Dat uitgerekend vandaag mijn webcam met het beeld van de klok een storing vertoont,
heeft geen enkele redactionele betekenis.
Bieslog is ook in 2007 van de partij.

• Gelukkig Nieuwjaar!
• Wie weet!

'Krijg nou toch de jeuk over je hele bast: vanmorgen politie aan de deur. D'r waren klachten binnengekomen over m'n oudejaarskonferans! Ik zou hare Majesteit hebben beledigd. En dat mag niet meer sinds ze in haar eigen kerstkonferans heeft gezegd dat er niet meer beledigd mag worden.

Zoals elk jaar hou ik een oudejaarskonferans in mijn stamcafé en gisteravond heb ik de tekst uitgeprobeerd. Razend enthousiast publiek. Dacht ik. Heeft toch één ongelofelijke droplul een klacht gedeponeerd.

Moest ik mee naar het bureau voor een proces-verbaal op te maken.
Wat ik precies had gezegd en wat of ik ermee had bedoeld.
Ik zei waar het op stond. Dat ik Hare Majesteit een k............r had genoemd, omdat dat paste in mijn verhaal, zeg maar.
'Was het satirisch bedoeld?', vroeg die agent al tikkend achter z'n computer.
'Gedver, nee,' zei ik, 'satire daar hou ik niet van.'
'Waar ik dan het recht vandaan haalde onze Vorstin zo te beledigen?', vroeg een stille die een bureaulamp omhoog draaide om ermee in m'n gezicht te schijnen.
'Doe dat teringlicht naar beneden,' zei ik, 'anders krijg je van Bram Moszkowicz een aanklacht aan je broek wegens martelen, ja?'
Nadat ik het papier had getekend mocht ik naar huis.

Nou ja! Ze laten die Theo van der Maasen op de tv wel z'n gang gaan - die staat er een Jezus aan het kruis te pijpen! Maar ja, dat is cabaret. Krijgt'ie sjieke prijzen voor.
En ik zou niet mogen zeggen dat de Koningin is wat ze in mijn ogen, passend in mijn konferans, gewoon is?

Vanavond! Komt allen! Mike van der Molen houdt zijn jaarlijkse oudejaarskonferans in Café De Slimpieper te Schiedam!
Vanaf 23.00 uur tot ver in het nieuwe jaar.
En als de politie ingrijpt, zal het feest op straat worden voortgezet.'

Mike van der Molen, volksentertainer

Lezend in de springlevende, krachtige brieven van Gustave Flaubert, gebundeld in 'Geluk is onmogelijk', kom ik een spreuk tegen die dezer dagen goed van pas kan komen.

In 1862 schrijft hij aan Aglaé Sabatier, de 'beeldschone dochter van een wasvrouw en een onbekende vader'; ze organiseerde een literaire salon:

'De mensen zijn varkens, zoveel is zeker, en leven is een smerig beroep.
Wat is hij mooi, de uitspraak van Labruyère: 'Het is triest om lief te hebben zonder een groot fortuin te bezitten.' Dat zegt wat gevoelsdiepte betreft méér dan heel wat balladen in het maanlicht.
Maar wanhoop niet. - Wanhoop nooit. De mens en de wateren zijn veranderlijk. - We moeten altijd deze grootse uitspraak bij onszelf herhalen: 'Wie weet?' Het helpt om de slaap te vatten en 's nachts draait de wind.
Gegroet, dus, lieve vriendin! Tot in augustus. Laat mij intussen weten hoe het met u gaat.
Ik kus uw armen tot uw oren.
Heel veel liefs.'

Bij wijze van wens herhaal ik ter gelegenheid van de jaarwisseling de grootse uitspraak voor mezelf en voor U, lezer :

Wie weet?

Plannen om in 2007 ook Tweede Kamerdebatten in quizvorm te presenteren zijn
a) ondenkbaar
b) onafwendbaar
c) onwerkbaar

• Want als u mij betaalt, ga ik wat minder uren werken zodat ik beter voor u kan zorgen. Want het gaat erom dat u zo lang mogelijk zelfstandig kan blijven wonen.
• Maar ik wìl helemaal niet zelfstandig blijven wonen. Daar heb ik m'n buik van vol, van dat zelfstandige.
• Maar Pa, je wilt toch niet naar een tehuis?
• Ikke wel. En het liefst zo snel mogelijk. Dat hoor je vaak zeggen: dat de oude mensen zo lang mogelijk op hun eigen willen blijven. Hoe lang is Mama nu dood? Zeven jaar?
• Zeventien jaar, Papa.
• Zo! Dus ik woon al zeventien jaar zelfstandig. Bah! Altijd maar allenig. En dan zie je soms op de tv beelden van die tehuizen. Dat de oude mensen gezellig om de ronde tafels zitten te eten, te praten of te zingen. En dan denk ik: wil ik ook!
• Maar de verzorging is vaak niet zo best in de tehuizen.
• Nou, dat valt best mee. Als je ziet wat ze te eten krijgen: een heel dienblad voor hun eigen. Met pannetjes d'rop met deksels. En bakjes met toetjes. En dan heb je alles op, nou en dan ga je weer een potje biljarten met de nieuwe vrienden van het tehuis.
• Misschien moet je dan wel met drie andere heren op één kamer slapen!
• Is dat lachen! Gaan we 's avonds een potje keten. Met de kussens gooien.
• Maar je wilt echt weg uit dit huis waar je zo lang hebt gewoond?
• Uit deze ouwe klerezooi? Liever vandaag als morgen. Zet een container voor de deur en donder de hele boel er maar in.

• En omdat u nu een PGB hebt, kunt u de zorg zelf uitkiezen.
• Heb ik een PGB? Ik weet van niks. Waar zit'ie dan?
• Nee Pa, een PGB is een Persoons Gebonden Budget en dat betekent dat u helemaal zelf kan kiezen wie de zorgverlener is die u zorg gaat geven.
• Zorgen geven? Alsjeblieft niet! Ik heb al zorgen genoeg van m'n eigen.
• Precies en daar moet u vanaf, van die zorgen. Dus dat u 's ochtends uit bed kan worden geholpen en gewassen en aangekleed.
• En daar komt dan iemand voor.
• Een zorgverlener.
• Een leuke zuster van de wijk.
• Ja, nee, dat is 't m nu juist: met uw PGB moet u een zorgverlener uitzoeken. U krijgt geld, dat is uw PGB en daarmee gaat u zelf een zorgverlener proberen te vinden.
• Een zuster. Ik ga met geld een zuster uitzoeken. Ik vind het behoorlijk raar. Ze zien me aankomen, de zusters. Vieze oude man, roepen ze dan. Word ik door de politie opgehaald.
• Maar Pa, die zorgverlener kan ook een goede bekende of een familielid zijn. Bijvoorbeeld: ik zou ook die zorgverlener kunnen zijn.
• Jij? Maar jij hebt toch niet voor zuster geleerd?
• Maar ik kan u wel de zorg verlenen die u nodig hebt. En met uw PGB kunt u mij daar ook voor betalen dan. Is dat niet leuk?
• Jou betalen leuk? Lijkt me van niet. Waar moet ik dat van doen? Van m'n AOW? Daar blijft niet veel van over, hoor.
• Nee, van uw PGB natuurlijk. Dan krijgt u geld van het zorgkantoor en kunt u de nodige zorg zelf inkopen en dan zegt u: nou, ik koop mijn zorg bij mijn dochter in, die is de zorgverlener en dan kunt u met mij een zorgovereenkomst sluiten, zodat u mij kan betalen voor de zorg die ik verleen.
• Goh, dat is lang geleden. Hoeveel zakgeld kreeg je ook al weer? Elke zaterdag een kwartje? Weet je wat, meid, het zijn dure tijden, dan maken we d'r nu een hele gulden van. Wat zeg je me daar van? Is mijn kleine meid beetje blij?

Ook geheelonthouders kunnen aan de feestdagen een enorme kater overhouden.

De Crocodile is 'een 750 schots super raketbatterij met luchthuilers met een rood-crackling, groen-crackling en zilver-crackling staart' en kost 44 euro 95.

De Eagle is 'een 63 schots supercake in V-vorm waarbij de schoten met crackling kleurstaarten de lucht in knallen met zeer speciale sterren en kometen'. Prijs: 52 euro 50 per stuk.

De vuurwerkfirma heeft video's laten maken van de collectie ('nu dus nog zwaarder, groter en harder') en als je het geluid van de computer ver openzet en je doet het licht in de kamer uit, is het nu al gratis genieten geblazen.

