vriendelijke stem, 'kan ik u helpen?'
Een bankmevrouw in mantelpak was vanuit het kantoor via een schuifdeur in het halletje gekomen en liep op meneer Foppe toe.

Nadat hij de bankmevrouw het ongeluk met zijn pas had uitgelegd, liep een lijntje zweet van onder zijn pet uit over zijn voorhoofd.
'O jee,' zei de bankmevrouw, 'er is iets fout met de magneetstrip. Is uw pas misschien in aanraking geweest met een magneet?'

'Een magneet' Nee, niet dat ik weet,' zei meneer Foppe, 'ik heb...' Hij wilde opgelucht en luid zeggen 'geen magneet', maar hij bedacht zich, werd vuurrood en stamelde zachtjes: 'Een magneet, zegt u?'

Dus wèl?, concludeerde de bankmevrouw, die gelukkig geen vragen stelde over het hoe en waarom. 'Geeft niets, hoor, het komt vaker voor. Veel damestassen hebben een magneetsluiting, waardoor de bankpas gedemagnetiseerd wordt.'

Damestassen? Meneer Foppe wist exact wat er was gebeurd.
De ultramoderne hoortoestelletjes die hij sinds kort in zijn oren droeg, konden worden geprogrammeerd met een magneet, die in de vorm van een kleine ballpoint in de zak kon worden meegedragen. Hield hij de magneet bij het toestelletje in zijn oor, dan hoorde hij een aantal piepjes, zodat bijvoorbeeld het verkeerslawaai zachter klonk.
Oei! Hij had zijn pinpas met de magneetpen samen in dezelfde binnenzak gestoken. Stom!

'We maken een nieuwe pas en die krijgt u over een week met de post thuisgestuurd.'
'O, geweldig,' zei meneer Foppe,'mag ik u heel hartelijk danken? En excuses voor de overlast.'

Opgelucht stapte meneer Foppe de straat op. Hij voelde zich ook wel een beetje gewichtig. Hij had ineens het gevoel in het moderne leven te zijn opgenomen. 'Gekke wereld toch,' overdacht meneer Foppe, 'doordat mijn gehoor afneemt kan ik nu geen geld trekken!'

Geen geld... geschrokken bleef meneer Foppe staan. Een week? Hoe moest hij nu boodschappen doen?
Snel maakte hij de balans op. Hij had nog de helft van een halfje bruin en één blik tomatensoep in huis.

'Weinig eten is gezond, zeggen ze,' stelde meneer Foppe zichzelf gerust,'er zijn veel te veel dikke mensen, heb ik gelezen.'

Nee, die week kwam wel om. Maar gezellig was anders.

De geschiedenis herschrijven? Dat kan beter, dachten diverse lezers.

Ik koos de versie van Willem van den Hoed.

Iedereen bedankt.

Nu vaststaat dat de Tweede Kamer door de regering Kok op grove wijze is misleid over de bouw van de Betuwelijn en nu overduidelijk is dat minister Netelenbos daar een grote rol in heeft gespeeld, kunnen we ons afvragen wat voor sancties genomen kunnen worden tegen een bewindsvrouw uit een kabinet dat allang ter ziele is.

Ach, wat was men in het voormalige Sowjetblok toch vindingrijk in zo'n geval.
De geschiedenis werd herschreven.

Minister Netelenbos heeft nooit deel uitgemaakt van de regering Kok.

Netelenbos zei u? Nooit van gehoord.

De acteur Jeff Bridges - hij speelde in The Big Lebowski en 58 andere films - heeft meer pijlen op zijn boog dan alleen acteren.
Hij fotografeert en houdt een handgeschreven en getekende mooie site bij, met vele interessante links.

Bridges blijkt bewonderaar te zijn van 'onze eigen' Han Hoogerbrugge, die overigens weer een aflevering heeft toegevoegd aan zijn geweldige 'interactive tale' Hotel.

Het lekkerst is het om een open vuilniszak gevuld met natte troep, gore derrie, en stinkende zooi uit het raam van mijn, met 140 km per uur rijdende SUV op het wegdek te kwakken. Dat geluid! Een spetterende plof.

Als groot liefhebber van het dumpen van zwerfafval vraag ik me af waarom in een nationale campagne van tegenstanders, uitgerekend Jamai mij moet komen vertellen dat ik iets verkeerds doe.

