Meestal moet ik een aarzeling overwinnen als ik melding maak van perikelen in en om het redactielokaal.
Zijn het niet al te kleine, private berichten vanuit de gegoede burgerij?
Maar nou ja, sus ik mezelf dan met een stokoude gedachte: het persoonlijke is ook politiek (nieuws).

Vandaag breng ik u groot nieuws vanuit de achtertuin.

Over mijn kippen heb ik eerder uitvoerig bericht. Ook over hun tragische dood (zie: 'Ik ben schuldig aan moord', in het dossier BiesBeesten).

De rouwperiode voorbij, werd het tijd voor nieuwe bewoners van het prachtige modelkippenhok. Een dikke laag tuinaarde in het buitenhok en vers stro in het binnenhok heette hen van harte welkom.

Via internet en een paar telefoontjes bleek bij een pluimveefokker in Leidschendam een mooi toompje beschikbaar: vijf Noord-Hollandse krielkippen en een haan.

Enge berichten over vogelgriep kwamen toen nog van ver weg, uit Azië.

De afspraak luidde, dat vanmorgen om half tien de kippen in Leidschendam zouden worden opgehaald.
Maar de kranten van gisteren bevatten alarmerend nieuws - de vogelgriep komt angstwekkend dichtbij. Door intensief contact met besmet pluimvee kan het dodelijke H5N1-vogelgriepvirus op mensen worden overgebracht.
Een raadgeving uit de krant: 'Vermijd direct contact met watervogels en pluimvee.'

Ik belde een bevriende vogelkenner.
'Ik ga morgen kippen halen en ik wilde je vragen wat jij...'
'Nee! Niet doen!', riep hij luid en duidelijk.

Ik belde de fokker in Leidschendam. Zijn vrouw nam op.
Ik legde uit dat de kippenkoop niet doorging, vanwege het slechte nieuws.
'Welk nieuws'', zei ze. 'Wij weten van niets.'

Toch ben ik tevreden over mijn besluit.
Stel je voor dat mijn nieuwe kippen bij toeval het dodelijke virus bij zich hadden gedragen. Het eerste geval van besmet pluimvee in Europa! Met het H5N1-virus!
De pandemie die, zeggen ze, miljoenen mensen het leven gaat kosten, zou in mijn achtertuin zijn begonnen.

En zo neemt de burgerjournalist met zijn weblogje deel aan het grote wereldnieuws.

- Hee Gerrit, hoe is deze Dierendag verlopen

'Rustig! Ik kreeg vanmiddag een extra volle bak verse vis. Man! Ik heb me ongans gegeten en ik lig hoog in de kussens op de bank even uit te buiken.'

- Maar verder? Van Dierendag niets gemerkt.

'Godzijdank niet. Vroeger kreeg ik nog wel 's een strik om m'n nek geknoopt, vonden zìj leuk, maar ik niet. Weet je wat ook erg is? Als ze eters over de vloer hebben en ze aan het eind van het diner boven hun theewater zijn geraakt en mij een servet om gaan knopen bij wijze van hoofddoekje. Ik hou dan mijn nagels in, maar het moet niet te lang duren.'

- Terug naar vandaag. Gaan de collega's nog wat doen

'Ja, er schijnt vanavond een feestje in de tuin van nummer veertien te zijn. Het moet een dierendagverbroederingsfeest worden. Dus komen er ook eekhoorns, egels en muizen. Nou heb ik genoeg vis op, zodat ik me in kan houden, dus misschien ga ik wel even kijken. Maar ja, dan slaat de kerktoren twaalf uur en gaan we weer loos. Weet je wát lekker is? Eekhoornvlees!'

'Wij waren er gisteren bij, op de veiling van de olifantjes van prins Bernhard. Wij wilden dolgraag een olifantje van de prins in handen krijgen. Wij zijn namelijk van plan een museumpje te beginnen van kleine dieren en dan zou een olifantje van de prins natuurlijk een grote publiekstrekker zijn.

Maar we zaten helemaal achteraan, dus hebben we niet goed kunnen zien, op wat voor olifantjes we een bod uitbrachten.
Het lukte! Voor tweeduizend euro werden we eigenaars van twee koninklijke olifantjes!

Maar toen we thuiskwamen schrokken we wel een beetje. Zijn dat olifantjes? Het lijken wel nijlpaarden.

Nu willen we onze olifantjes van de hand doen. We weten dat veel kopers van olifantjes zondag met lege handen kwamen te staan. Misschien dat onder hen liefhebbers zijn die genoegen nemen met slecht lijkende olifantjes. Die wel degelijk van prins Bernhard zijn geweest!

Daarom bieden wij onze olifantjes te koop aan. Voor drieduizend euro zijn de olifantjes van u! Wij doen er een gratis certificaat van echtheid bij.'

De heer en mevrouw Vleeshouwer
Museum 'Diertje Pleziertje' i.o.

Twaalf jaar lang hebben ze rond het Bieslogredactielokaal gescharreld - drie kippen en een haan. Eerder deed ik hier verslag van hun dagelijkse besognes (zie het dossier BiesBeesten) en daarom mag ik u het recente drama niet onthouden.

Gisterochtend om zeven uur wilde ik het kippenhok openen om de bruine vrienden vrij te laten, zodat ze hun urenlange voedselzoektochten door de tuin konden beginnen, toen ik bij het zien van het hok op slag wist dat het gevreesde was gebeurd.

Ik was kennelijk de avond tevoren vergeten de deur van de buitenren te sluiten (laat geworden, hoofd niet helemaal fris).
Niet alleen die deur, maar ook de deur van het binnenhok stond wagenwijd open. En dat hoort niet. Dat is een heel slecht teken.

Ik kwam met knikkende knieën dichterbij. Er lag zaagsel op de grond. In het binnenhok had een gevecht plaatsgevonden. Van de kippen restten een paar uitgerukte veren.

