Voor deze laatste dag van het jaar plande Bieslog een interview met een balling - een man die Nederland uit onvrede is ontvlucht en nu met enige distantie terug kan kijken naar het voorbije, roerige jaar.

Willem van Oranje, de Vader des Vaderlands, verliet teleurgesteld ons land op de avond van die beschamende vijftiende november jongstleden, toen de uitslag bekend werd van de verkiezing van de Grootste Nederlander Aller Tijden en hij niet de winnaar bleek.

De organiserende KRO moest enkele dagen later toegeven een computerfout te hebben gemaakt, zodat niet Pim Fortuyn, maar wel degelijk Willem de Zwijger zich de Grootste Nederlander mocht noemen. Maar de wond was geslagen en heelde niet.
Dat bovendien kardinaal Simonis hem niet persoonlijk excuses is komen aanbieden, deed voor Willem van Oranje de deur naar Nederland definitief dicht.

De Ex-Vader des Vaderlands (want ook van die eretitel heeft hij afstand gedaan), woont momenteel op kasteel Dillenburg in Duitsland, het huis waarin hij is geboren en van waaruit hij veel later, na zijn opvoeding in Brussel, de opstand tegen de Spaanse overheersing leidde.

Bieslogs royaltyverslaggeefster Woekje van Maaren zocht hem op, voor een indringend vraaggesprek over de benarde toestand waarin ons land zich bevindt.

De doorgaans zo strenge en kommervolle gelaatstrekken van de vorst ontspannen zich, als hij de hal van de Wilhelmsturm betreedt waarin het gesprek zal plaatsvinden en hij zijn gesprekspartner ontwaart.

'Ah! Mademoiselle! Wat een bijzonder genoegen uw ravissante verschijning met een handkus te mogen begroeten.'

- Dank u, majesteit. Koninklijke Hoogheid, om met de deur in huis te vallen: hoe kijkt u terug op het jaar 2004

'Ik kijk niet terug, mademoiselle. Jamais! Ik heb van kijken terug mijn broertje dood. Moi, moet ik vier eeuwen terugkijken? Waar moet ik commenceren, hein?'

- Men noemt 2004 het jaar van de kentering. Het jaar van de definitieve verandering. Nederland is niet meer wat het ooit is geweest. Wat met u is gebeurd, majesteit, is tekenend. Na eeuwen bent u niet meer onze Vader des Vaderlands

'Daar slaap ik niet minder om, mademoiselle, pas une minute! Ik heb getrokken mijn handen af van Nederland. Ik ben met pensioen gegaan, ik heb nu tijd voor mijn hobby's. Heinz! Camera, s'il vous plaît.'

Een lakei snelt toe en overhandigt de vorst een digitale fotocamera.

'Staat u mij toe uw schone beeltenis te vereeuwigen, mademoiselle. Fotograferen is mijn lust en leven geworden.'

- Daarin lijkt u op een van uw familieleden, de dit jaar overleden prins Bern....

'Mais non! Wilt u die naam niet noemen! Wat deze man heeft aangericht! Getrokken een spoor van vernieling door onze familie. En fotograferen kon hij ook niet. Mag ik u uitnodigen op de leuning van mijn zetel te komen zitten? Kijkt u op mijn schermpje, als ik u bidden mag. Magnifique, hein?'

- O ja, heel mooi, maar wat is uw visie op de verwarring die momenteel ons land in zijn greep heeft? Het terrorisme van eigen bodem, de religieuze tweespalt, de toenemende verwijdering tussen bevolkingsgroepen..

'U ziet op mijn hoofd de muts? Bon! Deponeer er al uw vragen in. Hoe zegt u dat aujourdhui: iek heb het kehad!'

- U laat ons land in de steek. Maar hoe moeten wij zonder vaderfiguur verder

'Het land is redeloos en reddeloos en laveloos. Heinz! Ontkurk de flessen! Wij gaan feestvieren, mademoiselle, en u bent mijn gast. En als de normen, de waarden, de zeden en protocollen vannacht wat losser zijn geworden, ga ik u fotograferen, zoals u nooit bent gefotografeerd! Heinz! Maak de gastenvleugel in orde. Mademoiselle Woekje blijft voorlopig hier logeren.'

- Maar hoogheid, ik... eh... mijn werk..

'Mais non! Laat die Oranjes gaarkoken in hun sop! Er is ellende genoeg in de wereld. Heinz! Doe de poort op slot. Kriek krak! Het feest begint!'

