De media worden dagelijks overspoeld met onderzoeksresultaten. Het is het topje van de wetenschappelijke ijsberg, want duizenden onderzoeken halen de pers niet, omdat de onderwerpen niet spraakmakend of technisch te ingewikkeld zijn.

Prof. dr. Nak de Weert doet in het Nak de Weert Instituut onderzoek naar de publiciteitswaarde van de onderzoeken. Welke halen de pers, welke niet en waarom?

Deze week: Oud Zaad Is Beter

Prof. dr. De Weert:
'Ik voorspel, dat het eergisteren gepubliceerde Deense onderzoek van prof. Jens Peter Bonde, de komende week een zegetocht door de media zal gaan maken. Het bevat alle elementen die een snelle verspreiding bevorderen: het gaat over seksualiteit, het zet oude denkbeelden op z'n kop en het bevestigt de dominante positie van de (oudere) man in de media.
Dit is het bericht, zoals het internationaal wordt verspreid:

- Pensioners 'have better sperm than men of 20'Twenty-year-old men have worse sperm quality than men of 60, according to a new Danish report.
Professor Jens Bonde, of the University of Arhus, believes it's because more women now smoke during pregnancy.
In a study of 1,000 men of all ages, Professor Bonde and his team found that, on average, younger men had lower quality sperm.
The average 20-year-old had half as many sperm as the average 60-year-old, and many of the younger men were close to infertile, he said.
Professor Bonde told the Expressen newspaper: "One explanation is that more and more woman are heavy smokers. We need more and better studies of how the foetus is affected during pregnancy." -

Nu wordt in de onderzoekswereld enorm gesjoemeld en gegoocheld met resultaten, teneinde sneller toegang tot de media te verkrijgen. Nader onderzoek is dus dringend gewenst.
Wat wij op ons instituut doen is: 1) verificatie van het bericht 2), uittesten op mediagebruikers.

1) de verificatie
In Denemarken is inderdaad een Universiteit van Arhus gevestigd.
Na enig zoeken vond ik naam en portret van professor Jens Peter Bonde, die verbonden blijkt aan de Universiteitskliniek van Arhus.
Het onderzoek zelve is nergens in het openbaar gepubliceerd - collega Bonde zet dus op persoonlijke titel eer en goede naam op het spel

2) test
Ik heb het bericht laten lezen aan zeven medewerksters van ons instituut, tussen de 21 en 36 jaar oud, en het effect was opzienbarend. Ik noteerde gelach en uitroepen van ongeloof, maar ook kreeg ik de indruk dat men de brenger van het bericht - ikzelf dus en ik ben 58 jaar oud - na lezing heel duidelijk 'met andere ogen' bekeek.'

Evert gaat een moeilijke week tegemoet.
Driemaal Sinterklaasvieren - hij heeft de gedachte eraan wekenlang kunnen verdringen, maar nu komt hij er niet meer onderuit.

Uiteraard met Jacqueline en kleine Evert. Gelukkig heeft hij daar de vijfde december voor kunnen reserveren.
Maar hij wordt ook verwacht op de pakjesavonden bij zijn twee ex-en. Omwille van 'de meiden' - Jeanet (18) uit zijn eerste en Sandra (8) uit zijn tweede huwelijk.

Voor het eerst dit jaar komt papa Sinterklaasvieren in de nieuwe gezinnen. ('De tijd is nu rijp dat zoiets kan.')
Er is vreselijk veel gebeld over de data en er zijn lootjes getrokken.

En, of de duvel ermee speelt: hij trok voor beide ex-vieringen de nieuwe mannen.
Dus moet hij nu een cadeautje kopen voor die lul van een Ed en die sukkel van een Louis.
En nog erger: er moeten surprises voor bedacht en gedichten (van minimaal tien regels) bij gemaakt.

'Ik krijg straf,' denkt Evert in een sombere bui, 'bisschop Sint Nicolaas komt me mijn zondige leven eens flink inpeperen.'

Van alle onderwerpen die hier in de maand november zijn behandeld, heeft Het Tunneltje de meeste mail opgeleverd.

Zondag j.l. stelde ik de lezers in de gelegenheid via een webcam naar een tunneltje 'ergens in Noorwegen' te kijken. Een eenzaam tunneltje, waar ogenschijnlijk niets gebeurde.

Tot op heden ontvang ik waarnemingen die erop wijzen dat er wel degelijk auto's door het tunneltje rijden. Soms wel drie tegelijk!
Niet onopgemerkt is gebleven dat twee mannen iets onduidelijks aan het tunneltje hebben verhapstukt.

Dank aan de inzender van het adres en alle tunnelwatchers - in een dossier in de linkerbalk heb ik een greep uit de waarnemingen opgenomen.

Ik ontving ook webcamadressen met zo mogelijk nog desolater uitzichten. Vooral grensovergangen tussen Finland en Rusland getuigen van de Schoonheid van het Niets.

Ben je in de eerste plaats mens?
Geef je als individu koers aan je eigen unieke bestaan?
Zit je goed in je vel?
Haal je het beste boven in mensen?

De gemeente Dordrecht wil dolgraag van je meegenieten.

Ik denk er hard over te solliciteren naar de functie van Senior Beleidsmedewerker.
Ik zou iets lekkerder in m'n vel kunnen zitten, maar daar ga ik vanmiddag aan werken.

Wat doet een Senior Beleidsmedewerker?

Klik bijgaande tekst groot en na lezing zul je het beamen: wie voor de gemeente Dordrecht werkt, mag zich in de eerste plaats Gemeentelijke Ouwehoer noemen.

Al vroeg in de ochtend noteerden wij een uitspraak van minister van justitie Donner, die ons voldoende denkstof zal opleveren voor de rest van de dag.

'Discriminatie is:
wat anders is, niet anders te behandelen.'

Een lezer zond deze foto in, die is genomen in het Haagse Zuiderparkstadion, voorafgaand aan de voetbalwedstrijd ADO Den Haag - Ajax.

Burgemeester Deetman vermaakt zich kostelijk temidden van zijn Hagenezen.

De 'Godfather of Soul' gaf gisteren een concert in de uitverkochte Amsterdamse Heineken Music Hall.

Hoe bracht de levende funklegende het er vanaf?

Onder de kop 'James Brown overweldigend' plaatst NRC-Handelsblad een lyrisch verslag.

Het Parool velt met als kop 'James Brown is een oude clown' een vernietigend oordeel.

Als we uit deze uitersten een gemiddelde trekken, was het concert van James Brown 'beetje passé, maar best wel aardig'.

Goed, dan liggen die twee Friese mannen uiteindelijk in hun eigen tuin begraven.
Het huis zal worden verkocht.
Zit de nieuwe eigenaar met de stoffelijke resten in zijn maag.
'Niet te diep spitten in de tuin!'

Als deze trend doorzet, moet elke makelaar bij de verkoop van een huis voortaan precies aangeven waar de lijken zich bevinden.

Mag ik begraven worden in een gemeenteplantsoen?
Nee! Mooier...
Ik wil begraven worden in een speelweide.

Bij de douane

• Goedemorgen meneer. Waar komt de reis vandaan?
• Van Amerika.
• Vervoert u inbreukmakende producten in uw bagage?
• Hoe bedoelt u?
• Illegaal gekopieerde DVD's, CD's?
• Ik dacht het niet.
• En wat hebben we hier?
• Dat is Kill Bill, de nieuwe Tarantino.
• Aan de hoes te zien is uw Kill Bill illegaal. Die wordt in beslag genomen.
• En wat gaat er met Kill Bill gebeuren?
• Kill Bill wordt vernietigd. Kill Bill gaat door de shredder.

De Storm In Een Glas Water Prijs 2003 is gewonnen door de schrijver A. F. Th. van der Heijden, die eerst met veel tamtam aankondigde zijn uitgeverij te zullen verlaten ('ze knijpen je uit, en laten je dan als een verlept condoom op het plaveisel achter?) en nu de pers in kennis stelt van het feit dat na een gesprek met de uitgeefster de breuk weer is gelijmd.

De Storm In Een Glas Water Prijs wordt jaarlijks toegekend aan de verspreider van 'het fluttigste onzinnieuws'.

