Alex van Warmerdam heeft zijn eerste dichtbundel gepubliceerd: Van alle kanten komen ze.
Poëzie schrijven, dat kan de acteur/regisseur/schrijver/schilder Van Warmerdam dus ook al.

We wisten uit zijn toneelstukken en films dat hij ogenschijnlijk eenvoudige woorden kiest. En daaraan slijpt en vijlt, totdat ze net niet meer gewoon zijn.
In de gedichten gebeurt hetzelfde. Nu zijn de regels en de beelden gewoon/ongewoon en de gedichten intrigerend en soms verontrustend.
Ik ga deze bundel naast mijn bed leggen om hem regelmatig open te kunnen slaan.

En op 27 september gaat Ober, Alex van Warmerdams nieuwe speelfilm in première, waarin hijzelf de hoofdrol speelt.

ONDER EEN BLANKE HEMEL

We hebben medelijden
met de jongens die rechtgehouden
door een grensgeval
stampen op een grafje

Zag George Formby dit maar
hij zou hen vrolijk maken
maar George kan niets meer voor ze doen
hij is al jaren een geraamte

Ze plompen door de geul
terwijl de bergkam loeit
fuck de adelaar
geef ons een salamander
de Jungfrau laat ons koud
onze hemel is de Borinage

Eenvoudig zwerven is er niet meer bij
de speeltuin is vernield
door torenhoge vrouwen
en de zee die houdt zijn kop
laat de jongens barsten

Alex van Warmerdam
(Van alle kanten komen ze - uitgeverij Nieuw Amsterdam)

De site doet 't soms wel, soms traag, of helemaal niet - Bieslog vertoont kuren.

Wat is de oorzaak?

De 3voor12-site van de VPRO wordt fors uitgebreid en heringericht. Dat brengt een grote stroom bezoekers op gang, die nog niet zo goed verwerkt kan worden. De servers zijn overbelast en daar ondervinden de andere onderdelen van de VPRO-site hinder van, ook Bieslog.

Er wordt hard gewerkt, maar de moeilijkheden kunnen nog dagen aanhouden.
Excuses, Biesloglezers!

Ik blijf stukjes posten - de positie van Nederland in de wereld mag niet in gevaar komen - maar het zal moeite kosten ze te lezen.

De Hoofdredacteur

U bent gewaarschuwd: dit wordt een dienstverhaal. Als een middelbare man in gezelschap een sterk verhaal begint te vertellen over zijn diensttijd, maak ik dat ik wegkom. Moet ik heel nodig naar het toilet.

Ja, ik heb in militaire dienst gezeten. Nee. ik ben daar niet trots op. Ik kijk met gemengde gevoelens terug. Niet met spijt, want ik weet (denk te weten) hoe het in de militaire maatschappij toegaat en die ervaring komt nog altijd van pas. Hoewel ik toen wapens leerde te bedienen die nu in een militair museum staan opgesteld, is de cultuur in de soldatengemeenschap in grote trekken dezelfde, denk ik.

We stonden voor het eerst bijeen op een koude januariochtend in 1959 op de binnenplaats van een oude kazerne in Breda. We - jongens van alle soorten en maten, opleidingen en achtergronden. Er waren jongens bij die nooit eerder buiten hun dorp waren geweest (OK, dat en het feit dat er meisjes bij zijn is nu anders).

Drie maanden werden we stevig getraind en gedrild - de eerste zes weken mochten we in het weekend niet naar huis. We moesten ons leren ingraven in de bevroren grond, nachten op wacht staan, stormbanen overtijgeren en slapen in stapelbedden op strozakken.
Dat schept saamhorigheid.

We werden geïnstrueerd door een wachtmeester (sergeant, maar dan bij de artillerie) - een aardige man, een soort vaderfiguur, streng maar rechtvaardig.
Boven hem was een luitenant gesteld, die vers van de KMA afkwam. Een broekie, maar officier en dus de baas.

Het was een lange, bleke, kweeïge, 'knappe jongeman', in een onberispelijk, strakgesneden uniform, met een leren officiersstokje onder zijn rechterarm geklemd, die ons bekeek alsof we kakkerlakken waren. Al gauw werd hij door ons luitenant Mina genoemd.

Elke ochtend stonden we voor dag en dauw in de vrieskou opgesteld voor het appèl en het hijsen van de vlag. Onze wachtmeester presenteerde de groep aan luitenant Mina, die ons geringschattend inspecteerde en daarna verdween, om het dagelijkse trainingswerk aan de onderofficier over te laten.

Volgens mij hadden we het niet afgesproken. Op een ochtend ontstond het: bij het naderen van luitenant Mina begon één van ons met bijna gesloten lippen te zingen. De ene tekstregel waaruit dit lied bestond, werd zacht en bijna zoemend door de anderen overgenomen.

De luitenant hoorde het en verschoot van kleur. Tegen zo'n collectief gebrom valt niet op te treden. Er is geen dader die eruit gepikt kan worden.
Luitenant Mina beval ons in het gelid, waarna hij snel overging tot de vlagceremonie.

Vele ochtenden achtereen is deze bromzang herhaald. Ik durf die ene tekstregel van het lied hier niet op te schrijven. Ik heb geprobeerd een kleine geluidsreconstructie te maken. Als u die beluistert, krijgt u een minieme indruk van het soldatenleven.

Ik bied luitenant Mina alsnog mijn verontschuldigingen aan. Ik hoop dat hij generaal is geworden en nu geniet van een oude dag vol sterke soldatenverhalen.

Nederland - lijstjesland. We zijn definitief in de greep geraakt van de Top Tienen en de Top Honderden.

De komende maanden krijgen we nog vele individuele acties te doorstaan van alle kandidaat-Kamerleden die vinden dat ze te laag op de kandidatenlijsten zijn geplaatst en op hun congressen gaan strijden voor een hogere plaats.

Dan zijn er nog de beste stuurlui die aan de wal staan toe te kijken. Ook onder hen woedt een competitieslag. Ik weet ervan mee te praten.

In de KRO-verkiezing van de Grootste Nederlander Aller Tijden eindigde ik op de met Kees van Kooten gedeelde dertigste plaats. Van de nummers een tot en met dertig zijn alleen Johan Cruijff, majoor Bosshardt en Marco van Basten nog in leven.
Zeker is, dat geen van de huidige lijsttrekkers van de politieke partijen op die lijst voorkomt.

U leest dus op dit moment een tekst die werd geschreven door de Dertigste Grootste Nederlander Aller Tijden.
ALLER TIJDEN! Ja?

Maar dacht u dat ik door een partij gevraagd was voor een nummer een-plaats op een verkiezingskandidatenlijst?
Niet dus.

Nou ja. Als hoofdredacteur van Bieslog heb ik een prachtige job, die ik met veel plezier voortzet.

Alexander Pechtold, vraag Arthur Docters van Leeuwen voor de 2e plaats op de D66-lijst!

Vandaar dat dat mannetje op de persconferentie en bij NOVA zo opgewonden zat te kakelen. Ben Verwaayen heeft het VVD-verkiezingsprogramma geschreven, waarin een belastingverlaging voor iedereen van 3% wordt voorgesteld.
Dat zou Ben Verwaayen, die een paar miljoen euro per jaar verdient, een enorm bedrag opleveren.
'Handige kerel, prima vent', denkt menige VVD-er.

Maar is Ben Verwaayen wel de beste man om een VVD-programma te schrijven?
Hij komt op de Quotelijst Rijkste Nederlanders pas op de 132e plaats, dacht ik. Was er niemand uit de top tien te vinden die het karweitje voor Mark Rutte kon klaren?

'Lezer, welkom.

Ik ben Alma Oostenwint. Ik ben hier en nu Alma Oostenwint. Ik ben vrouw, geboren in de zomer van 1953 en Alma Oostenwint is niet mijn echte naam. Mijn echte naam houd ik voor me en ik verwacht daarvoor ? ook van de mensen die (kunnen) weten wie ik ben ? begrip. Laat mij hier een jaar Alma Oostenwint zijn. Zodat ik in stilte naast Alma verder kan gaan met mijn leven en zij alle ruimte krijgt.

