De negen werknemers van het verzekeringskantoor ontdekten dat hun directeur de zaak - het gebouw, het meubilair en de werknemers - op eBay ter veiling had aangeboden.

Zo konden ze via internet precies volgen wie het kantoor probeerde over te nemen en voor hoeveel geld de hele boel uiteindelijk van de hand ging.
(Voor een mooi bedrag, mits er vijf werknemers werden ontslagen.)

Vanaf het moment waarop hij het bericht las, werd het onrustig in zijn hoofd. Hij is er de afgelopen nacht zelfs om drie uur wakker van geschrokken. Zonder licht te maken is hij aan het raam gaan staan. Wat branden er veel lichten! De lantaarnpaal bij het bushokje, de in de wind zwaaiende lampen boven het kruispunt, de verlichte galerijen van het flatgebouw aan de overkant, de vitrines met huizenplaatjes van de makelaar op de hoek - meneer Foppe nam aan dat je, als je zo gek zou zijn, midden op straat de krant kon lezen.

Nu zit hij met de ochtendkoffie van elf uur in de leunstoel te bedenken wat hij in hemelsnaam moet doen, morgenavond, vijf voor acht. Op de hele wereld gaat dan gedurende vijf minuten het licht uit, als het aan 'de milieu-organisaties' ligt, die willen dat 'iedereen zich bewust wordt van de klimaatverandering'.
'Ik bén me bewust van de klimaatverandering,' denkt meneer Foppe, 'maar moet ik dat nou aan de buren laten zien? En heel belangrijk: wat vinden de buren er zelf van?'

Misschien vinden ze hem een grote aansteller als hij als enige van de hele flat vijf minuten in het donker gaat zitten. 'Die meneer Foppe is er zo een die precies weet wat goed voor ons is. Straks krijgen we een hele avond in de week geen stroom. Weer zo'n ideetje van die meneer van nummero acht.'
Als meneer Foppe de ogen sluit, hoort hij glasgerinkel.

Maar als iedereen wèl meedoet en alleen zijn flat straalt als een ster in het donker, dan komen ze ongetwijfeld aan zijn deur om te schreeuwen: 'Lichten uit, Foppe!'
Meneer Foppe krijgt een lumineus idee. Als hij nu eens om vijf voor acht aan het raam gaat kijken wat de mensen doen: lichten allemaal uit, of allemaal aan? In die paar seconden kan hij een beslissing nemen. Hij is een fractie te laat, maar dat zullen ze toch wel door de vingers zien?

Het is nu kwart over elf - nog tweeëndertig uur en veertig minuten proberen rustig te blijven.

A. Moonen, een eigenzinnige Rotterdamse schrijver, berucht, gevreesd en verguisd, een lastpost, een zonderling, een humorist, een tragische figuur, een patiënt, schrijver van boeken vol poep, pies en ander vies - een zeer bijzondere alleenling dus.

Ik heb hem een paar keer ontmoet tijdens live-uitzendingen van Music Hall. Er hing spanning rond zijn verschijnen. Zou hij zich koest houden? Zou zijn optreden uit de hand lopen? Als het goed ging, viel er met en om hem veel en luid te lachen.

Al jaren leek A. Moonen van de aardbodem verdwenen. Onvindbaar. Hij is overleden in een verpleeghuis, al tijden niet meer tot spreken in staat.

Vanavond zal VPRO's De Avonden (op de Concertzender) hem herdenken en er zal een opname van hem te beluisteren zijn.

Bart Chabot heeft een gedicht gemaakt over een ontmoeting met A. Moonen, die op zijn site uit zijn Verzamelde Gedichten is aan te klikken.

'Geen enkele reden vanmorgen vroeg op pad te gaan. Toch jammer.
Ik gebruik tot grote tevredenheid OS X op mijn Mac, dus lach ik de sukkels uit die denken dat ze met een Vista-pakket van Microsoft weer helemaal bij de tijd zijn.
Die 129 euro gaan neertellen, waarvan de heer Gates er 100 van in zijn eigen bodemloze zakken schuift. Geen haar op mijn hoofd.

Toch jammer.
Al tijden heb ik niet meer, uren voor de winkelopening, in de opwinding van zo'n rijtje voor dag en dauw toegestroomde collega-freaks gestaan. Die de thermoskannen meegebrachte koffie broederlijk delen, die zich warm kloppen, terwijl ze de wonderen van het nieuwe product uitwisselen.

En dan naar huis met de doos. Het inladen. De opwinding. De vrienden die binnenstromen. Heb je 'm? En? En?
Ja, je hebt 'm en gedurende een dag zweef je bij elke demonstratie even naar een hoger niveau. En nou moet je opletten wat er gebeurt als ik hier klik! Te gek, hè?

Toch jammer.
Op de iPhone moet ik nog maanden wachten.'

Driek de Gadgetfreak

Vandaag trok het bericht dat vrouwen beter auto kunnen rijden dan mannen veel aandacht. De Volkskrant bracht het nieuws over 'een geliefd onderwerp aan de borreltafel' over drie kolommen.

'Volstrekt onjuist,' zegt onderzoeker dr. Nak de Weert, 'in 1998 was het autorijden van vrouwen al geen onderwerp meer aan de borreltafel.'

De Weert onderwierp de Nederlandse borreltafel aan een grondig onderzoek. Hij rapporteerde over de grootte en houtsoorten, de borreltafelgenoten, de borrels, de spijzen en de borrelpraat.

• Waarom zo'n misvatting over een borreltafelonderwerp?

• Wat zijn nu de onderwerpen aan de gemengde borreltafel?

• Is wat er stoffelijk ter borreltafel komt ook veranderd?

• Blijft de borreltafel een belangrijke afspiegeling van onze maatschappij?

Vanaf vandaag verschijnen stukjes van Bieslog gedurende enkele weken in de rubriek Vrijplaats - subtitel Biesprint - van de Volkskrant.

De hoofdredacteur vindt het een mooie kans het bestaan van Bieslog onder de aandacht van de Volkskrantlezers te brengen en is zelf benieuwd naar het effect van Bieslog op papier.

Bieslogbezoekers die ook de Volkskrant lezen, zullen in Biesprint dus veel bekends tegenkomen.

Aan wedstrijden waarmee JE mooie prijzen kunt winnen, neem ik geen deel.

Van organisaties waarvan JE lid kunt worden, word ik geen lid.

Vragen naar JE fávoriete nummer, JE fávoriete film, of JE fávoriete Bekende Domkop, worden door mij niet beantwoord.

H.J. Vleeshouwer, U-zegger

In de band van de oude meesterdrummer Art Blakey spelen de piepjonge broers Wynton (trompet) en Branford Marsalis (altsax) - New York City, 1982.

Vierentwintig jaar later: Branford Marsalis repeteert met de tachtigjarige drumlegende Roy Haynes - Rotterdam, 2006.

In het radioprogramma Duizend Woorden (Concertzender 21.00 - 22.00 uur) behandelen de schrijvers Peter Buwalda en Thomas Verbogt in een openbare workshop het verhaal Ratten van debutant Thijs de Boer.

Tot slot draagt de Biesloghoofdredacteur enkele stukjes van de afgelopen week voor, waarbij hij af en toe zijn neus zal dichtknijpen om een telefoonstem te suggereren. 'En als het goed is heb ik Mike van der Molen nu aan de telefoon...'

De dagboeken van Franz Kafka uit de jaren 1910-1923 worden in de vorm van een weblog - dag voor dag - on line gezet. In het Duits en het Engels.

Voor de managementcursus Leidinggeven slaagde Evert net niet helemaal.
Voor Ambitie scoorde hij weliswaar een acht, maar voor zijn Authenticiteit en Zelfvertrouwen behaalde hij een mager vijfje.
Over zes weken moet hij in Charisma herexamen doen.

