Marktplaats.nl:
'Beschrijving: Hoi, Ik heb nog een oude Sony Betamax videorecorder c20 staan. Speeld goed af. Echter een nadeel. Bij het uithalen van de band, gaat de band kapot. WEL serieus bieden. Anders gaat hij niet weg.'

Nu.nl:
'Ongeveer 70 procent van de consumenten heeft inmiddels een dvd-speler. De ouderwetse videorecorder staat echter nog steeds in 86 procent van de consumentenhuishoudens bij de televisie. De eerste dvd lag rond 1997 in de videotheken.'

Over één jaar, hooguit twee, behoort de videorecorder definitief tot de geschiedenis der apparaten.
Ik heb een kapotte VCR-recorder uit 1974 op zolder staan, met ongeveer zestig banden (van die dikke klossen!). Een Betamax-recorder, met vier verhuisdozen stampvol cassettes. En een VHS-recorder, vergezeld van een kleine tweehonderd banden.

Als alle videorecorders en videobanden van Nederland op één dag zouden worden afgedankt, ontstaat een schroothoop ter grootte van de Sint Pietersberg en ter hoogte van de Dom.
Als daar de fik in wordt gestoken, is het vuur op menige satellietfoto goed waarneembaar.

Een zinniger bestemming kan ik niet bedenken.

Is dat schrikken.
Jan Marijnissen kijkt, op een paginagrote krantenfoto, dwars door ons heen.

Aan die blik is hard gewerkt.
'Nog iets intenser, Jan.'
'Mag'ie nog een keer, maar dan iets borender, als het ware?'
'Even pauze, neem een slok.'
'Okay, daar gaan we weer, Nieuw biertje op de set, graag. Je rechterhand stukje verder uit de mouw van je overhemd, Jan en het polsbandje iets naar voren, ja?'
' Kijken, Jan... boren... ja, ja, ja... blik van onderen af... intens... hou vast... knip...ik geloof dat dit 'm is.'

Hebben ze bij de PvdA een mannetje als leider, de SP heeft een Echte Man aan kop.
Jan The Man.

Onder de knallende foto staat in een minuscule letter:

'Wees niet bang, ik stop er nog lang niet mee. Ik heb eerder het gevoel dat er een nieuw tijdperk aanbreekt. Met 44.299 leden is de SP zojuist de derde partij van Nederland geworden. De groei zit er goed in, reden dus voor een klein partijtje. Ik neem er een biertje op.'

En of we lid willen worden. Van een partij die zegt dat de politiek minder 'politiek' mag worden. 'Minder bureaucratisch, en meer over mensen.'

De partijslogan luidt nu dan ook:
SP. MINDER POLITIEK.

Gezien deze campagne lijkt de SP minder over mensen maar meer over Jan te gaan.
Sorry, campagneteam, fotograaf en reclamebureau, ik word geen lid. Ik hou niet zo van dit soort macho-barkeepers.

SP. MINDER JAN.

SP. MINDER PR.

Maar gebeurt er dan niets om Ter Heijde en het achterliggende land te beschermen?
O ja, elk jaar wordt zand opgespoten om het strand te verbreden en de zee op afstand te houden. Maar dat helpt binnenkort niet meer.

Plannen genoeg (zie Bieslogs 'Wordt de kust wederom bedreigd?' van 22 januari) - variërend van het aanleggen van nieuwe duinen tot het bouwen van een stad in zee.

De Stichting Duinbehoud heeft de eerste bezwaren tegen de bouwvariant van de kustuitbreiding geformuleerd op een (pdf)site.

Waarom ik me zo aangesproken voel?
Ik heb nu eenmaal een groot zwak voor die plek.

Op de radio hoorde ik vanmorgen een deskundige van het KNMI zeggen, dat we binnen afzienbare tijd een zeespiegelstijging van tussen de tien en negentig centimeter mogen verwachten.
Dat kunnen we nog wel aan. Maar op de lange termijn zou de zee wel eens drie meter omhoog kunnen komen.
'Wij moeten dan op de hogere delen van Nederland gaan wonen', zei de deskundige.

'Arm Ter Heijde', dacht ik meteen. Want mocht de zee zin krijgen het land binnen te dringen, dan zal ze bij Ter Heijde een eerste succes boeken.
Van kindsbeen af heb ik horen zeggen dat bij Ter Heijde onze kustverdediging het zwakst is.

Twee uur later rijd ik Ter Heijde binnen, een dorpje in het Westland, vlakbij Monster, tussen Kijkduin en Hoek van Holland.
Uitgestorven lijkt het, op deze zaterdagmiddag. Ik zie geen winkels, er is een klein hotel, een café, en dat is het wel zo'n beetje.
Het is een verzameling piepkleine huisjes, die vroeger vissershuisjes zullen zijn genoemd, maar professioneel wordt er in Ter Heijde allang niet meer gevist.

Het lijkt alsof Ter Heijde zich schaamt voor haar eigen aanwezigheid. Of de huisjes willen zeggen: 'Als we in Ter Heijde teveel poeha maken, wordt de zee misschien kwaad. En dan zijn we de klos.'
Vier keer eerder is Ter Heijde door de zee verzwolgen, heb ik van Internet geleerd. (En de vijfde ramp beleefde het dorp toen het door de Duitsers met de grond gelijk werd gemaakt.)

De grootte van de parkeerplaats geeft aan dat het hier in de zomer ook niet overbezet zal zijn. Terwijl het brede strand ruimte genoeg biedt.
Vanuit het 'centrum' van Ter Heijde loop je er in twee minuten naar toe, want je hoeft maar één duintje over.
Dit is dus het befaamde 'zwakste punt van Nederland' en ik besluit er een video-opname van te maken. Daar ben ik in twaalf seconden mee klaar, zo kort is de afstand tussen strand en bebouwde kom.

Ik moet tsunamibeelden verdringen door koffie te gaan drinken in de Viskeet, een houten café tegen het duin aan.
Elke zaterdagavond kun je daar vanaf 18.00 uur Kipgooien, maar ik besluit niet te blijven om uit te vinden wat dat is.

Ik loop nog een keer het strand op en nu pas valt mijn oog op een eenzaam tentje dat daar verloren staat in de ontzaglijke ruimte.
Het is aan alle kanten dichtgeritst en ik durf niet dichterbij te komen, want misschien maak ik de bewoners wakker.

Of is kabouter Piggelmee onlangs uit zijn huisje gezet en is dit tentje zijn nieuwe onderkomen?

Nu kan het gebeuren dat conceptie jaren op zich laat wachten.

Moeten man en vrouw het al die tijd zonder hun twee glaasjes wijn per dag stellen?
Ongezond!

Bovendien zijn de meeste mannen pas in staat hun aandeel in de conceptie te leveren na consumptie van minimaal tien glaasjes wijn.

O ja? Is dat waar?

Onderzoek!

Moeten we naar New York om The Gates, het nieuwste werk van Christo en Jeanne-Claude te gaan zien?
Vanaf 12 februari wapperen gedurende 16 dagen in Central Park saffraankleurige lappen aan 7500 poorten die zijn neergezet langs 37 kilometer wandelweg.

In Amsterdam zag ik een staaltje van Christo's inpakkunst aan het Centraal Station en dat vond ik ook heel mooi.

Ruim tien jaar geleden nam ik het besluit geen alcohol meer te drinken.
Tot dan toe nam ik aan het eind van de dag een bel whisky tot me. En nog een. En dronk ik wijn bij het eten. Kortom: ik was een doorsnee gezelligheidsdrinker.

Van de ene dag op de andere draaide ik de knop om. Waarom? Ik wil graag om zes uur opstaan en fris en hoofdpijnvrij aan de slag. (In de middag stort ik dan even geheel in, maar dat is een ander verhaal.)

Het kostte me geen enkele moeite. Ik taal niet meer naar drank. Drinken hoort dus kennelijk niet bij mij - over merken, soorten en jaargangen kon ik toch al niet meepraten.
Ik ga niet prat op mijn onthouding en ik loop er niet mee te koop.

De drinkers vinden het maar raar. En vaak willen ze 'er wat aan doen' en me terughalen naar hun kamp.
Zo krijg ik het laatste jaar van alle kanten te horen dat ik twee glaasjes wijn per dag tot me MOET nemen. Anders loopt het slecht met me af.

'Heb je het al gelezen' Een Brits onderzoek toont aan dat twee glaasjes wijn per dag dementie voorkomt! Het werd ook gepubliceerd in Science & Nature, dus dat zegt wel wat.'

En als hij twee glaasjes wijn drinkt, denken de drinkers, hebben we hem ook zo weer aan de whisky.

Enkele maanden later:
'Stond in alle kranten: twee glaasjes wijn per dag en de kans op darmkanker neemt met 70% af. Of 85%, daar wil ik vanaf zijn.'

Veertien dagen later:
'Zal ik je een glaasje wijn inschenken? Want je zult het wel gehoord hebben: twee glaasjes wijn en hart- en bloedvaten kunnen er voorlopig weer tegen.'

Deze week:
'Hier, een glaasje wijn. Ik hoorde in het Journaal dat je met twee glaasjes wijn per dag diabetes kunt voorkomen.'

Tien jaar lang dacht ik gezond bezig te zijn.
Maar de wetenschap pepert het me fors in: mijn niet-drinken is ongezond en versnelt mijn grafgang.

Ik vertrouw de onderzoekers niet. Ik eis een onderzoek naar het drinkgedrag van de wetenschappers die het effect van twee glaasjes wijn meten.
En als het, zoals ik vermoed, allemaal drinkers zijn, moeten de onderzoeken over worden gedaan door geheelonthouders.

Kijkers haken af, abonnees zeggen op - bij de omroepen en de kranten doet men wanhopige pogingen het tij te keren.

Hoe 'nieuwe lezerspublieken' te trekken, hoe 'jonge kijkers' te binden?

Niemand weet hoe het moet en waar het heengaat.
Ik ook niet.

Met verbazing bekijk ik dan ook de vernieuwingen, de restyling, en de formats. En probeer achterliggende gedachten of theorieën te begrijpen.

Maar hier kom ik niet uit: wat heeft de redactie van opinieweekblad (?) Vrij Nederland bezield deze foto en kop als blikvanger op de cover te zetten?