Nederland moet een land zijn waarin paginagrote advertenties verschijnen, die zinnen bevatten als:
'Nederland moet het land zijn waar we lekker kunnen zeuren over de euro, de belasting, de regeltjes, de files en andere ongein.
Nederland moet het land zijn waar iedereen voelt dat je onderdeel bent van een veilige samenleving. Absoluut.
Nederland moet het land zijn waar wij iedere dag trots op elkaar kunnen zijn. Ook op die zogenaamde zakkenvullers uit Den Haag.
Een land, waarin wij vandaag al beginnen te vechten als een leeuw voor het Nederland waar wij in geloven.'

Nederland moet een land zijn waar plaats is voor Nederlanders die een grote hekel hebben aan dit soort loze oproepen, waarin zij op kleutertoon worden toegesproken in gebrekkig Nederlands.

Van de 78 verkooppunten die dit jaar bij de Nationale Oliebollentest van het Algemeen Dagblad werden onderzocht, scoren er 30 een voldoende.
Tot de 48 onvoldoenden behoren 10 adressen die niet voldoen aan de normen van de warenwet.

'De nummer laatst van vorig jaar heeft niets geleerd. Hij eindigt weer onderaan.'

Die laatste oliebol uit de top 78 kreeg de kwalificatie mee:
'Eén van de ergste bollen uit 12 jaar Nationale Oliebollentest. Van buiten verbrand, van binnen vloeibaar deeg. Zeer oude olie. Bescherm u zelf.'

Hoe is het dit jaar gesteld met de appelbeignets?

Ook Bieslogs 25e Nationale Appelbeignettest (het woord appelflap is verdwenen - bij geen enkele door ons bezochte kraam kende men de flap) laat soortgelijke resultaten zien.

Ons onderzoek blijft beperkt tot uitsluitend de categorie Slechtste.
De Beste Appelflappen Aller Tijden werden gebakken door mijn oma en omdat zij allang geleden is overleden, hebben we het zoeken naar de Beste Appelbeignet reeds jaren geleden opgegeven.

Bovendien is het veel aantrekkelijker te lezen over ten hemel schreiende toestanden.

Wij waren snel klaar.
Ook in onze test eindigde de laatste van vorig jaar wederom onderaan.

Onze testbeignet werd gekocht op een parkeerterrein aan de A4, vanuit de achterbak van een tien jaar oude Opel Kadet.
Toen wij de beignet voor ons onderzoek kregen aangeboden, leek het uiterlijk in orde. De kleur kreeg een ruime voldoende, het suikerwerk aan de buitenkant bevatte geen gluoriciden.

Na opensnijding geloofden wij onze ogen niet. De eerste aanblik van de binnenkant deed ons aan een dood vogeltje denken.
Nadat we de inhoud van de holle ruimten hadden uitgespreid, kwamen we al snel tot de schokkende ontdekking dat onze beignet was gevuld met toiletpapier!

Voor een verdere analyse hebben we beignet en inhoud opgestuurd naar het Gerechtelijk Laboratorium in Leiden. Als onze vermoedens, naar de stank te oordelen juist zijn, zal tegen de maker van deze appelbeignet een internationaal opsporingsbevel worden uitgevaardigd.

De Slechtste Appelbeignet 2004, is de ergste uit 25 jaar Nationale Appelbeignettest (voorheen Appelflappentest).

Conclusie: zelf bakken is altijd beter dan kopen.

Het afgelopen jaar is meermalen betoogd dat 'over alles grappen kunnen worden gemaakt'. Sterker: over elk onderwerp MOETEN grappen gemaakt.

Vanmorgen, met het radionieuws op, de kranten op tafel, denk ik: nee, die stelling is onhoudbaar.

Waar haal je de tijd vandaan een Top 2000 af te luisteren?
Hoe kom ik aan mijn trekken als ik alleen de nummers 892, 1154, 1673 en 1899 mooi vind?

Vat de popgeschiedenis samen in mash-up medley's.
Wat zegt u?

Er circuleert op het net een MP3 van 5 MB - The Beatles Mash-up Medley van Hank Handy - waarin 40 Beatlessongs worden samengevat. Soms draaien er vijf nummers tegelijk.

De MP3 duurt 3 minuten en 40 seconden en Hank heeft kans gezien van die 40 songs 1 goed klinkend totaalnummer te maken.

