Hoi lui,

Dit is Driek, even terug in zijn oude rol van Gadgetfreak.
Want vandaag viel'ie me pas op.

Ik zat in het Oosterdieppark op een bank in het rozenprieel - het ruikt daar of je in een parfumfabriek zit - en toen zag ik de ene na de andere hondenuitlater langskomen en allemaal waren ze gewapend met een zweep.

Tenminste dat dacht ik dat het was.
En ik zat me al op te winden in de trant van noumoethettochnietgekkerwordengaanzed’ragressienouookalafreagerenopdehonden, toen ik zag wat ze met die zweep uitspookten.
Het is een ballenzwieper.

Een plastic stok met aan het uiteinde een kopje, zeg maar, dat een bal kan vastklemmen.
Als baasje de stok met bal van achter zijn hoofd naar voren zwiept, laat de bal los en vliegt een klere eind weg - ik schat zeker wel tweehonderd meter.
Hond, blij verrast, sprint erachteraan, haalt bal en legt hem weer aan voeten van baasje.
Die grijpt de bal met de stok en zwiept opnieuw.

Dat is het dus. Lekker gooien met de bal zonder te hoeven bukken of met je arm te maaien.

Jullie kennen ‘m waarschijnlijk allang - hij viel me vandaag pas op. En ik zag er gelijk wel vijftien.
Ik heb het gevraagd in een dierenwinkel en hij heet Chuckit en hij is niet aan te slepen.
Het is weer ‘s zo’n gadget waar ik razend jaloers van word.
Jaloers op de man die de Chuckit heeft bedacht. Een wereldnummer.
Als-ie z’n vondst goed heeft weten te beschermen, is Mister Chuckit nu al multimiljardair.

Zou je twee mensen, met allebei een Chuckit, een bal naar elkaar kunnen laten zwiepen?
Als de een zwiept, moet de ander de bal opvangen in dat kleine kopje.
Chuckitkampioenschappen? Olympische sport?
Vergeet het.
Zie je, dat is het - ik bedenk tweedehandstoepassingen op de vondst van een ander.

Wanneer lanceer ik nou ‘s een Drieckit?
Nog geen idee wat je ermee moet of doen kan, maar ooit...

Dag,
jullie Driek

Voor de goede orde:
de nieuwe plannen van de regering pakken niet alleen desastreus uit voor de NPS.
Die wordt weliswaar rechtstreeks met opheffing bedreigd, ook de andere netpartners moeten een afbraakscenario gaan volgen.
Gezamenlijk gemaakte programma's (o.a. Buitenhof en Andere Tijden) gaan verdwijnen.

De VPRO wordt gekortwiekt - de overheid schrijft de wijze en inhoud van de programmering voor (verplichte, op de achterban gerichte 'kleuring'), waardoor de verzuiling uit de jaren vijftig wordt heringevoerd (ledenwerving!).

Maar de VPRO moet ook met andere omroepen gaan concurreren en commercieel opereren als ze kunst- en cultuurprogramma's wil blijven maken.
Onmogelijke plannen.

Er staat veel op het spel, dames en heren politici.

'Ik schei ermee uit. 't Is mooi geweest, er zijn leukere dingen in het leven om over te schrijven.
Als mijn verhaal heeft mogen bijdragen aan het besef dat een betere dienstverlening geen kwestie is van meer of minder regels, of van heilloze marktwerking, maar van de urgentie van een andere manier van denken en doen, dan ben ik blij dat ik dit publieke avontuur ben aangegaan.'

Clara Legéne heeft haar site Claars Notes afgesloten - het dagboek over haar contacten met het UWV en de reïntegratie-instanties, het openbaar maken van haar verbijsterende relaas en wat er daarna gebeurde.
Claars Notes, het UWV-monument ter nagedachtenis van Franz Kafka blijft op internet staan.

Vorige week besloot het kabinet dat de naturalisatie van nieuwe Nederlanders voortaan gepaard dient te gaan met een plechtige ceremonie, waarbij geadviseerd wordt het Wilhelmus te zingen.
Of iedere nieuwkomer het volkslied solo moet zingen, of dat een koortje mag worden gevormd, heb ik even gemist.

In de gemeente Juttepeer doen ze het al vijf jaar als volgt: burgemeester Sterappel houdt een toespraakje op het Gemeentehuis, waarin hij wijst op rechten en plichten, waarna de nieuwe staatsburgers gezamenlijk het Wilhelmus aanheffen.

Vanmiddag was het weer zover. Negen tot Nederlander genaturaliseerde ex-buitenlanders zongen het Wilhelmus, waarbij eens te meer bleek hoe groot het succes van een inburgeringscursus kan zijn: de opname die we laten horen, klinkt door en door Nederlands!

Wie mag zich veteraan noemen?
De veteranendagsite geeft deze definitie:

'Het ministerie van Defensie verstaat onder veteraan: alle gewezen militairen met de Nederlandse nationaliteit die het Koninkrijk hebben gediend in oorlogsomstandigheden of daarmee overeenkomende situaties, inclusief vredesmissies in internationaal verband.'

Mijn eerdere veronderstelling is dus juist: ook gewezen militairen die het Koninkrijk hebben gediend tijdens de Koude Oorlog hebben recht op de veteranenmedaille.

Kortom: iedereen die (verplicht!) in militaire dienst heeft gezeten - anderhalf of twee jaar van zijn leven heeft gegeven ter bescherming van ons land - mag vandaag de medaille dragen.

Hiernaast vindt u het voorbeeld - in een halfuurtje plakken, knippen en kleuren valt er een goed lijkende kartonnen replica te vervaardigen.

Draag 'm met ere, ouwe stompers!

Het grote voordeel van het schrijven van een column op internet is, dat de columnist geen enkele rekening hoeft te houden met de lengte van zijn stukje.
Als hij een onderwerp in twee zinnen kan behandelen, is dat vaak net zo effectief als in een éénkolommer ter lengte van een hele pagina.

Maar de krantencolumnist is gebonden aan zijn contractueel overeengekomen hoeveelheid van 250, 500 of 750 woorden. Je kunt in een krantencolumn precies het punt aanwijzen waarop de schrijver klaar is met zijn onderwerp, maar, helaas, nog tien zinnen moet doorzwoegen naar het verlossende einde.

Zo is Trouwcolumnist Ephimenco op de helft van zijn column van vandaag, klaar met het wassen van mijn oren.
Om zijn column vol te krijgen, gaat hij vervolgens omstandig uitleggen dat hij van het onderwerp dat hij zojuist behandelde, niets weet en ook niet van plan is zich erin te verdiepen.

Een ander voordeel van het schrijven voor internet is, dat je bij het citeren van andermans werk niet behoeft te volstaan met vage citaten - 'het ging, geloof ik, om...' - maar direct naar het werk kan doorverwijzen.
Zo kan iedereen die met eigen ogen wil zien hoe slordig en onvolledig Ephimenco citeert, mijn column uit het NPS/VARA/VPRO-programma Buitenhof nalezen of opnieuw bekijken (zie Bieslog, zondag 26 juni j.l.).

Is het een grof schandaal dat een columnist van een kwaliteitskrant er zo met zijn pet naar gooit?
Nee, hoor, ik ben het dédain waarmee doorgaans over televisie en de publieke omroep wordt geschreven al heel lang gewend.

En toch...
Mocht de (buitenlandse) eigenaar van het dagblad Trouw, wegens aanhoudende verliezen, op een kwade dag besluiten de exploitatie van de krant te staken, dan zal ik niet aarzelen in het openbaar protest aan te tekenen tegen deze aanslag op het vrije woord en de pluriformiteit van de journalistiek, om maar 's een paar solide oneliners te gebruiken.

Ook domme, vooringenomen, oninteressante columnisten hebben recht op hun plaatsje in de krant.

De regering zou graag zien dat de publieke omroepen commerciële activiteiten gaan ontplooien.

Een eerste actie zou kunnen zijn dat de publieke omroepen enkele miljoenen aan investeringskosten terugvorderen van de Talpasterren die hun marktwaarde bij de publieke omroep hebben kunnen vergroten.

Bij o.a. Jack Spijkerman, Bridget Maasland, Caroline Tensen, Linda de Mol en Humberto Tan is zo het geld op te halen waarmee vijf documentaires kunnen worden vervaardigd.

Bij de commerciële omroepen dragen de mannelijke sterren hun overhemd gemiddeld drie knopen verder open dan bij de publieke omroepen.

Een nieuwe aflevering van Hotel, het interactieve vervolgverhaal van internetkunstenaar Han Hoogerbrugge is online.

En wederom mag uw hoofdredacteur de rol van inspecteur McKay vertolken.

De inspecteur komt gruwelijk aan zijn eind en de wijze waarop met (z)mijn lijk wordt gesold, is niet geschikt voor al te jeugdige kijkers.

Vandaag sprak de Biesloghoofdredacteur, in zijn hoedanigheid van programmaker bij de Publieke Omroep, in het tv-programma Buitenhof deze column uit:

'Afgelopen vrijdag hoorde ik staatssecretaris Medy van der Laan bij herhaling zeggen dat de nieuwe regeringsplannen voor de Publieke Omroep erop waren gericht dat de mensen in Nederland in de toekomst 'mooie programma's' kregen voorgeschoteld.

Als programmamaker was ik dus heel benieuwd naar wat de regering heeft bedacht opdat ik mooie programma's kan gaan maken.

Ik heb de plannen bestudeerd en mijn verbijstering is groot.
Ik kom tot de conclusie dat de regering er alles aan doet om het maken van mooie programma's tegen te gaan.

Om te beginnen worden alle bestàànde mooie programma's van de Publieke Omroep afgevoerd. De NPS wordt opgeheven, dus mooie programma's als NOVA, Andere Tijden, Zembla, Dokwerk, Sesamstraat, Het Klokhuis, Het Uur van de Wolf en vele kunst- en cultuurprogramma's worden opgedoekt. En geloof de praatjes niet dat die programma's wel elders onderdak zullen vinden: nergens vinden de programmamakers in de nieuwe plannen enige waarborg in die richting. Zij zullen zich bezig moeten gaan houden met overleven, in plaats van met het maken van mooie programma's.

