Ook een bezoek aan balie of loket levert de columnist altijd wel een stukje op.

Gisteren moest ik me vervoegen bij een postkantoor, omdat ik eergisteren niet thuis was toen een pakje werd bezorgd waarvoor ik moest tekenen. (Ja?)

Het biljet in de bus verwees mij naar een onbekend postkantoor, in een aangrenzende nieuwbouwwijk.
Nieuwbouw? Zo noem ik een typische jarenzeventigwijk nog steeds. Lage huizenrijtjes, om de honderd meter een verkeersdrempel en witte plastic tuinmeubelen in de voortuintjes - nu, in de herfst, staan alle stoelen voorovergebogen tegen de tafels uit te huilen.

Charlie Parkerstraat 19.
Toen ik er na enig zoeken arriveerde, begon het te motregenen. (Dit lijkt te opzettelijk - in dit soort columns regent het altijd - maar ik schrijf nu eens de waarheid op.)

Charlie Parker had alle eer gekregen die hem toekomt: achter nummer negentien rees een middelgroot winkelcentrum op. Het lag er, drie uur in de middag, verlaten bij.
De enkele voorbijganger die ik naar het postkantoor vroeg, bleef peinzend staan en schudde na enig denkwerk het hoofd.

?Wacht even,? zei een vrouw achter een rollator met een klassiek plastic regenkapje op, ?bij de supermarkt verkopen ze geloof ik postzegels.?

Was achterin de supermarkt een postkantoor gevestigd? De kassajuffrouw die ik ernaar vroeg wees op een andere kassa. Nu pas zag ik dat daar, naast de sigarettenautomaat, een standaardje met postzegels stond opgesteld.

?Is dit het postkantoor??, vroeg ik het andere meisje.
?Ja, hoor, een moment,? en ze greep de telefoon en haar stem schalde door de gehele ruimte:
?Mag ik iemand voor het postkantoor??

Na een minuut wachten, verscheen een opgewekte man, met opgerolde overhemdsmouwen, die het afhaalbiljet van mij overnam, een geel plastic mandje van onder de kassa tevoorschijn trok en in een stapeltje poststukken ging zoeken.
Het pakje was snel gevonden en ik overhandigde hem met enige trots mijn paspoort. Ja, ik had de instructies goed gelezen, kon mij legitimeren en hoefde nu eens geen smadelijke afgang te maken.

En zo fietste ik (peddelde, schreef je in een schoolopstel) met het pakje in de fietstas weer terug naar huis.

Ik wist niet dat in Nederland zulke kleine postkantoortjes bestaan.
Even had ik me diep in de binnenlanden van een Oost-Europees staatje gewaand.
Dorpsmarkt 3G, district 3778, waar eens in het halfjaar een posttrein langskomt.