De prijs die zij moest betalen voor haar ongekende populariteit is te hoog geweest. Welke vrouw kan de vernederingen dragen die zij te verduren kreeg?
Dat zij vanavond nog haar koffers heeft gepakt en hals over kop het land is ontvlucht - wij kunnen niet anders dan begrip opbrengen voor deze wanhoopsdaad.
De marteling bood een gruwelijke aanblik. Men heeft haar, ten overstaan van miljoenen tv-kijkers, geblinddoekt en vervolgens werd zij gedwongen aan een plakje koek te likken dat, aan een touwtje gebonden, boven haar hoofd bungelde.
De burgemeester van Deventer is inmiddels opgesloten in de gevangenis van Scheveningen en zal morgen worden voorgeleid bij het Internationaal Strafhof.
Minimaal een uur van tevoren arriveert de gast in de tv-studio. Hij wordt door een gastvrouw welkom geheten, die hem naar de schminkkamer brengt, een kopje koffie aandraagt en hem op de hoogte stelt van de gang van zaken.
Een half uur voor aanvang van de uitzending komt de presentator zijn opwachting maken. Hij neemt met de gast een door de redactie uitgezette gang van het gesprek door, noteert waar de gast het absoluut nìet over wil hebben en controleert of de tekst van de intro - met naam en functie van de gast - foutloos is opgesteld.
Dan start de live-uitzending. De presentator noemt naam en functie, wendt zich tot de gast en zegt: 'Goedenavond.'
De gast denkt in een flits van een seconde: 'Hè? Goedenavond? En we hebben een uur geleden uitvoerig met elkaar kennisgemaakt! Goedenavond? Wat is dit voor een spelletje? In wat voor toneelstuk ben ik nu terechtgekomen?'
Even maar, dan hervindt hij zich en zegt op de routinetoon die hij duizenden andere tv-gasten heeft horen opzetten: 'Goedenavond.'
De gast is tv-spreker geworden en zal nog menigmaal worden uitgenodigd.
Vandaag is het International Noise Awareness Day (Dag van de Stilte). In ons land wordt deze dag niet gevierd, in verband met Koninginnedag. Jammer, want anders zou het in Nederland doodstil zijn geweest.
Bieslog gedenkt de stilte met een uitvoering van het muziekstuk 4'33" van de componist John Cage (1912-1992).
Cage schreef 4'33" ('silent piece') in 1952. Het stuk bestaat uit viereneenhalve minuut stilte. De pianist komt op, zet de partituur op de vleugel, drukt een stopwatch in en speelt vervolgens niet. De eerste uitvoering door pianist David Tudor op 29 augustus 1952 in Woodstock, veroorzaakte een schandaal. De toehoorders protesteerden en liepen weg, waardoor een prachtig stuk omgevingsgeluid ontstond.
Ik vond een (gebrekkige) internetuitvoering - een site waarbij rechtsonder een teller de voorgeschreven tijd wegtikt. Maar ook een bijzonder filmpje uit 1976 (QuickTime) waarbij Cage het stuk voor een deel zelf opvoert, op straat, temidden van een toegestroomde menigte.
De andere links verwijzen naar een essay over 4'33" en naar ander werk van John Cage, de componist die zo'n grote invloed heeft uitgeoefend op de moderne muziek van de vorige eeuw.
I have nothing to say and I am saying it and that is poetry as I needed it
De paginagrote zeepadvertentie, vandaag in de ochtendbladen, laat op het eerste gezicht een strijdbare oude dame zien. Alsof zij op de barricaden staat ter verdediging van het Koningshuis. De driekleur heffend, gehuld in een stralend oranje trui, draagt zij de slogan uit: 'Wat oranje is, moet oranje blijven'.
Maar als wij naar de details kijken, slaat de twijfel toe. Wat bedoelt de zeepfirma?
De beeltenis op de trui is die van de in 1948 afgetreden koningin Wilhelmina. De ingebreide kreet 'Leeve de Koningin' is geschreven in een vooroorlogse spelling. De vlag is niet tot in de top van de mast gehesen, maar bungelt halfstok. Dreigt het kunstgebit haar uit de mond te vallen?
Kortom: de oude vrouw is 'niet helemaal goed'. Verkeert ze in een eindfase van dementie? Refereert de advertentie aan de publiek geheime gezondheidstoestand van de echte jarige, prinses Juliana?
In de VS zou de zeepfirma bedolven worden onder protesten van ouderengroeperingen. Gedupeerde familieleden van dementerenden zouden de zeepfirma 'sue-en' tot op de rand van faillissement.
In de koninklijke lintjesregen zit een geweldige tv-serie. Laat de kandidaten zien als ze voor een meedogenloze beoordelingscommissie moeten verschijnen.
'Kunt u ons uitleggen waarom u zo graag Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw wilt worden?'
De afvalrace wordt dagelijks, gedurende een vol jaar uitgezonden. Filmpjes van de kandidaten in hun omgeving, plus de commissieverhoren.
'En dan komt nu het grote moment. Door naar de zevende ronde gaan... Maarten 't Hart en de Havenzangers!!'
Finaleshow in Ahoy - Hare Majesteit speldt alle lintjes eigenhandig op.
Het huis van A. Roland Holst aan de Nesdijk in Bergen
Lucebert op bezoek bij A. Roland Holst, 1958
Dezelfde plek, 2003
Het beroemde huis van de dichter A. Roland Holst, aan de Nesdijk in Bergen. Van 1921 tot 1966, met een onderbreking in de oorlogsjaren, woonde hier de Prins der Dichters.
Uit een interview met Lucebert, die ook in Bergen woonde:
'Via hem ontmoette ik Bloem en Clara Eggink, en Achterberg. Ik bewonderde die mensen, maar van een kloof was geen sprake. Je zou je kunnen voorstellen dat ik als jong broekie met stomheid geslagen was in dat gezelschap, geen woord durfde te uiten. Maar nee, er was geen barrière. Bovendien hielp de drank ook om de remmen los te maken. Roland Holst woonde hier eerst in dat huisje op de Nesdijk; een wonderbaarlijke plek met al die snuisterijen, die herinneringen en die spiegel. Het was tegenover het weiland met die paarden, waarvoor hij één van zijn fobieën heeft ontwikkeld. Die paarden bedreigden hem op een gegeven moment. Toen hij ouder werd is hij naar een verzorgingsflat verhuisd.'
Het huis wordt nu beheerd door de Stichting A. Roland Holst Fonds. Schrijvers kunnen het huren voor maximaal vier weken. Er is een lange wachtlijst.
Gisteren mocht ik binnen rondkijken en ik maakte bijgaande vergelijkingsfoto.
Het grafschrift van A. Roland Holst luidt: 'Wat was, is geweest'
De New York Times publiceert vandaag een bespreking van het boek The Language Police. Historica Diane Ravitch deed een grondig onderzoek naar de invloed van linkse en rechtse actiegroepen op de Amerikaanse studieboeken.
De politiek correcten van links en de moraalridders van rechts boeken succes bij veel uitgevers van studieboeken, die de teksten welwillend aanpassen, bang als zij zijn voor dalende verkopen.
Dit zijn enkele zaken die veel studenten van scholen en universiteiten in hun boeken en examenopgaven niet meer onder ogen mogen krijgen:
'Mickey Mouse and Stuart Little (because mice, along with rats, roaches, snakes and lice, are considered to be upsetting to children).
Stories or pictures showing a mother cooking dinner for her children, or a black family living in a city neighborhood (because such images are thought to purvey gender or racial stereotypes).
Men cannot be lawyers or doctors or plumbers. They must be nurturing helpmates.
Old people cannot be feeble or dependent; they must jog or repair the roof.
Children cannot be shown as disobedient or in conflict with adults.
Dinosaurs (because they suggest the controversial subject of evolution).
Owls are out, because some cultures associate them with death. Mentions of birthdays are to be avoided because some children do not have birthday parties.
Images or descriptions of a mother showing shock or fear are to be replaced by depictions of both parents "expressing the same facial emotions."
And of course words like brotherhood, fraternity, heroine, snowman, swarthy, crazy, senile and polo are banned because they could be upsetting to women, to certain ethnic groups, to people with mental disabilities, old people or, it would seem, to people who do not play polo.'
In het dossier 'De liefde bedrijven gaat als volgt' (v/h 'Neuken doe je zo!') zijn een paar voorlichtingsfilmpjes geplaatst, die zich goed per e-mail laten versturen.
Ja, we gaan proberen onze, vanwege de storing, weggelopen abonnee's weer binnen te halen.
In de Boekenbijlage van NRC-Handelsblad noemt Ilja Leonard Pfeijffer de bundel 'Wij zagen ons in een kleine groep mensen veranderen' van Tonnus Oosterhoff een meesterwerk. Wie moet dit jaar dus de VSB Poëzieprijs krijgen? 'Tonnus Oosterhoff is huizenhoog favoriet bij de bookmakers en dat is terecht.'
Bieslog wijst wederom op de hoogst opmerkelijke poëziesite van Tonnus Oosterhoff, met 'bewegende gedichten' - woorden, zinnen, flarden, die komen en gaan, waardoor een gedicht in verandering blijft en nooit 'af' is.
Op die site is een nieuw gedicht verschenen: Taiwan.
Ik begrijp dat Taiwan is bedoeld als een In Memoriam. Hoe krijg je het voor elkaar het gedicht uiteindelijk te laten uitmonden in het woord
nou
op een verder leeg scherm en dat het je aangrijpt.
Stationnetje met twee kaartenautomaten, zonder telefooncel
Stationnetje met telefooncel. Bravo, Telfort, je kunt er zelfs met munten terecht!
Een wereldwijd verschijnsel: de telefooncel verdwijnt.
Voor de enkele in het straatbeeld weggemoffelde cel die overblijft, is vaak een speciale telefoonkaart nodig.
En waar koop je die, als je middenin de nacht, met een benevelde kop, een ex-vriendin wilt opbellen (mobieltje kwijtgeraakt) om te zeggen dat het je verschrikkelijk spijt en dat je zeker weet dat zij en jij nog heel veel...
Vul de dialoog zelf in - het woord 'telefooncel' roept evenveel heftige emoties op als het woord 'hotelkamer'.
De close-up van de enge mond die de plek doorgeeft waar het losgeld moet worden gedeponeerd en de hand die de hoorn ophangt. De met kogels doorzeefde telefooncel. Hoe de vogels zich tegen de telefooncel te pletter vliegen...
Er zou een avondvullend tv-programma te vullen zijn met beroemde telefooncelscènes.
Op hoeveel personen staat het wereldrecord mensen-in-een-telefooncel-proppen?
In een extreem koude winter heb ik op het Damrak eens een kleumende zwerver gezien die, staande in een telefooncel, zijn handen warmde aan zijn eigen pis. Echt waar!
