Ja, dames en heren, ik ben vandaag op het Lowlandsfestival geweest.
Is dat zo bijzonder?
Nou, voor iemand die keer op keer beweert dat mensenmassa's hem zo benauwen, die zegt doodsbang te zijn voor veel mensen bij elkaar en die graag koketteert met zijn kluizenaarschap - voor zo iemand is een festival bezoeken waar 50.000 mensen vrij rondlopen, een hele stap.

Nu genoot ik wel een bijzondere bescherming.
Ik kreeg aan de ingang van het festivalterrein, na vertoon van een uitnodigingsbrief, namelijk een groen polsbandje uitgereikt. Ik mocht mij backstage begeven!
Nooit eerder was mij dit voorrecht ten deel gevallen.

Backstage! Het is er zoals je het je droomt. Leuke, interessante, mooie mensen. Lekker eten en drinken, zoveel als je maar blieft. Goede stoelen en ligbanken. Overal palmen en klaterende fonteintjes.
Maar na een bezoekje aan de backstagemassagesalon werd ik overmoedig.
'Je moet toch ook even het festivalterrein op. Ander kun je morgen niet beweren dat je op Lowlands bent geweest', hield ik me voor.

Ik waagde mij buiten de backstage-omheining. Ik slenterde wat rond en het ging prima. Het was waar: overal hing de 'rielekste sfeer' die mij was beloofd.

Tot ik op het grote grasveld iets merkwaardigs zag. Verbaasd bleef ik staan.

Twee oudere mannen waren bezig zich van hun kleding te ontdoen. Alleen hun onderbroeken hielden ze aan, waarover ze een ultrakort rood, respectievelijk zwart tutuutje schoven.
O jee. Gaan we grappig doen?

De mannen begonnen aan hun nummer.
Het door hen beoefende genre laat zich omschrijven als 'agressieve clownerie'. Stak bijvoorbeeld een argeloze festivalbezoeker het grasveld over, dan gingen de twee bijna naakte, kortgerokte mannen, pal achter zo iemand aanlopen waarbij zijn loopje en al zijn bewegingen werden nagedaan. Overbekend van een vreselijke reclamespot.

Of ze gingen ter weerszijden van een op het grasveld liggende, uitrustende bezoeker staan, bukten zich diep, sloegen de rokjes op, zodat hun grote konten bijna in de neus van de dutter drukten, die wakker schrok, waarbij een gil nauwelijks kon worden onderdrukt.
Dat soort humor.

Achter de rug van een toeschouwer maakte ik een heimelijke foto - voor Bieslog wilde ik er een afkeurend stukje bij schrijven.
Waarna ik zo onopvallend mogelijk wegwandelde.

Tot ik voetstappen achter me hoorde. Ik draaide me om en de nachtmerrie was compleet. Ik werd op de voet gevolgd door de naakte mannen in de korte rokjes, die fotografeergebaren maakten. En zij oogstten groot succes: het publiek lachte luidkeels.

Ik zette het op een lopen - de mannen hielden me moeiteloos bij.
Kennelijk loop ik heel gek hard, met maaiende armen en wapperende benen, want het bulderend gelach zwol aan. Ik durf niet beweren dat alle 50.000 bezoekers hardop schaterden, maar een paar duizend waren het er zeker wel.

Ik versnelde mijn spurt. Met een laatste krachtsinspanning rende ik langs de omheining, vond een deur die naar backstage leidde, toonde mijn groene polsbandje aan de bewaker, die de situatie begreep, mij snel door het gat naar binnen trok en de deur meteen weer dichtgooide, waardoor de twee grapjassen er tegenaan bonkten.

Ik heb backstage een half uur zitten bijkomen en nu gaat het wel weer.
Maar vannacht zullen de naakte clowns mij tot in de kleine uurtjes achternazitten.

'Ga jij naar Lowlands' Tussen 50.000 mensen? Niks voor jou!'

We zullen zien.
Ik ga nu op weg en ik hoop vandaag op Bieslog verslag te doen.

Ik stapte uit de bakkerswinkel en naast mijn fiets stond een man tegen de winkelpui geleund te bellen.
Terwijl ik het brood in een fietstas borg en het slot opende, hoorde ik hem zeggen:

'Nee, Theo, dat is veel te kort door de bocht. Dan moeten we dit toch gauw nog even vóór maandag kortsluiten. We hebben een wereldnummer en dat mag niet tussen onze vingers doorslippen.'

Prettig weekend, Theo.

Gisteren, vandaag en morgen vindt het Lowlandsfestival plaats, een combinatie van muziek, film en theater.
Je hoeft niet naar het festivalterrein in Biddinghuizen om veel van de honderden acts te kunnen bekijken en te beluisteren.

De televisie brengt vandaag, vanaf 13 uur 8 op Nederland 3, een urenlang verslag van Lowlands, gevolgd door twee delen op zondag. In totaal twaalf uur televisie.

Maar op internet is Lowlands 24 uur per dag te volgen!
De VPRO zendt concerten rechtstreeks of 'on demand' uit, interviewt muzikanten, kijkt rond op het festivalterrein en publiceert kritische commentaren.

Op dit moment is de live webcast 3voor12TV on line.
Vooral deze nieuwe vorm van tv-maken interesseert me ten zeerste.
Hoe doen ze dat? Morgen ga ik een kijkje nemen.

Het belangrijkste criterium om voor de pardonregeling in aanmerking te komen, luidt:

• De asielzoeker heeft vóór of op 27 mei 1998 voor de eerste keer

een asielaanvraag ingediend. -

'Waarom 1998'?, werd aan minister Verdonk in Nova gevraagd.

'Signalen uit de samenleving' hadden haar ingegeven dat vijf jaar verblijf in Nederland een goede periode is om voor de pardonregeling in aanmerking te komen.

'En die 27ste mei'?

Het strenge gezicht dat de minister voor het interview had opgezet ('met mij valt niet te dollen'), ontspande zich. De ogen gingen twinkelen, het dunne mondboogje werd omhoog getrokken.

'Dat is de datum waarop het kabinet aantrad', zei het vrolijke mondje.

Aha, de keuze van die dag is dus een grapje.

De asielzoekers die zich de 28ste hebben gemeld en nu dus worden uitgezet of in de illegaliteit 'verdwijnen', zullen zich bescheuren van het lachen.

Excuses voor het gezanik, maar de kwestie zit mij hoog.

Gisteravond verklaarde minister Kamp dat hij geen enkele indicatie kon geven over de inhoud van de rapporten van de Militaire Inlichtingen Dienst inzake Irak.

'Als ik dat doe, zal de Inlichtingendienst mij volgende keer helemaal geen inzage geven en dat is slecht voor Nederland en voor onze soldaten elders in de wereld.'

Nu steeds duidelijker wordt dat die rapporten er faliekant naast zaten, dient de Inlichtingendienst toch onmiddellijk opgeheven?
Maar minister Kamp blijkt doodsbang voor zijn eigen adviseurs!

En dat overhemd...
Ik heb geprobeerd het strepenpatroon ongeveer weer te geven, maar zegt u zelf: dit is toch geen overhemd voor een minister van Defensie? Voor de baas van een landelijke bordeelketen, akkoord.
Een schande voor Nederland en voor onze soldaten elders in de wereld.

Als je de Nederlandse politiek volgt, komt een moment waarop je moet zeggen: ik heb de zittende regering het voordeel van de twijfel gegund, maar de maat is vol. Door de mand gevallen!

(Ik herinner mij hoe het kabinet-Den Uyl door mijn mand ging, omdat, vlak na zijn aantreden, een tehuis voor geestelijk gehandicapten op last van de minister-president werd ontruimd met een overmacht aan politie.)

Het politieke seizoen is nauwelijks begonnen, of mijn afhaakmoment voor het kabinet-Balkenende II is al daar.
De wijze waarop deze regering verantwoording aflegt voor de beslissing ons land in een oorlog te betrekken, tart iedere democratische beschrijving.

Door de mand! Aftreden! Wegwezen!

En zolang deze regering er nog zit: te vuur en te zwaard bestrijden.

Ook Jan Peter droeg een overhemd met lichtblauwe ruiten. Hetzelfde overhemd als waarmee Jaap stond te pronken.

Tot op de bodem uitzoeken. Heeft dit kabinet zich bedrijfskleding laten aanmeten?
Zijn die (te) vrolijke overhemden geschonken door een overijverige overhemdenfabrikant?
Mogen wij de bonnetjes van de overhemden zien?

Heb ik het echt goed begrepen, of vertoont mijn geest scheuren ten gevolge van de zomerse droogte?

Dus Tony Blair heeft Jan Peter Balkenende een rapport gestuurd, waarin stond dat Irak in staat was binnen 45 minuten massavernietigingswapens af te schieten, maar erbij gezegd dat hij dit aan niemand mocht doorvertellen? (Balkenende: 'Er stond boven: 'its foor joor aais oonlie!' Dus hou je je daaraan.')

En het is toch ook waar dat de Tweede Kamer vandaag discussieerde over de vraag waarom de regering had besloten de oorlog tegen Irak te steunen en de heer Balkenende niet aanwezig was bij dit debat?

En dat de meerderheid van de kamer 'geen punt maakt van Irak-verhaal' (Parool-kop)?

Nou, dan weet ik niet meer wat erger is: het idiote onderonsje van de beide premiers, of het feit dat minister De Hoop Scheffer vandaag een overhemd droeg met blauwe ruiten en minister Kamp een overhemd met blauwe horizontale strepen in het linkerboord en verticale blauwe strepen in het rechterboord.

Ik ga morgen een baret kopen - mocht ik niet slagen een alpino - die ik net zolang zal bleken en met groene verf bewerken tot 'ie licht geeft.

Dag en nacht zal ik 'm dragen, mijn welverdiende groene erebaret.

En ik ga een grote snor laten staan en tegen iedereen die het wil horen zal ik luidkeels beweren dat 'ze in Den Haag nu toch echt van de pot gerukt zijn'.

Er wordt geklopt op de deur van het redactielokaal.
En daar hebben we Driek weer.

• Sorry, Driek, er wordt hard gewerkt op de redactie, we hebben even geen tijd.

'Ja, okay, maar wat ik nu heb, móet je even zien. Mijn nieuwe mobieltje...!'

• Maar je hebt om de week een ander mobieltje, Driek. We houden het niet meer bij.

'Maar de lezers zullen 'm ook fantastisch vinden...'

• Driek, we hebben gisteren je nieuwe soldaatjes laten zien, hartstikke leuk als je af en toe langskomt, maar het wordt nu toch echt teveel...

'Moet je kijken. Goudkleurig is'ie. Dat alleen al is te gek. Maar kijk, nou klap ik aan de onderkant een paar pootjes, zeg maar, uit en nou lijkt 't wel een beest, zie je dat? Een heel maffe kever!'

• Ja, Driek. Goed, hoor, maar we gaan nu verder. We hebben een belangrijke bespreking en...

'Is nog niet alles. Kijk, nou draai ik aan de bovenkant een hoofdje naar buiten... ja? En dan klap ik de poten verder uit en dan wordt het een mobiele spaceman! Is het niet helemaal te gek'??

• Meer dan te gek, Driek. Hartelijk bedankt voor de informatie. Is 'ie duur? 400 euro? Plus peperduur abonnement?

'Nee joh, hij is maar 21 euro in de speelgoedwinkel.'

• Speelgoed...? O, je kunt er helemaal niet mee bellen?

'Nee, dat niet, maar van mij hoeft dat niet. Daarvoor heb ik m'n i-mode altijd bij me. Nee, 't is gewoon een geinig ding.'

• Dag Driek! En nou voorlopig even geen Driek, okay?

Het opzienbarende in de nieuwe film van de Deense filmmaker Lars von Trier schuilt in het feit dat de gehele film in een kale studio is opgenomen.
Met witte strepen op de vloer zijn de contouren van een Amerikaans stadje aangegeven, met fragmentarische decorstukken en enkele rekwisieten worden huizen en kamers aangeduid. Het drie uur durende drama drijft op het acteerwerk, dat, zo melden de recensies, een fenomenale rol van Nicole Kidman oplevert. De scènes worden 'aan elkaar gepraat' door John Hurt.