Maar ook veel andere mooie programma's, zoals de VPRO ze maakt bijvoorbeeld - Tegenlicht, Holland Sport, R.A.M., Villa Achterwerk - komen ernstig in gevaar.

Hoe wordt een mooi programma gemaakt. Als ervaringsdeskundige kan ik u zeggen dat het maken van een mooi programma begint met het krijgen en ontwikkelen van een 'mooi idee'.

Hoe krijg je een mooi idee? Dat betekent niet: wachten op een goddelijke vonk, of op inspiratie. Een mooi idee begint met een leeg vel papier, of een leeg beeldscherm. Kees van Kooten en ik hebben duizenden keren tegenover elkaar gezeten om mooie ideeën te krijgen.
Denken, praten, de media volgen, op straat rondkijken, net zo lang tot er een mooi idee uitrolde.

Met dat mooie idee gingen we naar een omroep - de VPRO in ons geval - die na goedkeuring er alles aandeed het mooie idee tot een mooi programma te ontwikkelen. Daar vonden we de gelijkgezinde mensen - de producer, de technici, de faciliteiten - waarmee we het idee konden uitvoeren. Zo hebben we jarenlang onze vrije ideeën in volle vrijheid kunnen uitvoeren.

Is dat nostalgische praat? Kan dat nu niet meer?
Ik ben bang dat de nieuwe programmamakers het met hun mooie, nieuwe ideeën heel wat moeilijker zullen krijgen.
Om te beginnen zal de VPRO moeten zeggen: 'Ja, dat is een mooi idee, maar helaas het valt onder Amusement en dat mogen wij niet meer maken. Wij hebben minder dan de helft van ons budget over, maar daar mogen we alleen Opinie en Debat-programma's mee maken.
Bovendien hebben we geen behoefte aan nieuwe programmamakers, we moeten er juist een heleboel ontslaan. En we zijn bezig met ledenwerving, dat moet ook weer van deze regering en we moeten concurreren met andere omroepen en we moeten commerciële activiteiten ontwikkelen, sorry...'

- Maar waar moeten we dan heen met ons mooie programma-idee, vragen de nieuwe programmamakers zich verbaasd af.

' Jullie moeten zijn bij de Raad van Bestuur,' is het antwoord. 'Dat zijn drie, door de regering benoemde functionarissen, die alles te zeggen krijgen over de publieke omroep - wie wat waar uitzendt, hoe de drie netten eruit gaan zien. Ook nieuwe ideeën kunnen daar worden afgeleverd.'

- En vinden we daar dan de mensen met wie we het idee tot een programma kunnen maken?, vragen de programmamakers zich nu vertwijfeld af.

'Nee, dat niet', is het antwoord. 'Die Raad van Bestuur is geen omroep; die drie functionarissen hebben van het maken van programma's geen kaas gegeten.'

- OK, bedankt, zeggen de nieuwe programmamakers. En eenmaal weer buiten zeggen ze tegen elkaar: 'Weet je wat we doen? Die Publieke Omroep is een ondoordringbare jungle geworden, we slanken die mooie Ideeën gewoon iets af en gaan ze zelf uitvoeren. Op internet.

Dames en heren.
Is dit het praatje van een oude lul, die zich tegen elke verandering keert?
Nee! Er zou bij de huidige Publieke Omroep veel veranderd moeten worden, vind ik ook. Maar er worden ook mooie programma's gemaakt. En er lopen overal zeer competente programmamakers en technische medewerkers rond.

En ik durf me uit te roepen tot woordvoerder, als ik namens alle programmamakers zeg, dat deze nieuwe plannen de slechtst denkbare voorwaarden scheppen voor het maken van mooie programma's. Vanaf vrijdag jongstleden is het werkklimaat bij de Publieke Omroep voor de komende jaren grondig verpest.

Deze plannen zijn bedacht door bureaucraten, door politici die denken wraak te moeten nemen op hen niet welgevallige oude bestuursstructuren.
Deze plannen vormen een ernstige, zeer ondemocratische aanslag op het vrije idee.

En ik zeg dat ook namens alle programmamakers en technici hier vandaag op deze werkvloer bijeen. Want ook dit mooie programma is door de regering in de opheffingsuitverkoop gedaan.
Het is grof! En het is een schandaal!'

Hoi!

Gisteravond nog even boodschappen gaan doen in de super.
Ergens tussen twee rijen schappen stond een mooi trekkerstentje opgesteld - een aanbieding.

Ik hurkte neer en keek naar binnen. En het tentgevoel maakt zich ogenblikkelijk van me meester.

Jij hebt het steeds over hutten, De Bie, maar komt jouw huttenhangup niet gewoon van de tent vandaan? Dat je vroeger veel hebt gekampeerd?
Ik heb dat en het kwam allemaal terug toen ik in dat tentje keek.

En helemaal toen ik - na om me heen te hebben gekeken, maar niemand lette op me - er even inkroop, de ingang dichtritste en me helemaal uitstrekte.

Het tentje is 2 meter 10 bij 2 meter 10, genoeg ruimte voor met z'n drieën.
Het gefilterde licht door buiten- en binnentent, de buitengeluiden die je een soort ik-hoor-even-niet-bij-de-wereld-gevoel geven.

Er lagen ook een paar slaapzakken en zelfopblaasbare matrasjes in en toen ik ze uitprobeerde kreeg de zin in kamperen me helemaal te pakken.
Zal ik van de zomer met deze spullen achter op de fiets 's naar een computerkamp fietsen?, dacht ik met een voor mijn doen onbegrijpelijke boyscoutmentaliteit.

Enfin, ik werd wakker van een donderende onweersklap en toen ik m'n kop uit de tent stak, keek ik in een halfdonkere, totaal uitgestorven supermarkt!
Ik voelde geen enkele paniek. Ik moest lachen, ritste de tent weer dicht en werkte me nog iets dieper in de slaapzak.

Tot vanmorgen negen uur heb ik gewacht, maar toen was er genoeg publiek op de been om niet op te vallen.
Ik kroop uit het tentje, rekende aan de kassa de aangebroken ontbijtkoek af, die ik om een uur of zes uit de schappen had genomen. Ik had een hartstikke leuke kampeervakantie gehad.

Zal ik aan het eind van de middag...
Maar moet ik dan de hele zondag op de supercamping blijven?

Groetjes,
Driek

In al die glossy kwasi-tijdschriftjes die je gratis in de bus krijgt - van de verzekeringsmaatschappij, van de autodealer, van de gezondheidswinkel - lachen de modellen je stralend tegemoet. Want het leven is heel erg leuk, ook al heb je chronische rugpijn, suikerziekte, breekbare botten, of problemen met de 'vitale functies'.

Met de toenemende vergrijzing, neemt de vraag naar oudere fotomodellen sterk toe.
Jack de Vlugt, derde bij de Mister Universe verkiezingen van 1978, runt het bureau voor 55+-fotomodellen Grey Gardens.

'Ja, de vraag naar grijze koppen is enorm toegenomen. Maar niet alleen het oude hoofd is van belang - een grijs model dient lichamelijk fitter te zijn dan de doorsnee leeftijdgenoot. Want de reclamemakers vragen de oude modellen de onmogelijkste posities in te nemen. Met alle fatale gevolgen van dien. De uitval onder mijn modellen is schrikbarend hoog. Ruim 73% loopt in de ziektewet.'

- Wat bedoelt u met 'onmogelijke posities''

'De fotografen kunnen niet met de vergrijzing omgaan. Ze laten oude mensen 'jong' poseren door ze jolig op elkaar te laten klimmen, of in elkaars armen te laten vallen, maar daar zijn onze oude modellen niet op gebouwd.
Bij de foto's die ik u laat zien, is het in alle drie de gevallen fout gegaan.

Het bovenste stel viel nadat de fotograaf had afgedrukt en het mannelijk model brak zijn onderste rugwervel.

Bij de tweede foto kon hij haar niet houden, waardoor zij plat op haar rug terechtkwam en ze over zeven weken pas uit het gips mag.

En bij de laatste foto ging hij door zijn knieën en viel zij op haar hoofd, waardoor een wond ontstond die 18x moest worden gehecht.

Op dit moment is er een grote vraag naar oude grijze sterke mensen.
Als uw vader en moeder wat willen bijverdienen, geef ze bij ons op. Maar laat ze, voor u ze aanmeldt, eerst een rondje door het huis rennen, met moeder op de rug van vader.
Gaat het fout, dan zit u met de gebakken peren en niet ik!'

Vandaag beslist de regering over het gisteren tussen de coalitiepartijen bereikte akkoord waarin de publieke omroep wordt geregeld.

Eén onderdeel staat als een paal boven water: de NPS wordt nu toch definitief opgeheven - het plan om er een aparte werkmaatschappij van te maken, waardoor de programma's konden worden gered, is afgevoerd.

De volgende programma's (onder andere) worden dus binnenkort in de opheffingsuitverkoop gedaan:

Andere Tijden, Buitenhof, Nova, Dansprogramma's, Dokwerk, het Klokhuis, Het Uur van de Wolf, Knetterende Letteren, Korte film, Kunststof, Met het mes op tafel, Raymann is laat, Sesamstraat, Zembla, Zaterdagmatinee.

Bizar? Lachwekkend? Schandalig? Om ziedend te worden?
Dit alles tegelijk.

Gemist: gisteren is op de BBC de schrijfhut van Roald Dahl te zien geweest!
Met de schrijver, gezeten in zijn stokoude, krakkemikkige fauteuil, de plank waarop hij met potlood schreef op schoot, de plaid rond zijn benen en het voetenbankje dat met ijzerdraad aan de stoel was vastgebonden.

