Twee plastiekjes van Henry Moore?
Nieuwe aanwinsten van het Kröller Müller Museum?

Nee, het is een en dezelfde gietijzeren schoenleest.
Een monument voor mijn opa.

Mijn opa dacht dat hij met zijn handen alles kon maken. Maar ik betwijfel zijn handvaardigheid ten zeerste.
Ik herinner me de door hem gerepareerde schoenen, met golvende zolen, waaruit rijen kromme spijkertjes staken. Je moest ze bij de voordeur uitdoen, anders vernielde je de vloerbedekking.

De overlevering wil, dat de handenarbeid van mijn opa steevast eindigde in angstaanjagend luid gevloek en getier. Door het ontbreken van geduld en een aangeboren drift was hij permanent in staat van oorlog met ?de dingen?.

Ik heb die drift geërfd. Een schilderijtje ophangen? Ik kan er maar beter niet aan beginnen, want het eindigt in een ravage, met kolossale gaten in alle muren.

Mijn vader vertelde graag hoe mijn opa een keer in de keuken bezig was met het verzolen van schoenen en - omdat duidelijk werd dat het grandioos zou mislukken - de drift weer eens bezit van hem nam. Hij pakte de zes kilo wegende leest en slingerde hem de gang op - door de dichte keukendeur! Er vielen geen doden.

Daarom bewaar ik de schoenleest. Een oorlogsmonumentje.