Haar verhaal, website, spel, boek, ik weet nog niet hoe ik het noemen moet, gaat als het haar gegeven is precies een jaar duren. Het begint en eindigt op 27 augustus. Daarna blijft het op internet staan en verdwijnt het langzaam in de tijd.'

Alma Oostenwint is een weblog begonnen, waarin zij heden en verleden op elkaar laat inwerken - in feite zijn het drie weblogs in één. Een bijzonder experiment.

'Gezien? Balkenende in Afghanistan? In dat gestreepte C&A-overhemd? Buttondown en een wit t-shirt eronder? Kan toch niet?!

En dat terwijl je in Nederland op straat struikelt over de mannen en vrouwen in camouflage-outfitten, de grote mode weer. Camouflagebroeken en t-shirts zijn op elke straathoek te koop.
Balk had in één klap helemaal bij de tijd de wereldpers kunnen halen.

Waar ik verschrikkelijk op val, zijn die woestijnlaarzen van onze jongens en meiden daar. Die kekke kaki kistjes zijn echt dat je zegt: supergeil!
OK, het Nederlandse weer is er niet naar, maar als het even droog is, zou ik graag op die laarzen de stad in.

Even zoeken en ja: ze zijn hier te krijgen! Kijk op bijgaande site onder 'militair' en het is smullen geblazen.

Er zijn ook enorme camouflagenetten te koop van wel 6 bij 8 meter. Wat ik daarmee moet? Ik denk aan de slaapkamer - een gecamoufleerd hemelbed! Kijken hoe de vrouwtjes daarop reageren.'

Mike van der Molen, militairemissiesupporter

Vorige week mochten wij u ontvangen op ons eerste EchteJazzFestival, deze zondag presenteren wij het eerste Bieslog Liederen Concert, waarvoor wij de medewerking verkregen van de beroemdste zangers en zangeressen ter wereld!

De gekozen liederen behoren hier en daar voor u wellicht tot het overbekende middle-of-the-road-repertoire - de veelal live gezongen uitvoeringen en de samenwerking met andere muzikanten maken dit concert, menen wij, toch de moeite waard.

Meezingen is niet verboden, maar niet verplicht. Dit is geen Songalong, of zoiets ergs.

Wij wensen u veel muziekplezier.

Geert Wilders wil de Publieke Omroep slechts één zender laten.

Dat is geen verstandig idee.
Waar komt Geert Wilders immers beter tot zijn recht dan bij de publieke omroepen?

Hoe vaak heb ik hem nu al horen zeggen dat hij 'fantastische kandidaten' heeft gevonden en minstens tien zetels gaat halen?
Zeker acht keer. Op de drie zenders van de Publieke Omroep.

Zelfs de nummer 2 van zijn PVV-lijst kreeg al een eigen documentaire op Nederland 1.

Met één publieke zender zou Geert Wilders tot aan de verkiezingen er hooguit éénmaal op te zien zijn - in de zendtijd bestemd voor politieke partijen. En dat is te weinig om alle fantastische kandidaten te kunnen presenteren.

De journalisten van de Publieke Omroep doen er kennelijk alles aan om niet links genoemd te kunnen worden.
Tot 22 november krijgen we een overdosis Wilders, Pastors, Eerdmans en Nawijn toegediend.

Ze zijn er weer. En, al zeg ik het zelf, ik vond mijn eerste eikelwerkje van het jaar lang niet gek.

Een voordeel van eikelwerken in deze tijd is, dat men gewend is aan rare SF-achtige wezens. Het hoeft niet persé een herkenbaar schaap, of pijprokend eikelmannetje meer voor te stellen.

- Mag ik u vragen, meneer de hoofdredacteur: u maakt uw eikelwerkjes voor de kinderen die wel eens op de redactie langskomen, neem ik aan

'O, nee hoor. Er komen hier zelden of nooit kinderen langs. Nee, puur voor mezelf. Als ik op straat eikels zie liggen, moet ik er iets van maken. Kan me niet schelen wie mijn eikelgewrochten ziet.'

- Maar u zet ze wel op internet - u vindt uw eikelwerk blijkbaar kunstzinnig genoeg om te exposeren

'Ach welnee, zie het als een tip: mensen, niet vergeten, er liggen weer eikels op straat, doe er wat mee!
En straks de kastanjes... Daar kun je hele enge, stekelige monsters van maken. Ik verheug me erop!'

De programma-ontwikkelaar klopte zachtjes op de deur van zijn chef.
Het programma dat de ontwikkelaar enkele maanden terug had ontwikkeld, was door meneer Profiel gisteren 'van het scherm gehaald'.

Nu stond de ontwikkelaar voor zijn deur met een nieuw concept, dat meer op de wensen en eisen van meneer Profiel was afgestemd.

De ontwikkelaar zuchtte diep. Hij was een van de weinige programmamakers die was overgebleven na de grote herinrichting van de Publieke Omroep, waarbij veel programmakers voor de keuze waren gesteld om te worden omgeschoold tot programma-ontwikkelaar of om op te krassen.

Als programmamaker had hij het al moeilijk gehad met die steeds dwingender eisen van hoge kijkcijfers; nu meneer Profiel de scepter zwaaide, was het er niet beter op geworden. Meneer Profiel eiste dat de ontwikkelde programma's werden afgestemd op een bepaald type kijker, dat door een onderzoeksbureau in zeer vage contouren was omschreven.

De programma-ontwikkelaar was dat bepaalde type kijker nog nooit in zijn leven tegengekomen. Het was dus puur op de gok dat je een programma ontwikkelde. Waarvan je hoopte dat het bij meneer Profiel in de smaak zou vallen.

Nogmaals, maar nu iets luider, klopte de programma-ontwikkelaar op de deur van meneer Profiel.

'Jaaaah!', klonk een barse stem.

'O,o! Meneer Profiel is vandaag niet in zijn beste hum', concludeerde de programma-ontwikkelaar.
Hij nam zijn pet af en opende de deur.

In onze buurt woonde een man die liet doorschemeren dat hij de commandant was van de plaatselijke verzetsgroepen.

Wat voor spionage-activiteiten hij precies ondernam, welke verzetsdaden onder zijn leiding werden gepleegd - zo heeft mijn vader het vaak verteld - wist uiteraard niemand. 'Levensgevaarlijk! Daar mag en kan ik niets over zeggen.'
Maar hij wilde graag suggereren dat hij zo ongeveer dagelijks in contact stond met onze regering in Londen.

Toen het grote moment van de bevrijding was aangebroken, staken mijn ouders en alle buren in de straat de al jaren klaarliggende vlaggen uit. Ze holden naar buiten, waar men elkaar omarmde en in lange slingers hossend door de straat ging.

Op dat moment kwam de verzetsleider de hoek van de straat om, overzag de dansende menigte, waarna hij met boze armgebaren de feestvreugde trachtte te bedaren.

'Stop! Stop!,' riep hij met luide stem, 'wat is hier aan de hand? Bevrijding? En de commandant weet nog van niets? Als het echt zover was, zou men mij zeker hebben gewaarschuwd!'

Vandaag is het Naturalisatiedag. De gemeenten moeten feestjes geven ter ere van de Nieuwe Nederlanders.

De animo is gering.
Nou, daar weet minister Verdonk wel iets op.

Binnenkort krijgen nieuwkomers hun papieren niet uitgereikt, als ze niet op 'hun' feestje verschijnen.

Waarom alleen Nieuwe Nederlanders verplichten tot vaderlandslievende festiviteiten?
Het wordt tijd dat bijvoorbeeld Bevrijdingsdag verplicht wordt gesteld voor alle Nederlanders.
Met een rood-wit-blauwe armband om en een oranje strik in het haar, dienen we ons te verzamelen voor ons eigen gemeentehuis, waarna een gezamenlijk Wilhelmus wordt aangeheven.