Bezoekers wilden het vaak niet geloven, als ik vertelde dat het hok voor de nacht zorgvuldig gesloten moest worden, vanwege de rondsluipende vossen.
Vossen? In een bebouwde kom, met veel huizen rondom?
De pootafdrukken elders in de tuin namen alle twijfel weg.

Ik voel me schuldig. Ik had bescherming moeten bieden. Eén vergeetachtigheid en het noodlot sloeg onverbiddelijk toe.

Hoe ze op het warmst van een zonnige dag zandbaden namen.
Hoe ze water dronken - kleine, delicate slokjes nemend, die ze proevend, met geheven kop, naar beneden lieten zakken.
Hoe ze aan het eind van de middag om een boterham kwamen vragen.
Hoe ze op hun stok zaten te dommelen als ik 's avonds het hok ging sluiten.

Vanmiddag zag ik op RTL4 een kookshow van 'topkok' Jamie Oliver, waarbij hij voor een zaal vol van adoratie kwijlende huisvrouwen een gebraden kip in stukken brak.
Hij en ik, we zijn allebei even grote klootzakken.

In de medische wereld wordt stress niet beschouwd als een overdraagbare aandoening.

De veronderstelling dat het eten van ophokeieren leidt tot stressklachten bij de mens, moet dan ook met spoed nader worden onderzocht.

Hoi lui,

Dit is Driek, even terug in zijn oude rol van Gadgetfreak.
Want vandaag viel'ie me pas op.

Ik zat in het Oosterdieppark op een bank in het rozenprieel - het ruikt daar of je in een parfumfabriek zit - en toen zag ik de ene na de andere hondenuitlater langskomen en allemaal waren ze gewapend met een zweep.

Tenminste dat dacht ik dat het was.
En ik zat me al op te winden in de trant van noumoethettochnietgekkerwordengaanzed'ragressienouookalafreagerenopdehonden, toen ik zag wat ze met die zweep uitspookten.
Het is een ballenzwieper.

Een plastic stok met aan het uiteinde een kopje, zeg maar, dat een bal kan vastklemmen.
Als baasje de stok met bal van achter zijn hoofd naar voren zwiept, laat de bal los en vliegt een klere eind weg - ik schat zeker wel tweehonderd meter.
Hond, blij verrast, sprint erachteraan, haalt bal en legt hem weer aan voeten van baasje.
Die grijpt de bal met de stok en zwiept opnieuw.

Dat is het dus. Lekker gooien met de bal zonder te hoeven bukken of met je arm te maaien.

Jullie kennen 'm waarschijnlijk allang - hij viel me vandaag pas op. En ik zag er gelijk wel vijftien.

Ik heb het gevraagd in een dierenwinkel en hij heet Chuckit en hij is niet aan te slepen.
Het is weer 's zo'n gadget waar ik razend jaloers van word.
Jaloers op de man die de Chuckit heeft bedacht. Een wereldnummer.
Als'ie z'n vondst goed heeft weten te beschermen, is Mister Chuckit nu al multimiljardair.

Zou je twee mensen, met allebei een Chuckit, een bal naar elkaar kunnen laten zwiepen?
Als de een zwiept, moet de ander de bal opvangen in dat kleine kopje.
Chuckitkampioenschappen? Olympische sport?
Vergeet het.
Zie je, dat is het - ik bedenk tweedehandstoepassingen op de vondst van een ander.

Wanneer lanceer ik nou 's een Drieckit?
Nog geen idee wat je ermee moet of doen kan, maar ooit...

Dag,
jullie Driek

Nu blijkt de poema al jaren vrij rond te lopen en op vele plekken in Nederland gesignaleerd. Van Maastricht tot Ooltgensplaat.

Zie je wel! Krijg ik toch gelijk.
Sinds vier jaar klaag ik over poema-overlast.
Uitgesloten!, zeiden de autoriteiten, we hebben de poema's in Nederland goed onder controle.
Een ontsnapte poema is ons niet bekend.

Als ik de politie belde omdat de poema weer eens aan mijn voordeur krabde, wilden ze niet eens komen.

De afgelopen nacht sliep de poema onder mijn bed.

Het lege kantoor ligt gestofzuigerd en naar schoonmaakmiddelen ruikend te wachten op de maandagmorgen.
In de prullenbakken zijn krakend verse, blauwe plastic zakken gehangen. Door de toiletten is een Grote Natte Lap gehaald.

Over een uur volgt de ontdekking:
in de koffiehoek, in de la met de suikerzakjes, hebben in het weekend de mieren ingebroken.

Uitkomst van een racismeonderzoek op de voorpagina van Trouw:
extreem-rechtse websites, met racistische uitlatingen en oproepen tot geweld, groeien in populariteit.

We weten het: op internet is de goorste troep en ranzigste viezigheid te vinden.
Maar ook de lievigste schattigheid.

Huisdieren vormen een geliefd onderwerp met een zeer hoog schattigheidsgehalte.
Ik lever af en toe een bijdrage. Behalve in De Telegraaf, kom je in de media te weinig dieren tegen. Internet is een zeer geschikt dierenmedium.

Op een Japanse site heb ik het ultieme schattige poesje gevonden..
Schattiger, donziger, aaibaarder kan het niet.

Klik de foto groot (tot 800x600) en roep uw naasten er even bij.
'Kom even kijken!'
En registreer de spontane uitroepen en lachende gezichten.
'Ach, gottegot!'

En mail me niet in de trant van: 'Wat ben jij soft geworden! Is dìt je antwoord op de rotzooi?'

Ja, dit poesje moet het vandaag even voor mij doen.

'De zachte poesjes zullen zeker winnen in 't eind.'

Op de bovenste foto is hond Victor een in het gras gevallen walnoot aan het kraken. Hij vindt het een lekkernij van de bovenste plank.

