Een typisch internetitem voor de zondag, zo praat ik het onderwerp goed.
(Ik bedoel: wordt Bieslog niet een al te gezellig krantje?)

Maar het is wel mijn eerste reportage als natuurfotograaf en daar ben ik trots op.

Gepiep, gesnerp en gefladder lokt me naar buiten.
Tegen de stam van de appelboom zit een ineengedoken vogeljong geplakt. Het kan blijkbaar niet vliegen, want het klemt zich stevig vast aan de stam.

Vanaf een dakrand houdt de vader het jong en diens directe omgeving scherp onder controle.
Het is een merelmannetje. Ik ben een ornithobeet, dus zoek ik het voor de zekerheid op - klopt, het merelvrouwtje is bruin, het mannetje is zwart met geel/oranje snavel.

De moeder is in geen velden of wegen te bekennen. De vader maakt snelle glijvluchten, verdwijnt voor een paar minuten en verschijnt weer ten tonele met een volle bek waaruit een wormpje hangt, dat hij aan het gretige, zich schrap zettende jong voert.

Als het allenige jong begint te piepen is het zeker dat de vader in aantocht is.
Om de foto?s te maken, kom ik dichterbij, maar dat maakt jong en vader niets uit.

Na een paar uur kom ik weer kijken. Situatie onveranderd. Wat een verantwoordelijkheidsgevoel en energie spreidt de vader ten toon! Onvermoeibaar vliegt hij af en aan.

De echte vogelaars zullen hun neus ophalen voor deze vogelstory, maar ik vraag me af of ik misschien toch iets bijzonders meemaak. Is het ?normaal? dat de vader zich, bij afwezigheid van de moeder, zo intensief met de (op)voeding bezighoudt?

Waar is de moeder? Gerrit! Heeft hij haar vermoord?
Geschrokken ga ik naar hem op zoek. Ineengerold ligt hij ergens op zolder.
Ik besluit ramen, deuren en kattenluik voorlopig gesloten te houden.

Vader en jong hebben nu wel geposeerd voor dit item, maar deze krant hanteert ook nog zoiets als nazorg, ja?