Vanmorgen keek meneer Foppe naar een tv-kerkdienst. Daar kijkt hij wel vaker naar op zondagochtend, vooral als een groot koor de dienst opluistert. Hij vindt die langzaam gezongen slepende liederen prettig aan de oren. En omdat er vaak ondertitels op het scherm staan, zingt hij soms zachtjes mee. Je hoeft die melodieën helemaal niet te kennen, is zijn ervaring. Je glijdt met de zang en de woorden als vanzelf mee en van dat zachte zingen word je heerlijk rustig.

Ook is het leuk naar alle hoofden van de zangers te kijken, dames en heren die hun uiterste best doen: terwijl ze met wijd opengesperde monden zingen, houden ze nauwlettend de dirigent in de gaten, die met overdreven mondstanden de tekst voormimet.

Hem valt elke keer op dat de meeste heren van een kerkkoor een baardje en een leesbril dragen. En heel veel dames doen hem denken aan moeder als ze net naar de kapper was geweest, omdat ze met vader, bijvoorbeeld, zou uitgaan naar een avond van de personeelsvereniging.

Het koor van vanochtend was anders. De zangers en zangeressen waren jonger en ze wiegden tijdens het zingen gezamenlijk heen en weer. Dat deden trouwens alle aanwezigen in de kerk, staande, zacht heen en weer wiegen, waarbij sommigen met gesloten ogen hun rechterarm omhoog gestoken hielden.
Jammer. Van zo'n moderne dienst hield meneer Foppe niet zo. Hij dacht zich al gauw in dat hij in die kerk tussen de mensen zou staan en moest meewiegen en min of meer verplicht werd ook zijn arm omhoog te steken. Van dat idee werd meneer Foppe allesbehalve rustig.

Omdat de achter het koor opgestelde enorme kerstboom voortdurend in beeld kwam, werd meneer Foppe toch nog overvallen door een kerstgevoel. Of liever: hij voelde hoe het hem aan kerstgevoel ontbrak.

Al gedurende enkele jaren deed meneer Foppe er niet aan - Kerstmis moest je met meerdere mensen vieren, niet in je eentje. Alleen voor jezelf een boompje optuigen en eten aan een met rode linten versierde tafel, nee, dat moest hij maar niet doen, had hij besloten. Daar werd hij maar naar van. Dan ging hij aan vroeger denken, hoe gezellig het altijd was met vader en moeder, met de kaarsjes aan, rond de kaasfondue op Eerste Kerstdag.

Chocoladekransjes!
Ineens zag meneer Foppe 'de kransjestoren' voor zich die moeder 's ochtends op de ontbijttafel opstelde en die daar beide dagen bleef staan - een standaard met drie ronde plateaus, van groot naar klein, volgeladen met chocoladekransjes met witte dingetjes erop.
'Ze hebben een speciale naam, maar die ben ik vergeten', dacht meneer Foppe. Donkere kransjes met witte stipjes. Meneer Foppe zag ze duidelijk en proefde de bittere smaak van de pure chocolade en het zoet van de knapperige witte dingetjes.
En omdat hij gelezen had dat deze zondag alle winkels open zouden zijn, besloot hij toch iets aan Kerstmis te gaan doen, door een zak kransjes met witte dingetjes erop te gaan halen.

In het winkelcentrum was de zondagse drukte te vergelijken met de topdrukte op zaterdagmiddag. Kinderrijke families, gepakt en gezakt, vulden straten en winkels. De uitbundige verlichting, de schetterende kerstmuziek... even dacht meneer Foppe: 'Wat doe ik hier? Waarom ben ik in vredesnaam naar buiten gegaan?'
Vragen die luider en urgenter in hem opkwamen toen hij middenin de stampvolle supermarkt was beland en op zoek ging naar de kerstversnaperingen. Hij moest zich een weg banen tussen de torenhoog geladen heen en weer schietende winkelwagentjes door.

De enorme kast puilde uit. Koekjes, stollen, chocolade kerststalletjes, eetbare kerstmannen en rendieren, maar kransjes? Ja, hele grote, gemaakt van een gele, schuimachtige substantie. Waren de chocoladekransjes uitverkocht? Ernaar vragen durfde hij niet. Tegen een winkelbediende zeggen dat hij op zoek was naar kransjes 'met witte dingetjes' erop? Geen denken aan.

'Hoe kom ik hier in godsnaam uit?', dacht meneer Foppe al gauw. Moest hij zich bij een kassa langs de rij klanten en wagentjes wringen en tegen de juffrouw zeggen: 'Sorry, niets gekocht?' Om buiten door twee potige bewakers te worden gefouilleerd?

Met een grote krans van schuim sloot hij zich achter een lange rij aan. Hij telde negen volle wagentjes. Dat ging zeker een halfuur duren.
En nu maar hopen dat een strenge kassajuffrouw niet veel te luid zou zeggen:
'En wel voortaan uw boodschappen in een mandje doen, hè meneer?'

Omdat hij er van de zenuwen iets te stevig in kneep, brak de krans, net voor hij aan de beurt was, in drie kruimelige stukken.

Buiten begon het te donkeren.

Vele dominees, pastors en cabaretiers in den lande leggen op dit moment de laatste hand aan een eigentijdse versie van het Kerstverhaal, waarin de timmerman en zijn zwangere vrouw op straat zwervende uitgeprocedeerde asielzoekers zijn.

Ze kunnen zich bij geen enkel opvangcentrum melden, op het gevaar af te worden teruggezonden naar hun veilig geachte plek van herkomst, de Westelijke Jordaanoever.

Als het kindje is geboren, komen drie Hoge Ambtenaren hen zeggen dat ze als schrijnend geval kans maken te mogen blijven.

Bij wijze van welkomstgeschenk bieden zij hun eigen kerstpakketten aan (zodat de familie ineens beschikt over drie draagbare DVD-spelertjes).

10
Oranje mensen beginnen zich in oktober al te verheugen op de Kersttoespraak van de Koningin.

Wereldvreemde mensen verheugen zich op het uitbreken van de Wereldvrede.

09
Zich schuldig voelende mensen gooien de kliekjes van het Kerstdiner niet weg, maar brengen ze naar de dichtstbijzijnde voedselbank of kinderboerderij.

Gierige mensen geven de krantenbezorgers die Prettige Feestdagen komen wensen twintig eurocent, of minder.

08
Creatieve mensen maken een kaarsenstandaard van een doorgesneden aardappel, waarin met een appelboor een gat voor de kaars is aangebracht, waarna het geheel omwikkeld wordt met zilverfolie.

Oncreatieve tv-makers vragen op de Amsterdamse Albert Cuypmarkt aan de voorbijgangers wat zij gaan eten met de Kerst.

Geshockeerde leden van het Ietsistisch Genootschap, die erachter kwamen dat medeleden op grote schaal Kerstmis gaan vieren, hebben een scheuring teweeggebracht en gaan als Bond van Nietsisten zelfstandig verder.

Progressieve leden van de Nederlands Hervormde Kerk te Drummel proberen een zwarte Levende Kerststal in te richten met een allochtone Jozef, Maria, Drie Koningen en schaapherders, maar kunnen geen allochtonen vinden die mee willen doen.

Gelovigen die behoren tot de Gereformeerde Bond van 1895 gaan er vanuit dat Jezus de voornaam van de Here is en dat zijn achternaam Christus luidt.

Gelovigen die alleen met Kerstmis naar de kerk gaan, dienen in de achterste banken plaats te nemen.

In 2006 heb ik veel meer allochtonen op de televisie gezien dan 'in het echt'.

Patserige mensen serveren op de diners van Eerste en Tweede Kerstdag als voorgerecht kaviaar op toast, het hoofdgerecht is een klomp kaviaar van drie kilo en het nagerecht bestaat uit kaviaar met twee bolletjes ijs.

Botte mensen dienen de gebraden haas op met de oren er nog aan.

Ordinaire vrouwen dragen aan het kerstdiner camouflagebroeken met veel zakken en hoge zwarte laarzen met veel gespen.

Chique mannen slapen Eerste en Tweede Kerstnacht in satijnen pyjama's met ingeweven rendiergeweien.

Angstige mensen hebben ook onder de kerstboom met elektrische lampjes een emmer water met spons klaargezet.

Overmoedige mensen hebben de afgelopen weken overal gezegd: 'Komen jullie Eerste Kerstdag bij ons eten?' en weten nu niet op hoeveel gasten ze moeten rekenen. Twintig? Vijftig?

Zuinige mensen hebben nog chocoladeletters om onder de boom te leggen.

Verwende mensen eten de spijs uit het kerstbrood en gooien het daarna weg.