Kun je in Nederland eigenlijk trouwen zonder zo'n doorgaans pijnlijke ceremonie voor een employee van de burgerlijke stand?

Gisteravond alsnog in de herhaling gezien: Beautiful in Beaufort-Wes, de schitterende documentaire over de Zuid-Afirkaanse dichter/zanger Gert Vlok Nel.

Er is nog hoop. Er zijn af en toe zeer bijzondere programma's op de televisie te bewonderen.

Hillside lullaby

ek bly hier in die dorp waar die treine fluit
& die sjanters nag na nag die treine op
spore skuif
& ek is heel allright
onthou die dag toe jy by my sou bly...
hoe het ons storie toe verder verloop?
Treine wat sjant, treine wat bly
treine wat altyd hier in kringe ry.

droom van my & laat my vry vannag

vanoggend vroeg was daar 'n harde slag
onder by die kant van die railwaybrug
maar als was heel allright
dit is net dat ek so na jou verlang
& in die meantime maak alles my bang
al my woorde lê leeg in my hand
want my hart slaap by jou waar die treine
sjant.

droom van my & laat my vry vannag

Gert Vlok Nel

Het weerbericht is afgesloten, de nieuwslezer komt weer in beeld en zegt:
'En dan nog even dit...'

De tenen beginnen te tintelen in de schoenen.
Er komt nog een uitsmijter. Iets leuks.

Eergisteren - nu de gêne is overwonnen, durf ik er pas vandaag over schrijven - startte bij wijze van grappige wegwezer een filmpje over een hond, ergens in de wereld, die een in het water gegooide, met stenen verzwaarde plastic zak kon opduiken.

Een duikende hond. In het Journaal.

De podoloog schatte, dat hij vier keer nodig heeft om de gekromde tenen recht te krijgen.

De effecten van cameratoezicht zijn onduidelijk en het ministerie van Binnenlandse Zaken laat de komende vijf jaar onderzoek doen. (Het bureau dat deze opdracht krijgt, wordt hierbij van harte gefeliciteerd.)

Hoe meer mensen tijdens de enquêtes zullen zeggen dat zij zich met cameratoezicht een stuk veiliger voelen, des te meer camera's er zullen worden opgehangen.

Nederland haarscherp - vanuit de ruimte en op de grond.

Daarna zullen de verzekeringsmaatschappijen eisen dat cameratoezicht binnenshuis verplicht moet worden gesteld.

Ook werknemers die thuis telewerken dienen zich elk uur voor een camera op te stellen, teneinde hun aanwezigheid te kunnen laten controleren.

Alles goed en wel - als je niets te verbergen hebt, heb je niets te vrezen - maar als er camera's op de toiletten worden geplaatst omdat veel werknemers zich daar te lang onttrekken aan het arbeidsproces, wordt het tijd voor protest.

Wie bepaalt welke gemeente haarscherp is te zien via Google Earth?
Gaat elk dorp of stadje eigen foto's laten maken en aan Google aanbieden?

Dit is een zaak van nationaal belang en zou bij de komende verkiezingen een belangrijk issue moeten zijn.

Als men, waar ook ter wereld, inzoomt op Nederland dienen alle dakpannen van alle huizen haarscherp in beeld te komen.
Nu grote delen van ons land nog als grijze vlekken zijn achtergesteld, slaan we mondiaal gezien een pleefiguur.

Als er één volksvertegenwoordiger de kat de bel aan kan binden, is het wel Hilbrand Nawijn en zijn Partij voor Nederland.

Meneer Foppe heeft op tv iets gezien, dat hem al twee nachten uit de slaap houdt.
Al schakelend kwam hij zaterdagavond in een programma terecht met harde popmuziek en luid geschreeuw. Gewoonlijk zapt meneer Foppe dan haastig door, maar ditmaal bleef hij aan zijn stoel genageld kijken.

Op het toneel sprong een raar wezen rond met ontblote bovenbast.
Het was moeilijk raden naar zijn leeftijd. Meneer Foppe kon het bovenlijf van het wezen moeilijk vergelijken met het zijne, omdat hij nooit in de badkamerspiegel durft kijken als hij zich uitkleedt om onder de douche te gaan. Maar naar het aantal rimpels te oordelen, schatte meneer Foppe het kleine, koboldachtige wezen op 85 jaar.

Het fascinerende maar ook griezelige was, dat de hoogbejaarde dwerg rondsprong en in de microfoon brulde met de energie van een 25-jarige.

'Wat zijn ze tegenwoordig toch knap met die trucages', stelde meneer Foppe zich eerst nog gerust. Maar toen de kobold jongens en meisjes op het podium uitnodigde en minutenlang woest met ze rondhoste, begreep hij dat wat hij zag helemaal echt was.

Zaterdagnacht werd meneer Foppe zwetend wakker - hij had gedroomd dat de kobold hem dwong het toneel te beklimmen, waarna hij van zijn colbert, stropdas, over- en onderhemd werd ontdaan en moest meedansen. Daarbij duwde de kobold hem enkele malen de microfoon onder zijn neus, meneer Foppe dwingend de tekst van het lied mee te schreeuwen.
Na een paar vergeefse pogingen riep meneer Foppe de kobold na - 'No fun!', piepte hij met overslaande stem. Het kwam hem op een donderende ovatie te staan van de duizenden toeschouwers.

Ook in de nacht van zondag op maandag moest meneer Foppe met ontblote bovenbast meespringen en 'No Fun!' schreeuwen.

Als hij vannacht nogmaals moet optreden, overweegt meneer Foppe zijn huisarts te bellen voor een slaapmiddel.
En, nam hij zich voor, als de dokter vraagt naar de reden van zijn slapeloosheid, zal hij de waarheid niet vertellen.
Mocht dokter onverhoopt aanhouden dan zal meneer Foppe zeggen dat hij 'bang is om dood te gaan'.

Het hoofd van de afdeling had naar alle werkplekken een interne mail gestuurd, waarin het werd verboden tijdens werktijd met elkaar over de vakantie te spreken.

Meer dan een gefluisterd 'Hoe heb je het gehad?' 'Goed!' kon er niet af.

Een werknemer die werd betrapt toen hij per MMS een vakantiefoto aan een collega stuurde, werd op staande voet ontslagen.

Hartelijk welkom op Bieslogs Eerste EchteJazzFestival.
Wij zijn erin geslaagd een keur aan gerenommeerde jazzmusici uit heden en verleden te contracteren.

Opening en tijden:
Vanaf vandaag tot in lengte van dagen.
De podia zijn dag en nacht geopend.

Toegangsprijzen:
Met behulp van uw eigen muis heeft u gratis toegang tot alle evenementen op het festivaldomein.

Consumpties:
Het nuttigen van meegebrachte etenswaren en dranken is toegestaan.

Programmering:
Het EJF brengt Echte Jazz van vroeger en nu - geen gesamba, gesalsa, gefusion of gehiphop. En al helemaal geen gecabaret!!

Wij wensen u veel plezier en muzikaal genot.
De Festivaldirectie

Vanaf de late jaren zestig werd amateurfilmen heel populair. Een camera kostte niet veel, maar een vakantiefilm van een halfuur liep in de papieren.
Een rolletje bevatte enkele minuten 8 mm-film, na 'volschieten' stuurde je het op naar een laboratorium, dat het na ontwikkelen binnen enkele weken terugstuurde.

Vervolgens moest je die filmpjes aan elkaar zetten - de gevorderde amateurs monteerden echte films, die een verhaal vertelden, soms met titels en muziek en al.

Maar zo ver ging ik niet.
Links op de voorgrond staat mijn plakpers.

Wat zegt u, meneer? Plakte u die filmpjes zelf aan elkaar?