De initiatiefnemers van de prijs beogen 'aandacht te vragen voor de verstopping van de journalistieke kanalen door toenemende ernstige nieuwsvervuiling'.

Toen ik vanmorgen bij het redactielokaal arriveerde, viel de veranderde houding binnen de stagiaireploeg meteen op.

Iemand schoot toe om mijn fiets naar de stalling te brengen, mijn overjas werd op een knaapje gehangen en mijn kopje koffie stond al te dampen op mijn bureau.

Ja, als je in het Journaal te zien bent geweest, zeggen ze weer u tegen je.

"Minister Kamp wil tachtig superelitecommando's naar Irak sturen.
Terwijl in Europa oorlog dreigt.

Daarom luidt mijn plan ('Operatie Save Europe'):
stuur veertig commando's naar Engeland waar Chirac op bezoek is.
Opdracht: oppakken en naar Den Haag vervoeren.

Gelijktijdig:
veertig mannen naar Berlijn. Schröder isoleren en eveneens overbrengen naar Den Haag.

In de Gevangenpoort krijgt minister Zalm een uur de gelegenheid zich met de beide gevangenen 'te onderhouden'.'

De hoofdredacteur is al weg. Hij zegt dat hij vanavond in het Journaal van acht en tien uur te zien zal zijn.

Wij op het redactiekantoor geloven het niet. Hij zou misschien wel willen, maar hij komt nu niet meer op tv. En dat valt hem moeilijk.
Is hij een beetje in de war?

Groetjes!
Linda, stagiaire
(2e jaars VCT AV, afdeling weblogging)

De Tweede Kamer vergaderde gisteren over de publieke omroepen.
Een van de onderwerpen betrof het vrijgeven van de programmagegevens.
Een wetsvoorstel van VVD en D66 beoogt de omroepen hiertoe te dwingen.

In het verslag in de Volkskrant wordt op pagina drie en passant vermeld dat het initiatief-wetsvoorstel niet op een meerderheid kan rekenen.

Ook Trouw bericht over dit wetsvoorstel, op pagina 4:
'Nu al is duidelijk dat daarvoor geen kamermeerderheid zal zijn.'

Het Algemeen Dagblad publiceert in haar verslagje op pagina 23:
'Hierover neemt Van der Laan later een besluit.'

En dan nu De Telegraaf.
Op de voorpagina: Tettettetteeretet!
'Kamer eist vrijgeven tv-gegevens'

Een volstrekt tendentieuze en foutieve kop, met het doel de publieke opinie tegen de omroep op te zetten, waardoor de staatssecretaris en de Tweede Kamer onder druk worden gezet.

Nu de oplage van De Telgraaf dit jaar weer is gezakt (met 2,4 procent) staat men te popelen om de winst op te krikken met een eigen, populair omroepblad.
Dat doel heiligt alle propagandamiddelen.

'Ik lees verhalen over slechte behandeling van au pairs. Gelukkig hebben wij ons daar nooit schuldig aan gemaakt.

Na de Poolse, die op een dag niet kwam opdagen en waar we nooit meer iets van hebben vernomen, kregen we een Braziliaanse.

Beetje schuw vogeltje, dus we deden alles om haar op haar gemak te stellen.
Als ze stond te strijken, draaide ik wel eens een cd-tje van Amalia Rodrigues voor haar.
Dat is weliswaar Portugese muziek, maar dus ook in het Spaans. Ze vond het wel mooi geloof ik.'

Evert, 50+-papa, ervaringsdeskundige

Zet van elke omroepvereniging vijf leden in een groepje bij elkaar.
Stel dan de groepjes naast elkaar in de ruimte op.
Dan kom ik binnen - en ik wed dat ik van elk groepje, puur op uiterlijke kenmerken, feilloos kan bepalen tot welke omroepvereniging het behoort.

Het verschil tussen AVRO-leden en NCRV-leden is evident zichtbaar, maar ook AVRO- en TROS-leden, VPRO- en KRO-leden, houd ik (en u kunt het ook) makkelijk uit elkaar.

Daarom: de zuilen zijn weliswaar (min of meer) afgebroken, de omroepen bundelen nog altijd de meest diverse 'mensgroepen' in onze samenleving.

Laten de politieke partijen die zoveel kritiek op de publieke omroep spuien, nu eerst maar 's proberen een even grote, duidelijk afgebakende achterban te verwerven.

De omroepverenigingen, met hun miljoenen leden, vormen een betere afspiegeling van de huidige maatschappij, dan het krakkemikkige, met subsidie overeind gehouden politieke partijenstelsel.

Het bericht wordt verspreid via alle persbureaus in de wereld: Snowflake ('Sneeuwvlokje') de beroemde witte gorilla uit de dierentuin van Barcelona is overleden.

Bij wijze van in memoriam, plaats ik een oud gedicht van eigen hand.

EUROPA

Wie had het me verteld?
Waar had ik het gelezen?
In een kleine Zoo, achteraf
in een park van Barcelona
huist een albino gorilla.

Moet ik heen, dacht ik meteen,
een unieke ervaring!
O ja, ik ga
een rela-
tie opbouwen via
oogcontact en bananen
met een albino gorilla
in Barcelona.

Ik liet mijn plan
op feestjes vallen.
Het werd een schitterend verhaal.
Hij? heeft een verhou-
ding met een witte
Spaanse aap!
Je meent het!
Wat uniek!
Heel bijzonder!

Mijn gorilla werd groter
en witter en slimmer
en liever en iedereen
hield van hem. Op Schiphol
zou ik veelvoudig worden uitgewoven.

Een dag voor vertrek
belde een vage collega:
zeg, jouw albino gorilla
in Barcelona toch?
was gisteren op televisie
een docu van een uur...
Boing!
Daar ging mijn mooie story.
De witte aap verbleekte
en ik werd weer
gewoon.

Ik troostte mezelf die avond
met een pizza quattro stagioni
van de afhaalitaliaan.

(Uit: Meneer Foppe in zijn blootje, Uitgeverij De Harmonie, 1994)

Op de radio wordt zojuist gemeld dat op de Nederlandse wegen files staan met de grootste gezamenlijk lengte 'aller tijden'.

En kijk nou toch eens naar ons Noorse tunneltje, hedenmorgen 9 uur 02!

Dank aan alle lezers die de afgelopen twintig uur 'ons' tunneltje hebben bewaakt.

Zo stil was het niet, er zijn toch aardig wat auto's voorbijgekomen, blijkt uit de toegestuurde stills en het is goed dat we dit nu weten.

We hebben inmiddels de Noorse ambassade gevraagd naar mogelijkheden van adoptie van het tunneltje.

De bestuurlijke vernieuwing van D66 gaat niet ver genoeg.
Nu de Nederlandse politiek voortaan gedomineerd zal worden door de Europese besluitvorming, blijft op nationaal niveau de rampenbestrijding het belangrijkste issue.

Er zou een nieuwe, boven de politiek staande functionaris moeten komen, de Grootrampenbestrijder, die een even belangrijke positie krijgt als de koningin en de minister-president.
Verkiesbaar!

Dat worden interessante debatten: kandidaten die uitleggen wat volgens hen de grote Nederlandse rampen zijn en hoe die moeten worden bestreden.

Ik kreeg het adres van een lezer opgestuurd en ik ben er blij mee:
een webcam die een weg met viaductje in de gaten houdt.

Het is, geloof ik, een Noorse tunnelingang en ook na vele keren kijken, moet ik constateren dat er niets, helemaal niets niemendal gebeurt.

Ja, vanmorgen zag ik een busje dat voor de ingang dreigde te stoppen, de remlichten straalden.
Bijna had ik hardop tegen het scherm geroepen: 'Niet doen! Doorrijden! Wegwezen!'
Maar het volgende plaatje toonde weer die aangename permanente leegheid.

Doe ik er goed aan deze internetplek op Bieslog door te geven?
Is het kijken naar niets, de moeite waard gesignaleerd te worden?

Ik vind het pure Kunst, als we vandaag met een paar honderd Nederlanders tegelijk naar een Noors tunneltje gaan zitten staren.

Covers van ooit geliefde platen die in dozen op zolder staan, of bij scheidingen zijn achtergebleven.

Een paar proeven leverden amazing resultaten op. (Het is een service van Amazon, maar kopen hoeft niet.)