Als op topmanagers kritiek wordt uitgeoefend vanwege hun gigantische beloningen (hoe slechter het bedrijfsresultaat, hoe hoger de beloning voor de top), wijzen zij altijd op de verdiensten van hun collega's in het buitenland. Daarbij vergeleken zijn de Nederlandse honoraria aan de lage kant. Dus u begrijpt...
Klopt dit argument?
Jazeker, in het buitenland wordt zo mogelijk nog schandelijker gegraaid en gesnaaid.
Een oplettende lezer waarschuwt ons, dat de fotoreeks 'Doelpalen' van fotograaf Jack van Bommel akelig veel lijkt op de reeks uit het boek 'Posts' (Uitgeverij: Penguin)
Voor die reeks fotografeerde de beeldhouwer/fotograaf Neville Gabie doelpalen over de hele wereld.
'Nooit van gehoord, nooit gezien', reageerde Van Bommel toen wij hem confronteerden met het werk van zijn collega, de in Engeland wonende Zuid-Afrikaan Gabie. 'Als ik naakten zou hebben geëxposeerd, komen jullie dan ook met voorbeelden van naakten van andere fotografen aankakken?', riep Van Bommel voor hij de deur van het redactielokaal met een dreunende slag achter zich dichtgooide.
De hoofdredactie beraadt zich op maatregelen, maar laat het stuk over Van Bommels tentoonstelling nog even on line.
Als de SGP gaat meeregeren en er komen geen of te weinig vrouwen in het kabinet, vormen travestieten voor de heer Van der Vlies dan wellicht een aanvaardbaar compromis?
Even tussendoor. Ik kom zojuist op internet een product tegen, waar ik een ontzettende domper van krijg. Zó'n goed idee is het namelijk.
Kennen jullie dat? Dat je een dingetje tegenkomt waaraan een zo simpel idee ten grondslag ligt, dat je denkt: WAAROM HEB ÌK DAT IDEE NIET GEKREGEN?
Ik vermoed dat het de drijvende kracht is achter elke oprechte gadgetverzamelaar. Eens, zo hoopt hij of zij, eens krijg ik ook zo'n simpel ideetje. Een ideetje voor een dingetje waaraan ik verder mijn gehele leven wijd en (dat ook) waar ik schatrijk van zal worden.
Leukoplast in diverse huidskleuren!
Kijk, als je bij het natscheren een jaap in je kin hebt getrokken, is het vervelend een paar dagen voor lul te lopen met een plak leuko- (of hansa-)plast op je gezicht. Ik blijf dan altijd maar liever een paar dagen binnen.
Maar als je een donkere huid hebt... Gedurende eeuwen zijn er miljoenen kilometers leukoplast op de mensheid geplakt. Maar waarom die wondstoppers altijd zo vies roze moesten zijn, is een raadsel!
En daarom heb ik nu last van een fikse domper. Want het idee van de leukoplast in diverse kleuren is zo formidabel goed en zo simpel, dat ik bijna in staat ben een fikse dot haar uit mijn hoofd te trekken. (Maar ik heb toevallig geen leukoplast in huis om op mijn schedel te plakken.)
Vorig jaar, november. Onmiddellijk nadat ik ze in huis had gehaald voelde ik nattigheid. Waren dit wel echte Bob de Bouwers?
De schaftpauzes werden met de dag langer. Na een week sloot de ochtendkoffiepauze naadloos aan op de middagschaft en om vier uur kapten ze er al mee. 'Ja, we zijn vanmorgen om vijf uur begonnen', zei de voorman Bob. Maar van enige bouwactiviteit zag of hoorde ik niets.
Ik weet nog dat ik met de Bobben (ik had er zes aan het werk) terug ben gegaan naar mijn plaatselijk Kruidvat-filiaal. 'Volgens mij zijn dit geen echte Bob de Bouwers', hield ik de cheffin voor, die mij aankeek of ik een poging deed de winkel te overvallen. Nee, ze had nog niet eerder klachten over Bob de Bouwer gekregen. Ze pleegde op mijn aandringen nog een telefoontje met het hoofdkantoor, maar ik kreeg nul op het rekest. Ik moest met de zes De Bouwers achterin de auto terug naar huis.
Het lijntrekken en het de-kantjes-eraf-lopen werd met de dag ergerniswekkender. De verbouwing van de badkamer schoot geen spat op en na drie maanden hangen en wurgen besloot ik de Bobben de Bouwers te ontslaan en te vervangen door een ouderwetse PlayMobiel-ploeg. Die hadden de klus in een week geklaard.
Nu de drogisterijketen het bedrog publiekelijk heeft toegegeven, ga ik de extra verbouwingskosten verhalen op de nep-Bob de Bouwers. Ze liggen ergens op zolder in een plastic Kruidvatzak.
Fotograaf Jack van Bommel: '...doelen als objecten in een ruimtelijke omgeving...'
(de doelen zijn door opklikken te vergroten)
Vanmiddag wordt in het WAK - het fotografiemuseum van Zierikzee - de tentoonstelling Publieke Doelen geopend.
Fotograaf Jack van Bommel trok de afgelopen vijf jaar door Nederland en legde op speelplaatsen, pleinen en landjes de openbare sport- en spelfaciliteiten vast. Met dien verstande dat hij zijn onderwerp inperkte tot uitsluitend de vast opgestelde doelen.
De tentoonstelling bestaat uit honderdvijftig foto's van openbare doelpalen.
- Jack, wat fascineerde jou in doelpalen
'Ik vond het dubbele van de doelen fascinerend. Enerzijds dienen de doelen een nuttig doel - ze bieden de liefhebbers de mogelijkheid tot een potje sporten - anderzijds kun je de doelen ook zien als objecten in een ruimtelijke omgeving.'
- Beeldhouwwerken dus
'Dat nou juist niet, nee. 't Is juist de onnadrukkelijkheid waarmee de objecten in de ruimte zijn geplaatst, zonder dat het vormgevingsaspect van de beeldend kunstenaar er een stempel op heeft gedrukt, die het onderwerp voor mij zo fascinerend maken.'
- Honderdvijftig doelpalen. Ja sorry, maar is dat niet teveel van het goede? In principe lijken ze allemaal op elkaar.'
'Vind je? Juist in serieverband gaan de foto's werken, dacht ik. Haal je één foto uit de context van de tentoonstelling, ja, dan zeg je misschien: wat stelt dit nu voor. Maar de kwantiteit versterkt de kwaliteit van elk doel op zich, dat je daarmee voorziet van een sterke, onvervreemdbare individualiteit.'
- Fotografen werken tegenwoordig heel vaak in series - van putdeksels tot tuinhekjes, skateboards en onopgemaakte bedden - kenmerkend is dat vaak de mensen ontbreken
'Ja, er is een grotere belangstelling voor de dingen an sich.
Toch zijn de mensen op mijn foto's zeer aanwezig. Kijk naar de uitgesleten plekken onder de doelen, de voetstappen in het zand. Je hoort bij wijze van spreken het geschreeuw en gejuich van de voetballertjes. Zou je één mens op mijn foto's zien, dan stort de hele serie als een kaartenhuis in elkaar. Suggestie wekken, de kijker aan het werk zetten - dat maakt deze fotografie zo fascinerend.'
Publieke Doelen - tot 15 september 2003 in het WAK te Zierikzee. Dagelijks geopend van 11.30 uur tot 16.30 uur, behalve maandag, woensdag en donderdag.
Het fotoboek Publieke Doelen is te verkrijgen in het museum (actieprijs: tot 1 augustus aanstaande 135 euro).
Slotzin van Kees de Jongen, door Theo Thijssen geschreven in 1923:
'En de mensen die hem voorbijgingen, wisten niet, dat daar een jongen ging, die àlles zou kunnen, nu hij eenmaal begonnen was; dachten dat het maar zo'n gewone jongen was, een jongen nog zonder geschiedenis, een jongen die daar zo-maar liep...'
Het is de nu tachtigjarige Kees goed gegaan. Hij is een product geworden dat concurreert met een stukje spaargeld, of met een lijfrente-aftrek. Maar het Keesproduct is veel leuker.
Zijgevel van het Gorterhuis, rechts beneden de studeerkamer
Als ik mensen tegenkom die ik bewonder, vertoon ik grote klunzigheid. Ik weet nauwelijks een woord uit te brengen, bang als ik ben dat in een gesprek over ditjes en datjes de bewonderde 'ook maar een gewoon mens' blijkt, terwijl ik hem of haar voor een mensensoort van hogere orde hield.
Het maakt niet uit of de door mij bewonderde man of vrouw leeft, of allang is overleden.
Zo heb ik een paar keer in Bussum rond het huis van de door mij mateloos bewonderde dichter Herman Gorter gecirkeld. Zou ik durven aanbellen? De kans dat ik de in 1927 overleden geniale woordkunstenaar zou storen, was gering.
Wat een puberachtig gedrag - gewoon dóen!
Een vrouw, waarschijnlijk de huidige bewoonster, deed de deur op een kier open. 'Neemt u mij niet kwalijk,' zei ik bedeesd, 'ik weet dat Herman Gorter hier heeft gewoond en...' 'En nu woon ìk hier', zei de vrouw, die feilloos aanvoelde wat voor vlees ze in de kuip had. Vermoedelijk was ik de honderdste Gorteradept die aanbelde. Ik durfde mijn zin af te maken. '...nu wilde ik vragen of iets in het huis nog aan Herman Gorter doet denken.' Een tamelijk stompzinnige opmerking.
Gorter had aan de bevriende architect Berlage gevraagd, een ontwerp voor een huis in Bussum te schetsen. In 1893 betrok hij met zijn vrouw het pand. In de studeerkamer gaf hij dagelijks privé-lessen Grieks en Latijn, bij wijze van broodwinning.
En ik kwam na 110 jaar vragen of hij er nog woonde.
De vrouw bleek aardiger dan aanvankelijk leek. Ze zwaaide de deur open. 'Komt u maar even binnen', besloot zij. Ze ging me voor. 'In wat de studeerkamer was, staat nog zijn authentieke kachel.'
Ik keek, gedurende dertig seconden, naar de kachel van Herman Gorter. Het is een ronde, met art deco-achtige motiefjes versierde, oude kachel.
Na de bewoonster mijn excuses te hebben aangeboden voor de overlast en haar uitvoerig te hebben bedankt voor de genoten gastvrijheid, fietste ik opgetogen weg.
Het was te verwachten. Ik schreef dat ik op internet geen straalkacheltje kon vinden. Menigeen pakt zo'n uitdaging aan.
