Toen ik achter het zwembad de hei opfietste, zag ik dat op de zandvlakte (de 'dagcamping') weer het jaarlijkse Kinderparadijs was opgebouwd - tenten, speeltoestellen, voetbalveldjes, stapels hout voor de huttenbouw, het gehele terrein opgevrolijkt met vlaggetjes en feestverlichting.

Vlak naast het fietspad zat een konijn het dorp met de vrolijke bouwsels rustig in zich op te nemen.
Ik stapte af, trok mijn mobiel en fotografeerde. Het konijn schrok niet, bleef rustig zitten, ook toen ik hem op anderhalve meter afstand was genaderd.

Het konijn straalde gezag en persoonlijkheid uit. Dit was niet een doorsnee tam konijn.
Werk aan de winkel voor de rechtgeaarde internetjournalist.

'Goedenavond', probeerde ik een praatje aan te knopen.
'Goedenavond', antwoordde het konijn met een verrassend lage stem - de konijnen die ik doorgaans spreek, hebben een veel hoger stemgeluid.

'Hebt u iets van doen met de organisatie van dit Kinderparadijs?', vroeg ik, een gewichtig opschrijfboekje tevoorschijn trekkend.

'Daar heb ik alles mee te maken - ik woon namelijk op de dagcamping. Ik heb hier sinds jaar en dag een knap hol met een leuk gangenstelseltje. Ze hebben dat kinderkamp dus op mijn grondgebied gebouwd.'

'Zonder u toestemming te vragen?', ik rook een komkommerscoop die wel eens landelijke media-aandacht zou kunnen genereren.

'Nee, dat niet. Ze vragen mij elk jaar toestemming. En ergens is het wel gezellig. Die kinderen kennen alleen die door en door verwende dieren van de kinderboerderij, dus een zogenaamd wild exemplaar dat zich laat aaien, maakt het helemaal.

Ik heb één voorwaarde gesteld: ze moeten de ingang van mijn hol vrijlaten. Ik wil laat op de avond mijn woning vrijelijk kunnen betreden en geen springkussen in de opening, zoals vorig jaar is gebeurd. Maar... sodeju... ik geloof dat ze daar een toilet gaan neerzetten, vlakbij mijn huis... Ik wil die stinkzooi niet zo dichtbij. Sorry, ik moet even ingrijpen...'

En het konijn zette het op een holletje.