Waarom hij?

Is hij het symbool van 'het zwerfafval van de amusementsindustrie', of zoiets?

Bieslog krijgt van binnen en van buiten een opknapbeurt.

De dossiers worden aangevuld en vernieuwd, met de onmisbare hulp van Bieslogs correctrice/archivaresse Clara Legêne.
In de afgelopen weken werden BieslogSport, BieslogPoëzie, BieslogBoeken en Meneer Foppe toegevoegd - vandaag verwelkomen we BieslogFilm.

De dossiers bevatten niet alle, maar de meest relevante items die de afgelopen 2 ½ jaar over het betreffende onderwerp in Bieslog zijn verschenen.

Nieuwe dossiers volgen.
Met de eerder aangekondigde live-uitzendingen wordt in de loop van september een begin gemaakt.

Ook krijgt de bovenkamer van de hoofdredacteur een nieuw behangetje.

Evert:
'Als we nog meer van die zonnige dagen krijgen, heb ik weinig aan mijn abonnement op de MultiPower van mijn zonnebankstudio.'

Eén keer heb ik enkele woorden met hem gewisseld. Ik kende hem niet.

Hij kwam uit Den Haag. Ook uit 'een ambtenarengezin'. Zijn moeder woonde in de Vruchtenbuurt (Goudreinetstraat?) en daardoor kwam mijn moeder, die daar vlakbij woonde, zijn moeder wel eens tegen. Waar en in welk verband weet ik niet.

Mijn moeder zei dat zijn moeder zich altijd voorstelde als: 'Ik ben de moeder van Bram Vermeulen'. En veel over hem sprak. Trots op hem was.

Mijn moeder zei het niet, maar ik denk dat ze bij zo'n gelegenheid ook trots over mij sprak.
Onze moeders vormden op zo'n moment even een mooi Haags duo.

Lezersvraag vandaag in het Algemeen Dagblad, met het antwoord van premier Balkenende.

Bij welke omroepen en tv-makers zou hij een programma over normen en waarden, gecombineerd met amusement, kunnen bestellen?
En - de belangrijkste vraag - wat schuift het?

Voor een programma bij de commerciëlen moet de premier een dikke buidel geld meebrengen.

Bij de publieken is Paul Witteman weliswaar afgevallen, maar er zijn nog genoeg schnabbelaars te vinden, die de klus willen klaren.

Iets voor Karel van de Graaf?
Marcel van Dam!
Freek! (Gedurende vijf jaar elke dag een uur.)

Maar te vrezen valt dat de premier anderen op het oog heeft. Niet voor niets refereert hij aan zijn 'bewuste' medewerking aan het BNN-programma Lijst 0, 'om jongeren te bereiken'.

In dat programma gaf hij een demonstratie 'Zoen met Fatsoen' door Katja en Bridget (net niet) op de mond te zoenen.
Jan Peter wil wéér! En méér!

Als er vrijdagsavonds rond achten tweemaal werd aangebeld, snelde ik de drie hoge trappen af, deed de buitendeur open, legde mijn linker wijsvinger op mijn lippen ('Sssst!') en stak haar met mijn rechterhand het pijpje toe.

Mijn kersverse vriendin P. was rechtstreeks uit haar werk van R. naar A. gereden. En voor ze met mij de trappen zou bestijgen, moest ze in de juiste stemming worden gebracht voor wat komen ging. Ik legde een paar korrels hasj op het pijpje, keek even links en rechts de straat in of de kust veilig was en stak met een aansteker de brand in de korrels. P. inhaleerde diep en stootte lachend en proestend een rookpluim uit.

(Het pijpje was zelfgemaakt - op de onderkant van een metalen aspirinebuisje had ik met een hamer een plat vlakje geslagen, waarin ik met een schaar enkele gaatjes had geboord.
We noemden het 'een reispijpje'. Het was veilig mee te nemen op straat, want als je eventueel werd aangehouden, kon een onervaren agent - en ze waren allemaal onervaren - niet zien dat er verboden verdovende middelen op werden verstookt.)

