Bieslog - De daad
  Klik op de hut voor bezichtiging


  webcam in redactielokaal (werkt niet meer)

 Hoofdredacteur Wim de Bie leest alle reacties - redactie@bieslog.nl

Url = verwijzing naar andere site

beluister = hoorspel, reportage, geluidsact

Video = filmpjes

= bijlagen
De foto's zijn vergrootbaar tot de originele afmetingen.








zondag 10 augustus 2003 21:02  verstuur

De daad


Vanmorgen heel vroeg werd Jochem met het busje van het hotel naar het vliegveld gebracht.

Na lang nadenken had hij het gedaan: op het nachtkastje had hij een briefje achtergelaten voor het meisje, dat elke ochtend de kamer schoonmaakte.

In het begin van de week was ze Jochem niet zo opgevallen, ze was gewoon een van de vrouwen uit het dorpje, die ?s avonds bij tientallen door de hoofdstraat flaneerden, of op de markt achter de viskraampjes stonden.

De schoonmaakster.
Tot Jochem dinsdag dacht: nee, ze is het kamermeisje.
Kamermeisje... waarom was dat voor Jochem nou zo?n veelbelovend, huivergevend woord?

Ze droeg zwart lang haar, dat door een gebloemde band bijeen werd gehouden, donkere ogen, die hem nooit aankeken, en verder... ja, daar kreeg Jochem geen hoogte van - ze droeg een grote lichtblauwe schortjas over ?alles' heen.

Maar naarmate de week verstreek, vond hij haar mooier en aantrekkelijker worden. In zijn fantasie was zij een steeds grotere rol gaan spelen. En in hotels, had hij al eerder ondervonden, gedijt de fantasie welig. Zeker als je na jaren weer ?s alleen op vakantie bent.

?s Ochtends rond negen uur lag Jochem al aan de rand van het zwembad, maar vanaf het midden van de week keerde hij steevast rond elven terug naar de kamer, om een boek te halen, of een flesje zonnebrandolie - het uur waarop zij de kamer aan het stofzuigen was, of, en dat was heel opwindend, zijn bed verschoonde. Hij wilde dolgraag zien hoe zij zijn slaap-t-shirt opvouwde en op zijn kussen klaarlegde.

Vroeger, toen Mariëtte en hij het nog leuk vonden pornovideo?s te huren, had hij vaak gezien hoe in Oostenrijkse berghotels de kamermeisjes in zo?n situatie meteen de kleren uittrokken, de hotelgast zijn zwembroek afstroopten, waarna het grote bumsen kon beginnen.

In Jochems week gebeurde niets van dien aard. Als Jochem de kamer betrad, in zijn uitdagende zwemtanga (maar met een preutse handdoek om de schouders geslagen), ging het kamermeisje onverstoorbaar door met haar werk, zonder hem een blik waardig te keuren.

Toch dacht hij vanaf vrijdag dat er iets was gegroeid. Iets wederzijds. Er was geen tastbaar bewijs, zij had geen enkel signaal gegeven, maar het was meer, ja hoe formuleerde je dat, een bepaald spanningsveld. Het droge hout wachtte op een vonk om tot een laaiend vuur te ontbranden. Maar zoiets dacht Jochem middenin de nacht, als hij van de broeierige hitte niet kon slapen.

Afgelopen nacht steeg de kamermeisjeskoorts tot grote hoogte. (Als hij nu eens, terwijl ze aan het stofzuigen was, van achteren tegen haar aan zou gaan staan, zou zij zich omdraaien en haar armen om hem heen slaan, of zou ze hem met de stofzuigerslang een lel voor zijn kop verkopen?)

Hij besloot toch een daad te stellen, een teken te geven. Morgen zat hij weer op de zaak, het zou hem spijten als hij niets had gedaan. En misschien had hij toch gelijk, ging die groeiende spanning niet alleen van hem uit.

Op het nachtkastje lag, naast een biljet van 1000 sunar, zijn briefje:

'Hello,
Thank you for cleaning my chamber.
You did a very fine job.
And I also want to say you this: you are a very attractive and nice girl.
If you want to contact me, please phone me at:
06 7788456793345'

Stel je nou eens voor dat op een ijskoude, decemberse dag zijn mobiel ging, middenin een bespreking en een warme stem zou zeggen: ?Hello, I?m the chambermaid, do you remember me? I liked you so much, but I was afraid to tell you.?

Nadat hij aan de hotelbalie alle rekeningen had betaald, bedacht hij ineens dat zijn snorkel nog in de klerenkast lag, in de vergeten onderste la.
Haastig stapte hij in de lift, die hem weer naar zijn veertiende etage bracht.

Toen hij zijn kamer binnenging, was het zijn kamer niet meer. Nieuwe gasten moesten kennelijk met spoed worden ondergebracht. Een reus van een schoonmaker, in gele overall, was bezig de matras van het bed met een grote, gierende vacuümzuiger van al Jochems sporen te ontdoen.

In een flits zag Jochem dat het bankbiljet en het briefje van het nachtkastje verdwenen waren.
De schoonmaker, die grote oorbeschermers droeg, keek niet op of om.