De Schiedamse horeca-ondernemer Mike van der Molen is, na een stroom van klachten uit het publiek, geroyeerd als lid van de VSC, de Vakvereniging van Stand-up Comedians. Mike van der Molen bezit negen cafés, waarin hij elke avond zelf optreedt als stand-up comedian.

• Diverse bezoekers voelen zich door u bedreigd.

• Maar veel mensen lachen niet - ze zijn bang. Tijdens uw optreden schijnt u met geweld te dreigen.

• Vooral vrouwen met blond haar en heren die er niet al te snugger uitzien moeten het ontgelden. Ook mensen met een bepaalde religieuze overtuiging zijn voor u niet veilig.

• De VSC vindt ruim driehonderdduizend comedians voor Nederland teveel en wil hogere toelatingseisen. Voordat men in het openbaar mag optreden dient men een examen af te leggen teneinde een vergunning te verkrijgen.

HET was dien avond zoo stil
en de boomen stonden zoo stil -- zoo stil,
de hooge lommerde boomen -- de vèr-fijnvingrige toppen
naast elkaar en achter elkaar als vingerpoppen --
alles was zoo stil zoo stil
en het gehoekte huis zoo stil
in het heldere licht als water
als droog water.

O die fonkelfijne tranelache gloeiendkoele lucht
o die fonkelgroene somberharde wreede rustige grond
daar stond zij in op, daar stond ik op, naast elkaar,
zij in gezonken blikken, in gezonken haar
met de fijnroode wang, met het neergaande lang
lijnig gezicht -- en toen zeien we maar om het nooit te doen.

We hielden toch eigenlijk niet zooveel van elkaar --
ieder afzonderlijk -- alles kalm en raar.

Herman Gorter

(klopklopklop)

• Ja, binnen! Ah, Van Lamshout.
• Dag meneer Rondbok, goedemorgen.
• Ga zitten. Ik had even met je willen evalueren wat of de woensdag tot nu toe heeft opgeleverd.
• Ah, ja, de woensdag... Toen u mij had toegezegd dat ik de woensdag naar eigen inzicht mocht besteden - alles ten behoeve van de zaak uiteraard - kwam ik wel in een probleemzone terecht.
• O jee. Vertel.
• Nou, u had het zo geformuleerd: u stelde me in staat op de woensdag mijn ding te kunnen doen.
• Exact. Ik wil mijn mensen niet in een vast kader drukken, maar ze ook ruimte geven met een eigen visie, een eigen creativiteit zeg maar, hun ding te doen.
• En dat is mijn probleem, meneer Rondbok. Ik weet namelijk niet wat mijn ding is.
• Wat vertel je me nu, Van Lamshout? Jij weet niet wat jouw ding is? Ja, dat is in de eerste plaats jóuw ding. Ik kan moeilijk uitmaken wat jouw ding is, hè?
• Nee, uiteraard niet. U hebt uw eigen ding.
• Zeg maar dinGEN, Van Lamshout en daar kan niets meer bij. Dus ik zou zeggen: ga de komende dinsdag nu eerst maar 's uitvinden wat jouw ding is en ga woensdag aan de slag.
• Met mijn ding te doen. Komt in orde, meneer Rondbok. En bedankt voor het vertrouwen dat u in mij stelt. Als ik mijn ding gevonden heb, ga ik er fiks mee bezig, dat beloof ik u. Een prettige dag nog gewenst.

Dat De Telegraaf, gezien het gemiddelde IQ van zijn lezers, nieuwsberichten plaatst over het IQ van Bonnie St. Clair, kan ik begrijpen.

Maar dat in nrc.next het bericht is geplaatst dat in De Telegraaf nieuws staat over het IQ van Bonnie St. Clair, daar kan ik met mijn verstand niet bij.

Omdat vanmorgen de beamer was uitgevallen bleek het interactieve touchscreen van het SMART-whiteboard onbruikbaar, waarop de onderwijzer besloot met behulp van zes leerlingen het oude groene schoolbord uit de berging naar het klaslokaal te sjouwen.
Helaas was in het hele schoolgebouw geen stukje krijt meer te vinden.

Op de afscheidsborrel van Dik kwam Evert naast Rolf en Imme te staan, collega's van een hogere etage met wie hij doorgaans weinig had te wisselen.
Dus ging het babbeltje al gauw over hun verbouwingen, zomervakanties en 'wat ze eraan deden'. Dat laatste varieerde van squash tot roeiapparaat en - zei Rolf - 'het eten van vette vis natuurlijk.'
Ja, Imme was ook een vette vis-adept, ervan overtuigd dat het eten van vette vis goed was voor 'alles': tegen hart- en vaatziekten, kanker, Altzheimer, noem maar op.

Evert had het bericht over vette vis als wondermiddel ook al elders gehoord of gelezen, maar was er nog niet toegekomen daadwerkelijk tweemaal in de week haring of makreel te eten.
'Je voelt je zoveel beter, krachtiger,' beaamde Rolf, 'en je geheugen gaat er ook op vooruit. Ik wist me van de week ineens de naam van de conciërge van mijn lagere school te herinneren, heel gek.'
'Ik zweer bij vette vis,' getuigde Imme, 'hoewel mijn vrouw vindt dat ik er niet teveel van moet nemen.' Bij die laatste mededeling trok hij een guitig gezicht en hij knipoogde zelfs, alsof Evert en Rolf niet zouden begrijpen waarop hij zinspeelde.

De enthousiaste vettevisgetuigenissen van Rolf en Imme waren kennelijk opgevangen door de gasten aan de belendende tafel, want ook daar ging het gesprek over de remedie tegen alle kwalen. In een mum van tijd golfden de è- en ì-klanken door het hele zaaltje.

Toen Dik was toegesproken en de dienbladen met hapjes werden binnengedragen, waren de plateaus met beprikkerde stukjes haring na de eerste vijf van de twintig tafeltjes al leeg.

Evert keek op zijn horloge. Als hij over een kwartier weg zou gaan, was de viswinkel op het Haastrechtplein nog open.

Zou zo'n hype over vette vis nou met voorbedachten rade in gang zijn gezet?, vroeg hij zich nog wel af. Bespelen lobbyisten van de nationale vishandel de gezondheidsbladen en rubrieken met de heilsboodschap van vette vis? En zouden ze daarvoor betalen?

In de avondlijke uren zou eens onderzoek moeten worden gedaan naar de hygiëne van in de treinen achtergelaten oude vieze gratis kranten.

In het Haagse Gemeentemuseum is momenteel een tentoonstelling te zien over de jaren zestig onder de titel 'Sixties!'. Reden om onze jarenzestigmedewerker en hippieveteraan Hako 'Angel' de Ruwe telefonisch uit te nodigen tot het geven van een recensie.

- Bent u al naar de Sixties in Den Haag geweest, meneer De Ruwe

'Ik niet. En ik ga niet ook, nooit en never. Iets teveel bad vibes, weet je.'

- Een tentoonstelling over uw vakgebied, wat is daar mis mee

'Ansich niks. Maar ik heb een clash met die museumpiepeltjes gehad, dus ik heb het even gehad.'

- Wat is er gebeurd?

'Nou, toen ik hoorde dat ze in Den Haag de sixties gingen doen, heb ik meteen Wim van Krimpen gebeld - de directeur van het Gemeentemuseum - om mijn diensten aan te bieden. Ik heb natuurlijk een ongelooflijke schat aan sixtiesspullen en die mochten ze van mij tentoonstellen. Maar alleen als de zaal naar mij genoemd zou worden: 'Stukken uit de Hako de Ruwe Collectie in de Hako de Ruwe Zaal.'
Om wat voor spullen het dan ging, vroeg Van Krimpen? Noemde ik alle Provokranten, alle Hitweeks, m'n collectie posters, singles en LP's (alles van de Grateful Dead!).
Zei Van Krimpen dat'ie dat behoorlijk boring vond. Of ik geen kunst uit de sixties had. Zei ik: kunst? Dat was het minst belangrijke in de sixties, man. Het ging nou juist om wat er op straat gebeurde en in de zaaltjes waar de beatgroepen speelden en wat er in de krantjes werd geschreven.'