Ja, jongelui, het ging zo:
het ene eind van de film legde je in de onderste sleuf, het andere deel in de bovenste, door de 'brug' heen en weer te schuiven, schraapte een mesje beide uiteinden een beetje af. Dan smeerde je die afgevlakte eindjes in met plakmiddel, de bovenste sleuf draaide je op de onderste en je drukte de las flink aan en... maar jullie luisteren al niet meer, geloof ik.

Ja hoor, meneer, het is heel interessant. Kunnen we die oude films zien? Lijkt ons heel erg gek.

Ai! Nee, dat gaat helaas niet, ik heb geen projector meer. Ik bewaar stapels dozen met spoelen film uit de jaren zestig en zeventig en ik ben tot nu toe te labbekakkig geweest ze door een bedrijfje over te laten zetten - jaren geleden kon dat al op video en nu op DVD.

(De 9,5 mm-filmpjes van mijn ouders uit de jaren dertig (zie Apparaten 21) zitten ook nog altijd in een doos. Schaamte!)

Ab Klink, directeur van het wetenschappelijk bureau van het CDA, schreef het CDA-verkiezingsprogramma, met de terugkeer van de 40-urige werkweek als belangrijkste onderwerp - we moeten allemaal langer werken.

Ab Klink gaf zelf het goede voorbeeld.
Staat dat ook in het verkiezingsprogramma: verplicht werken in de vakantie?

Mag je van het CDA reiskosten en de huur van een vakantiehuisje aan het Gardameer met prachtig uitzicht over de bergen aftrekken van de belasting?

Inmiddels arriveerde hier het Witte Boekje en is de hoofdredactie in vergadering bijeengekomen teneinde een keuze te maken: gebruiken we bij het schrijven voor Bieslog de Groene of de Witte spelling?

De bijeenkomst van de hoofdredacteur en zijn adjunct, de heer Boosman, vindt achter gesloten deuren plaats, maar de discussie loopt zo hoog op, dat zij in het redactielokaal woordelijk is te volgen.

Hoofdredacteur:
'...bij al die vergelijkende lijstjes met woorden in de kranten, kies ik spontaan voor de witte variant. Van Groen zou ik nooit meer ruggegraat mogen schrijven, Wit laat me de mogelijkheid te kiezen tussen rugge- en ruggengraat.'

Boosman:
'Uitstekend voorbeeld. Bieslog moet ruggengraat tonen. We doen niet mee met die dissidenten. In het onderwijs wordt het Groene Boekje gehanteerd - dan moeten wij het goede voorbeeld geven. Je moet de mensen niks te kiezen geven. Slap gedoe. Regels zijn regels. Straks komt er nog een Zwartboekje... wordt het helemààl een puinhoop.'

Hoofdredacteur:
'Het Witte Boekje is gewoon sympathieker, Neem nu dat woord bast.
In het Groene Boekje staat: bast, de (m), bas-ten.
In het Witte Boekje vinden we: bast, blote - de, ook: bastje, bassie.
Wat leuk, zeg ik, om zo aan te geven dat bast en blote altijd samengaan.'

Boosman:
'Van wat u zegt, klopt geen barst. Die witte rebellen denken dat ik achterlijk ben. Alsof ik zelf blote bast niet kan bedenken. Het Groene Boekje laat mij veel meer vrijheid, al denkt u van niet. Misschien wil ik wel een bruine bast beschrijven. Of een natte bast. Of een behaarde bast. Nee, die Witten schrijven mij voor: neem nu maar blote bast, zit je altijd goed.'

Hoofdredacteur:
'Nu spreekt u uzelf vierkant tegen, meneer Boosman. Wit schrijft niets voor, Wit geeft ruimte. Taal verandert... is een levend mechanisme.'

Boosman:
'Hè bah, wat een zweverige, ludieke praatjes, meneer De Bie. O, wacht 's even: komt dat Witte Boekje uit dezelfde koker als het Witte Fietsenplan? Zitten de provo's erachter?'

Hoofdredacteur:
'Dat is wel heel lang geleden, meneer Boosman. Die samenstellers van het Groene Boekje zijn een stel regelneven van de eerste orde.'

Boosman:
'Dat woord regelneef komt in uw Witte Boekje trouwens niet voor, hoor.'

Hoofdredacteur:
'Wat zegt u me nu?'

Boosman:
'In het Groene Boekje wel. Maar in het Witte? Regelneef? Nooit van gehoord.'

Hoofdredacteur:
'Eh.. ja, dat verandert de zaak...'
Enzovoorts, enzovoorts.

De hoofdredactie zal de keuze van de op Bieslog te volgen spellingsvoorschriften kenbaar maken door middel van een sliert witte of groene rook onder de deur door.

Een prachtig woord, dat niet in de nieuwste drukken van Van Dale en het Groene Boekje voorkomt:

bovenbast

Volgens Van Dale is bast genoeg: 'in zijn blote bast' = met ontbloot bovenlichaam.

Bovenbast heeft dus geen bestaansgrond. Als je het woord goegelt tref je het 31x aan, vergezeld van de vraag: 'Bedoelde u: bovenkast?'

Het is duidelijk: het eerste deel van bovenbast komt van bovenlijf. Bovenbast is fout, deugt niet. Maar spreek het eens uit: 'met ontblote bovenbast'. Mooi toch?

Daarom vragen we - nu diverse prominenten in de media gedeeltelijk bloot worden afgebeeld (Antoine Bodar hangt met ontblote bovenbast op posters in de straten van Tilburg, Harry Mulisch' bovenbast is te bewonderen in de Volkskrant) - voor officiële erkenning van het mannelijke, sensuele woord bovenbast.

Daar blijft het bij - onderbast hoeft wat ons betreft niet.

(Ook Balkenende droeg zijn steentje bij aan de blootgolf: hij toonde publiekelijk zijn blote onderdanen.)

- Wur are joe vrrrom?

- Wier from Holland.

- Aha! Holland! Jaantjiesmat!

- Sorry? Kroif. Holland is Kroif.

- Kroif? Him not noow. Holland isse Jaaantjismet en Franchebrouwèrr!

- Hè? Wie not understend it.

- Holland...

- Yes!

- Jaaaantjiesmot... Jaaaantjiesmiet. Holland... Frensblouwèr!

- O, wacht even... ik geloof dat ik het begrijp. Bedoelt'ie soms Jantje Smit en Frans Bauer?

- Jehoeeoeeoeeoe! Jentjeschmit en Fronsbouter! Isse goeoeoet! Joe trienken was?

- Vond je het een moeilijke beslissing?

'Het was heel moeilijk. Ik heb er lang mee geworsteld.'

- Ben je er nu tevreden over?

'Ik ben heel erg blij dat ik achter mijn keuze sta.'

Als de merkrechtadvocaten echt zo gek zijn als bijgaand bericht doet vermoeden en ze gaan je sjoewen (witte spelling?), omdat je hebt opgeschreven dat je wel eens googelt op Lycos, dan moeten we maar besluiten googelen als goegelen te gaan schrijven - kunnen ze ons niets maken.

Laten we dan ook een woord invoeren voor het zoeken naar informatie in papieren bronnen: boekelen.

Er zijn nog steeds mensen die boekelen prefereren boven goegelen.

Leuke opgave in het onderwijs: de leerlingen moeten eerst een werkstuk maken met behulp van goegelen. En daarna hetzelfde onderwerp behandelen door te boekelen.

Een geboekelde scriptie.

'Zeg Hans, heb je deze informatie gegoegeld of geboekeld?'
'Geweepeed, meneer.'
'Wat bedoel je, joh?
'Thuis opgezocht in de WP van mijn vader, meneer.'
'Ah! Geboekeld dus.'

De jongens in de klas liepen voor - ze waren beter, moderner gekleed dan wij, ze draaiden nooit eerder gehoorde soulmuziek, ze blonken uit met basketbal en op tekenles maakten ze abstracte schilderijen die de leraar ons ten voorbeeld stelde. En het meisje was mooi en je kon er onbedaarlijk mee lachen.