Dank voor de prachtige virtuele exemplaren die ik mocht ontvangen. Maar: u zond heaters! (Ook wel space heaters genaamd.) Ja, die zijn er te kust en te keur. Ook aan Heizstrahlers, of radiateurs geen gebrek, terwijl ik op zoek was naar oud-Hollandse straalkacheltjes.
Eén lezer heeft toch een mooi straalkacheltje (merk: Inventum) uit de jaren dertig gevonden. En het is nog te koop ook: voor 75 euro.
Zal ik 'm kopen, zodat het kacheltje van mijn moeder op zolder wat gezelschap krijgt? Mijn moeders kacheltje is ook van Inventum- ze hebben dus veel gemeenschappelijke herinneringen op te halen.
'En dat was het goeie van hem: hij was volstrekt open in alles. Hij zei alles recht voor zijn raap. Hij had ook geen geheimen. Je wist alles van hem. Geweldige man!'
Waarom wordt 'openheid' toch altijd zo geprezen? Hoe saai is een mens zonder geheimen.
De uitbraak van groen heeft de laatste dagen epidemische vormen aangenomen. Bij nagenoeg alle bomen in het gehele land is bladgroei geconstateerd.
Ook planten waarvan werd aangenomen dat ze voorgoed verdreven waren, steken hun stengels weer boven de grond uit.
Aanvankelijk leek de kuststrook gevrijwaard te blijven van groenbesmetting, maar inmiddels hebben duinwachters ook daar knopvorming geconstateerd.
Doordat ten gevolge van het mooie paasweer duizenden mensen zich hebben verplaatst, waarbij het geheimzinnige groenvirus waarschijnlijk verder is verspreid, moet gevreesd worden dat Nederland reddeloos is overgeleverd aan de lente.
Met dit apparaat begeef ik mij op het gladde ijs van de glibberigste sentimentaliteit.
Het is namelijk het straalkacheltje van mijn moeder.
Uit de jaren dertig stamt het en het aanzetten was altijd een levensgevaarlijke onderneming. Eén van de twee elementen werkte nog, werd witheet en zou zeker nog een keer ontploffen, waarna het huis in vlammen op zou gaan. Te verwachten was ook dat het antieke knopje onder stroom zou komen te staan; ik durf het niet meer over te halen.
Toen ik 'uit huis ging' moest het kacheltje mee. Niet dat ikzelf een straalkachel nodig had, maar als mijn moeder op visite kwam, had zij in de trein gegarandeerd steenkoude benen gekregen.
Haar benen werden in de loop der jaren kouder. Ik zette het kacheltje een uur voor haar komst aan, om de stoel al wat voor te verwarmen. Zelfs op deze stralende Tweede Paasdag zou zij het straalkacheltje voor een uurtje aan willen hebben.
Maar laat ik ophouden. Mijn moeder is al jaren dood. Ik ga hier niet gevoelig mooischrijven over een oud, waardeloos straalkacheltje. Ik zou het kunnen weggooien, maar dat lukt nog niet.
Internet, dacht ik toen, die superverzameling van verzamelingen - daar zou ik het kacheltje terug kunnen vinden. Er is vast een virtueel straalkachelmuseum. Straalkachelverzamelaars hebben honderden exemplaren op het net gezet. Waaronder mijn moeders straalkacheltje, dat het enige bekende exemplaar blijkt te zijn met twee horizontale met koper gewikkelde brandelementen...
Niets!
Ik heb geen straalkacheltje kunnen vinden.
En dat is nou iets om sentimenteel van te worden: mijn moeders straalkacheltje is het enige en eenzaamste kacheltje in cyberspace.
(Uit: de Kampioen van de ANWB)(Opklikken tot beter leesbaar)
Mijn plakspullen met de saaie wippertjes
In de loop van de middag had ik alle kranten met bijlagen uit en begon ik aan de Kampioen, het gezellige maandblad van de ANWB.
Tussen alle vrolijke vakantietips door - waar ik geen gebruik van zal maken, maar dat ligt aan mij en niet aan de tips - stuitte ik op een artikel met 'de leukste nieuwtjes op fietsgebied'.
Wat waren dàt voor kleurrijke plastic dingetjes? Messenleggers? IJsschepjes? Nee, bandenlichters!
'Kleurige lichters' 'Bandenlichters hebben nu een fris uiterlijk.'
Even dacht ik aan mijn eigen bandenlichters (of bandenwippers, zoals ik ze altijd heb genoemd). Hadden die een onfris uiterlijk?
Omdat je de moderne fietsbanden bijna nooit meer lek rijdt, had ik mijn bandenlichters al in geen tijden meer in handen gehad. Ik haalde mijn doosje plakspullen te voorschijn en bekeek de drie lichters. Toegegeven, ze waren weliswaar zelden gebruikt, maar de wippertjes oogden niet bepaald fris. Wat zijn ze saai, die ouderwetse zwarte wippers!
De tekst van het artikeltje bevatte nog een argument dat overtuigend pleitte voor vervanging van de oude wippers:
'Dat (frisse uiterlijk) is hip en handig, want als ze op de grond vallen, vindt u ze zo weer terug.'
IJzersterk! Ik had zelf nooit gedacht aan het rampzalige moment dat je midden in de nacht een lekke band krijgt en tot overmaat van ramp tijdens het bandplakken de wippers op de grond vallen. Op je knieën in de inktzwarte duisternis moeten rondtasten naar je wippers... Nachtmerrie!
Volgende week moest ik maar 's op nieuwe, frisse, hippe, handige wippers uit.
Zo ziet u: op deze Paaszondag verveel ik me geen moment. En morgen weer zo'n lange dag, met gezellige, frisse en handige ontdekkingen.
Ik weet niet of jullie het weten, maar de yoyo is helemaal terug van weggeweest! Kijk maar 's in de speelgoedwinkels: yoyo's te kust en te keur.
Ach, mijn hart gaat open bij het zien van die moderne, lichte yoyootjes.
Misschien is de yoyo wel mijn eerste gadget geweest. Toen ik een jaar of tien was, had ik een mooie houten. En ik kwam goed weg met de yoyo, al zeg ik zelf. Een Achterwaartse Spin, een Dubbele Flop - ik draaide mijn handen er zo voor om (yoyo-grapje).
Maar ja, hoe gaat het... Op je vijftiende is yoyo-en een kinderachtig spelletje geworden. Je schaamt je voor je yoyo en andere gadgets vragen je aandacht.
Soms denk ik wel eens: was maar bij je yo yo gebleven, Driek. Want in de VS is yoyo-en een zeer serieuze kunst. Je hebt professionele yoyo-ers die voor uitverkochte zalen schitterende yoyo-shows geven. Er worden yoyo-contests gehouden waar vette prijzen zijn te verdienen.
Hoe populair de yo yo weer is, zie je als je yo yo intikt bij Google. Je krijgt een paar miljoen yoyo-adressen (waar je Yo Yo Ma vanaf moet trekken, want dat schijnt een beroemde cellist te zijn - met zo'n naam zou ik yoyo-professional worden, maar goed, moet hij weten).
Nee, ik heb mij kwa gadgets teveel versnipperd. Als ik de yoyo trouw was gebleven, zou ik er nu uitzien zoals op de bovenste foto: Yo Yo Man, een beroemde professional, die schatrijk is geworden, middels de yoyo.
En ik zou eindigen als op de onderste foto. Een oude yoyo-er in hart en nieren, tevreden en trots naast zijn vermaarde yoyoverzameling.
Misschien is het niet te laat... Ik heb een Alien Yo Yo gekocht en ben aan het oefenen geslagen. Wie weet. Als de rage in Nederland een beetje aanslaat, kan ik nog best yoyo-kampioen van Zuid-Holland worden, of hoger.
Als je de yoyofilmpjes hieronder bekijkt, zie je een paar stokoude yoyoknakkers aan het werk. Hoop doet leven.
'Hertslieg wielkomme in unsere pension. Eerst wolte ieg etwas sagen uuber die naam. Wier haben es hotel-stoot-je-hoofd-niet genant omdas es hier ziemlieg klein iest. Und toch haben wier hier miet zechs kindere gewoont. Unglaublieg ist es niegt?
Aber jetst ziend die kinder das haus aus und haben wier gedacht was sollen wier toen miet die kinderkammer. Und zo kwamen wier auf das idee von das pension.
Gerne neem ieg die hausregels miet sie doerg.
Eerst uuber die stapelbette. Die bette sind vunf etagen hoch, sage maar, wier wollen sie fragen die kindere in die hochste bette te legen. Kein volwassenen in die hochste bette, anders sakken sie durch die bette und das iest niegt de beduling!
Sie mussen erst die kindre in die bette legen und dán pas die opklapbette ausklappen. Anders gehen die kinder auf die opklapbette laufen und das haben wier lieber niegt.
Die wiegtigste regel iest: wen die opklapbette siend ausgeklapt kunnen sie niegt meer laufen. Sorge erfoor das sie voor das schlafen geejen, die wc auf de gang besucht haben.
Sochtends geejen wir uns umbeurten waschen in die kuuchen und dan haben wier um acht uhr das fruustukke. Nemen sie per peroon ein plakje keese biete und die andere boterham miet sjem. Ja?
Morgen sorgen wier, umdas es pasen iest, per persoon fur zwei eieren! Meer eieren mussen sie apart bezalen.
Nau! Ieg sol sagen: nochmals hertslieg wielkomme und ieg hoffe sie haben kute ferien. Was uns betreft sage ieg: das sol waarachtig wol geejen!'
'Met grote trots, mensen, mag ik hem vandaag presenteren. Eindelijk is het zover: de Totale Mobiele Integratie is een feit.
Waren we met de M-serie, begin jaren negentig, een eind op weg, via de N-serie uit 1996/7 en de O-serie van 2000, zijn we er met de P3705 in geslaagd de koppeling tussen diverse consumentvriendelijke applicaties te concretiviseren.
Ga maar na. De P3705/XR is een digitale tv-ontvanger met ingebouwde satellietschotel, waarmee 238 tv-kanalen zijn te ontvangen. De P3705/XR is een 4,5 Ghz pc met 120 GB op de harde schijf. De P3705/XR is een telefoon met een opslagcapaciteit van 250.000 adressen en 3 miljoen ringtones. De P3705/XR is een all-in-one printer, kopieer- en faxapparaat. De P3705/XR bevat een radiowereldontvanger, een DVD-speler/recorder, een audiorecorder en een digi-camera (6,7 miljoen pixels). De P3705/XR is een ijskast van 100 liter inhoud, met ijsmaker en vaatwasmachine.
Iedereen die ik de P3705/XR demonstreer is laaiend enthousiast. De mensen stellen mij voornamelijk deze vraag: Teleman, u zegt dat de P3705/XR mobiel is - hoe mobiel is mobiel?