Rijke mensen laten hun tuinman een hoogwerker huren waarmee de honderdduizend lichtjes in de bomen van de voortuin worden aangebracht.

Arme mensen hebben als kerstversiering de rode kaars in huis gehaald, die gratis wordt verstrekt bij de aanschaf van twee kuipjes halvarine.

Beste mensen,

Even tussendoor, want ik tik dit stukje zittend, maar ik moet zo in de benen.

Dat zit zo.
Ik las die berichten over de nieuwe Schijf van Vijf. Die een Schijf van Zes is geworden - BEWEGEN is erbij gekomen.

En een van mijn voornemens voor 2007 gaat worden: gezonder leven! Want ik zit uren per dag achter het scherm, ik groei dicht en ik wil geen buik. En zeker geen pens.

En die pens zit eraan te komen. Als ik mijn buikspieren voor de badkamerspiegel laat gaan, schrik ik me dood. Ik ben de man geworden die ik niet wil zijn. Driek is aan het uitzakken.

En wil het wat worden kwa daten in 2007 - en dat is ook een voornemen, een vaste partner - dan moet die uitstulping echt wegwezen.

Nou, meer groente en fruit eten komt na 1 januari wel aan de orde, met bewegen wil ik meteen beginnen. Niet dat ik ga ronddraven in een trainingspak - dat is het andere uiterste - maar meer lopen moet.

En dus heb ik de stappenteller gekocht, waar ik al zolang op aas. Ik heb namelijk gelezen dat je 10.000 stappen per dag moet zetten, wil je een beetje gezond bezig zijn.

Het was hartstikke leuk die teller in te stellen. Ik moest de afstand van 1 pas invoeren en dat is het nauwkeurigst als je 10 stappen loopt, die afstand meet en dan door 10 deelt.
Dus was ik lekker bezig met een lange rolmeter en kwam ik erachter dat ik met 10 stappen 8 meter 75 overbrugde.

Je moet de teller 'in het midden van je lichaam' aan je broekriem hangen en verdomd: hij noteert echt elke stap die je zet.

Als ik ga stappen, ga ik dus voortaan mijn stappen tellen.
Vanmiddag te voet naar mijn stamcafé, dat 1587 stappen van mijn huis blijkt te liggen, waar ik natuurlijk onder veel belangstelling mijn nieuwe gadget heb gedemonstreerd en nu ben ik weer thuis, na weer 1587 nu ietwat wankele stappen.

Ik moet voor vandaag nog dus nog ruim 6000 stappen zetten.
Voor nog eens tweemaal naar mijn café op en neer ontbreekt mij de poen, dus dat wordt tot diep in de nacht ijsberen op mijn kamer!

Gezonde feestdagen alvast, welterusten en in 2007 gezond weer op.

Driek, beginnende gezondheidsfreak

De dagelijkse overdosis slecht nieuws heeft een afstompend effect. Het raakt je niet meer.

Zo kan ik - hoe diep ik ook bij mezelf te rade ga - geen greintje teleurstelling of boosheid ontdekken nu bekend is geworden dat ik pas op 1 oktober 2008 met 300 kilometer per uur naar Parijs kan treinen.

Ik zeg het maar even recht voor zijn raap: ik ben een niet-religieuze-niet-humanist.
De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid heeft mij in zijn rapport 'Geloven in het publieke domein' nu ingedeeld bij de 'ontevreden buitenstaanders'.

Men is van mij geschrokken. Wetenschappelijk is bewezen - neem ik aan - dat ik een wrokkige cynicus ben. Het is goed mogelijk dat ik tot wetteloosheid verval.
Ik besef het zelf niet, maar ik heb behoefte aan burgerschapsbinding. Ik moet nodig eens wat aan mijn zingeving gaan doen.

Wat is de verschijning van dit rapport van de WRR goed getimed! Net nu een landsregering dreigt te worden gevormd waarop de Christenen een onevenredig groot stempel gaan drukken.

Benoem een minister van Zingeving! En de formatieperiode kan met de helft worden ingekort.

Verplicht de niet-religieuze-niet-humanisten tot het volgen van cursussen spiritualiteit. Voorzichtig beginnen met een cursus reïncarnatie, of spreken met bomen. Als de ontevreden buitenstaander eenmaal tot de spiritueel ongebondenen behoort en yogalessen gaat volgen in de consistorie van de dichtstbijzijnde gereformeerde kerk, is het stapje naar binnen zo gezet.

U merkt het: zo'n rapport maakt me cynischer en wrokkiger dan ik al was.
Ik krijg zin in wetteloosheden.

Boosten - een Nederlands werkwoord. Het haalde Van Dale (niet het Groene en Witte spellingboekje), maar je hikt er tegenaan vanwege de uitspraak.

Moeten we voortaan boesten schrijven?
'Boest je loopbaan in 2007!'
Nee, te Hollands-lullig.

Pimpen doet het in het spraakgebruik al tijden beter dan boosten.
Pimpen staat (nog) niet in de Van Dale en het Groene Boekje, wel in het Witte.

Is pimpen gelijk aan boosten?
Pimpen is minder degelijk. Je brengt toeters en bellen aan en vrolijke kleuren. Je kunt best zonder.

Boosten vindt plaats in de machinekamer. De motor krijgt nieuwe kleppen, het toerental wordt opgeschroefd.

Als pimpen nog even flink wordt geboost, wint pimpen het van boosten.

Aan het einde van de Keizerstraat, vlakbij de Boulevard, staan sinds kort twee lange banken opgesteld, die plaatsbieden aan naar schatting zestig personen.
(Er zijn geen lig-onvriendelijke maatregelen getroffen, dus zouden minimaal vijftien dak- of thuislozen hier ook een goede slaapplaats kunnen vinden.)

Het bijzondere van deze banken schuilt in de rugleuningen, waarop tientallen pagina's uit het Visboek van Adriaen Coenen zijn aangebracht.

De Scheveningse strandvonder, visser en visafslager Adriaen Coenen beschreef en tekende in de jaren 1577-1581 alle hem bekende bewoners van de zee. Van de eenvoudige haring tot de meest wonderlijke creaturen, waarvan er vele tot de mythen en legenden worden gerekend. Het boek is een van de oudste in de Nederlandse taal geschreven bronnen over het leven in de zee.

Het Visboek van Coenen bevat achthonderd prachtige pagina's. Het is een pronkstuk in de collectie van de Koninklijke Bibliotheek.

De KB heeft het boek gerestaureerd en gedigitaliseerd, waardoor het mogelijk wordt het boek door te bladeren en in te zoomen op de unieke tekeningen.

Dat WIJ, actieve internetters, door het Amerikaanse weekblad Time zijn uitgeroepen tot YOU, Persoon Van Het jaar 2006, hebben we uit de media moeten vernemen.

Kon er niet van tevoren een telefoontje af met de mededeling dat men van plan was JOU de prijs te verlenen? Weer typisch Amerikaans: JOU ongevraagd een prijs door de strot duwen.

Uit protest weiger IK hierbij de onderscheiding.
IK zal Time verzoeken in het volgende nummer een rectificatie op te nemen.

Onder leiding van een bevriende choreograaf studeerde ik een Kerstdans in, met de titel:

'Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig?'

(Gezien bij camathome.com.)

'Dan open ik hierbij de vergadering van de Commissie Levende Kerststal 2006 en geef ik gaarne het woord aan de voorzitter, de heer Drevenhout.'
Burgemeester Van der Doel klopte met zijn rechtervuist bij wijze van voorzittershamer kort op het tafelblad.

'Dank u', zei voorzitter Drevenhout, terwijl hij een vorsende blik over zijn van Sinterklaas gekregen leesbril met geel montuur, langs de zes commissieleden aan de ronde vergadertafel in de Rabozaal liet gaan.
'In deze tussenbalans wilde ik u, meneer de burgemeester, informeren over de stand van zaken. De Levende Kerststal in de hal van het gemeentehuis - dit jaar de tiende alweer - zal te bewonderen zijn van vrijdag 15 tot en met vrijdag 22 december. Over de openingstijden heerst nog onzekerheid wat weer alles te maken heeft met de personele bezetting van de stal en de beschikbare dieren. Maar daar kan eerst mevrouw Barendrecht meer over zeggen.'