We lachten naar elkaar en ik fluisterde: 'De familie wil ons even zien. Hou je goed!'
Hand in hand liepen we de eerste trap op. Ik klopte op de deur halverwege de overloop. De huiseigenaar, waarvan ik een kamertje op driehoog had gehuurd, deed open. Zijn vrouw had 's morgens tegen me gezegd: 'Als je vriendin vrijdagavond weer komt logeren, kom haar dan even voorstellen.'

We betraden de huiskamer en ik zag dat P.'s ogen groot werden van verbazing. Het was geheimzinnig donker. In het midden van de kamer hing een draaiende grote bol met spiegeltjes, die roterende lichtvlakjes op de wanden wierp. Een sfeer die we meteen met een nachtclub associeerden. (Nee, disco is van veel later).

We kregen een glaasje wijn en de huisbaas en zijn vrouw vertelden enthousiast over hun bezoek van gisteravond aan een nachtclub in de stad, Madame Arthur, waar vrouwen optraden die verklede mannen waren. 'Er waren vrouwen bij, die ik echt wel mooi vond,' zei de huisbaas, 'maar deze vind ik toch het mooist.' En hij haalde foto's tevoorschijn waarop zijn vrouw te zien was in een doorzichtige babydoll, terwijl ze zich voorover bukt om een mandfles Chianti uit het buffetkastje te pakken. Toen P. en ik de foto's aan elkaar doorgaven - we durfden niet al te lang te kijken - lachte de vrouw van de huisbaas met een hoog gilletje.

'Nou, veel plezier,' zei de huisbaas toen we weg konden,'enne... we horen niks, hoor.' En weer klonk het gillachje van zijn vrouw.

Op mijn kamertje bespraken we fluisterend en proestend wat we hadden meegemaakt. 'Die alcoholaddicts leven in een vreemde wereld', concludeerde ik.

De volgende morgen gebruikten we, voor we de stad ingingen, het reispijpje intensief. Het werd een wandeling waarop heel veel gebeurde waar we heel hard om moesten lachen. We kwamen na twee, of vier uur, doodmoe terug op mijn kamertje.

We hebben nog wel geprobeerd de dag met viltstiften te beschrijven in een Chinees dagboekje, maar als ik die summiere pagina nu terugzie, komen er weinig concrete beelden naar boven.

Gelukkig is Bieslog geen nieuwskrant.
Calamiteiten hoef ik niet te verslaan.
Bij zoiets ernstigs als het gijzelingsdrama in Rusland, heb ik geen enkele behoefte leuk, satirisch, of ad rem uit de hoek te komen.)

Mijn buurman is een taalgevoelig man, die weet dat ik woorden spaar waarmee men probeert gesproken of geschreven teksten 'op te sjieken'.

Ik vind regelmatig stukken krant in de brievenbus, waarin hij een woord heeft onderstreept of omcirkeld.
En als dat driemaal hetzelfde woord is in recente publicaties, vind ik het een overtuigend bewijs van vaak voorkomend gebruik.

Alle eer aan hem bij het signaleren van het opsjiekende gebruik van het mooie woord soebatten.

Een oud woord, oorspronkelijk Maleis, dat inburgerde in het Nederlands en 'vleiend vragen' betekent, 'smeken' welhaast.
'Na lang soebatten kreeg hij het eindelijk gedaan.'

Nu wordt het gebruikt in de betekenis van 'discussiëren, steggelen, of ruziën'.

Ik ga mijn buurman soebatten om meer.

Geert Wilders gaat in de Tweede Kamer een nieuwe beweging representeren 'ter rechterzijde van het politiek spectrum, met mensen die hun muil niet laten korven'.

Is dat rechts - een kamerzetel innemen met een politiek programma waarover niet kan worden gestemd?

Op deze extra zomerse dag had niemand gerekend. Wie kan het zich permitteren op het strand te gaan liggen? Net weer begonnen en nu alweer een vrije dag nemen? Kun je niet maken.

Een enkel verdwaald stel lag op het warme strandzand lekker wat te zoenen.
Op het onderbezette terras zat een oudere man met een glas bier voor zich naar zee te staren. Hij had zich al 's omgedraaid en mij met een opgestoken hand vriendelijk gegroet. Ik kende hem niet, hij mij wel en dat overkomt me vaker.
Hij was goed gevuld en zeer bruin en hij droeg alleen een kort broekje. Jaloers ben ik op dat soort mannen die het niets (meer) kan schelen en doen waar ze zin in hebben.