Dan zeg ik: dat hangt er vanaf wat u in de ijskast stopt. Als u alle Paasboodschappen zo nodig mee wilt sjouwen, ja, dan is de P3705/XR niet te tillen! Maar met een paar blikjes fris erin gaat de P3705/XR aan de gratis meegeleverde handige schouderriem zo op de fiets mee.'
'Ik voel me zwaar verneukt', zei PvdA-Kamerlid Staf Depla, toen hij hoorde van de voortgezette bouwfraude.
Wel vaker gebruiken autoriteiten en hoogwaardigheidsbekleders in het openbaar informele uitdrukkingen om hun verbijstering onder worden te brengen.
Tot voor kort hoorde 'grotelijks belazerd' in die categorie. Na een eerste 'verneukt' werd een grens gepasseerd, want Staf Depla voelt zich nu al 'zwaar verneukt'.
Toch maakt de uitdrukking niet veel indruk als ze wordt opgetekend uit de mond van een onbekende. Want wie is Staf Depla? Ik zie zo gauw geen hoofd opdoemen. Hij (of zij?) draagt een schitterende naam, maar ik haal onverschillig mijn schouders op als Staf Depla zich zwaar verneukt voelt. Ja, we voelen ons allemaal wel eens zwaar verneukt, Staf.
Nee, stel dat de koningin zich na de Margarita-affaire niet verdrietig, maar zwaar verneukt had gevoeld... Dat zou aangekomen zijn.
(Het Paar zou toch een persconferentie geven met nieuwe onthullingen? Kom op, mensen, de oorlog in Irak is voorbij - we kunnen de draad weer oppakken!)
Er bestaat 'een gefundeerd vermoeden' dat de bouwfraude, ook na de parlementaire enquête over bouwfraude, gewoon doorgaat.
Ondertussen maken onderzoekers naar de zorgfraude zich grote zorgen. Begin dit jaar werd geschokt gereageerd op de cijfers van de vermoedelijke omvang. Er werd voor miljarden aan zorg gefrauduleerd, vermoedde men.
Uit nieuw onderzoek van de fraudedeskundigen blijkt nu, dat sprake zou zijn van 'slechts' tweehonderd miljoen euro fraude.
Waar zijn de miljoenen gebleven die gapen tussen eerste en laatste fraudeonderzoek?
We moeten het onder ogen zien. Het valt niet meer te ontkennen. Nederland is in de greep van de fraudefraude.
Volgende week dinsdag 22 april is het Earth Day (Aarde Dag).
Over de hele wereld worden activiteiten georganiseerd ten behoeve van het milieu en een duurzame wereld. Van lezingen tot rommelmarkten tot geldinzamelingen tot natuurwandelingen en alles voor het goede doel.
Mooi. Maar niet erg populair meer. Groene activiteiten kunnen wel wat eigentijdse impulsen gebruiken.
In de VS doet het leger mee en heeft deze poster ter beschikking gesteld. U kunt hem opklikken tot in volle glorie.
Volgens minister Remkes zijn in ons land tussen de honderd en tweehonderd extreme moslims actief. Moeten zij worden opgepakt en voor de rechter gebracht?
Nu heeft minister Remkes niet zoveel op met rechters; kan hij de terroristen niet een voor een met een rotschop het land uitzetten? Dat scheelt een hoop rompslomp.
(de Volkskrant) - Klik groot voor beter leesniveau
Uit de eenvoudigste bijsluiter die we in huis konden vinden - van een pijnstillend en koortswerend middeltje - kozen wij het volgende fragment:
'De tabletten moeten met een ruime hoeveelheid water (half glas) ingenomen worden. Het toedieningsinterval moet minstens 4 uur bedragen. De lagere toedieningsfrequentie is bedoeld voor kinderen in de ondergrens van de betreffende leeftijdscategorie. Afhankelijk van het weer opkomen van de symptomen (koorts en pijn) is herhaalde toediening toegestaan.'
Beantwoord nu de volgende vragen: 1. Kun je in je eigen woorden het verschil uitleggen tussen een toedieningsinterval en een toedieningsfrequentie? 2. Waar ligt de ondergrens van de leeftijdscategorie? 3. Als de koorts en pijn weer opkomen, mag herhaalde toediening dan plaatsvinden binnen het toedieningsinterval? 4. Mag hoofdpijn die opkomt na het lezen van de bijsluiter worden bestreden met een ruime hoeveelheid alcohol (half glas whiskey) en is herhaalde toediening toegestaan?
Ons leesniveau ligt bij de ondergrens aan de onderkant van het schoolgebouw.
En toch hadden de critici van de oorlog in Irak gelijk
schrijft Maarten van Rossem deze week in Vrij Nederland
() 'Over de gevaren van Irak hebben de Amerikanen de internationale gemeenschap langdurig brutaal voorgelogen. Wat dat betreft is het volkomen juist dat de Veiligheidsraad die tweede resolutie niet wilde aannemen. Irak vormde helemaal geen gevaar voor de wereldvrede, het was simpelweg het meest geschikte slachtoffer voor de eerste toepassing van de preventiedoctrine en tegelijk het eerste traject van het plan om het gehele Midden-Oosten op de schop te nemen. De weg via de Veiligheidsraad waarvoor de Amerikaanse regering zogenaamd in september vorig jaar koos, was al evenzeer een leugen. De Amerikanen hadden allang besloten tot een aanval op Irak; het enige dat de Veiligheidsraad mocht doen was zijn handtekening onder dat plan zetten.' () 'De internationale rechtsorde die sedert de Tweede Wereldoorlog is geconstrueerd, is ongetwijfeld een uiterst gebrekkig systeem. Het is echter het enige dat we hebben. De Verenigde Staten stellen nu dat die rechtsorde, waar zij zelf een belangrijke bijdrage aan hebben geleverd, de hunne niet meer is. Ze zeggen dat die rechtsorde eigenlijk een belemmering vormt voor de unilaterale constructie van een geheel nieuwe Amerikaanse rechtsorde, gebaseerd op militaire macht. Dat is een zeer zorgelijke zaak.'
Een meesterlijke foto, gisteren op de voorpagina van de Volkskrant.
Fotograaf Martijn Beekman legde vast hoe de LPF-top bijeen zat op het Plein in Den Haag, vóór het Kamerdebat over de mislukte formatie. Allen hebben een mobiele telefoon aan het oor.
Waarover spraken zij, die vier daar op het terras?
Gisteravond werd in het radioprogramma Music Hall onthuld met wie en waarover de LPF-ers telefoneerden.
De gesprekken blijken door een beveiligingsdienst te zijn opgenomen en afschriften van de tapes werden vervolgens gelekt naar de VPRO.
Is de LPF inderdaad een stabiele partij geworden, die opnieuw regeringsverantwoordelijkheid kan dragen?
Vóór de verkiezingen van 15 mei 2002 deelde de Partij van de Arbeid, om kiezers te werven, zakjes klaprooszaad uit.
Teleurgestelde zaaiers uit het gehele land melden, dat geen enkel klaproosje is opgekomen!
('Een klap in ons gezicht kunnen we krijgen', schrijft een verontwaardigde VVD-er die PvdA had gestemd vanwege de hem sympathieke geste van het gratis zakje zaad.)
Ja! Koortsachtig ben ik op zoek naar wat anders dan eieren. En o! Wat zou ik graag 'gewoon logeren' in Het VrouwenBuitenverblijf. Lekker in het gras liggen kijken naar de buikdansende vrouwen.
Maar ik vrees dat je er als man weer 's niet inkomt. Wij blijven met de eieren opgescheept zitten.
Beseffen de vrouwen niet, dat bij het buikdansen toekijkende mannen noodzakelijk zijn? Buikdansen is toch geen gymnastiek? Als de vrouwen buikdansen, talen de mannen niet naar eieren.
Begrijp me niet verkeerd. Als er ergens een MannenBuitenVerblijf is gevestigd, waar mannen met Pasen kunnen komen buikdansen, schrijf ik me meteen in.
Fotograaf Ad van Denderen verkende zestien jaar lang de grenzen van Europa en legde vast hoe duizenden gelukzoekers proberen het rijke Westen binnen te komen.
In Foam, het Amsterdamse fotografiemuseum, is een tentoonstelling van zijn werk te zien - Go No Go.
De foto's en de wijze van presenteren - slideshows op grootbeeldschermen - maken een bezoek aan Foam zeer de moeite waard. De Go No Go-site laat meer dan honderd foto's zien en verschaft veel aanvullende informatie.
Ad van Denderen koos voor Bieslog twee foto's uit. Twee foto's - twee verhalen.
De eerste foto laat een, op het oog, idyllisch tafereel zien. Van de tweede foto spat het drama af. De eerste foto - niet op de tentoonstelling te zien - is een opmaat voor de tweede.
Klik eerst het gesprek aan en vergroot daarna foto 1.
Hoe maken we een einde aan de instabiele regeringscrisis waarin ons land nu al maanden verkeert?
Hoe brengen we de minister-president aan het verstand dat hij niet langer kan doorgaan met het negeren van de wil van het volk?
Hoe kunnen we zijn voornemen - in zee gaan met een partij die in de verkiezingen werd gedecimeerd - anders zien dan als een brutale aanslag op onze democratische normen en waarden?
Hoe kunnen we ons ontdoen van een bewind dat macht uitoefent omwille van de macht?
Er blijft slechts één oplossing over. Door het verspreiden van het gerucht, vragen wij in feite om hulp. Wij kunnen het niet meer alleen af.
Tip: laat eerst Lee Morgan spelen, lees dan dit stuk
Mijn eerste Amerikaanse outfit
Miles Davis
Neal Cassady en Jack Kerouac
Philip Roth
Op de kampeertocht naar de Achterhoek waren we vijftien en veertien, mijn vriend Henk (rechts) en ik. Ik herken mijn zorgvuldig samengestelde outfit. Het militaire jack en de vechtpet had ik gekocht in een legerdump in het Westeinde. Het was een jack zoals Amerikaanse officieren dragen en de pet moest nonchalant achter op het hoofd gezet, zoals ik het van de Amerikaanse oorlogsfilms in de Cineac had geleerd. Ik draag ongetwijfeld een spijkerbroek met omgeslagen, geruite randjes aan de broekspijpen.
Henk en ik luisterden naar de eerste Amerikaanse hitparade op de Nederlandse radio, van Pete Felleman. En we probeerden tijdens de uitzending de songteksten op te schrijven. 'Neem jij de eerste regel, ik de tweede en zo verder...'
Wat hou ik toch veel van Amerika!