Geef een naam of titel in en het ge-oja! is niet van de lucht.

Vast heb u bij vrienden of familie met kindjes wel 's naar hun pret-echo's moeten kijken. Onduidelijke zwart-wit foto's van een soort zee bij maanlicht waarin dan de ongeborene legt te spartelen. 'O,o, wat enig, je kan zien dat ze toen al op haar moeder leek!'

Of nog erger: u heb lange video's moeten uitzitten waarop je naar diezelfde binnenzee heb moeten staren, waarin wat vaags lag te wriemelen. 'Onze kleine Dennis was toen al een kruidje roermeniet'.

Dat alles is nu verleden tijd. Want wij van Bureau Beginbijhetbegin bieden u veel prettiger pretfoto's en pretvideo's.
Wij vroegen ons eigen namelijk af: hoe was het toen uw kindje werd gemáákt!
Dat is pas leuk voor later: kindjes worden groot en om later te zien hoe pappa en mamma het met zoveel liefde met mekaar deden om jou tot stand te brengen, dat is dikke pret.

Dus dames en heren, jonge ouders in de dop: als u van plan ben een kindje te nemen, waarschuw ons bureau en wij komen met onze videoploeg om de konseptie van uw kindje vast te leggen.

Een kleurenvideo-opname van een half uur van hoe u een kindje maakt, kost 290 euro all in. Gespreide betaling is mogelijk.

En stelt u de opname ter beschikking aan andere belangstellende ouderparen, zodat ook hun nu reeds kunnen genieten van uw nog ongeboren kindje, dan krijgt u een korting van 35%.

Helemaal leuk wordt het als u bereid ben de pretbeelden live voor onze webcamera's te herhalen. Als u toestemt elke avond de pretkonseptie te bedrijven net zo lang tot de zwangerschap daar is, kan u zelfs een aardig centje bijverdienen!

Kom gauw eens praten met onze prettige medewerker in de buitendienst, tevens cameraman en regisseur van uw pretkonseptie: Fred van Homwegen, tel 06 75774663524.

Met prettige groeten,
Bureau Beginbijhetbegin
Hoogemeer

Vraag vijf van de Nationale Wetenschapsquiz, zoals voortijdig gepubliceerd in de VPRO Gids, luidt:

5. Kan je hoofdhaar in een nacht grijs worden?
a) Ja, bij zeer groot verdriet.
b) Ja, maar alleen bij donkerharigen.
c) Nee, dat is een fabeltje.

Vanmiddag moest ik in het VPRO-gebouw zijn en ik kan u zeggen dat ik zelden zo'n overtuigend wetenschappelijk bewijs onder ogen kreeg.
Alle VPRO-medewerkers hebben grijs haar gekregen.

Antwoord a is dus het juiste antwoord op vraag 5.

Of ben ik te vroeg met deze publicatie?
Mijn haar is al grijs - het kan alleen nog uitvallen.

Tot twee jaar geleden werd in de kunstkritiek de onderbuik met weerzin bejegend.
Schrijvers, regisseurs die 'inspeelden op onderbuikgevoelens' werden met toorn en hoon overladen. Kunstenaars dienden op hoofd en hart te mikken en de onderbuik angstvallig te vermijden.

Binnen een jaar maakte de onderbuik een snelle opmars - toneelstukken, films, komieken en tv-programma's die inspelen op de onderbuik hebben momenteel een streepje voor. De onderbuik staat in het volle schijnwerperlicht.

Toch is een kentering aanwijsbaar. Er verschijnen al kritieken waarin kunstenaars worden geprezen die mikken èn op hoofd en hart èn op de onderbuik.

Misschien krijgt de kunstkritiek binnenkort ook weer handen en voeten.

Vandaag was het weer zo'n dag met grauw halflicht waarin het moeilijk is vrolijke gedachten te ontwikkelen.

Welk museum in Nederland vraagt de Deense kunstenaar Olafur Eliasson eens een tentoonstelling te komen maken?

In de Londense Tate Modern heeft hij een gigantische zon opgehangen, waarin honderden lampen zijn verwerkt.

In de loop van de dag verandert licht en atmosfeer - van mistig tot stralend - en de foto's voorspellen, dat je van een middagje verblijf in Eliasson's Weather Project enorm zult opknappen.

Hedenmiddag, 16.00 uur, in het ouderwets bruine café Oporto in de Zoutsteeg, Amsterdam.

Het café is leeg op de barman en vijf Schotten na, die kilts dragen en clownshoedjes op het hoofd, waar blond nephaar onderuit steekt en waarvan in de randen Schotse vlaggetjes zijn gestoken.

Een waarneming uit de werkelijkheid lijkt op papier altijd bedacht.
Want wat brullen de Schotten, terwijl ze de bierglazen in de linkerhanden ten hemel heffen en de rechterarmen om elkaar schouders slaan?

'Que sera sera
Whatever will be will be
The future's not ours to see
Que sera seraaaaaah!!!!'

In de laatste uithaal valt het rijtje mannen achterover tegen de tap aan, uitgeput en laveloos.

Wat een verademing.
Eindelijk nabeschouwingen zonder nietszeggend spelersgeneuzel, gebrabbel, ge-eh en ge-ja enne...

Henk Spaan, bedankt!

Twee plastiekjes van Henry Moore?
Nieuwe aanwinsten van het Kröller Müller Museum?

Nee, het is een en dezelfde gietijzeren schoenleest.
Een monument voor mijn opa.

Mijn opa dacht dat hij met zijn handen alles kon maken. Maar ik betwijfel zijn handvaardigheid ten zeerste.
Ik herinner me de door hem gerepareerde schoenen, met golvende zolen, waaruit rijen kromme spijkertjes staken. Je moest ze bij de voordeur uitdoen, anders vernielde je de vloerbedekking.

De overlevering wil, dat de handenarbeid van mijn opa steevast eindigde in angstaanjagend luid gevloek en getier. Door het ontbreken van geduld en een aangeboren drift was hij permanent in staat van oorlog met 'de dingen'.

Ik heb die drift geërfd. Een schilderijtje ophangen? Ik kan er maar beter niet aan beginnen, want het eindigt in een ravage, met kolossale gaten in alle muren.

Mijn vader vertelde graag hoe mijn opa een keer in de keuken bezig was met het verzolen van schoenen en - omdat duidelijk werd dat het grandioos zou mislukken - de drift weer eens bezit van hem nam. Hij pakte de zes kilo wegende leest en slingerde hem de gang op - door de dichte keukendeur! Er vielen geen doden.

Daarom bewaar ik de schoenleest. Een oorlogsmonumentje.

'Dit is de tweede keer dat de Rainbow Warrior een bezoek brengt aan Alang.
Sinds de 'Toxic Free Asia Tour' in 1999 is er echter niet veel veranderd. Alang is nog steeds te vergelijken met een scène uit 'Dante's Hel': 's avonds zie je grote rookpluimen, de oceaan is praktisch de hele dag gehuld in een donkere mist. Terwijl met grote regelmaat het geluid te horen is van grote stukken metaal die ter aarde storten.'

De Rainbow Warrior vaart in de wateren voor de kust van Alang, India, waar zich 's werelds grootste sloopwerf bevindt.

Greenpeace voert 'toxic patrols' uit op sloopschepen. Door een expertiseteam worden monsters genomen om te onderzoeken welke giftige stoffen er zich aan boord bevinden, voordat ze daadwerkelijk worden onttakeld.

Door het vrijkomen van die stoffen tijdens het slopen, ontstaat een enorm gevaar voor mens en milieu.

Aan boord is de Nederlandse Evedien, die een weblog bijhoudt, waardoor de expeditie van dag tot dag is te volgen.

Henk Spaan heeft in een column eens met naam en toenaam beschreven hoe ik in een Amsterdams restaurant zat te eten.
Het bericht haalde uiteraard niet de voorpagina's.
Maar het was wel waar.

'"Dat hebben we al gehad" is de meest dodelijke zin in de journalistiek"

Jan Bonjer, hoofdredacteur AD

Zo leuk: een mobiele telefoon met camera!
Ik maak de hele dag foto's die ik aan mijn vrouw doorbel, zodat ze precies kan zien, wat ik op het werk uitspook.

Maar de schermpjes zijn zo klein. Mijn vrouw kon de plaatjes niet goed zien.