Op deze manier is een Top 2000 samen te vatten in 50 MP3's. Kijk, dat schiet op.

Per 1 januari 2005 wordt in Nederland het gedogen definitief afgeschaft.
Vanaf die datum mogen demente bejaarden in de zorginstellingen uitsluitend een sigaretje roken in de daartoe bestemde 'correcte rookruimte'.
Ook moeten zij, zoals wij allemaal, als een bevoegde autoriteit erom vraagt, een geldig identificatiebewijs kunnen tonen.

Hoi!
Als ze mij zouden vragen: 'Driek, wat is je lijst met de Beste Gadgets van 2004?', zou ik het wel weten.
Maar ze vragen het me niet.
En de hoofdredacteur van Bieslog wil 'm niet hebben.
'Nee, alsjeblieft, geen lijstjesgedoe! Gek word je in de media van de lijstjes. Laat iedereen z'n eigen lijstjes maken, maar val mij er niet mee lastig.'
'Maar,' probeerde ik, 'als ik nou de drie gadgets laat zien, die ik in 2005 dolgraag wil hebben? Dan kijkt Bieslog als enige periodiek nu al naar de toekomst.'
Mijn geslijm had succes.
'Nou vooruit,' zei de hoofdredacteur, 'drie stuks. En geen verkoopadressen erbij, Driek!'

1.
Een op het eerste gezicht ordi zonnebril.
Maar!
Met MP3-speler die van de bril meteen de oren ingaat.
Geen gedoe met snoertjes. Want rondlopen met draden vanuit je jas naar je oren kan echt niet meer in 2005.

2.
Een polshorloge. Alweer een? En je hebt er al vier, Driek'
Ja, maar deze is echt te gek: the Earth Rotating Watch.
Het wereldbolletje draait in het tempo van de grote bol om z'n eigen as. Uren en minuten worden correct aangeduid.
Het horloge moet je een permanent 'aardegevoel' geven. Whatever that may be, maar dat moet de praktijk uitwijzen.

3.
De Ideale Stoel! Een Game Cockpit.
'So, what is it?
It's a navpod. A cocoon. Or even a suit. Depending on how you use it, it's a lot of things: you could regard it as a "desk", or a full "entertainment system", an "integrated chair", call it a "tech environment", but it really is just an interface. It's an interface to playing games, to working, to net surfing, to just about anything that implies using a computer. How you use it will answer your question.'

Toen ik mijn lijstje aan de hoofdredacteur liet zien, zei hij streng: 'En hoe kom je aan deze informatie, Driek, je bent toch niet een potje van het net aan het jatten?'
En toen moest ik mijn bron wel prijsgeven.
'Ze komen uit Wired, 'gaf ik toe, 'twaalf pagina's met gadgets die ik eigenlijk allemaal wel zou willen hebben. Maar helaas... Bieslog betaalt naksniet voor mijn redactionele bijdragen, dus dat zit er niet in.'

'Dan linken we naar Wired,' besloot de hoofdredacteur, 'en tussen haakjes, Driek, kun je op dat wereldhorloge van jou ook zien waar de overstromingen in Azië hebben plaatsgevonden?'

Ay! Die was raak. Kwam hard aan.

Want natuurlijk heb ik ook bedacht hoe idioot het is dat ik hier enthousiast zit op te pijpen over mijn westerse luxe gadgets, terwijl er in het oosten zo'n verschrikkelijke ramp heeft plaatsgevonden.
Spontaan besloot ik dan ook die Game Cockpit niet te kopen en het uitgespaarde geld op Giro 555 te storten.
Ik kreeg van mijn mooie idee een lekker warm gevoel. Nou moet ik het vanavond ook echt doen!
En die zonnebril hoeft eigenlijk ook niet, want ik heb al een iPod.
Maar dat wereldbolhorloge blijft overeind.
Je kan vandaag niet genoeg 'aardegevoel' in huis halen.

Goed uiteinde,
jullie Driek

Positief nieuws. Vandaag?

Een bericht voor de allesoveréénkamscheerders.

Geachte hoofdredacteur,

Mooi hoor, uw quasi-poëtische bespiegeling over de zee bij Scheveningen.
U schrijft over de zee: 'ze wilde suggereren van niets te weten'.

Ze?

Als ik het bij Van Dale opzoek, vind ik: zee, (v.) m. - met andere woorden: de zee is vrouwelijk, maar mag in voorkomende gevallen ook als mannelijk worden beschouwd.
Het is maar waar je voor kiest. Ik zou het wel weten.