Amerikaans stadje... kale vloer... heb ik eerder gezien, dacht ik.

Our Town, van Thornton Wilder!

Our Town is een klassieker uit de Amerikaanse toneelgeschiedenis.
Op het kale toneel zijn de contouren van een Amerikaans stadje uitgezet en zonder rekwisieten, behalve een paar stoelen, worden het dorpsleven en de geschiedenis van twee families uitgebeeld. Een van de rollen is 'de regisseur', die de zaal rechtstreeks uitlegt hoe de vork in de steel zit en de bedrijven in- en uitleidt.

Het stuk ging in 1938 in première en werd als revolutionair gezien, in een tijd dat de realistische toneelkunst hoogtij vierde en de toneelvloeren werden volgestouwd met levensechte decors.

Het wordt in Amerika nog steeds opgevoerd. Als de film Dogville in de VS uitkomt, zal in de media ongetwijfeld worden gerefereerd aan Our Town van Thorton Wilder.

'Zo, zo, meneer de hoofdredacteur, wat weet u toch veel!'

Ja, ik ken het toneelstuk goed, want op de middelbare school heb ik erin meegespeeld, eind vijftiger jaren.
In 'Ons Stadje' speelde ik de regisseur en Kees van Kooten de melkboer, die met zijn denkbeeldige paard en wagen vroeg in de ochtend het stadje wakker maakt.

Met die opvoering in de gymnastiekzaal begon onze samenwerking.

Rijden voor de baas in een eigen auto wordt flink duurder.
Rijders in een lease-auto profiteren van de nieuwe regeling, want de fiscale bijtelling daalt (begrijp ik niets van, maar het zal best).

Ikzelf zit heel erg goed!

Ik ben namelijk eigen baas.
Ik rij dus als eigen baas in een eigen auto.
En ik heb mijzelf een kilometervergoeding van 63 eurocent toegekend.

Joh! Bij elk autoritje rinkelt mijn kassa!

Een autoriteit wordt in een interview gevraagd een bepaalde regeling, of maatregel uit te leggen, doet dat in wollige taal, zodat er geen touw aan vast te knopen valt en zegt vervolgens:

'Wat bedoel ik hiermee'?

Waarna hij de regeling opnieuw uitlegt, in eenvoudiger bewoordingen, maar met dezelfde mistige uitkomst.

Pedante blaaskakerij.

Vandaag hoorde ik op de radio een functionaris van het hoogheemraadschap uitleggen, waarom zijn organisatie niet financieel verantwoordelijk is voor de dijkdoorbraakschade, of misschien ook wel, maar gedeeltelijk, hangende het onderzoek en nadat een nationaal rampenfonds ten behoeve van toekomstige dijkdoorbraken zou zijn opgericht.

'Wat bedoel ik hiermee'?

Dat we een en ander nader moesten bezien en evalueren, zodat in de toekomst alles beter zou zijn geregeld.

Opvallend hoe bij calamiteiten veel verantwoordelijken zich automatisch vijandig opstellen tegenover de slachtoffers.

Wat bedoel ik hiermee?

Dat veel volksvertegenwoordigers zich mijlenver boven het volk verheven achten.

Dikke conclusie.
Maar zo is het wèl.

Ha allemaal,

Daar ben ik een paar uur mee zoet geweest:
met het doornemen van Speelboek 2003, de nieuwe dikke gids van de grootste keten speelgoedwinkels, die in alle Nederlandse brievenbussen is gepropt.

Niet dat wij, Betere Gadgetfreaks, daarin iets van onze gading vinden, maar je wilt controleren met wat voor gadgets ze de kleinste kids laten kennismaken.

Nou, dat valt niet mee.
Het gemeenste plastic in de schrilste kleuren is nog niet lelijk genoeg.
Zo'n folder kun je ook het Groot Stalenboek van de Totale Wansmaak noemen.

Het zou een vak op de scholen moeten worden: gadgetkennis.
Zet de leerstoel van professor Driek maar klaar.

Eén verheugend feit: met soldaatjes spelen kan weer!
Ik heb me meteen een doos aangeschaft - een mooie terreinwagen met mitrailleur bovenop, een motor voor in de woestijn en een soldaat met een automatisch wapen groter dan hemzelf.

In geen tien jaar had ik met de soldaten gespeeld.
M'n hele collectie staat namelijk opgeborgen in de gangkasten, omdat er teveel relaties - ja zelfs verlovingen - op zijn afgesprongen. De meeste meisjes - nou ja 'meeste', tenminste drie - namen de benen als ik onthulde nog met soldaatjes te spelen.

Ja, ik ben de jongensgadget bij uitstek nou eenmaal trouw gebleven. Ik kan zo een Duits bataljon tegen een Amerikaanse tankdivisie op tafel zetten. Houden vrouwen niet van.

Maar ik vond dat het nu weer kan. De hele range heet namelijk 'Freedom Force - Heroes to Protect and Defend!'. Een andere serie is 'The Peacekeepers'. Ze geven er een moderne touch aan. Je speelt nu niet meer met 'dood en verderfzaaiers', maar met vredestichters en rustbewaarders.
Jullie begrijpen het verschil toch?

Nou, mijn moeder niet. Toen ze mijn kamer binnenliep en me op de grond zag zitten met mijn nieuwe aanwinsten riep ze: 'Begin je weer met die enge troep, Driek!'. En ze beende weg, gooide de deur achter zich dicht en ik dacht dat ze huilde.

Ja, hoor 's, loop dan niet zomaar m'n kamer binnen!
Het is toch te gek dat een moeder haar 47-jarige zoon nog zo controleert! Daar zijn we toch echt te oud voor geworden!

Ik speel door,
jullie Driek

Het lijkt nu een grote investering, maar zal later een gouden belegging blijken:
schaf nog vandaag een complete set Riedeldranken aan.
En van alle merken vijf stuks.

Dat wordt een heel gezeul, twee winkelwagens vol pakken Goudappeltje, Fruitdruifje, Pompelmoentje, Tomatientje en Zontomaatje.

Thuis giet u de inhoud van de pakken door de gootsteen, want het gaat u om de verpakkingen.
Over vijf jaar al kunt u in uw voorkamer uw eigen museumpje openen.
De nostalgiemarkt groeit als nooit tevoren. Hoe meer merken, hoe meer nostalgie in de naaste toekomst.
U heft 5 euro toegang per persoon en u hebt een goede oudedagsvoorziening gecreëerd.

De bezoekers van uw museum zullen kirren van genot.
'Ach, kijk nou toch 's, een pak Pompelmoentje! O, wat enig! Weet je nog'?

Dus koop straks ook een setje nieuwe Appelsientje-tomaat, Appelsientje-appel enzovoorts.

En als de varianten van Vitamientje in de schappen staan, kunt u het museum uitbreiden met een Vitamientjecollectie in uw achterkamer:
Vitamientje-appelsientje-pompelmoentje, Vitamientje-appelsientje-tomaatje, Vitamientje-appelsientje-appeltje, Vitamientje-appelsientje-enzovoorts.

Het huttennieuws hangt in de lucht.
Uitgerekend vandaag in The New York Times: een artikel over de hutten in de duinen van Provincetown (Mass.).

Achttien staan er, zonder elektriciteit en stromend water, wrakkig, met veel muizen, maar nog even gewild als toen ze tussen 1920 en 1940 werden gebouwd.

Ze worden en werden bewoond door schilders en schrijvers. Norman Mailer schreef er, e.e. cummings, Annie Dillard en Alan Shapiro.

Tot vandaag had ik niets van doen met geloof in een leven hiernamaals.
Ik klik de foto groot en staar verwezen naar het scherm.
Voor het eerst van mijn leven krijg ik een glimp van een mogelijk paradijs onder ogen.

Biesloglezers kennen de voorliefde van de hoofdredacteur voor hutten en tuinschuurtjes - een terugkerend thema. (U weet, nieuwe lezer, dat de hut van de kopfoto kan worden bezocht door erop te klikken?)

Een attente lezeres tipte de schrijfhut van G. B. Shaw, die zich bevindt in de tuin van landgoed Shaw's Corner, in het Engelse Ayot St. Lawrence.

Een prachtig draaihutje, dat met de stand van de zon kan worden meegeduwd. (Wim Kan schreef in zo'n draaihut in de tuin van zijn huis te Kudelstaart.)

Shaw verbleef dagelijks gedurende uren in zijn hut, die was voorzien van elektriciteit, zodat er 's winters een kachel kon branden. Zijn bekendste werken zijn er ontstaan (o.a. Pygmalion).

Een andere lezeres was zo aardig me te attenderen op het kunstwerk 'Cold Dark Matter: An Exploded View', van de Engelse kunstenares Cornelia Parker (1956).

In 1991 liet zij een tuinhuisje, met 'alles erop, eraan en erin', door het Britse leger opblazen, waarna ze alle brokstukken zorgvuldig verzamelde.

Vervolgens bevestigde ze de honderden fragmenten aan draden, die ze rond een brandende lamp groepeerde.

De installatie moet worden geëxposeerd in een donkere zaal (zoals in de Tate Modern, in 2000).

De hoofdredacteur wordt doorgaans licht kriegelig als het woord Installatie valt - dit intrigerende kunstwerk doet hem inzien dat hij wellicht een vooroordeel koestert.

Dat nieuwe boek van schrijver Ronald Giphart, met foto's van blote vrouwen - schrijven moet de koper maar zelf doen - gaat de beurs van menige arme geilzoeker te boven.

Maar als je alle voorpubliciteit van 'Heldinnen' in een ringband plakt, heb je voor een schappelijk prijsje toch een forse portie naakt in huis.

Vanavond zag ik een eenzame waterlelie.
De waterlelie bloeide daar, veronderstelde ik, als eerbetoon aan de man die hem zo mooi heeft beschreven.

Ik fietste langs de Karnemelksesloot. Aan de overkant lag, een eeuw geleden, de kolonie Walden, het leefexperiment van schrijver Frederik van Eeden.

Op deze plek stapte hij op een laat-zomerse avond in een bootje, met vrouw en zoontjes, om nog een eindje te gaan roeien in de vallende avond.
Terug in zijn hut, schreef hij zijn bekendste gedicht:

De Waterlelie

Ik heb de witte water-lelie lief,
Daar die zo blank is en zo stil haar kroon
uitplooit in 't licht.

Rijzend uit donker-koele vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.

Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer...

De bloem werd Van Eedens 'handelsmerk', op al zijn boeken liet hij het embleem van de waterlelie drukken.
De meeste van zijn geschriften zijn vergeten.
Maar de waterlelie die ik vanavond zag, is Frederik van Eeden niet vergeten.

Anders ga je niet, uitgerekend op deze plek, zo mooi liggen peinzen op het watervlak.

Van Agt heeft, begin jaren tachtig, wel degelijk een gesprek gevoerd met Wim Kan!
Ik geloofde het niet, maar moet ongelijk bekennen.

Henk van Gelder sprak voor NRC-Handelsblad met de manager en de particulier secretaris van Wim Kan, die zich het onderhoud goed herinneren.
Maar ze voegen toe dat het gesprek geen enkele invloed heeft gehad op Kans imitatie van Van Agt. 'Kan had dat typetje toen al jarenlang op zijn repertoire staan.'

In 1977 schreef Kan in zijn dagboek over Van Agt:
'Een kwal die speelt dat hij kan relativeren maar... een zeer middelmatig, driftig baasje dat we zo vlug mogelijk kwijt moeten zien te raken.'

Vanzelfsprekend mag dit exemplaar van het bakelieten telefoontoestel van PTT-Ericsson niet ontbreken in deze serie.
Dit type werd rond 1930 in gebruik genomen (met varianten tot in de jaren vijftig) en miljoenen Nederlanders hebben ermee gebeld.

Degelijk zwaar is'ie. De haak ligt lekker in de hand. De draad aan de hoorn kringelt niet hopeloos in elkaar, zoals bij de latere, grijze modellen.

Als je hier iemand mee opbelde, kon je niet volstaan met een 'Hoi, hoe is'tie, waar zit je, nou doei'-gesprek.