Dus ben ik heel erg blij met de Super TRV46.
Mijn vrouw heeft er ook een, en ze zit er thuis de hele dag voor.
'Veel leuker dan televisie', zegt ze.

De foto die je hier ziet, heb ik in de kantine van kantoor gemaakt.
Mijn vrouw is bang dat ik veel te dik word, dus wil ze graag zien wat ik voor de lunch op mijn blaadje laad.

Ze belde onmiddellijk.
'Wat staat daar rechts voor kom, Jeppe?'
'Dat is een heerlijk kopje soep, schat', zei ik.
'Wil je dat meteen terugbrengen. Veel te veel calorieën, Jep! Wil ik echt niet hebben!'

Nou, dat gaf nog een heleboel gedonder toen ik de soep terug wilde storten in de gamel op de counter. En de kassajuffrouw keek erg boos toen ik m'n geld wilde terughebben.

Maar mijn vrouw heeft groot gelijk. Van nature ben ik een veelvraat.
Via mijn mobiele telefoon word ik zo een beetje in het gareel gehouden.

Overal in het land wordt ook vandaag door wanhopige eind-veertigers en vijftigers koortsachtig vergaderd over het probleem 'hoe de twintigers en dertigers te betrekken' bij hun producten, periodieken en programma's.

En het resultaat?
Hippe producten, opgeleukte periodieken en snelle programma's waar de wanhoop van de eind-veertigers en vijftigers vanaf straalt.

En daar moeten de twintigers en dertigers nou juist niets van hebben.

Balkenende begreep het niet.
Hoe had Meneer de President hem toen ook alweer genoemd, tijdens dat glorieuze ontbijt in Washington?
'De belangrijkste leider van Europa?'
Of ging zijn geheugen met zijn ego aan de haal?

Maar waarom was de Amerikaanse ambassadeur zo onbeschaamd in een proestlach uitgebarsten, toen Balkenende had gevraagd of Meneer de President voor een kopje koffie even zou kunnen overwippen van Londen naar Den Haag?

Ook nadat Balkenende had voorgesteld, de gehele Haagse bevolking vanwege de veiligheid gedurende een dag te evacueren, kreeg hij niet de indruk dat de ambassadeur het verzoek zou overbrengen.

Kunnen we ons nog herinneren hoe president Bill Clinton en zijn vrouw Hillary, tijdens hun bezoek aan Nederland, gezellig poffertjes hebben zitten eten in een lunchroom aan de markt van Delft?

Dank aan alle mailschrijvers die mij hebben bericht over hun kijkervaringen van gisteravond.
Positieve, aardige, ontroerende berichten.

De krantenrecensies zijn overwegend positief en de kijkcijfers ook - 2,3 miljoen kijkers, zoveel hadden we er niet eerder!
Mag ik nog even rondwentelen in zelfgenoegzame tevredenheid? (Morgen is alles weer 'gewoon'.)

Ik krijg de indruk dat de discussie na afloop van de uitzending voornamelijk is gegaan over de vraag waarom er zoveel ontbrak.

Gemist werden: Cor en zijn familie Van der Laak, Ir. Walter de Rochebrune, de Positivo's, de Allesvrezer en vele andere scènes.

Wij misten ze ook. Maar in anderhalf uur konden we echt niet meer scènes kwijt.

Liefhebbers die meer willen, verwijzen we naar de voorstellingen in de diverse filmhuizen, waarvoor we een twee uur durende nieuwe selectie hebben gemaakt.

Voor nog meer (27 uur)...
Maar nee, van ordinaire reclame ('Gisteravond gezien? Vandaag in de winkel!') houden we niet.

Onbegrijpelijk dat men het in Groningen niet wil zingen, want zo slecht is hun volkslied niet.
Met prachtige regels als:

'Doar broest de zee, doar hoelt de wind,
Doar soest 't aan diek en wad,
Moar rustig waarkt en wuilt het volk,
Het volk van Loug en Stad.'

Het volk wuilt. Geen idee wat het betekent, maar het klinkt goed.

'Doar woont de dege degelkhaaid,
De wille, vast as stoal,
Doar vuilt het haart, de tonge sprekt,
In richt- en slichte toal.'

Het volk wuilt en het haart vuilt - mooi!

En de melodie is een fluitje van een cent.
Klik de site aan, zet uw geluid hard en zing onmiddellijk mee.

Als we het Wilhelmus nu eens vervangen door het Groningse volkslied?
Anders zitten we tot in den doet met dat dietse bloed opgescheept.

'Ik voel het aan m'n water' - heb ik altijd een vieze uitdrukking gevonden. Maar ze is soms bruikbaar om eigen onkunde te verbergen.

Van het huidige onderwijs weet ik niet veel af. Dat de basisvorming nodig op de schop moet, geloof ik graag.

Maar als ik lees dat een commissie adviseert, de kerndoelen aan te bieden, samengevoegd tot leergebieden, ter bevordering van het projectonderwijs dat gedurende een aantal weken aspecten van vakken aan de orde kan stellen, dan voel ik aan m'n water dat we in 2015 een nieuwe adviescommissie nodig hebben, omdat de basisvorming nodig op de schop moet.

Wie niet bestand is tegen typisch Hollandse somberheid, kan vandaag maar beter binnenblijven.
Het licht is grauw en tot halve sterkte getemperd. Ook het vrolijkste landschap wil maar niet wakker worden.

Stel je eens voor dat je er toch op uitgaat en met de Geinlijn (!) van de Amsterdamse metro door de uitgestrekte betonnen woonblokken van de verst afgelegen wijken gaat rijden...

Het is volkomen te begrijpen waarom de straten leeg zijn. Altijd is hier het verblijf binnenshuis te verkiezen boven buitenshuis. En het gaat nog motregenen ook.

Bij een van de laatste haltes stappen we uit: Reigersbos.
Wat zoeken we hier? Hoe komen we hier ooit nog weg?
(Gerard Reve schrijft, bij een verblijf in een benauwende omgeving, een straffende stem te horen die zegt: 'U moet hier altijd blijven'.)

Maar de verloren gewaande dag heeft een onverwachte verrassing in petto.
Bij het verlaten van het rommelige station in verbouwing, worden we getroffen door een uitermate vrolijke, lichtend rode schutting, die is betekend met geestige, cartoonachtige iconen, waarmee een verhaal wordt verteld dat zich niet onmiddellijk prijsgeeft.

De vaste Biesloglezers herkennen de tekentrant. En herkennen de figuren, gelicht uit de tekeningen die dagelijks verschijnen op haar site. (Zie het dossier: 'Drie tekenaars op internet'.)

Babette Wagenvoort maakte van de metrohalte een oase in de betonwoestijn.

Vanmorgen was ik al om zes uur wakker. M'n schoen!

Ja, het lukte: je kunt door de omstandigheden van een herinnering na te bootsen, lang vervlogen emoties tot leven wekken. Ik hervoelde de opwinding.

Terwijl het nergens voor nodig is, sloop ik zachtjes, 'op kousenvoeten' de trap af. Opende de deur en stokte op de drempel. Onraad!

De schoen lag scheef, alsof 'ie achteloos was neergegooid, nadat de inhoud was verwijderd.
De lege schoenschacht grijnsde me tegemoet. Geen glinster van de verwachte chocoladekikker.
Hier klopte iets niet. Als de penen zouden zijn weggehaald door een reguliere Piet, zou er zeker een boodschap in de schoen zijn achtergelaten.
'Sorry, de chocoladekikkers en muizen zijn op!'
Of - en die had ik zeker kunnen verwachten:
'Schaam je, De Bie, schoen zetten mag alleen tot twaalf jaar!'

Ik waarschuwde de politie die binnen een minuut op de stoep stond.
'Peenroof!' constateerde een van de twee agenten na een blik op de ravage.

Van overal uit de buurt stromen de klachten binnen. Op grote schaal zijn de winterpenen, via de schoorstenen, uit de schoenen geroofd. De politie concludeert dat we hier te maken hebben met georganiseerde peenroof.

Een politiewoordvoerder:
'De peenroversbendes worden steeds brutaler. We zullen volgend jaar Sinterklaas op zijn tochten over de daken politiebescherming moeten verlenen. We schatten de peenbuit dit jaar in heel Nederland ruim op ruim vierhonderd kilo!'