'Jazeker', zei mevrouw Barendrecht die een punt van haar omslagdoek met een kordate zwaai over haar rechterschouder wierp.
'Zoals altijd is het plan de spelers van onze Levende Kerststal te rekruteren uit onze gemeentelijke instellingen voor dak- en thuislozen.
Welnu, De Wunteler Stichting, Huize Kesselaar en Sociaal Pension Het Kompas hebben hun volle medewerking toegezegd, maar over die rekrutering zijn helaas enige problemen gerezen. Wij stelden voor Jozef en Maria, de Drie Koningen en de schaapherders weer bij toerbeurt te laten circuleren, maar de directies van de genoemde inrichtingen zijn bang voor grote onrust. De animo te mogen optreden in de Levende Kerststal is dermate groot, dat er nu al hooglopende conflicten zijn ontstaan over de verdeling van de te spelen rollen.
Alle dak- en thuislozen zouden namelijk graag gedurende de volle week, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, in de Levende Kerststal worden opgesteld. En dat kan natuurlijk niet!'
Mevrouw Barendrecht probeerde het vastberaden gezicht op te zetten dat ze zo vaak op televisie had gezien als mevrouw Verdonk in beeld kwam.

'Kunt u een indruk geven van die conflicten?', informeerde voorzitter Drevenhout, terwijl hij zijn leesbril afzette en de gele poten inklapte.

'Alle pogingen van de directies van de tehuizen de verdeling van de rollen te structureren, eindigen in ruzies en geschreeuw,' vervolgde mevrouw Barendrecht, 'ja, Huize Kesselaar meldde zelfs een vechtpartij tussen aspirant-Koningen en Schaapherders, die heeft geleid tot substantiële vernielingen van het interieur.'

'Nee, dat kan natuurlijk niet!', zei voorzitter Drevenhout, die zijn leesbril weer op zijn gezicht plaatste en er een licht wanhopige blk over wierp naar de burgemeester, als verwachtte hij uit diens mond verlossende woorden.

De burgemeester begreep de hint.
'Weet u over hoeveel mensen we hier spreken?,' zei hij, in een slappe poging de oplossing van het probleem voor zich uit te schuiven.

'Als ik de beschikbare spelers van de drie tehuizen optel, kom ik op zeven Jozeffen, negentien Maria's, vijfmaal Driekoningen en achtentwintig Schaapherders', zei mevrouw Barendrecht, wier gezicht plotseling in niets leek op de door haar zo bewonderde minister.

'Ja, er zijn in 2006 weer heel wat dak- en thuislozen bijgekomen,' zei voorzitter Drevenhout, 'onze instellingen zitten overvol. En alle bewoners willen dolgraag de drukke, overbevolkte gemeenschappelijke ruimten ontvluchten en tijdens de Kerstweek in de grote Levende Kerststal verblijven, in de ruime hal van het stadhuis.'

'Geruzie en geweld zijn volkomen strijdig met de Kerstgedachte en moeten we niet hebben, laat dat volkomen helder zijn', zei burgemeester Van der Doel, die een kerstvakantie in Egypte had gepland en er niets voor voelde overhaast te moeten terugkeren na het uitbreken van relletjes onder de dak- en thuislozen in zijn gemeente.
'Als we nu eens inderdaad alle dak- en thuislozen gedurende de gehele week tegelijkertijd in de Kerststal laten plaatsnemen? Zou dat onze Levende Kerststal niet een uitermate levendige en spectaculaire uitstraling geven?'

'Alsof we willen zeggen: kijk, in onze gemeente pakken we problemen aan door er met z'n allen de schouders onder te zetten', probeerde voorzitter Drevenhout het idee van de burgemeester te steunen. 'En dat we ook laten zien van dat we luisteren. Naar alle inwoners. Dat niemand buitenspel staat, als het ware.'

'Ja, maar dan kom ik in grote moeilijkheden met de kostumering', interrumpeerde commissielid Van Brakel op luide toon. 'Waar haal ik in godsnaam - pardon - waar haal ik in vredesnaam vijfmaal drie, is vijftien koningsmantels vandaan? En een ordentelijke outfit voor achtentwintig schaapherders? Die moeten toch echt wel een beetje Bijbelse allure krijgen. Ik sta erop dat ze sandalen met beenwindsels dragen, anders kan ik voor de kostumering geen artistieke verantwoordelijkheid dragen. En de Maria's kunnen we toch echt niet vragen in hun dagelijkse kleding op te treden. Dat ziet er niet uit: negentien vrouwen die voornamelijk in vale trainingspakken zijn gekleed. Die moeten ruimvallende mooie avondjurken aan. En wat gaat dat allemaal niet kosten? Mijn budget is zwaar ontoereikend voor een massa-kerstspel.'

Er viel een ongemakkelijke stilte.
De burgemeester dacht koortsachtig na en verzon een instantoplossing.
'Ik zal de wethouder van cultuur vragen of de kostumering niet een injectie kan krijgen uit zijn Potje Onvoorzien', opperde hij. 'In het ergste geval halen we wat uit de pot Kunstwerken op Nieuwe Rotondes.'

'Dan moeten we kledingverhuurbedrijven uit de gehele provincie benaderen, want ik wil wel Koningen met gouden kronen of mooie Oosterse tulbanden op', zei een gepijnigde meneer Van Brakel, een gepensioneerde tekenleraar, die elk jaar in de plaatselijke krant werd geprezen om zijn artistieke inbreng.

'Als u dat wilt onderzoeken, burgemeester, graag!', probeerde de voorzitter het onderwerp af te ronden.
'Komen wij nu toe aan het volgende punt: de dieren. Meneer Van den Brink, hebt u de dieren rond?'
'Jazeker, meneer de voorzitter,' antwoordde deze, 'het levende dierenaanbod is ruim voldoende, maar ook hier doen zich enkele moeilijkheden voor. Zo is de directie van circus Sarfani bereid haar dromedaris weer af te staan, op voorwaarde dat het beest een tot op de grond vallend kleed omgehangen krijgt met daarop in grote gouden letters de naam van Circus Sarfani. De ezel van ezelboerderij Den Bunk moet een op het ezellijf geschilderde reclame van Chocomel krijgen en de schapen van boer Uittenhage zijn slachtrijp en dragen allemaal een geschilderd zwart kruis op hun vacht.'

'Ach, in de totale ambiance van zo'n Levende Super Kerststal zullen onze bewoners niet over een beetje reclame vallen. Dat zal best begrepen worden', werkte de burgemeester naar het einde van de vergadering toe.
Waarom moet de Kerststal levend zijn, dacht hij onderwijl, een Dode Kerststal is toch wel zo mooi?
Met lichte weemoed herinnerde hij zich het tableau dat het gemeentehuis sierde toen hij twaalf jaar geleden aantrad - een houten stalletje met poppetjes van klei en een kribbetje met een piepklein babypopje erin.

'O ja,' hernam hij zich, 'dit jaar geen levende Jezusbaby's, hè? Ik wil niet weer de Kinderbescherming en Inspectie over de vloer. En ik wens ook verschoond te blijven van klachten van de SGP-fractie - dus ik dring erop aan dat geen van de negentien Maria's Jezus een levende borst gaat geven. Mag ik hopen! Toch?'

'O nee, geen pornotoestanden in onze Levende Kerststal', beaamde voorzitter Drevenhout. 'Goed. Dan stel ik voor dat we aan de slag gaan en over drie dagen weer bijeenkomen voor een laatste vergadering. Ja? Fijn, dank u wel.'
En met een gewichtig gebaar vouwde hij zijn gele leesbril in en borg hem op in de met paarse bloemetjes versierde oranje brillenkoker.

Vanavond leest de hoofdredacteur een nieuw verhaal voor in het VPRO-radioprogramma Duizend Woorden (Concertzender 21.00 - 22.00 uur).

Vast onderdeel in het programma: een debutant leest een verhaal, dat vervolgens kritisch wordt becommentarieerd door twee gerenommeerde schrijvers - een soort openbare schrijfles.

Van die discussies worden ook video-opnamen gemaakt, die te zien zijn op de site van Duizend Woorden.

Ze functioneren al in Groningen - ook Den Haag heeft belangstelling.
In de binnenstad worden binnenkort camera's opgehangen die kunnen detecteren, of... ja, wat kunnen ze zoal?

Gisteren, op de voorpagina van AD Haagsche Courant, ging het om camera's die angst kunnen 'voelen'.
De kop elders in de krant sprak van camera's die kunnen 'ruiken'.

In het artikel wordt uitgelegd dat de 'angstcamera' in staat is om agressie en angst te detecteren.
'Zodra een microfoon verdachte geluiden opvangt, geeft het systeem een waarschuwing aan de politiemeldkamer. De dichtstbijzijnde camera wordt geactiveerd, waarna de centralist op de meldkamer agenten naar het incident stuurt.'

Aha! De camera heeft een microfoon, die angst kan 'horen'.
Kortom: het gaat om een camera die eerst gaat 'voelen', 'ruiken' en 'horen' en daarna pas zal 'zien'.