De kippen horen het gekraak en snellen toe, want ook zij zijn gek op stukjes noot. Maar ze zijn niet in staat de keiharde noten open te pikken.

De goedige Victor is niet te beroerd ten behoeve van de kippen een extra noot te kraken. Hij staat zelfs toe dat ze de stukjes noot tussen zijn tanden uit pikken.

Op de onderste foto plaatst een op noot beluste kip bij Victor een bestelling.
'Ach, kraak alsjeblieft nog 's zo'n noot voor ons.'
'Nog een? Jullie hebben er al vier gehad!'
'Hè ja, lekker, toch?'
En Victor kraakte een vijfde.

Ik had me voorgenomen aan het eind van de komende zomer het notenritueel van Victor en de kippen op video op te nemen. Volgens mij zou het een unieke opname worden - kippen die eten uit de bek van een hond.
Maar die video kan niet meer worden gemaakt.

Victor is hier aan komen lopen toen hij vier maanden oud was. En hij is vijftien jaar gebleven.
Vandaag is hij overleden. Van ouderdom, zijn hart begaf het.

Een lieve, altijd vrolijke hond die, durf ik te zeggen, een goed leven heeft gehad.

Dit is weer 's zo'n link die zich miljoenvoudig over het net verbreidt.

Leuk, lief en schattig! Dat wil wel.

Voor als je beeldscherm vervuild en bespat is geraakt van een week hard werken.

Nog niet gezien?

Kom'tie:

Als het wereldnieuws niet werd beheerst door dat ene schokkende onderwerp, zouden alle Nederlandse kranten openen met dit bericht, nu te vinden op pagina twee.

Hortensiagebruikers zijn moeilijk te traceren. Er heerst grote geheimzinnigheid rond de Friese hortensiasien. De diefdealers opereren 's nachts, als de Friese politie - niet berekend op massale hortensiaroof - op één oor ligt.

Uiteraard gaat het de hortensiagebruiker niet om stekken of bloemschikken. Waarom rookt men Friese hortensia's?
Na een intensieve speurtocht is het ons vannacht gelukt een Sneker hortensiaroker een antwoord te ontlokken.

'Nou, het antwoord is simpel: door het roken van één fikse hortensiajoint, kan men de taal der dieren verstaan. Een eeuwenoude wens van de mens wordt vervuld.'

- Maar waarom blijft het gebruik van hortensia's beperkt tot Friesland

'Omdat je alleen met Friese hortensia's de dieren kunt verstaan. Ik heb wel eens een Groninger hortensia gerookt, maar met mijn hond viel geen woord te wisselen. Logisch, natuurlijk.'

- Logisch?

'Ja, als je weet dat alle dieren van de hele wereld Fries blijken te spreken!'

- Ja, ja. Dat is duidelijk. Dank u voor deze toelichting.

Vanmiddag bezochten we de Eerste Uitkijkhut van Bieslog, die er in het lage winterse licht Japanser bijlag dan ooit, omdat ons berichten hadden bereikt over grote bewegingen onder de wilde ganzen.

Inderdaad namen we in de moeras- en weidegebieden op diverse plaatsen grote optochten en spoedvergaderingen van duizenden ganzen waar.

De onrust onder onze ganzenpopulatie heeft alles te maken met de naderende Kerstdagen en het opstellen van de kerstmenu's.
Dit jaar is de tegenstand tegen het gerecht ganzenlever, vanwege de weerzinwekkende productiewijze, in hevigheid toegenomen.
Kamerleden hebben zelfs een petitie opgesteld, waarin zij protesteren tegen het plaatsen van ganzenlever op het Kerstmenu van het Tweede Kamerrestaurant.

Nu Kamervoorzitter Weisglas nog niet heeft gereageerd, bereiden wilde ganzen in het gehele land acties voor. Een bezetting van het Binnenhof wordt niet uitgesloten geacht.

'Veel van de wilden zijn razend en willen de gefokte broeders en zusters te hulp komen,' verklaarde woordvoerster Moeder de Gans,'en als er toch ganzenlever op het kerstmenu wordt geplaatst - diverse Kamerleden, met name van de VVD, hebben op tv verklaard ganzenlever 'erg lekker' te vinden - heeft de leiding het niet meer in de hand.
En vraagt u maar na wat er kan gebeuren met mensen die het slachtoffer worden van wilde ganzen. Als ze het tenminste kunnen navertellen...'

De zondagse zon heeft de haan geïnspireerd tot het nemen van een zandbad. Hij heeft een kuiltje gegraven, waar hij zich lekker diep in heeft gedraaid.
Af en toe keert hij zich op een zij om zichzelf met behulp van een vleugel met zand te begooien.
Een van de dames mag hem gezelschap houden.

Van de verhouding tussen de drie kippen en de baas van de kleine commune begrijp ik na jaren nog helemaal niets.
Er hopen zich tijdens een dag scharrelen kennelijk spanningen op, die bij het slapengaan zichtbaar worden.
Tegen de avond gaan allen uit zichzelf het nachthok in, maar de ene dag vind ik de haan met zijn drie dames gezellig dicht tegen elkaar aan op de stok gezeten, een volgende dag is de haan met één kip gaan slapen en hebben de beide andere dames een plaatsje gezocht in een heg, elders in de tuin. Heeft de haan hen de toegang tot het binnenhok ontzegd?

Elke avond zorg ik dat iedereen binnen is en gaat de deur van het hok dicht, anders is de kans groot dat de gehele pluimveestapel in de nacht overvallen wordt door hongerige vossen.

Ik schud aan de takken van de heg, waarop de dissidente kippen, alsof ze weten dat ze fout zaten, meteen in de richting van het hok vliegen om zich aarzelend en schuldbewust naar binnen te begeven.

De haan is, door slaap overmand, de ruzie kennelijk vergeten, want hij staat toe dat de laatkomers alsnog op de stok plaatsnemen.