In de loop van de middag kreeg ik er zin in.
Terwijl ik geen kinderen heb van een leeftijd die mijn verlangen rechtvaardigt.

Ik wilde mijn schoen zetten.
Het mag, Hij is in het land.

Even overwoog ik nog aan te bellen bij buren met kleine kinderen, drie huizen verder.
'Als ze zin hebben mogen Astridje en Beret best hun schoen bij me komen zetten, hoor.'
Maar ik voorzag gefronste wenkbrauwen bij de ouders. Nooit eerder belde ik bij die buren aan.

Tegen drieën werd de zin onweerstaanbaar en ik dacht: 'Gewoon doen. Wat kan het schelen.'
Ik fietste naar de biowinkel en kocht twee fikse winterpenen (het paard krijgt deze weken veel te verorberen, dus koos ik voor gezond voedsel).

Met wat stro uit het kippenhok creëerde ik dit tafereel, waar ik met welbehagen naar zit te kijken. Ik stook vanavond geen vuur, om het de Zwarte Pieten vannacht niet al te moeilijk te maken.

Ik weet heus wel dat de kans klein is dat ik wat in mijn schoen krijg, maar ik wil morgenochtend toch de spanning voelen, als ik met kloppend hart ga kijken.

Kinderachtig?
De Goedheiligman is minstens zes keer ouder dan ik.

Voor een humor-anamnese dient de patiënt gedurende een week te worden opgenomen in het ziekenhuis. Beplakt met kathoden en sensoren wordt de patiënt blootgesteld aan diverse vormen van humor - cartoons, komische films en tv-programma's.

Elke prikkeling van de lachspieren wordt geregistreerd, waardoor de behandelende artsen een goed peristaltesistisch beeld krijgen van het gevoel voor humor.

Nadeel van deze methode is, dat de patiënt door de langdurigheid van het intensieve onderzoek in vele gevallen in een depressie vervalt, die het gevoel voor humor tot nul kan reduceren.

De reden waarom overwogen wordt humor breed in te zetten als hulpmiddel in de zorg, ligt in het feit dat de ziekenhuizen lijden onder een overvloed aan Cliniclowns voor kinderen.
Aan ieder ziek kind zijn momenteel drie Cliniclowns toegevoegd. In enkele gevallen is de toestand van de patiëntjes zelfs verergerd door een overdosis humor.

Vandaar dat vele ziekenhuizen een afdeling Adult Cliniclowns hebben opgezet, waarnaar overtollige kinderclowns kunnen worden doorgeschoven en er geen gedwongen ontslagen hoeven te vallen.

Een van zijn voornaamste thema's binnen de thematische dimensies van zijn algemene taalthematiek, werd gevormd door de themakeuze van de zogenaamde 'woordopklopperij'.
Zo paste bijvoorbeeld een woord als thematiek, inhoudelijk naadloos in een van zijn thematisch geordende onderzoeksvelden.

Alleen een interview in Vrij Nederland met Ger Beukenkamp, de schrijver van het satirische toneelstuk 'Landgenoten. Beatrix spreekt', heeft doel getroffen.
(Beukenkamp: 'Door Beatrix zelf een stem te geven, kan ik proberen de zaak van binnenuit uit te hollen.')
Beatrix toonde zich geschokt en belegde een spoedvergadering met haar staf.

Ook het bestuur van de Bond van Nederlandse Satirici toont zich geschokt en is hedenmorgen in alle vroegte bijeengekomen.

Volgens een prominente bondsbron zou de voorzitter hebben gezegd:
'Onze leden zijn niet goed bezig. Als de personen die in onze satire worden gehekeld er zelf van genieten, zijn we kennelijk niet scherp genoeg.
We hebben onze leden Van 't Hek, Collignon en de makers van Kopspijkers gevraagd 'een tandje bij te zetten'.'

Dichteres Elly de Waard (Bergen, 1940) woont en werkt haar gehele leven temidden van de Noord-Hollandse duinen.
Strand, zee en duinen spelen veelvuldig een rol in de gedichten van haar tot nu toe verschenen dertien bundels.

Haar huis biedt uitzicht op een groot veld, het Doornvlak, dat is omringd door de heuvels van binnen- en buitenduinen.

DOORNVLAK

Gewandeld in de wonderlijk
zachte dag; het dorre blad

rustig gevouwen op mijn pad;
de zon schijnt onomfloerst

hoewel de bosrand in de verte
rondom blauwig is van nevel

over groen; het veld ligt als de
open hand van een bekende, warm

van palm, mij toegereikt als
in een groet; een kleine blauwe roos

ontbloeit haar welkom op een blootgewoelde
potscherf aan mijn voet

(Uit: Anderling - Uitgeverij De Harmonie, Amsterdam)

In het audiogedeelte draagt Elly de Waard het gedicht voor en vertelt zij over het Doornvlak en de veranderingen die het veld momenteel ondergaat.

Het videodeel laat het Doornvlak zien in relatie tot de duinen.

Ooit zal vleesreclame verboden zijn, mogen slagerijen hun vleeswaren niet in het openbaar etaleren en krijgen abattoirs drie maanden de tijd hun deuren te sluiten.

Wij zullen dit niet meer meemaken.

Iemand belde en vroeg mij te spreken in 'een 1 op 1 situatie'.
Ik schrok ervan. Wat bedoelde de beller? Op dat moment spraken wij door de telefoon immers al in een 1 op 1 situatie?
Nee, de beller zou mij graag onder het genot van een kopje koffie in een 1 op 1 situatie spreken.
O, u bedoelt onder vier ogen, probeerde ik.
Nee, dat was veel te sterk uitgedrukt, zei de beller. Ergens op een rustige plek in een 1 op 1 situatie was ruim voldoende.
Ik zei, dat ik dit en komend jaar helaas geen plekje meer vrij had in mijn agenda.
Nadat ik de telefoon had neergelegd, trok een lichte huiver over mijn rug.
Een gesprek in een 1 op 1 situatie lijkt mij levensgevaarlijk.

Onze prominente CDA-ers raken nu toch volledig de kluts kwijt!
Zij doen bizarre uitspraken bij bizarre gelegenheden.

Kijk, als Van Agt zijn pleidooi tot afschaffing van de koningin had gehouden toen hij nog premier was, na afloop van een ministerraad en Balkenende had zijn poging tot bescherming van de koningin tegen satire laten optekenen in de restaurantgids Lekker, lagen de zaken een stuk helderder.

Nieuw nationaal probleem: de snoeproof.
Twaalf- tot zestienjarige pubers, te beroerd om een Sint Maartenliedje aan de deur te komen zingen, beroven de kleintjes van hun snoep. Vaak treden de snoeprovers in groepsverband op: georganiseerde snoeproof.

De politie ziet pr-mogelijkheden en stuurt extra agenten met de kinderen mee. En de landelijke pers doet mee. Wordt volgend jaar per zingend groepje kleuters een peloton ME ingezet?

Terwijl de oplossing zo simpel is: verkleining van de snoepbuit!
Waarom krijgen de zangertjes aan de deuren handen vol snoep, of meerdere zakjes en pakjes met snoepgoed toegestopt?
Waarom delen de gevers niet één snoepje per kind uit, dat onmiddellijk in het mondje kan worden gestoken? Zo worden de snoeprovers monddood gemaakt.

Ik heb het gisteravond uitgeprobeerd. Ach, de kindjes morden wat, maar oom Wim was onverbiddelijk en negeerde de uitgestoken handjes en het gejengel om 'meer'! Eén zuurtje of één toffee - ze mochten wel zelf kiezen.

Er waren kinderen die boos en scheldend wegliepen, andere schattebouten begrepen mijn geste en bedankten me recht hartelijk voor deze belangrijke levensles.
'Dank u wel, oom Wim, voor uw wijze woorden en voor het heerlijke snoepje. Wij wensen u nog een prettige avond. Tot volgend jaar!'
Over dit soort kindjes lees je niets in de kranten.

Vanavond leest de hoofdredacteur enkele bewerkte Bieslogteksten voor in het VPRO-radioprogramma Music Hall (22.00 -23.00 uur, Radio 747 AM).

