Mijn agent tussen de oren is een vriendelijke, gemoedelijke man. Tenminste - toen hij een paar jaar geleden zijn post tussen mijn oren ging innemen en zich kwam voorstellen, leek hij zachtaardig en behulpzaam.

Ik geloof niet dat ik vroeger een agent tussen de oren had - nooit eerder was ik door een binnendiender aangesproken. Dat iedereen een agent tussen de oren moet hebben, is echt iets van de laatste twee jaar.

?Als meneer geen gekke dingen denkt, zullen wij het samen best kunnen vinden,? bromde hij bij die kennismaking. Daarna heb ik hem nooit meer gezien.
Tot vanmorgen.

Ik stond op met lichte hoofdpijn, die ik bestreed met een zeer sterke bak koffie.
En daar was?ie.
?Goedemorgen,? zei mijn agent tussen de oren, ?en mag ik vragen wat wij van plan zijn??
?Goedemorgen,? zei ik, 'van plan? Ik dacht niet dat wij iets van plan waren.'
?Dat zegt ú', zei de agent die een opgefokte indruk maakte. 'Maar wij drinken wel koffie die zo sterk is, dat je er een kudde olifanten mee uit de slaap houdt en dan zijn wij wel degelijk iets van plan, dachten we zo, nemen we aan.'

Na dit agentenpraatje van alle tijden werd ik toch zo kwaad - hoe bestond het dat de tussen de orenpolitie bij mij de slapste agent uit het hele tussen de orenkorps had gedetacheerd?

Enfin, als ik eenmaal kwaad ben, is er geen houden meer aan. Ha! Dan kennen ze me niet!

Met behulp van twee pelotons ME van tussen de oren is het nu weer wat rustig in m?n kop.