- Maar er is op de tentoonstelling toch ook mode uit die jaren te zien

'Mode van mode-ontwerpers, neem ik aan. Ja, ook totaal onbelangrijk, begrijp je wel. Die holden ook achter wat er op straat gebeurde aan. Dat is het nou juist: de sixties waren van ons, gewone vogels en chicks, en niet van mensen met namen.'

- U werd dus niet betrokken bij de tentoonstelling

'In no way. Terwijl ik goeie ideeën had, weet je. Ik zei tegen Wim: je weet wat het belangrijkste van de sixties was? Nou? De drugs, zei ik. Het begin van het rook- en het trip- en snuifgebeuren. Kijk, als je dat niet in een tentoonstelling over de sixties op de voorgrond plaatst, heb je niets van die hele tijd begrepen, weet je.
Dus, zei ik, geef nou als de mensen een kaartje kopen iedere bezoeker een voorgerolde joint cadeau, zodat ze in de juiste mood komen voor jouw sixtieskunst. Kan ik helemaal voor je regelen. De beste nederwiet sinds de sixties!
Nou nee, dat lag wel moeilijk. Daarmee werd dat sjieke Haagse Gemeentemuseum gelijkgesteld aan een ordinaire coffeeshop en dat kon natuurlijk niet.'

- U gaat er dus echt niet heen

'Nou, misschien dat ik op een zondag met een paar ouwe vrienden tegenover het museum in het plantsoen ga zitten om te picknicken, zeg maar, weet je. Beetje relaxen, beetje muziek maken... Zodat de bezoekers na afloop van hun museumbezoek bij ons de sfeer kunnen proeven van hoe het werkelijk was in de sixties.'

Als na de vorming van een nieuwe regering niet alleen Bos en Rouvoet maar ook Balkenende in de Tweede Kamer plaatsnemen, zou Tineke Huizinga onze eerste vrouwelijke minister-president kunnen worden.

Het Kabinet Tineke I kan makkelijk geregeld worden, verkiezingen hoeven er niet aan te pas te komen.
En - hebben we gehoord - de Koningin schijnt het ook een leuk idee te vinden.

De Grote Vragen van Het Leven zijn:

Why?
How?
What?

De antwoorden zijn met behulp van een PowerPointpresentatie in enkele minuten te geven.

De hoofdredacteur zal onderstaand Meneer Foppe-verhaal vanavond voorlezen in het VPRO-radioprogramma Duizend Woorden - onderdeel van De Avonden - op de Concertzender, tussen 21.00 en 22.00 uur.

In dat programma vindt wekelijks een discussie plaats tussen een debuterende schrijver van een kort verhaal en twee ervaren schrijvers.
Die openbare workshops zijn op de site van Duizend Woorden ook op video te zien.
Elf van deze filmpjes zijn nu opvraagbaar en ze vormen een mooie cursus 'Zelf Schrijver Worden'.

Elke keer als de mevrouw in beeld komt, voelt meneer Foppe kramp in zijn buik. En bij elk Journaal zit ze er weer. Het is nu één uur 's middags en meneer Foppe heeft al drie keer een buikpijnaanval gehad.

Het is een mevrouw van zijn leeftijd, ze zit op een veldbed in een enorme hal. Ze is zojuist wakker geworden en nu staat een cameraman van de televisie voor haar neus en een stem vraagt: 'U bent net wakker geworden?'
De oude dame schrikt, herstelt zich en zegt: 'Ja, ik ben net wakker geworden.'
'En?', vraagt de stem achter de camera, 'ging het een beetje?'
'Ja hoor, prima,' zegt de dame, 'we hebben broodjes en koffie gehad, ik moest er één keer uit, maar daarna sliep ik weer.'

Kijk, persoonlijk had meneer Foppe gisteren geen enkele last van de verschrikkelijke storm gehad. Hij besloot al heel vroeg in de ochtend voor de rest van de dag geen stap buiten de deur te wagen. Lekker: krikkrak, deur op slot. En er stonden geen hoge bomen of hijskranen voor de flat en de storm beukte recht op de zijkant van het gebouw en die muur had geen ramen. Geen centje pijn dus.
Goed, hij had geen spullen voor warm eten in huis, maar er zat genoeg brood in de trommel.
Om zes uur zou hij twee boterhammen roosteren - toch ook een vorm van warm eten.

Nee, meneer Foppe heeft meer last van de tv-beelden van de storm. Hij verplaatst zich er te gemakkelijk in. Hij ziet een boom die op een auto is gevallen en hij vraagt zich af hoe het zou zijn om in een auto te zitten, waarop een boom valt. Je hoort gekraak en geruis en voor je hebt kunnen wegduiken, slaat de zware stam door het dak. Zou je die knal nog wel horen, voordat het helemaal zwart werd?

Het beeld van een afgewaaid dak doet hem angstig naar zijn eigen plafond staren, alsof het elk moment kan openscheuren. In zijn stoel genageld blijft meneer Foppe zitten, terwijl de storm door zijn appartement giert en alle bulletjes van op het buffet - de klok van vader, de porseleinen beeldjes van moeder - de zwarte nacht in worden gezogen.

Als de worsteling van een meisje met een paraplu langdurig in beeld komt, balt meneer Foppe zijn vuisten en probeert hij zijn eigen, hopeloos verkreukelde, denkbeeldige paraplu naar beneden te trekken.

Maar de angstwekkendste beelden werden voor de avond bewaard: stations vol gestrande reizigers.
De enige treinreis die meneer Foppe vroeger wel eens maakte, had Lunteren als eindbestemming. Hij ging er jaarlijks zijn enige familielid, neef Bertram opzoeken. Maar Bertram was zes jaar geleden overleden. Het hoefde niet meer, maar nu, na de beelden van gestrande reizigers, zou hij zeker nooit meer met de trein reizen.
'Voor de gestrande reizigers heeft het Rode Kruis noodopvang ingericht in een hal van het Jaarbeursgebouw', ving meneer Foppe op.

Hij griezelde als hij zich de situatie indacht. Hij had een halfuur in de rij gestaan voor een bekertje koffie en twee broodjes en nu mocht hij een veldbed uitzoeken. Bedden? Het leken wel brancards op pootjes.

Hij koos er één in de uiterste hoek van de hal, met een ruimte tussen hem en de dichtstbijslapende reiziger van minstens tweehonderd lege bedden. Maar het duurde niet lang of ook die bedden waren in gebruik genomen.

Hoe deed je dat: gaan slapen temidden van vijftienhonderd vreemden! O, hij zou geen enkel kledingstuk uittrekken - zelfs zijn schoenen niet. Hij zou de door het Rode Kruis verstrekte deken over zijn hoofd trekken en zich de hele nacht slapende houden.

Maar dan komt de oude mevrouw uit het Journaal hem weer voor de geest - een echt beeld, van een echte mevrouw - die zegt: 'Ik moest er één keer uit!'
Ja, meneer Foppe moet er 's nachts ook altijd één keer uit. En nu zit hij met het nachtmerrieachtige beeld opgescheept van die immense halfdonkere zaal en ziet hij zichzelf in hoge nood van zijn veldbed opstaan en een zoektocht beginnen tussen de lange rijen zuchters en snurkers door.
Hij gaat er nu maar even vanuit dat hij inderdaad een toilet vindt, maar als hij de zaal weer betreedt, kan hij nergens zijn veldbed terugvinden. Hij herkent zijn plekje ook niet aan de omliggende slapers - die heeft hij niet durven aankijken. Hij lag toch dáár, in de uiterste rechterhoek? Maar een late gestrande reiziger heeft waarschijnlijk gauw meneer Foppes lege brancard ingenomen - een dikke man die ronkt als een tweemotorig vliegtuig.