Ik zag op internet dat iemand 145 dollar biedt voor dit toestel.
Mooi niet.
Ik hou 'm.

Hij is ook leuk voor de kindjes die het redactielokaal bezoeken.
'Wat is dat, meneer'?
'Een telephoontoestel, jongelui.'
'Hè? Hoe moet je dan bellen'?
'Steek je vingertje in een gaatje en draaien maar.'

En dan laat ik de robbedoezen lekker telefoontjespelen.
Want hij is niet kapot te krijgen.

Het geluid van het geheimzinnige en opwindende draaigeratel, heb ik voor u opgenomen.

(Begrijp me goed: ik wil niet terug in de tijd met dit soort nostalgische praatjes. Ik heb twee mobielen en ik aas op een nieuwe. Met camera!)

Haast kwijlend van ijdelheid vertelde Van Agt gisteravond in Zomergasten, hoe hij Wim Kan, begin jaren tachtig, had geholpen met het vervolmaken van zijn eigen imitatie.
Het ANP-bericht met dit 'nieuws' haalt alle kranten en het radiojournaal.

Begin jaren tachtig? Ik geloof er niets van.
In Deel 2 van De Dagboeken van Wim Kan (1968-1983), komt Van Agt als volgt voor:

• Woensdag 23 april 1980, 15.30 uur. Wildwal

Vanmorgen een driekolomsfoto van Van Agt gezellig dinerend bij de Japanse keizer op de voorpagina. Zojuist de Telegraaf gebeld en gevraagd naar iemand van de hoofdredactie. Meneer De Haas, schrijver van vele hoofdartikelen, kwam aan de lijn. Gevraagd of hij zonder mijn naam te noemen morgenochtend misschien een hoofdartikel wilde wijden aan deze belachelijke zaak. Enkele dagen geleden was dezelfde meneer Van Agt nog zo angstig om Saoedi-Arabië te kwetsen met de film 'De dood van een prinses' en nu kwetst hij enkele honderden Nederlanders, die drie jaar en acht maanden onder keizer Hirohito's macht gebukt zijn gegaan. Mevrouw Van Agt zit gezellig naast de oorlogsmisdadiger aan tafel. 'Er leven haast geen mensen meer die het kunnen navertellen...' -

De toorn van Wim Kan zal Van Agt niet zijn ontgaan. Maar die past niet in de herinneringen van een superijdeltuit.

Moesten de fractievoorzitters na aankomst door de bodyscanner?

Als ik, gekleed in mijn enkele zwembroek, het kleedhokje verlaat, moet ik de zware klerenhanger waaraan mijn kleren, schoenen en rugzak bungelen, in het midden van de kleedruimte aan lange stangen hangen.

Moeilijk moment.

Ik wacht in mijn hokje tot het betegelde zaaltje leeg is, kom snel tevoorschijn, hang mijn kleren op en spurt naar de douches. Mij zullen ze niet bloot tegenkomen.

Net toen ik vanmorgen mijn hokje uit wilde stappen, betrad een stevige, kletsnatte man de kleedruimte, vanuit de gang naar het zwembad.
Om zijn bollende buik spande een grote, verticaal gestreepte zwembroek.
Hij stapte op zijn hanger af, trok een grote blauwe handdoek uit zijn zwemtas en begon zich met brede gebaren grondig af te drogen. Eerst zijn natte haren en gezicht, waarbij hij briesende geluiden uitstootte. Plasjes vormden zich rond zijn voeten.

'Hè, man, doe dat in je hokje, wil je'?, dacht ik en ik dook weg achter het driekwartdeurtje en wachtte tot de man op zou krassen.

Toen ik na twee minuten voorzichtig mijn hoofd boven het deurtje uitstak, was de man zich nog steeds aan het afdrogen.
Twee minuten afdrogen is lang. In die tijd droogt een normaalgebouwde zwemmer zich van achter zijn oren tot tussen zijn tenen kurkdroog af.
Ik ging zitten op de bank in mijn hokje en wachtte.

Na vier minuten was de man nog aan het drogen. Zijn rug kreeg zo'n woeste beurt dat de huid vuurrood uitsloeg en ik er brandblaren op verwachtte.

Ik bleef hem nu observeren met mijn ogen net boven het deurtje, klaar om weg te duiken als hij mijn kant zou uitkijken.

Het drogen duurde en duurde.
Hij was aan zijn benen begonnen, waarbij hij zich diep voorover boog en boende en boende, totdat hij zijn tenen had bereikt, die stuk voor stuk werden gedroogd zoals een topkok, vlak voor opdienen, de asperges nog even afneemt.

En ineens begreep ik zijn droogactie.
Want ik zag dat de man onder het drogen zijn hoofd naar uiterst links verdraaide, in de richting van de vrouwenkleedhokjes aan de overkant van de kleedruimte.
Wat was daar te zien?
Niets, dacht ik.
Maar toen de man, nu met zijn hoofd bijna tot op de grond, bleef doordrogen, en ik met hem meekeek, begreep ik dat hij onder de open onderkant van de deurtjes de naakte voeten van de zich verkledende vrouwen bekeek.

En toen de droger zijn handdoek van spanning stilhield, zag ook ik hoe in een van de hokjes twee blote vrouwenvoeten uit een slipje stapten, dat in een lichtblauwe flits even zichtbaar werd.

Het hoogtepunt was hiermee kennelijk bereikt, want de man pakte nu resoluut zijn hanger met kleren en begaf zich naar een hokje om zich aan te kleden.

Ik had een kleine gluurder begluurd.

Middelbare mannen die in hun jonge jaren niet aan sport hebben gedaan, zijn behept met een bovengemiddelde positieve levensinstelling.

Zij hebben nog geen enkele vorm van aftakeling aan den lijve ondervonden, dus verkeren zij in de veronderstelling dat zij - als zij zouden willen - nog best een hele voetbalwedstrijd kunnen spelen, in staat zijn een halve marathon uit te lopen, of een elfstedentocht te voltooien.

Van het ons omringende heelal weet ik nagenoeg niets.

Maar ik ga er wat aan doen.

Niet vergeten:
aanstaande woensdagavond naar buiten lopen en in zuidelijke richting naar het uitspansel kijken.
Een duidelijk waarneembare oranje bal: Mars!

Mars staat 27 augustus even dichtbij de aarde als zestigduizend jaar geleden.
De Neanderthalers zagen hetzelfde schouwspel.

Dan ga ik weer naar binnen, klik 'm op internet aan en ben sprakeloos van verbazing.

Van het heelal begrijp ik even weinig als een Neanderthaler.

Macho-papa's, getergde vaders... je kon geen krant opslaan, of je las verhalen van boze vaders die 'de macht van de vrouw in het ouderschap beu' waren, mannen die 'dit vrouwendomein willen annexeren'.
'Mannen die, om het eens ouderwets te zeggen, onder de plak zitten', dacht Evert.

Zat hij onder de plak?

Jacqueline en hij hadden de taken goed verdeeld. Evert zou in dit derde huwelijk met een zoveel jongere, werkende vrouw geen fouten meer maken, had hij zichzelf vast voorgenomen. Hij was nu oudere-papa (vader-papa) en hij richtte zich zoveel mogelijk naar Jacquelines wensen ('de nieuwe generatie').

Vanzelfsprekend dat hij op deze zaterdagochtend al om acht uur in de supermarkt stond.
Het boodschappenlijstje was door haar opgesteld - hij sleepte de buit binnen.

Toch hadden de krantenartikelen enig effect. Want bij de schappen met de zuivelproducten laadde Evert twee bakken rijstdessert in. Die vond hìj nou eenmaal lekker en zìj zette 'die vieze troep' nooit op de lijst.

Het dossier 'De Bie zingt' vullen wij aan met:

Het Afscheidslied

Als u komend weekend een feestje hebt te vieren, is dit een goede afsluiter. Gezamenlijk zingen verhoogt de feeststemming en versterkt de onderlinge banden.

Het lied duurt hier ruim zes minuten, maar het kan met enige improvisatie een onbepaalde lengte krijgen.
Ik herinner mij een feest waarop ermee begonnen werd en de samenzang uitliep tot in de kleine uurtjes.

U hoort de hoofdredacteur, begeleid door het Music Hall Orkest en alle aanwezigen.

Afstand doen van kinderen is illegaal, het dumpen van bejaarden daarentegen behoort tot de dagelijkse praktijk.

Naar een geschatte 30% van de bewoners van verpleeghuizen en bejaardeninstituten wordt door de naaste verwanten nooit, of zelden omgekeken ('te druk, te ver').

Het idee bejaardenluiken te installeren in de voorgevels van de verpleeghuizen lijkt derhalve levensvatbaar. Het scheelt menige familie veel rompslomp.

Een klein bericht in de krant, dat het waard is op internet groot te worden uitgeserveerd.
Want hier heeft iemand geprobeerd de 'perfecte internetmisdaad' te plegen.

In Netkwesties Magazine wordt uitvoerig uit de doeken gedaan, hoe deze technisch hoogbegaafde crimineel tegen de lamp liep.

Het was nog niet goed tot me doorgedrongen, maar vanavond viel het getal in een radiobericht:
door de bezuinigingen van Balkenende II, plus de extra bezuinigingsmaatregel van minister Hoogervorst, zullen 3000 banen in de zorgsector 'op de tocht komen te staan'.

Ook in de verpleeghuizen gaan banen sneuvelen.
'Het zal nu vaker voorkomen dat bewoners niet gewassen kunnen worden en langer in bed moeten blijven liggen', zeggen betrokkenen.

Als bezoeker was ik gedurende enige jaren in de gelegenheid de gang van zaken in de verpleeghuizen te bestuderen.
Eenieder die mijn ervaringen deelt, zal het met mij eens zijn dat slechts één woord naar boven welt, als je hoort dat op de verzorging van dementerende, oude mensen opnieuw wordt beknot:

GODVERDOMME!

Dat is namelijk het enige woord waar de Christen-politici, die medeverantwoordelijk zijn voor deze nieuwe bezuinigingen, van opschrikken.

Hevige schrik na lezing van dit bericht.
Zijn mijn decoratieve poezenbeeldjes wel pluis?

Al jaren ben ik verzot op bonten dierenbeeldjes (en knuffels). Ik heb er mijn huis van onder tot boven mee gedecoreerd.

Haastig onderwierp ik mijn poesjes aan een eerste onderzoek.
Nee! Het is niet waar!
Hoe heb ik ze vele jaren kunnen koesteren, de velletjes aaien, de vachtjes betasten, zonder in de gaten te hebben dat mijn decoratieve poezenbeeldjes zijn gemaakt van hondenbont...

Niet mijn ontreddering telde - ik dacht onmiddellijk aan het leed dat mijn schatjes hebben moeten doorstaan.
Mijn poezenbeeldjes, die me zoveel geluk hebben geschonken, zaten al die jaren opgesloten in verkeerde lichaampjes.

Ik kom zojuist terug van de poppendokter.
Hij gaat mijn decoratieve poesjes ombouwen tot decoratieve hondjes.

Nu uit voorgaande schandalen is gebleken dat hoorzittingen en Parlementaire Enquêtes geen effect sorteren, is het wellicht raadzaam Justitie in te schakelen.

In het beleid rond de oprekking van Schiphol is een verdenking van fraude, misleiding en valsheid in geschrifte nu toch echt reëel te noemen.

Of willen we 'Amerikaanse toestanden'? Burgers die zich gaan bewapenen tegen een, in hun ogen, vijandige overheid?

De enige, mij bekende schrijver die bij het opschrijven van zijn jeugdherinneringen toegeeft over een falend geheugen te beschikken, is Georges Perec.

In 'W of de jeugdherinnering' graaft hij naar flarden uit zijn (aangrijpende) jeugd, komt hierop terug, geeft toe dat de gebeurtenissen misschien anders kunnen zijn verlopen en doet onderzoekingen, waaruit blijkt dat sommige van zijn herinneringen de plank ver misslaan.

Een meesterwerkje vond ik het en dat oordeel is misschien gebaseerd op herkenning: ook mijn herinneringen bestaan uit flarden, waarbij ik meerdere malen heb geconstateerd dat er significante fouten in zijn geslopen.

