Beloof me niet te lachen. Ja? Afgesproken?

Nou, dan zal ik het zeggen:
dit is een tijdje mijn brommer geweest.

Niet doen!

Een auto hadden we thuis niet - onbetaalbaar van een ambtenarensalaris - wij reden op zwarte, hoge, oude brikken.
Mijn vader fietste elke ochtend vijf kilometer naar zijn kantoor en 's avonds weer terug. Door regen en wind, met een broodtrommeltje en een regenpak in zijn tas.

Tot hij op een dag de straat in knetterde op een brommer. Nou ja, je noemde het 'een rijwiel met hulpmotor', want de motor was op zijn eigen fiets gemonteerd.
Er liepen twee kabels naar het stuur - een voor de gashandel en met de andere kon je de motor optillen, of op de voorband laten zakken.

Het eitje van Berini - een puur Nederlands merk, de naam was gevormd uit de voornamen van de fabriekseigenaren: BErnd Neumann, RInus Bruynzeel en NIco Groenendijk.

Hoe lang mijn vader erop gereden heeft, weet ik niet meer. Hij is wel aan een tweede eitje toegekomen en ik mocht met zijn afdankertje-eitje rijden.
Dat heb ik niet vaak gedaan. Met een eitje kon je moeilijk op school verschijnen. Als je het enigszins wilde maken reed je op een Puch.

Ook na een kleine verbouwing, durfde ik nog niet de bink uit te hangen op mijn eitje. Ik zaagde de uitlaatpijp namelijk af, zodat'ie de straat met rook vulde en hard brulde als ik gas gaf. Maar ja, eitje bleef lullig eitje.

Met het gas voluit, moest je het stuur met volle kracht in bedwang houden. De fiets, niet berekend op motorische aandrijving, ging gevaarlijk slingeren.

Er zijn hier en daar nog eitjes te koop. Die van de foto moet 700 euro opbrengen.
Verleidelijk. Je krijgt er een snorfietsbewijs bij.

Nee, ik doe het niet. Met een eitje hoor je er toch nooit echt bij.
En ik ben (nog) niet toe aan een snorfiets.