De hut staat in een boomgaard, een eindje van zijn huis. Hij schreef er Sjakie en de chocoladefabriek, Daantje de wereldkampioen - in feite al zijn kinderboeken.

Het heette dat buiten Dahl niemand de hut mocht binnengaan. Streng verboden toegang. Hij schreef er 's morgens twee uur en 's middags twee uur, met de gordijnen dicht om afleiding tegen te gaan.
En er mocht niet worden schoongemaakt - stof en spinrag groeiden vrijelijk aan.

Jaren geleden konden de Nederlandse tv-kijkers een onvergetelijk kijkje nemen aan de hand van... Ivo Niehe, die 'bij hoge uitzondering' de hut mocht betreden.

De Nederlandse huttenliefhebbers voelden zich bevoorrecht.
Nu blijkt dus dat 'kluizenaar' Dahl zich meerdere malen in zijn hut heeft laten filmen en fotograferen..
Geeft niet. De hut is te mooi. Die mag gezien worden.

In zijn vroegere woonplaats is onlangs een Roald Dahl Museum geopend. Moet ons Genootschap van Huttenkenners stante pede naar Engeland afreizen?
Nee. De oorspronkelijke hut staat er nog, maar mag niet bezichtigd worden.
De museumhut is een replica en daar nemen wij geen genoegen mee.

(In de linkerbalk is Het Huttendossier opgenomen.)

Orgasme-onderzoek met een PET-scan leidt tot grote problemen, meldt een verontrustend krantenartikel.
Wij vroegen onze eigen onderzoeker dr. Nak de Weert naar zijn ervaringen.

'Ik werk al jaren met de PET-scan, maar ik heb er geen problemen mee.'

- Uw collega Holstege klaagt dat slechts de helft van zijn proefpersonen erin slaagt een orgasme te bereiken terwijl het hoofd zich onbeweeglijk in een PET-scan bevindt. Waarin verschilt uw onderzoek met het zijne?

'Omdat ik geen vrijwilligers gebruik. Kijk, mensen die zichzelf opgeven voor een orgasme-onderzoek wìllen zo graag. Er zitten veel freaks onder die kicken op het krijgen van een orgasme met het hoofd onbeweeglijk in een PET-scan. Als het dan niet lukt, worden die fanaten extra agressief - 'de pest in krijgen' is een eufemisme. Ik heb er drie PET-scans mee verspeeld.'

- Hoe krijgt u dan de juiste proefpersonen?

'Ik heb directe lijnen met enkele TBS-inrichtingen die mij proefpersonen bezorgen, waarbij het krijgen van een orgasme met het hoofd onbeweeglijk in een PET-scan tot de reguliere behandelmethoden behoort. En dan heb ik mijzelf nog!'

- Wat bedoelt u met 'mijzelf'?

'Als ik even zonder proefpersonen zit en ik wil toch orgasme-onderzoek doen, dan ben ik niet te beroerd om zelf met onbeweeglijk hoofd in een PET-scan te gaan liggen.'

- En?

'Meestal lukt het. Een orgasme is niet het probleem. Maar ik blijf soms in gebreke, omdat mijn hoofd tijdens het orgasme even beweegt. En ja, dan heb ik flink de pest in.'

Met de bundel Leaves of Grass/Grasbladen is in Nederland een monument opgericht voor de Amerikaanse dichter Walt Whitman, de grondlegger van de vrije vorm.
Eenentwintig dichters hebben geprobeerd de geest van de poëzie van Whitman zo dicht mogelijk in het Nederlands te benaderen.

Eén van de voor dit project gevraagde dichters, Ilja Leonard Pfeijffer, had geheel eigen opvattingen over het vertalen van poëzie.
Een fragment:

Whitman:
'To think of time... to think through the retrospection,
To think of today.. and the ages continued henceforward.

Have you guessed you yourself would not continue? Have you dreaded those earth-beetles?
Have you feared the future would be nothing to you?

Is today nothing? Is the beginningless past nothing?
If the future is nothing they are just as surely nothing.

To think that the sun rose in the east.... that men and women were flexible and real and alive.... that every thing was real and alive;
To think that you and I did not see feel think nor bear our part,
To think that we are now here and bear our part.'

Vertaling:
'achterdeinst de docht aan dagen aan vandaag aan tijd op handen
knaagera's der aardkeveren grimmelend ontjouwen
zo niets iets is dan zeker is niets

bepeinst de docht aan zon in het oosten man en vrouw buigzaam
en echt met leven voor handen sluimera's van jouwloos wachten
en de docht aan hunloos jou in deze dagen'

Wat is vertaler Ilja Leonard Pfeijffer toch een grimmelende rakker! Nooit te beroerd een potje docht af te scheiden - ontikken is er niet bij. Een echte taalknaagera die eindelijk de kans krijgt die sluimera van een Whitman een lesje te leren.

Gelukkig blijven de lezers niet hunloos achter - de bundel is tweetalig en als je een beetje Engels leest kom je er wel uit.

Poëzienieuws.
Vandaag verscheen Leaves of Grass van Walt Whitman (uit 1855), in de vertaling van 22 Nederlandse dichters.
En in een marathonzitting wordt het gehele werk vanavond door de vertalers voorgedragen op Poetry International in Rotterdam.

Uit het Woord vooraf, door initiatiefnemers Jacob Groot en Kees 't Hart:

'Whitmans Leaves of Grass werd een klassieker, een literair monument, een gouwe ouwe van de Americana, op één lijn met Herman Melville's Moby Dick, de westerns van John Ford, de foto's van Walker Evans of de liederen van Bob Dylan.
Toch kennen weinig lezers van deze poëziebijbel de oerversie, de baanbrekende pioniers-Leaves, in de door latere drukken nooit meer geëvenaarde compositie. Ter gelegenheid van het honderdvijftigjarig jubileum namen wij het initiatief voor een unieke gebeurtenis: een collectieve vertaling door Nederlandstalige dichters van het oorspronkelijke meesterwerk.'

Een fragment uit het openingsgedicht 'Lied over mezelf' in de vertaling van Anneke Brassinga:

(1)
Ik bejubel mijzelf,
En waar ik me mee tooi, wees jij ermee getooid,
Want elk atoom dat mij behoort is evengoed van jou.

Ik lanterfant, mijn ziel op sleeptouw,
Ik hang rond en slenter wat, op mijn dooie gemak, een struise zomerse grasspriet bestuderend.

(2)
Huizen, kamers ze zijn vol parfums... de schappen staan beladen met reukwerk,
Ik adem zelf het welriekende in, het is me niet vreemd en staat me aan,
Het alcoholisch vocht zou me liefst ook nog bedwelmen, maar ik kijk wel link uit.

De lucht is geen parfum... heeft niet de smaak van alcoholisch vocht... ze is reukloos,
Mijn mond zal er altijd naar dorsten... ik ben haar aanbidder,
Ik zal op de oever bij de bosrand gaan staan, onverhuld geworden, naakt,
Ik brand van verlangen dat ze me aanraakt.

Hoe programmamakers met veel ideeën maar weinig middelen, toch een programma kunnen blijven maken.

Programmamakers zijn mensen die een idee voor een tv-, radio-, of digitaal programma hebben (krijgen) en, na goedkeuring door een omroep, in de gelegenheid worden gesteld dat idee te realiseren en tot een programma te laten uitgroeien.

Programmamakers hebben media- of filmacademieopleidingen achter de rug, of zijn gedurende jaren in de praktijk geschoold.

De regering heeft een akkoord gesloten over de hervorming van de publieke omroep.
Die hervorming bestaat uit het ontslaan van de helft van de programmamakers van de publieke omroep.

Worden mogelijkheden geschapen nieuwe programmamakers met nieuwe ideeën aan te trekken?
Nee, daar is geen plaats en geen geld meer voor.

In de commentaren van de politici komt het woord programmamaker niet eens voor.
Iemand 'met een idee voor een programma?' Wat is dat voor vaag gelul.

Het lijkt erop dat de regering vrijdag een besluit gaat nemen over de toekomst van de Publieke Omroep. Dus ook over de VPRO.

Er is van alles gelekt, maar een kernvraag is nog niet beantwoord:
houden de bestaande omroepverenigingen nog slechts 25% van hun budget over, of 50%?

Voor de VPRO zou dit betekenen dat een drastische keuze moet worden gemaakt.
Welke van de volgende VPRO-projecten - of programma's waarmee de VPRO samenwerkt - kunnen worden geschrapt? (Het is een greep, de VPRO maakt meer.)

TV:
Andere Tijden, Buitenhof, De Thema-avonden, Dokwerk, Het geluk van Nederland, Holland Sport, Jiskefet, R.A.M., Tegenlicht, Villa Achterwerk, Vrije Geluiden, Zomergasten.

Radio:
3voor12, OVT, Argos, Avondconcert, De Avonden, De Ochtenden, De Wandelende Tak, De Marathon-interviews, Peazens & Moddergat, Noorderlicht Radio, Radio Bergeijk, Senza Parole

Digitaal:
De 3voor12-kanalen, Themakanaal Geschiedenis, Themakanaal Documentaires, Boekensite, Bieslog, Cinema.nl, Tegenlicht, /geschiedenis

Van bovenstaande titels blijven er dus in totaal 16 over, of 8.

De visienota 'Politie in Ontwikkeling', die de Raad van Hoofdcommissarissen op tafel heeft gelegd, is geen concreet beleidsplan, 'het is een filosofie', zegt korpschef Welten.

Een nattedromenplan, als het ware.

'Iedereen wordt gecontroleerd. Dat is de prijs om het kwaad te kunnen identificeren.'

Als de politie nu eens daadwerkelijk zou beginnen met het controleren van de eigen organisatie.
Iedere politieman en vrouw krijgt een chip in de hersens, die slechte gedachten - op het gebied van corruptie, fraude en seksualiteit - doorgeeft aan de Raad van Hoofdcommissarissen.