Toen ik vijftien was maakte ik met een andere vriend en diens oudere broer een eerste reis naar Parijs. We belandden in een heuse nachtclub, de Blue Note. 'Weet je wie dat is, daar aan de bar?', fluisterde de oudere broer, met zijn hoofd wijzend naar een zwarte man, in druk gesprek gewikkeld met twee Parisiennes. 'Dat is de drummer Kenny Clarke.' Onze monden vielen open van bewonderend ontzag bij het zien van onze eerste echte Amerikaan.
Op een koude novemberavond hoorden we in het Scheveningse Kurhaus de stralende trompet van Lee Morgan. Van dat concert (met Art Blakey's Jazz Messengers) kwam onlangs een obscure opname boven water en in het applaus na elk nummer probeer ik mijn eigen handen te ontdekken.
Van Miles Davis - dat genie in de Amerikaanse muziek - bezit ik 130 LP's en CD's.
Later, in de rivaliteit tussen Beatles en Rolling Stones, koos ik onveranderd voor de Stones, want daar hoorde je tenminste nog wat Amerikaanse R&B in terug. Die Beatles met hun dasjes en gekke pakjes (Sgt.Peppers) waren maar kinderachtige watjes.
De Beat Generation - bundels en boeken heb ik verslonden. Neal Cassady en Jack Kerouac, Gregory Corso, William Burroughs. Een paar door Allen Ginsberg gesigneerde dichtbundels pronken in mijn kast.
Ik zat bij het concert van Grace Slick met Jefferson Airplane en Jim Morrison en The Doors in het Concertgebouw (Morrison, zwaar onder de dope, wankelt even het toneel op en af).
Tot op de dag van vandaag hou ik van Amerika.
Ik heb alles gelezen van John Updike en Philip Roth. Eén hoofdstuk uit de recente romantrilogie van Philip Roth geeft meer inzicht in onze moderne geschiedenis dan duizend pagina's van A.F.Th. (Sorry, hoor.)
In 1979 maakten Kees van Kooten en ik met het Nederlands Blazers Ensemble een tournee door Amerika. Van New York, via Washington naar Ann Arbor en Chicago. We ontmoetten een zeer intelligent Amerikaans publiek, zo snel van begrip, dat we hele lappen tekst en uitleg in ons optreden makkelijk konden schrappen.
En zo zou ik de hele voorpagina wel vol kunnen schrijven. Over favoriete Amerikaanse films en comedy en kranten en weekbladen heb ik het nog niet eens gehad.
Daarom. Als Nederyank van het eerste uur heb ik het volste recht mijn president buitengewoon kritisch te bejegenen en mijn afgrijzen uit te spreken over de neoconservatieve kliek die momenteel in Amerika de dienst uitmaakt.
Kom ik zo langzamerhand niet in aanmerking voor Amerikaans stemrecht?
Lee Morgan speelt I Remember Clifford (1958, Kurhaus, Scheveningen)
Uit de collectie van het Nationaal Washandjesmuseum, Woerden
- Wij waren vanmiddag in het Nationaal Washandjesmuseum.
- Ga weg! Bestaat dat?
- Heel erg leuk. In Woerden staat 't. Van buiten ziet het eruit als een woonhuis, binnen word je naar de badkamer geleid en daar liggen de washandjes.
- Goh. Zijn er mooie bij?
- Nou, ze waren heel eenvoudig. De conservatrice - hele aardige vrouw - legde uit dat het museum alleen washandjes in hun oorspronkelijke vorm tentoonstelt. Dus er liggen uitsluitend gebreide en gehaakte washandjes.
- Ben je niet gauw uitgekeken op een paar washandjes?
- Nee hoor, we zijn zeker drie uur binnengebleven. We kregen ook een demonstratie van het oud-Nederlandse gebruik van het washandje. Wist jij dat men zich vroeger bij het wassen niet uitkleedde?
- Hè?
- Men nam een nat washandje en bracht dat tussen de kleren door op het lichaam aan en wreef dan een klein stukje schoon. We hebben ook meegedaan aan de workshop, waarbij we allemaal zo'n gebreid washandje kregen en we ons van top tot teen moesten proberen te wassen zonder ons uit te kleden. Enig!
- En het was dus helemaal gratis.
- Ja. Nou ja, je kon ook blijven slapen en dan zou ze je leren hoe je je eigen washandje kon breien, maar dat kostte 50 euro per persoon. Inclusief je eigen gebreide washandje - dat kreeg je mee. Maar dat hebben wij niet gedaan, want we wilden ook nog naar het Tissuemuseum in Wolfheze.
Voordat de video-items en foto's van het omtrekken van het Hussein-beeld in Bagdad de geschiedenis ingaan als De Beelden van de Bevrijding van Irak, is hier een opmerkelijk onderzoekje naar de ontstaansgeschiedenis.
Zagen we een juichende menigte Irakezen die het beeld van hun gehate leider neerhaalden?
Of was het een door de Amerikanen zorgvuldig voorbereide propagandastunt?
Mijn reis, gisteren naar Breda, had trekken van een persoonlijke bedevaart.
In 1959/60 woonde ik in Breda. Op een dag liep ik museum De Beyerd binnen en zag de tekeningen van Lucebert. Voor de eerste maal in mijn leven werd ik gegrepen door beeldende kunst. Door die ogenschijnlijk simpele, vrolijke, energieke, uitbundige pentekeningen. Een jaar eerder had ik voor het eerst zijn gedichten gelezen en was daar niet minder door gegrepen. Dat was het begin van wat ik nu 'een levenslange bewondering' mag noemen.
Momenteel is er een tentoonstelling van Lucebert te zien en te horen in De Beyerd te Breda.
dat is een oog / dit is een oor / trilt en er is kunst
Bij binnenkomst zien we hem aan het werk. Tientallen foto's met de tekenende, schilderende, schrijvende Lucebert. In de zalen hangt niet eerder getoond werk op papier, dat voor deze tentoonstelling in zijn Bergense atelier is bijeengezocht. Er zijn houten luistercabines gebouwd waarin zijn stem klinkt, gedichten voordragend. In een filmzaaltje keek ik op zijn handen terwijl hij tekent.
In een halve eeuw heeft Lucebert honderden schilderijen, duizenden tekeningen en gouaches en honderden geluidsopnames gemaakt. Ik onderging gisteren hetzelfde als veertig jaar geleden. Ik kan het niet beschrijven. Het heeft met energie te maken. In een afgelegen machinekamer slaat een motor aan, die er lange tijd werkeloos bij heeft gestaan.
Het trilt.
(De catalogus bestaat uit een cd-rom met 36 tekeningen en 44 gedichten, waarvan Lucebert er 18 voordraagt.)
Een foto van Van Agt en Wiegel aan de muur bij tafel 2
Jan Peter Balkenende gaat Gerrit Zalm vanavond trakteren op een dineetje in restaurant Le Bistroquet aan het Lange Voorhout te Den Haag.
Ze hebben tafel 2 gereserveerd. In november 1977 zetten Wiegel en Van Agt aan dat tafeltje hun kabinet in elkaar, bij - zoals Wiegel het zich herinnert - 'een prettige Bordeaux'.
Als Zalm en Balkenende aan het toetje toe zijn, mag Mat Herben ook nog even aanschuiven.
Maandag poseert het nieuwe kabinet met de koningin op de trappen van Huis ten Bosch.
Toen ik het beeld voor de vijfde keer zag omtrekken, kreeg ik het idee. Ik ben de hele dag als een bezetene bezig geweest met een proefmodel.
Eerst boetseerklei gekocht om een enigszins gelijkend beeldje te kneden, maar dat valt niet mee. Toen ik een als mens herkenbaar gedrochtje op de sokkel had geplaatst (wc-rol) donderde het hoofd eraf. (Ze gaan aan de lopende band, de beeldenhoofden: van Saddam, van Pim en van mij.) En toen schoot de gouden flits door Drieks brains, mensen: Playmobil!
Eerder had ik al geconstateerd dat het aanbod soldaatjes in de speelgoedwinkels gewoonweg bedroevend is. US-mariniers met gele woestijnpakken? Vergeet 't maar.
Ze hebben stapels dozen met volkomen verouderde WOII-infanterie in voorraad (met een schep aan de gordel!) en een enkel vliegtuigje uit de Vietnamtijd.
Het enige pak US-Infanterie in de categorie 'modern', bevat 48 van die pieterige uitdruksoldaatjes, die je ook nog 's zelf moet beschilderen. Schandalig gewoon!
Nee, daarom heb ik mijn spelset ontdaan van alle militaire elementen (ook beter voor de Europese markten) en ga ik morgen contact zoeken met Playmobil. Die kan standbeeldje en takelwagen snel in eigen huis produceren.
Gaat het hier een beetje lopen, dan ga ik ermee naar Economische en Buitenlandse Zaken. Mijn voorstel is een fabriek te laten bouwen in Irak, die dit speelgoed daar gaat produceren, met subsidie van ons, bij wijze van wederopbouwhulp!
Zo zie je maar: Driek is er weer als de kippen bij. (Over wat we met onze kippen moeten doen, of beter gezegd met de veren, heb ik ook nog een idee, maar daarover later.)
In juichstemming en overwinningsroes, jullie Driek
Vanmiddag weer eens de tijd genomen het web op te gaan en mij te laten drijven naar waarheen de muis mij brengt.
En wat is het resultaat van uren geklik? Een houten hoofd en een lange lijst zin en onzin. Ik deed onvoorstelbaar rijke verzamelingen aan, volstrekt nutteloze, oninteressante mededelingen, ik beluisterde zeldzame geluidsopnames en ik zag adembenemende film- en docuclips.
Veel plekken legde ik vast in mijn Favorieten, een adressenbestand dat nu groter is dan de in een zolderkast opgeslagen collectie video's-die-ik-ooit-nog-moet-afkijken.
Het internet geeft toegang tot de grootste verzameling uit de geschiedenis der mensheid. Grote woorden, maar ik denk dat ze waar zijn.
En wat ga ik hier aan u doorgeven? Tien seconden Audrey Hepburn in 1948. Haar eerste filmopnamen, uit: 'Nederlands in 7 lessen', een documentaire/speelfilm van Charles Huguenot van der Linden.
Wat moet je ermee en wat heb je eraan?
Tien seconden. En we zien een gevuld hoofdje dat volstrekt niet lijkt op 'mijn' Audrey. Wat zou ik die film graag in zijn geheel zien. Maar ik kon 'm op internet niet vinden.
Waarom hing gisteren een Amerikaanse soldaat gedurende korte tijd een Amerikaanse vlag over het standbeeldhoofd van Saddam Hussein?
Uit het weblog van de BBC-correspondenten:
'Baghdad :: Paul Wood :: 0521GMT
We've just learned from the US marines that the US flag that was put on the face of Saddam yesterday - it was replaced by an Iraqi flag when the people shouted for that - was the flag that was flying over the Pentagon on September 11.