Ik keek nog even rond in het centrum van Den Haag, in de hoop dat ergens een proefexemplaar van de angstcamera was opgehangen. Ik nam me voor 'verdachte geluiden' te maken en te 'zien' wat er daarna met me zou 'gebeuren'.

Ik stuitte in de nabijheid van de Kamergebouwen op een bord met de primitieve schildering van een camera. Het publiek werd gewaarschuwd voor camera's.
En ik merkte dat deze camera zijn werk uitstekend verrichtte. Ik liep zo snel mogelijk door.

Ik had een camera gezien die angst kan 'inboezemen'.

Al die VVD-prominenten die het doen voorkomen dat de paar duizend mensen die hier al vijf jaar (soms tien jaar!) wonen en nu niet wegmoeten een gevaar voor de samenleving vormen...
Minister Kamp noemde hen 'een ramp voor ons land'.

Ineens zag ik ex-prominent Hans Dijkstal voor me. Zou hij nog lid zijn van die club?

Vanmorgen kondigde ik op de webcam aan een gevaarlijke expeditie in Den Haag te zullen ondernemen: een rit in lijn 3, de enige overgebleven lijn van het RandstadRailnetwerk.

Alle overige lijnen van deze ultramoderne vervoerswijze, lightrail, die Den Haag, Zoetermeer en Rotterdam met elkaar gaan verbinden, werden onlangs tijdelijk opgeheven, nadat drie van de nieuwe rijtuigen waren ontspoord - twee vlogen er uit de bocht en een reed door een rood signaal, waarbij tien gewonden vielen.

Toch wilde ik, ten behoeve van een sensationele reportage voor Bieslog, me in die overgebleven lijn 3 begeven, om te testen hoe ik me zou houden in deze nieuwe vorm van railvervoer (is het een tram, trein of metro?) onder risicovolle omstandigheden.

Aangekomen met de trein, zag ik voor het station een lijn 3 staan op punt van vertrek. Ik stortte me naar binnen en begon meteen te fotograferen - ik wilde elk aspect van de dodenrit op foto vastleggen. Als ik een ontsporing van een rijtuig van binnenuit zou kunnen vastleggen, zou ik de wereldpers halen.

Door de lens viel me op hoe gewoon en tamelijk goedkoop het interieur van de nieuwe tram oogde. Was ik, in mijn zucht naar spanning en sensatie, te haastig op een gewone oude ordinaire tram gesprongen?

Bij de volgende halte stapte ik uit en twee controleurs op de halte bevestigden mijn vermoeden: ook op lijn 3 waren de nieuwe rijtuigen van het spoor gehaald.
Er is een diepgaand onderzoek aan de gang en vermoedelijk ligt de hele RandstadRail misschien wel tot het voorjaar plat.

Wordt RandstadRail, na het echec van de jaren durende aanleg van een onder water gelopen tramtunnel, een tweede molensteen rond de hals van de Haagse ooievaar?

Als we het goed begrijpen worden niet alle uitzettingen opgeschort, maar gaat minister Hirsch Ballin nu beslissen welke de schrijnende gevallen zijn die niet worden uitgezet (gezinnen met kinderen) en gaan alle andere 'gevallen' toch worden verwijderd.

Zal Wouter Bos nu een motie indienen waarin wordt aangedrongen op een algehele opschorting van uitzetting? En krijgt minister Hirsch Ballin een motie van wantrouwen aan de broek als hij die door de linkse meerderheid aangenomen motie niet uitvoert?

De politieke gekte wordt vervolgd.

Om mijn afspraak in Eindhoven na te kunnen komen, nam ik drie treinen eerder dan volgens de NS-planning nodig was.
Na een extra treinreis van 1 uur en 10 minuten wegens een omleiding, arriveerde ik exact op tijd.

Op de terugweg, tijdens een halfuur wachten in de hal van station Eindhoven, kon ik de verlokkingen van de nacht niet weerstaan.
Vanaf grote afstand probeerde een bamiblok me vanachter haar raampje te verleiden.

Het was koud, er was geen koffiezaak of restaurant open en voor het eerst in lange tijd ging de junkfoodjunk in mij door de knieën.
Voor 1 euro 20 ging het bamiblok met me mee.

Ik heb alles met haar gedaan wat je zoal met een bamiblok kunt uitvreten in de openbaarheid van een stationshal.
Halverwege heb ik haar nog even laten genieten van het uitzicht over het stationsplein en toen was het voorbij.

Er was een duistere kracht in mij losgekomen.
Wederom betrad ik de helverlichte smulinrichting en nu werd ik aangetrokken door een schreeuwerige aanbieding: bij aankoop van twee flesjes Cola zou ik een Kerstmannenmuts cadeau krijgen. Een muts van rood glanzend imitatiebont met wittte pluizige rand en een goudkleurige bel aan de punt.

Ja, ik beken! Ik heb het gedaan! Ik kan het zelf niet geloven.
Een laatste greintje zelfrespect behoedde me voor erger: ik heb de muts niet meteen opgezet.

Toen de trein ergens middenin een weiland stilhield, dacht ik: hoe de nacht ook gaat verlopen, ik heb drinken bij me en valt de stroom uit dan hou ik in ieder geval mijn hoofd warm.

Als Rita Verdonk een door de meerderheid in de Tweede Kamer gesteunde motie van afkeuring negeert en niet onmiddellijk aftreedt, geeft zij aan de Nederlandse democratie niet te erkennen.

Bij de eerstvolgende keer dat zij in de Kamer toch in het regeringsvak plaatsneemt, dient zij door de vreemdelingenpolitie uit het gebouw te worden gezet.

Eigenaardige opening van een hoofdartikel in de Volkskrant.

Denk maar niet dat vrouwen uitsluitend een dankbaar borreltafelonderwerp vormen, ze worden wel degelijk serieus genomen, gezien de groeiende stoet rapporten over hen.

Ik merk dat mijn blik op de samenleving zich aan het vernauwen is ten gevolge van mijn dagelijkse langdurige verblijf binnen de vier muren van het redactielokaal.

Ze bestaan dus nog - borreltafels waar vrouwen een dankbaar onderwerp zijn?
Ik weet het niet, want ik heb in lange tijd niet aan een borreltafel aangezeten.
Ik zie nog wel veel ronde, 'borrelachtige' tafels op tv voorbijkomen, maar de noodzakelijke rekwisieten - borrels en borrelnootjes - ontbreken daar nu.

Ik vermoed dat de schrijver van het hoofdredactioneel artikel uitgaat van de klassieke borreltafel - mannen aan een met bierglazen en jeneverkelkjes beladen cafétafel, die urenlang zitten te smiespelen en vet te lachen over vrouwen, waarbij de ene gore na de andere smerige mop over de borreltafel gaat.

Of, wacht 's even...
Heb ik een ontwikkeling gemist en bestaan er nu borreltafels waaraan vrouwen over vrouwen praten? Meer roddel - dan borreltafels?

Ik ga het Nak de Weert Instituut vragen een onderzoek te doen en een rapport op te stellen over De Borreltafel in Nederland.

En ik moet er nodig 's uit.

Nee, ik heb ook geen moeite met opstaan.
En ik heb er godzijdank niet zo'n licht-komische sta-op-fauteuil met bedienstang aan de zijkant bij nodig.

'Eén druk op de knop en de fauteuil helpt u bij het opstaan! Uw knieën, gewrichten en rug worden hiermee ontlast.'
Is zo'n fauteuil nou juist niet een hulpje op weg naar het einde?
Door de benen te ontlasten, verslappen de spieren en zal het opstaan steeds moeilijker gaan.

In de volgende fase lig je in een bed met net zo'n stang aan de zijkant, waarmee je het bovenlichaam omhoog kan laten buigen om te kunnen eten of tv te kijken.

En de laatste hulpstang in je leven hoef je niet zelf te bedienen: die is bevestigd aan het liftje waarmee de uitvaartemployee jouw kist in het graf laat zakken.

Nu is het wel zo dat ik er nodig wat aan moet doen om niet in de sta-op-fauteuil te geraken.
Meer lopen! Ja, ik denk er zelfs over superschoenen aan te schaffen en weer 's hard te gaan lopen.
Hard? Nou ja, een beetje voortsukkelen in een ver, afgelegen bos, waar je in dat halfuurtje niet de kans loopt iemand tegen te komen.

Maar het is zo moeilijk beginnen! Je hebt je loopschoenen en je trainingspak aan, maar kom nou 's overeind!

Ik zoek een betaalbare schietstoel.