Misschien verkoopt juist dit nummer wel duizenden extra exemplaren. Als dat zo is, zou ik het graag willen weten, want dan moet ik toegeven geen enkele kijk of greep op deze tijd meer te bezitten.

Hij zwom heen en ik zwom terug in dezelfde baan. Bijna kwamen we in botsing omdat hij op zijn rug zwom en mij niet kon zien aankomen en ik zag hem over het hoofd, omdat hij zo diep in het water lag.

Ik ging aan de kant en liet hem passeren. Dat duurde even, want hij zwom uitzonderlijk langzaam. Je zou haast verwachten dat het hoofd tussen twee slagen door onder water zou verdwijnen. Maar het bleef drijven. Je zag in feite alleen de spitse kin en een stukje neus.

Ik schatte de rugzwemmer op een jaar of negentig. Niet alleen omdat hij zo traag voorbijkwam, maar vooral door zijn kleine handen die een voor een uit het water rezen en hulpeloze slaagjes maakten ter weerszijde van de kin. 'Help!', drukten de gekromde handen uit.
Zo steken handen uit het water van een zwemmer in nood, vlak voor het moment waarop hij voor altijd weg zal zinken.

Wat goed dat zo'n stokoude man niet opgeeft en blijft bewegen!

Toen ik op de terugweg was van mijn volgende baantje, kwam ik hem weer tegen en ik ging opnieuw aan de kant om hem doorgang te verschaffen.

Pal voor me stopte de zwemmer ineens. Het water kwam in beroering en het gehele hoofd dook op. De zwemmer kwam in twee slagen naar de kant en zocht naast me steun aan de richel in de muur.

Ik was verbijsterd, want ik moest op slag mijn inschatting bijstellen en vijftig jaar van zijn leeftijd aftrekken. Een jaar of veertig was hij ineens geworden.
'Hè, hè', proestte hij, waarbij hij het water uit zijn ogen wreef.
'Is me dat even gezond', hijgde hij vervolgens in mijn richting.
'Nou!', kon ik alleen maar uitbrengen.

Op de binnenkant van de deur van mijn uitkleedhokje stond met rode stift geschreven:

Kut Nederland

Op de binnenkant van de deur van mijn aankleedhokje stond met blauwe stift geschreven:

fuk jou

Uit het Volkskrantartikel:
'Het kabinet ziet de tv-programma's Hart van Nederland en RTLNieuws als belangrijke podia. Ook regionale kranten en bladen als Metro, Spits, Libelle, Panorama en Boer en Tuinder, zijn 'zeer geschikt' voor het uitventen van de kabinetsboodschap.'

Volgens het kabinet worden deze mediaproducten dus bekeken en gelezen door domme mensen, die zelf niet kunnen beslissen en Nee dreigen te stemmen, in plaats van het door het kabinet gewenste Ja.

Toen het referendum over de Europese Grondwet ook door de Eerste Kamer werd goedgekeurd, bekeek ik die elkaar in de armen vallende en kussende D66-politici en nam me voor niet cynisch te reageren.
Nu valt het me moeilijk.

Ik ben het kabinet dankbaar dat ik me superieur en intelligent mag voelen, want ik krijg de media van de dommen zelden of nooit onder ogen.

In de boekhandel is voor 1 euro 50 de prachtige bundel 'het bezit van een ruïne' te koop (uitgave van Poetry International/Querido) met tien nieuwe gedichten van Gerrit Kouwenaar, de 81-jarige Enige Echte Nestor der Dichters des Vaderlands.

Waarschuwing:
de gedichten rijmen niet, ze zijn niet 'leuk' en ze 'gaan niet over de actualiteit'.
Wel zijn ze aangrijpend, ontroerend en tijdloos.

sleutel

Als je je sleutel mist zoek eerst
in je eigen deurslot, als je dood moet
geef je plant nog wat water, klop niet
om regen uit het verlaagde plafond, maak het

gedichten moeten niet troosten, zeg ik
toch maar weer eens in wat nu echt af en toe
op een volwassen stilstand gaat lijken

handen gevouwen boven het erfelijk bestek, brood
en vleeswaar staan klaar, maar geen woord
dat zich bekt, en hoe mager de eetlust
eten is leven

dus eerst nog maar even het zwijgen vergulden
wat leegte innemen, de schemer inwonen
en er een opsteken, voor de doden -

Gerrit Kouwenaar

Op dit moment ligt rond het redactielokaal een laagje sneeuw, zo dun, dat een beetje behoorlijke bal die lekker ver kan komen, er niet uit valt te kneden.

Op de radio klinkt een interview met een klimaatdeskundige over de opwarming van de aarde - twee graden binnen tien jaar.
De Elfstedentocht, de sneeuwpop en het sneeuwballengevecht behoren binnenkort tot de sterke verhalen van de opa's en de oma's.

In 2020, in de grote stoel voor het raam van de aanleunwoning, bekijk ik deze foto's uit het eerste van mijn 75 fotoalbums.

Op onze vrije woensdagmiddag gaan Henk, Maarten en ik op het landje aan het eind van de straat in de sneeuw spelen. (Landje? Een zee van ruimte. Een jaar later zal de wederopbouw toeslaan en zijn de landjes verdwenen.)

De paksneeuw knerpt onder onze voeten en ik moet alle kracht zetten om de slee met Maarten en Henk erop voort te duwen.

En moet je die ballen zien! Grote, volle ballen, die goed uiteenspatten als je raak gooit.

Dan gaan we thuis onze pijnlijk koude handen en voeten warmen, waarna we met behulp van de zinken emmer uit het schuurtje, een fort bouwen op het plaatsje achter.

Er wordt geklopt.
Ik sla het album dicht en bedek mijn knieën met het klaarliggende servet.
Daar zal meneer Harmsen zijn, met de doos van Tafeltje Dekje.

Hilbrand Nawijn wil 'de Nederlandse identiteit en de culturele eigenheid' bewaren en kondigt een nieuwe partij aan, die - als voornaamste doelstelling - maatregelen tegen het buitenland en de buitenlanders lijkt uit te dragen.

En waar houdt hij zijn eigen-volk-praatjes?

IN HET BUITENLAND!

Nota bene in het Belzenland.
Is de heer Nawijn vergeten hoe onze eigen Koning Willem I in 1815 er met bloed, zweet en tranen in slaagde Nederland en België samen te voegen tot het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden?
En hoe de Belzen die fiere eenheid in 1830 op onvergeeflijke wijze hebben verbroken?

De heer Nawijn heeft onze Nederlandse identiteit te schande gemaakt door te heulen met de Belzen en verraad te plegen aan Koning Willem I en onze nationaal-culturele eigenheid.

Zijn de nieuwe maatregelen van minister Donner al van kracht en kunnen figuren als Hilbrand Nawijn permanent in de gaten worden gehouden?

'Een hutspotland zijn we allang niet meer en het wordt alleen maar beter'.

Beter? Wat een onzin!
Deze winter worden in ons land weer honderdduizenden hutspotten in elkaar gestampt.
Als ìets bepalend voor onze identiteit genoemd kan worden, is het een groot bord (oranje!) hutspot. Nederland is bij uitstek een hutspotland.

Sorry, dat ik hier weer 's de hollandsegezondverstandboerenlul moet uithangen, maar het sterrengedoe van de firma Michelin hangt me al jaren de keel uit.

Langzaamaan hebben zij onze restaurants vergiftigd met hun quasisjieke gezwets over 'de echte culinaire identiteit', met als resultaat dat elke biefstukbakker droomt van een ster voor zijn logement en grote borden gaat serveren waarop hoopjes fijngepureerde kleffe troep artistiek zijn bekledderd met sliertjes druipsaus.

Als een inspecteur van de Michelingids - vaak een omhooggevallen kelner uit een voormalige stationsrestauratie - bij de Gratie Gods heeft geoordeeld dat het bord met het eenhapsliflafje bepalend is voor de echte culinaire identiteit en er een ster aan heeft toegekend, verhoogt de biefstukbakker 's anderendaags zijn prijzen met 200% en dien je voor het bord met derriehapje 175 GULDEN neer te tellen.

Een bord hutspot naar binnen werken, met een theedoek om de nek geknoopt, aan een met zeil gedekte keukentafel, beschenen door een kale lamp, gevat in een rieten mandje, waaraan een volle vliegenvanger bengelt - dát is onze echte culinaire identiteit en ik weet zeker dat men uit heel Europa zal toestromen om te genieten van zoiets uitzonderlijks.

Aan de nieuwe anti-terreurmaatregelen, waaronder beperkingen op het recht van vrije meningsuiting, is geen touw vast te knopen.

Loopt een journalist die bijgaande krantenkop publiceert binnenkort het gevaar een straatverbod aan de broek te krijgen en mag hij nooit meer het Binnenhof betreden?

'Ho ho, niet zo overdrijven. Zo'n vaart loopt het niet.'
'Nou, het gaat hard, hoor.'

We zouden het er vanaf vanmorgen een hele week niet over hebben.
Mijn oproep heeft niets uitgehaald.
Elk moment waarop ik vandaag de radio aanzette, ging het erover.

Gisteravond Tegenlicht gezien?
Voortreffelijke interviews van Felix Rottenberg.
Vooral het betoog van Geert Mak vind ik het waard in deze 'time out' nog eens - of alsnog - te bestuderen.

Lieve mobiele vrienden,

Teleman verkeert in een staat van grote opwinding. Elk moment kan zijn mobiel gaan (op dit moment heb ik als ringtone: de tune van Alfred J. Kwak) met het heuglijke bericht: gauw komen - het is zover!!!
We zijn namelijk hoogzwanger. Ik ben bijna vader!

Ik hoor jullie vraag: 'Foei Teleman, sta je Televrouw dan niet bij met puffen en zuchten?'

Ja, ja, ja, rustig maar. Ik ben heel dichtbij. Ik zit namelijk in een ziekenhuisgang, naast de kamer van Televrouw. Maar ik wilde de aankondiging van de geboorte per se per mobiel vernemen. Ik wilde gebeld worden!
'
Kijk, we hadden het kindje niet gepland - pas over een jaar of vier - maar ik weiger hem/haar een ongelukje te noemen. Hè bah. Nee, we noemen het 'ons mobieltje'!
'
Nou, het zit zo.
Ik had Televrouw vorig jaar de T500 gegeven: de Lady Phone. Ze was er dolblij mee. Echt een mobiel voor de vrouw van nu. Bij bellen lichten op het dekseltje de diamantjes op; de binnenkant bevat een spiegeltje voor het stiften der lippen; via allerlei menu's kan ze haar bioritme en vetverbranding bijhouden. Maar ook... de menstruatiecyclus!