Na een uur zoeken besluit meneer Foppe onder de deken op de stenen vloer te gaan liggen en de ochtend af te wachten.

Vandaag - dit is de dag na de storm, zeggen de nieuwslezers - zal meneer Foppe de oude mevrouw op haar veldbed nog vier keer tegenkomen in de Journaals. Die hij alle vier móet zien, want misschien is er nog vervolgnieuws - een happy end. Heeft het Journaal de oude mevrouw ook na haar behouden thuiskomst gefilmd, waarbij ze verklaart dat het allemaal weer prima in orde is met haar en dat ze lekker vroeg naar bed zal gaan om de verloren slaap in te halen.

Als die geruststellende beelden niet in het Laatste Nieuws te zien zijn, zal meneer Foppe - ook nu de wind is gaan liggen - weer een zware nacht tegemoet gaan.

Het verschijnsel doet zich al jaren voor - ik signaleer niets nieuws.
Maar het gebruik neemt eerder toe dan af.
Het is een epidemie die niet te keren lijkt.
En als je er eenmaal op gespitst bent, is het gesproken woord in radio en televisie niet te harden.
'Niet nog een keer', kermt een stem van binnen als de twee woorden zijn gevallen. Maar het turven kan beginnen. Vijfmaal in een doorsnee gesprekje is het gemiddelde.

Presentatoren en interviewers zouden bij gebruik van zeg maar een boete moeten betalen van tien euro.
In de studio's komen borden te hangen met 'Niet zeg maar zeggen'.

Dit is de zwaarste storm sinds 2002, melden de weerexperts.

En die storm van toen heb ik vastgelegd!

Vijf jaar geleden dacht ik, opgewonden van de nieuwe mediamogelijkheden, dat het interessant zou zijn het geluid van de storm rond het redactielokaal vast te leggen, zodat de Bieslogbezoekers ook binnen konden horen hoe het buiten toeging.

Klik de audiolink in onderstaand bericht aan en vergelijk: uit de speakers komt het geluid van de storm in 2002 even hard door als de storm die buiten woedt in 2007.

Als de provincies Noord- en Zuid-Holland, Utrecht en Flevoland samengaan in de provincie Randstad Holland, is er één, nieuw te bouwen Provinciehuis nodig.
Het grootste (en hoogste!) kantoor van Nederland. Wat? Van West-Europa!

Voor dat immense gebouw is in de Randstad Holland nog één vrije plek over, hoewel het passen en meten zal worden.

Het Groene Hart.

Ja, sorry, we moeten er wat voor over hebben als we tot 'de topvijf van de Europese agglomeraties' willen behoren.

Vanavond is in Man bijt hond (Nederland 2, 18.55 uur) een van de geportretteerden in het boek 'Nestblijvers - Volwassenen die thuis wonen' te zien.
Voor dat fotoboek van fotografe Anke Teunissen, met interviews en beschouwingen van Iris Pronk, mocht ik een voorwoord schrijven.

Omdat ik het een bijzonder en mooi boek vond en ik werd gegrepen door het onderwerp - kinderen die 'voor altijd' in hun ouderlijk huis blijven wonen - kreeg het stuk een nogal hoog ik-gehalte. Daarom misstaat het niet op Bieslog, dacht ik.

Ik ben een nestblijver!
een voorwoord in de vorm van een bekentenis

In mijn omgeving ken ik ze niet, maar er schijnen mensen te bestaan die niets met hun ouderlijk huis te maken willen hebben. Die het nooit meer wensen terug te zien en er geen stap in zouden durven zetten.
Ik kan me die afkeer voorstellen als ik een ongelukkige jeugd vol ruzie, tucht en geweld had moeten doorstaan.
Maar de meesten van ons koesteren weemoedige herinneringen aan hun ouderlijk huis.
Ik ook. Maar bij mij gaat het, geloof ik, een stapje verder: ik ben een potentiële nestblijver.

Mijn ouders betrokken in 1940 een Haags huurhuis - ik was een baby - waarin ze decennialang bleven wonen. Na twintig jaar vloog ik uit, maar nog heel lang bleef ik er kind aan huis. Ik woonde 'op kamers', maar gedurende die eerste jaren ging ik elke zaterdag 'naar huis' met een grote weekendtas vol vuile was en als ik zondagsavonds het ouderlijk huis verliet, was die tas gevuld met schoon wasgoed, blikken tomatensoep en pakken zelfrijzend pannenkoekenmeel.
Allengs werden de bezoeken aan thuis minder frequent, maar als het tegenzat in de liefde of de gezondheid, bleef het ouderlijk huis een veilige haven. (Vergeef me de clichés, maar herinneringen aan het ouderlijk huis hebben een hoog Oost West, Thuis Best-gehalte.)

Na vijfenveertig jaar verhuisde mijn moeder - mijn vader was vijfentwintig jaar eerder overleden - en ze betrok een aanleunappartement, dichtbij haar zuster, zo'n honderdvijftig kilometer verderop in het land. Ik ging er vanuit, dat ik een knagend heimwee naar mijn ouderlijk huis zou krijgen - elk weekend door de straat zou rijden en regelmatig zou aanbellen om de nieuwe bewoners te vragen of ik nog 's een kijkje mocht nemen in mijn ouderlijk huis. Die bewoners werden op den duur zo nerveus van mijn steeds brutaler bezoeken - ik eiste als oud-bewoner gewoon toegang, punt uit! - dat ze de rechter moesten vragen mij een levenslang straatverbod op te leggen.

Dit alles gebeurde niet. En dat kwam, realiseerde ik me later, omdat ik de verhuizing van mijn moeder uitvoerig heb gefilmd. Ja, in de twee dagen die volgden werden met behulp van een cameraploeg alle hoeken en gaten van mijn lege ouderlijk huis op film vastgelegd. Ik heb mijn ouderlijk huis daarmee niet alleen op film, maar ook in mijn geheugen tot in de kleinste details opgeslagen.
Het filmmateriaal werd een tv-programma, getiteld: Het Ouderlijk Huis Gevoel. Uit de reacties na uitzending begreep ik dat velen dat gevoel herkennen. *)

Wel moet ik bekennen dat ik nog steeds met enige regelmaat door 'mijn' straat en buurt fiets. Ook denk ik me nog dikwijls in hoe het zou zijn als mijn inmiddels ook overleden moeder er nog zou wonen.
Het is dan altijd een zonnige dag, ik sta voor mijn ouderlijk huis en kijk van de straat door de benedenkamers naar de met zonlicht overgoten achtertuin; de rood-witgestreepte markiezen boven het achterplat zijn neergelaten, mijn moeder doet open en zegt: 'Daar zijn we dan. Ik dacht net: ik zal maar 's een kopje thee gaan zetten.'
Is het waar dat het voornamelijk mannen zijn die zo'n sentimenteel verlangen naar hun ouderlijk huis - en dus naar hun moeder - blijven koesteren? Nee, dat gaat niet altijd op. Mijn zuster deelt exact dezelfde sentimenten.

Toen ik het ouderlijk huis verliet, werd ik daartoe gedwongen. Ik moest in militaire dienst. En daarna reisde ik tot over mijn oren verliefd een meisje achterna dat in Amsterdam ging studeren.
Ik wil maar zeggen: als deze 'toevalligheden' zich niet hadden voorgedaan, was ik misschien ook een nestblijver geworden. Is zoiets genetisch bepaald? In mijn familie kwamen nestblijvers voor. Mijn lievelingsoom bijvoorbeeld, broer van mijn vader, woonde tot zijn vijftigste bij zijn ouders - mijn grootouders.