De eerste signalen doen vermoeden dat in deze decembermaand onder de makers van sfeerreportages en kerst- en eindejaarsbijlagen veel verborgen creatieve armoede bestaat.
(Mooi onderwerp voor een sfeerrijke kerstreportage!)

'Het mooie weer van de laatste dagen is funest voor de drabfotografie - het moet gauw weer gaan regenen, anders droogt de drab op en verliest ze haar schoonheid', zegt een bezorgde Driek, die zojuist een nieuwe fotocollectie op de redactie is komen brengen.

• Drab moet altijd nat zijn?

'Uiteraard, anders is het geen drab. Natte drab - dat zeg je niet. Drab is per definitie nat.'

• De meeste van je foto's laten natuurlijke drab zien - de herfst is nadrukkelijk aanwezig.

'Met vaak ook een menselijk element. Geplette drab - drab van bladeren met sporen van autobanden - geeft de mooiste patronen.'

• Geabstraheerde drab.

'Abstracte drab geeft mij de meeste voldoening. Dat je soms niet meer ziet uit welke componenten de drab is opgebouwd.
Daarom laat ik ook drab van niet-natuurlijke oorsprong toe. Een tot drab gereden stuk papier, of een plastic zak is dan ook ineens heel bruikbaar.'

• Sorry, dat ik dan toch even doorga op het niet-abstracte: lijkt het erop dat je ook hondenuitwerpselen hebt gefotografeerd?

'Jammer dat je ze herkent. Het antwoord is dus ja, maar het moeten drabbige drollen zijn. Ik wil niet alleen mooie drab fotograferen. Drab kan ook schokken, je met de neus op de feiten drukken.
Als je maar niet denkt dat mijn drabbige drollen als aanklacht zijn bedoeld. Zo van: 'O, wat schandelijk, die vieze hondenpoep op straat.' Mijn drollendrab is rauw, smerig, confronterend - zoals het leven soms kan zijn.'

• Je bent nog niet klaar met de drab?

• Ik heb nu ongeveer zevenhonderd drabfoto's. Zolang er drab ligt ga ik door. Kijk, als het mooie weer doorzet, kunnen de gemeentereinigers weer met hun bladblazers aan de slag en dat is het einde van de drab.

(Drieks drab-art komt het beste tot zijn recht door op de foto's te klikken en daarna op het kruisje in de rechterbenedenhoek van het fotovenster.)

En daar is'ie weer: onze onderzoeker dr. Nak de Weert.
Vanmorgen was hij nog met de eindejaarslijstjes in de weer en vanmiddag presenteerde hij zijn nieuwste politieke peiling met de titel - Hoe zou de Tweede Kamer eruitzien als er vandaag verkiezingen werden gehouden?

• Maar meneer De Weert, we hebben goddank het verkiezingskabaal net achter de rug en u komt nu alweer met een nieuwe peiling?

'Mijn spijtoptantenpeiling, jazeker. Ik weet niet op welke partij u 22 november hebt gestemd, mijn vraag is: hebt u spijt van uw keuze?

• Eh... een beetje wel. Als ik het over mocht doen, ja, dan...

'...koos u iets anders. Dat bedoel ik nu: naar schatting 1.3 miljoen kiezers blijken spijt te hebben van hun stem. De politieke spijtoptanten. Die dachten dat de door hen gekozen partij op 23 november hun plannen meteen zouden uitvoeren en er een heel andere wind in Nederland zou gaan waaien. En wat zien ze nu, weken later? Drie fractieleiders die elke avond wat vaags mompelen in de hen voorgehouden microfoons en camera's bij het verlaten van het gebouw waarin ze de formatie hebben besproken.'

• Maar dat in Nederland compromissen moeten worden gesloten om een regering te kunnen vormen, dat weet toch iedereen?

'Dat zou je denken. Maar een heleboel kiezers weten dat niet, of vergeten het in de opwinding van de verkiezingsstrijd.
Een voorbeeld: de meeste kiezers op de Partij van de Vrijheid zagen een juichende Geert Wilders als grote winnaar uit de bus komen. Die dachten echt dat de volgende morgen alle buitenlanders het land uit zouden worden gedonderd.
Maar wat gebeurt er? De demissionaire regering heeft het uitzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers zelfs even stopgezet. En Geert Wilders is in geen velden of wegen te bekennen.
Uit mijn spijtoptantenonderzoek blijkt dat als er vandaag verkiezingen zouden zijn gehouden, Geert Wilders nog slechts drie zetels overhoudt!'

• En hoe komen de andere partijen er in uw onderzoek vanaf?

'De VVD staat vandaag op 15 zetels. De Partij voor de Dieren is, na het Tweede Kamerdebat over het onverdoofd castreren van varkens, de VVD zelfs met drie zetels voorbij gestreefd en komt op 18 zetels.
In mijn peiling telt de PvdA-aanhang het grootste percentage spijtoptanten en zakt nog dieper, naar 16 zetels. De meeste PvdA-kiezers hoopten dat de door hen gehate Balkenende als premier zou worden vervangen door de aanbeden Bos.
En wat zien ze nu? Wouter lijkt wel verliefd op Jan Peter. Zijn oogjes beginnen te stralen als hij vertelt hoe goed het gesprek weer was geweest dat hij die dag met Jan Peter heeft gevoerd. Insiders zeggen dat ze zelfs een duo-premierschap overwegen - elke veertien dagen mag een van hen om beurten in het Torentje zitten.'

• En hoe brengt de SP het er vanaf?

'Opmerkelijk: geen enkele kiezer heeft spijt. Maar dat is niet verwonderlijk. Jan Marijnissen heeft tot op heden geen enkele avance gemaakt en blijft zeggen dat 'de verschillen groot zijn'. Maar wacht maar: mocht hij ooit, samen met Bos en Balkenende, de informatiebespreking verlaten en breed lachend verklaren dat ze 'heel veel vertrouwen in elkaar hebben', dan zou het aantal SP-spijtoptanten wel eens een record kunnen gaan breken.'

• Maar wat voor zin heeft uw spijtoptantenonderzoek als er nog lang geen verkiezingen in aantocht zijn?

'Ja, dat denkt u. Ik voorspel dat de verkiezingsuitslag van 22 november na maandenlange besprekingen geen enkele werkbare regeringscombinatie zal opleveren en dat medio maart 2007 nieuwe verkiezingen dienen te worden uitgeschreven.
Nou, dan zit ik goed: op 8 december 2006, had ik de eerste nieuwe peiling al klaar. En op het lijstje van 'beste onderzoekers 2007' zou ik wel 's in de top tien terecht kunnen komen!'

Bill Clinton liet in zijn Soestdijkspeech terloops de naam NABUUR vallen, maar het onderwerp ging kopje onder in de klimaatverandering.

Toch heeft het door Bieslog gesteunde internetproject NABUUR extra aandacht verdiend: grondlegger Siegfried Woldhek vormde een belangrijke schakel in de totstandkoming van het contact tussen de Clinton Foundation en de Nationale Postcode Loterij.

'Er zullen dit jaar meer lijstjes van het jaar verschijnen dan in voorgaande jaren.
Vooral het aantal lijstjes met 'Nederlanders van het jaar' stijgt explosief en die zijn dit jaar langer dan ooit', zegt lijstjesonderzoeker Nak de Weert van het gelijknamige instituut.

'Toch doet zich bij dit laatste type lijstjes iets merkwaardigs voor. Terwijl de lijstjes met bekende Nederlanders van het jaar langer zijn, groeien ook de lijstjes met Nederlanders die het nieuws niet haalden als kool. Daar klopt iets niet.'

'Helaas ontbreekt tijd voor grondig onderzoek naar dit verschijnsel. In de eerste uren van het nieuwe jaar zijn de lijstjes van het vorige jaar alweer vergeten.'

Op het lijstje met 'onderzoekers van het jaar' is Nak de Weert, in vergelijking met het lijstje van vorig jaar, 374 plaatsen gestegen en hij staat nu op nummer 266.
Van harte gefeliciteerd!

Voor de pers wordt weggebonjourd en de deuren sluiten, krijgen we nog even een beeld van de kamer van de informateur.

Naar verluidt verlopen de onderhandelingen moeizaam. Ja, vind je het gek?

Drie mannen zitten aan een ronde tafel die plaats biedt aan het voltallige kader van een middelgroot bedrijf (dertig mannen en vrouwen).

Tussen de informateur en zijn gesprekspartners gapen afstanden van bijna drie meter.

Aan de afwezigheid van microfoons te zien, wordt geen gebruik gemaakt van zaalversterking.
De drie vergaderen dus door elkaar met volle kracht te beschreeuwen, waarbij veel van hun woorden verloren zullen gaan in de echo's die tegen de wanden van de grote lege kamer terugkaatsen.