Een aantal leerlingen in mijn klas op de Haagse middelbare school was 'van Indische komaf'. Zo zou je ze nu noemen, toen hadden we er geen naam voor. Ja, 'blauwen', maar dat was een scheldnaam die wij nooit gebruikten en die ik toen nooit heb gehoord.
Zoals er - weet ik absoluut zeker - nooit sprake is geweest van ook maar een greintje afgunst of discriminatie. Eerder van bewondering.

Ho! Nu ik dit schrijf merk ik, dat ik dus wel degelijk onderscheid maak.
Wat weet ik van hun achtergrond? Ik kwam niet bij ze thuis.
Waarom lagen ze voor? Deden ze hun uiterste best uit te blinken?
Hebben ze strijd geleverd en ving ik de signalen niet op?

Ze en we. Wel verdomme. Zo wilde ik er nou net niet over schrijven.

PS
Er vonden in de Goudenregenstraat gevechten plaats tussen Hollandse jongens en Indische (jongens van de Plu), maar ze waren niet echt ernstig en wij, keurige middelbare scholieren, hadden niets te zoeken bij relletjes; we lazen het in de krant.

Zelfs Faas Wilkes is op You Tube te vinden. In een reclamespotje.

- Per dag komen er vijf organisatieadviseurs bij, zegt het CBS. Meneer De Weert, u hebt ongetwijfeld ook onderzoek gedaan

'Uiteraard. Het cijfer klopt, maar het CBS onderzocht de organisatieadviseursbranche. En er zijn nog zoveel meer adviseurs.
Als je dat 'organisatie' weglaat, kom ik op een ander getal uit: elke dag benoemen 38 Nederlanders zichzelf tot adviseur. Belastingadviseurs, pr-adviseurs, kledingadviseurs, nageladviseurs, make-overadviseurs, haaradviseurs, partyadviseurs, - nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.'

- Ik lees dat dit veelal eenpitters zijn, ze hebben geen personeel in dienst. Kent u dat begrip ook in de onderzoeksbranche

'Jazeker. Ik was zelf ook een eenpitter. Nou ja, mijn vrouw werkt bij een groot onderzoek ook wel eens mee - met een vragenlijst de straat op - maar dat doet ze niet in loondienst.
Ik vind het geen goed begrip, eenpitter, ik zou liever willen spreken van een eenpetter - iemand die slechts één pet op heeft.'

- U zegt dat u eenpitter, sorry, eenpetter WAS

'Vanmorgen dacht ik: weet je wat? Ik noem mezelf ook adviseur! Ik kan er best een nieuwe uitdaging bij hebben. Ik ga bedrijven adviseren of zij al dan niet een onderzoek moeten laten doen. Ik ben dus vanaf vandaag onderzoeker, tevens onderzoeksadviseur. Een tweepetter dus.
Mijn vrouw is nu de stad in: ze laat nieuwe visitekaartjes en een nieuw naambord naast de deur maken.'

De handleiding tot het verkrijgen van BieslogPod- en BieslogVodcast (het gratis downloaden van audio- en video-bestanden naar uw computer) is gestroomlijnd.
Zie in de linkerbalk: 'Ja, ik wil ook BieslogVod- en BieslogPodcast ontvangen!'

(In de Apple Top Honderd voor alle Nederlandse pod- en vodcasts, staat BieslogVodcast momenteel op de vijfde plaats. Zo!)

De eveneens gratis te downloaden BieslogRingtones ( de zgn. Zingtones), die werden uitgebracht door de RingtoneSociety, hebben een nieuw adres gekregen:

- Wat zeg jij: Nòòrdzee, of Noordzéé?

- Sorry, het is nog vroeg - waar gaat het over?

- Ik hoor net een reportage op de radio over de Nòòrdzee.

- Ja. En?

- Dat hoor ik nu vaker - Nòòrdzee - maar wij hebben toch ons leven lang Noordzéé gezegd?

- Eh... Nòòrdzee... Wat is daar mis mee?

- Niks mis, maar ik ben nog niet aan Nòòrdzee gewend. Als ik Nòòrdzee hoor, denk ik: welke zee? Ergens bij Scandinavië in de buurt?

- Je zegt toch ook Zùidzee? En Oòstzee?

- Ja, maar dat was nu juist zo leuk aan de Noordzéé. Het klonk anders. Het maakte de Noordzéé tot onze eigen zee.

- Allemachtig. En dat op de vroege ochtend. Is er geen belangrijker nieuws?

- Nog even. Wat zeg jij dan: Nòòrdzeekanaal, of Noordzéékanaal?

- Eh... Noordzéékanaal.

- Zie je wel. Ik ben toch niet gek? Als ik op de radio hoor over het Nòòrdzeekanaal, ga ik ze een brief schrijven.

- Je doet maar. Quérulanten moeten er altijd zijn.

- Wàt zei je daar?

'Vanmorgen ging ik als Driek de Gadgetfreak van huis met mijn nieuwe mobiel, maar binnen een kwartier was Driek de Photofreak ook van de partij - ik kreeg een lumineus idee voor de ingebouwde camera.

Schaduwen - ik ga schaduwen fotograferen.

Even sloeg de vlam door me heen in de trant van 'dat is nooit eerder gedaan!' dus ik begon enthousiast de schaduwen van bomen, richtingaanwijzers en huizen vast te leggen.

Het werd hartstikke artistiek, dat kon ik op het displaytje al wel zien. Een tentoonstelling zat er dik in. Zeker met teksten als 'een fascinerende schaduwwereld' en iets over de zon en de vergankelijkheid.

Ik realiseerde me dat ik later op de dag veel mooiere, want langere schaduwen zou kunnen schieten, maar toen ik er achttien had, besloot ik gauw naar huis te gaan en ze op Flickr.com te plaatsen.

Schaduwfotografie - als ik de eerste ben en het is een gouden idee, dan moet je er vlug bijzijn. Mijn tentoonstellinkje is tevens een soort van copyright.

Ik hoop dat jullie het mooi vinden. Anje kwam langs en zij vond het heel erg mooi. Ze bekeek me duidelijk ineens anders, meer als kunstenaar zeg maar.
Bevalt me prima. Ik ga vanavond iets te eten voor haar maken. En misschien mag ik haar wel fotograferen.'

Driek de Photofreak

Mijn betweterige, betuttelende karakterisering van You Tube moet ik radicaal herzien.

Wat een mooie, lekkere, swingende, kippenvelgevende video's kom je er tegen, als je iets verder kijkt dan je neus lang is.

De verzamelsite You Tube, waarop iedereen eigengemaakte videofilmpjes kan laten zien, wordt voornamelijk vol gegiebeld, gedanst en gezongen door 12- tot 16-jarigen die zichzelf ontzettend goed en heel erg leuk vinden.

Opmerkelijk is het succes van een 78-jarige Engelsman, die in uiterst primitief gemaakte filmpjes over zijn leven vertelt.

'I am a widower living alone in the county in the middle of England Uk. My life has been very varied but my love of motorcycles has remained with me all of my life (no, I don't have piercings or tattoo).'

De bejaarde man trekt duizenden kijkers en ontvangt evenzovele lieve en prijzende e-mails. Die aandacht ontroert hem zo hevig dat verder spreken soms onmogelijk wordt.

Het is er uitstekend weer voor. We gaan een lezing bijwonen.

U wordt verbonden met de Pieterskerk in Leiden, waar Gerard Reve in november 1985 vier Albert Verwey-lezingen hield.
Ze zouden later gebundeld worden in 'Zelf schrijver worden'.

Op de site van De Avonden zijn nu de eerste twee lezingen tot klinken te brengen.

We gaan ervoor zitten. Kopje/glaasje erbij en daar is die prachtige stem, voorzien van een plechtige kerkgalm.
En daar is de tekst, die om de minuut tot een (glim)lach leidt.