En misschien lag dat oergevoel in de lange tijd dat ik met Kees van Kooten tv-programma's maakte, onbewust ten grondslag aan de vele scènes met nestblijvers die we hebben geschreven en gespeeld.
Zoon Frank en moeder Carla van Putten gaven de hechte, bijna dwangmatige relatie tussen nestblijver en ouder(s) het duidelijkst gestalte.
De Gebroeders Temmes en de Zusjes Veenendaal bewoonden hun ouderlijke huizen.
Ingenieur Walter de Rochebrune zou ik een nestvluchteling willen noemen - hij leefde in onmin met zijn moeder en bewoonde een wrakkig schuurtje in de achtertuin van zijn ouderlijk huis en als zijn moeder hem met het luide geklingel van een bel naar binnen probeerde te lokken, riep hij steevast uit: 'Dat is mijn moeder. Maar ik kom niet!' Hij probeerde zijn nestblijversschap te ontvluchten, maar kwam niet verder dan de achtertuin.
Meneer Foppe, mijn meest dierbare alter ego, moest na de dood van zijn ouders het ouderlijk huis gedwongen verlaten en hij woont op een appartement temidden van de meubels uit zijn ouderlijk huis. Ik schrijf nog regelmatig aan zijn ogenschijnlijk onbelangrijke geschiedenis.
Al deze figuren waren niet geënt op bestaande personen - we hebben ze bedacht en hun teksten uitgeschreven. Het zijn 'typetjes'.
Dit boek bewijst dat er een groot verschil is tussen toneelspel en werkelijkheid. De nestblijvers die hier zo liefdevol zijn geportretteerd, zouden Kees en ik nooit hebben kunnen verzinnen.
De rijk gedetailleerde foto's van Anke Teunissen en de heldere, inzichtverschaffende teksten van Iris Pronk appelleren sterk aan mijn nestblijversdrang.
Die met het klimmen der jaren sterker wordt.
Ik moet bekennen dat ik zelfs al wel eens heb gedacht: stel dat het ouderlijk huis in die Haagse straat nou eens te koop stond... Zou ik dan... En ga ik dat huis dan net zo inrichten als vroeger?
Toen ik dit aan mijn zuster bekende, bleek zij al geruime tijd met dezelfde gedachten rond te lopen.
Maken we ooit de cirkel rond en eindigen we als nestblijvers?
Dit prachtige boek geeft ons een ferme steun in de rug.

Bieslogs onderzoeker dr. Nak de Weert vroeg aan zestig eerstejaars pabo-studenten het woord bijspijkercursussen op te schrijven.

Dit is het resultaat:

Bijspijkercursussen (16%)
Beispijkerkursusen (30 %)
Bijspeikurcurssen (29%)
Bijspijkerkustenze (23%)
Bijzeikerkurzussen (2%)

'De markt voor particuliere bijspijkerinstituten zal explosief groeien', voorspelt De Weert.

'Second Life - ik had er veel over gelezen en steeds gedacht: 'Niet doen, Driek!'
Als de stem in je hoofd waarschuwt, kan je daar het beste maar goed naar luisteren. Is mijn ervaring, hoor. Ik weet weinig van het leven en al die dingen, maar de binnenstem heeft vaak gelijk.

Ik begreep de waarschuwing. Als het mij zou pakken, Second Life, zou ik er halsoverkop in onderduiken, voelde ik aan. Dan zou ik 24 uur per dag mijn tweede leven leiden. Dag en nacht online. Een soort tweede kans van leven, omdat het Eerste Leven mij niet helemaal dat heeft gebracht wat het zou moeten zijn.

Een ander minpuntje: in Second Life kies je een avatar.
'Second Life is about personal expression and your avatar is the most personal expression of all. After all, an avatar is your persona in the virtual world.'
Heel gek, maar ook met chatten ben ik destijds gestopt omdat ik mij nou eenmaal niet anders kan voordoen dan wie ik ben. Ik kan niet communiceren met iemand die een fakenaam heeft.

Goed, ik wilde toch weten wat Second Life inhield en ik schreef me in.
Mijn voornaam mocht ik houden, maar voor mijn achternaam moest ik kiezen uit een lange rij familienamen. (Zonder dat je weet wie er tot die familie behoren - wat voor vlees je in de kuip hebt.)

Ik viel eerst voor Driek Flannery. Had wel wat. Beter dan Driek Wellman.
Het werd Driek Drumheller. Vanwege die tweemaal dr natuurlijk.

Vervolgens moet je je een uiterlijk aanmeten. Tot in details, de vorm van je neus en het puntje van je schoenen: je kan het allemaal zelf bepalen.
Na veel geploeter kwam ik tot de figuur die hiernaast staat.
Driek Drumheller, aangenaam.

Hij heeft het haar dat ik eind jaren tachtig had, ik heb hem mijn bril-voor-bij-de-computer op de neus gezet en een soort van machinepistool in de hand, want anders was'ie mij iets te soft door dat brilletje.
Die rooie jas zou ik nooit durven dragen op straat. Maar daar is Second Life voor bedoeld: om dat wel te durven.

Ik overwon mijn avatarbezwaren en ging voor het eerst in Second Life de straat op.

'Within your first hour, you'll notice that several residents approach you and introduce themselves - Second Lifers are eager to welcome you and show you around.'

De eerste residents die mij approachten waren een paar stukken van heb ik me jou daar. Ze maakten zich bekend als Angel Beckenbauer, LadySue Perkins en Daphne Holinari, en ze begroetten me met deze openingszinnetjes:

'Hi Driek! What a nice coat!'
'Hallo Driek, what a nice gun you have!
"Ciao Driek, have you also a gun for me under your red coat?'

Mensen, ik stond in Second Life als aan de virtuele grond genageld.
Ik kon het niet en ik kan het niet. Moest ik aanpappen met de stukken en ze iets te drinken aanbieden? (Je betaalt met virtueel geld, dat je wel met echte dollars moet kopen!)

Ik kan gewoon de gedachte niet uit mijn kop zetten dat die drie meiden in werkelijkheid drie puisterige pubergastjes in Woerden zijn, die mij 's vreselijk te kakken gaan zetten en te pakken willen nemen.

Zonder boe of bah verdween ik met één muisklik uit Second Life.

Driek Drumheller is dead.
Leve Driek de Gadgetfreak!'

Executeren is ook een vak.
In Irak, ten tijde van de dictatuur, werd er op onbeschaafde wijze maar een beetje op los geëxecuteerd.

Onbegrijpelijk dat de Amerikanen aan de Irakezen niet kunnen onderwijzen hoe dat in een democratie zoveel beter kan.

Als gouverneur van Texas tekende de latere president Bush 131 doodvonnissen. De executies werden perfect uitgevoerd.

Ook onze minister Zalm heeft in die gevallen nimmer het woord 'barbaars' hoeven te gebruiken.

Ons enthousiaste team wordt aangevoerd door chefkok Joop Varseveld, die als oud-commando heeft gekookt voor onze jongens in Afghanistan. In zijn vrije tijd is Joop een gevreesd kickbokser en judoka.

Zeker is dat Joop de wind er bij het keukenteam goed onder heeft, zodat wij u in onze 'chicqo' ambiance een perfecte maaltijd kunnen garanderen, die zal behoren tot de 'picqo's' van uw eetbelevingen.

De kop van het artikel in de Volkskrant luidt:
'Hogeschool Ede stoomt 'superchristenen' klaar.'
En de voorzitter van het college van bestuur benadrukt dat de behoefte aan 'christian leaders of influence' groot is.

Vraag 1:
Is de behoefte aan christelijk leiderschap wetenschappelijk meetbaar?

Vraag 2:
Zal de nieuwe, overwegend protestants-christelijke regering bevorderen dat christian leaders of influence op sleutelposities bij de overheid worden benoemd?

Vraag 3:
Kunnen christelijke leidinggevenden in de toekomst uiterlijke kenmerken krijgen?
Te denken valt aan speciale kostuums (gewaden), of hoofddeksels.
Op die manier wordt aan niet-christelijke ondergeschikten de kans geboden zelf te bepalen of zij willen werken onder leiding van zich superieur voelende superieuren.