En zou het niet zinniger zijn het gironummer voor de noodhulp van de samenwerkende hulpinstanties te noemen, zodat u meer doet dan deze ramp gebruiken om uw eigen 'literaire' mooidoenerij te presenteren?

Giro 555.

Met vriendelijke groeten,
Leonie Daalsma
Biesloglezeres

Was het eigen angst die het beeld bepaalde?
Het leek of de meeste wandelaars voor hun tweedekerstdagwandeling liever de boulevard kozen dan het strand.
De zee lag onder een diepblauwe lucht wat te spelen met een paar overmoedige surfers, alsof ze wilde suggereren van niets te weten.

Vreemde ochtend.
Als ik om zeven uur de gordijnen openschuif, zie ik een stralende volle maan laag boven de huizen aan de overkant in de donkerblauwe lucht.

Ik pak mijn camera en ga de straat op. Schrijf ik een variant op het kerstverhaal, waarin niet een ster ons de weg zal wijzen, maar de maan? Waarheen? Nog geen idee. Vermoedelijk niet naar Bethlehem.

Op het wegdek ligt hier en daar een dunne laag ijs, dus loop ik met stramme benen, beducht op een uitglijder.
Ik krijg de maan niet goed in de camera. De lichten van de straatlantaarns verknoeien het effect.

Na een fikse wandeling raak ik buiten de bebouwde kom en daar hangt de maan vrij en geheimzinnig boven de mistige weilanden.
Weer krijg ik hem niet voluit in beeld - ik moet toch 's in de gebruiksaanwijzing lezen hoe ik goede nachtopnamen maak.

Om nu het natte weiland en de nevel in te stappen om te gaan ontdekken waar de maan mij zal brengen, gaat me te ver.

Het begint licht te worden en ik loop terug naar de bewoonde wereld. Ik besluit via een omweg door het centrum naar huis terug te keren. De winkelstraten liggen er verlaten bij en nu is het de beste gelegenheid alsnog de kerstetalages te bekijken.

Voor de ruit van een slagerij word ik gevangen door de waanzinnige uitdrukking in de ogen van een kerstkabouter. Hij heeft een hertje in zijn armen en hij zit pontificaal op zijn zetel, een oude slagerssnijmachine van de firma Berkel. Zijn grote rechterjat omklemt het keeltje van het onschuldige reetje.

Dit is 'm: de Dierenbeul van Kabouterland.
Neemt deze slagerij in de kersttijd zijn slachtoffertjes af?

Thuisgekomen hoor ik op het radionieuws over de grote rampzalige aardbeving in Azië.

Eerste kerstdag 1962.
Op de bovenste foto, van links naar rechts: ik, boezemvriend Henk, zijn moeder, (met hen vierden we altijd kerstmis), het profiel van mijn moeder, de hand van mijn zusje. Mijn vader heeft de foto genomen.

Laten we eens inzoomen.
Aan de muur hangt een reproductie van De Emmaüsgangers, het schilderij van meestervervalser Han van Meegeren, dat jarenlang voor een echte Vermeer is gehouden.
Achter het hoofd van mijn moeder: het doorgeefluikje naar de keuken. Het is knalgeel geschilderd, want wij hadden een modern interieur - de tafel waaraan we zitten, heeft een formicablad en staat op stalen poten.
Het tafelkleed is van plastic, de felgekleurde banen lijken te zijn getrokken met kwasten die verf tekortkwamen.
De drie witte kaarsen staan in een eigentijds zwart ijzeren rekwerkje.
Het kerstmenu is zeer bijzonder - het hoofdgerecht buitenlands exotisch: kaasfondue!
Heel gek: de grote schaal staat op een comfort in het midden en je doopt je eigen vork met stukje brood er om de beurt in. Mijn moeder heeft het de verbaasde tafelgenoten voorgedaan.
Nog iets eigenaardigs: je eet er vruchtencompote bij, tutti frutti.

Zeer gedurfd om dit de gasten op eerste kerstdag voor te zetten - een menu zonder vlees, of wildbraad.

Het meest opvallende van de foto vind ik mijn hoofd. Ik trek een gezicht alsof ik wil zeggen: ik zit hier wel, maar ik heb met dit alles niets te maken.
Ik woonde sinds kort in Amsterdam, had artistieke aspiraties, en kwam alleen in de weekends nog thuis.
Heb ik beide kerstdagen met zo'n arrogant oorwurmengezicht rondgelopen? Wat een etter!