Dat theater- en filmmaker Alex van Warmerdam ook beeldend kunstenaar is, weten we van zijn vele decor- en afficheontwerpen.
Zelden zijn ze te zien, maar in het Grafisch Atelier Utrecht hangen nu schilderijen van hem.

Ik ben geen kunstcriticus - ik weet niet hoe je beeldende kunst in woorden moet vangen.
Mijn criterium: ik test een tentoonstelling op 'willen hebben'.
Bij welke schilderijen zou je tegen de tentoonstellingsorganisator willen zeggen: 'Ach, pakt u deze maar in, want die wil ik thuis vanavond nog graag aan de wand hebben.'

Het gebeurt niet vaak, maar na het zien van de schilderijen van Alex van Warmerdam, wilde ik zeggen: 'Ach, doet u mij ze maar allemaal.'

Maar ik gun een ander ook wat, dus tot en met 15 juli zijn de schilderijen in Utrecht te bekijken.

Grafisch Atelier Utrecht, Plompetorengracht 4, geopend op werkdagen van 09.00-17.00 uur.

Het protest dat Willem van Oranje vanmorgen aantekende tegen het misbruik van zijn naam door de heren Nawijn en Dewilde heeft veel stof doen opwaaien.

Ook koningin Beatrix is door de 'Godfather der Oranjes' met meerdere furieuze telefoontjes bestookt, hetgeen ertoe leidde dat Hare Majesteit de RVD opdracht heeft gegeven een stokje te steken voor de oprichting van de 'Willem van Oranje Stichting'.

Vandaar dat Nawijn tijdens de persconferentie in de tuin van wijlen Pim Fortuyn - door deze locatie te kiezen beging Nawijn de grootste blunder uit zijn carriëre, naar later blijken zal - met van eerbied verstokte stem verklaarde, dat hij de koningin niet voor het hoofd wilde stoten en dat de stichting nu vernoemd zal worden naar Marnix van Sint-Aldegonde, de vermoedelijke tekstschrijver van het Wilhelmus.

Wij vroegen de Vader des Vaderlands of hij zich kon vinden in deze oplossing.

'Pas de problème!
Marnix, dat was un ami, maar hij is getombeerd in disgráce. Ik rien du tout heb van doen met Marnix de Saint-Aldegonde.
Ook ik u zeggen kan: hij niet heeft gemaakt Wilhelmus, parce que ik heb geschreven mijzelf!'

Vandaag komen kamerlid Nawijn en de leider van het Vlaams Belang Dewinter bijeen in het voormalige huis van Pim Fortuyn, teneinde een denktank op te richten die 'Willem van Oranje Stichting' gaat heten.

Wij vroegen commentaar aan de Vader des Vaderlands via onze genezijdemobiel:

'Nondeju! Men en niet mij heeft gevraagd de toestemming te gebruiken mijn naam!
Qu'est que c'est un denquetanque?
Une cellule de réflection.
Maar deze imbéciles zijn incapable de réflecter.
Monsieur Pim ik heb gesproken. Hij is 'des duivels'.
Vandaag hij heeft bespreking.
Monsieur Pim va demander le diable voor maatregelen.
Exemple: het huis de Pim stort zich in op Nawijn en Dewinter en zij vallen in eigen denquetanque!'

- De besprekingen zitten muurvast. Ziet u nog mogelijkheden uit de impasse te geraken?

'Op dit moment is verder overleg geen optie voor ons.'

- Is er überhaupt nog een optie die onderzocht kan worden?

'Nee, ook het zoeken naar een optie is op dit moment geen optie.'

Als meneer Foppe weer eens aan vroeger denkt, wil hij graag het album met zijn kinderfoto's erbij pakken om zijn herinneringen te controleren op onjuistheden.
En al bladerend komt hij dan zeker de 'erge' foto tegen. Hij wil de bladzijde het liefst overslaan, maar kijkt toch. Het is een schokkende foto. Vader heeft er in zijn mooie handschrift onder geschreven:

Vijf jaar. Ons kleine nudistje.

De kleine meneer Foppe staat in het achtertuintje, wijdbeens, met zijn handen in zijn zij, zijn hoofd is bedekt met een conducteurspet en voor de rest is hij helemaal bloot. In zijn spiernakie staat de kleine meneer Foppe daar, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Meneer Foppe kan het nog altijd niet geloven dat de kleine meneer Foppe ooit zoiets heeft gedurfd. Helemaal bloot in de open lucht.

Meneer Foppe moet soms zijn hoofd even wegdraaien van engheid, maar dan kijkt hij weer. De foto is gelukkig een beetje onscherp, rond het middeltje van de kleine meneer Foppe is het vaag, zijn plasser een onduidelijk vlekje.

De vragen komen vanzelf en tollen door zijn hoofd. Bijvoorbeeld: wie waren er allemaal aanwezig toen deze foto werd gemaakt? Vader was er, hij had de foto met zijn boxje genomen. Moeder was er altijd, dus nu ook. Wie nog meer? Wie heeft meneer Foppe bloot gezien?

De buren, de familie Heuvelaar!
Natuurlijk hebben die het gezien. Misschien waarschuwde men elkaar. 'Jongens, kom eens gauw naar het balkon. Bij de Foppes in de tuin... je weet niet wat je ziet!'

Zouden de twee meisjes Heuvelaar, ze zullen iets ouder dan hijzelf zijn geweest, de blote plasser van de kleine meneer Foppe hebben gezien?
Waarom had moeder hem zijn zwembroek niet laten aantrekken?
Speelde hij in de zomer van zijn vijfde jaar bij mooi weer wel vaker bloot in de tuin?
Stonden de meisjes Heuvelaar dan verscholen achter het muurtje van hun balkon op eenhoog, proestend en elkaar aanstotend, zonder dat de kleine meneer Foppe er erg in had?

Voor meneer Foppe van nu is de veronderstelling een zekerheid geworden: de meisjes hebben hem bloot gezien. Weliswaar een halve eeuw geleden, maar dat maakt voor meneer Foppe niets uit. Hij krijgt er alsnog een rood hoofd van.

Hij kijkt weer naar de foto. Toch is het niet het vage plassertje dat zijn meeste aandacht trekt. Nee, dat is zijn gezicht onder de kartonnen conducteurspet. Meneer Foppe kijkt namelijk triomfantelijk. Trots. Hier sta ik, kijken jullie allemaal maar goed. Of hebben jullie soms nog nooit een jongen in zijn blote plasser gezien?
Heb ik wat van jullie aan soms?
Mag ik even uw kaartje zien?

Was dat apetrotse, blote conducteurtje wel de kleine meneer Foppe?
Meneer Foppe kan het elke keer bijna niet geloven.

(Uit: Meneer Foppe in zijn blootje - Uitgeverij De Harmonie, 1994)

Unaniem was men van oordeel dat Algemeen Dagblad en Telegraaf in gretigheid niet voor elkaar onderdoen.
Toch prefereert ons proefpanel de bijlage van De Telegraaf, waarbij de vergelijking van beide navels de doorslag heeft gegeven.

'Onder de navel van het Algemeen Dagblad zijn nog zo duidelijk de sporen van een operatie zichtbaar,' aldus een conclusie uit het rapport, 'daardoor ontstaat de indruk dat ook aan de navel flink is gedokterd.'

De navel van De Telegraaf kon wel op ieders instemming rekenen.
'Een duidelijke navel, zonder poespas', zo luidde het eindoordeel.

Bovenste foto, van links naar rechts: de kleine hoofdredacteur, de Duitse jongen, boezemvriend Henk.
Voorop: het zusje van de hoofdredacteur.

Aan de lengte van mijn zusje te zien en omdat er nog een deur zit in de schutting rond de achtertuin (er zijn nog geen wederopbouwhuizen tegenaan gezet), dateer ik de foto op 1948.

Mijn ouders hebben een Duitse jongen in huis genomen.
Kinderen uit de puinhopen van het Ruhrgebied, kregen de kans in Nederland aan te sterken.
Terwijl er hier nog van alles op de bon was.
Maar daar was het erger dan hier.
(Goed van mijn ouders dat ze dat deden - ze waren zelf net hersteld van de hongerwinter, denk ik.)

Günther.
Toen hij kwam: een inbleek, schichtig ventje, waarmee je geen woord kon wisselen.
Toen hij ging (ik denk een half jaar later): onze beste vriend.

Günther paste zich razendsnel aan, sprak binnen enkele weken vloeiend Nederlands, ging met ons naar school, was een broertje.
Bij het poseren voor de foto demonstreer ik onze verbondenheid met mijn arm om zijn schouder.

Op een droeve dag hebben we hem weggebracht naar een verzamelpunt, waar alle in Nederland verblijvende Duitse kinderen, beladen met voedsel- en speelgoedpakketten in de bussen stapten en werden uitgezwaaid door de huilende pleeggezinnen.

We hadden het nog vaak over Günther. We misten hem.
We hoorden niets meer van hem. Maar dat was niet vreemd - we hadden niet eens telefoon.

Er zit een rare staart aan dit mooie verhaal. Moet ik toch maar vertellen.

Wel tien jaar later. Ik kwam in een weekend naar huis en mijn vader en moeder vertelden dat Günther was opgedoken.

Op een avond werd er aangebeld en stond hij voor de deur.
Maar het was geen vrolijk weerzien.
Günther gedroeg zich onbeschoft. Hij had geld gevraagd. Of misschien wel geëist.
In het Duits, want Nederlands sprak hij niet meer.
'Het was heel onaangenaam.' Mijn vader had hem de deur moeten wijzen.
Meer wilden ze er niet over kwijt.

'En het was zo'n lief jongetje', zei mijn moeder later nog wel eens.

Nog eenmaal: Donner en de ballpoints.
Ik ontving deze reactie:

'Als oud-medewerker bij Justitie kan ik het 'raadsel' met betrekking tot de rode pen eenvoudig oplossen: de Minister (met hoofdletter) schrijft met rood, de secretaris-generaal met groen, alle andere medewerkers met blauw of zwart.