For a lot of the American marines, they think this war is all about defeating terrorism, they will tell you that over and over again. There is also a connection in the minds of the American public between the regime of Saddam and what happened on September 11, and apparently the flag that was draped over this face was flying over the pentagon when the plane crashed into it.'
De VVD-woordvoerder moslim-extremisme heeft, teneinde de pers weer eens te halen, zelf een extreem voorbeeld willen geven. De vernietiging van Volendam!
Maar welk schrikbeeld houdt Geert Wilders, de Donald Rumsfeld der Lage Landen, ons voor?
Heeft Wilders Volendam wel eens bezocht?
Als Iran ons tijdig informeert en alle inwoners in veiligheid zijn, mag die raket best komen.
- Ik heb 't nou al drie keer gezien, maar ik kan er geen genoeg van krijgen. Eerst buigt'ie helemaal door, blijft hangen en dan schuift'ie van die holle pijpen in zijn broek af en dondert naar beneden. Fascinerend. Het is maar een standbeeld, maar het symbool werkt - er valt echt iemand om, lijkt 't. En als de mensen er dan op gaan staan springen, dan voel je zelf ook de ontlading, zeg maar.
- Je vertelt 't mij iets te enthousiast. En wat kijk je vrolijk.
- Hoezo? We zijn getuige van een historisch moment en iedereen die Canetti heeft gelezen weet, dat als de massa z'n symbolen gaat vertrappen...
- Jij hebt helemaal het recht niet om zo verheugd te stralen. Jij was toch fel tegen de oorlog? Nou, dan mag jij niet blij zijn.
- Waarom niet? Ik ben blij dat het zo kort heeft geduurd en er niet nog meer onschuldige burgerslachtoffers vallen.
- Jij was tegen de oorlog, jij wilde dus dat Saddam, dat het regime, er nog zat. Waar of niet?
- Hè hè. 'Als je tegen Bush bent, ben je voor Hussein.' Natuurlijk was ik tegen het regime.
- Dat nu zo goed als weg is. En wie hebben dat gedaan? De Amerikanen. Ik was voor de oorlog. Ik mag dus blij zijn. Met de Amerikanen. En met de Irakese bevolking. Jij niet. Jij hebt het recht verspeeld blij te zijn
O ja? En wat moet ik dan doen?
- Een e- xcuusbrief schrijven aan Bush.
- Ja, dag! Nooit van z'n leven.
- En als we straks doorstoten naar Syrië en Iran en daar de standbeelden omdonderen, wil ik geen spoor van blijdschap op je gezicht zien. Duidelijk?
CNN, 15.45 uur. We zien live beelden van de pogingen een groot standbeeld van Saddam Hussein, in het centrum van Bagdad, omver te trekken.
Op een balk onderin het beeld - de Newsbar - rolt het bericht dat mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch het Nederlandse asielbeleid in strijd acht met internationale afspraken. En dat er weinig over is van de zogenaamde 'Dutch Tolerance'.
Die lopende interviews met de onderhandelaars over het Binnenhof zullen voorlopig blijven. De kou ook, vanavond gaat het sneeuwen.
Kunnen er niet twee wachthuisjes worden neergezet? Eén abri voor Bos en aan de andere kant van het plein één voor Balkenende. Dan staan zij en de journalisten wat uit de wind.
En als Bos ook zijn tank met warme chocolademelk weer wil omhangen, wordt het een stuk gezelliger in ons regeringscentrum.
'Nee, wij hebben ook geen idee wie of wat er komen. Ineens stond dat bord er. Mijn man zei ook nog van: dat is ook wat. Zal ik niet mogen parkeren in de vakken voor m'n eigen deur? Hij wilde 'm 's nachts uit de grond trekken, die paal. En het bord in de open haard gooien. Maar ik zei: denk aan je hart, man. M'n man heeft het namelijk aan z'n hart.
Ikzelf vind het eigenlijk wel spannend, een film voor je deur. Wat is het voor soort film, vraag ik me al dagen af. Ik hoop dat die van Krabbé meedoet. Niet die Tijn of hoe heet'ie, die man die die arme mensen op tv opzadelt met een lelijk interieur, nee, die oudere heer... Jeroen! Ja, die bedoel ik. Dat vind ik toch zo'n mooie man! En ik ben de zeventig al gepasseerd. Maar als hij meedoet, ga ik boven voor het raam tussen de gordijnen door kijken.
Misschien doet zij van Stoutendijk ook wel mee. Vind ik ook zo'n aardige vrouw. En een mooi stel, Stoutendijk en de ouwe Krabbé. Niet van die jolige flutters van tegenwoordig, begrijpt u wat ik bedoel? Met van die vlechtjes of blonde plukken en heel hard zoenen. Daar hou ik niet zo van.
Als het maar geen oorlogsfilm wordt. Daar heb je wel kans op als zij van Stoutendijk en hij van Krabbé meedoen. Hoop ik niet. Dan krijg je ook veel Duitsers in de straat. In uniformen met helmen op. Dat ze met veel geschreeuw een huis in brand steken... Ja, kan toch? Misschien hebben ze van de filmmaatschappij het huis aan de overkant gekocht en gaan ze dat in de fik steken. Op een miljoentje meer of minder kijken ze tegenwoordig bij de film niet meer van op.
En dat zou ook slecht zijn voor mijn man, Duitsers in de straat. Dan komt alles terug. Nu al... dat'ie dat bord 's nachts wou weghalen.... Dat'ie dus weer even in het verzet zat, begrijpt u wat ik bedoel?
Nou ja, we zien wel. Als ik zij van Stoutendijk en hem van Krabbé zie, wilde ik ze in een pauze een kopje koffie aanbieden. Dat ze bij ons in de voorkamer zitten en vertellen hoe het is bij de film. Lijkt me enig! Gebeurt er weer 's wat. Want sinds mijn man last heeft van zijn hart is er hier eigenlijk nooit meer iets gebeurd.'
Ali Ismail Abbas (12) verloor beide armen. En zijn vader, moeder en broer.
De high-tech oorlog, de schone oorlog... Wie nu nog denkt dat de oorlogvoering in de loop der tijden 'beter' is geworden, heeft een gaatje in het hoofd.
Het beroemde lied van Dirk Witte, het eerste Nederlandse protestlied, mag gerust weer 's van stal gehaald.
De tekst heeft betrekking op de Eerste Wereldoorlog, maar het is verantwoord de naam Lloyd George te vervangen door George Bush, die gisteravond met Tony Blair heeft getoost op de goede afloop.
En reken maar dat veel beleggers een groot banket hebben aangericht.
Het wijnglas
's Avonds lezen w'in de kranten Hoe het ging die dag aan 't front, Zoveel honderd weer gevallen, Zoveel duizenden gewond. Zoveel kind'ren zonder vader, Zoveel moeders zonder kind... En we vragen wanneer eens toch Die ellende een einde vindt...
Maar des morgens - welk een vreugde Lezen w'in het ochtendblad Dat er een banket geweest is Ergens in een grote stad, Waar Lloyd George heeft gedronken Op de welvaart van z'n land, En de oorlog heeft gewonnen Met het wijnglas in de hand!
's Avonds lezen w'in de kranten: Weer een boot getorpedeerd, Zoveel mensen uitgevaren, Zoveel maar teruggekeerd. Zoveel tonnen graan verloren, Zoveel monden zonder brood, Zoveel vrouwen, zoveel kind'ren Dichter bij de hongerdood...
Maar des morgens - welk een vreugde Lezen w'in het ochtendblad Van een rijk en deftig feestmaal In de een of and're stad, Waar de "Kaiser" heeft gedronken Op z'n uitgehongerd land En de "Alten Gott" geprezen Met het wijnglas in de hand!
Elke dag brengt nieuwe ellende, Elke dag brengt nieuwe rouw, Elke dag krijgt ons vertrouwen In de mensen weer een knauw. Angstig vragen we hoe lang nog Deze oorlogswaanzin duurt, Welke afgezant des duivels Deze wereld toch bestuurt...
Ernstig gaan de staatsregeerders Naar hun feestmaal en banket, Satan heeft aan 't hoofd der tafel Zich als schenker neergezet. En hij vult daar met een grijnslach Telkenmale tot de rand Met het schuimend bloed der volk'ren 't Willig wijnglas in hun hand!
Dirk Witte
Met het wijnglas in de hand - gezongen door Pisuisse, een opname uit 1919
Hoor zojuist dat er 45 files op de wegen staan met een totale lengte van 200 kilometer.
'Alle files zijn langer dan normaal.'
Een reden voor deze abnormale lengte wordt niet verstrekt. Waarom gaan op een gewone doordeweekse dag ineens veel meer mensen in de file staan, overal in het land?
Staan ook verkeersdeskundigen voor een raadsel? Dan is dit een afstudeeronderwerp voor een jonge academicus.
Het gaat een moeilijk onderzoek worden. Je dient een dag af te wachten waarop de ochtendfiles opnieuw langer zijn dan normaal, voor je aan een serie interviews met automobilisten kunt beginnen. Je komt tot hooguit tien gesprekken. En je hebt er duizend nodig om het probleem goed in kaart te brengen.
De Publieke Radio van Minnesota is een dertiendelige serie gestart - American Mavericks - over de moderne Amerikaanse ('klassieke') muziek, gepresenteerd door pop-folkzangeres Suzanne Vega.
Er hoort een superieure site bij. Uiteraard zijn de programma's te beluisteren; er is een Listening Room met de grensverleggende muziek van Charles Ives, Henry Brant, Laurie Anderson, Steve Reich en vele andere componisten, uitgevoerd door het San Francisco Symphony Orchestra, onder leiding van Michael Tilson Thomas; er kan gespeeld worden met elektronische instrumenten, (een eenvoudige plug dient te worden geïnstalleerd); je kunt een stuk van Ives zelf mixen.
- Wij bespreken de actuele oorlogssituatie met onze militair deskundige kol b.d. Menno Scheurleer.Meneer Scheurleer, de slag om Bagdad is begonnen, er is sprake van een groot aantal slachtoffers, wat is uw informatie?
'We zijn inderdaad begonnen aan wat wij noemen een 'hit and run'-operatie, die uitgevoerd wordt met wat wij noemen de 'show your force'- tactiek. Dat wil zeggen dat gepantserde eenheden het centrum van de stad inrijden, de wat wij noemen zogenaamde 'shooting targets', die vijandelijk vuur proberen uit te lokken, om daarmee als het ware...'
- Maar ik vroeg u naar de slachtoffers. Zowel onder de coalitietroepen, als onder de burgers worden grote verliezen gemeld
'Gedurende het proces van wat wij noemen de 'guided mini-invasion' is er altijd sprake van een bepaalde 'amount of casualty's'. Maar dat is totaal iets anders, als we een wat wij noemen 'total elimination task' zouden uitvoeren. Wij willen juist de civilians beschermen en na de 'downfall of the regime' onmiddellijk beginnen met wat wij noemen de 'water and food supply'.'