Ze zeggen dat de vakantie bijna is afgelopen. Jammer. Want voor ons is het toptijd.
Elke avond feest.
Hier in de wijk ken ik zes huizen waarvan de bazen afwezig zijn en waar het luikje openstaat, omdat de buren oppassen en eten geven.

En die buren willen het goed doen, dus die scheppen altijd teveel eten in de bakjes.

Met de zes kennissen en vrienden van de vakantiehuizen hebben we afgesproken dat we elke avond de vakantiehuizentocht maken.

Joh! Ik ga dus elke avond uit eten. En ik krijg menu's voorgeschoteld die ik in eigen huis nooit krijg. Zalmsnippers! Gekookte kabeljauw (niet die goedkope wijting)! Luxe brokjes met muizensmaak!
En soms blijven we slapen op het laatste adres. Mogen we om beurten in de soms heerlijke, lekker zacht beklede mandjes van de collega's.

Gisteravond was Poeke niet van de partij. Haar bazen zijn al terug. Dus ze moest binnenblijven. Kopjes geven, spinnen, op schoten zitten - laten zien hoe blij ze is dat ze weer terug zijn.

Maar wij weten wel beter. Toen ik vanmorgen na het eetfeest dikgegeten op huis aanging, passeerde ik Poeke's stek. Ze zat voor het raam van de voorkamer naar buiten te staren. Ze leek me niet te zien. Begrijp ik best. Over een week of wat ben ik ondergedompeld in hetzelfde heimwee.

Als de vakantie erop zit, gaan we weer met elkaar vechten. Bah! Helemaal geen zin in.

Gerrit

Helaas blijk ik, als beginnend-vogelaar, geen schokkende ontdekking te hebben gedaan, toen ik vastlegde hoe een mereljong door de vader werd verzorgd.

'Er is door de Engelsman Snow ook onderzoek gedaan naar het opvoedgedrag bij de merelouders. Het schijnt dat zodra de jongen het nest kunnen verlaten en dus vliegvlug zijn de jongen als het ware worden opgedeeld tussen de vader en de moeder. Zij zorgen beide onafhankelijk van elkaar voor de jongen, voeden ze en brengen ze ervaring bij, iets wat ik maar zal noemen moeders- en vaderskinderen. Komt een moederskind zijn eigen pa weer tegen dan schijnen zij van elkaar vervreemd te zijn en worden deze jongen door pa niet meer verzorgd.'

Dank voor alle merelinformatie.

Stand van zaken:
het mereljong kan fladderen en heeft zich buiten kattenbereik gesteld; de vader blijft onvermoeibaar bezig.

Een typisch internetitem voor de zondag, zo praat ik het onderwerp goed.
(Ik bedoel: wordt Bieslog niet een al te gezellig krantje?)

Maar het is wel mijn eerste reportage als natuurfotograaf en daar ben ik trots op.

Gepiep, gesnerp en gefladder lokt me naar buiten.
Tegen de stam van de appelboom zit een ineengedoken vogeljong geplakt. Het kan blijkbaar niet vliegen, want het klemt zich stevig vast aan de stam.

Vanaf een dakrand houdt de vader het jong en diens directe omgeving scherp onder controle.
Het is een merelmannetje. Ik ben een ornithobeet, dus zoek ik het voor de zekerheid op - klopt, het merelvrouwtje is bruin, het mannetje is zwart met geel/oranje snavel.

De moeder is in geen velden of wegen te bekennen. De vader maakt snelle glijvluchten, verdwijnt voor een paar minuten en verschijnt weer ten tonele met een volle bek waaruit een wormpje hangt, dat hij aan het gretige, zich schrap zettende jong voert.

Als het allenige jong begint te piepen is het zeker dat de vader in aantocht is.
Om de foto's te maken, kom ik dichterbij, maar dat maakt jong en vader niets uit.

Na een paar uur kom ik weer kijken. Situatie onveranderd. Wat een verantwoordelijkheidsgevoel en energie spreidt de vader ten toon! Onvermoeibaar vliegt hij af en aan.

De echte vogelaars zullen hun neus ophalen voor deze vogelstory, maar ik vraag me af of ik misschien toch iets bijzonders meemaak. Is het 'normaal' dat de vader zich, bij afwezigheid van de moeder, zo intensief met de (op)voeding bezighoudt?

Waar is de moeder? Gerrit! Heeft hij haar vermoord?
Geschrokken ga ik naar hem op zoek. Ineengerold ligt hij ergens op zolder.
Ik besluit ramen, deuren en kattenluik voorlopig gesloten te houden.

Vader en jong hebben nu wel geposeerd voor dit item, maar deze krant hanteert ook nog zoiets als nazorg, ja?

Dit jaar ligt een overdaad aan chocolade-eitjes in de schappen. Op diverse strategische punten in de supermarkten staan rekken met honderden bontgekleurde zakjes met eitjes opgesteld.

Waar komen al die eitjes vandaan? Een vraag die te weinig wordt gesteld, volgens de Chocoladedieren Bevrijdings Brigade.

'Weerzinwekkend,' zo vat een woordvoerster de toestanden samen die in de chocoladelegbatterijen zouden heersen.
'De chocoladekipjes die voor de paaseitjes moeten zorgen, worden vanaf februari gedwongen tot een krankzinnig hoge legproductie.'

Die productie lijkt nog steeds te groeien. Was in vroeger tijden uitsluitend een keuze uit pure of melkchocolade-eitjes mogelijk - de witte chocolade-eitjes bleven een exclusieve luxe - de verwende consument wenst nu ook cappuccino-, mokka-, of praline-eitjes in het assortiment.

'Men heeft geen idee wat voor leed de chocoladelegkipjes moeten ondergaan. De kipjes worden in een houdgreep genomen, waarna liters cappuccino of kilo's mokka via trechtertjes in de bekjes van de chocoladekipjes worden gepropt.'