Het op het ministerie in bezit hebben van een rode pen (of een groene) is verboden!
Zo weet iedereen automatisch dat het aantekeningen cq opmerkingen van de Minister himself zijn op allerhande stukken.
Op zich een heel handig systeem.'

Waarmee mijn eerdere interpretatie vervalt.
Zijn cadeau voor vaderdag blijft gehandhaafd.

Bewegen - momenteel het meest gebruikte woord in de vergadercultuur.

In vroeger tijden vormde beweging het uitgangspunt van het debat.
In het polderoverleg werd er wat af bewogen.

Nu staan de standpunten onwrikbaar tegenover elkaar.
Als een van de partijen 'toch enigszins' beweegt, wordt dat als een grote stap naar de oplossing van een conflict gezien.

Donner redde door een klein beweginkje zijn hachje.
In het conflict bij ProRail zit geen beweging.
Ook de treinen bewegen niet.

De vele tv-shots van minister Donner tijdens het spoeddebat, lieten hem zien terwijl hij aantekeningen maakt met een huis-tuin-en-keukenballpoint met rode dop. In rood schrift, nemen we aan.

Privébrieven schrijft hij uiteraard met de vulpen die hij van zijn grootvader heeft geërfd, waarmee hij ook officiële stukken ondertekent (toestemmingen voor verloven bijvoorbeeld).

Aantekeningen tijdens commissiezittingen maakt hij met de blauwe ballpoint, interne CDA-notities gaan in groen, vergaderingen van de ministerraad worden in zwart genotuleerd.

Zondag, vaderdag, krijgt hij een aanvullend pakje rode ballpoints cadeau.

Een halfuur nadat Jacqueline van haar werk was thuisgekomen, kwam ze de kamer in met een dienblaadje en zette dat op het tafeltje naast Everts fauteuil.

Evert keek vanuit zijn krant naar een glas rode wijn en een schoteltje waarop twee kleine pilletjes lagen, naast een lik rode smurrie, waarschijnlijk tomatenpuree.

'O jee,' dacht Evert, 'iemand heeft haar een enthousiast en overtuigend verhaal over een nieuwe gezondheidsrage verteld.'

Een collega van haar had haar een enthousiast en overtuigend verhaal verteld over een dokter die ze bij Oprah Winfrey op de tv had gezien, terwijl hij een zeer overtuigend dagelijks voedingspakket had gedemonstreerd. Oprah toonde zich razend enthousiast.

En de dokter was niet zomaar een dokter - het was de dokter van Bill Clinton!

'De twee pilletjes zijn kinderaspirientjes,' legde Jacqueline uit, 'goed tegen alles: van alle soorten kanker, tot hart- en vaatziekten.'

'En tóch een glas wijn', vroeg Evert, die haar vorige week nog had moeten beloven alle wijnconsumptie voorlopig te staken.

'Eén glas rode wijn? Goed voor alles,' zei Jacqueline, 'het geheugen, je prostaat, noem maar op. En de tomatenpuree! Elke dag een blikje zou het beste zijn. De dokter van Bill Clinton zegt: ze zouden, om de bijdrage aan de gezondheid te eren, een stad Aspirine moeten noemen, maar een heel land zou naar de Tomaat moeten worden vernoemd. Zo goed is'ie. Voor alles!'

'En dat zegt de dokter van Bill Clinton', zei Evert, die nu al erg begon op te zien tegen die dagelijkse lik puree de komende weken.
'Maar wacht 's even...,' herinnerde hij zich, 'Bill Clinton? Die heeft toch onlangs een ingrijpende hartoperatie ondergaan, met weet ik hoeveel bypasses? Vroeg Oprah daar nog naar?'

Nee, dat had Oprah niet gedaan.
En voor Jacqueline was dat ook niet nodig. Die hartoperatie versterkte alleen maar haar geloof in het nieuwe voedselregime.
Zozeer was ze ervan overtuigd dat losbol Bill zich niet aan de sublieme regels van zijn dokter had gehouden.

Nu blijkt de poema al jaren vrij rond te lopen en op vele plekken in Nederland gesignaleerd. Van Maastricht tot Ooltgensplaat.

Zie je wel! Krijg ik toch gelijk.
Sinds vier jaar klaag ik over poema-overlast.
Uitgesloten!, zeiden de autoriteiten, we hebben de poema's in Nederland goed onder controle.
Een ontsnapte poema is ons niet bekend.

Als ik de politie belde omdat de poema weer eens aan mijn voordeur krabde, wilden ze niet eens komen.

De afgelopen nacht sliep de poema onder mijn bed.

Per MMS binnengekregen
Van: Driek Photofreak

Vandaag photoshoot op leeg strand.
Serie BeachArt in de maak.
Nu nog slechts 2, binnenkort hopelijk meer.
Foto's worden pas kunst in serieverband.
Raar maar waar.

Hoi,
Driek

Evert was moe, hard aan vakantie toe. Na een half jaar fusiebesprekingen.
Die nog waren mislukt ook.

Maar als hij aan de vakantie dacht, werd hij 'nog moeër'.
Niets had hij nog geregeld, geen huis, geen reis, geen bestemming zelfs.

Jacqueline had gezegd dat ze naar 'een land zonder euro's' wilde.

Als ze informeerde hoe het ermee stond, met de vakantie, zei Evert:
'O, ik ben al een heel end!'

En als ze verwachtingsvol vroeg: 'Waar gaan we dan heen?', zei Evert - en het lukte hem zelfs er olijk bij te kijken:
'Een verrassing!'

Veel betrokkenen blijken niet op de hoogte van de maatregel die ik per 1 juni j.l. heb doen ingaan: leden van de regering die uit hoofde van hun functie een buitenland bezoeken, dienen minimaal 500 woorden in de taal van dat land te kunnen spreken.

Het is dus te hopen dat minister Verdonk bij haar bezoek aan Marokko haar toespraakjes in het Marokkaans heeft gehouden en niet in dat afgrijselijke Dunglish.

Dan wilde ik voorstellen dat ook toeristen bij hun bezoek aan Nederland verplicht zijn een mondje Nederlands te spreken.
Het is dringend nodig dat aan de grenzen een vorm van selectie wordt toegepast.

Gisteren was ik even in Amsterdam - het toeristenseizoen is er al in volle gang.
Mijn hemel! Het volk dat dáár momenteel over het Damrak zwalkt, zich voortsleept, ligt, hangt, of lallebalt, behoort tot het allersjofelste deel van het reizigersverkeer.
Goed voor Nederland, de toeristenindustrie? Ach kom. Alleen de coffeeshops en de goedkope budgethotels worden hier iets wijzer van.

Driekwart heeft geen cent te makken.
Die mensen moeten ook op vakantie, begrijp ik, maar laten we de pijn wat eerlijker over Europa verdelen.

Ik wil Amsterdam gedurende de zomer best mijden, maar af en toe móet ik er zijn (voor zaken op de postzegelmarkt).

Op alle in - en uitgaande wegen van de gemeente waarin ik woon stonden vanmorgen kilometerslange files.

Zouden fietsers tussen zeven en negen uur 's ochtends kunnen worden toegelaten op de autosnelwegen?

Naast De Rimboejager en Daltonklanken was er nog een gestencild blaadje waar ik voor schreef.
Ik vond een stapel afleveringen terug van Hallo, het maandblad van het Jeugd Rode Kruis, uit de periode 1953-1959. Mooie cover, niet? Een stencil in twee kleuren zag je niet vaak.

Ik leverde mijn bijdragen in op het indrukwekkend statige, eeuwenoude Pageshuis aan het Lange Voorhout, waar ze in ontvangst werden genomen door het hoofd van het Jeugd Rode Kruis, mejuffrouw Rijks, zoals altijd gekleed in smetteloos Rode Kruisuniform - een donkerblauw mantelpak.

Ik las een paar van mijn stukjes terug en ik werd getroffen door mijn eigen 'maatschappelijke betrokkenheid'.
In padvindersverband had ik al jarenlang rond kerstmis bloemstukjes aan bejaarden in hofjes en tehuizen gebracht.
Maar ik voerde ook actie voor het Jeugd Rode Kruis waarmee ik medejongeren aanspoorde melkflescapsules en oud papier te sparen.
En ik was lid van de 'Recreatieteams' van datzelfde Jeugd Rode Kruis, waarmee we optredens verzorgden voor zieken en invaliden (een soort Cliniclowns avant la Lettre).

Hoe kwam het toch dat ik tien jaar later hartstochtelijk zou beweren dat je je juist uit alle maatschappelijke verbanden diende terug te trekken?
Dat je niets te maken moest hebben met 'de maatschappij', die de schuld kreeg van alles wat mis was.
Terwijl mij maatschappelijk niets in de weg werd gelegd.

Het stukje hiernaast dateert uit 1955, ik was zestien. Wat wist ik van de toen gangbare reclametechnieken?

Er wordt bij je thuis aangebeld, je doet de deur open en een reusachtige inktvis probeert zich naar binnen te wringen...

Een spannende opening, die niets met het aan te prijzen 'product' te maken lijkt te hebben.
Heel modern!

Onderzoek heeft aangetoond dat van de 700.000 toeschouwers die op het Rotterdamse stuntvliegspektakel afkwamen, 635.000 van hen stiekem hoopten op een ongeluk.

Het zondagavondjournaal werd door 3,4 miljoen mensen bekeken, waarvan er 2,9 miljoen stiekem hoopten op spectaculaire beelden van een ongeluk.

Ook voor burgemeester Opstelten is de vliegshow teleurstellend verlopen.
'Uiteraard hoop je stiekem op een ongeluk,' verklaarde de Rotterdamse burgervader, 'als een vliegtuigje tegen de kabels van de Erasmusbrug was gevlogen en de brug was in de Maas gestort, ja, dan zou de naam Rotterdam nu wereldwijde bekendheid hebben genoten. Nou ja, volgend jaar beter!'

