Hij zwom heen en ik zwom terug in dezelfde baan. Bijna kwamen we in botsing omdat hij op zijn rug zwom en mij niet kon zien aankomen en ik zag hem over het hoofd, omdat hij zo diep in het water lag.

Ik ging aan de kant en liet hem passeren. Dat duurde even, want hij zwom uitzonderlijk langzaam. Je zou haast verwachten dat het hoofd tussen twee slagen door onder water zou verdwijnen. Maar het bleef drijven. Je zag in feite alleen de spitse kin en een stukje neus.

Ik schatte de rugzwemmer op een jaar of negentig. Niet alleen omdat hij zo traag voorbijkwam, maar vooral door zijn kleine handen die een voor een uit het water rezen en hulpeloze slaagjes maakten ter weerszijde van de kin. ?Help!?, drukten de gekromde handen uit.
Zo steken handen uit het water van een zwemmer in nood, vlak voor het moment waarop hij voor altijd weg zal zinken.

Wat goed dat zo?n stokoude man niet opgeeft en blijft bewegen!

Toen ik op de terugweg was van mijn volgende baantje, kwam ik hem weer tegen en ik ging opnieuw aan de kant om hem doorgang te verschaffen.

Pal voor me stopte de zwemmer ineens. Het water kwam in beroering en het gehele hoofd dook op. De zwemmer kwam in twee slagen naar de kant en zocht naast me steun aan de richel in de muur.

Ik was verbijsterd, want ik moest op slag mijn inschatting bijstellen en vijftig jaar van zijn leeftijd aftrekken. Een jaar of veertig was hij ineens geworden.
?Hè, hè?, proestte hij, waarbij hij het water uit zijn ogen wreef.
?Is me dat even gezond?, hijgde hij vervolgens in mijn richting.
?Nou!?, kon ik alleen maar uitbrengen.