Vandaag komt er familie, ik verheug me erop en ik ga een vrolijk gezicht opzetten.
Ik wens alle lezers hetzelfde toe.

Hoewel we ook bij onszelf te rade zouden kunnen gaan, lopen we voor commentaar op 'grijs' nieuws graag weer even naar onze grijze achterbuurman, de 92-jarige heer Houtvast.

Na ons herhaald aanbellen, gaat het luikje in de voordeur open.

- Dag meneer Houtvast, hoe gaat het u?

'Goed, maar kerst- of nieuwjaarsfooien geef ik niet. Want ik heb géén krant en aan bezorgers van gratis kranten en drukwerk geef ik al helemáál niks!'

- Nee, we wilden u commentaar vragen op het voorpaginabericht in het Algemeen Dagblad. Meer dan tienduizend winkeldiefstallen worden gepleegd door 65-plussers.'Nou en? Wat kan mij dat schelen?'

- Onze vraag: doet u dat ook wel eens en waarom?

'Tuurlijk doe ik dat. Elke dag. Omdat ik van mijn enkele AOW niet kan eten, meneer. Dus ik moet wel.'

- En wat steelt u zoal?

'Eten!'

- En wat doet u ermee?

'Opeten!'

- Nee, ik bedoel: hoe verstopt u de spullen - in uw jas, in het mandje van de rollator?

'Nee, ik eet ze ter plekke op. Ik zoek een rustig plaatsje tussen de schappen van de huishoudelijke artikelen - daar is het niet druk - en dan peuzel ik een complete maaltijd naar binnen. Verse broodjes met plakken kaas, rolletje kerstkransen, pilsje d'rbij, pullinkie toe. En de verpakkingen frommel ik achter de pakken met waspoeder.'

- Hebt u geen moeite met stelen, moreel gezien?

Jacqueline heeft vanmorgen vrij genomen om de rest van de boodschappen te doen.
Gisteren heeft Evert geprobeerd een lading binnen te halen, maar als het zo moet dan kan ze het beter zelf doen.

• Ja, met mij, weet jij waar de saffraan ligt?
• Eh... bij de Oosterse producten, denk ik, bij de sambals en sauzen...
• Maar hoe ziet het er dan uit, saffraan, is het een flesje, een zakje...
• Eef, je belt me middenin een vergadering. Vraag het dan even aan een vakkenvuller of een chef.
• Die zie ik in geen velden of wegen. En dat paneermeel... mag dat ook aardappelmeel zijn?
• Okay Evert, stop ermee en kom maar naar huis. Het is wel goed zo.
• De papieren servetten heb ik, hoor. Alleen zijn ze niet rood, maar blauw geworden.

Vraag van een lezer:
Wie wil mij een kastje aansmeren?
John de Mol?
Maar het verwerven van de voetbalrechten betekent voor de kijker toch alleen maar dat op mijn tv 'een ander knopje moet worden ingedrukt', zoals hij zelf zegt?

Ha, ha, ha.

Die andere grote winnaar in de voetbalrechtenslag, de firma Versatel, gaat o.a. de thuiswedstrijden van Ajax, PSV en Feyenoord uitzenden, waarvoor de kijker een kastje (set-top box) moet kopen.

Die aanschaf wordt aantrekkelijk gemaakt doordat Versatel via dat kastje een pakket digitale diensten gaat aanbieden ('triple play'): telefoon, internet en televisie, via zeer snel ADSL. Als men er ook nog die voetbalwedstrijden mee kan zien (ook via de 'gewone' tv), zullen de kastjes niet zijn aan te slepen, hoopt Versatel.

En hoopt Samsung. Want die Koreaanse firma heeft een deal met Versatel dat zij alle technische benodigdheden voor de aanleg van het nieuwe super-ADSL-netwerk gaat leveren, ook de kastjes.

Samsung hoopt op meer: het zou mooi zijn als de kastjes in heel Europa 'bij de mensen thuis' kunnen worden geplaatst.
Nederland is een mooi proefstation ter introductie van de nieuwe digitale diensten. Vooral met de verworven voetbalrechten.

Daarom lacht Versatel-grootaandeelhouder John de Mol zo breeduit op de voorpagina van De Telegraaf.
Ook in Korea is menig glas geheven.

