Evert moet vier dagen voor zichzelf zorgen - Jacqueline is met drie jeugdvriendinnen gaan wintersporten, een nieuwjaarstraditie. En Evert is allang blij dat hij niet meehoeft: van dat verschrikkelijke afterski-gepimpel, met die mooi aangeklede te bruine nitwitten moet hij niets hebben.

Alle hulp bij het overleven heeft hij afgewezen.
'Nee, je hoeft geen eten voor me klaar te zetten, je hoeft de ijskast niet vol te proppen, ik doe het allemaal zelf.'

Hij en zij weten dat er van een beetje gezond eten niets terecht zal komen, maar dat kan Jacqueline nu eens een keer geen fuck schelen. Ze heeft nog steeds last van een na-de-feestdagen-dip en ze verheugt zich enorm op een paar dagen lachen met de meiden.

Vrijdag, de eerste solodag, overwoog Evert nog even naar de bio-supermarkt te gaan en zakken vol gezond-correcte spullen te gaan scoren, maar ach, dat kan altijd nog. Als hij nu 's begon met een pizzaatje te halen. Op de fiets, dus toch ook een beetje gezond.

In de afhaalzaak bestelde hij een extra luxe grote pizza met tonijn en mozzarella en kappertjes en groene pepers en hij kwam in een uitstekende stemming toen hij na vijf minuten wachten de doos in ontvangst nam. 'Eet u smakelijk en een prettige avond.'

Fietsen met een warme doos in je koude rechterhand ging niet lekker, dus plaatste hij hem in een fietstas.

Dat had hij beter niet kunnen doen. Toen hij thuiskwam en de doos uit de tas nam, ontdekte hij dat een zijkant was opengegaan en - omdat de doos rechtop had gestaan - het warme beleg van de pizza eruit was gegleden en op de bodem van de oude vieze fietstas lag te walmen. Hij greep in een hete brij van gesmolten kaas, vis en troep.

Een grote lepel gaan halen en alles weer op de koek plakken? Gedoe!
Evert nam een handjevol brij en propte dat rechtstreeks in zijn mond. Wat kan het schelen, niemand die het ziet.

En zo stond Evert het diner van die eerste avond alleen, in de achtertuin, uit zijn fietstas te hengelen. Dat was nog eens 'buiten de deur eten'!

Eenmaal weer binnen, tijdens het nuttigen van de lege pizzabodem, schoot hij een paar keer in de lach.
Vrijheid!
'Ik ga er een onvoorstelbare puinhoop van maken,' zei hij hardop, terwijl hij er zijn vuisten bij balde, 'en als ze dinsdag terugkomen, vraag ik Max en Erik of ze 's ochtends komen helpen opruimen.'

De avond was nog jong. Hij had het in geen jaren gedaan omdat hij zich er te oud voor vond, maar zou hij weer 's 'de stad ingaan'?
Zou Café Hartong nog bestaan?