- Voorlopig is daar geen sprake van - het Rode Kruis meldt vele doden, aan beide zijden, en een aanzwellende stroom gewonden. De ziekenhuizen, die apparatuur en medische middelen tekortkomen, worden overstroomd - ze kunnen het niet meer aan.
'U moet niet vergeten dat we nu midden in de eerste fase verkeren van wat wij noemen een 'first the palaces then the hospitals'-actie. Dat wil zeggen: als de paleizen, de powerpoints van het regime, in geallieerde handen zijn gevallen, pas dan kunnen we ons richten op de wat wij noemen 'lifesaving peace establishing'. Misschien mag ik dat even op de kaart van Bagdad tekenen, we zien dus hier de First Airborn Divison, die een omtrekkende beweging...
- Helaas, de tijd is om. Ondertussen gaat die wat wij noemen 'vuileviezepokkenklote'-oorlog dus voorlopig nog even door. Meneer Scheurleer, dank u wel.
Ze bijten het spits af: vandaag beginnen 110 duizend leerlingen aan de eindexamens van het vmbo.
'Ze moeten bijvoorbeeld een brood bakken', schrijft de Volkskrant, nogal geringschattend - het vmbo is een omstreden en niet hoog gewaardeerde onderwijsrichting.
Een brood bakken? Ik vroeg de eindexamenopgaven van 2002 op:
'Broodbakken Het praktijkexamen Broodbakken BB bestaat uit 2 opdrachten. Productgroep IIA: Gevuld kleinbrood, vulling op het deeg: 30 pizzabroodjes of 30 roombroodjes Productgroep IIIB: Hartig getoerd gerezen: 24 hamkaascroissants of 24 hartige schnecken.
Banketbakken Het praktijkexamen Banketbakken bestaat uit 2 opdrachten. Productgroep IA: Kostdeegproducten met amandel: minimaal 12 amandelflappen of Victoria's Productgroep IIIB: Gebak en cake: minimaal 12 kapselgebakjes of minimaal 2 slagroomschnitten.'
Respect! Schnecken en schnitten bakken - ik weet niet eens wat het zijn!
Niet de televisie maar het internet is 'het venster op de wereld' geworden.
Het lijkt me sterk, maar als u meent informatie over de oorlog tekort te komen: dit is een grote verzameling oude media - tv- en radiozenders - uit de gehele wereld.
De Socrates Wisselbeker is toegekend aan prof. dr. Jos de Mul voor zijn boek Cyberspace Odyssee.
Een fragment uit het voorwoord:
'Hoewel de odyssee door cyberspace in de afgelopen tien jaar een andere route heeft gevolgd dan aanvankelijk door de reizigers werd verwacht - dat is het noodlot van iedere odyssee -, is de impact ervan voor onze wereld en onszelf er niet minder groot door geworden. Eerder integendeel. De wederzijdse doordringing van cyberspace en ons alledaagse leven maakt dat we ons niet simpelweg aan cyberspace kunnen onttrekken door te weigeren ''door het beeldscherm te stappen'' of de stekker uit het stopcontact te trekken. Ook wie met of zonder opzet off line blijft (en tot die laatste categorie behoort nog steeds een groot deel van de wereldbevolking), zal in toenemende mate met cyberspace te maken krijgen. Dat onze toekomst een cyberfuture zal zijn, lijkt mij onvermijdelijk. Hoe die toekomst er uit zal zien ligt echter allerminst vast, maar zal '' op zijn minst gedeeltelijk '' worden bepaald door de keuzes die wij vandaag en morgen maken.'
Op de site van het boek worden de links vermeld, die De Mul in zijn boek heeft beschreven.
Een indrukwekkende lijst - daar zijn wij deze zondag wel even zoet mee!
...Omkeren? Zo'n slappe houding zou mijn stemming zeker niet verbeteren...
Hitler tijdens de middagthee. Na een overvloedig gebruik van koekjes en taartjes doet hij een dutje temidden van zijn gasten.
Nadat ik een groot deel van de middag achter het computerscherm had doorgebracht met het bezoeken van oorlogssites, had ik zoveel tanks zien rollen en doden en gewonden gezien, dat ik dringend behoefte kreeg aan frisse lucht.
Ik besloot naar Weesp te fietsen. Waarom Weesp? Weet ik ook niet - een ingeving. Het is een pittige rit en ik had de snijdende wind schuin tegen, op een open weg door de polder en een dijk langs de rivier, dus na drie kilometer rees twijfel aan mijn missie. Omkeren? Zo'n slappe houding zou mijn stemming zeker niet verbeteren. Ik zette door en reed na drie kwartier Weesp binnen.
Ook van de aanblik van een winkelende massa word je niet vrolijker. Voor de ramen van een makelaardij stonden zeker tien mensen ingespannen de aangeplakte huizenaanbiedingen te lezen - wonen in Weesp schijnt dus wel degelijk aantrekkelijk te zijn.
In een van de drukke straten zag ik een winkel naar mijn hart: een antiquariaat. Altijd leuk. De eigenaar had een etalage gewijd aan de oorlog in Irak. Boeken en landkaarten over het Midden-Oosten, de Vietnamoorlog en het beroemde boek Oorlog en Vrede van professor Röling.
Binnen, staande voor de kast met poëzie, las ik enkele gedichten van Gerrit Achterberg, waarna ik doorschuifelde en voor een grote verzameling met boeken over de Tweede Wereldoorlog terecht kwam. Op goed geluk trok ik er een uit de kast. 'Twaalf jaar bij Hitler - de confidenties van een particulier secretaresse', uit 1949. Met veel foto's.
Eén van die foto's had ik bij mijn weten nooit eerder gezien: Hitler die een dutje doet! Genomen in de Berghof, Hitlers ontspanningsoord, hoog in de bergen.
Het onderschrift luidt: 'Hitler tijdens de middagthee. Na een overvloedig gebruik van koekjes en taartjes doet hij een dutje temidden van zijn gasten.'
Die ene foto vormde voldoende reden het boek voor 8 euro 50 te kopen. Met de wind schuin achter, fietste ik in een half uur terug naar het redactielokaal.
Ik heb nu herhaalde malen naar de duttende dictator gekeken en - weer weet ik niet waarom - ik ben er in een opperbeste stemming van geraakt.
Gisteren kondigde minister Veerman van Landbouw aan, dat het leger zal worden ingezet om in Limburg de verspreiding van de vogelpest tegen te gaan. Op afslagen, kruispunten en binnenwegen dient het verkeer te worden gecontroleerd. Er is een totaal vervoersverbod voor pluimvee en eieren afgekondigd.
Vanmorgen om zeven uur zou het leger de acties beginnen.
Het is nu over halfnegen en er is nog geen soldaat in Limburg gesignaleerd.
Heeft het leger zich verslapen?
Op de radio kondigde een woedende burgemeester aan dat hij met 'Den Haag' ging bellen. Maar ook Den Haag slaapt nog. Of zit aan het ontbijt, met geroosterde bammetjes en een lekker vers eitje erbij.
Ondertussen zijn honderden kippen erin geslaagd het oorlogsterrein te ontvluchten. Zij hebben een veilig onderkomen gezocht bij familie in het westen des lands.
Epidemiedeskundigen voorzien, dat eind volgende week de vogelpest Den Haag tot op enkele kilometers zal zijn genaderd.
SWEET TREAT ' An Iraqi girl in Umm Qasr holds a bag of M&M's she received from a U.S. Army civil affairs officer.
U.S. Army civil affairs soldiers visit Iraq's 6,000-year-old Ur Temple.
Met Deze Site bevinden Wij ons in het Hart van Propagandaland. The U.S. Department of Defense News About the War on Terrorism.
Thousands of Marines cheered and applauded their commander in chief during his address at Camp Lejeune. Touted as the largest Marine base in the world, Lejeune is home base for about 47,000 Marines.
'America has many advantages in this war on terror. We have resolute citizens. We're vigilant, and know that freedom must be defended. We have a just cause to guide us. And we have the strength and character of the men and women who serve our country.' President George Bush, 3 april, Camp Lejeune.
De Soldaten delen Snoepjes uit en tonen Eerbied voor de Culturele Schatten van Irak. Doden? Gewonden? Op deze Site geen Spoor.
Tanja Grotter verboden! Djiezuskraaist, het is niet waar...
Ed had het op de radio gehoord en het meteen aan John doorgeSMSed.
Het boek Tanja Grotter mag in Nederland van de rechter niet verschijnen. Omdat het een bewerking van Harry Potter zou zijn die ongeautisi... ongeautomati... nou ja, laat maar.
De boete kon oplopen tot vijfduizend euro per dag. Ed zei dat hij het risico niet meer kon nemen. 'Sorry John, maar dan gaat mijn hele handel naar de ratsmodee.'
John keek verslagen voor zich uit. Had hij zich daarvoor drie maanden lang de pestpokken gewerkt?
Vier van de zeven delen waren nu klaar. Hartstikke mooi geworden, met puntgave foto's. Hijzelf in de hoofdrol en alle dames uit de club van Ed in vol ornaat en flink in de weer. En als de boeken zouden aanslaan, kwamen er ook video's van, die Ed zou verkopen in zijn videoshops.
Als hij de naam van de hoofdpersoon moest veranderen, kon alles overnieuw gedrukt. Godsammenake. En het was zo'n allejezusgoed idee geweest.
Gewoontegetrouw was hij op de donderdagmiddag het boodschappengeld voor het weekend en de volgende week gaan pinnen in het bankhalletje op de Berkenlaan.
Toen hij zijn pincode intikte zag hij dat zich voor de deur van het hokje een mevrouw had opgesteld, die haast had. Een keurige dame, met een roze alpinopet op en steunend op een rode paraplu. Ze keek hem met samengeknepen lippen aan en haar rechterhand beschreef rondjes door de lucht. 'Schiet 's op, man!' betekende dat, wist meneer Foppe.
Hij knikte haar toe en maakte met open handen een verontschuldigend gebaar. Aan hem kon het niet liggen, hij was overgeleverd aan het tempo van de automaat.
Hij koos voor de snelle opname van 250 euro. Bon? Nee. Anders koos hij altijd voor een bon, maar hij wilde de ongeduldig wachtende dame niet nog bozer maken. 'Een moment geduld' - gaf het schermpje aan. Ratel, ratel. Tik, tik. De dame tikte nu met haar paraplu op de glazen deur. Ja, ja. Het zweet brak meneer Foppe uit.
