Vanaf de late jaren zestig werd amateurfilmen heel populair. Een camera kostte niet veel, maar een vakantiefilm van een halfuur liep in de papieren.
Een rolletje bevatte enkele minuten 8 mm-film, na 'volschieten' stuurde je het op naar een laboratorium, dat het na ontwikkelen binnen enkele weken terugstuurde.

Vervolgens moest je die filmpjes aan elkaar zetten - de gevorderde amateurs monteerden echte films, die een verhaal vertelden, soms met titels en muziek en al.

Maar zo ver ging ik niet.
Links op de voorgrond staat mijn plakpers.

Wat zegt u, meneer? Plakte u die filmpjes zelf aan elkaar?

Ja, jongelui, het ging zo:
het ene eind van de film legde je in de onderste sleuf, het andere deel in de bovenste, door de 'brug' heen en weer te schuiven, schraapte een mesje beide uiteinden een beetje af. Dan smeerde je die afgevlakte eindjes in met plakmiddel, de bovenste sleuf draaide je op de onderste en je drukte de las flink aan en... maar jullie luisteren al niet meer, geloof ik.

Ja hoor, meneer, het is heel interessant. Kunnen we die oude films zien? Lijkt ons heel erg gek.

Ai! Nee, dat gaat helaas niet, ik heb geen projector meer. Ik bewaar stapels dozen met spoelen film uit de jaren zestig en zeventig en ik ben tot nu toe te labbekakkig geweest ze door een bedrijfje over te laten zetten - jaren geleden kon dat al op video en nu op DVD.

(De 9,5 mm-filmpjes van mijn ouders uit de jaren dertig (zie Apparaten 21) zitten ook nog altijd in een doos. Schaamte!)