Ik weet niet hoe het u als lezer vergaat: als ik één boek van een schrijver prachtig vind, wil ik alles van hem lezen.
Gelukkig zijn veel boeken van deze Franse schrijver (1936-1982) vertaald, waaronder zijn Grote Werk 'Het leven een gebruiksaanwijzing' (waarin hij 99 kamers van een groot Parijs appartementengebouw beschrijft, compleet met inboedel en bewoners).

En daarom heb ik mij naar de boekhandel gehaast, omdat ik had gelezen over een nieuwe uitgave, een deel uit de Privé-Domein reeks van de Arbeiderspers: 'Ik ben geboren'.

Dat wordt genieten.

Als een schrijver jeugdherinneringen opschrijft, lijkt hij gezegend met een fabelachtig geheugen.
Geuren, kleuren, de lichtval, kleding, interieurs - tot in details schildert de schrijver ons een gebeurtenis, die bijvoorbeeld plaatsvond in zijn vijfde levensjaar.

Schrijvers die autobiografische herinneringen publiceren, liegen of het gedrukt staat.
En dat is nu juist het probleem: het stáát gedrukt. Een herinnering opschrijven, leidt onvermijdelijk tot falsificaties.

Neemt u zelf eens de proef op de som.
Kies een verhaal uit uw jeugd, dat u meerdere malen aan anderen hebt verteld - een succesanekdote uit uw leven.
Ga het nu opschrijven.
Ik wed dat u met de eerste zin al problemen krijgt.

Goed, u stond met uw opa bij de apen in de dierentuin.
Wat voor kleren had u aan? En uw opa?
Hoe viel het licht in het apenverblijf?
U vertelt dat de apen 'tekeergingen', maar hoe omschrijft u dat geluid?
Uw opa nam zijn hoed af en toonde hem aan de aap.
Kleur van de hoed? De beweging van opa? De sprong van de aap?
De gezichtsuitdrukking van de dierenoppasser?
Wat ging er in u om, toen u de aap in de boom zag zitten met de hoed van uw opa op?

De herinnering blijft 'waar', maar als het verhaal op papier staat, hebt u tientallen details uit uw duim gezogen.
U bent een beetje schrijver geworden.

Allerlaatste nieuws:
het concert gaat niet door, Mick Jagger 'voelt zich niet fit'.

Er valt dus vanavond niets op te nemen.

Dus toch maar downloaden?

Ik denk er niet aan. Ik weiger te betalen voor stokoude Stonessongs.
Daar word ik niet fit van.

Laatste nieuws:
de uitzending van het Rolling Stones concert via Radio 2 gaat niet door.

De Rolling Stones blijven bij de tijd. Als je hun muziek wilt downloaden, kost dat 68 eurocent per nummer.

Maar het ouderwetse OPNEMEN bestaat ook nog.
Hoe ging dat ook alweer? Je duwde een lege band in de videorecorder, of een cassettebandje in de radiorecorder en dan werd de muziek gedownload? Nee, opgenomen.

Vanavond kunnen de Stones op grote schaal worden OPGENOMEN.
Audio: een liveconcert in de Amsterdamse Arena op Radio 2 vanaf 21.05 uur.
Video: hetzelfde concert op RTL4, vanaf 22.15 uur.

Uren Stonesmuziek. Op band.
En - dat is het gekke van opnemen - je hoeft er niet extra voor te betalen!

Uit een onderzoek van het Nak de Weert Instituut - uitgevoerd in opdracht van Bieslog - weten we, dat de meeste binnenshuiselijke spanningen worden gemeten in het kleinste kamertje.

(Het onderzoek - 'Big Problems in the Smallest Room' - wordt volgende week gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature.)

Het dagelijkse toiletbezoek behoort tot de taboeonderwerpen in onze samenleving.
Hoe vrolijk het vertrekje soms ook wordt ingericht - met gekke plaatjes, boeken, tijdschriften, speeltjes en familiefoto's - toch spelen zich in de beslotenheid van het toilet de meest treurige, diepmenselijke drama's af.

Veel van de problemen hebben een inwendige, soms medische achtergrond.
Maar het kleine, op het oog futiele onderwerp van bijgaande film, staat in de Probleem Top Tien, zoals door het Nak de Weert Instituut ontwikkeld, onbetwist op de eerste plaats.

Op dit festival wordt dagelijks een van de oudste ambachten ter wereld gedemonstreerd:

Sneuvelen

Er zijn wedstrijden Realistisch Doodvallen, waarbij teams elkaar met proppenschieters trachten te treffen en er vindt een optreden plaats van een, in de originele uniformen gekleed, Executie Peloton uit WO2.

Vlak voor de kust, op een ponton in zee, zal een tableau vivant van het sneuvelen van Maarten Harpertszn Tromp te bewonderen zijn.

Geachte mevrouw/meneer,

Het zal je maar gebeuren!
Zit je net lekker 's avonds op de bank tv te kijken, floept'ie uit!
En dat niet alleen: het is aardedonker, want alles is uit.
Stroomstoring!

Steeds vaker verneemt men in de diverse media over gevallen van stroomuitval, waarbij gedupeerden grote schade oplopen, zoals uitgevallen koelinstallaties, waardoor bijvoorbeeld slagers al hun vlees in een keer kunnen wegkieperen. Ook uw eigen vriezer met boodschappen voor de hele week kan men gerust in de vuilnisbak deponeren.

Dit hoeft u niet te gebeuren.
Wij van ElectrexSP staan borg voor degelijke stroomvoorziening, die in tijden van nood met onze super-aggregaten nimmer zover hoeft te komen.

Wij verheugen ons te kunnen mededelen, dat wij erin zijn geslaagd een partij goedkope stroom van prima kwaliteit in te kopen, die wij u graag tegen een voordeelprijs willen aanbieden.
Het is groene stroom uit Wit-Rusland, die met mankracht, op puur milieuvriendelijke basis is opgewekt. Allen die wel eens in Wit-Rusland hun schreden hebben gezet, hebben met eigen ogen kunnen zien wat goede stroom eigenlijk is.

Als u besluit tot de voordeelaanbieding van ElectrexSP over te gaan, dan kost de aansluiting u eenmalig slechts 100 euro. Het eerste kwartaal krijgt u gratis stroom, voor het tweede kwartaal brengen wij u bij voorschot slechts 30 euro in rekening - een schijntje voor deze prima stroom, die uw lampen en tv als nieuw zullen doen schijnen.

Hoe gaat u over van uw oude stroom op de nieuwe van ElectrexSP?
Wel, daar merkt u niets van.
Zodra u de 100+30 euro hebt overgemaakt, halen wij in onze centrale de handel over en stroomt de luxe Russische stroom uw huis binnen. Geen monteurs aan huis. Geen telefonische enquêtes. Geen helpdesks.

Schrijft u het bedragje even over? Bankrek.nr. 567445388946, t.n.v. ElectrexSP, Beesterwedde.

Gefeliciteerd, u bent lid van de grote, stralende ElectrexSP-familie!

Hoogachtend,
Romain 'Mister 1 Miljoen Volt' Janvierra,
president-directeur ElectrexSP Europe

Aan de George Mason University (Washington DC) bestudeert men op de afdeling linguïstiek, de accenten die sprekers uit diverse taalgebieden aan een stuk Engelse tekst meegeven.

Proefpersonen uit vele landen in de wereld lazen dezelfde Engelse tekst voor en de linguïsten van de universiteit bestuderen nu de verschillen. De accenten worden fonetisch beschreven en zijn verder van belang voor het ontwikkelen van spraakherkenning.

Op de site van de George Mason University zijn 264 van dergelijke accenten te beluisteren.
Bij elke opname werd de volgende tekst voorgelezen:

'Please call Stella. Ask her to bring these things with her from the store: six spoons of fresh snow peas, five thick slabs of blue cheese, and maybe a snack for her brother Bob. We also need a small plastic snake and a big toy frog for the kids. She can scoop these things into three red bags, and we will go meet her Wednesday at the train station.'

Het Nederlandse accent ontbreekt tot nu toe - wel is een Fries accent opgenomen, zie op de universiteitssite onder 'frisian' - maar binnenkort zal ook een Nederlandse versie aan de lijst worden toegevoegd.

Bieslog werd namelijk benaderd door de Universiteit van Amsterdam met de vraag aan het Amerikaanse experiment mee te werken. Men zocht een 'buitenstaander', een Nederlander die geen Engels spreekt, teneinde hem de proeftekst fris van de lever voor te laten lezen. Men dacht daarbij aan de bekende zwerver Dirk.

Na dagen zoeken in tientallen cafés vonden wij Dirk, namen hem mee naar onze opnamestudio en plaatsten hem achter de microfoon, voorzien van het papier met de Engelse tekst.

We laten Dirks versie horen, voordat de opname naar Amerika wordt gestuurd.

(Voor een beter begrip verdient het de voorkeur eerst enkele voorbeelden van de Amerikaanse site te beluisteren.)

Wat raar, dacht ik vanmorgen toen ik de gordijnen openschoof. De vliegtuigstrepen in de ochtendlucht hadden een vreemde kleur, afwijkend van het gebruikelijke wit. Alsof ze werden beschenen door een avondzon met regen in de lucht. Roze-rood, nooit eerder gezien op dit vroege uur.

Na het lezen van de Volkskrant werd veel duidelijk.
Schiphol schaamde zich zo diep, dat de vandaar opstijgende vliegtuigen kilometerslange bloossporen door het luchtruim trokken.

Twijfel aan de oprechtheid van dit teken van inkeer is op zijn plaats - ik telde vanmorgen meer vliegtuigsporen dan ooit tevoren.
Want Schiphol sjoemelt schaamteloos door.

• En op zondag haalde oma een paar zakjes uit de kast - voor een ieder één zakje - de inhoud deed ze in een kommetje en dan schonk ze er kokend water op.
• Ja, nu begint me iets te dagen... Pap?
• Nee, soep! Niet te eten zo zout!
• Toch zou ik zo'n zakje nog wel 's willen proeven.
• Nou! Gezellig was dat, soep uit een pakje.

• Daar had mijn grootvader het nog wel eens over: de Autoloze Zondag. Foto's van lege autowegen.
• Dat was toch zo'n beetje in 1950, toen de autowegen doordeweeks ook leeg waren?
• Nee, later volgens mij. In de buurt van de Zomer van de Waterloze Rivieren. Weet je dat nog?
• 'Toen je de Rijn te voet kon oversteken'? Zei mijn vader altijd.
• 'Toen de kinderen speelden in de scheepswrakken van de IJssel.'
• En in de herfst na die zomer kwam de Dag van de Bestandsloze Computers.
• O ja! Het Boldervirus! At in drie dagen alle computers leeg!
• Verdomd ja, gevolgd door de Eerste Mondiale Stroomstoring.
• Ach jeetje. Waar maakten we ons toen druk over, hè?
• Goeie ouwe tijd. Toen gaven de mensen nog om elkaar.

Vanmorgen weer lang blijven kijken naar een Protestantse kerk vol zingende mensen.
Doe ik steeds vaker.
Ik word niet gegrepen door Woord of Lied, maar door de hoofden van de kerkgangers. Een stroom close-ups van gezichten, kapsels (herenscheidingen!), brillen, snorren en oorbellen trekt voorbij, die je zelden nog op straat ziet.
De hoofden lijken op die van mijn ooms en tantes in de jaren vijftig.

Iedere kerk is een Museum van het Oud-Hollandse Hoofd.

Niet te geloven, mensen!

Ik heb vandaag mijn eerste eikelpijpje van het jaar gerookt!

Met vriendelijke groeten,
kabouter Okkie Pepernoot

De reclamespot wordt veelvuldig op de radio gedraaid.
Je hoort een mannenstem een lyrische tekst uitspreken over een instituut dat geldleningen verzorgt.

'Ik krijg ieder kwartaal een behoorlijk bedrag aan provisie terug', klinkt het opgewekt.

En dan geeft de mannenstem het doorslaggevende argument om de luisteraar over de streep te trekken:

'Nou en daarvan koop ik lekkere wijn voor in mijn kelder!'

En elke keer loopt een rilling over mijn rug en roep ik hardop en luid:

'Getverderrie! Nooit!!'