Op enkele honderden meters afstand van het redactielokaal denderde enkele malen per week een trein langs, die bestond uit tientallen tanks gevuld met chloor.

Een ongeluk met dit transport op deze spoorlijn, die door dichtbevolkte gebieden loopt, zou honderden mensenlevens hebben gekost.

Verleden tijd - vannacht reed de laatste chloortrein.

En zo blijkt maar weer eens dat protesten en acties wel degelijk zin hebben.
Het heeft even geduurd - dertig jaar! - maar nu zien de huidige verantwoordelijke bestuurders uiteindelijk in dat het soms beter is de put te dempen voordat het kalf is verdronken.

Hier op de redactie serveren we vanmorgen appelkanjers bij de koffie.
Nu maar hopen dat de dijken en duinen het houden.

'Dansend ga ik door het vertrek met de radio van mijn mobiel op voluit. Mijn headset laat de muziek door mijn hersenpan kolken. Ik heb 'm... ha hieooh ha!!!

Gisteren werd ik gebeld door de foonwinkel (waar ze de laatste weken gek zijn geworden van mijn dagelijkse gezeur): 'Uw K800i ligt voor u klaar, hoor.'

Ja, ik ben nog altijd de 200% Gadgetfreak van het begin. Ik moest en zou 'm hebben. Een mobiel, gecombineerd met een echte camera, want niet met 1, niet met 2, maar met 3,2 megapixels!! Aan de achterkant doe je een schuifje open, lens en flitser komen tevoorschijn en je gekantelde mobiel is camera geworden. (En heeft radio en mp3-speler, maar dat is niks nieuws.)

Onmiddellijk erheen. Zijn er twee klanten voor me. En wachten in de foonwinkel kan oplopen. Een nieuwe mobiel neem je 1x in de 2 jaar - dus dat wordt eindeloos wikken en wegen, over het te nemen toestel en abonnement. Identiteitspapieren tonen, inschrijven, SIM-kaart plaatsen enzovoorts, enzovoorts.

Al die tijd stond ik me te verbijten. Als je nieuwe gadget zo dichtbij komt, zou je tegen de foonman willen roepen:' Ach, geef mij vast de doos - kan ik 'm al even vasthouden.'

Eindelijk was het zover. Wat ik vermoedde klopte - ik was toe aan verlenging van mijn abonnement en mocht dus mijn K800i HELEMAAL GRATIS EN VOOR NIKS meenemen. Winkelwaarde: meer dan 300 euro, op mijn rekening: Euro 0 komma fles.

Zit ik gisteravond alle ins en outs door te nemen - want ik ga 'm dit weekend overal laten zien - hoor ik op het nieuws dat KPN stopt met het weggeven van gratis toestellen. En de andere maatschappijen gaan er ook over denken.

Daarom danst de Gadgetfreak door het vertrek, vervuld van dubbel gadgetgeluk:
Ik heb 'm.
Ik heb 'm net op tijd voor niks.'

Driek de Mobile/PhotoFreak

Dat zou ik nog wel eens willen meemaken, dacht ik vanmorgen: wakker worden in een slaapzak, terwijl de regen klettert op de buitentent.
Een stukje rits van de voorsluiting omhoogschuiven en het doorweekte gras zien. En vooral: ruiken.
De rits laten zakken en weer wegduiken in het dons.

Moet ik voor die ervaring een tent en een slaapzak kopen en naar een kampeerplek reizen?

Nee. Internet!

Ik vond het overheerlijke geluid van regen op een tent. Hoeft niets meer bij. Ik ga daar het komende uur naar luisteren.

De werkdruk was groot, het zat erin, maar nu is het zover:

Coby, de invaluitzendkracht in de zorgsector lijdt aan burn-out - 'over mijn hele lichaam'.

In deel 5 van de Coby-serie ligt zij thuis ziek te bed, maar heeft zij een voortreffelijk medicijn gevonden: ze leest een boek!

Met Annet Malherbe als Coby.
Camera: Erik Zuyderhoff, geluid: Alex Booy, grime: Arjen van der Grijn.

De video is ook te downloaden als BieslogVodcast.

- Dag mevrouw, neemt u me niet kwalijk dat ik u zomaar aanspreek - hebt u een momentje?

- Wat wilt u dan?

- Aanspraak. Mijn aanspreekpunt is namelijk dicht vanwege de vakantie.

- En nu moet ik...

- Even tijdelijk aanspreekpunt zijn. Dat we een kopje koffie gaan drinken en ik m'n ei kwijt kan.

- Sorry, ik heb nu geen tijd.

- Daar was ik al bang voor. Vindt u het ook niet schandalig dat mijn aanspreekpunt zomaar op vakantie is gegaan? Zonder vervanging? Kom ik gisteren op het aanspreekpunt, hangt er een briefje op het raam: 'Aanspreekpunt gesloten wegens vakantie t/m 22 augustus'. En ik kon daar zo goed spreken - over alles, de meest intieme zaken. En dan zonder mij te waarschuwen op vakantie gaan. Ik vind het ergens een klap in m'n gezicht. Waardoor ik meer dan ooit dringend verlegen zit om een aanspreekpunt. Dus toen ik u zag lopen met die zware boodschappentas - zal ik 'm even van u overnemen, nee, echt niet? - toen dacht ik van: ja met die aardige mevrouw zou ik wel wat aanspraak willen hebben. Hee, wat een gezellig terrasje daar, mag ik u...'

- Ik moet nu echt naar huis. Dag meneer.

- Hè, wat jammer nou. U gaat natuurlijk gauw naar uw man - uw eigen aanspreekpunt. Nou ja, toch bedankt voor ons gesprekje, hoor! Dag juffrouw, is deze stoel bezet? Mag ik dan even aan uw tafeltje plaatsnemen? Is me ook wat - ga ik vanmorgen naar m'n aanspreekpunt, hangt er op het raam een briefje met...

Het leek vanmorgen nog zo'n onschuldig, ongecompliceerd vakantiestukje - Kinderparadijs - maar de problemen stapelen zich op.

De kenners zeggen nu dat het konijn een haas is, maar dat hij dus volkomen ten onrechte hoog heeft opgegeven over zijn hol met gangenstelsel.
Een haas toeft op een bovengronds leger.

'Een haas in een hol? Dat zou een uniek bericht zijn. Dàt is pas een scoop van wereldformaat!'

Kijk en dan wordt de internetjournalist superactief - al is het onderwerp nog zo onbelangrijk (haas of konijn - waar hébben we het over), als het scoren van 1 miljoen hits binnen drie uur tot de mogelijkheden behoort, komt hij in de benen.

Ik sprong op de fiets en scheurde naar de dagcamping. Nu zou ik de/het haas/konijn het hemd van het lijf vragen.
'Wie, maar vooral wat bent u? Waarom wilde u mij zand in de ogen strooien met uw holverhaal? Hebt u geldige papieren?'

Ik zette mijn fiets op z'n standaard, trok mijn mobiel... en toen zag ik het pas.

De zanderige speelplek lag er verlaten, ja spookachtig leeg bij. Geen vrolijke houten bouwwerken, vlaggen en kindergejoel.
Het kinderparadijs moest hals over kop zijn afgebroken en weggevoerd. Een achtergelaten halve vlaggenmast, een geknakte tentstok en sporen van tractorbanden in het zand vormden het bewijs, dat ik de tijdelijke nederzetting niet bij elkaar had gedroomd.

Ik ging het terrein op in de hoop de haas te treffen voor tekst en uitleg. Geen spoor dus. Ik fotografeerde een half ingestort hol. Of was het een verlaten leger?

De vragen blijven. We gaan de nacht in zonder antwoorden.
Ach, een open einde is wel zo mooi.

De mails stromen binnen: weet u nu echt geen konijn van een haas te onderscheiden? Dat forse voorkomen, die lange oren: u sprak met een haas, meneer de hoofdredacteur.