En zo gebruikten we de Lady Phone: als voorbehoedsmiddel.

Dus voordat we op vrijdagavond of zondagochtend - onze vaste vrijmomenten - 'ertegenaan gingen', keken we samen even op Televrouws mobieltje of het wel OK was.
Als het zwangerschapsmenu een Probability score van 10% aangaf, mocht ik doorgaan tot het eind, zal ik maar zeggen, vanaf 20% of hoger moest deze jongen op tijd 'weer 's op huis aan'. Enfin, jullie begrijpen het wel.

Toch is er iets fout gegaan. (Nee, niet fout, het is anders gelopen.)
Televrouw heeft haar periode kennelijk niet goed ingegeven, want, hebben we uitgerekend, ons kind is (in liefde) verwekt met een Probability van 5% op haar display.

Het is ook hartstikke moeilijk met zo'n handleiding:
'The last menu is Biocycle or Pink schedule. If you input a day of the last biocycle and its duration, you could count an ovulation date and a presumable date of the next biocycle. Also you could receive information, concerning pregnancy probability for any day you like. This method could work correctly only within one biocycle.'

Het schema is gaan schuiven, omdat Televrouw een duration van niet 30, maar 32 days heeft ingevuld. Ja, dan komt de ovulation na een paar maanden heel ergens anders te liggen op de timeline en zijn we bezig geweest met een feitelijke probability van 90%!
Hoe dan ook, we zijn heel blij met Phona (meisje), of Phonan (jongen) en...

Ja!!!!!! Daar klinkt Alfred J. Kwak!!!
Dag! Dag! Dag! Ik bel jullie wel!

Teleman

Een hedendaagse peuter kan niet meer worden wijsgemaakt dat al die poppetjes en dieren uit de tekenfilms in het tv-toestel wonen.

Goed idee: Cohen, Aboutaleb, Wilders en Hirsi Ali gaan een avondje uit eten.
Zonder mediakluwen voor de deur.
We willen even niet weten 'wat eruit is gekomen'.

Ik stel een pauze voor, een moslimtime out, een islamitische break.
We laten het onderwerp zeven dagen rusten.
Lijkt me verstandig - wat frisse lucht happen, er met andere ogen tegenaan kijken.

Vanaf morgenochtend ontbreken de woorden moslim en Islam gedurende een week in de kranten en op radio en tv.
Is zoiets nog mogelijk?

Discussieleiders, columnisten, politici en commentatoren zullen een harde dobber hebben - ze worden gedwongen andere onderwerpen te kiezen. Zìjn die er nog?
Over een week spreken we elkaar nader.

Hè, heerlijk, alsof je zomaar een week extra vakantie in de schoot geworpen krijgt.

De Telegraaf meldde dat de 'snoeiharde aanpak' door de justitietop van de vrouw die de tasjesdief doodreed, 'opnieuw leidde tot een lawine van verontwaardigde reacties op de redactie van deze krant'.

Nou, dan weet je het wel. Beet!

Dus opende De Telegraaf gisteren met de oorlogskop DONNER, WAAROM? en werd de minister (en het Openbaar Ministerie) beschuldigd van vooroverleg, waarna de vrouw werd aangeklaagd op verdenking van doodslag.

'Met de eis lijkt justitie, na het debacle Eric O., af te stevenen op een nieuwe botsing met de samenleving', schrijft de krant.

Donner reageerde woedend - er is geen spoor van bewijs voor zo'n vooroverleg - en vandaag rectificeert De Telegraaf met een bericht op pagina drie.

Deze rectificatie leidt momenteel tot een aanhoudende lawine van verontwaardigde reacties op de redactie van Bieslog.

'Die rectificatie is veel te klein weggestopt', zo luidt de teneur van het merendeel van de heftige telefoontjes en e-mails.

'We hebben niks met Donner, maar dit gaat te ver!'

'Die zondagseditie heeft een veel kleinere oplage dan de krant van gisteren. Als ze het bericht niet ook morgen brengen, hebben ze zich listig van die rectificatie afgemaakt.'

De Telegraaf moedigt een nieuwe botsing met de samenleving van harte aan. Dan kunnen de voorpaginakoppen nog vetter en oorlogszuchtiger.

Het is niet te hopen dat hun ouderwetse gehets tot een lawine van verontwaardigde reacties leidt, die niet op de redacties van kranten, maar elders wordt gedeponeerd.

De suggestie - vandaag in Trouw - dat ik in m'n eentje de plannen voor uitbreiding van de Zuid-Hollandse kust heb tegen kunnen houden, gaat ver, maar ik laat 'm me lekker aanleunen.

Het is waar dat ik als geestelijk leider en afstammeling van de Cananefaten (CaNINE - is wetenschappelijk niet juist!) me indertijd tot in de Provinciale Staten toe heb gekeerd tegen het plan voor een prestigieus eiland voor de kust van Kijkduin.

In de rapporten werd verdoezeld dat het oorspronkelijke duin-en strandgebied door de aanleg van het eiland volkomen naar de ratsmodee (een oud Cananefaats woord!) zou worden geholpen.

Wederom is het tijd voor waakzaamheid.
Er circuleren weer nieuwe plannen en weer begaat de overheid een grote fout:

WIJ CANANEFATEN - OORSPRONKELIJKE BEWONERS VAN HET KUSTGEBIED - WORDEN NIET GEHOORD!!!

Voor alle duidelijkheid: wij keren ons niet a priori tegen alle plannen voor kustuitbreiding.
Zo ligt er een helder en uitvoerbaar plan klaar om tussen Hoek van Holland en Scheveningen een geheel nieuwe, extra duinenrij aan te leggen. Noodzakelijk, omdat de zeer smalle strook duinen nu al een gevaar voor doorbraak oplevert, bijvoorbeeld bij Ter Heijde.

Meer natuur, meer veiligheid - onze stamraad en dorpsoudsten hebben unaniem ingestemd met dit plan.

Maar het onderzoek dat minister Peijs nu naar de Kamer heeft gestuurd, spreekt o.a. van een grote kustuitbreiding met woningbouw en bedrijventerreinen en de investeerders staan weer te trappelen.

Op de grote stambijeenkomst van jongstleden woensdag op Meer en Bosch, (1700 Cananefaten bijeen!) hebben we strandgod Zakêh raad gevraagd en de tekenen logen er niet om: er stak een storm op die het zand als naalden door de kleding joeg.

De plannen worden nader uitgewerkt.
Akkoord.
Maar wij waarschuwen de regering:
als het gaat uitdraaien op vernieling van ons kustgebied ter verrijking van enkelen, zullen wij wederom de goden mobiliseren en de trommen roeren.

Een jaar geleden zette ik het liedje Billeritsie op Bieslog (zie het dossier 'De Bie zingt!' - Raar liedje (2))
Billeritsie is mij tientallen malen voorgezongen door mijn ouders en mijn oma. Een raadselachtige tekst die ik decennialang heb onthouden. Het is mijn lijflied geworden.

Billeritsie,
boterspritsie,
bij de thee.

Als ik doodga
neem ik Billeritsie mee.

Maar ik ga nog lang niet dood,
daarom gooi ik Billeritsie in de sloot.

Vaag herinner ik me, dat mijn ouders erbij vertelden dat het een hit zou zijn geweest uit het begin van de vorige eeuw.
Het nummer bleek in geen enkel muziekarchief in Nederland terug te vinden.

Het wondermedium internet heeft zijn werk gedaan:
Theadora van Dijk uit Hengelo stuurde me de bladmuziek van Billie Ritchie (tekst en muziek: Michel de Cock), waarvoor heel veel dank.

En nu blijkt dat mijn Billeritsie een geheel eigen, verbasterde versie is van het origineel. De teksten lijken in de verste verte niet op elkaar.

Wie was Billie Ritchie?
Ook hier levert internet het antwoord.
Billie Ritchie (1874-1921) was een van de Engelse komieken, die gelijk met Charlie Chaplin en Stan Laurel overstaken naar Amerika, waar zij werden geconfronteerd met de stomme film - het ideale medium voor hun slapstick.

Over de carrières van Chaplin en Laurel kunnen we kort zijn - Billie Ritchie trad ook in vele stomme films op, maar raakte tijdens het draaien van een van die films gewond, zou niet meer herstellen en overleed jong.
En verbitterd, want hij schijnt nog geclaimd te hebben dat hij de uitvinder was van het type schlemiel-met-hoedje-en-stokje, waar Chaplin beroemd mee is geworden.

En de melodie?
Ik heb pianist Jeroen Thijsen gevraagd mij te begeleiden en zo kan ik vandaag naast mijn oude familieversie ook het origineel laten horen.

Handen op de knop, hier komt de laatste opgave:

een staatssecretaris die in 2005 een streng quizverbod afkondigde, waarna een Kamermeerderheid haar hartelijk uitlachte

M..Y V.. DE. LA..

(Ik hou niet van spelletjes, maar ik krijg nu zin er op deze site van de Publieke Omroep elke dag een te spelen. In 2008 riskeer ik een gevangenisstraf van 12 jaar!)

Gisteren heb ik me buiten gewaagd om boodschappen te doen ZONDER GELDIG IDENTITEITSBEWIJS op zak.
Goed afgelopen.

Kennissen en vrienden vraag ik ernaar en zij kunnen me allemaal hun geldig identiteitsbewijs laten zien. Velen hebben zich voor 31 euro 25 een speciaal identiteitskaartje aangeschaft.
(Bij het maken van een foto hoef je je hoofd niet meer schuin opzij te draaien, maar moet je recht in de lens kijken - beetje lachend mag ook.)

De verplichting tot het dragen van een geldig identiteitsbewijs is nu 21 dagen van kracht.
En? Mogen we al naar de resultaten vragen?
Is Nederland er een beetje veiliger op geworden?

Hio!

Voor de wkelikse redakcievergadering zijn we naar Terscheling gegaan want we doen het hier heel anders zegt Miedema goeie man. even.. hebben jullie een monumentje?

'Nee ho ho niet meer, ik zit aan mijn tax... taks.'