De tendens van een dalende vraag naar biologische producten tekent zich ook in de Paasindustrie af. We hebben dit jaar geen enkel chocoladescharreleitje kunnen vinden.

Op eerste Paasdag zal de Chocoladedieren Bevrijdings Brigade acties in de illegale chocoladelegbatterijen uitvoeren.
'We zullen zoveel mogelijk chocoladekipjes en eitjes meenemen. Na omsmelting maken we er chocoladekerstkransjes van, die we eind dit jaar gaan uitdelen aan armen, zieken en behoeftigen.'

Mijn buren maken het te bont.

Al dagen klinkt het orgastische geknor en gegrom en gespartel, maar vandaag, met de warme zon op hun blote lijven, liep het de spuigaten uit.

Zaten ze in vorige lentes nog 'keurig' met z'n tweetjes op elkaar, dit jaar moet ik constateren hoe elk debat over normen en waarden volledig langs ze is heengegaan.

Open en bloot, voor iedereen zichtbaar, klommen ze met z'n drieën, of vieren op en in elkaar.

Ik heb gevraagd: 'Hee , jongens, kan het niet een beetje minder?'
Maar ze gingen gewoon door met hun schunnige geknor en geklots.

Moet je de bovenste buurman zien.
Met zijn brutaalste blik kijkt hij je aan, alsof'ie zeggen wil:
'Dat zou jij ook wel willen, hè!'

Het bericht wordt verspreid via alle persbureaus in de wereld: Snowflake ('Sneeuwvlokje') de beroemde witte gorilla uit de dierentuin van Barcelona is overleden.

Bij wijze van in memoriam, plaats ik een oud gedicht van eigen hand.

EUROPA

Wie had het me verteld?
Waar had ik het gelezen?
In een kleine Zoo, achteraf
in een park van Barcelona
huist een albino gorilla.

Moet ik heen, dacht ik meteen,
een unieke ervaring!
O ja, ik ga
een rela-
tie opbouwen via
oogcontact en bananen
met een albino gorilla
in Barcelona.

Ik liet mijn plan
op feestjes vallen.
Het werd een schitterend verhaal.
Hij? heeft een verhou-
ding met een witte
Spaanse aap!
Je meent het!
Wat uniek!
Heel bijzonder!

Mijn gorilla werd groter
en witter en slimmer
en liever en iedereen
hield van hem. Op Schiphol
zou ik veelvoudig worden uitgewoven.

Een dag voor vertrek
belde een vage collega:
zeg, jouw albino gorilla
in Barcelona toch?
was gisteren op televisie
een docu van een uur...
Boing!
Daar ging mijn mooie story.
De witte aap verbleekte
en ik werd weer
gewoon.

Ik troostte mezelf die avond
met een pizza quattro stagioni
van de afhaalitaliaan.

(Uit: Meneer Foppe in zijn blootje, Uitgeverij De Harmonie, 1994)

Bij ons in de buurt wordt de grootste natuurbrug (ecoduct) ter wereld gebouwd.
De bedoeling is dat de natuurgebieden in de Vechtstreek en het Spanderswoud worden verbonden met de natuur van de Utrechtse Heuvelrug.

Via de Natuurbrug Zanderij Crailo wordt de bedreigde dierpopulaties de kans geboden de territoria in beide richtingen uit te breiden.
De bouw duurt vier jaar - een spectaculair miljoenenproject. Een drukke autoweg, een spoorlijn en een bedrijventerrein moeten worden overspannen.

Die gigantische afmetingen zouden wel eens een probleem kunnen vormen voor de dieren, die zich grote zorgen beginnen te maken.
We spraken met de zandhagedis Karel Ogentroost, die de dierencoördinatie op zich heeft genomen.

- Meneer Ogentroost, u krijgt een enorme verruiming van uw actieradius, waar ligt voor u het probleem?'Wij willen het ons gegeven paard niet in de bek kijken, het is geweldig wat de mensen voor ons over hebben, maar wij zien de opening met angst en beven tegemoet. Kunnen wij waarmaken wat de mensen ons zo graag zouden zien doen?'

- U hoeft toch alleen maar over te steken?'Alleen maar? Zijn er wel genoeg dieren van onze kant die deze gigantische bruggen kunnen bevolken? Hebt u de uitzichttoren gezien, aan de kant van het Spanderswoud? Als het ecoduct opengaat staat die toren afgeladen met genodigden. Die willen waar voor hun geld.
Wij willen een massale openingstocht houden, maar als we alle zandhagedissen naast elkaar opstellen, vullen we nauwelijks het vierbaansviaduct dat over de Naarderweg is gebouwd.
De mensen willen bedreigde diersoorten zien - 'kijk 's wie wij allemaal helpen' - maar er zijn er te weinig om indruk te maken. Een handjevol marters... geen gezicht!'

- U organiseert de openingsplechtigheid?'We hebben het comité De Grote Parade gevormd, waarvan ik de voorzitter ben. We willen samen over de bruggen. Maar er is nog zoveel onenigheid onder de soorten! De slangen willen niet samen met de muizen, de padden hebben ruzie met de eekhoorns, de hazen willen rennen, noemt u maar op. We hebben nog twee jaar de tijd, maar ik zie het somber in.'

- Meneer Ogentroost, veel succes en sterkte!

Werd vanmorgen gebeld door een radeloze theaterproducent.
Of ik een rol wilde 'opnemen'.
Welke rol?
De rol van aapje, in de musical Alleen Op De Wereld.
Gaat vanavond in première en ten gevolge van acties van dierenbeschermers mocht het echte aapje niet meedoen.
'En u kunt snel een type neerzetten, zoudt u het aapje willen vervangen?'