Vraag 4:
Kunnen vrouwen met kinderen en praktiserende homo's ook leaders of influence worden?

Er is een mooie tweetalige bloemlezing uit het werk van de Amerikaanse dichter William Carlos Williams verschenen.
Keuze, vertaling en nawoord van Huub Beurskens.
Williams is de dichter van 'de radicale eenvoud', die grote invloed heeft uitgeoefend op de twintigste-eeuwse dichtkunst.
Dit is een van zijn meest geciteerde gedichten:

DE RODE KRUIWAGEN

er hangt zoveel af
van

een rode krui-
wagen

glanzend van regen-
water

naast de witte
kippen

Prachtig beeld en over de vraag waarom er zoveel van afhangt kan lang worden gemediteerd.

Ik ging het net op om te zoeken naar een eventuele geluidsopname waarop Williams zijn gedichten zou voordragen en ik was weer eens stomverbaasd.

De indruk bestaat dat het weer slechter is geworden sinds het door WeatherNews wordt verspreid.
Het weer van het Koninklijk Nederlands Meteorologisch Instituut was betrouwbaar, degelijk weer. Het KNMI deed niet aan gek weer - voor vandaag zouden ze het stevig laten vriezen en vanmiddag viel er tien centimeter prima paksneeuw.

Binnengekomen vragen:
'Gisteren was een fragment in het tv-programma Profiel te zien, maar wilt u uw ode aan Mr. Pieter van Vollenhoven in zijn geheel op Bieslog plaatsen?'

Het lied staat hier op YouTube:

Michael Moore adviseert President Bush meer soldaten te sturen dan de 20.000 die nu zijn aangekondigd.

Irak telt 27 miljoen inwoners, als Bush 28 miljoen Amerikanen stuurt is het karwei zo geklaard.

Als de Publieke Omroep 's goed wil scoren, programmeren de netmanagers vanavond om half negen een ingelaste ijsdanswedstrijd, die geopend wordt door een ongetrainde Prinses Margriet en Pieter van Vollenhoven.
(Ik heb even gebeld en ze willen dolgraag!)

Als de drie fractieleiders minister worden in hun nieuwe kabinet, is het voor de geloofwaardigheid beter als ze net zoals ze nu gekleed gaan straks op de trappen van Huis ten Bosch zullen staan - in jackjes, spijkerbroeken en op sportschoenen.

Als de Koningin zich dan ook zou laten ontkroezen en haar kleding laat ontwerpen door Viktor & Rolf, bestaat de kans dat onze landsregering er een stuk normaler komt uit te zien.

Via de zoekfunctie op Bieslog bemerkte ik dat ik al tweemaal eerder heb geprobeerd de uitdrukking 'vrouw met ballen' tegen te gaan. Heeft niet geholpen.

Steeds meer Nederlandse vrouwen hebben ballen. Nederlandse mannen verliezen hun ballenfunctie en ballengevoel. Zij krijgen borsten (wegens te dik).
Onderzoek heeft uitgewezen dat op dit moment ons land meer vrouwen met ballen telt dan mannen met ballen.

Op de nieuwe VPRO-GIDS worden ook aan MC Nina ballen toebedeeld.
Aan te nemen valt dat MC Nina borsten heeft, maar die worden op de cover goed verstopt. De VPRO die borsten toont - dat is heel lang geleden. (Hoewel 'chick' weer een puntgaaf Jaren Zestig-woord is.)

En kijk nu eens naar het nieuwe nummer van het Belgische Radio en TV-blad HUMO.
VPRO-GIDS en HUMO zijn goed vergelijkbaar - ze richten zich op hetzelfde, progressieve publiek.

Op de HUMO-cover wordt een vrouw met borsten betast door een man met ballen.
En uit het interview binnenin blijkt dat deze man en vrouw al zeven jaar zijn getrouwd. Een ouderwets pikant en degelijk plaatje dus.

Waarmee ik niet wil suggereren dat de Vlamingen achterlopen. Misschien zijn ze het stadium waarin de vrouwen ballen hebben allang weer voorbij en kwamen ze erachter dat de vrouwen toch borsten bezitten, die zich door de mannen met de ballen goed laten omvatten.

'Oké! 'Zo kan'ie wel weer even.'
Een volgende keer gaan we het hebben over kutsmoesjes en lulverhalen.

Het loont de moeite ook de advertenties in de kranten tot in detail te bestuderen.
Zo kwam ik er vanmorgen achter wat het nut is van het ronde gaatje in een klassieke kantoorordner.

Ik gebruik al jaren geen ordners meer om orde in de papierchaos te scheppen, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit een ordner uit een rij ordners heb gelicht, door mijn vinger in het gaatje van de gezochte ordner te steken.

Als men mij in een quiz de vraag had gesteld:
' Waarom zit in ordners een rond gaatje in de rug en waartoe dient het en wat is de naam?' zou ik het antwoord schuldig blijven.

Nu weet ik het.

Grijpgat.

Wat een helder en functioneel woord - vorm en functie worden er perfect in uitgedrukt.
We hebben weer wat bijgeleerd, onze kennis van de wereld is vergroot en dat is een goed gevoel om de dag mee te beginnen.

En het bericht snelt over de wereld:

Applebaas Steve Jobs heeft de iPhone laten zien!

Beloof me niet te lachen. Ja? Afgesproken?

Nou, dan zal ik het zeggen:
dit is een tijdje mijn brommer geweest.

Niet doen!

Een auto hadden we thuis niet - onbetaalbaar van een ambtenarensalaris - wij reden op zwarte, hoge, oude brikken.
Mijn vader fietste elke ochtend vijf kilometer naar zijn kantoor en 's avonds weer terug. Door regen en wind, met een broodtrommeltje en een regenpak in zijn tas.

Tot hij op een dag de straat in knetterde op een brommer. Nou ja, je noemde het 'een rijwiel met hulpmotor', want de motor was op zijn eigen fiets gemonteerd.
Er liepen twee kabels naar het stuur - een voor de gashandel en met de andere kon je de motor optillen, of op de voorband laten zakken.

Het eitje van Berini - een puur Nederlands merk, de naam was gevormd uit de voornamen van de fabriekseigenaren: BErnd Neumann, RInus Bruynzeel en NIco Groenendijk.

Hoe lang mijn vader erop gereden heeft, weet ik niet meer. Hij is wel aan een tweede eitje toegekomen en ik mocht met zijn afdankertje-eitje rijden.
Dat heb ik niet vaak gedaan. Met een eitje kon je moeilijk op school verschijnen. Als je het enigszins wilde maken reed je op een Puch.

Ook na een kleine verbouwing, durfde ik nog niet de bink uit te hangen op mijn eitje. Ik zaagde de uitlaatpijp namelijk af, zodat'ie de straat met rook vulde en hard brulde als ik gas gaf. Maar ja, eitje bleef lullig eitje.

Met het gas voluit, moest je het stuur met volle kracht in bedwang houden. De fiets, niet berekend op motorische aandrijving, ging gevaarlijk slingeren.

Er zijn hier en daar nog eitjes te koop. Die van de foto moet 700 euro opbrengen.
Verleidelijk. Je krijgt er een snorfietsbewijs bij.

Nee, ik doe het niet. Met een eitje hoor je er toch nooit echt bij.
En ik ben (nog) niet toe aan een snorfiets.

In de naaste toekomst bestaat de kans dat Moskou ons in de kou laat zitten.
Daar hoeven we ons geen zorgen om te maken.
Dankzij de opwarming van de aarde zullen we de olie en het gas uit Rusland helemaal niet nodig hebben.

Wat zal Steve Jobs morgen laten zien?

Miljoenen Applefanaten onder de gadgetfreaks verheugen zich al maanden op de gebeurtenis. Duizenden geruchten buitelen over het internet.