Vandaar dus die lage stem, denk ik nu.
Ja, ik had hem meteen na het interview moeten vragen: 'Met wie had ik het genoegen - haas of konijn?', maar ik geef toe: dat durfde ik op dat moment niet.
En ik was bang dat hij kwaad zou worden en publicatie van het gesprek zou verbieden.

Zit ik met deze misser in mijn maag?
Volstrekt niet.
Ik vermeldde nadrukkelijk dat ik internetjournalistiek bedreef en die is - weten we allemaal - verre van betrouwbaar. Dat is nu juist de charme van de burgerjournalistiek.

In een goed stuk internetjournalistiek dient minstens één knoert van een fout te zijn verstopt. Feiten checken, hoor- en wederhoor - laat dat maar aan de professionals over.
Wij internetjournalisten schatten het corrigerende vermogen van onze lezers hoog in.

Toen ik achter het zwembad de hei opfietste, zag ik dat op de zandvlakte (de 'dagcamping') weer het jaarlijkse Kinderparadijs was opgebouwd - tenten, speeltoestellen, voetbalveldjes, stapels hout voor de huttenbouw, het gehele terrein opgevrolijkt met vlaggetjes en feestverlichting.

Vlak naast het fietspad zat een konijn het dorp met de vrolijke bouwsels rustig in zich op te nemen.
Ik stapte af, trok mijn mobiel en fotografeerde. Het konijn schrok niet, bleef rustig zitten, ook toen ik hem op anderhalve meter afstand was genaderd.

Het konijn straalde gezag en persoonlijkheid uit. Dit was niet een doorsnee tam konijn.
Werk aan de winkel voor de rechtgeaarde internetjournalist.

'Goedenavond', probeerde ik een praatje aan te knopen.
'Goedenavond', antwoordde het konijn met een verrassend lage stem - de konijnen die ik doorgaans spreek, hebben een veel hoger stemgeluid.

'Hebt u iets van doen met de organisatie van dit Kinderparadijs?', vroeg ik, een gewichtig opschrijfboekje tevoorschijn trekkend.

'Daar heb ik alles mee te maken - ik woon namelijk op de dagcamping. Ik heb hier sinds jaar en dag een knap hol met een leuk gangenstelseltje. Ze hebben dat kinderkamp dus op mijn grondgebied gebouwd.'

'Zonder u toestemming te vragen?', ik rook een komkommerscoop die wel eens landelijke media-aandacht zou kunnen genereren.

'Nee, dat niet. Ze vragen mij elk jaar toestemming. En ergens is het wel gezellig. Die kinderen kennen alleen die door en door verwende dieren van de kinderboerderij, dus een zogenaamd wild exemplaar dat zich laat aaien, maakt het helemaal.

Ik heb één voorwaarde gesteld: ze moeten de ingang van mijn hol vrijlaten. Ik wil laat op de avond mijn woning vrijelijk kunnen betreden en geen springkussen in de opening, zoals vorig jaar is gebeurd. Maar... sodeju... ik geloof dat ze daar een toilet gaan neerzetten, vlakbij mijn huis... Ik wil die stinkzooi niet zo dichtbij. Sorry, ik moet even ingrijpen...'

En het konijn zette het op een holletje.

Israeli Bloggers, Lebanese Bloggers, Palestinian Bloggers.

- Het is weer zover, hoor. Hebben we twee weken de tijd gehad, moeten we op de laatste dag weer alle cadeautjes voor thuis zien te scoren.

- Dan brengen we dit jaar maar 's niet 'iets leuks' mee.

- Kan toch niet? We brengen elk jaar iets leuks mee.

- Maar daar zit toch niemand op te wachten op ons iets leuks?

- Cindy heeft twee weken de poes te eten gegeven - dan is het minste wat we terug kunnen doen: iets leuks meebrengen.

- Moeten we nou op de laatste middag die overvolle Oude Stad in om iets leuks te gaan zoeken?

- Welnee. We lopen gewoon even de supermarkt in hier op het terrein. Alles wat er een beetje buitenlands uitziet is meteen goed. Een fles olijfolie bijvoorbeeld.

- Nee! Volgens mij brengen we elk jaar minstens vijf flesjes olijfolie mee. Vind jij het leuk als je een flesje olijfolie krijgt?

- Ik wel. Is meestal hele bijzondere olijfolie met zo'n mooi exotisch etiket...

- Ach welnee, je zet het flesje op de onderste plank in de kelderkast en dan vergeet je het. Je gààt geen vreemde olijfolie op de sla gieten, dat kan levensgevaarlijk zijn. Ik wed dat Cindy minstens tien flesjes van onze Ietsleuksolijfolie in voorraad heeft.

- Mosterd! Hebben ze geen leuke mosterd uit deze streek?

- De mosterd van hier? Of ze een bos prikkeldraad langs je verhemelte trekken.

- Wat is dan wel iets leuks van hier?

- Ja, die barman in de Trocadilla, misschien kan je die voor Cindy meebrengen.

- O nee, Evert, nou niet weer over Yugnasso beginnen, wil je? Ik heb je precies verteld wat er gebeurd is. Of liever: niet gebeurd. Ophouden nu. Niet de hele vakantie gaan verpesten.

- Die naam alleen al. Doet aan yoghurt denken. Ja! Laten we een paar potjes Yugnaziyoghurt meebrengen. Is dat niet iets leuks?

- Ik vind dit niet leuk, Evert.

- Dokter Bakker zat in de tuin te lachen. Danny, het 10-jarige buurjongetje van dokter Bakker, keek toe vanachter de heg. Het regende zachtjes en de beroemde arts zat al uren te lachen. Toen schraapte Danny al zijn moed bij elkaar, stak zijn hoofd door de heg en vroeg: 'Wat bent u aan het doen, buurman?' Dokter Bakker viel onmiddellijk stil. Hij stond op uit zijn tuinstoel en liep een paar passen in de richting van Danny. 'Ik zit te lachen', zei hij, 'Iets op tegen?' 'Nee, natuurlijk niet', zei Danny. 'O', zei dokter Bakker en ging op zijn hurken zitten. 'En u?', vroeg hij, 'Wat bent u aan het doen, als ik vragen mag?' 'Weet ik niet', zei Danny, 'Niets eigenlijk. Ik verveel me. Het is vakantie.' 'Vakantie', herhaalde dokter Bakker, het woord proevend, 'Interessant. Waanzinnig interessant. Hoe heet u?' -

Ik kende ze niet: de Dokter Bakker-verhalen die Gummbah schreef in samenwerking met Hans Teeuwen.

Er is veel te beleven op de nieuwe site van Gummbah.

D66 staat in de peilingen op twee Kamerzetels.

Als Bert Bakker inziet dat ook hij beter uit de politiek kan stappen, komt er naast Pechtold ruimte vrij voor één nieuw fris gezicht in de fractie.

De Canal Parade in Amsterdam, waaraan honderden 'extravagant uitgedoste' homo's en lesbiennes deelnamen, stond dit jaar in het teken van Rembrandt.

Tijdens een volgende Gay Pride zal Jezus in het middelpunt staan. Jezus was namelijk, net als Rembrandt, homo en het wordt hoog tijd dat dit eens meer onder de aandacht wordt gebracht.

En weer is het onze onderzoeker Nak de Weert die het krantenbericht - 'politieagent is het populairste beroep in Nederland' - met nader onderzoek tracht uit te diepen.

- En, meneer De Weert? Wat is de reden dat men zo graag agent wil worden

'Heel simpel: 86% van hen die politieagent kiezen als populairste beroep lijkt het prettig legaal gewapend de straat op te mogen. Met een dienstpistool dus. Maar ook het onder handbereik meevoeren van een gummiknuppel blijkt velen aan te spreken.'

- Nu is er sprake van toenemend geweld tegen politiemensen. En toch neemt de populariteit van het beroep toe. Hoe is dat met elkaar te rijmen

'Alle ondervraagden waren voorstander van het overal en altijd preventief fouilleren. 'Als we iedereen van wapens kunnen ontdoen, staan we stukken sterker', zeggen vele kandidaat-agenten.'