Ik heb een paar uur bedenktijd gevraagd.
Aapje, het lijkt me een leuke, dankbare rol. Ik hoef geen tekst uit het hoofd te leren.
Ik moet alleen de mij aangereikte pinda's 'op z'n aapst' pellen en oppeuzelen.

Ik voorzie één probleem: ik moet op de schouder van Remi zitten en ik weeg 95 kilo!

Als ik er voor de middag in slaag 30 kilo af te vallen, neem ik de rol aan.

Onbegrijpelijk: mensen die, voordat ze op vakantie gaan, hun zwijnen droppen.
En, dat is bekend, eenmaal vrijgelaten worden tamme zwijnen binnen één dag wild.

Het probleem blijft niet beperkt tot Friesland.
Ik heb de afgelopen weken ook in andere provincies veel loslopende zwijnen gezien.

'Zo snel mogelijk doodschieten' is wel een zeer drastische maatregel.
Laten we nu eerst eens proberen de zwijnen op hun wilde gedrag aan te spreken.
Het is veel te gemakkelijk zwijnen te stigmatiseren als overbrengers van veeziekten. Daarvoor bestaat vooralsnog geen enkel wetenschappelijk bewijs.
We moeten zoeken naar de oorzaken. Waarom zijn de zwijnen in Nederland zo wild geworden?

Kunnen we hangplekken voor wilde zwijnen aanleggen?
Af en toe een beetje bijvoederen, een praatje maken, luisteren naar hun problemen - ik weet zeker dat wilde zwijnen zich dan een stuk tammer gaan gedragen. Waarna ze terug kunnen keren in de maatschappij.

Er zijn mensen die dromen van een zwijnloze samenleving. Dat zij, zoals in Friesland, willen overgaan tot een gewelddadige totstandkoming van deze utopie, is een kwalijke zaak.
We mogen 'onze zwijnen' nooit in de steek laten!

Ik schuif het gordijn open en kijk tegen de onderkant van een luchtschip aan dat, in verticale stand tegen de ruit geplakt, zit bij te tanken in de ochtendzon.

Ik ga mijn camera halen en na terugkomst is het luchtschip bezig het landingsgestel te checken.

Ik breng de lens tot op enkele millimeters afstand van het raam en druk af.
Nagenoeg op hetzelfde moment start het gevaarte, accelereert van nul tot tachtig kilometer per uur en laat mij verbouwereerd achter, gebukt en ingespannen turend door een camera naar een lege ruit.

Het experiment schijnt door de BBC te zijn uitgezonden. Ik heb het toen niet gezien, het is mij verteld, maar ik oogstte in gezelschap al menig succesje met doorvertellen.

'Je meent 't! Dat kan niet waar zijn!'

Je moet het zo vertellen:

'In een natuurprogramma van de BBC is een wetenschappelijk experiment met een kraai uitgezonden.
Stel je voor: in een klein mandje met een hengseltje zit wat kraaienvoedsel. Het mandje is in een glazen buis geplaatst.
Een kraai probeert het lekkers te bereiken; hij steekt zijn snavel in de glazen buis, maar alle gepik heeft geen effect - hij kan er niet bij.

Nu ligt er naast de glazen buis een stukje ijzerdraad.
De kraai komt op het idee met dat stukje draad in de buis naar het mandje te hengelen. Maar na enkele pogingen begrijpt hij dat hij het mandje zo niet naar boven krijgt.

En nu komt het.

De kraai trekt de draad uit de buis, kijkt om zich heen, steekt de draad in de ruimte tussen muur en voederplaats en begint het ijzerdraad te buigen!

'Nee, het is niet waar! Doet'ie dat uit zichzelf?'
'Ja, echt waar! Het is een wetenschappelijk experiment.'
'Je gaat me nou toch niet vertellen...'

Ja! De kraai buigt een keurig haakje aan het draad, steekt het weer in de buis en slaagt er nu in het mandje aan zijn hengseltje naar boven te trekken. Eet smakelijk!

Het gezelschap barst nu in bewondering uit, die ook op jou als verteller afstraalt.

'Hoe bestaat 't!'
'Wat speelt zich allemaal in zo'n koppetje af.'
'Bedankt voor dit verhaal.'

Tot mijn vreugde heeft een lezer een videofragment opgestuurd en nu heb ik het ongelooflijke zelf ook gezien.

De clip (in QuickTime) begint als de kraai al met het nog niet gebogen ijzerdraad in de buis zit te hengelen.

Tijdens de adembenemende vliegshow van hedenmorgen, waaraan enkele tientallen zwaluwen deelnamen, kwam door een nog niet opgehelderde oorzaak, een merel in de aanvliegbanen van de op topsnelheid rondcirkelende racevogels terecht.

Ondanks een bijna-botsing bereikte de klapwiekende outsider een veilige dakrand.
De vliegshow kon worden voortgezet.

Elk jaar wendt Jochem voor een groot kenner te zijn.

'Ze zijn dit jaar beslist lekkerder dan vorig jaar - zachter, smeuïger, zilter...'

Maar, eerlijk gezegd, proeft hij geen enkel verschil tussen een Nieuwe en een Hollandse Oude.

Helaas weet ik schandelijk weinig van vogels, maar een merel kan ik nog wel herkennen.
Die stralende trillers en uithalen - ik zou de mereltrack van de CD met vogelgeluiden wel de hele dag willen draaien.

Het was nog flink zoeken naar een merel in de grote stad. Op het geluid kun je niet afgaan, want de stadsmerels zijn het fluiten al lang geleden verleerd.

In de stad R. vond ik op de hoek van de P.-straat en de K.-weg een eenzaam merelmannetje op een dode tak van een verlepte berk in een verwaarloosd plantsoen.

Het kereltje had weinig noten op zijn zang. Het zong een armoedig deuntje, waar geen vrouwtje voor zal vallen.

Vandaag is het voor de vierde keer in Nederland Gedichtendag.