Aanstaande zondag is op Nederland 3 (VPRO, 20.25 uur) het programma 'De Terugkeek van Van Kooten en De Bie' te zien.

Mag ik daar iets over vertellen?

We hadden aangekondigd dat we in het anderhalf uur durende programma met oude tv-fragmenten, onze keuze zouden laten zien, aangevuld met de door de kijkers gekozen Top 5.
Via een speciale internetsite en een bon in de VPRO-Gids konden de kijkers hun favoriete scènes kiezen.
Daar is zo overweldigend op gereageerd en de smaak van ons publiek bleek zo overeen te komen met de onze, dat we hebben besloten meer kijkersaanvragen te honoreren dan slechts die vijf.

Zodoende is aanstaande zondag de Terugkeek Top 18 te zien.

Hebt u meegedaan met de stemming en ziet u uw keuze niet terug? Excuses, meer dan die achttien fragmenten konden we niet kwijt.

Hier zit er zo een:
in lang vervlogen tijden versleet ik de muziek van ABBA voor hopeloze middle-of-the-road en dat doe ik nog steeds.
Een musical vol met ABBA-liedjes lijkt mij een hoogmis van de camp en al ik kreeg ik een zak geld toe, ik zou er niet heen willen.

Nu ben ik dus een roepende in de woestijn geworden en ik voel me er goed bij.
Ik ben, door ABBA af te wijzen, een excentriekeling geworden, een dwarsligger, een beetje meer sterke persoonlijkheid.

Op feestjes vent ik mijn afschuw op luide toon uit: 'ABBA? Bah!! Die mierzoete, onechte vrolijkheid! Ik vind die muziek meer dan verschrikkelijk!'

Uit ontzag vormt men een cirkel om mij heen. In het midden, op de lege dansvloer staat een roepende in de woestijn, een gekke kerel, een originele denker, een man uit één stuk.

Mannen en vrouwen van alle leeftijden dringen naar voren en willen met mij dansen.

Er gebeuren ook goede dingen in de politiek. Het kerstpakket keert terug. Fijn! Maar pas volgend jaar. Hoe moet dat met de aanstaande kerst?

Ik heb een bedrijf met één man personeel (mezelf) en ik krijg dus dit jaar geen kerstpakket?
Dat zou toch erg sneu en zielig zijn.

Als ik nu eens een voorschot neem op het pakket van volgend jaar?
Dit is mijn plan: ik geef mezelf dit jaar een kerstpakketje van 15 euro (een blik tonijn en een dikke kaars) en volgend jaar een pakket van 20 euro (blik tonijn, dikke kaars, plus een pot augurken). En de beide pakketten trek ik pas in 2004 af.

Ik zal mijn belastingadviseur vragen of deze constructie is toegestaan.

Een maximale kijkdichtheid vanavond voor BNN's satire Egoland.
Leuk? Eh...

Als Balkenende en Donner (en eventueel de koningin zelve) serieus menen, dat de kijkers naar dit poppenfilmpje fictie niet van werkelijkheid zouden kunnen onderscheiden en dat de koninklijke waardigheid wordt geschaad, moeten wij ernstig twijfelen aan hun verstandelijke vermogens.

Op onderstaande site enkele fragmenten uit Spitting Image.
Speciaal aanbevolen:
'The Royals play a game of Monopoly' en
'The queen visits a cigarette paper making factory'.

Hoe komt het dat zijn uitspraken over satire zo'n ernstig verwarde indruk maken?
Terwijl premier Balkenende toch een groot liefhebber en beoefenaar van satire is geweest.

Wat hebben we niet gelachen toen hij, bij wijze van parodie op het populistische gedrag van politici, op de televisie een populaire tv-babe innig kuste.

Misschien is zijn verwarring daar begonnen. Hoe kom je er anders bij te veronderstellen dat het publiek, bij het zien van kleipoppetjes op de televisie, 'de werkelijkheid niet meer van de fictie' kan onderscheiden.

En altijd wordt weer het cliché van stal gehaald dat 'de koninklijke familie zich niet kan verdedigen'.

Het probleem is nu juist dat ik me niet kan verdedigen tegen de koninklijke familie.

Ik wens niet geconfronteerd te worden met het onzinnieuws over wat de leden van die familie allemaal uitspoken, maar ik kan mijn stem er niet tegen uitbrengen.

Satire is een uiterst humaan middel tot verweer.

Dat premier Balkenende en minister Donner humorloze droogstoppels zijn, ach, dat wisten we al.

Maar het kwalijkste commentaar op de 'satire-affaire' werd vanavond in Netwerk geleverd door Arendo Joustra, de hoofdredacteur van Elsevier.

Hij vond het ongepast dat de publieke omroep satire bedreef over het koninklijk huis 'van onze belastingcenten'.

Dat is niet alleen humorloos, het is ook gevaarlijk als een vooraanstaand journalist zoiets in het openbaar zegt.

Zo snel mogelijk herhalen: enkele afleveringen van Spitting Image, de legendarische Engelse satirische poppenserie (1984-1996), waarin de Britse koninklijke familie hilarisch, messcherp en meedogenloos werd neergezet.

'A mainstay of Spitting Image was, of course, The Royal Family. The Queen always seemed ever so slightly mad, Prince Phillip was a blunderbuss-toting loon, Prince Charles a bit of an out-of-touch old hippy and Princess Diana a publicity-hungry Sloane Ranger. There was also randy Prince Andrew, a horsey Princess Anne, petulant thicko teenager Prince Edward, tipsy Princess Margaret, truffle-snuffling Fergie and a totally dotty Queen Mum complete with bottle of Gordons Gin, copy of the Racing Post and a Beryl Reid voice.'

Onvoorstelbaar dat een toenmalige Engelse minister van justitie aanmerkingen had durven maken op deze broodnodige satire. En de koninklijke familie heeft Spitting Image overleefd.

Een Nederlandse versie over ons koninklijk huis, door een even briljant team Nederlandse satirici en poppenspelers (?) gemaakt, zou minister Donner aanleiding geven alle poppen achter de tralies te zetten.

Vandaag wordt op vele plaatsen in de Engelstalige wereld herdacht, dat Dylan Thomas vijftig jaar geleden op 39-jarige leeftijd overleed.

Het werk van de bard uit Wales leeft. Zijn gedichten worden gelezen, het stemmenspel Under Milkwood wordt nog steeds opgevoerd en ook zijn stem is veelvuldig op internet te beluisteren.

Bieslog herdenkt Dylan Thomas met zijn bekendste gedicht, door hemzelf voorgedragen.
Zet het geluid aan en lees mee svp.

Do not go gentle into that good night

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

Kraftwerk, opgericht in 1969, is nog steeds in staat opzien te baren.

Tijdens een optreden staan gewoonlijk vier robots op het toneel.
Onlangs waren de legendarische Duitse technopioniers voor het eerste live op tv te zien tijdens de MTV Europe Music Awards uitreiking. Vier mannen achter vier laptops.

Of je er van houdt of niet - op de Kraftwerksite is veel te beleven.

'Er worden dischkuschiesch gevoerd over de ambieschiesch van polieschie en justieschie.'

Als de premier de aanval opent op de satire, vraagt hij om een tegenaanval.

De Bond van Nederlandse Satirici heeft haar 1240 leden dan ook verzocht een tekst te schrijven, of scène te bedenken over dit actuele onderwerp.

De sketch waar ik aan werk, speelt zich af op paleis Huis ten Bosch. De koningin heeft de premier ontboden om hem te bedanken voor zijn poging haar waardigheid in de media te verdedigen.
Zij is gekleed in een zeer nauwsluitend, zwart latex kostuum. De premier is naakt op zijn onderbroek na en wordt door gemaskerde lakeien met oranje gordijnkoorden geboeid en gekneveld.
'Zo, nu weet ik ook 's hoe het is als je jezelf niet kunt verdedigen', kirt de premier. Dan wordt zijn mond resoluut afgeplakt.
De koningin krijgt een grote, uit degelijke dikke biezen gevlochten mattenklopper aangereikt.

Het werk wil niet vlotten. Ik heb niet zoveel zin in dit onderwerp. 'Moet dat nou', hoor ik mezelf mompelen.
Maar ja, de premier heeft er zelf om gevraagd.