De brandende vraag, waarover serieuze analisten zich het hoofd breken in lange essays vol voors en tegens:

Zal Steve Jobs, de Grote Baas van Apple, op de MacWorld Conference & Expo de iPhone lanceren?

De iPhone is een iPodVideo, uitgebreid met mobiele telefonie.

Er zijn ook honderden fake-plaatjes in omloop van het verwachte wonderapparaat - Apple heeft patenten aangevraagd die duiden op mobiele activiteiten, 'zegt men', maar niemand, buiten de InnerCircle van Apple om, heeft een echte iPhone daadwerkelijk gezien.

Aan Grote Baas Jobs kleeft helaas een smetje - gerotzooi met opties - maar als hij inderdaad de iPhone gaat demonstreren en nog een paar begerenswaardige hebbedingen, zal niemand daar nog over vallen.

De demonstratieshow van Steve Jobs wordt meestal op internet vertoond en dat adres zal ik snel doorgeven.
Het is het beste variété dat de Westerse Wereld te bieden heeft. Zelfs de kritische journalisten in de zaal klappen zich de handen stuk als Jobs zijn nieuwste (in China vervaardigde) speeltjes laat zien.

En als de iPhone er inderdaad komt, ben ik hard aan een nieuwe mobiel toe, weet ik nu al.

Wacht maar af. Er komt nog veel meer los. Het Vaticaan krijgt het er druk mee.
De Spaanse bisschop die veel Nederlandse families bespioneert en alle fouten van de gezinsleden noteert of krijgt doorgeklikt, heeft ook zijn langste tijd gehad.

Evert moet vier dagen voor zichzelf zorgen - Jacqueline is met drie jeugdvriendinnen gaan wintersporten, een nieuwjaarstraditie. En Evert is allang blij dat hij niet meehoeft: van dat verschrikkelijke afterski-gepimpel, met die mooi aangeklede te bruine nitwitten moet hij niets hebben.

Alle hulp bij het overleven heeft hij afgewezen.
'Nee, je hoeft geen eten voor me klaar te zetten, je hoeft de ijskast niet vol te proppen, ik doe het allemaal zelf.'

Hij en zij weten dat er van een beetje gezond eten niets terecht zal komen, maar dat kan Jacqueline nu eens een keer geen fuck schelen. Ze heeft nog steeds last van een na-de-feestdagen-dip en ze verheugt zich enorm op een paar dagen lachen met de meiden.

Vrijdag, de eerste solodag, overwoog Evert nog even naar de bio-supermarkt te gaan en zakken vol gezond-correcte spullen te gaan scoren, maar ach, dat kan altijd nog. Als hij nu 's begon met een pizzaatje te halen. Op de fiets, dus toch ook een beetje gezond.

In de afhaalzaak bestelde hij een extra luxe grote pizza met tonijn en mozzarella en kappertjes en groene pepers en hij kwam in een uitstekende stemming toen hij na vijf minuten wachten de doos in ontvangst nam. 'Eet u smakelijk en een prettige avond.'

Fietsen met een warme doos in je koude rechterhand ging niet lekker, dus plaatste hij hem in een fietstas.

Dat had hij beter niet kunnen doen. Toen hij thuiskwam en de doos uit de tas nam, ontdekte hij dat een zijkant was opengegaan en - omdat de doos rechtop had gestaan - het warme beleg van de pizza eruit was gegleden en op de bodem van de oude vieze fietstas lag te walmen. Hij greep in een hete brij van gesmolten kaas, vis en troep.

Een grote lepel gaan halen en alles weer op de koek plakken? Gedoe!
Evert nam een handjevol brij en propte dat rechtstreeks in zijn mond. Wat kan het schelen, niemand die het ziet.

En zo stond Evert het diner van die eerste avond alleen, in de achtertuin, uit zijn fietstas te hengelen. Dat was nog eens 'buiten de deur eten'!

Eenmaal weer binnen, tijdens het nuttigen van de lege pizzabodem, schoot hij een paar keer in de lach.
Vrijheid!
'Ik ga er een onvoorstelbare puinhoop van maken,' zei hij hardop, terwijl hij er zijn vuisten bij balde, 'en als ze dinsdag terugkomen, vraag ik Max en Erik of ze 's ochtends komen helpen opruimen.'

De avond was nog jong. Hij had het in geen jaren gedaan omdat hij zich er te oud voor vond, maar zou hij weer 's 'de stad ingaan'?
Zou Café Hartong nog bestaan?

In 1974 richtten Heer Koot en Heer Bie het Simplisties Verbond op - een kleine zendgemachtigde, die onder de vleugels van de VPRO haar boodschap kon uitdragen ('Leef met vlag en wimpel, maar hou het simpel!').

Na drie seizoenen maakten de beide Verbondsdirecteuren een twee uur durende compilatie met als titel:

'Dat van die wat was dat ook alweer toen: dat had wel wat!'

Dit programma (met ondermeer: De ViervoeterPluspolis, Krommunicatie, De Regelneef, De Geilneef en De Bouwneef) wordt de komende week, elke avond vanaf 21.00 uur, in streaming video herhaald op het Geschiedenis TV-kanaal van de VPRO.

Van vele kanten wordt mij gemeld dat er ook een Nederlandse site is die vragen in behandeling neemt:

'Al@din is de vragendienst van de openbare bibliotheken op internet. Een landelijk netwerk van bibliothecarissen draagt zorg voor de beantwoording. Dat doen ze door onder meer websites, abonneediensten op het web, boeken, naslagwerken, tijdschriftartikelen en instanties te raadplegen.
U krijgt binnen een tot vijf werkdagen een antwoord.'

Je stelt op je pc of per e-mail op de mobiele telefoon een vraag - waarover dan ook -, waarna je drie antwoorden krijgt van 'echte mensen'.

Het is een service in ontwikkeling van amazon.com en de vragen worden 24 uur per dag zo snel mogelijk beantwoord door teams van mensen die bedreven zijn in het zoeken op internet naar goede informatie.

Mensen die hopen dat er ooit nog eens een Elfstedentocht zal worden gehouden, kunnen niet geloven dat er ook mensen zijn die hopen dat er nooit meer een Elfstedentocht zal worden verreden.

De foto's laten zien dat op de onderhandelingstafel twee glazen potten met gekleurde snoepjes zijn neergezet.
Is dat niet te weinig? Iedere onderhandelaar heeft wel een eigen flesje mineraalwater en een drinkglas voor zich staan. Waarom kreeg iedere deelnemer niet een eigen voorraadje snoepjes?

Navraag leert dat er bewust is gekozen voor slechts twee potten snoepjes op zeven onderhandelaars.
Door elkaar de potten toe te schuiven en beurtelings een hand in de iets te nauwe opening te steken, wordt een lacherige stemming gecreëerd, die de onderhandelingssfeer ten goede komt.
De meeste tafelgenoten nemen één snoepje uit de pot, twee van hen eigenen zich per 'potbeurt' een handjevol toe.

Vanaf vandaag in de bioscopen:
The Illusionist van regisseur Neil Burger.
Over een magiër en zijn show in een eigen theater in Wenen aan het einde van de 19e eeuw.

Uit de recensie van Ronald Ockhuysen in de Volkskrant:

'Film en magie hebben al een verbond vanaf de oertijd van de cinema, toen hele volksstammen uren in de rij stonden om het wonder te zien van een apparaat dat de werkelijkheid in beweging kon brengen.
Het was de illusionist Georges Méliès (1861-1938) die begreep welke toepassingsmogelijkheden in dat wonder verscholen lagen. Hij zag in dat de essentie van film niet het vastleggen van de werkelijkheid is, maar de mogelijkheid uit die werkelijkheid te ontsnappen.'

Ockhuysen tipt, dat op YouTube een paar oudere films van Méliès zijn te zien, die ik hierbij graag doorgeef.