Voor alle activiteiten in den lande verwijs ik naar de gelijknamige site.

Speciaal voor Bieslog koos ik van Jan Hanlo (1912 - 1969) het beroemde gedicht De Mus, geschreven in 1949.
(Gedichten/Verzamelde Gedichten, Uitgeverij G. A. van Oorschot)

De meesten van u zullen het gedicht uit het hoofd kennen. Zeker na vandaag.

De Mus

Tjielp tjielp - tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp - tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp

Tjielp
etc.

In 1997 verscheen de CD tjielp tjielp van Tom America, met op muziek gezette gedichten van Jan Hanlo (Dureco 1162912).

Het titelnummer zal enkele Biesloglezers bekend in de oren klinken (als tune van de tv-serie Van Kooten & De Bie, seizoen 97-98).

'Geen zetel, maar het succes is enorm. Overal in het land behaalden we meer stemmen dan andere kleine partijen, maar door de schandalige behandeling op de stembureaus heeft men belet dat wij in de kamer komen', zegt Victor (13 jaar, ex-zwerfhond), de voorzitter van de Partij voor de Dieren.

'In veel gevallen verhinderde men dat wij onze stem uitbrachten. 'Kssst! Vort! Eruit!', kregen wij toegevoegd. Wij zullen vandaag nog een klacht indienen bij de Raad van State.'

Het succes van de Partij voor de Dieren is inderdaad opmerkelijk. In alle gemeenten van ons land werden stemmen behaald - in Amsterdam ruim drieduizend, dat is driemaal zoveel als Leefbaar Nederland.

'In enkele gevallen wist men zelfs niet dat de dieren sinds 1998 stemrecht hebben', vervolgt Victor. 'Maar er is zoveel positief nieuws. In veel gemeenten werden de dierenasiels opengesteld, zodat ook de zwervers konden stemmen.
Helaas bleven veel stallen gesloten. Als wij gisteren de legbatterijen en de varkens- en runderfokkerijen hadden kunnen openen, zou Nederland een politieke aardverschuiving hebben meegemaakt.'

'Hoe dan ook: we staan op de politieke kaart. We moeten ons op de toekomst richten. Bij volgende verkiezingen reken ik op 83 zetels, een absolute meerderheid. Wij hebben een uitstekende ploeg honden, katten, kippen, paarden en mussen klaar staan om het roer over te nemen.'

Kevers kijken.

Schandalig hoe in bijgaand artikeltje mensen die aan padden likken met junks in verband worden gebracht.

Ik ken veel mensen die aan padden likken; mensen uit alle lagen van de maatschappij - er zijn advocaten onder, stukadoors, doktoren, verkeersagenten, tuinarchitecten.
Mensen die het prettig vinden in hun vrije tijd af en toe eens een padje te likken. Die het likken niet overdrijven en die zich bewust zijn van de bijwerkingen na overmatig likken (pas als men gedurende drie dagen achtereen padden zou likken, treedt blijvende blindheid op).

Dat de politie van Leeuwarden nu alle liefhebbers over één kam scheert is voor veel bonafide paddenlikkers niet te verteren.
Laat men voor een betere beveiliging van de dierenwinkels zorgen, zo luidt de meest gehoorde klacht. Camera's! Extra surveillance!

In wat voor land leven we, als de burgers niet eens meer aan hun padden kunnen likken!

Nadat meneer Foppe vanmorgen in het radioprogramma Vroege Vogels had gehoord dat de kabeljauw, wegens overbevissing van de Noordzee, met uitsterven wordt bedreigd, besloot hij spontaan aanstaande vrijdag zijn wekelijkse stukje gebakken kabeljauwfilet NIET te gaan kopen in de viswinkel.

'Weer een vis gered,' dacht meneer Foppe tevreden, 'dan haal ik wel een pakje vissticks in huis. Ook goed. Voor de natuur moet je iets over hebben.'

Nu de mussen en de konijnen nagenoeg uit Nederland zijn verdwenen, stel ik voor de muizen en de duiven officieel te benoemen tot onze Nationale Wilde Dieren.

Deze foto maakte ik gistermiddag, in de nabijheid van het Bieslogredactielokaal.
De bovenste kip is de moeder van de andere - grote kuikens, waaronder al duidelijk herkenbaar, twee haantjes.

Vanmorgen, bij het eerste daglicht, rond half zeven, is een vos het terrein op geslopen, die de drie kuikens heeft gegrepen en weggevoerd.

Er resten wat veertjes.

Nu, enkele uren later, loopt de moederkip zoekend rond.
Als ze iets eetbaars in het gras vindt, pikt ze het niet zelf op; ze maakt een klokkend geluid, waarmee ze haar kinderen roept.

In Nederland zijn 30 miljoen kippen aan het werk om u van eitjes te voorzien; 25 miljoen verblijven in legbatterijen, de rest scharrelt.

Mooie column van Koos van Zomeren in het Zaterdags Bijvoegsel van NRC-Handelsblad (Mazzelkippen).
Ik leerde dat het verschil in welzijn tussen legbatterij- en scharrelkippen klein is. In beide systemen wordt nog steeds snavelkappen toegepast - het afknippen van de snavel, net voor het neusgat, pijnlijk en een dagelijkse hinder voor de kip. (Vanaf 2006 wordt een begin gemaakt met verbieden; in 2011 behouden alle kippen hun snavels.)

In ons land worden 150.000 kippen gehouden in optimale omstandigheden, met hele snavel. Van de gehele kippenbevolking mogen we dus een half procent 'gelukkige kippen' noemen.

De meeste pluimveehouders laten de opfok over aan het speciale broedbedrijf.
'Dat kuikens van de kloek leren hoe het is om kip te zijn, zie je alleen nog bij hobbyisten,' schrijft Koos van Zomeren.

Trots toont Bieslog de nieuwste aanwinsten die hier rond het redactielokaal scharrelen: drie gelukkige kuikens.