Vanmorgen was het weer zover.
Teneinde de ochtend-deadline te halen (negen uur), deed de hoofdredacteur een overhaaste greep in zijn sokkenla. Slaapdronken kleedde hij zich aan, racete naar het redactielokaal, nam plaats voor het scherm in zijn favoriete positie - met de schoenen uit - en kwam tot de ontdekking dat hij er voor gek bijzat (foto 1).

De redactiemedewerkers bogen zich diep over hun werk, toen de hoofdredacteur op luide toon van zijn ontstemming blijkgaf.

Weer nam hij zich voor zijn sokkenvoorraad beter op orde te houden. Hij zou zich voortaan streng houden aan de gouden regel van iedere sokkenbeheerder: 'Bij het inbergen meteen bolletjes maken!'

Of... was er nog een andere methode tot het voorkomen van catastrofale vergissingen?
Na anderhalf uur ingespannen denken, ging een lampje branden in het brein van de Bieslogchef.

De jongste bediende werd naar het huis van de hoofdredacteur gezonden, opdat de passende, donkere linkersok alsnog op kantoor zou arriveren.
Ook de kantoorboekhandel moest worden bezocht.
Met behulp van de daar aangekochte, eenvoudige plakcijfers, maakte de hoofdredacteur vervolgens een eind aan alle sokkenmisère (foto 2).

'Als ik nu alle sokken zo beplak,' overdacht hij, apetrots op zichzelf, 'dus oneven cijfers op de linkersokken, even op de rechter, heb ik wellicht een uitvinding gedaan van wereldwijde betekenis!'

Hoe de plakcijfers zich zouden houden in de wasmachine, ach, dat probleem was van later zorg.

Tot hij enkele uren later, bij het doorwerken van de dagelijkse stapel publicaties, in de ANWB-Kampioen een advertentie ontdekte, die hem een kreet van verbijstering ontlokte.

'Hèèèèèèèèè? Krijg nòu wat!'

Er werden wandelsokken in aangeboden, die het onderscheid tussen de linker en rechtersok, met de organisch in de sok opgenomen letters L en R, op voortreffelijke wijze zichtbaar maakte.

'Zo zie je maar,' concludeerde de hoofdredacteur, 'je heftig opwinden over minuscule problemen heeft geen enkele zin.'

Het is te hopen dat nog voor het invallen van de strenge vorst, het verbod op het permanent bewonen van kartonnen dozen landelijk ongedaan zal worden gemaakt.

De grote klacht uit de verzorgings-, verpleeg- en bejaardenhuizen: het personeel krijgt door de onderbezetting, te weinig tijd voor het geven van aandacht, of het maken van een praatje.
En die tijd wordt minder, laten we daar nou 's van uitgaan.
(Zoals we op meer terreinen realistisch aan het worden zijn: files, vliegtuiglawaai en zwarte scholen zullen altijd blijven.)

Hoe kunnen we dat geldverslindende, persoonlijke contact met de bejaarden verder minimaliseren?
Het concept van het virtuele verpleeghuis lijkt een innovatieve oplossing.

Een site-citaat:
'Via de VD-communicatiekanalen kan informatie van, in en naar de woning verstuurd worden. Zo kunnen steeds meer diensten op afstand geleverd worden. Of het nu gaat om het consult van een arts, de controle van de vitale lichaamsfuncties, het programmeren van de video of een praatje met de buurman.
Thuis blijven wonen op een comfortabele en verantwoorde manier.
Om dit te realiseren is het noodzakelijk de diensten van het verzorgings- en verpleeghuis in de eigen leefomgeving te bieden. Dit kan door middel van het concept van het virtuele verzorgings- en verpleeghuis; nieuwe zorgconcepten en breedbandtechnologie worden hiertoe op innovatieve wijze bij elkaar gebracht.'

Het huis van de bejaarde wordt volgestopt met elektronica en via een kastje met een scherm kan de bewoner een praatje maken via het scherm van de buurman.

Ook van buitenaf kunnen veel zaken geregeld worden, ik noem er een paar:
het centraal aan- / uitzetten van de woning bij de woningingang,
actieve personenalarmering,
woning in dag-/nachtstand zetten in de slaapkamer,
centraal openen van de voordeur van de woning en wooncomplex door de alarmcentrale,
aan-/uitzetten van de keuken,
automatische badkamerverlichting.

Blijven twee problemen over, waar ik nog geen goede oplossing voor heb gezien:
ook breedbandbejaarden moeten eten en ze willen (dat is ze niet uit het hoofd te praten) eenmaal per week onder de douche.

Welk blad publiceert de 10 Meest Overschatte Publicaties? (Quote op 1!)

Welk blad publiceert de 1000 Oninteressantste Bekende Nederlanders? (Jort Kelder op 1!)

Steeds meer tv-talkshows waarbij iemand op de achtergrond staat te koken.

Bij close-ups van pruttelende smurrie in een pan, of de uitgeserveerde prut op een (te) groot bord, zap ik even haastig weg als bij beelden van openhartoperaties.

Het komt er nog van dat het Zesuurjournaal wordt gelezen door Sacha de Boer, terwijl Philip Freriks staat te koken.

Tijdens het Achtuurjournaal eten zij, tussen de nieuwsberichten door, hun eigen hapjes vanachter een overdadig gedekte tafel.

Het Amerikaanse PBS zond een drie uur durende tv-documentaireserie uit - 'The Elegant Universe' - over de stringtheorie, het verband tussen de fundamentele krachten en universele dimensies.

Er is een site bijgevoegd met veel extra's en achtergrondinformatie. Mooi gemaakt!
Bovendien kan hier de gehele serie bekeken worden.

Ooit haalde ik het HBS-B diploma. Met die inmiddels zwaar verouderde kennis, moet ik m'n kop erbij houden, wil ik er iets van snappen. Maar PBS doet voorbeeldig z'n best het mij uit te leggen.

Een tentoonstelling in het Stedelijk Museum van Alkmaar laat modefoto's zien, die ooit werden gepubliceerd in het weekblad Libelle. Ze zijn afkomstig uit het Fotoarchief Spaarnestad te Haarlem.

Kindermode, die is ontworpen om thuis te maken. Want nagenoeg alle kinderkleren uit de jaren veertig en vijftig werden door de moeders zelf gemaakt. Vaak uit oude pakken, of jurken van vaders, moeders, ooms en tantes.

Op de eerste foto toont het jonge fotomodelletje een klassiek jongenskostuumpje.
Zeker is, dat de moeder van het model een oud overhemd van vader vermaakte en door er hier en daar een wit biesje in te verwerken en een gordijnkoord bevallig om het halsje te knopen (zat er een fluit in het borstzakje?), werd een klassiek matrozenpakje gecreëerd.

Op de tweede foto van het iets oudere, zelfde model, zien we hoe een oude stropdas van vader creatief kon worden hergebruikt.

Geachte Biesloglezer, u vermoedt het waarschijnlijk, dus ik zal het maar onthullen:
het fotomodel is uw eigen hoofdredacteur.
De foto's werden door een buurtfotograaf genomen en zijn dus nooit in de Libelle gepubliceerd.

Ook ik kan me niet herinneren ooit met mijn moeder kinderkleren in een winkel te hebben gekocht.
Toen we voor het eerst een echte herenmodezaak betraden, was ik achttien jaar en mijn moeder had besloten dat ik een echt kostuum moest hebben. Geen onbetaalbaar maatpak, maar, omdat ik tot een lange slungel was uitgegroeid, een zogenaamd maatconfectiepak - een pak uit de rekken, dat door de winkelkleermaker zou worden aangepast.

Toen mijn moeder onze wens bekend had gemaakt, keek de verkoper, getooid met een centimeterlint om de hals, mij kritisch onderzoekend aan, waarna hij naar achteren riep:
'Meneer Jansen, kunt u even komen? We hebben hier een bijzonder geval.'

Omdat deze tekst zo scherp in mijn herinnering staat, moet hier mijn levenslange lichaamsfrustratie zijn begonnen.

Van de week is bij ons in de straat, door een deurwaarder met politiebegeleiding, een kinderkamer leeggehaald.

Ongeveer veertig dozen met speelgoed werden uit huis gesleept en in een vrachtauto geladen.

De kinderkamer werd verzegeld en de kinderen gesommeerd bij vriendjes elders in de straat te gaan spelen.