Het onderzoek werd uitgevoerd door het Nak de Weert Instituut. Medewerkers (de heer De Weert en echtgenote) hadden zich stiekem onder het publiek begeven.

Het tv-seizoen is afgelopen, de herhalingen vullen het scherm.
Intussen wordt heftig gebrainstormd over de formats van het volgende seizoen.
Wij legden de hand op enkele nieuwe programma-ideetjes.

Een hulpkracht op de postkamer van een groot bedrijf wordt tot directeur benoemd gedurende de week waarin de firma naar de beurs gaat.

Met draaiende camera aanbellen en de bewoner vragen wat hij/zij zou redden als er brand uitbrak. Terwijl hij/zij nadenkt, vliegt achter zijn/haar rug het huis in brand.

Beleef je eigen nachtmerrie! Iemand heeft een nachtmerrie of enge droom gehad, die vervolgens zo waarheidsgetrouw mogelijk wordt nagespeeld, compleet met eventuele slechte afloop.

Binnen een gezin neemt de vader de rol van de moeder over en de moeder die van de vader.
Variant: de vader wordt ook gekleed en geschminkt als de moeder en de moeder als de vader.

Terug van Weggeweest. De deelnemers aan extreme make overprogramma's worden teruggeopereerd in hun oorspronkelijke staat.

Tien stellen jonge ouders rijden hun baby's in kinderwagens van Marokko naar Zuid-Afrika. Wie het eerst in Kaapstad aankomt. De baby mag onderweg niet overlijden!

Uitgelezen!

De teneur uit de eerste zinnen wordt over twee pagina's uitgewalst.
Henk Hofland is mede-aanstichter van veel huidig kwaads. Livestro ziet zelfs kans het woord terreur suggestief in zijn stuk te flansen ('Maar wie hoopt op een veroordeling van terroristisch geweld komt bedrogen uit.') en het is een schande dat het naoorlogse beschavingsoffensief onder leiding van Vader Drees door Hofland c.s. is aangevallen.

Moeten we aannemen dat de redactie van Trouw, door de antecedenten van de auteur van het artikel weg te laten, de strekking onderschrijft?
Schuift ook Trouw op naar rechts?

Heb me voorgenomen dit weekeinde de lange lappen in de krantenbijlagen nu echt eens helemaal te lezen.

Ben begonnen aan een stuk in het katern Letter & Geest van Trouw, waarvan alleen de uitdagende titel al een volledige pagina in beslag neemt:

'De clichépraatjes van een leunstoelrevolutionair en het beschavingsoffensief van de jaren vijftig'

En als uit de intro blijkt dat met de leunstoelrevolutionair de nestor van de Nederlandse journalistiek Henk Hofland wordt bedoeld, ga je er eens goed voor zitten.
Zijn boek 'Tegels lichten' uit 1972 is door de auteur van het Trouwartikel herlezen. Het boek werd toentertijd door menigeen als een ogenopener en een onderbouwing van de maatschappelijke en culturele beroering van de jaren zeventig beschouwd.

Halverwege de eerste kolom dacht ik: wat een raar vooringenomen toontje slaat de schrijver aan. Diens negatieve oordeel klinkt al luid en duidelijk uit de eerste zinnen op (lees het fragment hiernaast, na 2x klikken). Heeft het nog zin de volgende pagina's te lezen?
Wie is die schrijver van het artikel, Joshua Livestro, door Trouw omschreven met het summiere 'publicist'?

Even zoeken schept helderheid.
Livestro is de gewezen toesprakenschrijver van Eurocommissaris Frits Bolkestein en de oprichter van de conservatieve denktank de Edmund Burke Stichting, nu columnist uit de nieuw-rechtse hoek, voor o.a. het Algemeen Dagblad.

Niets mis mee. Maar had de Trouw-redactie er niet goed aan gedaan deze gegevens in een kadertje bij het artikel te plaatsen?
Het maakt de aanval op Henk Hofland en de poging de reputatie van diens boek te ondermijnen een stuk inzichtelijker.

Nu maar weer verder lezen.

Uit een persbericht:
'RONGEN - Op een zolder van een woning in de Hubregtsenstraat te Rongen is onbekend materiaal gevonden van Rensk Dolder.
Het materiaal dat jarenlang een verborgen bestaan heeft geleid, bevindt zich in prima staat.
Media oktober zal het materiaal voor het publiek toegankelijk worden gemaakt.'

Omdat bij het lezen van de naam Rensk Dolder niet meteen een belletje ging rinkelen, togen we op onderzoek uit.
Eenmaal in de Rongense Hubregtsenstraat aangekomen - lage huisjes in een jarenzeventigbuurt - wist een voorbijganger het beroemde huis 'uit de krant' feilloos aan te wijzen .

Rensk Dolder deed zelf open.
'U bent de vierde verslaggever vandaag', zei de in spijkerkleding geklede en met een grijze ringbaard uitgedoste vijftiger.

- U wist zelf niet dat er vergeten materiaal op uw zolder lag? 'Nee. In 1975 zijn we hier komen wonen. We kwamen uit een groter huis, dus veel moest ik onuitgepakt in de verhuisdozen op zolder zetten. Waaronder een doos met dit bijzondere materiaal.'

- Het onbekende materiaal is, zo begrijp ik, door uzelf vervaardigd. Herkende u het meteen? 'Eerst niet. Maar toen ik het materiaal nog eens goed doornam, dacht ik gaandeweg: Goh, wat grappig: ja, dat ben ik. Dit materiaal gaat over mij.'

- Nu hoop ik niet dat u het mij kwalijk neemt, maar we hadden nog nooit van Rensk Dolder gehoord. Om wat voor materiaal gaat het? Zijn het schilderijen, composities...?

- Het zijn liedjes bij de gitaar. Luisterliedjes werden ze toen genoemd. Ik heb er honderden gemaakt, maar omdat ik podiumvrees had, zijn ze nooit over het voetlicht gekomen. Ik heb ze thuis op cassettebandjes ingezongen. Een doos vol dus.'

- Niemand wist in feite van het bestaan van die liedjes en van u als zanger af?

'Klopt, ja. Dus daarom ben ik zo blij met alle aandacht die het onbekende materiaal nu krijgt.'

- Maar is in wezen niet al uw materiaal onbekend materiaal?

'Zo zou je het kunnen zeggen. Maar ik vind toch dat materiaal pas onbekend materiaal genoemd mag worden, als je het zelf, als maker zijnde, in eerste instantie niet herkent.'

- Wat gaat er met het onbekende materiaal gebeuren?

'Ik hoop dat deze aandacht voor het onbekende materiaal leidt tot een CD-uitgave. Zou mooi zijn, als iedereen van de onbekende Rensk Dolder kennis kan nemen.
Ja, en als dat een beetje aanslaat zou ik met het andere werk - het onbekende bekende materiaal zeg maar - naar buiten kunnen komen.'

Dat zien we nog niet zo snel gebeuren: Gewapend Bestuur in de steden van Cohen, Opstelten, of Leers.
(In Antwerpen zijn de bestuurders niet echt gewapend - Gewapend Bestuur is gewoon een leuke naam voor een beleidsplan.)

'De burgers worden vooraf verwittigd dat de stad Antwerpen zal langskomen in het kader van een onderzoek naar de leefomstandigheden.'

Krijgt men 's nachts een pamfletje in de bus met de mededeling dat de volgende ochtend te 07.00 uur een deur-aan-deurcontrole plaatsvindt?
Krijgt men voldoende tijd de onderduikruimten te betrekken?

Daar heb je het weer!
Gaan we meteen de verbinding met de Tweede Wereldoorlog leggen.
Ten onrechte:
'Antwerpen zegt met de bezoeken geen illegalenjacht of Gestapo-praktijken te ontketenen, maar wel de situatie van moeilijke straten duidelijk in beeld wil hebben, met het oog op hulp aan de betrokkenen en de buurt.'

Het Gewapend Bestuur wil de mensen helpen.
Het Gewapend Bestuur lijkt dus in heel veel op het Leger des Heils.
O, nee, dan is het goed.

Sinds het aantreden van deze regering is in Den Haag de vraag naar huurachterkamertjes sterk gestegen. De achterkamertjesverhuurbedrijven schoten als paddestoelen uit de grond.

De nood is af en toe zo hoog dat malafide achterkamertjesbureaus niet schromen voorkamertjes te verhuren, die onder valse voorwendselen achterkamertjes worden genoemd. ('Nee, dì­t is de voorkant van het huis. Dat is niet de achtertuin, hoor, de voortuintjes van dit huis zijn erg groot.')

Dit weekeinde is in heel Den Haag geen achterkamertje meer te krijgen. Er worden zelfs badkamers, bezemkasten en bijkeukens met klapstoeltjes en schragentafels gemeubileerd om aan de vraag naar achterkamertjes te kunnen voldoen.

Een meerderheid in de Tweede Kamer keurt het nieuwe WAO-plan van minister De Geus af. Zelfs de VVD laat zich negatief uit. De Geus houdt vol.
Tot maandag, als het openbare Kamerdebat wordt voortgezet, gonst en bromt het in de achterkamertjes.

Bij de psychiater

'En gisteren at ik in een restaurant en toen werd het hoofdgerecht gebracht en was het weer helemaal mis. Het werd me even zwart voor de ogen en ik voelde een onbedwingbare neiging tot kokhalzen. Ze hadden het weer gedaan!'

- Ze hadden weer... gestapeld

'Ze hadden weer ingrediënten gestapeld die niets met elkaar te maken hebben. En ik had mijn bestelling met opzet heel eenvoudig gehouden. Maar ze hadden toch kans gezien te stapelen. Het lamskoteletje lag op een bedje van spinazie en de boontjes lagen op een bedje van puree.'