Nee, dat wordt niks.

Gisteravond gezien op Kijkduin (bij Den Haag).

Voor wie niet genoeg heeft aan duin, lucht, strand en zee is een vijfde kijkervaring toegevoegd.
Op de duinreep langs de boulevard liggen honderd bollen, die langzaam van kleur verschieten.

Wil je ergens in Nederland stipt op tijd een afspraak nakomen en je kiest voor openbaar vervoer, plan dan via spoorboekje of internet eerst de ideale treinroute en neem vervolgens altijd TWEE TREINEN EERDER.

Vanaf zondag is het raadzaam DRIE treinen eerder te programmeren.

• Gemeenten zwichten voor druk Remkes

DEN HAAG - Elf opstandige gemeenten in Twente hebben toegezegd dat zij per direct weer zullen meewerken aan de uitzetting van asielzoekers die langer dan vijf jaar in Nederland verblijven. Zij zwichten daarmee voor een vermaning van minister Johan Remkes van Binnenlandse Zaken.
()
Minister Remkes liet de Tweede Kamer dinsdag in heldere bewoordingen weten dat een dergelijke actie niet door de beugel kan. ,,Aan dit soort signalen bestaat volstrekt geen behoefte. Ook niet als ze afkomstig zijn uit de vrije republiek Twente. Dit land wordt niet geregeerd per motie.'' -

We nemen aan dat de politieagenten die op beide Kerstdagen mensen uit hun huizen moeten halen een extra bonus krijgen uitbetaald.

Een eerste vroege ochtendpeiling van het dr. Nak de Weert Instituut wijst uit dat de eerste plaats van de lijst met te ruilen Sinterklaascadeaus wordt ingenomen door de draadloze muis.

'Ik sta zelf ook verbaasd van dit resultaat, omdat sinds jaar en dag de stropdas en de shawl ex aequo op de eerste plaats stonden', aldus onderzoeker De Weert. 'Maar het klopt weer wel als ik mijn eigen Sinterklaascadeaus overzie. Ikzelf kreeg een draadloze muis die vanmorgen niet op mijn computer bleek te werken.
Ook ik moet vanmiddag terug naar de winkel. Tenminste: als Sinterklaas het bonnetje nog weet terug te vinden...'

Heeft het volgende bericht voldoende aandacht gekregen?

'ENSCHEDE (ANP) - De politie Twente verleent voorlopig geen assistentie bij acties die te maken hebben met het uitzetten van asielzoekers die langer dan vijf jaar in Nederland zijn. Dit liet een woordvoerder van burgemeester Peter den Oudsten van Enschede, de korpsbeheerder, zondag weten.

Het besluit is genomen op verzoek van elf Twentse burgemeesters, onder wie Den Oudsten. Volgens de politiewoordvoerder willen zij hiermee een signaal afgeven ten aanzien van een generaal pardon.'

Zouden de elf Twentse burgemeesters/korpsbeheerders het initiatief willen nemen tot een nationale actie onder hun ambtgenoten?
Met als resultaat dat de politie in het gehele land geen assistentie meer verleent bij uitzetting?

Een actie van burgemeesterlijke ongehoorzaamheid.

Jan Peter, opgelet!
Een meerderheid in de Tweede Kamer en een meerderheid van de bevolking zou graag zien, dat het uitzettingsbeleid MET ONMIDDELLIJKE INGANG wordt stopgezet.
En dat heb je maar uit te voeren, ja?
Geen juridische probleempjes opwerpen en met die doorgedraaide, gek geworden VVD heb je vanaf nu niets meer te maken.

Anders wordt het wel buitengewoon schijnheilig als je op Eerste Kerstdag in jouw kerk gaat zitten luisteren naar dat verhaal over hen voor wie geen plaats was in de herberg.

Vanmorgen een fijne stapel kerstfolders in de bus gevonden.

Een zorgvuldige prijsvergelijking levert voordeel in deze dure maand.

De lantaarn van Praxis is in vergelijking met vorig jaar (?)
1 euro in prijs verlaagd.
Bij Blokker noemen ze de lantaarn een kroonluchter en is'ie maar liefst 7 euro in prijs gezakt.

De lantaarn is alleen bestemd voor buitengebruik, de kroonluchter voor binnen en buiten.

Ik vraag aan Sinterklaas vijf kroonluchters voor de Kerst.

We stonden af te wassen toen Jacqueline zei: 'Moet je 's naar buiten kijken... die maan! Dat is toch niet goed?'
'Hoe bedoel je, niet goed?', vroeg ik.
'Nou, die schijnt toch veel te fel?', zei Jacqueline en ik voelde echte ongerustheid.
'Niks aan de hand,' zei ik, 'de maan is bijna rond, morgen is het volle maan, toevallig op Sinterklaas. Leuk, toch?'
'Nou, zo fel heb ik de maan nog niet gezien,' ging Jacqueline door, 'dat heeft vast ook met de klimaatverandering te maken. Op Sinterklaasavond 2030 zingen we: Zie de zon schijnt door de bomen. Wedden?'

Ik deed net of ik dacht dat ze een grapje maakte, dus ik lachte iets te hard en onecht. In de hoop dat ze niet meende wat ze zei.
Ze trekt zich slecht nieuws zo aan. Ik maak me zorgen over haar geestelijke klimaatverandering.

Evert

1.

• Met Juul.
• Ha, Juul, met Etta. Hoi. Zeg, even over morgen. Heb jij je surprise al klaar?
• Ja, mèt gedicht. Goed, hè? Zo vroeg ben ik nog nooit geweest.
• Goed zeg. Maar nou is er iets vervelends: Gerard is z'n lootje kwijt. We hebben het hele huis omgekeerd - geen lootje.
• Jee. Dus één van ons tienen krijgt geen surprise.
• En geen gedicht en geen cadeau.
• Nou ja. We zijn met volwassenen onder elkaar... dat moet die ene die niks krijgt toch wel kunnen hebben?
• Denk je? Gerard zit er zelf vreselijk mee in z'n maag.
• Ach joh, wat geeft 't. We deden toch voor de lol maar weer 's aan Sinterklaas?

2.

• Met Juul.
• Hoi Juul, met Etta weer. Zeg, ik hoor net van Miranda dat ook Joris z'n lootje kwijt is. Nou ja, Miranda heeft het wel gevonden, maar er stond niks op - het zat in de borstzak van zijn overhemd en het is mee de was ingegaan.
• Je meent 't. En dat is niet alles: Odette belde net dat ook Cees z'n lootje kwijt is. Hij had bij het trekken van de lootjes de naam gelezen en het lootje meteen weggegooid. Maar nou kan hij zich de naam niet meer herinneren.
• Kortom: morgen krijgen drie van de tien aanwezigen geen cadeautje met gedicht plus surprise.
• Goh, dat is behoorlijk lullig.
• Ja en daarom dachten Gerard en ik: als we nou 's besluiten dat we geen surprises doen. Als er nou kleine kinderen bij waren...
• En wel cadeaus dus?
• Nou... drie van ons krijgen dan dus geen cadeau. Maar als we de cadeaus ook weg zouden laten, krijgen we geen pijnlijke toestanden.
• Mooie boel! Dat is toch wel bijzonder kwalijk voor degenen die wel een cadeau en een surprise klaar hebben? Al hun moeite en gezwoeg voor niks.
• Dat valt wel mee, hoor. Ik heb ook al even met de anderen gebeld: die waren ook nog niet klaar, dus ze vonden het allemaal een prima idee. Geen gedichten, cadeaus en surprises, maar gewoon gezellig bij elkaar komen...
• Het komt er dus op neer dat ik de enige ben die een cadeau met surprise en gedicht klaar heeft.
• In feite wel. Voor één - jij dus - is het vervelend, in plaats van dat er drie met sippe gezichten zitten. We moeten volgend jaar misschien wat later lootjes trekken, niet twee maanden van tevoren. Nou, dan ben jij nu al klaar voor volgend jaar, moet je maar denken.
• O ja? En wie zegt dat ik dan weer Gerard trek?
• O, jij had Gerard? Eh... ja, dat is heel erg klote. Weet je wat? Ik zeg tegen Gerard dat'ie voor jou voor een cadeau met surprise en gedicht moet zorgen en dan zijn jullie de twee enigen die elkaar wat geven. Symbolisch als het ware. Krijgt de avond toch nog iets Sinterklazerigs.

3.

• Met Juul.
• Dag Juul, met Gerard. Zeg, ik hoor net van Etta dat ik iets voor jou moet kopen. Heb jij misschien een verlanglijstje?