Als ik naar muziek luister en ik ben alleen, bespeel ik regelmatig de luchtsax, maar vaker de luchtdrums.

Maar vanavond heb ik gecomputerdrumd en daar komt echt geluid uit!

Sorry mensen, ik heb vanavond zo lekker zitten drummen, dat ik de tijd vergat.
Na enkele uren oefenen had ik een paar aardige composities op papier staan.

Ik stel mijn drumset graag ter beschikking.

Als je op het nippertje je trein hebt gehaald en nu de conducteur zoekt om keurig te melden dat je graag een kaartje bij hem of haar wilt kopen, is de functionaris meestal niet eenvoudig te vinden.

Ervaren treinreizigers weten het: de trefkans is het grootst in een afdeling Eerste Klas.
Vaak zit daar de conducteur in een leeg compartiment gezellig de Spits en de Metro te lezen.

Want conducteurs zijn zelf hartstochtelijke treinreizigers, die van hun hobby hun werk hebben gemaakt.

Dochters verkopen, alleen omdat ze zulke leuke toetjes hebben - het zijn praktijken die in de zakenwereld van het grote geld nog steeds voorkomen.

Terwijl Unilever zoveel winkeldochters opgesloten houdt: achterafjesmeisjes, tussendoortjesvrouwen, die ook best verkocht willen worden.

Maar nee hoor, een knap toetje doet 't nog steeds het best. Bah!

(De hoofdredacteur verkeert duidelijk in een melige stemming!)

Je gaat me toch niet vertellen dat er ook fietsregenpakken te krijgen zijn - met tijgerprint?

Hoi, beste mensen,

'OK Driek,' zei de hoofdredacteur, 'je mag nieuwe gadgets laten zien, maar alleen als de mensen er wat aan hébben. Niet van die frutsels, fratsels en friemels, geen gekke poppetjes, of zichzelf opblazende sleutelhangers, ja?'

Er gaat een enorm enthousiasmerende werking uit van de hoofdredacteur.

Niet dit, niet dat - wat wel dan?

Apparaten die ik dolgraag zou willen hebben, maar in de verste verte niet kan betalen.

O, niks mooiers dan met een nieuwe apparatendoos van de apparatenwinkel naar huis te fietsen.
Mag ook nooit worden ingepakt van mij. Met levensgevaar fiets ik ermee door het verkeer - doos met linkerarm omklemd, of doos op bagagedrager, in bedwang gehouden door rechterarm.

(Als je mensen met een doos over straat zien gaan, kijken jullie dan ook altijd wat voor apparaat erin zit?)

Thuis, met bonzend hart, schaar door het plakband, rits, rits, kartonnen flappen openvouwen (scheuren als het niet vlug genoeg gaat) en aaaahhhh!!! het nieuwe, glanzende apparaat uit de piepschuimen pijlers tillen.

Meteen van alle kanten besnuffelen, gebruiksaanwijzing spellen. De rotzooi lang laten liggen, overal bolletjes en kartonresten in de kamer. Maakt niet uit, het is nieuweapparatenfeest!

Voor de apparaten die ik op het net tegenkwam en hier presenteer, heb ik het geld niet, maar ze zijn nog niet (of nooit) in Nederland te krijgen.

Apparaat 1
Een DVD-recorder met Tivo-faciliteiten. dat wil zeggen hij kiest voor jou je favoriete tv-programma's, bergt ze op de harde schijf en brandt ze desgewenst op DVD.
Ben je gek op de Soprano's - ik noem maar wat - maakt'ie daar een mooie serie DVD's van.

Apparaat 2
Een nieuwe telefoon... Ja, ook! Het is een alles in 1-mobiel. Je kijkt er televisie mee, het is een radio, maar ook een handheldcompuutje.

'En geen sluikreclame,' had de hoofdredacteur nog gezegd, 'merken afspuiten op de plaatjes, ja?'
'Mag ik er dan een link bijzetten?', vroeg ik voorzichtig.
'Nou eh... dat moet ik eerst onderzoeken', aarzelde de hoofdredacteur.
'Ja, maar dit is vrije nieuwsgaring', probeerde ik. Maar de hoofdredacteur was al weggebeend.

Modern leidinggeven: je medewerkers laten zwemmen in vaag water.
(Geen idee wat vaag water is, maar ik vond het wel lekker litterair klinken.)

De Publieke Omroep is zo in opspraak, dat de hoofdredacteur ineens heel politiek correct is geworden. Maar ik ben onkreukbaar. Als de firma's zouden zeggen: Driek, bedankt voor de reclame, we komen je een paar nieuwe apparaten bezorgen, zou ik zeker weigeren. Absoluut!! Heel zeker!!!!!!!

Mensen, groetjes, hè?
Jullie Driek

Protesten uit de zorgsector.

Het is toch echt waar dat door de bezuinigingen duizenden banen zullen verdwijnen.

Er zijn verpleeghuizen die aangeven dat zij ertoe moeten overgaan hun bewoners in plaats van drie, slechts twee maaltijden per dag te serveren.

Hoe zei onze MP dat ook alweer? 'We moeten allemaal een stapje terugdoen.'
Wat is zìjn stapje terug? Geen koekjes meer bij de koffie in het Catshuis?

Ik wens zijn ouders een lang en gezond leven toe.

Over een maand wordt weer de Beste Column van het Jaar gekozen.
Paroolcolumnist Raoul Heertje maakt een grote kans met zijn column van gisteren.

Het is tevens de Kortste, Scherpste en Schrijnendste Column van 2003.
Het stukje bestaat uit één zin, die het moderne leven anno nu-en-straks messcherp weergeeft.

De schok waarmee we constateren dat ons goed en geolied lopende leventje ('Het ging nog nooit fout') wreed kan worden verstoord ('maar nu') en we verbijsterd staren naar een leger dan leeg attachment ('helemaal leeg').

Onmiddellijk grijpen we het mobiel en proberen we de afzender te alarmeren.
We horen zijn te vrolijke voicemailstem, maar we worden niet teruggebeld.
Vrienden en bekenden 'hebben geen idee'.

Iemand die anno 2003 'volkomen onbereikbaar' is, behoort tot de eenzamen, de van communicatie uitgeslotenen, de van de wereld afgewende zonderlingen.

Briljante column.

Nee! Je gaat toch niet weer beginnen over dat operatiemutsje met tijgerprint, mag ik hopen?

Klik nu eerst even bijgaand krantenstukje groot en begrijp waarom ik bij lezing een schaterlach niet kon onderdrukken.

Dat moet 'm zijn! De arts die ik woensdag (zie Mutsje 1) op tv zag met die veel te hippe operatiemuts.

En zie je nou dat je bij het beoordelen van mensen best intuïtief mag afgaan op een relatief onbeduidend detail?

Goh, wat kun je toch tevreden zijn met jezelf!

Het is een van de grootste clichés uit de geschiedenis van de lichte muziek en als je het hoort, herken je het meteen.

Op de bijgevoegde site wordt het The Truck Drivers Gear Change genoemd; co-projectleider Jeroen Thijsen spreekt van de 'Eurovisie (Songfestival) Modulatie'.
Sommige componisten gebruiken het, zoals vrachtwagenchauffeurs soepeltjes overschakelen naar een hogere versnelling.

Op de genoemde site wordt een overdonderend aantal voorbeelden genoteerd (te beluisteren in mp3) - de artiesten die het gebruikten (o.a. ABBA, Michael Jackson en de Beatles) worden daar in The Hall of Shame opgenomen.

Jeroen ontdekte een schoolvoorbeeld dat nog niet op de zwarte lijst staat: Sunny, geschreven en gezongen door Bobby Hebb (1966), waarin het trucje maar liefst drie keer wordt toegepast.

Waar gaat het over?

Jeroen Thijsen legt het aan de piano uit, met Sunny als uitgangspunt.

Wat krijgen we nu weer?

Ik bewaar de beste herinneringen aan mijn juffen van kleuter- en lagere school.
Lieve juffrouw Rombouts, geduldige juffrouw Van der Putten, ontzagwekkende juffrouw Mazure en excentrieke juffrouw Muller waren voor mij grote voorbeeldfiguren.

Ik ben dan ook een eersteklas softie geworden.
En ik ben daar apetrots op.