Sorry daar ben ik weer. Dat was Miedema met de duindoornjenever.
we komen net van het juttershuisje vandaan gekke ouwe gevonden spullen van hele ijskasten tot kunsgebitten en we gaan nu naar een kerkje. om uit te rusten zitten we in een duinpan waar Miedema... soory, evne..

'Nou vooruit dan nog ééntje ewant ik mopet nog varen! Ha ha!!! Hoe laat gaat de boot? En we hebben het nog nergens over gehad.'

Sorry ben ik weer. Miedema had nog een helmwijntje te savoe... te consie... te driken zeg maar.

Zstgrakjens krijgen we de oude verhalenvertelers en de visrokers nog en daar moet je ook maartegenkunnen. Miedema! Ach doe mij nog een pietsefliets

Terug in het redtielokkaal zien we wel wat dese vergadering heeft opgeleeverd. Als ik daar ooit nog aanland aanbeland want ik heb me een eilandgevoel gewoon niet mooi meer

En als ik de notulen, is het nou NOtulen of noTULEN, nog kan lezen.

Goed wiekend,
de hoofdredacteur
zeg maar de opz'nhoofdredascteur ha ha

'Collega Van der Zweep is tenminste duidelijk in zijn beleid. Een voorbeeld voor het hele horecawezen.
Ikzelf ben dat ook: geen urban stropdassen en krijtstreeppakken in mijn zaak.

Probleem voor de hele branche en een groot taboe: wat doen we met de petten'
Moeten de petten bij de ingang af?
Moet er een eensluidend kleppenvoorschrift komen - OF allemaal de kleppen naar voren, OF allemaal de kleppen in de nek?

Ik gooi het maar op. Maar ik zal wel weer aan het discrimineren wezen.'

Mike van der Molen,
eigenaar van café/discotheek Het Molenaartje, Vlaardingen

(Klopklopklop)

- Binnen

'Dag dokter.'

- Dag meneer Van den Aaienmaar. Gaat u zitten, wat kan ik voor u betekenen

'Nou dokter, het is zo, dat ik in de krant las dat wie zwijgt stemt toe.'

- Eh... ja

'Dus als je niks vantevoren zegt en je gaat dood, dat je dan al je organen kwijt bent.'

- Waar gaat dit over, meneer Van den Aaienmaar

'O, sorry, over de orgaandonatie. Dus dat een meerderheid in de Tweede Kamer wil dat iedereen automatisch zijn organen afstaat als je dood bent gegaan. Tenzij je bezwaar hebt aangetekend.'

- Klopt, maar zover is het dus nog niet

'Nee, want NU is het zo - heb ik gelezen - dat je vantevoren toestemming moet geven. Als je dat niet doet, moet de familie beslissen of ze jouw organen willen weggeven.'

- Dat is juist. Maar wat is uw vraag, meneer Van den Aaienmaar, de wachtkamer zit vol..

'Ja, sorry, maar ik wilde weten welke organen van mij nog goed genoeg zijn om af te staan en welke niet. Dat ik kan zeggen van: nou, de nieren zijn prima, neem die maar mee. Of dat je zegt: de lever is niet meer wat'ie geweest is, doe die maar niet. Of: prima longetjes, geef maar weg.
Als iedereen automatisch donor wordt, dat je vantevoren op doktersadvies kan zeggen: dit wel, dit niet.'

- Goed. We moeten er nog maar 's rustig over nadenken, hè meneer Van den Aaienmaar..

'Begrijpt u wat ik bedoel, dokter? Leuk plan: iedereen is donor als'ie doodgaat, maar dan ben je dood, gaan ze je gauw opensnijden om naar iets bruikbaars te zoeken, hupsakee alles eruit, maar dan zitten ze straks wel met een berg kaduke nieren. Of met stapels rotte darmen, of teilen vol slechte ogen. En mijn vraag is: zetten ze die dan bij je terug als ze ze niet gebruiken? Nee, natuurlijk. Ze gooien die hele troep gewoon weg. Wordt hondenvoer van gemaakt. Of rookworst.
Nou, dat wil ik graag vantevoren regelen.'

- Ja hoor. Goed! Dan ga ik nu de volgende patiënt binnenroepen..

'Aha! U zegt dus in feite: als meneer Van den Aaienmaar nu dood zou gaan kunnen alle organen worden weggeven. De heer Van den Aaienmaar zou heel veel zieke mensen heel erg gelukkig kunnen maken.'

- Nou en of! Uit meneer Van den Aaienmaar is nog heel wat bruikbaars te slopen

'Te slopen! Ha ha, die dokter! Maar dokter, mag ik één orgaan uitzonderen? Er is één orgaan dat ik voor geen goud afsta. U moet me beloven dat u die er na mijn dood niet af zult slopen.'

- Ik begrijp het al: de piem

'Wat bedoelt u, dokter?'

- De piemel, meneer Van den Aaienmaar. Zijn alle mannen bang voor. Dat orgaan wordt zelden afgestaan. En zo is er helaas een groot piemeltekort ontstaan

'Ja, ik weet niet... Als man zijnde denk je: àls er een leven na de dood is, kan ik 'm nog wel 's nodig hebben.'

- Nou vooruit, die zet ik niet op de lijst. Maar dan moet ú mij beloven dat u bij een onderzoek voortaan geen problemen maakt als ik u vraag de broek te laten zakken

'Dat beloof ik, dokter. Gewoon de broek uit... Ach wel ja, dokter heeft zoiets vaker gezien. Hè, wat een opluchting: ik hou mijn piem! Dank u wel! Dag dokter!'

'Wat vertelt u me nu? Weer? We gaan WEER cocoonen? Ik doe al vijftien jaar niet anders!'

We spreken met Andries Wolbaal (56) in zijn afgelegen woning te Rijshout.
De gordijnen voor alle ramen zijn gesloten en pas na herhaald aanbellen heeft hij opengedaan.
We leggen hem de conclusies voor van het gisteren gehouden Trendseminar, dat werd georganiseerd door bureau Euroforum en gepubliceerd op de voorpagina van de Volkskrant.

'Ik weet niet wat ik hoor. Vijftien jaar geleden moesten we allemaal gaan cocoonen, zeiden de trendwatchers. Heb ik gedaan. Lekker thuisgebleven. Gezellig op de bank. Ik hoefde er niet meer uit.
En dan moeten we in 2005 WEER gaan cocoonen?
Hadden ze mij wel eens eerder mogen vertellen dat het cocoonen van 1989 al was afgelopen.
Heb ik wat gemist? Wat is in hemelsnaam bunsjiedjumpe?
Hoe moet ik het allemaal inhalen? Kan ik nog ergens diepzeeduiken?'

'Ik moest me aan mijn mobiel vasthouden toen ik het las.
Grote kop in het Algemeen Dagblad vandaag: 'Doodskist in de vorm van een mobieltje'.
Een onderzoek heeft uitgewezen dat 54% van de ondervraagden een afwijkende kist 'zeer gepast' vindt.

Hoera!
Eindelijk durf ik hardop te zeggen wat al jaren mijn liefste wens is:
ik wil begraven worden in mijn eigen mobiel.

Twee jaar geleden, toen ik voor mijn Supermodelmobiel koos, droomde ik er natuurlijk al stiekem van. Maar ik durfde er met niemand over praten. Ik was veel te bang dat ze me voor een necrobiel zouden houden.

Ik werd wel eens uitgelachen als ik met mijn mobiel(tje) over straat sjouwde ('Hee joh! Ga je teleskiën?'), maar dan dacht ik: mijn tijd komt nog wel. Of nee: als mijn tijd voorbij is, piep je wel anders.

Ik ben zo verknocht geraakt aan mijn telefoon, dat ik het zo'n prachtig idee vind - de mobiel als doodskist. In overdrachtelijke zin: zeg maar contact met de overledene kunnen blijven maken.

In mijn testament heb ik aangegeven hoe ik het wil hebben. De mobiele binnenboel gaat eruit (behalve het belmechanisme), ik kom erin te liggen (beetje opgevouwen) met m'n mooiste streepjespak aan en via een antennetje en een zonnepaneeltje moet in het graf mijn mobiel nog kunnen overgaan.
Dus dat mijn nabestaanden me van waar ook ter wereld kunnen bellen. En dat ze worden overgeschakeld op de voicemail, waarop ik zoiets zeg als:

'Je begrijpt best dat ik niet kan opnemen. Spreek na de piep je boodschap in. Of ik die kan horen, weet ik niet. Toch ben ik er blij mee.'

Zodat de mensen hun verdriet om mij kwijt kunnen. Rechtstreeks aan mijn stoffelijk overschot.
Mooi, hè?'

Teleman

Bij de terugkeer van Ayaan Hirsi Ali worden diverse 'fotomomenten' ingelast.

In de kranten zie ik het niet aangekondigd, maar het televisiemoment is 16.00 uur, als op Nederland 2 haar persconferentie rechtstreeks wordt uitgezonden.

Goed op VVD-fractieleider Van Aartsen letten. Hij moet haar warm welkom heten, maar toch afstand nemen.
Gaat 'm lukken. Hij heeft vanochtend zijn draaikont 's goed in de olie gezet.

Al 's in de trein gezeten en er begint naast je een koe te loeien?
De buurpassagier grijpt in zijn binnenzak en haalt zijn boe roepende mobiel tevoorschijn.

Ringtones - ze blijven niet beperkt tot infantiele midimuziekjes, of krankzinnige polyfone spektakelstukjes, ook de telefoonhumor is niet te stuiten: van hijgende vrouwenstemmetjes tot heftige duivels die 'Pick Me Up!! Pick Me Up!!' grommen.

Het is een bloeiende industrie geworden - miljoenen ringtones kunnen inmiddels tegen een klein bedrag gedownload worden, maar ze zijn nagenoeg allemaal niet om aan te horen.

Daar komt verandering in.
The Ringtone Society - 'free the ringtone' - beijvert zich het belsignaal een artistieke status te geven - 'the art of ringtonism' - en heeft muzikanten en componisten als Michiel Braam, Lady Aïda, Spinvis en Maurice Horsthuis gevraagd speciale genrestukjes te vervaardigen. (Een initiatief van Submarine en het Muzieklab Brabant.)

Bieslog mag niet achterblijven.
Wij vroegen onze eigen Canonclub zich te buigen over het fenomeen.
De dames en heren raakten enthousiast en vandaag presenteren wij hun eerste probeersels.