Graag lees ik in de krant de rubriek met tv-tips. Welke gasten scharen zich vanavond rond de talkshowtafels?

En heel vaak denk ik: 'Nee!!! Die wil ik niet zien! Gelukkig, ik heb vanavond tv-vrij.'
Want van de meeste gasten weet ik uit de krant al waarom ze er zitten en wat ze gaan zeggen.

Tip voor talkshowmakers:
laat alle vooraankondigingen en spotjes achterwege.
Zo hou je tenminste de eerste twee minuten van het programma nog enigszins spannend.

Een elders al veel doorgegeven link, maar als je hem nog niet hebt gezien, lijkt hij me passend voor deze zondag.

In de Italiaanse stad Varallo Sesia is in de kerk van de Santa Maria delle Grazie een fresco uit de zestiende eeuw te zien, geschilderd door Gaudenzio Ferrari.
In 21 stadia is het leven van Jezus verbeeld.

Van dit immense schilderij (elf bij tien meter) zijn 1145 foto's genomen, die digitaal weer aan elkaar werden gezet tot een 8,6 gigapixel grote foto.

En nu is het mogelijk haast oneindig op dit fresco in te zoomen.
Tot de penseelstreken van de meester zichtbaar worden.

(Waarschuwing: je moet even door een verschrikkelijk muziekje heen - klik snel onder het totaal voor toegang tot de pagina!)

In de loop der jaren bleef de naam Earl Bostic voor mij, om sentimentele redenen, verbonden met dat ene nummer, de megahit Flamingo.
De saxofonist scheurde hierna nog 17 LP's vol met dezelfde, wel lekkere, maar toch tamelijk primitieve dansmuziek, waarvan er miljoenen werden verkocht. Ik kocht er niet één.

Toch kwam ik nog regelmatig zijn naam tegen. Grootheden uit de jazzmuziek roemden Earl Bostic als fabelachtig muzikant en wegbereider.
Art Blakey zei bijvoorbeeld: "Nobody knew more about the saxophone than Bostic, I mean technically, and that includes Bird."
Bostic vergelijken met Parker? Daar zou je bij het horen van Flamingo toch niet aan denken?

Later las ik dat kanonnen als John Coltrane, Benny Golson, Blue Mitchell, Stanley Turrentine, Teddy Edwards e.a. hun carrière waren begonnen in het dansorkest van Earl Bostic.
Van John Coltrane werd gezegd dat hij van Bostic de belangrijkste invloed had ondergaan. Ook Eric Dolphy zou schatplichtig zijn aan Bostic.

Interessant, maar bijna niet te geloven.

Van de week kreeg ik het bewijs van zijn grootheid in handen - een CD waarop Earl Bostic 'echte jazz' speelt.
De enige plaatsessie (augustus 1963) waarbij hij niet werd gedreven door commerciële platenbazen die zijn repertoire bepaalden (zoals hij zelf zei).
Met Groove Holmes (orgel), Joe Pass (gitaar) en Shelley Mann (drums) mocht Earl Bostic nu eindelijk eens laten horen waartoe hij in staat was. De LP heette dan ook Jazz As I Feel It.

Allemachtig! Wat speelde Earl Bostic goed op de altsax. Hij was hier vijftig jaar en hij werd geplaagd door ernstige hartklachten. Maar wat een energie en bravoure! En ik begreep op slag waarom John Coltrane en Eric Dolphy met hem in verband werden gebracht.

Meer, meer!

Helaas, het mocht niet zo zijn.
Op een avond in 1965 kreeg hij, tijdens een optreden met zijn dansorkest in een hotel, een fatale hartaanval.

(De hoofdredacteur leest onderstaande tekst vanavond voor in het radioprogramma Duizend Woorden - Concertzender, 21.00-22.00 uur.
Het zijn bewerkingen van stukjes die twee jaar geleden op Bieslog zijn verschenen.
Ik plaats ze hier nog een keer - met muziek - omdat morgen een tweede deel zal volgen.)

Het klasseavondgevoel (1)

Vanmiddag werd ik overvallen door een tintelend gevoel uit een ver verleden. Ik dacht: vrijdag - wat zou ik vanavond graag naar een klasseavond willen fietsen!
De opwinding die aan de klasseavond voorafging, sloeg even door me heen.
Maar tegelijkertijd wist ik ook weer dat de emotionele roes waarin zo'n klasseavond verliep en vooral in de spannende periode na afloop - wie brengt wie naar huis? - nooit werd ontladen.
Ik bracht niemand naar huis en kwam altijd teleurgesteld thuis. Er was 'niets gebeurd'. Ik had niet gedanst. Weer niet gedurfd. Een meisje vragen, haar vasthouden en dansend leiden, nee, daar was ik nog lang niet aan toe.

Maar ik had niet zielig aan de kant gezeten. Sterker: ik zorgde ervoor op een klasseavond ieders aandacht te trekken. Want ik had me voor aanvang al naast de pick-up opgesteld en ik wisselde de platen.

'Deze nóg een keer', riep een vriend die het wel meezat en met een meisje had geschuifeld. Ze keken naar me met verhitte, tegen elkaar geklitte hoofden.
Ik honoreerde hun wens, wisselde de 78-toerenplaat niet voor een ander en zette het nummer nog een keer op. Licht gevoel van macht. Zij schuifelden - ik maakte het mogelijk.

Ik vraag me af of ik op de leeftijd die ik nu heb, alsnog DJ kan worden.
Ik zou wel 's willen weten hoe het voelt als vijfduizend mensen dansen op mijn platen.

Het klasseavondgevoel (2)

De eerste klasseavond van de eerste klas middelbare school werd gehouden in het bovenzaaltje van een café.
Een echt café! Wij, keurige dertienjarigen, hadden nog nooit een café van binnen gezien.
Een vader van één van de jongens was de eigenaar en had het bovenzaaltje ter beschikking gesteld.

Op van de zenuwen kwamen enkele jongens, waaronder ik, een uur voor aanvang bij elkaar om nog wat danspassen te oefenen. Ik mocht van mijn ouders niet op dure dansles en ik moest de Engelse Wals dus nog leren.
Vriend Marius had drie danslessen achter de rug en hij leerde ons, dat je door een beetje te smokkelen, met de passen van de Quickstep best een Engelse Wals kon uitvoeren. Als je maar niet op de meisjesvoeten trapte.

Toen alle klasgenoten met veel zenuwachtig gegiechel de trap naar het zaaltje hadden beklommen, kon de klasseavond beginnen. Voordat we gingen dansen -dat hoorde zo - deden we spelletjes.

In 2006 is het bijna niet meer te begrijpen, maar weet u welk spelletje we op die eerste klasseavond in 1952 speelden?
Pluisje blazen!
Hoe het verliep weet ik niet meer precies, maar we hielden een laken vast en bliezen een watje naar elkaar.
En daarna deden we stoelendans!
Ik geloof dat de winnaar een meisje mocht zoenen - éénmaal, op de wang.

We waren net met dansen begonnen, de grote zaallichten waren uit, de sfeerlampjes aan de wanden gloeiden, ik had mijn plaats bij de pick-up ingenomen, toen er iets gebeurde waardoor ik die eerste klasseavond levenslang onthouden heb.

Middenin een nummer floepten de schelle plafond-tl-balken aan en er stonden twee mannen in het midden van het zaaltje. Van schrik rukte ik de pickuparm met een akelig krassend geluid over de plaat.
Het kan zijn dat mijn geheugen hier doorslaat, maar volgens mij hadden de mannen lange regenjassen aan en gleufhoeden op.

Politie!
De mannen keken eens rond, maar konden aan het clubje angstige schoolkinderen niets verdachts of onoorbaars ontdekken. Alles in orde. Bij het weggaan draaiden ze de zaallichten weer uit.

Vermoedelijk was het - denk ik nu - een routinecontrole waaraan alle feestzalen periodiek werden onderworpen.
Maar wij praatten er weken later nog over na. Op onze klasseavond had de politie een inval gedaan!

Na het incident dansten we verder. Iets woester misschien. En ik moest één nummer vele malen opnieuw draaien. We kregen geen genoeg van die wilde saxofoon. Hier en daar werden voorzichtige jivepogingen gedaan - jongens en meisjes die los om elkaar heen draaiden en de Engelse Wals tot een ouden-van-dagendansje degradeerden.

Wie was die scheursaxofonist?
Earl Bostic speelde zijn grote Rhythm & Blues-hit Flamingo. Het was onze eerste kennismaking met zwarte muziek.

Eerst pluisje blazen en daarna dansen op Earl Bostic. Het grote leven was begonnen.

Zijn lijfrente was een aflopende zaak.