Al weken is de moeder bezig met haar kip-lessen. Graaft zij iets eetbaars uit de grond, dan roept zij de jongen, die zich piepend op het wormpje of zaadje storten.
's Nachts neemt de moeder haar kinderen nog onder haar vleugels, maar ze worden er te groot voor, ze steken met hun koppen onder het dekbed uit.
Kijk's goed: er bungelt een veer aan moeders vleugel. Heeft ze gevochten? Is een passerende kat te dicht in de buurt gekomen? Moeder-kloek is er als de kippen bij om haar jongen te verdedigen; de kat schrikt hevig van deze explosie van kippendrift en maakt dat'ie wegkomt.

In de bio-industrie zouden kuikens van deze leeftijd al tot zwaargewichten zijn opgefokt en opgegeten.

Gelukkige kippen kunnen tussen de vijftien en twintig jaar oud worden.

Dit stukje dient niet ter demonstratie ('O, o wat zijn wij toch goed voor dieren!').
Maar gelukkige kippen zijn zo zeldzaam dat ze best eens in de krant mogen.

Kennen jullie Pietje al?
Van 21 mei tot en met 25 juni waren de eerste levensavonturen van Pietje te volgen op een site. Liefdevol opgetekend, mooi gefotografeerd, helder vormgegeven.

Zonder Internet zouden we nooit van Pietje hebben gehoord.

Karen schrijft:
'Zo zie je maar weer. Hoe klein of onbetekenend zo'n diertje ook is of lijkt, als je er voor zorgt ga je je verantwoordelijk voelen en er aan hechten. Of ligt het aan ons? Zijn wij alleen zulke watjes?'

Nee Karen, geen watjes. Aardige mensen.

Zondag 2 juni j.l. toonden we de twee kuikens en trotse kip, die hier (samen met een haan en twee andere kippen) rond het redactielokaal scharrelen.

Mamakip had zeven weken lang, dag en nacht, op de eieren gebroed. Dat is extreem lang - drie weken is normaal. Ze hield vol, at en dronk nauwelijks, maar wist als enige zeker: ik wil en zal kuikentjes uit die witte bollen krijgen!

's Nachts sliepen de kuikentjes onder moeders vleugels. Niet op stok in het nachthok, maar op de grond, in een hoek van het buitenhok.
Maar na drie weken waren de kuikens zo groot geworden, dat ze niet meer pasten in het beschutte verenbed onder de moeder, hoe dik die zich ook maakte - de kuikens staken met hun kopjes onder moeders vleugels uit.

Er gebeurde iets wonderbaarlijks: een van de andere kippen kwam helpen! Een tantekip ging 's nachts tegen de mammakip aanzitten en bedekte met haar warme vleugels de uitstekende delen van de kuikentjes.

De kuikentjes zijn kleine kipjes geworden. En tante blijft helpen.
Het viertal scharrelt nu, los van de anderen, door de tuin. Mamma en tante leren de kleinen voedsel zoeken. Alles wat de groten doen, wordt geïmiteerd door de kleinen. Als de groten hun verenkleed gaan schoon pikken, pikken de kleintjes er ook lustig op los.
Van 's ochtends zeven tot 's avonds zeven zijn ze zo in de weer, met kleine rustpauzes in de middag.
's Nachts slapen de kuiken-kipjes niet meer onder moeder en tante op de grond. Heel dapper houden zij zich slapend overeind op de stok in het nachthok, temidden van de hele ploeg.

De Nederlandse bossen zijn er heel wat spannender op geworden, sinds je op fiets- of wandeltochten deze dames en heren kunt tegenkomen. Soms liggen ze met z'n allen dwars over het pad en zijn ze volstrekt niet van plan een centimeter te wijken.

Schotse Hooglanders - kolossen van beesten, goedmoedige herkauwers, met vervaarlijk ogende hoorns op de kop. Over het algemeen kom je er zonder kleerscheuren langs.

Maar je kunt het uitstapje aanzienlijk spannender maken, door er vanuit te gaan dat je in een levensbedreigende junglesituatie terecht bent gekomen.

Heren, bent u pas verloofd en wilt u een ouderwets degelijke macho-indruk op uw verloofde maken, sis dan tussen uw opeengeklemde kaken:

'Rustig blijven, liefje! Ik ga voorop. Kijk ze niet in de ogen, maak geen onverhoedse gebaren. Hou mijn hand maar vast. Voorzichtig! Kss! Kss! Als ze mij aanvallen, hol jij weg en haalt hulp, ja? Rustig blijven... dit gaat lukken... ja, we zijn er langs! Ben je erg geschrokken, schat?'

Omdat het zondag is en mooi weer, mag op Bieslog best een foto met hoog schattigheidsgehalte.

Rond het redactielokaal scharrelen drie kippen en een haan. Een van de dames heeft een nest eieren bebroed en dit is het resultaat. De baby's zijn zes dagen oud.

Streng bewaakt door moeder-hen leren de kuikens eten en drinken. Een ieder die hen durft benaderen - kat of mens - wordt door de woedende moeder op afstand gehouden.

Tegen de avond, als de haan en zijn harem het trappetje naar het nachthok beklimmen, gaat moeder-hen mee, maar de kuikentjes piepen dan hartverscheurend - ze durven de trap nog niet op.
Moeder keert terug, besluit beneden te blijven. In de uiterste hoek van het buitenhok, neemt zij de kindjes onder de vleugels, graaft zich in tegen de kou en doet een dutje, maar blijft alert op onraad.

Biesloglezer, hebt u zelf jonge kinderen? Vergroot de foto in drie klikken tot beeldvullend. Succes gegarandeerd.

'ATTENTIE!! ATTENTIE!!
Willen alle meerkoeten nu het water verlaten en zich aankleden?
De bus vertrekt over zes minuten!'