Gek, hè?

Toen meneer Foppe de bon al op het zakje had geplakt, bemerkte hij zijn vergissing.
Hij had een zakje tomaten op de weegschaal gezet en per ongeluk op de afbeelding van de VLEEStomaten gedrukt.

Voorzichtig probeerde hij de VLEEStomatenbon van het plastic te peuteren, maar dat lukte niet.
Na een nieuwe bon voor de TOMATEN te hebben gefabriceerd - het prijsverschil bedroeg 1,18 euro - besloot hij de nieuwe bon over de oude te plakken.

Gedurende de verdere tocht door de supermarkt, nam zijn onrust toe.
Zou zo dadelijk de kassajuffrouw de dubbel geplakte bon op het zakje tomaten ontdekken?
Zou zij om opheldering vragen?
En als meneer Foppe niet uit zijn woorden kwam - en dat zou zeker gebeuren - zou zij de filiaalchef erbij roepen?

Hij zou het zelf graag willen verbieden, maar ik ben bereid u van onder de toonbank een gegarandeerd echte foto te laten zien van de aanstaande gouverneur van Californië.

Een vriend die morgen jarig is, wilde ik feliciteren met een ouderwets, handgeschreven briefje.
Ik bleek een fanatieker mailer geworden dan ik zelf dacht: ik vond geen postzegels meer in huis.

Op het postkantoor waren 15 wachtenden mij voor.
Na 20 minuten werd nummer 113 op het bord boven de balie naar een van de drie postbeambten verwezen.

Bezorging van de (gewone, dunne) envelop kon voor morgen (zaterdag) niet worden gegarandeerd.
Als ik erop stond en de brief per expresse verstuurde, kostte dat 26 euro 75.

'Dat is veel geld,' gaf de vriendelijke, behulpzame postbeambte toe, 'maar als u 'm gewoon frankeert, wordt'ie wel op vandaag gestempeld. Als de brief dan maandag wordt bezorgd, kan de geadresseerde zien, dat u 'm op vrijdag hebt gepost.'

Stroomstoring en seks.
Ook nu weer pikte Mark het suggestieve verband op uit de berichtgeving over de stroomstoringen in Denekamp en New York.

'De stroomstoring zal over negen maanden voor een geboortegolf zorgen.'

Werkte het zo? Leonie was al naar boven gegaan, lag te lezen in bed.
Mark zette de televisie nog wat harder, sloop op z'n tenen de kamer uit, de gang door, opende voorzichtig de deur van de gangkast, inspecteerde de meterkastjes, vond de hoofdschakelaar, haalde diep adem en drukte de knop naar beneden.

De lichten floepten uit. Het weggevallen televisiegeluid accentueerde de duisternis.

'Wat is dat? Wat gebeurt er'?, riep Leonie van boven, met licht overslaande stem.

Mark snelde terug naar de kamer, waarbij hij in het donker bijna tegen de deur aanliep en riep, hard en krachtig:
'Een stroomstoring, schat! Hebben we waxinelichtjes in huis? Blijf jij maar daar. Ik kom er zo aan. Geen paniek!'

Na lezing van de ochtendkrant, staarde de directeur een paar minuten voor zich uit. Hij voelde zich kleintjes, minderwaardig, mislukt.
Minstens tien berichten had hij gelezen, waarin grote ondernemingen aankondigden duizenden werknemers te moeten ontslaan.
Wat een operaties! Wat een power!

Hij was directeur van een onderneminkje met slechts vijf werknemers.
Waarvan hij er vanmorgen drie ging ontslaan.

Onbegrijpelijk: mensen die, voordat ze op vakantie gaan, hun zwijnen droppen.
En, dat is bekend, eenmaal vrijgelaten worden tamme zwijnen binnen één dag wild.

Het probleem blijft niet beperkt tot Friesland.
Ik heb de afgelopen weken ook in andere provincies veel loslopende zwijnen gezien.

'Zo snel mogelijk doodschieten' is wel een zeer drastische maatregel.
Laten we nu eerst eens proberen de zwijnen op hun wilde gedrag aan te spreken.
Het is veel te gemakkelijk zwijnen te stigmatiseren als overbrengers van veeziekten. Daarvoor bestaat vooralsnog geen enkel wetenschappelijk bewijs.
We moeten zoeken naar de oorzaken. Waarom zijn de zwijnen in Nederland zo wild geworden?

Kunnen we hangplekken voor wilde zwijnen aanleggen?
Af en toe een beetje bijvoederen, een praatje maken, luisteren naar hun problemen - ik weet zeker dat wilde zwijnen zich dan een stuk tammer gaan gedragen. Waarna ze terug kunnen keren in de maatschappij.

Er zijn mensen die dromen van een zwijnloze samenleving. Dat zij, zoals in Friesland, willen overgaan tot een gewelddadige totstandkoming van deze utopie, is een kwalijke zaak.
We mogen 'onze zwijnen' nooit in de steek laten!

Er gebeurde iets eigenaardigs toen Jochem gisteravond achter zijn computer zat en via internet een paar vakantiefoto's naar een digitale ontwikkelcentrale wilde sturen.
Van de spectaculaire Griekse zonsondergangen wilde hij grote afdrukken laten maken voor aan de wanden in zijn slaapkamer.

In het midden van de monitor verscheen een klein schermpje, dat hem meedeelde dat de computer opnieuw gestart moest worden en dat Jochem daar zestig seconden de tijd voor kreeg.
Een tijdsaanduiding was met aftellen begonnen: 51... 50... 49...

Dit was duidelijk een waarschuwing die niet in de wind geslagen mocht worden, dus haastte Jochem zich de foto's weer in hun folder te plaatsen.

03... 02... 01... De computer ging uit en startte weer op.
Maar toen Jochem opnieuw het net opging en naar de fotozaak op zoek was, plopte het alarmschermpje weer te voorschijn. En weer moest Jochem zijn foto's binnen zestig seconden opgeborgen hebben, anders zou hij ze nooit meer terugzien, dreigde het schermpje.

Hè, vervelend, wat was dat nu weer voor rare storing.
Jochems verzuchting werd een regelrechte verwensing, toen hij voor de zesde keer het rottige pestpokkenschermpje voor zijn neus kreeg en de computer weer aan en uit moest.

Halfelf. Zou hij de buurman, die hem al zo vaak had geholpen met technische computerproblemen, nog kunnen storen?
Hij waagde het erop en toen hij zijn probleem telefonisch aan buurman had uitgelegd, hoorde hij aan diens bezorgde stem dat het hommeles was.

'Oei oei, buurman,' zei de buurman, 'ik vrees dat dit helemáál niet goed zit. Dit lijkt verdacht veel op de Blasterworm...! Heb je wel in het Journaal gezien, neem ik aan' LoveSan, heet het ook wel.'

'Bedoel je, dat ik dat nieuwe virus in mijn computer heb' Van die aanval? Dat op zestien augustus wereldwijd Microsoft wordt aangevallen'?

'Ik vrees van wel,' zei de buurman, 'en begrijp je het geintje' Er is wel een programmaatje beschikbaar om de worm op te sporen en te vernietigen, maar je hebt maar zestig seconden om het te downloaden. En dat is te kort. Het is weer een of ander zestienjarig hackend Koreaantje dat denkt leuk te wezen', knorde de buurman.
('Of een zestienjarige Groninger,' dacht Jochem politiek correct.)

Het was nu te laat, maar de buurman zou morgen eens gaan kijken wat ertegen te doen was.
'Als mijn computer niet is geïnfecteerd, kan ik het beveiligingsprogrammaatje op CD zetten en bij jou installeren.'

Het duurde lang voor Jochem de slaap kon vatten.
Er zat een worm in zijn computer. Een vies idee. Maar, moest Jochem toegeven, ook wel opwindend. Hij was onderdeel van het wereldnieuws geworden. Misschien misplaatst, maar Jochem kreeg er zelfs een trots gevoel van.
En hij bedacht, dat hij met zijn verhaal morgen op veel aandacht kon rekenen als hij het achteloos op de zaak zou laten vallen.

'Hebben jullie gelezen over LoveSan'?
'Nee'?
'Dat nieuwe virus, die worm... Heb ik in m'n computer. Vanavond wordt'ie eruit gehaald!'
'Jeetje, Jochem, wat vertel je ons nou? Hoe ziet de worm eruit? Hoe ben je eraan gekomen??

Maar tegen drieën in de nacht was alle trots verdwenen. De worm had zich ook in zijn hoofd genesteld, waar hij met grote gretigheid al zijn geheugenbestanden aan het opvreten was.
Badend in het zweet schrok hij wakker.

Een verrassing:
'wereldpremières' van de geniale, legendarische en invloedrijke jazzpianist/componist Thelonious Monk (1917-1982).

Ik kreeg een site aangereikt, waarop nooit eerder uitgebrachte opnamen van Monk zijn te beluisteren.

Interviews, gesprekken met zijn vrouw Nellie, repetities en zeldzame concertopnamen.
Ik geef dit cadeau graag aan alle liefhebbers door.

De vraag of de Rolling Stones nog bestaansrecht hebben, is voornamelijk van belang voor mediadeskundigen en hoogleraren in de popmuziek, die in gewichtige essays en opiniërende krantenartikelen aan het beantwoorden van die vraag hun bestaansrecht ontlenen.

Het is gewoon schandalig hoe onze Nederlandse jongeren in de steek worden gelaten.
Niets of niemendal wordt voor ze georganiseerd.

Hip-hop, breakdance, skaten? Je hoort jongeren er wel eens besmuikt over spreken, maar ze krijgen de kans niet het te demonstreren.

De dance-cultuur van de jongeren... Zie je daar ooit iets van in het openbaar?
Nooit!

Daarom is het goed dat de Uitmarkt eindelijk de jongeren de plaats geeft die ze verdienen.

Het is te hopen dat dit initiatief wordt nagevolgd en meer voor de jongeren wordt gedaan.
Dat er bijvoorbeeld meerdaagse festivals speciaal voor jongeren georganiseerd gaan worden!

De Tweede Wereldoorlog? Die vond lang, heel lang geleden plaats. Met de dag wordt het langer geleden.

Kijk hier eens hoe een enthousiaste hobbyist met behulp van poppen, echte foto's en Adobe de geschiedenis herschept.
Compleet met fototips.

Is de tijd al rijp om onze Watersnoodramp met poppen na te spelen?

De nieuwe boeken kaften, de nieuwe agenda inrichten.
Bij de openingsrituelen van het schooljaar hoorde ook een herinrichting van je kamer.

Vorig jaar had ik het oude bureau knalgeel geverfd.
Het was ook het glorieuze jaar waarin ik de met een vakantiebaantje verdiende lichtgroene Luxaflex (nieuw!) voor het raam kreeg. Zeer modern.

Dit jaar werd het topjaar van moderniteit.
Ik had het behang lichtgevend roze gesausd, een jongen uit de klas die heel goed kon tekenen had ik gevraagd een abstract voor aan de muur te schilderen.
Mijn moeder zette grote kussens in elkaar en het vakantiebaantje leverde een nieuwe Pilastrolamp op.

Ik stond, met de decenniumwisseling voor de deur, op de drempel van het moderne leven, zoveel was duidelijk en ik wilde het interieur vastleggen met het zwart-wit boxje.
Om de foto nog moderner te maken, leende ik van de broer van een vriend een tenorsaxofoon, waar ikzelf slechts een paar schrille, met veel valse lucht aangeblazen pieptonen uitkreeg.

De onderbelichte foto viel tegen. De moderne kleuren kwamen niet tot hun recht - het roze van de muur, de felle primaire kleuren van het schilderij, de gele kussens, het rode lampje en de zilveren saxofoon.

Ik had ergens een mooie uitdrukking gelezen: 'leven op de huid van de tijd'.
De foto liet in ieder geval zien dat ik heel modern was.
Ik leefde op het scherpst van de snede op de blote huid van de nieuwe tijd.

Likken aan een postzegel waaraan niet gelikt behoeft te worden.

Kent u mensen die vanwege Code Rood - door te warm koelwater kunnen elektriciteitscentrales uitvallen - zuinig met stroom zijn omgegaan?