'Neem pas uit'. Gelukkig daar schoof de pas uit de gleuf. Snel stopte meneer Foppe het kaartje in een jaszak, opende de deur, stapte naar buiten, hield de deur open voor de dame, die zonder iets te zeggen haastig naar binnen stapte.
Pas bij het afrekenen van zijn biefstukje bij slager Landman, besefte hij welke ramp hem was overkomen. Hij had bij het pinnen niet gewacht op het schermcommando: 'Neem geld uit'. Niet gewacht tot het bundeltje bankbiljetten uit de gleuf tevoorschijn gleed.
Gelukkig had hij nog net genoeg geld op zak om het biefstukje te betalen.
Pas na het avondeten waren zijn zenuwen bedaard en was hij in staat, bij een kopje koffie met extra stroopwafel voor de schrik, het voorval te reconstrueren.
De dame was na hem het hokje ingegaan en had zonder twijfel het stapeltje bankbiljetten uit de automaat zien steken. Wat zou ze gedaan hebben? Had ze het geld naar het bankfiliaal op het Vlierboomplein gebracht? Naar het politiebureau bij het Gemeentehuis? Of...
Meneer Foppe werd misselijk als hij aan die laatste mogelijkheid dacht. Onmiddellijk zag hij de scène voor zich: op een fel verlicht podium stonden tien keurige dames met roze alpino's, steunend op rode paraplu's opgesteld. Of hij zijn dame maar wilde aanwijzen. Nee, onmogelijk. Stel dat hij zich vergiste en een onschuldige dame verdween door zijn toedoen achter slot en grendel.
Bij de bank gaan vragen? Ze zouden hem uitlachen. Hij kon geen bonnetje tonen. Ja, ze zagen 'in de computer' dat er 250 euro was afgeschreven van zijn rekening, maar wat konden ze met dat gegeven voor hem doen? Je geld niet uit de automaat nemen.... zoiets stoms kon niemand zich voorstellen.
Nee, de 250 euro moesten als verloren worden beschouwd. Meneer Foppe begon ogenblikkelijk een lijstje bezuinigingsmaatregelen op te stellen. Geen lekkerbekje deze vrijdag. Geen pak chocoladevla voor de zondag. Voorlopig niet naar een nieuw zomerjack gaan kijken. De vaste lasten naar beneden bijstellen. - Meneer Foppe knipte meteen de extra schemerlamp naast het dressoir uit. - Minder tv-kijken. Niet driemaal, maar eenmaal per week douchen.
Ach, dacht meneer Foppe, gaat lukken - binnen een maand heb ik de achterstand weggewerkt. Er zijn ergere dingen. Stel je voor dat je nu in Bagdad woonde. Zat je helemáál in het donker. Te wachten op... Meneer Foppe rilde van engheid.
De ex-CIA-directeur James Woolsey - een toekomstige sleutelfiguur bij de wederopbouw van Irak - sprak gisteren een studentengehoor toe. Hij noemde de oorlog die nu gaande is de Vierde Wereldoorlog en hij was overtuigd van de lange duur.
Toch klonk er hoop door in zijn toespraak.
Hij hoopte dat deze Vierde Wereldoorlog niet meer tijd zou gaan vergen dan de ruim veertig jaar durende Derde Wereldoorlog (de Koude Oorlog).
Ondanks beter weten toch gedaan: ik ben een knussedingetjeswinkel binnengegaan. Rekken vol en opeenstapelingen van huishoudelijke potjes, pannetjes, schaaltjes, gietertjes, mandjes, doekjes, lapjes en stukjes zeep.
'Iets leuks voor in het huis.'
Nu ben ik een opgeruimd type; ik zie de zon ook al schijnt ze niet; ik pak voortdurend al mijn zorgen in mijn plunjezak en fluit, fluit, fluit en ik weet niet wat depressiviteit is (afkloppen op ongeverfd hout). Maar sluit mij gedurende een uur op in zo'n Dingetjespaleis en ik wankel lichtelijk suïcidaal weer naar buiten.
De overdonderende gezelligheid grijpt me bij de keel. Bij geen van de tienduizend uitgestalde voorwerpen denk ik: 'Ja, gezellig! O, wat enig!'
De pannetjes zijn me net iets te klein, de theedoekjes te bont, het metaal van de gietertjes te licht, de aardewerkjes te rood en de bekertjes en bordjes te vrolijk beschilderd met bloemetjes en kippetjes.
Het lukte me de winkel uit te komen en na twee koffies-verkeerd ging het wel weer.
Steeds vaker besteden radionieuwsdiensten en tv-journaals zendtijd aan irrelevant showbusinessnieuws, zodat 'al die ellende in de wereld' met wat popmuziek of musicalbeelden kan worden opgevrolijkt.
(Vanmorgen hoorde ik in het radiobulletin stampende muziek, omdat Edwin Starr, een mij onbekende Amerikaanse soulzanger met een hit in de jaren tachtig, was overleden - bij CNN vond ik het bericht niet terug.)
(Na zo'n muzikaal intermezzo in het TV-journaal kijkt de dienstdoende nieuwslezer/es altijd een stuk opgewekter dan ervoor. 'En dan nu het weer met Marion de Hond', klinkt het bijna lachend.)
Aanvulling:
Dank aan de vele lezers die mij de levensloop van Edwin Starr deden toekomen en de tekst van zijn grote hit War.
De nieuwswaarde van zijn overlijden was dus groter dan ik dacht. Inmiddels heeft ook CNN het bericht geplaatst. Maar onze radionieuwsdienst was eerder!
We zien in de Journaals een flits - een officier in uniform spreekt vanachter een katheder twee zinnen uit. Vandaag leidde generaal Brooks de 'Military Briefing at the Coalition Media Center in Quatar'.
Op de site van C-Span - een publieke dienst van de Amerikaanse kabelmaatschappijen - wordt dit soort bijeenkomsten in zijn geheel (drie kwartier) uitgezonden.
Ook bijvoorbeeld: hoe Tony Blair een half uur vragen beantwoordt in the House of Commons.
Wat een verademing als je eens een keer zonder montage-ingrepen of deskundigencommentaar, zelf zo'n gebeurtenis mag interpreteren.
Gisteravond hield uw hoofdredacteur een tweedelige causerie over televisie, voor het selecte radiopubliek van VPRO's Music Hall.
Luisteraars naar Radio 747 AM zijn geen tv-kijkers. Teneinde hen toch te informeren over de stand van zaken bij de televisie, nam de hoofdredacteur de zware taak op zich, de programmering van de commerciële tv-zenders te volgen en verslag uit te brengen van zijn kijkervaringen.
In het eerste deel, getiteld 'Dekhengst-tv', zal de vaste Biesloglezer een enkele bekende tekst herkennen.
Het begrip 'Realityfake' wordt behandeld, de snollebakken van het programma Webcamgirls komen voorbij en wat ex-uitgever Martin Ros in dit gezelschap zoekt, blijft een compleet raadsel.
In deel twee, 'Het Tooske-geluid', wordt de Nieuwe Vrouwenstem wetenschappelijk onderzocht en steelt uiteindelijk Patty Brard de show.
Ik ben op zoek naar een radiootje. Zonder Cd-speler. Een ouderwets transistortje, zeg maar. Nu zag ik in de etalage een Philipstoestelletje en dat leek me wel wat.
Sorry Sir, but I did not understand what the Sir has said to me.
Misverstand, ik ben geen buitenlander, hoor, Ik kom hier vaker. U bent meneer Henning, van Radio Henning, toch?
Henning, yes, thats right, Sir. Henning, thats the name.
Mooi. Is dat een goed radiootje?
Good, yes Sir, good radio. Philips makes things better, as you know.
Maar meneer Henning, sorry, waarom spreekt u zo raar?
Orders from Eindhoven Sir, Every customer who asks for Philipsproduct we have to talk English with.
Dus ik als klant moet ook Engels praten? Nou, dat verdom ik. Zegt u maar tegen Eindhoven dat ze hun radiootjes in hun ass kunnen steken.
Doel van het project: we gaan proberen een nieuw lied te maken, dat klinkt alsof we het al jaren kennen. Daartoe dienen we eerst de beproefde, klassieke evergreens te bestuderen.
Wat maakt een liedje van alledag tot een evergreen, die decennialang in de hoofden van heel veel mensen blijft rondzingen?
Liederen uit heftige tijden van oorlog blijven lang in het collectieve geheugen bewaard. Ouderen horen, bij het lezen van dit tekstfragment, automatisch de ruim zestig jaar oude melodie:
Vor der Kaserne, vor dem grossen Tor Stand eine Laterne, und steht sie noch davor So woll'n wir uns da wiedersehn, Bei der Laterne woll'n wir stehn Wie einst, Lili Marleen, wie einst, Lili Marleen.
In 1980, zeven jaar na de beëindiging van de Vietnamoorlog, schreef en zong Billy Joel het lied Goodnight Saigon, dat tot de evergreen van dit drama zou uitgroeien.
Wie kan de volgende regels meteen meezingen?
We met as soulmates On Parris Island We left as inmates From an asylum And we were sharp As sharp as knives And we were so gung ho to lay down our lives
Met dit lied kunnen we bewijzen dat een evergreen niet een makkelijk in het gehoor liggend deuntje hoeft te zijn. Ik draaide het nummer voor aan pianist Jeroen Thijsen, die het al luisterend muzikaal ontleedt.
Billy Joel zingt Goodnight Saigon (na 20 sec komen de helikopters!)
Niet alleen de Italiaanse homogemeenschap is woedend. Wij Nederlanders zijn des duivels!
Nederland erkent het homohuwelijk - als eerste land ter wereld - dus zijn wij volgens het Vaticaan 'mensen met een ernstig verstoorde psyche'.
Hoe lang pikken we deze beledigingen nog? Zullen we het Vaticaan eens laten zien hoe gek we zijn? Onze luchtmobiele brigade heeft het klusje in een dag geklaard.
Onze parachutisten landen op het Sint-Pietersplein. De honderd middeleeuws uitgeruste hellebaardiers van de Zwitserse Garde geven zich meteen over. De bewoners van het Vaticaan stormen juichend naar buiten en omhelzen onze jongens, hun bevrijders. De Paus krijgt gelegenheid zich elders in de wereld te vestigen (Polen?).
Is dit scenario te optimistisch? Als het tegenzit formeren we een homovrijwilligersleger.
Wordt ons oorlogje niet gesteund door de VN? Onze minister-president is een protestant in hart en nieren. Hij zal dit klusje best in z'n eentje willen klaren.
= verwijzing naar andere site
= hoorspel, reportage, geluidsact
= filmpjes
= bijlagen
Hoofdredacteur Wim de Bie leest alle reacties - 
Bieslog op het Crossing Border Festival 2007
terug naar de voorpagina