Bij voldoende belangstelling zullen wij het arsenaal Bieslogringtones (voicetones) uitbreiden en technisch gereedmaken voor het downloaden naar uw telefoontoestel.

Staatssecretaris van Onderwijs Rutte gaat er vanuit dat alle leerlingen later ondernemer zullen worden.
Terwijl de meesten zijn voorbestemd voor het werknemerschap.

Daar zou dringend les in moeten worden gegeven.

Wat te doen als je werkgever het bedrijf failliet laat gaan en je van de ene dag op de andere op straat komt te staan?

Kun je als werknemer iets uitrichten als bekend wordt dat jouw werkgever zichzelf ten koste van het bedrijf buitensporig verrijkt met opties en gouden handdrukken?

De werking van een ondernemingsraad, het stakingsrecht, de CAO, juridische bijstand - voor alle studenten in het mbo en hbo zou het vanaf uiterlijk 2008 gesneden koek moeten zijn.

Het is zaak nu een knipselarchief bij te gaan houden over de ontwikkeling van het JSF-gevechtsvliegtuig. Komt goed van pas als over enkele jaren een Parlementaire Enquêtecommissie 'het gigantische financieel debacle waarbij de HSL en de Betuwelijn in het niet vallen' (voorspelt de PvdA) gaat ontrafelen.

Dit is een parel van staatssecretaris van Economische Zaken Karien van Gennip.
De JSF valt per stuk nu al miljoenen duurder uit sinds het begin van het project.
Maar onze eigen piloten komen lekker te zitten.
Je kunt niet alles in geld uitdrukken.

'Soms denk ik wel's aan mijn leven voordat ik een iPod had.
Kan ik me niet meer voorstellen.

Dit is een filmpje dat heel goed uitdrukt hoe ik de wereld-met-iPod onderga.'

Driek de Gadgetfreak

Het stuk in het AD geeft mij alle reden het oorlogsdagboek van mijn vader weer eens van zolder te halen.

Tussen 28 oktober 1944 en 30 maart 1945 noteerde hij de dagelijkse gebeurtenissen op de achterkant van velletjes kantoorpapier. Eerst met inkt, en als die kennelijk is opgeraakt, in potlood.

Het is een feitelijk verslag, dat vanzelfsprekend voornamelijk over voedsel gaat - wat er wordt gegeten, waar nog wat te krijgen valt, wat de opbrengst is van fietstochten naar kennissen op het platteland.
En over brandstof, want elektriciteit wordt slechts gedurende 1 of 2 uur per dag geleverd - het gas is afgesloten.

'woensdag 17 Jan. '45
() Met Hr. v Overbeeke (een buurman) om ± 6 uur naar het Spergebied om onze boomstronk verder af te zagen. Een vreselijk zwaar werkje. Boom stond nl op een helling, bedekt met klei, vlak aan de waterkant. Het zagen heel moeilijk door helling. Eindelijk te half 8 de boom door, waarna het gevaarte naar de weg gesleept. Te 9 uur was de boom in de tuin thuis; we zaten zelf ònder de klei. Gewicht naar schatting 120 kg.

Kwam te laat op het GEB. Hier opwinding over de aardappelschuit, die voor de wal ligt. Mededeling dat 25 kg per persoon beschikbaar gesteld wordt. Hoera!

() Frontnieuws: geweldig offensief van de Russen. Wordt in de Courant toegegeven.
Accu gehaald en geeft deze schitterend licht op 4 Volt. 3 bosjes selderij gekocht op straat (f 1,-). In den middag erge honger gehad. J. Vegt moest zich aan kasten vastklampen om niet te vallen.

Allerwegen sippe gezichten van de rookers. Er is bijna nergens meer tabak te krijgen, prijs per half ons f 12,-
Heb zelf nog wat ongefermenteerde bladeren, dewelke in de pijp goed rooken. De peukjes-rapers op kantoor: Lemson en van Eijden vangen bijna niets meer.'

Het Algemeen Dagblad brengt vandaag een stuk van twee pagina's over de Hongerwinter, samengesteld uit de herinneringen van honderden AD-lezers.

Uit een tekeningetje leer ik voor het eerst de precieze inhoud kennen van de voedselpakketten, die eind april '45 door de Engelsen en Amerikanen - met toestemming van de Duitse bezetter - boven de westelijke provincies werden uitgegooid.

Honderden duizenden zijn ondervoed. Er heerst hongeroedeem.
Tussen september 1944 en mei 1945 sterven 22.000 mensen de hongerdood.

En de Geallieerden droppen pakjes sigaretten en tabak.

Tabak was zestig jaar geleden een Eerste Levensbehoefte.

De oudste man van Nederland, Ko Lavoir, vierde gisteren zijn 107e verjaardag.

De geijkte vraag: 'Wat is het geheim, waardoor u zo oud bent geworden?' kan hem niet worden gesteld - hij is stokdoof en kan niet meer spreken.

Uit wat we van hem weten, moeten we zelf onze conclusies trekken. En de heer Lavoir reikt vele mogelijkheden en combinaties aan.

Half januari, het kan nog best: ik ga het heel anders aanpakken.

Het is al laat. Heb ik het goed gehoord op de radio?

Worden alle brievenbussen in geheel Nederland ORANJE?
De ergste, lelijkste, hoofdpijn veroorzakende schreeuwkleur ORANJE????

En.. en... en... is het waar?
Gaan ook alle postbestellers voortaan in het ORANJE gekleed?

En... en... gaat de PTT (aan het ge-TPG hebben we nooit meegedaan) voortaan TNT heten?
TNT??? Omdat dit in het buitenland beter zou klinken?????

Wie heeft dit bedacht? Niet een oud-medewerker van de voormalige Dienst Esthetische Vormgeving, de legendarische afdeling, die van de PTT een bedrijf maakte waarvan de vormgeving wereldfaam genoot.
In 2002 opgeheven.
De kleur oranje zal wel zijn voortgekomen uit een enquête via internet.

Ik open het raam en schreeuw zo hard als ik kan:
'WEG MET HET ORANJE!! IK WIL DIT NIET!!!!!!!!!'

Ik ga me een zonnebril laten aanmeten, met dikke, bijna-zwarte glazen.
Of weet iemand een methode - raar drankje, illegale pillen - waarvan je kleurenblind wordt?

Weer laat ik mijn stem door de donkere straat schallen:
'ALLE ORANJE BRIEVENBUSSEN MOETEN MET TNT WORDEN OPGEBLAZEN!!!'
Wat echoot dat lekker.

Daar komt een auto met zwaailichten de straat in...
De ambulante psychiater? Voor wie?

De arts en de broeders lopen in de richting van mijn voordeur. Ze dragen reflecterende oranje veiligheidsvesten.

Ik krijg veel zin in hun rustgevende injectie.

Dit is weer 's zo'n link die zich miljoenvoudig over het net verbreidt.

Leuk, lief en schattig! Dat wil wel.

Voor als je beeldscherm vervuild en bespat is geraakt van een week hard werken.

Nog niet gezien?

Kom'tie:

Nederland Schoon?
Goed, hoor!

Maar mogen eerst die vieze lelijke tonnen van straat?

Opgave voor de deelnemers aan de cursus Satirische Werkelijkheidsbeleving.

Schrijf vandaag een sketch, scène of column, met de ingrediënten die in bijgaand krantenknipsel worden aangereikt.
Blijf daarbij zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid, waarbij we er vanuit gaan dat de in het bericht aangekondigde activiteit ook werkelijk plaats zal vinden.

Hoe kunnen wij onze tekst een L-factor meegeven, waardoor wij de werkelijkheid met 'andere ogen' tegemoettreden?

Dr. W. Ph. de Bie, cursusleider

Hij zit al geruime tijd alleen aan een tafeltje, als zij binnenkomt. Ik neem net een slok koffie en mis daardoor de begroeting, die meestal alles zegt over een verhouding. Als ik weer kijk, zitten ze dicht bij elkaar en wenkt hij een serveerster.

Hij is een wat slordig uitgevallen vijftiger met plukkig grijs haar en hij oreert honderduit, met brede gebaren. Hij heeft er zijn colbert bij uitgetrokken.

Hij zit met de rug naar me toe en ik meen iets opmerkelijks te ontdekken, een detail dat niet bij die rug past. Ik wil me niet te dicht naar hem toe buigen, maar door de stof van zijn keurige witte overhemd heen, schemert een kleurrijke, wilde afbeelding op het t-shirt dat hij als onderhemd draagt.

Zij is strak gekleed in een spijkerbroek, zwart leren jasje, op hoge laarzen. Ze is jonger dan hij, maar niet zoveel dat hij haar vader zou kunnen zijn.

Ze luistert naar hem met een geamuseerde, betrokken glimlach om de lippen.
Als hij in het vuur van zijn betoog naar voren spreekt en haar even niet aankijkt, blijft haar glimlachende hoofd in zijn richting staan, maar haar ogen schieten razendsnel naar links en rechts, om op te nemen wat zich elders in de zaak afspeelt.
Als hij zijn hoofd weer naar haar toebuigt, is ze er met haar ogen precies op tijd bij om zijn blik te vangen en te suggereren dat ze ademloos aan zijn lippen hangt.

Ze doet dit een paar maal en elke keer is de timing perfect. Ik vind haar in deze scène een uitmuntende actrice.

Toch doe ik haar met deze waarneming onrecht aan. Alsof ze hier poseert als 'gemene vrouw'. Het ligt anders. Regelmatig vinden hun handen elkaar onder tafel. En als ze hebben afgerekend gaan ze eensgezind en lachend weg.

Ze hadden afgesproken 'in de stad'.
Hij wilde haar zien. Zij wilde hem zien, maar ook iets van de stad.

Ze was in 1998 min of meer de eerste in Nederland die een dagelijkse site onderhield waarop ze via een webcam urenlang te zien was in haar huiselijke bezigheden.
In haar archief heeft ze honderden dagfoto's van de afgelopen vier jaar opgeslagen.

Mede door die dagelijkse 'uitzendingen' via internet kwam ik op het plan voor Bieslog.

In het dossier BieslogInterview in de linkerbalk , is een audio- en videogesprek met haar uit 2002 over de webcam te vinden.