Kent u mensen die gisteravond alle apparaten en lichtbronnen hebben uitgelaten en bij het licht van waxinelichtjes hebben geprobeerd de krant te lezen?

Ik niet.

• Mijn vrouw en ik, wij houden heel erg van de Afrikaanse cinema, hè, schat?
• O zeker. Heerlijke films. Vooral de Nigeriaanse.
• Nou! Zijn jullie een beetje thuis in de Nigeriaanse cinema? Nee? Nou, dan mis je wat, hoor.
• Heel bijzonder. Een tijdje terug waren de films uit Mali heel populair. Ook leuk, hoor, daar niet van. Maar erg op het westen gericht, hè. Malinese films zijn films waarvan de Malinezen denken dat wij denken dat zo Malinese films eruit moeten zien. Snap je dit een beetje?
• Maar dat is het leuke van de Nigeriaanse films: ze zijn zo authentiek.
• Authentieker kan bijna niet.
• Ik heb een paar langere trailers van Nigeriaanse films gedownload van internet. Zien? Ja?
• Schat, als jij even wat kussens op de grond strooit, dan haal ik m'n notebook. Gaan we lekker naar de Nigeriaanse cinema liggen kijken.

Sommige collega's beweerden, dat ze op deze eerste dag na de vakantie wel 500 e-mails te verwerken hadden gekregen.

Jochem hield zijn mond.
Het waren er bij hem maar negen.

'Ja, rustig aan, hoor,' zei de Heer, toen hem het gebed om verkoeling uit Rome bereikte, 'ik heb helemaal geen zin naar het Pauselijk pijpen te dansen. Ik zal 'm 's een lesje leren.'

De Heer, die zoals bekend een warm pleitbezorger van de herenliefde is, had zich vorige week bijzonder boos gemaakt over de conservatieve, menskwetsende uitspraken van de Paus inzake homoseksualiteit.

'Als hij geen haast maakt met het moderniseren van die vermolmde kerk van hem, heb ik nu geen haast met het sturen van een beetje verkoeling. Laat de Paus nog maar een dagje puffen.'

Vanmorgen heel vroeg werd Jochem met het busje van het hotel naar het vliegveld gebracht.

Na lang nadenken had hij het gedaan: op het nachtkastje had hij een briefje achtergelaten voor het meisje, dat elke ochtend de kamer schoonmaakte.

In het begin van de week was ze Jochem niet zo opgevallen, ze was gewoon een van de vrouwen uit het dorpje, die 's avonds bij tientallen door de hoofdstraat flaneerden, of op de markt achter de viskraampjes stonden.

De schoonmaakster.
Tot Jochem dinsdag dacht: nee, ze is het kamermeisje.
Kamermeisje... waarom was dat voor Jochem nou zo'n veelbelovend, huivergevend woord?

Ze droeg zwart lang haar, dat door een gebloemde band bijeen werd gehouden, donkere ogen, die hem nooit aankeken, en verder... ja, daar kreeg Jochem geen hoogte van - ze droeg een grote lichtblauwe schortjas over 'alles' heen.

Maar naarmate de week verstreek, vond hij haar mooier en aantrekkelijker worden. In zijn fantasie was zij een steeds grotere rol gaan spelen. En in hotels, had hij al eerder ondervonden, gedijt de fantasie welig. Zeker als je na jaren weer 's alleen op vakantie bent.

's Ochtends rond negen uur lag Jochem al aan de rand van het zwembad, maar vanaf het midden van de week keerde hij steevast rond elven terug naar de kamer, om een boek te halen, of een flesje zonnebrandolie - het uur waarop zij de kamer aan het stofzuigen was, of, en dat was heel opwindend, zijn bed verschoonde. Hij wilde dolgraag zien hoe zij zijn slaap-t-shirt opvouwde en op zijn kussen klaarlegde.

Vroeger, toen Mariëtte en hij het nog leuk vonden pornovideo's te huren, had hij vaak gezien hoe in Oostenrijkse berghotels de kamermeisjes in zo'n situatie meteen de kleren uittrokken, de hotelgast zijn zwembroek afstroopten, waarna het grote bumsen kon beginnen.

In Jochems week gebeurde niets van dien aard. Als Jochem de kamer betrad, in zijn uitdagende zwemtanga (maar met een preutse handdoek om de schouders geslagen), ging het kamermeisje onverstoorbaar door met haar werk, zonder hem een blik waardig te keuren.

Toch dacht hij vanaf vrijdag dat er iets was gegroeid. Iets wederzijds. Er was geen tastbaar bewijs, zij had geen enkel signaal gegeven, maar het was meer, ja hoe formuleerde je dat, een bepaald spanningsveld. Het droge hout wachtte op een vonk om tot een laaiend vuur te ontbranden. Maar zoiets dacht Jochem middenin de nacht, als hij van de broeierige hitte niet kon slapen.

Afgelopen nacht steeg de kamermeisjeskoorts tot grote hoogte. (Als hij nu eens, terwijl ze aan het stofzuigen was, van achteren tegen haar aan zou gaan staan, zou zij zich omdraaien en haar armen om hem heen slaan, of zou ze hem met de stofzuigerslang een lel voor zijn kop verkopen?)

Hij besloot toch een daad te stellen, een teken te geven. Morgen zat hij weer op de zaak, het zou hem spijten als hij niets had gedaan. En misschien had hij toch gelijk, ging die groeiende spanning niet alleen van hem uit.

Op het nachtkastje lag, naast een biljet van 1000 sunar, zijn briefje:

'Hello,
Thank you for cleaning my chamber.
You did a very fine job.
And I also want to say you this: you are a very attractive and nice girl.
If you want to contact me, please phone me at:
06 7788456793345'

Stel je nou eens voor dat op een ijskoude, decemberse dag zijn mobiel ging, middenin een bespreking en een warme stem zou zeggen: 'Hello, I'm the chambermaid, do you remember me' I liked you so much, but I was afraid to tell you.'

Nadat hij aan de hotelbalie alle rekeningen had betaald, bedacht hij ineens dat zijn snorkel nog in de klerenkast lag, in de vergeten onderste la.
Haastig stapte hij in de lift, die hem weer naar zijn veertiende etage bracht.

Toen hij zijn kamer binnenging, was het zijn kamer niet meer. Nieuwe gasten moesten kennelijk met spoed worden ondergebracht. Een reus van een schoonmaker, in gele overall, was bezig de matras van het bed met een grote, gierende vacuümzuiger van al Jochems sporen te ontdoen.

In een flits zag Jochem dat het bankbiljet en het briefje van het nachtkastje verdwenen waren.
De schoonmaker, die grote oorbeschermers droeg, keek niet op of om.

Het zit er bijna op. Volgende week is het hier met onze thuisvakantierust gedaan. De eerste file van 12 kilometer zal maandagochtend de uitgangsweg blokkeren.

Veel vakantiefoto's zijn al klaar. Duizenden staan op het net om publiekelijk te worden bewonderd.

Een kleine selectie. 's Kijken of we wat hebben gemist.

Hi, flashmobbers van het eerste uur!

Het was te voorzien. Zoiets subtiels als de Flash Mob - uniek internetevent - moest weer zo nodig verpest worden.
De pers heeft zich er massaal op gestort, op tv zaten een paar gastjes het helemaal uit te leggen, waardoor nou precies het wezen van de Flash Mob - het spontane, het geheimzinnige, het artistieke, de gedeelde zinloosheid - meteen de nek is omgedraaid.

Je ziet het vandaag op de foto's in de kranten: er ontstaat een joelende menigte, volkomen strijdig met nou juist het gedisciplineerde, de raadselachtig geleide orde in de chaos van de echte Flash Mob.

En de mobspot die werd uitgekozen: een AH-filiaal in het centrum van Amsterdam! Ja, dat kan de grootste oetlul verzinnen. Het onbegrip knalt er vanaf. Die spot moet nou juist NIET voor de hand liggen.

Uit boosheid en uit protest heb ik vanmorgen een Flash Mob georganiseerd, die voor mijn part ook wel The Last Flash Mob Ever kan worden genoemd.

Vanwege de snelheid heb ik het heel eenvoudig gehouden - niks inschrijven en zo - nee, ik heb gewoon wat kennissen gemaild met deze boodschap:

Last Flash Mob Message From Driek:
kom naar het pleintje bij het Nieuwe Winkelcentrum en handel als 'doorsnee, onopvallende voorbijganger', van 12.30 tot 12.34 uur!

Om 12. 27 uur sta ik op het nog lege pleintje met de camera opgesteld.
En verdomd! Klokke 12.30 uur steekt de eerste flashmobber - een snelle jongen - het pleintje over. (foto 1)

12.31 uur is dat niet... ach jee, mijn tante Aaltje betreedt voetje voor voetje de mobspot (foto 2). Ik had namelijk, om een diverse leeftijdopbouw te garanderen (niet alleen jongeren!), mijn oom Jelt gemaild, die heel actief is op het seniorennet.
Mijn tante speelt fantastisch mee. Een subtiele knipoog in mijn richting is het enige dat haar verraadt.

12. 33 uur (foto 3). De Flash Mob op z'n hoogtepunt. Een prachtige groep doorsnee voorbijgangers is aangetreden en speelt het spel schitterend mee.

12.35 uur, het pleintje ligt er weer even verlaten bij als vóór de flash mob (foto 4).
Een gewoon pleintje? Vier minuten lang is deze plek geladen geweest - het middelpunt van een voor onmogelijk gehouden actie: een virtuele gebeurtenis vindt in de werkelijkheid plaats.

Ik zal het pleintje nooit meer kunnen oversteken, zonder te denken aan de historische happening van vandaag.

En hiermee verklaar ik het verschijnsel Flash Mob voor voorbij, over en uit.

Altijd op zoek naar iets nieuws,
jullie Driek

• Ik heb nog in de rondvaartboot naast Mick Jagger gezeten!
• Rondvaartboot?
• Ja, de Rolling Stones maakten een rondvaart door de Amsterdamse grachten. En ze wilden alles over de Provobeweging weten, nou en ik was zo'n beetje de hoofdprovo, zeg maar, dus heb ik heel lang met Mick gepraat.
• Maar die rondvaart... dat was toch met de Beatles?
• Ook! Ja, dat is een ander verhaal. Heb ik je wel 's verteld hoe we na afloop donker Amsterdam onveilig hebben gemaakt, John, Paul en ik? Op handen en voeten kropen we door de bordelen! En het beroemde concert van Jim Morrison in het Kurhaus... O, o!
• Hoe was dat dan?
• Toen ze het hele Kurhaus hebben afgebroken omdat Jim te stoned was om het toneel op te gaan. Ja, vind je het gek, ik had hem kennis laten maken met de eerste nederwiet!
• Maar Fred, sorry...
• En in Blokker? Nooit verteld? Ik had de veilinghallen afgehuurd en daar speelden de Stones, de Beatles en de Who! Deden ze gewoon. Zeiden ze: okay Fred, als jij het vraagt, komen we gewoon.
• Fred, wacht nou 's even, in die tijd was jij toch... 2, 3 jaar'
• Dat zeg ik: ik was er gewoon heel erg vroeg bij. Een van de eerste wonderkinderen van de Sixties. Te gek toch?

Skyboxjespolitiek
Gokhalletjespolitiek
Gelagkamertjespolitiek
Peeskamertjespolitiek
Kleinstekamertjespolitiek

Bij de Balkenendetjes staat vanmorgen een goudgele boterkoek op tafel en de De Hoop Scheffers serveren moorkoppen bij de koffie.

Wat een succes! Niet alleen mogen zij op de foto met de machtigste mannen ter wereld, ze gaan twee uur overleg met elkaar voeren. Twee uur! Dat is protocollair gezien een lange tijd.

'Waar hebben we het twee uur lang over'?, heeft Jan Peter in hun eerste telefoongesprek na het grote nieuws al angstig aan Jaap gevraagd.

'Daar heb ik mijn ambtenaren voor,' stelde Jaap hem gerust, 'die stellen een lijstje met standpunten en snedige opmerkingen op en dat gaan we uit ons hoofd leren. Maar het komt voornamelijk op goed luisteren neer. Colin ken ik, die lult je de oren van het hoofd. Hij en George zullen heel wat te bepraten hebben en daar gaan wij een paar uurtjes naar luisteren. Is het niet geweldig'?

