In de loop van de middag had ik alle kranten met bijlagen uit en begon ik aan de Kampioen, het gezellige maandblad van de ANWB.

Tussen alle vrolijke vakantietips door - waar ik geen gebruik van zal maken, maar dat ligt aan mij en niet aan de tips - stuitte ik op een artikel met ?de leukste nieuwtjes op fietsgebied?.

Wat waren dàt voor kleurrijke plastic dingetjes? Messenleggers? IJsschepjes?
Nee, bandenlichters!

?Kleurige lichters? ?Bandenlichters hebben nu een fris uiterlijk.?

Even dacht ik aan mijn eigen bandenlichters (of bandenwippers, zoals ik ze altijd heb genoemd). Hadden die een onfris uiterlijk?

Omdat je de moderne fietsbanden bijna nooit meer lek rijdt, had ik mijn bandenlichters al in geen tijden meer in handen gehad.
Ik haalde mijn doosje plakspullen te voorschijn en bekeek de drie lichters.
Toegegeven, ze waren weliswaar zelden gebruikt, maar de wippertjes oogden niet bepaald fris.
Wat zijn ze saai, die ouderwetse zwarte wippers!

De tekst van het artikeltje bevatte nog een argument dat overtuigend pleitte voor vervanging van de oude wippers:

?Dat (frisse uiterlijk) is hip en handig, want als ze op de grond vallen, vindt u ze zo weer terug.?

IJzersterk! Ik had zelf nooit gedacht aan het rampzalige moment dat je midden in de nacht een lekke band krijgt en tot overmaat van ramp tijdens het bandplakken de wippers op de grond vallen. Op je knieën in de inktzwarte duisternis moeten rondtasten naar je wippers... Nachtmerrie!

Volgende week moest ik maar ?s op nieuwe, frisse, hippe, handige wippers uit.

Zo ziet u: op deze Paaszondag verveel ik me geen moment.
En morgen weer zo?n lange dag, met gezellige, frisse en handige ontdekkingen.