(De hoofdredacteur leest onderstaande tekst vanavond voor in het radioprogramma Duizend Woorden - Concertzender, 21.00-22.00 uur.
Het zijn bewerkingen van stukjes die twee jaar geleden op Bieslog zijn verschenen.
Ik plaats ze hier nog een keer - met muziek - omdat morgen een tweede deel zal volgen.)

Het klasseavondgevoel (1)

Vanmiddag werd ik overvallen door een tintelend gevoel uit een ver verleden. Ik dacht: vrijdag - wat zou ik vanavond graag naar een klasseavond willen fietsen!
De opwinding die aan de klasseavond voorafging, sloeg even door me heen.
Maar tegelijkertijd wist ik ook weer dat de emotionele roes waarin zo'n klasseavond verliep en vooral in de spannende periode na afloop - wie brengt wie naar huis? - nooit werd ontladen.
Ik bracht niemand naar huis en kwam altijd teleurgesteld thuis. Er was 'niets gebeurd'. Ik had niet gedanst. Weer niet gedurfd. Een meisje vragen, haar vasthouden en dansend leiden, nee, daar was ik nog lang niet aan toe.

Maar ik had niet zielig aan de kant gezeten. Sterker: ik zorgde ervoor op een klasseavond ieders aandacht te trekken. Want ik had me voor aanvang al naast de pick-up opgesteld en ik wisselde de platen.

'Deze nóg een keer', riep een vriend die het wel meezat en met een meisje had geschuifeld. Ze keken naar me met verhitte, tegen elkaar geklitte hoofden.
Ik honoreerde hun wens, wisselde de 78-toerenplaat niet voor een ander en zette het nummer nog een keer op. Licht gevoel van macht. Zij schuifelden - ik maakte het mogelijk.

Ik vraag me af of ik op de leeftijd die ik nu heb, alsnog DJ kan worden.
Ik zou wel 's willen weten hoe het voelt als vijfduizend mensen dansen op mijn platen.

Het klasseavondgevoel (2)

De eerste klasseavond van de eerste klas middelbare school werd gehouden in het bovenzaaltje van een café.
Een echt café! Wij, keurige dertienjarigen, hadden nog nooit een café van binnen gezien.
Een vader van één van de jongens was de eigenaar en had het bovenzaaltje ter beschikking gesteld.

Op van de zenuwen kwamen enkele jongens, waaronder ik, een uur voor aanvang bij elkaar om nog wat danspassen te oefenen. Ik mocht van mijn ouders niet op dure dansles en ik moest de Engelse Wals dus nog leren.
Vriend Marius had drie danslessen achter de rug en hij leerde ons, dat je door een beetje te smokkelen, met de passen van de Quickstep best een Engelse Wals kon uitvoeren. Als je maar niet op de meisjesvoeten trapte.

Toen alle klasgenoten met veel zenuwachtig gegiechel de trap naar het zaaltje hadden beklommen, kon de klasseavond beginnen. Voordat we gingen dansen -dat hoorde zo - deden we spelletjes.

In 2006 is het bijna niet meer te begrijpen, maar weet u welk spelletje we op die eerste klasseavond in 1952 speelden?
Pluisje blazen!
Hoe het verliep weet ik niet meer precies, maar we hielden een laken vast en bliezen een watje naar elkaar.
En daarna deden we stoelendans!
Ik geloof dat de winnaar een meisje mocht zoenen - éénmaal, op de wang.

We waren net met dansen begonnen, de grote zaallichten waren uit, de sfeerlampjes aan de wanden gloeiden, ik had mijn plaats bij de pick-up ingenomen, toen er iets gebeurde waardoor ik die eerste klasseavond levenslang onthouden heb.

Middenin een nummer floepten de schelle plafond-tl-balken aan en er stonden twee mannen in het midden van het zaaltje. Van schrik rukte ik de pickuparm met een akelig krassend geluid over de plaat.
Het kan zijn dat mijn geheugen hier doorslaat, maar volgens mij hadden de mannen lange regenjassen aan en gleufhoeden op.

Politie!
De mannen keken eens rond, maar konden aan het clubje angstige schoolkinderen niets verdachts of onoorbaars ontdekken. Alles in orde. Bij het weggaan draaiden ze de zaallichten weer uit.

Vermoedelijk was het - denk ik nu - een routinecontrole waaraan alle feestzalen periodiek werden onderworpen.
Maar wij praatten er weken later nog over na. Op onze klasseavond had de politie een inval gedaan!

Na het incident dansten we verder. Iets woester misschien. En ik moest één nummer vele malen opnieuw draaien. We kregen geen genoeg van die wilde saxofoon. Hier en daar werden voorzichtige jivepogingen gedaan - jongens en meisjes die los om elkaar heen draaiden en de Engelse Wals tot een ouden-van-dagendansje degradeerden.

Wie was die scheursaxofonist?
Earl Bostic speelde zijn grote Rhythm & Blues-hit Flamingo. Het was onze eerste kennismaking met zwarte muziek.

Eerst pluisje blazen en daarna dansen op Earl Bostic. Het grote leven was begonnen.