Vanmorgen weer lang blijven kijken naar een Protestantse kerk vol zingende mensen.
Doe ik steeds vaker.
Ik word niet gegrepen door Woord of Lied, maar door de hoofden van de kerkgangers. Een stroom close-ups van gezichten, kapsels (herenscheidingen!), brillen, snorren en oorbellen trekt voorbij, die je zelden nog op straat ziet.
De hoofden lijken op die van mijn ooms en tantes in de jaren vijftig.

Iedere kerk is een Museum van het Oud-Hollandse Hoofd.