Nu is ze ook een geschreven weblog begonnen. En omdat ze met haar artikelen en columns in diverse andere media heeft bewezen goed te kunnen schrijven, is een 'Welkom in weblogland!' op zijn plaats.

Alle verzet tegen een windmolenpark op acht kilometer uit de kust is opgegeven.
Shell en Nuon hebben 'gewonnen' en kunnen aan de slag, met een gigantische subsidie van de overheid.

Geen enkele milieubeschermer is tegen windenergie, maar zo vlakbij de kust ligt het park in de vliegroute van trekvogels, waarvan er nu tienduizend per jaar door de molens zullen worden vermalen.

Sorry.

Ik heb op tv nog wel eens actie gevoerd tegen de aanleg van dit Egmondse park en voor de bouw op 25 kilometer uit de kust (technisch nu al haalbaar), omdat anders 'de ongebroken horizon, het mooiste uitzicht van Nederland op onze enige wildernis' zou worden bedorven.

Belachelijk, niet?

Het woord horizonvervuiling staat nog in Van Dale ('het verknoeien van landschappelijke vergezichten'), maar kan worden afgevoerd naar het Tehuis van de Verdwenen Woorden.

De cijfers uit het 'Britse onderzoek' liegen er niet om: de seks in Nederland loopt hard terug. Van 158 keer per jaar in 2002, tot 103 keer in 2004.
Vooral de mannen geven er de brui aan, verklaren de seksuologen in de begeleidende artikelen. Oorzaken? Verhoogde werkdruk en faalangst.

Wij vragen onze eigen onderzoeker dr. Nak de Weert hoe hij tegen de sekscijfers aankijkt.

'Trap er niet in,' is zijn resolute commentaar, 'het gaat hier niet om onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek, maar om het jaarlijkse aandachttrekkertje van een condoomfabrikant.'

- Die cijfers zijn onbetrouwbaar

'De Nederlanders zouden het in 2004 103 keer hebben gedaan? Gelooft u het zelf?
Die firma komt elk jaar met zo'n opvallende schommeling - in 2005 zullen we het ongetwijfeld 210 keer per jaar doen - om de aandacht op hun product te vestigen.
De media gaan mee, grote stukken in de kranten, veel gegniffel en gegrap - over seks, altijd leuk - en nog diezelfde dag worden de condoomautomaten leeggetrokken, want de mannen denken dat ze hun achterstand moeten inhalen.'

- Heeft uw Nak de Weert Instituut wel eens soortgelijk onderzoek gedaan

'Jazeker, en wij komen tot heel andere resultaten. De gemiddelde Nederlander deed in 2003 48 keer aan seks en 49 keer in 2004. Al jaren meten we een frequentie tussen de 45 en 50. De seks in Nederland gaat rustig zijn gangetje. En veel Nederlanders doen er helemaal niet meer aan.'

- Waarom is dat

'Ze vinden het teveel gedoe. Of er zijn andere oorzaken.
Ik doe het ook nooit meer: mijn vrouw heeft een hekel aan mijn snor en baard. 'Veel te stekelig,' zegt zij, 'een vrijpartij met jou lijkt op een scrub- en peelingbehandeling van een schoonheidsspecialiste tijdens een aanval van hondsdolheid.' Nou, dat stimuleert niet echt. En omdat ik erg op mijn baard ben gesteld, laat ik het erbij. Geen punt, hoor.'

Voor we het gesprek beëindigen zegt dr. De Weert nog:
'Ziet u hoe het werkt? Die fabrikant heeft z'n naam toch ook maar weer op Bieslog vermeld gekregen!'

De vergelijking van seks met eten doet het altijd goed.

'De één houdt van kip, de ander houdt van vlees.'

Prima!

De één houdt van zalm, de ander houdt van vis.
De één houdt van patat, de ander houdt van aardappelen.
De één houdt van peentjes, de ander houdt van worteltjes.
De één houdt van croissants, de ander houdt van broodjes.
Enzovoorts.

Voetbaltijdschrift 'Johan' heeft, als we het goed begrijpen, geen band met de wereldberoemde voetballer met die voornaam - het nieuwe blad 'Nummer Veertien' onderhoudt nauwe betrekkingen: Johan Cruijff zal er een maandelijkse column voor schrijven en de naam is zijn eigendom.

Toch is de voetbaltijdschriftenmarkt niet verzadigd, denkt directeur Tjibbo de Bonk van Uitgeverij Pama: volgende maand verschijnt het eerste nummer van 'Joan Kluif'.
'Een toegankelijk blad dat in zijn rapportage over het voetbalgebeuren de humor niet schuwt.'

- Meneer De Bonk, heeft uw blad 'Joan Kluif' banden met de grote man

'De grote man? Wie bedoelt u?'

- Johan Cruijff, uiteraard

'O, die. Nee, hoor. Ons blad 'Joan Kluif' heeft niets met die man te maken. Wij mikken op jonge liefhebbers, die kennen die oude naam niet eens.'

- Wacht even: de kopers van 'Joan Kluif' weten niet wie Johan Cruijff is

'Onderzoek wijst dat uit, ja. Jongeren reageren op die naam vaak met 'Who the fuck is Johan Cruijff?''

- Maar waarom hebt u dan voor de naam 'Joan Kluif' gekozen

'Wij vonden 'Joan Kluif' een leuke, lichte naam, die makkelijk in de mond ligt. Een advertentietekst zal luiden: 'Wij houden u deze maand weer een lekkere 'Joan Kluif ' voor!''

Of het tot een rechtszaak komt is tot op heden niet bekend, feit is dat de heer R. J. Teleman, MobilePhone-adviseur, een klacht bij de politie heeft ingediend tegen de heer M. van der Molen, eigenaar-uitsmijter van café Het Molenaartje in Vlaardingen.

Het incident vond gisteravond plaats: de heer Teleman wilde met enkele zakenrelaties een drankje gaan drinken in bovengenoemd café, maar het gezelschap werd op hardhandige wijze de toegang geweigerd door de heer Van der Molen. De kleding van de kandidaat-klanten voldeed niet aan de eisen die de heer van der Molen aan zijn bezoekers stelt.

- Wat schortte aan de kleding van de heren, meneer Van der Molen

'Strepen. Ze hadden donkere pakken aan met krijtstrepen. En dat past niet in mijn zaak.

- Maar het donkere kostuum-met-krijtstreep is toch een zeer gangbare dracht voor zakenmensen

'Is? Was, zult u bedoelen. Die krijtstrepen zijn helemaal uit!'

- Dat is toch geen reden om klanten te weigeren - een kostuum dat uit de mode is

'Nee, tuurlijk niet. Het gaat om wat erin zit, in dat pak. En dat soort gasten bevalt mij niet. Slecht voor mijn vaste klanten. Die streeppakken - en vlak de streepdassen niet uit - gaan op een kluitje in de zaak staan. Ze brallen te hard en ze zetten te weinig drank om.
Het zijn over het algemeen hele bange grijze muizen, maar met zo'n pak an en met z'n velen durven ze een heleboel. Het ergst zijn de dure pakken, van Donati, Armani en Boss en zo.
En berg je als de streepdassen los gaan. Geen vrouw is veilig. Ik heb een keurige zaak, waar zowel de man als de vrouw rustig z'n eigen kan relaxen. En in dat concept passen die mannen niet. Simpel.'

- U schijnt de heer Teleman hard te hebben aangepakt - u hebt zijn kostuum vernield en hij mist een stukje oor..

'Valt mee, hoor. Maar ja, je moet niet tegen mij roepen van 'En wie denk je dat jij bent?', want dan wil ik dat wel even demonstreren.'

- Heren in streepkostuums weigeren... het is volstrekt nieuw. Is het geen discriminatie

'Welnee. De toegang weigeren op grond van kleding is niet strafbaar, hoor. Een zwarte heer in een krijtstreep komt er bij mij net zo hard niet in als een witte.'

'Als Steve Jobs vandaag in San Francisco de nieuwe Apple-verrassingen heeft bekendgemaakt (een goedkope iMac zonder monitor, of/en een goedkope Shuffle-iPod van 1 of 2 GB?) zou ik die spullen graag morgenavond in huis willen hebben.

Wie o wie kan hier voor zorgen?
Als die goede vriend de iPod wil lenen voor feestje, of bedrijfsbijeenkomst, valt daar altijd over te praten.

Vroeger hoorde je nog wel eens dat iemand een oom had die KLM-gezagvoerder was en de nieuwste platen en gadgets kon meebrengen.'

Driek, de Gadgetfreak

Ik kom terug op mijn belofte er nu toch echt mee op te houden.
Een lezeres maakt me opmerkzaam op een ernstige omissie in de collectie oudemannen/jongedingen.

Hoe kon ik dit stel vergeten! De meeste Nederlandse kranten hebben de foto geplaatst.

Bijschrift:
Joschka Fischer, de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, arriveert met zijn nieuwe partner Minu Barati op het Pressebal in Berlijn.

Joschka is 56, Minu 28.

Het weekblad Stern meldt dat de minister weer lekker dik is geworden (zijn bijnaam: Jo Jo).
'Seine strenge Obst-Diät hat er aufgegeben, die Sakkos spannen wieder. Der Ober-Grüne ist trotz ungewisser Zukunft ein entspannter Mann geblieben. Das verdankt er der Liebe zu Minu Barati.'

En de Pforzheimer Zeitung heeft ook nog een fijn plaatje.

En zo is Bieslog afgezakt en verloederd en heeft het eens zo hoogstaande paradepaardje van de Nederlandse weblogs een morsig plaatsje gevonden in de onafzienbare rijen groezelige adresjes in de diepste krochten van internet, waar oude mannetjes aan hun geriefje komen, terwijl ze vertwijfeld uitroepen:
'Hoe lappen ze het hem toch!'

Al tien dagen zou ik heel hard bezig moeten zijn met Meer Bewegen en Minder Eten.

Gelukkig heeft mijn binnenchef een nieuwe datum vastgesteld waarop het ultimatum afloopt.

Als ik er op 1 februari nog 'niets aan heb gedaan', trekt hij zijn handen van mij af en zal hij mij tot 1 januari 2006 in mijn eigen vet laten gaar smoren.

Notulen van de redactievergadering, 9 januari 2005
Plaats: redactielokaal
Aanwezig: de hoofdredacteur

Ter tafel ligt het plan dat voorziet in een herindeling van Bieslog, zoals uitgewerkt door de Commissie Herindeling, onder voorzitterschap van de hoofdredacteur.