Onze bewindslieden krijgen dit eervolle samenzijn aangeboden door George Bush, als 'een teken van erkentelijkheid voor de Nederlandse deelname aan de door de VS geleide Coalition of the Willing inzake Irak'.

Zou het niet rechtvaardig zijn als Jan Peter en Jaap eerst onze 1100 jongens in Irak gaan bezoeken? Aan hen hebben zij immers het eervolle bezoek aan Washington te danken?
Veertien dagen in een tent in de Iraakse woestijn - een paar liter zweet achterlaten.
Pas dan hebben zij de glorieuze foto verdiend.

Vanmiddag gaan Jan Peter en Jaap, vergezeld van hun echtgenotes, in de fotowinkel lijstjes uitzoeken, voor op hun bureaus.

De havenlobby van Rotterdam biedt leden van de Tweede Kamer gratis kaartjes aan voor een concert van de Rolling Stones.
Zij mogen plaatsnemen in een luxe skybox en krijgen 'drankjes en Japanse nootjes' aangeboden.

Er zijn Tweede-Kamerleden die ingaan op deze schaamteloos platte bootwerkers-pr.

Onder hen zijn Tweede-Kamerleden die beweren dat zij er heen gaan 'om te werken'.

Zouden zij het resultaat van dit werk openbaar willen maken? Wij zouden graag een verslag van het werkbezoek willen lezen op de persoonlijke websites van de Kamerleden.

De Tweede Kamer controleert de regering. Maar wie controleert de Tweede Kamer?
Het is tijd voor de instelling van een Onafhankelijk Kiezers Platform, dat de bevoegdheid krijgt de handel en wandel van Tweede-Kamerleden nauwgezet te controleren.

En nog kan meneer Foppe niet besluiten in zijn blote overhemd de straat op te gaan.
Akkoord, het mag dan op het onaangename af warm zijn, zonder colbert loop je er toch ongekleed bij, laten we het zo maar zeggen,

Hij heeft zijn colberts op de hand gewogen en het lichtste uitgezocht, maar als hij weer thuis is gekomen, na de boodschappen in een slakkentempo te hebben binnengehaald, vreest hij het ergste. Vliegensvlug trekt hij het jasje uit om te kijken of er vieze zweetplekken op het rugpand zichtbaar zijn.

Ja, jakkiebakkie, het jasje heeft doorgelekt!
Maar de rug is niet helemaal kledder en het colbert is zwart, dus niet iedereen zal het vieze plekje hebben waargenomen, stelt meneer Foppe zich gerust.

Dan ontdoet meneer Foppe zich van zijn stropdas en zijn rechterhand buigt hij even achter zijn hoofd, steekt hem in zijn overhemdboord en tast met afgrijzen in het koude zweet op zijn rug.

Pas na een kwartier douchen - als meneer Foppe veronderstelt dat de benedenburen wel zullen denken: schandalig hoe die meneer Foppe tientallen liters kostbaar water verkwist - stapt hij enigszins opgekalefaterd uit de douchecel.

Maar als de weerman van het Journaal aankondigt, dat het morgen wederom warm tot zeer warm zal worden, breekt hem, bij het vooruitzicht van nog zo'n vieze dag, spontaan het zweet uit - zweet dat eigenlijk voor morgen was bedoeld.

Er zijn veel toestanden en dingen in het leven die meneer Foppe onaangenaam, ja, ronduit vies vindt.
Maar meneer Foppe walgt het meest van een bezwete meneer Foppe.

Nu het fotoverbod rond De Eikenhorst via een rechterlijke uitspraak is opgeheven, gaat ook Bieslog er stevig tegenaan.

Deze wieg fotografeerden wij in de etalage van een Wassenaarse beddenwinkel.

Na het NK Bommetje volgen vandaag, in de serie zomerse onzinsporten, de Nederlandse Atletiek Kampioenschappen Valse Start.

Het koningsnummer, de Honderd Meter Valse Start, zal veel media-aandacht krijgen.

De atleet dient zoveel mogelijk valse starts op zijn naam te schrijven, maar - en dat maakt de wedstrijden zo spannend - uiteindelijk moeten de zes tegen elkaar uitkomende lopers eenmaal de honderd meter daadwerkelijk hebben voltooid. De tijd die dan wordt gelopen doet niet terzake, het gaat om het grootste aantal valse starts dat de winnaar heeft gemaakt.

Door die laatste bepaling wordt verwacht dat alleen al dit nummer vijf dagen in beslag gaat nemen.

Het grootste deel van het geschonken geld voor een Nationaal Cadeau ter gelegenheid van het huwelijk van Willem Alexander en Maxima, blijkt besteed aan het feest in de Arena en gaat dus niet naar 'multiculturele projecten'.

Ideetje:
herhaal de tv-registratie van het Arenafeest dagelijks, tot 1 oktober aanstaande, op drie publieke netten tegelijk.

De omroepen bezuinigen zo weer de nodige miljoenen en de gevers van het cadeau krijgen waar voor hun geld.

Omdat niemand zin heeft in deze warmte zelf eten te maken, zat de wachtruimte van het afhaalcentrum bomvol.
De mensen wachtten roerloos aan de plastic tafeltjes; de verzengende hitte doofde elke activiteit. Je hoofd een slag draaien om te kijken of de Chinese mevrouw jouw in plastic tas verpakte bestelling omhoog hield, was al teveel.

Naast de toonbank zat een oud mannetje, dat aan het eind van zijn latijn was. Het gezicht stond gepijnigd, de kleur was inwit, op zijn voorhoofd parelden kleine druppeltjes, de lichtblauwe oogjes zwommen rond op zoek naar hulp, leek het wel.
Ik zag zijn t-shirt snel op en neergaan, hij haalde hijgend, met kleine teugjes adem. Begon zo een hartaanval?

Nu betrad een grote, forse man de winkel, stapte stevig op de toonbank aan, bestelde luid een nasi rames speciaal en een flesje bier voor tijdens het wachten.
Na een fikse eerste slok kreeg hij het mannetje in de gaten en vertolkte ons aller gedachten:

'Je ziet er niet best uit, man! Gaat het wel goed met je'?

Nu kwam er uit het mannetje een dun, iel gekwaak, dat de grote forse ook niet kon verstaan, maar je zag dat hij ervan schrok. Hij ging een paar passen van het oude mannetje staan, uit het flesje drinkend en soms weer even angstig terugkijkend. 'Hier wil ik niks mee te maken hebben,' drukte hij uit.

Ik zat te repeteren wat ik moest doen als het mannetje ineens op de grond zou glijden.
Nog steeds weet ik niet hoe dan te handelen. Ik zou, besloot ik, maar wat op zijn borstkas drukken. Moest ik adem blazen in dat viezige, korstige mondje?

Omdat ik van tevoren had gebeld, was mijn bestelling lekker vlug klaar. De Chinese mevrouw riep mijn gerechtnummer af, ik nam de tas aan en maakte dat ik het lokaal uitkwam.

Toen ik de auto had gedraaid en weer voor het afhaalcentrum langs zou rijden, remde ik af en bleef gefascineerd kijken.

Het oude mannetje wankelde naar buiten. In zijn rechterhand hing het tasje met zijn bestelling.
Met korte schuifelpasjes ging hij richting... nee, het is niet waar...

Het mannetje opende de achterkoffer van een metallic-blauwe, ultramoderne gigant van een scooter, plaatste de tas in de bak, gespte een grote, glimmend-zwarte helm van het stuur los, plaatste de pot op zijn hoofd - het gezichtje keek er nog kleiner en gepijnigder onderuit - schoof de scooter van zijn standaard, waardoor hij met machine en al dreigde om te kieperen, hees zich op het zadel, startte, gaf gas en spoot verrassend snel de straat uit.

Ik reed extra alert naar huis, overdreven inhoudend voor elke zijstraat.

De poging van advocaat Spong om met een zelf gecreëerde rel rond zijn eigen naaktheid in het nieuws te komen, gaat hem de das omdoen.

Dit zullen zijn cliënten toch echt niet pikken. Mogen we hopen.

Waarom ik nooit en te nimmer in de mand van een ballon zal plaatsnemen.

En waarom ik komende nacht heftig zal dromen.

Ik ben benieuwd welke rol ik in mijn droom ga vervullen.

Ik durf te voorspellen dat ik tot de drie passagiers behoor, die na de uitval van de kapitein weer omhooggetrokken worden.

Ben ik op de mandbodem gaan zitten, met het hoofd in de handen, bevend over mijn gehele lichaam, terwijl ik hoge kermgeluiden uitstoot?

Of is het mìjn mobiele telefoon die is overgegaan en voer ik in alle rust en zelfbeheersing de aanwijzingen uit, die 'een ballonvaarder uit Almere' mij verschaft? (Waarna we een goed glas whiskey gaan drinken in de ballonvaardersmess.)

Als het op de Nederlandse Antillen kan, kan het ook in het moederland.

Heeft Balkenende een leuke zuster die 's een tijdje minister-president wil zijn?

Weer 's wat anders.

Jan Peter wordt haar belangrijkste adviseur en ze delen samen het torenkamertje.

Hi lui,

Is het een beetje uit te houden bij jullie?
Nou, bij mij niet. Ik zit achter m'n pc met mijn voeten in een teiltje water en dat is wel lekker. Maar het zweet staat op m'n rug.

Overdags gaat het beter, want al om negen uur 's ochtends lig ik in het Sportfondsenbad.
Na een half uur baantjes trekken heb ik het meestal wel gehad, maar nu in deze snikhitte blijf ik graag nog wat plakken. Maar wat doe je in je eentje in het zwembad?

Laat dat aan Driek over, ja?
Heb ik me uit de VS laten opsturen: de X-peak, die me slechts 25 dollartjes heeft gekost.

Ik begin 'm op te pompen in een der zwembadhokjes, tot'ie eruit puilt en dan draag ik 'm naar het bassin en laat 'm te water voor de verbijsterde ogen van de dienstdoende badmeesters.

Het meesterlijke is, dat we hier een zeldzame combinatie aantreffen van klimmuur en glijbaan!
Binnen een mum van tijd wordt mijn X-peak beklommen en begleden door tientallen zwemmertjes. Het zwembaddak gaat er compleet af van het enthousiast gejoel!
'Hee, Driek, mag ik nog een keer'?
'Hartstikke gaaf, Driek!'
En ik vind het hartstikke leuk dat jonge spul lekker bezig te houden. Een soort van vrijwilligerswerk. Dacht ik.

Maar wat zeggen de badmeesters, c.q. de directeur van het zwembad?
'Hier weten wij niets van, Driek!'
'Dit is niet toegestaan, Driek.'
'Dat ding voldoet niet aan de veiligheidsvoorschriften, Driek.'

Nou ja, ik heb het een uurtje kunnen rekken, maar toen moest ik de X-peak leeg laten lopen en de aftocht blazen. Onder teleurstellend gehuil van mijn jeugdige bewonderaars.
'Kom je morgen terug, Driek' Neem dat ding weer mee, ja?'

Nou, dat weet ik nog niet zo net. Ik wil geen gezeik met politie in het zwembad en zo.
Maar ik ga morgen wel naar het openluchtbad in L. - daar weten ze nog niet van de X-peak en kan ik misschien wat langer blijven.

Nou, mensen,
hou vooral het hoofd cool!

Jullie Driek

Op verjaardagen was een favoriet onderwerp van mijn ouders en ooms en tantes: 'wat je toen allemaal voor een cent, ja voor een halve cent, kon kopen'.

Ik weet niet meer wát allemaal - verhalen van voor de oorlog interesseerden je niet.

Ik doe het niet, wees gerust, maar nu zou ik kunnen vertellen 'wat je allemaal voor een dubbeltje, vijftien cent, kon kopen'.

Deze weinig oorspronkelijke gedachte viel mij vanmorgen in, likkend aan een hoorn met drie bolletjes Australisch ijs, die 2 euro 20 had gekost.

In menige gereformeerde huiskamer van Maarssen klonk vanmorgen een zucht van verlichting, na het openvouwen van de ochtendkrant.