Ik was hem vergeten, toen de man alle aandacht op zich vestigde. Er klonk een schreeuw en een slag. Toen ik verschrikt opkeek, lag de man op de grond - hij was met stoel en al achterover geslagen. Eén van de poten van de witte plastic stoel was weggezakt in een gat van het plankier.
'Ik maak een koprol,'zei hij zelf. Een vrouw aan het belendend tafeltje was eerder opgestaan dan ik, hielp de man overeind, maar hij was op eigen kracht weer snel ter been.
Ik zag dat hij vanaf de grond een snelle onderzoekende blik op me had geworpen. Lachte ik om hem?
Nee, ik lachte niet. Een kundige valpartij van beroepskomieken kan op de lachspieren werken, een echte vind ik nooit leuk.

De man kwam bij mijn tafeltje staan.
'Hoe oud ben jij nu?', vroeg hij, '...twee, ..drie?'
'Vijf!', antwoordde ik.
'Zo!', zei de man. Ik begreep dat hij bezig was zijn door de val gedeukte ego op te vijzelen.
'Dit is ook niet mis, hè?', zei hij wijzend op zijn bolle buik boven het broekje. En nu zag ik dat een groot rood litteken vanuit het broekje recht over de bruine ballon, tot boven zijn navel liep. Het litteken had de vorm van een visgraat.

'Een kans van één op de drie', lichtte hij toe, 'ik moet om de paar maanden terugkomen voor controle. Gezond eten. En genieten, hè.'

'Daar is het een goeie dag voor', zei ik tamelijk schaapachtig. Ik stelde geen diepgaander vragen, want het weer was te mooi voor operatieverhalen. Vond de man ook. Zijn litteken had ervoor gezorgd dat de herinnering aan zijn hulpeloze val was uitgepoetst. Hij ging terug naar zijn tafel, pootte de stoel zorgvuldig op het plankier en bleef het komende uur naar zee staren.

Zou hij van de winter zijn overhemd wel eens moeten openknopen om het litteken in de strijd te werpen?

Bij het weggaan liep ik dicht achter hem langs en zei: 'Het beste!' Hij gaf een snelle, terloopse handdruk, maar wel stevig.
'Hou je haaks, hè', zei hij.

-En wanneer denkt u de beslissing bekend te kunnen maken?

'Ik zal mijn besluit bekend maken als het juiste momentum daar is.'

Bestuurders, gezagsdragers, of autoriteiten die momentum zeggen in plaats van moment, dienen vanaf dat moment met extra zorg omgeven.
Hun woorden worden dik en dat is niet gezond.
Zij zouden naar een taalafslankcursus moeten worden gestuurd.

In zijn toespraak bedankte premier Balkenende de Olympische sporters met het behalen van hun 22 medailles.
Hij kon nu, zei hij, met opgeheven hoofd zijn Europese collega's onder ogen komen.

In de pijnlijke, ja, dodelijke stilte die toen in de Ridderzaal viel, kon je de sporters als uit één brein horen denken:
O JIJ PEDANT IJDELTUITJE, MAAR DÃÃRVOOR ZIJN WE NIET NAAR ATHENE GEGAAN!

Dat Henny Vrienten, naast veel gevraagd en geprezen componist van filmmuziek, ook een groot kenner is van de Nederlandse poëzie (en van de Engelse!), wist ik, want we kennen elkaar.

Maar verdenk me niet van vriendjespolitiek als ik de bloemlezing die hij heeft gemaakt van de poëzie der Tachtigers hier van harte aanbeveel. Mooie bundel!

Zo'n bloemlezing was tot heden niet in druk en deze collectie van honderd nog springlevende gedichten van het einde van de negentiende eeuw, voorziet in een behoefte.

De karakteristieken van de dichters zijn compact en gaan vergezeld van uitspraken van tijdgenoten.

Albert Verwey en Herman Gorter krijgen de meeste ruimte - gedurfd is de opname van het ruim vijftig pagina's tellende eerste deel van Gorters Mei.