De hoofdredacteur opent de vergadering en spreekt zijn dank uit aan de Commissie Herindeling voor het vele werk dat is verricht.

Al geruime tijd leeft onder de hoofdredactie de dringende wens Bieslog aan de eisen van deze tijd aan te passen.
De krant, zoals in de afgelopen twee jaar verschenen, maakt een chaotische indruk. De voorpagina is een bonte verzameling berichten met actualiteitswaarde, doorspekt met onderwerpen die juist mijlenver van de actualiteit afstaan. Tevens is de hoeveelheid Onzin en Flauwekul onverantwoord groot.
De rij dossiers in de linkerbalk onderstreept die wanorde - de lange lijst titels lijkt ad hoc en zonder onderling verband te zijn samengesteld.

Teneinde aan overzichtelijkheid te winnen en de krant voor een eigentijds publiek, dat minder tijd besteedt aan het lezen van internetsites, toegankelijker te maken, stelt de Commissie een viertal deelgebieden voor, waarin de bonte verscheidenheid van onderwerpen sneller kan worden overzien:

de Leiding
Een dossier met alle berichten en commentaren over autoriteiten (politici, kopstukken, opinieleiders enz.) - kortom over allen die vroeger 'de machthebbers' werden genoemd.
De hoofdredacteur merkt op, dat de titel van het katern ruim genomen moet worden. Ook alle berichten over water-, olie- en gasleidingen kunnen hier worden verzameld. Alsmede de items over sport, waarin ook vaak sprake is van 'de leiding nemen'.

de Vertrutting
Kritische stukken over de toenemende 'verburgerlijking' van het maatschappelijk leven, culminerend in het normen- en waardendebat, en de groeiende stroom flutberichten uit de wereld van televisie en showbusiness (de zgn. low culture).
De hoofdredacteur stelt voor alle stukken over kunst ook in deze afdeling onder te brengen.

de Verlinking
De verwijzingen naar andere sites op het internet - ter redactie ook wel 'de makkies' genoemd - het makkelijk scoren met andermans werk.

het Lachen
Stukjes en afbeeldingen die geen ander doel lijken te hebben dan de lezer tot een (glim)lach te verleiden. In een subindeling zou onderscheid kunnen worden gemaakt in Lachen - Satire, Lachen - Flauw en Lachen - Om het Lachen.

De Commissie komt tot de conclusie dat door deze indeling in vier Hoofdgebieden, de krant gereed zou kunnen worden gemaakt voor een nieuw lezerspubliek.

De hoofdredacteur komt in zijn slotbeschouwing tot een ander oordeel.
Hij vat zijn betoog samen in drie vragen:
Waarom deze versmalling in slechts vier categorieën?
Maakt de huidige onvoorspelbare verschijningsvorm juist niet de charme uit van een krantje op internet?
En waar maken we ons eigenlijk druk over? Het aantal Biesloglezers vertoont nog steeds een stijgende lijn en uit niets blijkt dat de lezers behoefte hebben aan een nieuwe indeling.

De aanwezige is overtuigd en besluit het plan van de Commissie Herindeling niet uit te voeren en het rapport in het groentevak van de ijskast te deponeren.

Aldus besloten, zondag 9 januari 2005.

Het zou toch zo goed zijn als we meer besef van en inzicht in onze geschiedenis en cultuur kregen?
We moeten toch weer trots worden op de eigen Nederlandse identiteit?

Laten we eens kijken hoe ze ons in de Verenigde Staten een handje helpen.

In de National Gallery te Washington hangt een zeventiende-eeuws Nederlands schilderij van Johannes Verspronck - Andries Stilte als vlaggendrager.
Op de site van het museum is een voorbeeldige Online Tour te maken, met veel informatie over achtergronden en techniek van dit schilderij. (Er zijn ook Tours over schilderijen van andere schilders.)

Ik heb veel geleerd.
Ze weten in Washington meer over ons dan wijzelf.

Op een tochtje door het land zagen we deze curieuze halve villa.
We bedachten vijf mogelijkheden ter verklaring:

1.
Een moeilijke scheiding.
De ruzies liepen hoog op.
Zij besloot een weekje bij een vriendin te gaan logeren.
Bij terugkomst bleek hij er met de helft van het huis vandoor.

2.
Een overijverige deurwaarder.
Na drie dwangbevelen besloot de belastingdienst de achterstallige onroerendgoedbelasting te innen door beslag te laten leggen op de helft van het huis.

3.
Een slepende erfeniskwestie.
De ouders hadden het huis nagelaten aan hun zoon en dochter.
De zoon weigerde te verkopen en betrok zijn helft.
De dochter nam haar helft mee naar Frankrijk.

4.
Een ferme donatie.
Hun spaargeld hadden de bewoners al naar giro 555 overgeschreven.
Donderdagavond besloten zij, ten behoeve van de wederopbouw, ook nog de helft van hun huis te schenken.

5.
Een sterk staaltje vandalisme.
Uiteindelijk besloot de gemeente de afgelegen, leegstaande villa aan de familie toe te kennen.
Maar na één week hadden de Tokkies het wel erg bont gemaakt.

Een thema zo oud als de liefde, maar in de media stralend opgepoetst: oude man heeft relatie met jonge vrouw - zie Het Oudemannen/Jongedingen Dossier.
(Aanvulling: zelfs in de kwaliteitskranten werd verlekkerd geschreven over de jonge vriendin van BZ-minister Bot.)

Ook in de literatuur van de laatste jaren kwam ik het thema weer regelmatig tegen.

In The Human Stain van Philip Roth, het laatste deel van zijn indrukwekkende trilogie over het Amerika van na de Tweede Wereldoorlog, heeft professor en decaan Coleman Silk (71), met behulp van viagra, een heftige relatie met schoonmaakster Faunia Farley (34).
(In de gelijknamige film worden die rollen gespeeld door Anthony Hopkins en Nicole Kidman.)

In het volgende boek van Philip Roth, The Dying Animal, wordt de zestiger David Kepesh, criticus en universiteitsdocent, te gronde gericht door 'een meesterwerk van erotische wellust', de 24-jarige Cubaanse studente Consuela Castillo,

David Lurie, een 52-jarige poëziedocent aan de Technische Hogeschool van Kaapstad, verleidt een piepjonge studente. Zo begint In ongenade, het verontrustende meesterwerk van J. M. Coetzee.

Gabriel Garcìa Márquez breekt het record: een leeftijdsverschil van 76 jaar!
In zijn nieuwste roman Herinnering aan mijn droeve hoeren, wordt een negentigjarige columnist voor het eerst in zijn leven tot over zijn oren verliefd. Op een veertienjarig meisje uit een bordeel.
Een decent beschreven 'literaire' liefde, want we treffen het meisje in de aanwezigheid van de stokoude baas uitsluitend slapend aan.

'Zo kan'ie wel weer even.'
In 2005 zou ik graag een roman lezen van een jonge schrijver over de verhouding van een jonge man en een oude vrouw.

Er zijn arme mensen die zo arm zijn dat ze nu pas kerstmis vieren, met de door de rijke mensen op straat gesmeten kerstbomen.

Er zijn arme mensen die zo arm zijn dat ze hun eten koken op een potkachel die wordt gestookt met het hout van weggegooide kerstbomen.

Er zijn arme mensen die zo arm zijn dat ze soep trekken van de naalden van de weggegooide kerstbomen.

Er zijn arme mensen die zo arm zijn dat ze wonen in hutten die zijn gebouwd van weggegooide kerstbomen.

('Er zijn arme mensen, zegt u. Waar zijn die arme mensen dan?'
'Eh... ja, nou...'
'U kent ze niet?'
'Ik heb ervan gehoord.'
'Hebt u adressen? Kunnen we die arme mensen gaan helpen?'
'Nee, die heb ik niet. Ze zijn niet in Nederland, geloof ik.'
'Dus u schrijft over arme mensen en u weet er niets vanaf?'
'Ik kan me voorstellen dat er arme mensen zijn die...'
'U fantaseert over de ruggen van de arme mensen heen! Schandelijk.')

Rijdt door de dichtstbevolkte gebieden van Nederland nog steeds elke week die wonderchloortrein die volstrekt veilig is, immuun voor alle ongelukken en een zegen voor de mensheid?

Amusement in een decor met lijken - sorry, ik kan er niet aan wennen.

Bij Bieslog kwam een bericht binnen over twee asielzoekende families uit Sri Lanka, die respectievelijk negen en acht jaar in Nederland wonen.

De ene familie heeft zestien familieleden verloren bij de grote ramp, de andere familie kan geen contact met de achterban in Sri Lanka leggen, maar kreeg gisteren op het politiebureau te horen dat ze terugmoet. Naar een van Sri Lanka's zwaarst getroffen gebieden dus.

Misschien is minister Verdonk te bewegen tot een versoepeling van de regels: geen asielzoekers terug naar de rampgebieden.

Of is ze ook aangestoken door het medemenselijkheidsvirus en herziet ze alsnog alle heilloze uitzetmaatregelen?

• Heb jij al gegeven? Of wacht je tot vanavond, na de grote TV-actie?
• Ik maak niets over aan giro 539.
• Sorry, het is: giro 555.
• Ja, hè hè. Weet ik ook wel. Grapje. Dat nummer is me nu duizendvoudig door de strot geduwd.
• En nog geef jij niet?
• Nee. Al die bekende koppen die me indringend, streng of verwijtend aankijken en zeggen dat ik moet geven... Dat maak ik zelf wel uit, ja?
• Maar daar gaat het toch niet om? Je hebt toch gezien wat de ramp heeft aangericht? En dan geef jij niets?
• Omdat Caroline Tensen mij zegt dat ik moet? Of al die DJ's die me dat in m'n oren proberen te rammen, met hun opdringerige geinstemmen? Al die betuttelaars die zich mijlenver boven hun publiek verheven voelen en mij onderwijzen wat ik moet doen. Nee, dank je.
• Er gaat een ongekende golf van solidariteit door het land en de wereld. Eindelijk een positieve omslag en jij doet niet mee?
• Nee!
• Ik kan het niet geloven. Jij stort niets op giro 555?
• Ja, natuurlijk wel! Maar pas over drie maanden. Als geen krant of tv-programma nog enige aandacht aan de getroffen gebieden besteedt, als al die bekende Nederlanders weer heel erg met zichzelf bezig zijn, dan geef ik aan giro 555.

