De nieuwe boeken kaften, de nieuwe agenda inrichten.
Bij de openingsrituelen van het schooljaar hoorde ook een herinrichting van je kamer.

Vorig jaar had ik het oude bureau knalgeel geverfd.
Het was ook het glorieuze jaar waarin ik de met een vakantiebaantje verdiende lichtgroene Luxaflex (nieuw!) voor het raam kreeg. Zeer modern.

Dit jaar werd het topjaar van moderniteit.
Ik had het behang lichtgevend roze gesausd, een jongen uit de klas die heel goed kon tekenen had ik gevraagd een abstract voor aan de muur te schilderen.
Mijn moeder zette grote kussens in elkaar en het vakantiebaantje leverde een nieuwe Pilastrolamp op.

Ik stond, met de decenniumwisseling voor de deur, op de drempel van het moderne leven, zoveel was duidelijk en ik wilde het interieur vastleggen met het zwart-wit boxje.
Om de foto nog moderner te maken, leende ik van de broer van een vriend een tenorsaxofoon, waar ikzelf slechts een paar schrille, met veel valse lucht aangeblazen pieptonen uitkreeg.

De onderbelichte foto viel tegen. De moderne kleuren kwamen niet tot hun recht - het roze van de muur, de felle primaire kleuren van het schilderij, de gele kussens, het rode lampje en de zilveren saxofoon.

Ik had ergens een mooie uitdrukking gelezen: ?leven op de huid van de tijd?.
De foto liet in ieder geval zien dat ik heel modern was.
Ik leefde op het scherpst van de snede op de blote huid van de nieuwe tijd.