- Is het de aanblik van het gestapelde voedsel die bij u die weerzin doet ontstaan? Of gaat het specifiek om het stapelen

'Meer om het gestapeld worden. Ik voel een enorme compassie met het voedsel dat onderop ligt. Ik schep het gestapelde voedsel dan ook onmiddellijk van elkaar. Ik bevrijd als het ware de spinazie van de druk van de kotelet. Dat lucht op. Zowel mij als de spinazie. Maar meestal is het dan te laat en moet ik halsoverkop het restaurant uit.'

- Maar u kunt toch bij het uitzoeken van de gerechten rekening houden met uw weerzin tegen het stapelen

'Maar dat doe ik ook. Gerechten die in de beschrijving 'op een bedje van' vermelden, sla ik uiteraard over. Maar tegenwoordig wordt alles op een bedje van geserveerd. Het vogelpoepje ligt op een bedje van mierikswortel dat op zijn beurt weer op een bedje van pruimendrab is gedrapeerd.'

- U spreekt 'op een bedje van' uit met een van afschuw vertrokken gezicht. Zit 't 'm ook in de taal?

'Daar hebt u gelijk in. Het is dat bedje. Ik wil niet iets eten dat op een bedje ligt. Eten uit een bedje... ik vind het... ja... obsceen!'

De autorijders moesten de trein ingelokt door ze 'een krantje en croissantje' te beloven.
Vijftien jaar geleden heeft ex-minister van Verkeer Hanja May-Weggen de basis gelegd voor de onverbrekelijke relatie tussen de trein en de croissant.

Met het krantje is het overdonderend gelukt. Aan het eind van de dag struikel je in de trein over de achtergelaten Metro's en Spitsen.
Een croissant is in de trein niet verkrijgbaar. Wel in de junkvreettenten in de stations.

Er komt nu een OV-chipkaart - gratis voor de vaste NS-klanten - waarmee de treinreiziger kan tanken, parkeren, een auto huren en zijn fiets stallen. Maar het aller- allerbelangrijkste geschetste toekomstideaal - en de hele gratis chipkaartcampagne lijkt erop aan te sturen: de reiziger kan eindelijk terecht voor zijn croissant, onontbeerlijk voor een geslaagde treinreis.

Je krijgt de indruk dat alle treinplannetjes worden bedacht door mensen die nooit met de trein reizen.
Want wie eet er nu een croissant in de trein?
Tijdens het eten van een stationscroissant, heb je twee Spitsen en een Metro nodig om de schilfers op te vangen.

Tip:
aan de kiosken op de perrons is een groot model krentenbol te verkrijgen, die onbeboterd moeilijk is weg te werken, maar je krijgt toch het gevoel dat je niet al te ongezonde troep naar binnen hebt gewerkt.
Bovendien stilt deze reuzenbol de honger tijdens vertragingen tot maximaal een uur.

Goede reis!

'Wir bekommen eine Downloadmentalität, die bei 'Fertigem' anfängt.'

In de televisierubriek van Trouw lees ik, dat in de nacht van zondag op maandag op het tweede Duitse televisienet weer een aflevering van Das Philosophische Quartett is uitgezonden, een debat onder leiding van de filosofen Peter Sloterdijk en Rüdiger Safranski.
Onderwerp ditmaal: het onderwijs.

En ja hoor, het programma is via internet te bekijken.
Anderhalf uur hoogwaardige discussie. Niet in het Nederlandse, zogenaamd flitsende tempo, waarbij de vragenstellers de gasten halverwege een antwoord onderbreken voor de volgende hijgerige vraag.
Er zitten geen popularissen aan tafel ter opleuking en kijkcijfervergroting.
De aanwezigen denken na en dat moet je als kijker dus ook.

Elitair? Nou!
Ook in Duitsland - het programma wordt niet voor niks in de nacht uitgezonden. Maar het staat op internet, dus wat kan dat schelen.

Een weldaad.

Over slechte doelen hoor je zelden, maar het schijnt erg goed te gaan in de slechte doelensector.

Donateurs die onvrijwillig een slecht doel steunen, hangen hun eventuele klachten niet aan de grote klok.

Aan een code voor slechte doelen is geen enkele behoefte. Een toezichthouder van een slecht doel hoeft niet te worden benoemd.

In de slechte doelensector heerst onbeperkte marktwerking en de moordende concurrentie zorgt voor een sanerende doorstroming.

Wij moesten van huisdokter veranderen, want onze eigen dokter was niet aangesloten bij de door ons uitgekozen zorgverzekeraar.

Wij hadden onze zorg ingekocht bij een zorgverzekeraar die ons een prima zorgproduct tegen de allerlaagste prijzen uit de gehele zorgsector beloofde.

Of we goed zitten met onze zorg, is nog maar de vraag.
Toen we zorg nodig hadden omdat Pjotter hoge koorts kreeg, kwam een dokter op de fiets langs, in wie ik de tussenpersoon van de zorgverzekeraar meende te herkennen, die voor ons de goedkope zorgverzekering had geregeld.

Het weekblad The New Yorker bestaat tachtig jaar en het was, is en blijft het toonaangevende tijdschrift van de VS.
Fictie van de beste schrijvers, onderzoeksjournalistiek van de bovenste plank, de befaamde cartoons... ook Nederland kent veel liefhebbende New Yorker-abonnees.

Ik heb al eens verwezen naar de zeer kritische artikelen in The New Yorker over de regering Bush en de Irak-oorlog, van journalist Seymour M. Hersh.

Dit najaar verschijnt een begerenswaardige cassette met acht DVD's waarop alle in die tachtig jaar verschenen 4109 nummers zijn opgeslagen met behulp van de nieuwste digitale technieken.

Let wel: van alle nummers zijn alle pagina's op het scherm opvraagbaar in de originele uitvoering, tot en met de advertenties toe.
Je kunt door een nummer bladeren, bepaalde delen vergroten; de DVD's zijn doorzoekbaar op woorden, of op auteurs; je kunt uit een nummer ook eerst even de cartoons bekijken, die apart worden getoond.
En dat alles voor onder de honderd dollar.

De Sint hoeft nu al niet lang na te denken,
Over wat hij de hoofdredacteur zal schenken.

- Evert, jij behoort tot de Applegebruikers van het eerste uur. Hoe komt het nieuws bij jou aan

'Als verraad. En ik had net een nieuwe iMac G5 gekocht - 2 Ghz, 20 inch breedbeeld - en ik vond 'm zo mooi. De eerste dagen dat ik 'm in huis had, ging ik middenin de nacht wel eens naar 'm kijken. Het was zo'n feest, die schitterende vormgeving... Erachter zitten en een beetje kijken was al genoeg...'

- Is dat nu ineens anders geworden?

'Het idee dat de Applemensen nu gelijkgeschakeld worden met het Microsoftvolk is onverdraaglijk.'

- Maar de Intelchips zitten toch niet in jouw iMac G5?

'Nog niet. Maar misschien moet ik over een jaar de boel laten ombouwen. Nou: over my dead body. Dit pikken wij ook niet. Als je een duur huis koopt en er wordt een afwerkplek in de buurt gevestigd, spreek je toch ook van waardevermindering? Wij Applegebruikers moeten van ons laten horen. Desnoods gaan we naar het Museumplein!'

- Met wie zat jij de hele tijd te praten?
- O, dat was Ruben. Herkende je hem niet? Weet je nog? Ruben en Marjo? Niets veranderd, Ruben.
- En zijn Ruben en Marjo nog bij elkaar?
- Jazeker. Al vierentwintig jaar. Ze neuken niet meer samen, maar ze zijn nog altijd dol op elkaar.
- Was Marjo er ook dan?
- Nee, ze zien elkaar alleen op vrijdag.
- Vertelde hij dat zelf, over dat niet-neuken en dat dol zijn op elkaar?
- Nee, dat hoorde ik later op de avond van Lonneke.
- Die nog altijd met Roland is en die ook niet meer met elkaar neuken. Dat had je toch een tijdje geleden verteld?
- Ja, klopt.
- En Rien en Jolanda, neuken ook niet meer met elkaar en daardoor gaat het stukken beter. Zei je gisteren. Bedoel je daar iets mee, met die niet-neukverhalen?
- Nee, hoezo?
- Moet je eens luisteren: als ik erachterkom dat op een feestje over ons wordt verteld dat we niet meer neuken dan... dan... dan zijn we ook niet goed meer met elkaar. Is dat duidelijk?
- Maar wij doen het toch nog wel? Zo af en toe?
- Ik zeg: voor het geval dat. Ik wil niet dat er achter mijn rug over ons neuken wordt gekletst.
- Rustig maar. Ruben vroeg of wij nog met elkaar neukten en toen heb ik niets gezegd.
- Niets? Ook niet dat we nog wèl... Dit bevalt me niks.
- O, wees maar niet bang, hoor. Lonneke vertelde ook nog dat zij en Ruben met elkaar neuken, maar dat er verder niets tussen hen is.
- Godallemachtig! Neukverhalen zijn voor mij voortaan wil-ik-niet-horenverhalen. Ja?

De Belgische ambassadeur, die hedenochtend was ontboden op het Haagse ministerie van Buitenlandse Zaken, is aldaar gearresteerd en naar de Gevangenpoort gebracht.

Na een eerste behandeling, toonde hij zich bereid te verklaren dat onze minister-president een 'soort Michiel de Ruyter' was en 'een voorbeeld van charismatisch leiderschap'.

Over zijn lot zijn geen nadere mededelingen gedaan.
Een woedende menigte beukt momenteel op de poort en eist 's mans hoofd.

Waarom kent Nederland naast de Boekenweek een aparte periode waarin aandacht voor thrillers en 'detectives' wordt gevraagd, die maar liefst een MAAND duurt (De Maand van het Spannende Boek)?

Waarom reikte VARA-vedette Sonja Barend bij TROS-icoon (binnenkort TALPA-ster) Ivo Niehe een Gouden Strop uit?