Voor en na verschijning van de eerste kranten op tabloidformaat is veel over voor- en nadelen geschreven. Ook in 2005 zullen meerdere kranten gedeeltelijk of geheel overgaan op klein formaat.

Wij, krantenliefhebbers, leven er nu een tijdje mee.
Hoe bevalt het?

Bij het lezen in een opengeslagen grote, ouderwetse krant (fig. 1), met plaatsing van de ellebogen op de stoelleuning, zijn de armen op ontspannen wijze licht naar buiten gespreid en kost het de handen nagenoeg geen moeite de pagina's bij elkaar te houden.

Lezen in een tabloid (fig. 2) vergt meer inspanning. Omdat de opengeslagen tabloid kleiner is dan de zitopening van een doorsnee-fauteuil, krijgen de polsen een noodgedwongen binnenwaarts geknakte stand en dienen de handen een forse knijpenergie af te geven, wil het pak velletjes niet in wanorde uit elkaar en naar beneden zakken.

Als alle kranten in tabloidformaat verschijnen, hebben we er een nieuwe kwaal bij.
Ik begin al last te krijgen van een tabloidarm.

Nee, helaas, met een simpele opwekking tot 'geven' komen we er niet.

Gisteravond gehoord:
'En vanaf morgen kunt u ook Sjoelen voor Azië!'

TPG Post gaat anonieme brieven aan God voortaan bij de EO bezorgen - een idee van fractievoorzitter Rouvoet van de ChristenUnie.

Dankzij een medewerker van de EO die liever anoniem wil blijven, hebben wij de hand kunnen leggen op onderstaande brief.

Als het wereldnieuws niet werd beheerst door dat ene schokkende onderwerp, zouden alle Nederlandse kranten openen met dit bericht, nu te vinden op pagina twee.

Hortensiagebruikers zijn moeilijk te traceren. Er heerst grote geheimzinnigheid rond de Friese hortensiasien. De diefdealers opereren 's nachts, als de Friese politie - niet berekend op massale hortensiaroof - op één oor ligt.

Uiteraard gaat het de hortensiagebruiker niet om stekken of bloemschikken. Waarom rookt men Friese hortensia's?
Na een intensieve speurtocht is het ons vannacht gelukt een Sneker hortensiaroker een antwoord te ontlokken.

'Nou, het antwoord is simpel: door het roken van één fikse hortensiajoint, kan men de taal der dieren verstaan. Een eeuwenoude wens van de mens wordt vervuld.'

- Maar waarom blijft het gebruik van hortensia's beperkt tot Friesland

'Omdat je alleen met Friese hortensia's de dieren kunt verstaan. Ik heb wel eens een Groninger hortensia gerookt, maar met mijn hond viel geen woord te wisselen. Logisch, natuurlijk.'

- Logisch

'Ja, als je weet dat alle dieren van de hele wereld Fries blijken te spreken!'

- Ja, ja. Dat is duidelijk. Dank u voor deze toelichting.

Prof. dr. Lans Bovenberg is hoogleraar economie en op zijn vakgebied een expert van wereldfaam. 'De eerste econoom die het gat na Tinbergen kan opvullen.'
Hij is de meest geciteerde Nederlandse econoom ter wereld. In 2003 won hij de Spinozapremie.

Vanmorgen heb ik een uur lang met stijgende verbazing naar hem geluisterd.
Ik had Radio 1 opgezet voor het laatste nieuws, maar de EO had dienst, dus werd ik getrakteerd op 'het belangrijkste nieuws', zoals ze bij de EO wel zullen zeggen: Een brief aan God, geschreven en voorgelezen door professor Bovenberg.

Toch rekende ik nog op een link met de actualiteit en ik verwachtte dat de heer Bovenberg een stevig woordje met God zou willen wisselen over de ramp in Azië, maar ook dat zat er niet in.
'Dank u Heer dat U het heelal heeft gemaakt. Dat er iets is in plaats van niets. En wat voor iets. Dat iets komt niet uit het niets. U hebt het geschapen.'

Ook in het daarna volgende interview toont hij een en al dankbaarheid jegens Hem, vooral omdat hij door de Heilige Geest 'regelmatig wordt geknuffeld'.

Omdat je tegenwoordig heel voorzichtig met gelovigen moet omgaan, zeg ik hier niets provocerends over dit gesprek (ook niet, dat zelfs ik, als niet-christen, dat knuffelen met de Heilige Geest als blasfemie onderga), maar als u een uurtje overhebt, is het curieus te horen hoe een vooraanstaand intellectueel in 2005 zijn geloof beleeft.

Psycholoog Kohnstamm ziet een belangrijke factor over het hoofd.
Uit een oogpunt van hygiëne is het zoveel beter te zoenen dan handen te schudden.

Het is namelijk wetenschappelijk bewezen dat bij het drukken van elkaars handen meer ziektekiemen worden overgebracht dan bij zoenen.

Een kort filmpje (in QuickTime) laat zien hoe het toegaat op een kantoor waar het handenschudden taboe is verklaard en er bij alle gelegenheden wordt gezoend.

De politie heeft de eerste bekeuringen voor overtreding van de identificatieplicht dit weekeinde uitgedeeld. De boete bedraagt vijftig euro.

Het binnenkomende geld zou kunnen worden besteed aan uitbreiding van de identificatieteams, zodat de lijsten met vermisten kunnen worden bekort.

- Herman Frankendaal, je hebt net gehoord dat je door mag naar de volgende ronde van Je Bent Het Helemaal. Goed gevoel?

'Ja, helemaal toppie de boppie! Nooit gedacht dat ik zover zou komen.'

- Toen je je opgaf voor Je Bent Het Helemaal had jijzelf nog niet het gevoel dat je het helemaal was?'Nee, zeker niet. Ikzelf had het idee dat ik het nog niet voor de helft was. Maar mijn vrouw heeft me opgegeven, die is ervan overtuigd dat ik het helemaal ben.'

- Nu je zo dicht bij de finale zit van Je Bent Het Helemaal, is voor jouwzelf het idee gegroeid dat je het een beetje bent?

'O, helemaal! Hoewel - bij de overgebleven kandidaten zijn er een paar waarvan ik denk: die zijn het bijna helemaal. Maar nu vind ik mijzelf het helemaal. Moet ook wel, anders hou je het niet vol.'

- Zou je nog iets willen zeggen tegen de mensen in het land?'Ik zou willen vragen van: als u ook vindt dat ik het helemaal ben, stem dan op mij. Mocht ik de winnaar worden van Je Bent Het Helemaal, dan zal ik mijn uiterste best doen het in 2005 ook echt helemaal te zijn. Dank u wel.'

- Herman Frankendaal, voor mij ben jij het helemaal, bedankt voor dit gesprek.

Aan de heftigheid waarmee op de deur van het redactielokaal werd geklopt, begreep ik het al: als eerste bezoeker in 2005 diende zich Rudo de Blaak aan - het geweten van Bieslog, maar ook de zuiger en kwelgeest.

Die zich eerst van een onverwachte kant liet zien: bescheiden, hartelijk, lief zelfs.
Ik werd warm omhelsd en ik moest en zou proeven van de appelflappen die hij had meegebracht op een schotel, afgedekt met een rood-wit geblokte theedoek.

'Omdat je appelflappenfreak bent,' zei hij, terwijl hij een flap bepoedersuikerde, 'jij schreef: ze zijn er niet meer. Ha! Hier! Steek in je melik! En?'
'Ja,' zei ik met volle mond, 'ja, dit zijn ze, helemaal! Wie is de bakster? Je vriendin? Je moeder? Of ook je oma?'
'Seksist! Ikzelf, man. In het fietsenschuurtje gebakken, zoals het hoort. Honderdvijftig stuks. Waarvan er nog tien over zijn.'

Nadat ik er onder de genietende blik van de bakker nog vijf had verorberd, leek de lievigheid voorbij.

'Waar blijft je analyse van 2004, De Bie?,' stak Rudo van wal, 'waarom heb je weer een stukje in elkaar geflanst voorzien van baard en gek pak? Je laat zelfs de kans lopen om als een verbitterde Willem van Oranje 's goed de vloer aan te vegen met de hele kliek.'
'Welke kliek, Rudo?'
'De politici, de machthebbers, de autoriteiten, die niks doen en niks geleerd hebben. Je verstopt je weer in de typetjes. Ik word gek van de typetjes.'
'Maar Rudo, dat is mijn manier om 'iets te zeggen', via typetjes. Ik heb altijd...'
'Ja, ik weet het. Jullie zijn met die typetjes begonnen. Respect, hoor. Maar het kan toch ook een keer ophouden' Willem van Oranje zegt uiteindelijk helemaal niets. Wat vind je nou zélf!'
'Rudo, dat is de zoveelste keer dat we daar ruzie over krijgen: ik wìl niet meetetteren. Ik wil me niet profileren over de ruggen van slachtoffers en ik heb geen zin in polemiekjes met scribentjes.'
'Je bent een ouwe milde softie geworden, De Bie. Dan heb ik meer respect voor zo'n Lebbis en Jansen. Gezien, gisteravond? Geen typetjes spelen en toch de grote onderwerpen durven aanpakken. Zie ik jou niet doen.'
'Heb je Georgina Verbaan gezien?'
'Was die ook op tv?'
'Nee, het typetje. Gespeeld door Carice van Houten. Meesterlijk! Levensechter en in ieder geval leuker dan de echte Georgina.'
'Ga jij dan maar lekker lachen om de typetjes - ondertussen woedt de veenbrand door. En ik hoop het niet, maar je zult in 2005 raar op je neus kijken als de bom barst.
Wel goed dat je op jouw nieuwjaarskaart een balancerende Chinees hebt gezet, want de Chinezen zullen al in 2005 de wereldmacht overnemen en het is de vraag of de pot op zijn hoofd niet in scherven valt!'

Na de overgebleven vier appelflappen op mijn werktafel te hebben gekwakt, stevende hij met de schotel onder zijn arm naar de deur.

En voordat hij die met een klap achter zich dichttrok, kreeg ik de eerste wens in het nieuwe jaar voor mijn kiezen:

'Ik wens je voor 2005 een stevige dosis peper in je reet, De Bie!'