'Wij konden niet ophouden met praten. Wij brachten elkaar allemaal naar huis en als er een aan zijn huisdeur was gekomen, ging hij niet naar binnen, maar bracht de anderen weer thuis. Wij bleven staan beweren op iedere hoek van de straten, waar de enkele late voorbijganger de woordenstroom niet dempte en onze stemmen bleven klinken langs de donkere huizenrijen in de nacht. Ik vraag mij af, of er nu ook literaire café's in Amsterdam bestaan!
Wij, Tachtigers, hadden reden om oppositie te voeren. Er moesten in die tijd hinderpalen worden opgeruimd. Heden schijnt dat nog niet nodig; de deuren zijn opengestoten en de jonge krachten kunnen vrij hun gang gaan.'

Uit: Frans Erens, Vervlogen jaren

Woedend is Rusty van der Lans op minister Hoogervorst, die de flapoorcorrectie uit het ziekenfonds dreigt te schrappen.

'De maatregel gaat pas in 2005 in, maar omdat de cosmetische chirurgen te kampen hebben met lange wachtlijsten, kunnen mijn flaporen pas na de jaarwisseling worden behandeld', zegt de 49-jarige veiligheidsbeambte.

- Maar - excuses - wij zien bij u geen flaporen...

'Nee, die zijn in 2002 tegen mijn hoofd geplakt. Maar ik wil een hersteloperatie. Ik wil mijn flappers terug. Maar dat mag ook niet van minister Hoogervorst.'

- Ah, u hád last van uw flaporen

'Ja, vóór 2002. Enfin, u kunt het wel zien: ik had kolossale oren en ik vond ze vreselijk. Ik ging echt gebukt onder mijn oren. Dacht dat ik door iedereen werd nagekeken. Vroeger werd ik ermee gepest: 'Als jij wind mee hebt, ben je lekker vroeg thuis!'
Maar ja, nu ben ik anders over mijn oren gaan nadenken. Die flaporen waren karakteristiek. Iedereen kende mij van m'n flaporen. Zonder die flappen ben ik mijn identiteit kwijt. Dus ze moeten terug.'

- En u kunt het herstel van uw flaporen niet zelf betalen

'Nee. Het tegen het hoofd zetten van flaporen is spotgoedkoop, maar ze weer naar voren laten staan, is peperduur. Zegt mijn plastische chirurg dokter Van der Made, waarin ik groot vertrouwen heb.
En wat helemáál zo erg is: in december zou ik hertrouwen met mijn eerste vrouw. Ik met mijn oude flaporen en zij met nieuwe borsten. Maar helaas, dat zit er nu niet meer in. Het huwelijk is afgelast.'

Vanaf vandaag is de Katholieke Universiteit Nijmegen omgedoopt in Radboud Universiteit Nijmegen.

Is daarmee een 20ste eeuws bolwerk van de verzuiling opgeheven?

Nee, de nieuwe naam bevestigt juist de band met de katholieke gemeenschap. (?) En in de statuten verandert niets.

Dit staat op de Radboudsite te lezen:

'Waarom Radboud'
De naam Radboud Universiteit Nijmegen verwijst naar de oorsprong van de universiteit. In 1905 wordt de Radboud Stichting opgericht ter bevordering van het rooms-katholieke hoger onderwijs. In 1923 sticht ze de Roomsch Katholieke universiteit in Nijmegen. In 1956 volgt de oprichting van het academisch ziekenhuis St Radboud.
Met de naam Radboud Universiteit Nijmegen bevestigt de universiteit ook de band met de katholieke gemeenschap.
De Engelstalige naam van de universiteit wordt 'Radboud University Nijmegen'.
De statutaire naam van de Radboud Universiteit Nijmegen blijft Katholieke Universiteit Nijmegen.'

Het lijkt er toch op of men zich in Nijmegen een beetje schaamt voor het katholieke.
Radboud kreeg van de universiteit zelfs geen Sint voor zijn naam.

Als de politieke leiders in spe - Roel Pieper, Geert Wilders en Peter R. de Vries - op elkaars schouders zouden plaatsnemen, dan nog zou deze reus niet het charisma hebben van Pim Fortuyn.

Grootste probleem: wie moet als bovenste man fungeren en het woord voeren?

Roel Pieper deed een poging.
Ja, hij wilde wel minister-president worden. 'Ik ga voor goud.'

Nee, dat is geen nieuw 'at your service'.