- Is er nog een reden waarom de populariteit van de agent zo groot is

'Het misverstand dat alle agenten op hippe moutainbikes fietsen, op rollerskates schaatsen, of op elektrisch aangedreven Segway's steppen.
Nog een paar van die foto's in de krant - agenten op surfplanken, ski's of aan hanggliders - en jongetjes van vier plaatsen een politie-uniformpje boven aan hun verlanglijstje voor verjaardag of Sinterklaas.'

In de auto op de mobiele telefoon naar de kaart kijken en tegelijk een handsfree gesprek voeren -

'Waar ben je nu?'
'Op de Scheveningseweg, nog 1.9 kilometer te gaan.'
'O, goed, bestel ik alvast koffie.'
'Prima. Nog 1,5 kilometer en we...' BANG!!!!

- zou in 2007 wel eens tot 800 doden kunnen leiden

(In de advertentie wijst het kaartje op de mobiele telefoon de weg naar het Scheveningsestrand, terwijl op de achtergrondfoto een Frans of Ierse kuststreek is te zien. Dat navigatiesysteem is nog niet helemaal betrouwbaar.)

Is het radioprogramma De Avonden nu wel of niet opgeheven?

Het gaat in september verder. Met goede moed, maar weinig middelen.

Wim Noordhoek op zijn Avondlog:

'Over de definitie van 'het genre kunst en cultuur' maak ik me onder dit bewind geen illusie.
Feit is dat een echt cultureel radioprogramma als De Avonden, dat een fractie kost van het tv-aanbod, gewoon nog verder in de marge wordt gedrukt.'

Overal zat wodka in.
Bij het ontbijt vroeg Josselijn om thee zonder wodka. Nooit van gehoord.
'Nadak, njetto possibilee.'

Wodkajuice, wodkacola, wodkawijn, wodkamelk, wodkabrood, wodkajam - ja, ook in het drinkwater zat minstens 40% wodka.

Josselijn verloor haar paspoort tijdens een bergwandeling. Op het enige politiebureau in die streek - driehonderd kilometer verderop - moesten we de agenten eerst een paar flessen wodka aanbieden en nadat die leeg waren probeerden ze onze aangifte serieus te nemen.

De schrijver Ewald Vanvugt maakte voor het zestigerjaren jongerenprogramma Uitlaat - waarvan de Biesloghoofdredacteur toen hoofdredacteur was - een wekelijkse radioreportage.
Samen gingen we 175 maal op pad.

In 1966 bracht Ewald het idee aan, een uitzending te wijden aan het begrip non-conformisme, om daarmee het groeiende verzet tegen 'de autoriteiten' een theoretisch fundament te geven.
Behalve gesprekken met o.a. dienstweigeraars en advocaten die hen verdedigden, maakten we ook een interview met H. M. van Randwijk.

Van Randwijk, verzetsstrijder en medewerker van het illegale Vrij Nederland, werd de eerste hoofdredacteur van het na-oorlogse VN.
In 1947 slaagde hij erin het aantal abonnees van 100.000 terug te brengen tot 30.000, vanwege zijn felle stukken tegen de zogenaamde Politionele Acties, een eufemisme - zoals Van Randwijk benadrukte - voor de Nederlandse koloniale oorlog in Indonesië.
Een non-conformist pur sang.

Het gesprek met de toen 57-jarige Van Randwijk maakte op ons - twintigers - een diepe indruk.

In 1965 had journalist Henk J. Meier voor Uitlaat al eens een gesprek met Van Randwijk gemaakt en ook dat vonden we indrukwekkend. Hij sprak toen over het begrip 'voorlichting' - een begrip dat we nu zouden aanduiden als 'de informatievoorziening door de overheid en de media'.

De twee opnamen van Van Randwijk zijn bewaard gebleven; Ewald Vanvugt en ik hebben ze onlangs beluisterd, waarna we ons afvroegen welke indruk Van Randwijks woorden nu, veertig jaar later, op ons maakten.

- Meneer De Weert, uw onderzoeksbureau - Het Nak de Weert Instituut - heeft onderzoek uitgevoerd naar kledingvoorschriften op religieuze grondslag in Nederland. Wat is de belangrijkste uitkomst

'Zelf was ik onder de indruk van de conclusie dat Nederland meer christelijke meisjes en vrouwen telt die het is verboden een lange broek aan te trekken, dan moslima's die een verplichte hoofddoek of boerka moeten dragen.'

- Die christelijke vrouwen dragen dus een verplichte jurk

'Klopt. Dat die jurk aan allerlei bijkomende eisen moet voldoen - lengte tot op of onder de knieën, geen decolleté - spreekt vanzelf.
Een grappig feitje: in reformatorische kringen kent men het gezegde ' in dat gezin heeft de vrouw de broek aan' dus niet - de heren des huizes hebben altijd de broek aan.'

- Wat is uw persoonlijke mening over deze kledingvoorschriften

'Niet uit religieuze, maar uit esthetische overwegingen ben ik voorstander van het dragen van een lange broek door zowel mannen als vrouwen. Zeker in de zomer.'

- U wilt de lange broek verplicht stellen

'O nee, maar ik ben nu eenmaal extreem gevoelig voor blote mensenbenen. De aanblik leidt bij mij vaak tot hoofdpijn en misselijkheid. Ik pleit voor het instellen van vrijplaatsen waar mannen en vrouwen de broek aan hebben. Naast naaktstranden zouden er pantalonstranden moeten komen. Kan ik ook eens naar zee.'

De videofilm heeft eerder op Bieslog gestaan, maar is nu als BieslogVodcast te downloaden, om te kunnen worden afgespeeld op computer of draagbare speler.

Coby, onze invalhulpuitzendkracht in de zorgsector, wordt regelmatig opgetrommeld voor weekenddienst in een ziekenhuis.

In deel 4 van de Coby-serie komt zij - door gebrek aan verplegend personeel - in haar dooie eentje voor moeilijke beslissingen te staan.
Dan is een snelle ruiming soms onvermijdelijk...

Uit de bij Bieslog binnenkomende e-mail blijkt dat het aantal aanhangers van de bruine spelling groeit.
Bruinspellers hebben genoeg van al het gekrakeel over kleinigheden, over de tussen-n zus of zo - zij hebben 'overal scheitan'.

'Kent schele hoe je het schreift as je ut maar ken leze ja tog?'

Of er naast het Groene en Witte nu ook een Bruin Boekje komt is twijfelachtig.

'Nee jo,' aldus een bruinaanhanger, 'dat hebbe wij namulek nie nodeg. Je schreif maar un end voor de kat zun kud. Ut is alteid goet. Netzo makkuluk.'

Vandaag is de nieuwe spelling van kracht geworden.

Iemand die geen idee heeft, zouden we dus nu volgens het officiële Groene Boekje moeten beschrijven als ideeëloos.
(Mijn spellingchecker onderstreept ideeëloos nog met alarmerend rood; ook het woord spellingchecker krijgt rood.)

Over twee weken komt het concurrerende Witte Boekje uit met spellingsvoorschriften die zijn samengesteld door het Genootschap Onze Taal en die door veel media zullen worden gehanteerd, uit protest tegen de groene spelling.

Het belangrijkste geschilpunt is de tussen-n.
In het Groene Boekje wordt de tussen-n bijna altijd gebruikt, met uitzonderingen als ideeëloos, in het Witte Boekje wordt veel aan de gebruiker overgelaten.

Op dit moment ben ik een beetje ideeënloos, dus ik kom met de geijkte voorbeelden:
in de groene spelling zijn paardenbloem en pannenkoek verplicht, in de witte spelling kan vrijelijk gekozen worden tussen paardenbloem en paardebloem.

Zeker is dat veel verwarring zal ontstaan.
Ik heb al ergens gelezen dat de spellingsoorlog draait om het gebruik van de tusse-n.