Daar stond het, op pagina tien.
Maarssen behoort NIET tot de organisatoren van de bezinningsdag.

Wat een opwinding, boze telefoontjes, extra vergaderingen, ja, zelfs onversneden scheldpartijen zijn er de afgelopen dagen door de voor- en tegenstanders van de Samen-op-wegkerkenfusie gewisseld, naar aanleiding van het Trouwartikel van 1 augustus, waarin werd gesuggereerd dat juist de gereformeerde kerk van Maarssen de bezinningsdag medeorganiseerde.

'Heeft men in Maarssen een dubbelspel gespeeld'?
'Het is verraderlijk, onchristelijk gedrag!'

Goed, enkele dwarsliggers uit Maarssen zullen zich ongetwijfeld laten zien op de bezinningsdag in Giessenburg, maar juridische stappen overwegen, nee, dat is juist in Maarssen niet de algemene opvatting.

Het misverstand is uit de wereld. Deze hobbel is genomen.
Het zal nog minstens een halve eeuw duren voor de Samen-op-wegkerkenfusie echt volledig zal zijn, maar we kunnen de draad weer oppakken. Nu eens kijken of het in Giessenburg tot een rechtszaak komt.

's Ochtends een uur of acht. De zon zal vandaag niet meer doorbreken.
De sneeuwvlokken zijn klein en kledderig. De noordwestenwind is snijdend. Je voorhoofd is een ijzeren plaat. Je trekt je ijsmuts diep over je oren - je ziet er als een idioot uit, niemand die het ziet.
Je houdt je tenen in de dikke wollen sokken in beweging. Je vingers in je handschoenen dreigen af te vriezen, zodat je vuisten maakt en de losse handschoenvingers er maar wat bijbungelen.
Je constateert tevreden dat de extra maatregel - je hebt je trainingsbroek onder je bovenbroek aangetrokken - effect sorteert.
Nu de duinen in. Als geen andere sterveling het in zijn hoofd haalt.

Hebben wij ooit werk gezien van de schilder Jan Adam Zandleven, die leefde van 1868 tot 1923?

Neen!

Vanavond bezoeken wij het Jan Adam Zandleven Museum, dat uitsluitend via internet te bezoeken is.

Wij gaan een snuif cultuur nemen, dames en heren.
Luchtigjes gekleed nemen wij plaats in de hal, waar wij worden vergast op een zomeravondconcert door Julia Dinerstein, viool en Anastasia Safonova, piano. Zij spelen voor u een stuk van Rebecca Clarke.
Tijdens de muziek krijgt u een 'diashow' te zien van schilderijen van Jan Adam Zandleven.

Wij wensen u een mooie avond.

Anything Else, de nieuwe film van Woody Allen met en over 'jonge mensen', gaat 17 september in de VS in première.

Voorproefje?

Sprekers die hun ideeën ontvouwen over de zamenleving vinden bij ons niet langer gehoor.
Door zamenspel, zamenspraak en er zamen tegenaan te gaan, zouden wij de zamenleving kunnen verbeteren.

Voortaan zullen wij de spreker glazig aankijken en voorwenden niet te weten waarover hij het heeft.

Hierbij plaatsen wij onszelf definitief buiten de zamenleving.

Nu we Britta Böhler via het programma Zomergasten beter hebben leren kennen, is het duidelijk dat de koningin zich ernstig zorgen mag gaan maken, nu bekend is dat Böhler de nieuwe advocaat van prinses Margarita is geworden.

• Ik zou wel graag op vakantie gaan, maar Belinda durft het niet aan. De kleine komt in oktober - kun je nu toch wel twee weekjes d'r uit?
• Ja, maar jij wilt zo ver. Als ze een paar weken te vroeg komt, zit ik niet graag in China.
• Hongkong lieve schat, en daar hebben ze betere medische voorzieningen dan hier. Ik ben met Trude nog naar Thailand geweest, toen we al wisten dat het een tweeling werd. En met mijn tweede vrouw zeilden we potdôme op de oceaan toen de weeën kwamen. Bij wijze van spreken dan. Okay, dat was kantje boord, maar je moet wel enig risico nemen in het leven. Anders wordt het te saai. Beetje avonturieren, ja? Daarom is Belindaatje op me gevallen. Ik moet mijn reputatie waarmaken, ha ha.
• Je doet maar. Maar niet ten koste van ons.
• Weet je hoe ik Belindaatje heb gevraagd? Gek verhaal. Toen we in het vliegtuig voor zaken naar Los Angeles vlogen en de rechtervleugel in brand ging. Ik zei: 'Als we hier levend uit komen, wil ik met je trouwen!' Is dát sterk?
• En vind je het gek dat wij nu niet willen vliegen?

• O, we genieten zo! De ruimte, de rust... Zó hoort Nederland eruit te zien. De grote vakantie is voor ons één grote reis naar het verleden. Zo heerlijk leeg zag het land er in 1950 uit.
• Maar we leven wel in het hier en nu, Mart.
• Maar mogen wij daar in de vakantie even aan ontsnappen? Alles daalt terug in de juiste proporties. Minder mensen, minder verkeer... je ziet nu pas hoe Nederland is bedoeld, zal ik maar zeggen.
• Ook wel een beetje saai, zo leeg.
• Heerlijk! Hoeveel mensen zijn met vakantie naar het buitenland? Drie, vier miljoen? Nou, laat ze wegblijven!
• Toe, Mart, dat meen je niet.
• Jazeker wel. Ze moesten toch zo nodig weg? Nederland was ze toch niet goed genoeg? Nou, laat ze daar blijven. Opgesodemieterd! Excusez le mot.
• Maar onze kinderen dan, de kleinkinderen... mogen die wel terug?
• Af en toe, ja. Laân we zeggen: eens in de drie weken voor een weekendje. En dan weer terug naar hun 'heerlijke huisje' in de campenado, of hoe noemen ze dat daar.

• Dat zou ons Lieke wel willen, met vakantie, maar dat kennie, want d'r mot getraind. Zeuven dagen in de week. We hebben nog twee maandjes en dan moet ons Lieke d'r staan. Je ben sportvrouw of je ben het niet. En wat is ons Lieke...?
• Sportvrouw, pap.
• Da daggik ook! En ons Lieke gaat voor goud, strakkies in Turijn. Maar dan moet er eerst nog een paar sekondjes van d'r vierhonderd meter af, is niewaar Liek?
• Ja, pap.
• Weedegenog: Turijn. Daar zijn we gewees in de vakantie. Stonden we met de caravan aan het Comomeer. Kwamen we wel in Turijn.
• Weet ik niet, pap.
• Nee, want toen hebben we op de terugweg die schuiver gemaakt op de Duitse autobahn. Weet ons Lieke niks nie meer van.
• Niks, pap.
• En nou ganneme over twee maandjes terug en dan zullen we 's wat laten zien, hé Liek?
• Ja, pap.
• En als ge daar dan staat op het erepodium, dan denken we aan ons mam. Hé Liek?
• We doen het voor ons mam, pap.

• Zo'n beetje al onze kennissen hebben een tweede huis op het Franse platteland en wij dus mooi niet.
• En daar hebben we vooral deze zomer geen moment spijt van.
• Je zult nu toch in je Franse huisje zitten bij 45 graden in de schaduw? In de verte nadert een team van Nederlandse belastinginspecteurs en aan de horizon woedt een bosbrand!
• Gezellig! Relaxez vous!
• Terwijl je in de Nederlandse winkels alles voorhanden hebt om een perfecte Franse vakantie in eigen land te vieren.
• Pour le petit déjeuner trekken wij onze Franse schorten aan, we ontkurken een heerlijke Bourgillon de Védence, de voorgebakken croissants en stokbroden gaan in de oven... Ah! C'est magnifique, n'est ce pas? Ja, wij converseren de hele dag in ons beste Frans.

Ma chère Jakìe! Vous ne savez donc pas?

• Hein?
• Nee schat, niet hein zeggen, maar hú, zo spreek je dat uit...
• Hun...?
• Oui. On a inventé le plus-jamais-pleuvoir!
• (...)
• Lachen nu schat... Dit was een typisch Frans grapje.
• O, sorry, ha, ha ha.

In een 'aanval van gezondheid', zoals hij het zelf noemt, heeft Evert vanmorgen alle weekendboodschappen bij de Biologische Supermarkt gedaan.
Muesli's, onbespoten fruit, desembroden, suikerloze vruchtendranken, eco-koffie, noem maar op, een wagen vol.

Bij de kassa bleek de rekening zo hoog, dat Evert onvoldoende cash geld bij zich had en hij niet kon pinnen omdat er niet genoeg op de rekening stond.

Toen is hij alle boodschappen terug gaan zetten en voelde zich, eenmaal weer buiten, buitengewoon ongezond.

Jochem beheerste als geen ander de kunst van het kijken zonder te kijken.

Op zijn handdoek gezeten, hield hij zijn bezonnebrilde hoofd in een rechte stand vooruit, waardoor het leek alsof hij genietend naar de verre horizon tuurde.

Maar achter zijn bril waren zijn ogen in een uiterste stand naar links gedraaid, zodat hij nauwlettend de vrouw in het vizier kon houden, die op tien meter afstand lag te zonnen.
De vrouw met de mooiste borsten die Jochem ooit had gezien.

Vooral als zij ze, om het kwartier, met wellustige gebaren in de olie zette, rolden Jochems ogen bijna uit zijn bril.

Hij heeft aan de oogverdraaiing een stekende hoofdpijn overgehouden, zodat hij nu op zijn hotelkamerbed ligt met een nat washandje op zijn gezicht.

Maar nog altijd blijven die prachtige, lichtbruine, volle, volmaakte borsten op zijn verstuikte netvlies gebrand.

Het bericht over de modernisering van de oude ANWB-paddestoelen is slecht gevallen.
'Wij moeten met onze tijd mee', verklaart de ANWB.
'Van wie moet dat dan'?, is het veelgehoorde commentaar.

Maar er zijn andere geluiden.

'De vervanging van die oude krengen door nieuwe, gladde, moderne, heeft onze volledige instemming', zegt kabouter Langetand, persvoorlichter van de KNKB (Koninklijke Nederlandse Kabouterbond).

'Al tachtig jaar maakten wij bezwaar tegen de kleurstelling - wit met rode letters - en drongen wij aan op rode stoelen met witte belettering.
Onze grote voorganger en leider Kabouter Spillebeen heeft het zo nadrukkelijk verwoord in ons bondslied:

Op een grote paddestoel ROOD MET WITTE STIPPEN
zat Kabouter Spillebeen heen en weer te wippen.'

Het is een publiek geheim dat de ANWB al decennialang contacten onderhoudt met de kabouterwereld. De ruim 6000 paddestoel-wegwijzers werden al in een vroeg stadium door de leiding van de KNKB gezien als een uitstekend pr-middel in de relatie tussen de kabouter- en de mensenwereld.

De banden werden nauwer toen de ANWB in 1947 besloot het onderhoud over te dragen aan de kabouters, die in de nachtelijke uren er met hun emmertjes en sponsjes op uit trokken teneinde de paddestoelen leesbaar te houden.

Dat de oude paddestoelen van gewapend beton werden vervaardigd, had ook rechtstreeks te maken met het in kabouterkringen nog steeds als trauma ervaren ongeluk, dat onuitwisbaar in het collectieve kaboutergeheugen staat gegrift:

Op een grote paddestoel rood met witte stippen
zat Kabouter Spillebeen heen en weer te wippen
krak zei toen de paddestoel en met een diepe zucht
vloog Kabouter Spillebeen hoepla in de lucht.

'Heen en weer wippen doen wij nog altijd heel graag. Gelukkig is ons verzekerd dat de nieuwe paddestoel weliswaar veel lichter is, maar het gewicht van een tiental heen en weer wippende kabouters makkelijk kan dragen,' aldus een gelukkige kabouter Langetand.
'Bovendien zijn de nieuwe kunststoffen paddestoelen veel beter schoon te houden. Moesten we voorheen stug schrobben en boenen, nu doet één spuitje glassex wonderen. Nee, ook wij gaan graag met onze tijd mee.'