'Ik moest me aan mijn mobiel vasthouden toen ik het las.
Grote kop in het Algemeen Dagblad vandaag: ?Doodskist in de vorm van een mobieltje?.
Een onderzoek heeft uitgewezen dat 54% van de ondervraagden een afwijkende kist ?zeer gepast? vindt.

Hoera!
Eindelijk durf ik hardop te zeggen wat al jaren mijn liefste wens is:
ik wil begraven worden in mijn eigen mobiel.

Twee jaar geleden, toen ik voor mijn Supermodelmobiel koos, droomde ik er natuurlijk al stiekem van. Maar ik durfde er met niemand over praten. Ik was veel te bang dat ze me voor een necrobiel zouden houden.

Ik werd wel eens uitgelachen als ik met mijn mobiel(tje) over straat sjouwde (?Hee joh! Ga je teleskiën??), maar dan dacht ik: mijn tijd komt nog wel. Of nee: als mijn tijd voorbij is, piep je wel anders.

Ik ben zo verknocht geraakt aan mijn telefoon, dat ik het zo?n prachtig idee vind - de mobiel als doodskist. In overdrachtelijke zin: zeg maar contact met de overledene kunnen blijven maken.

In mijn testament heb ik aangegeven hoe ik het wil hebben. De mobiele binnenboel gaat eruit (behalve het belmechanisme), ik kom erin te liggen (beetje opgevouwen) met m?n mooiste streepjespak aan en via een antennetje en een zonnepaneeltje moet in het graf mijn mobiel nog kunnen overgaan.
Dus dat mijn nabestaanden me van waar ook ter wereld kunnen bellen. En dat ze worden overgeschakeld op de voicemail, waarop ik zoiets zeg als:

?Je begrijpt best dat ik niet kan opnemen. Spreek na de piep je boodschap in. Of ik die kan horen, weet ik niet. Toch ben ik er blij mee.?

Zodat de mensen hun verdriet om mij kwijt kunnen. Rechtstreeks aan mijn stoffelijk overschot.
Mooi, hè??

Teleman