Gaat dat zien, dames en heren!
Verbazingwekkende wonderen!
En dat allemaal niet digitaal!

De eerste Kamervragen voor een regering die nog moet worden gevormd liggen klaar:
Waarom werd over de totstandkoming van het nieuwe kabinet niet vergaderd in de daartoe bestemde zaaltjes en achterkamertjes van de regeringsgebouwen in Den Haag?
Waarom werd als geheime locatie gekozen voor een van de poenigste hotels van het land?
Mag de Kamer inzage krijgen in de bonnetjes?

Dat de onderhandelaars zelf nattigheid voelen, blijkt uit het feit dat de heren enige soberheid proberen te betrachten. Bos en Rouvoet delen een kamer en ook Wijffels en Balkenende beslapen één tweepersoonsbed. Van golfbaan en sauna wordt geen gebruik gemaakt.

Het belangrijkste vergaderpunt dezer dagen in Lauswolt: hoe luidt het motto waarmee de nieuwe regering aan de slag zal gaan.
Met behulp van een kamermeisje dat wij honderd euro boden, hebben wij de eerste proppen papier uit de prullenmanden kunnen ontvouwen.

Proeven van motto's:
Met een nieuw elan en alle schouders.
Alle handen aan dek en uit de mouwen.
Bidt, vecht en bewonder.
Vertrouwen op Hem en ons.
Met Zijn allen ertegenaan.

De Nederlanders kijken meer tv en ze internetten langer.
Vraag aan onze onderzoeker dr. Nak de Weert:

- Hoe moeten we deze cijfers duiden? Zit men te internetten en met een schuin oog naar het tv-scherm te kijken

'Het is vrij simpel, meneer De Bie: de totale tijd die men aan de media besteedt is gestegen. Men kijkt gemiddeld twee minuten langer tv en men internet een uurtje meer.'

- Maar dat betekent dat men in de meertijd die men aan de media besteedt, zich minder met andere zaken kan bezighouden

' Klopt. Bij het lezen van die ogenschijnlijk elkaar tegensprekende cijfers moet men andere onderzoeken meewegen. Zo heb ik gevonden dat de Nederlander in 2006 gemiddeld zeventien minuten korter aan tafel zit om te eten, vier minuten korter doucht of in bad ligt, negen minuten korter op het toilet zit, drie minuten minder tijd besteedt aan het voorspel en acht minuten minder aan geslachtsgemeenschap, tien minuten korter slaapt en elf minuten minder kranten leest. En telt u die cijfers nu eens bij elkaar op.'

- Een uur en twee minuten?

'Et voilà!'

De volgende TED is in maart en als het je lukt er een kaart voor te krijgen, behoor je tot de achthonderd bevoorrechten, die lezingen kunnen bijwonen van de origineelste geesten en knapste koppen van het westelijk halfrond.

Zo! Nou, dat willen we allemaal wel.

Wat is TED?
'The TED (Technology, Entertainment, Design) conference is an annual event where leading thinkers and doers gather for inspiration.'
Of, zoals de New York Times het omschrijft:
'TED has become a place, perhaps the only place, where, nestled in the warm bosom of fellow elites, luminaries bare their deepest passions and innermost souls.'

De toegangsprijs bedraagt 4.400 dollar en dan is het nog de vraag of je mag komen - je moet wel kunnen aantonen dat je een open geest hebt en bereid bent de mensheid een stapje verder te brengen.

Tot nu toe was de jaarlijkse vierdaagse TED-conferentie in Monterey (VS) een besloten bijeenkomst, die weinig media-attentie kreeg. Nu zijn op internet met hulp van sponsor BMW de deuren opengegooid en kunnen we allemaal meegenieten.

Ik beschrijf hierboven die TED-bijeenkomst een tikje ironisch - vanwege het elitaire karakter - maar wat men aan hoogtepunten op het net heeft gezet, is niet mis. De kortste lezing duurt drie minuten en de langste vijfentwintig en de content is allemaal even top of the bill.

Via iTunes zijn meer dan veertig lezingen te downloaden en wekelijks komen er nieuwe audio- en videopodcasts bij.

Het is te hopen dat de makers van mobiele telefoons snel op de markt komen met modellen die zijn voorzien van uitschuifbare eenpootstatieven, zodat de video's van ongelukken, aanslagen en executies minder schokkerig op internet en tv kunnen worden vertoond.

Oude-jaarsavond gevierd bij fam. v. Overbeeke. Om 12 uur ontploffing van een V2. Veel geschiet tegen middernacht van D.
Zeer gezellig en sobere viering. Zwarte koffie met appelflapjes eenige voor-oorl. biskwietjes en daarna 1 slaatje. Verlichting mijn accu 2 volts.

1 Jan. Nieuwjaarsdag. (1945)
Goed - zonnig weer, smorgens een weinig vriezend.
Geen electr. licht - geen gas. Verlichting accu 2 volt. Smorgens met Wim naar de oudelui gewandeld ter nieuwjaarwensch.
Hedenmorgen 1 blikje sardientjes (van het GEB) op de boterham.
Witlof en laatste aardappels. Suikerbietenkoek 's middags (bezoek van de fam v/d Leyweg). Deze suikerbieten (70 kg) zijn door mij gehaald op de fiets onder Boskoop. Mijn achterwiel toen caduc geraakt en geloopen met de vracht van Benthuizen tot aan Voorburg (3 uur), waarna bij Do overnacht.
Bij Do eveneens hout gekapt uit de top van haar boom. Dit hout + suikerbieten zaterdag j.l. met handwagen gehaald, 3 uur ruim loopend. smiddags gezaagd en in schuur.
De voorraad levensmidd. slinkt onrustbarend. Nog 2 pond bruine boonen en misschien 1 kg maïs. Aardappels zijn op. Toestand zeer zorgelijk. Magda duizelingen van honger.
Allen zwaar verkouden.
Heden-middag 1 V2 mislukt; schoot onder donderend geweld richting stad en ontplofte daar.
S'avonds suikerbieten-koek gebakken bij kaarslicht.
Toestand Lien Merk. zeer slecht. Volkomen verlamd en dood-ziek. Verder geen bezoek gehad.
Nieuwe dreiging: groote razzia voor arbeidsinzet. Bij niet aanmelding verbeurd-verklaring van meubilair en huis. Overal groote zorg.
Heden ettelijke keren luchtalarm; aanvallen van Engelsche toestellen op de V2-startplaatsen.
Frontnieuws: niets gehoord. Toespr. Ad. Hitler en Prof. Gerbrandy.

2 Jan '45. Heden mistig somber weer. Naar het GEB (werktijd 9 3/4 - 3 1/4 uur). 'S morgens een bord roggepap. 's middags (medegenomen) een pan bruine-boonensoep + 1 suikerbietenkoekje. 'S avonds br. boonen- soep + witte kool (geen aardapp.) Verlichting accu-lampje 2 volt.
Nog niets gehoord van Ausweis voor Arbeidsinzet. Plan gemaakt a.s. zaterdag naar Wormerveer te fietsen (met geleende achterband van Noor) om eten te halen.
In de stad (Laurierstraat) groote verwoesting door de ontplofte V2. Vele dooden en gewonden en enorme glasschade.
Magda nog steeds zwaar verkouden. Wim goed gezond, ikzelf verkouden (en zeer vermagerd). Boorden van Mevr. Klinkenberg gekregen maat 15 3/4 (vroeger 17).
De stad biedt een triest beeld. Bijna alle boomen omgezaagd en gekapt. Heden 9 uur naar bed.
frontnieuws: hevige gevechten in België. Russen in Buda-pest. Nieuwjaarsrede i/d courant van Ad. Hitler en Goebbels.

(N.B.
De V2-raketstartplaatsen bevonden zich op een kilometer afstand, het Duitse afweergeschut stond pal achter ons huis opgesteld.)