Waarom was de eerste vrouw die deze prijs kreeg een Belgische debutante?

'Hier kleven meerdere luchtjes aan,' concludeerde privé-detective Joekel de Hoop, 'en het zijn bepaald geen frisse luchtjes - dit zaakje stinkt! Moet tot op de bodem worden uitgezocht!'

Maar waar moest hij beginnen?
Vanmorgen besloot hij tot een bezoekje aan de plaatselijke boekwinkel, in de hoop daar de eerste aanwijzingen te vinden.

Hij schoot in zijn oude vertrouwde sjofele regenjas, koos voor de grijze regenhoed met de grote slappe rand, sloot de deur van zijn kantoor af, liep geruisloos de drie trappen af, ontdeed zijn fiets van drie veiligheidskettingen en fietste met een grote omweg - om eventuele achtervolgers op een dwaalspoor te zetten - naar het Weergaloosplein.

De boekwinkel bleek gesloten.
'Dus op maandagmorgen is in deze gemeente niet één thriller te verkrijgen?' Joekel de Hoop glimlachte. Dat hier iets niet klopte, was voor hem nu zo klaar als een klontje.

Op mijn openbare middelbare school was het vak Godsdienst facultatief.
Het werd gegeven door een leraar Nederlands, in een extra uur.

Ik kom uit een 'vrijzinnig nest' (mijn ouders waren lid van de NPB en de VPRO), maar ze vonden het voor mijn opvoeding goed dat ik dat uur bijwoonde.

Heb ik na vijftig jaar iets van die lessen onthouden?
Eén zin.

Meneer Wage definieerde God als Het Gebeuren.
Ik vond het een openbaring dat God nu eens niet als een alwetende vader werd voorgesteld, maar in een abstract begrip werd benoemd.

Goed, dat begrip gebeuren is tot een cliché uitgegroeid, maar 'God is Het Gebeuren', vind ik nog altijd een mooie zin.

Het spreken met overledenen - al dan niet met behulp van een medium - is zo doodgewoon geworden, dat we misschien enige structuur in het gespreksverkeer moeten aanbrengen.

Er heerst veel eenzaamheid aan gene zijde. Teveel zielen dolen zomaar wat rond en dat al vaak eeuwenlang.

Als ieder mens op aarde zo'n tien tot twintig geesten van overledenen zou adopteren om er zo nu en dan 's mee te praten, krijgen meer eenzamen in het hiernamaals de zorg die ze nu ontberen.

'Dag juffrouw. Wij zoeken voor de ouders van mijn man een verpleeghuis met één ster. Of het liefst zonder. Verpleeghuizen met een mesje en een vorkje, bestaat die aanduiding ook? Dus dat ze wel iets te eten krijgen?
Nee, hoor, vinden wij geen punt dat ze daar één keer in de maand mogen douchen en hun eigen behoeften moeten opruimen.
Het zijn zeer eenvoudige mensen, opgegroeid in de jaren veertig en vijftig, dus die zijn geen 4-sterrenluxe gewend. Bovendien zijn ze dement en is het toch niet aan ze besteed. Zonde van het geld, vindt u ook niet?'

Excuses, ik ben er vandaag op uit getrokken, heb dus even geen nieuws gevolgd.
Heb ik iets gemist? Een nader onderzoek? Een nieuwe peiling?

Hoor ik Balkenende in het Journaal nu echt beweren dat de kiezers met hun overdonderend Nee niets hebben willen zeggen over het kabinet Balkenende, dat ze helemaal achter de Europese eenwording staan, maar dat ze 'gewoon' tot uitdrukking wilden brengen dat het iets te snel gaat allemaal?

Ergens in de duinen - om precies te zijn: ten Noorden van het Scheerdersvlak, aan het Jultepad - groeit een gigantische vlierstruik. Mijn plan is daar de komende twee jaar in te gaan wonen.

Beste mensen,

'Waar blijft je nieuwe fototentoonstelling, Driek?', vraagt men mij regelmatig.
'Ho ho, mensen,' antwoord ik dan, 'ik ben kunstfotograaf, ja' En dat betekent: concentratie, dagen broeden op nieuwe ideeën, experimenteren, durven weggooien.
Maar ook: wanhoop, blokkades, depressies en elke keer opnieuw beginnen.'

Het is zover. Na een dag slenteren door de grote stad kreeg ik de flits, de ingeving, de inspiratie, hoe noemen we het?

Ik had mezelf op een ijsje getrakteerd en gooide de wikkel in een vuilnisbak. Ik keek 'm nog even na... en werd getroffen door de geheimzinnige sfeer binnenin. Gevangen in het blauwe licht van de vuilniszak lagen daar de uitwerpselen van de straat hulpeloos bijeen.

Ik klapte mijn mobiel open, stak mijn hand-met-mobiel in het binnenste van de bak en drukte met mijn duim af.

En toen ik het resultaat bekeek, wist ik onmiddellijk: beet! Dit is nog nooit eerder gefotografeerd, Driek!

Ik begon een nieuwe zwerftocht door de straten en als een hongerige dakloze, als een uitgeteerde junk boog ik mij over de vuilnisbakken, stak mijn arm erin en drukte af... met ruim tachtig foto's kwam ik thuis.
Toen volgde het dagenlange proces van selectie en samenstelling.

Ik hield ruim twintig, naar het abstracte neigende schilderijen over, die bij elkaar een schrijnend beeld geven van maatschappij en mens in de 21e eeuw.

De nieuwe tentoonstelling is geopend op mijn Flickrsite.

Ik wens jullie een goede artistieke beleving!
Driek Photofreak

Alle media voorspelden de laatste dagen voor het referendum een overwinning van de Nee-stemmers, behalve Bieslog, dat een massaal wegblijven van de stemmers voor mogelijk hield.

Vanmorgen vroeg voerde de hoofdredacteur een pittig telefoongesprek met huisonderzoeker dr. Nak de Weert.

- U onderzoekt nou wel gewoon door, meneer De Weert, maar ik wilde toch even op uw peiling van dinsdagochtend terugkomen.

'Dinsdag... heb ik toen een peiling gedaan? Sorry, mijn hoofd loopt om... Eh... dinsdag...'

- U voorspelde dat de Nederlandse stemmers, na het overdonderende Non van Frankrijk, over de brug zouden komen met een minuscuul Neetje!?

'O ja, nu weet ik het weer... maar ik zei toen ook dat 'een zeer klein Jaatje' tot de mogelijkheden behoorde. Nou! Me dunkt! Daar zat ik toch wel heel erg goed in mijn peiling.'

- Maar meneer Nak, de kranten buitelen over elkaar heen om de grootte van het Nee uit te drukken: 'Een overweldigend Nee', 'Een verpletterend Nee', 'Een overdonderend Nee', 'Een vernietigend Nee', 'Een keihard Nee', 'Een massaal Nee'. U voorspelde dinsdag nota bene 'een minuscuul Neetje'! En dat is door Bieslog gepubliceerd! Ik schaam me dood! Hoe kon u er zo verpletterend naast zitten.'

- Ja, dat is het enige nadeel dat aan mijn onderzoeksmethode kleeft. Als je ernaast zit, zit je er goed naast. U weet dat ik mijn panel zeer klein hou, zodat ik slagvaardig en binnen enkele seconden op iedere gebeurtenis kan reageren. Welnu, mijn vrouw zei dat ze niet ging stemmen, omdat ons referendum na het Franse Nee toch geen zin meer had. Meestal werkt mijn 1op1-methode feilloos, nu zat ik er - toegegeven - overweldigend naast.'

- Overdonderend! Verpletterend! 'Ook, ja.'

- Vernietigend! Keihard!'Ja, ja, zo is het wel genoeg!'

Onze eigen onderzoeker, de directeur en naamgever van het Nak de Weert Instituut, heeft voor u gemeten hoeveel nee-stemmers op dit moment kenbaar zouden willen maken dat het niet Geert Wilders is geweest die hen tot hun keuze heeft gebracht:

92,4%

In de serie Gesprekken Van Deze Tijd voerde de hoofdredacteur gisteravond in het radioprogramma Music-Hall een gesprek met de succesvolle zakenvrouw Poeckie van Merwede.

Wat drijft de hoofdredactrice van het glossymagazine Poeckie en wat is het geheim van de formule achter dit nieuwe tijdschrift?

Meneer Foppe heeft vannacht drie keer moeten overgeven en drie keer is hij het afwasteiltje op steeds wankeler benen in de wc gaan legen.

Nu ligt hij nog steeds in bed, terwijl de wekker al dringend heeft gepiept.
Twee belangrijke vragen gonzen onafgebroken door zijn hoofd:

1.
Is hij te ziek om te gaan stemmen?
Ja.

2.
Maar als hij toch zou gaan, weet hij dan wat hij moet stemmen?
Nee.

Hij heeft zoveel goeds en slechts over zowel Ja als Nee gehoord, dat hij echt geen keus heeft kunnen maken.

In zijn wanhoop bedacht hij een uitweg. Uit de bovenste la van het buffet heeft hij het blauwfluwelen doosje gepakt en op tafel neergelegd.
In het doosje ligt het Gouden Tientje dat van vader is geweest.

Meneer Foppe besloot vannacht om halfdrie dat hij, voor hij de deur zou uitgaan op weg naar het stembureau, zijn keus zou laten bepalen door vaders Gouden Tientje.
Kop = Ja.
Munt = Nee.

Maar stel je toch eens voor dat hij na het stemmen met haastige passen het schoolgebouw uitkwam, maar werd gestopt door een groep mannen en vrouwen die een of meerdere camera's op hem zouden richten en zouden vragen wat hij had gestemd en waarom...
Je zag op tv en in de kranten steeds meer 'gewone mensen' die van de dingen die gebeuren moesten zeggen wat ze ervan vonden.

Meneer Foppe voelde een nieuwe golf viezigheid omhoogkomen en ging half uit bed boven het teiltje hangen.