In de nieuwe media-ontwikkelingen speelt het kastje een belangrijke rol.
Veel firma's staan te popelen 'kastjes bij de mensen thuis' te plaatsen.
Mocht u al een kastje in huis hebben, dan zal men u vragen een ander kastje in huis te halen ter vervanging van uw oude kastje.

In 2005 komt u voor de volgende keuzes te staan:
1) ik doe het met de kastjes die ik heb,
2) nou ja, vooruit, één kastje erbij,
3) in mijn huis geen kastjes!

Kop op, mensen van de NOS!

Er zijn leukere sporten dan het volkomen achterhaalde, uit de hand gelopen, maatschappelijk onverantwoorde voetbal op gras.

Zand!

Beach soccer en beach volleyball , frisser, eigentijdser, geiler als het ware.

Pacht voor 10 miljoen enkele stukken strand, stort voor 10 miljoen een paar sporthallen vol met zand en programmeer de livewedstrijden pal tegenover de voetbalprogramma's van De Mol. Moeten jullie eens zien!

En nooit, nooit, nooit mag het gevolg van De Mols gepats zijn, dat een publieke zender gaat verdwijnen.

'Hartelijk welkom bij de DDD-quiz, Bieslogs vragenspel over de Dagelijkse Domme Dosis, de Ditjes en Datjes van het Nederlandse nieuws.

Bent u er klaar voor? Hand aan de knop, hier komt de eerste vraag:
Welke stad...?

Pling Plong

'Maastricht!'

'Dat is goed geantwoord. Let op, we gaan meteen door naar de tweede vraag:
Weekend heeft...?

Pling Plong

'Alicia von Bielefeld!'

'Heel goed. Terwijl de voornaam al voldoende zou zijn geweest. De laatste vraag:
Wie...'

Pling Plong

'Frits Wester!'

'Goed! Gefeliciteerd! U gaat naar huis met de DDD-bokaal. Mag ik u vragen: wie bent u en wat is uw beroep?'

'Ik wil graag onbekend blijven en van beroep ben ik dame van de schmink.'

In Kampen staan al tien jaar aso-containers - nu wil men in Beverwijk hufterwoningen gaan bouwen.

Bieslogs Denktank bedacht een simpeler oplossing voor het hufterprobleem.

Overal in het land ontruimt men recreatiewoningen die, strijdig met de gemeentewetten, permanent worden bewoond (recentelijk in Harderwijk).
Wat gebeurt er met die vrijkomende vakantiehuizen?

Huisvest er de hufters in.
Maak van de recreatieparken hufterkampen.
De recreatieparken zijn reeds voorzien van afrastering en slagbomen, zodat het huftertoezicht eenvoudig is te handhaven.

Vaak hebben ontwerp en inrichting van de recreatiewoningen een dermate primitieve uitvoering gekregen, dat een grote familie hufters er wel een potje in kan breken.

(O, wat zijn we blij dat de hufterwoningen niet Tokkiehuizen worden genoemd!)

• En dan komen we nu bij vraag 93. Kijkt u zondags wel eens naar het tv-programma Life and Cooking, meneer Van den Aaienmaar?
• Hoe zegt u, dokter? Laifenkoekin?
• Het programma over lifestyle, trends en koken, gepresenteerd door Carlo Boszhard en Irene Moors?
• O dat! Ja, ik kijk elke zondag. Wat wordt er veel gelachen! Die twee lachen, de zaal lacht, wat een vrolijke boel! En die lachende kok maar in de pannen roeren!
• Moet u dan zelf ook lachen?
• Nee, ik word er heel treurig van. Ik blijf kijken, maar hoe harder ze op de tv lachen, hoe mistroostiger ik me voel. Aan het eind van dat uur zie ik het leven helemaal niet meer zitten.
• Dank u, ik weet genoeg. Gaan we naar vraag 94. Waar denkt u aan bij het horen of lezen van het woord 'Cruijff-opleiding'?
• Daar word ik heel somber van, dokter. Dan denk ik: dat is voor jou niet weggelegd, Van den Aaienmaar, je bent en blijft een loezer.'
• Fijn, dank u wel. Volgende vraag...

Vanmiddag bezochten we de Eerste Uitkijkhut van Bieslog, die er in het lage winterse licht Japanser bijlag dan ooit, omdat ons berichten hadden bereikt over grote bewegingen onder de wilde ganzen.

Inderdaad namen we in de moeras- en weidegebieden op diverse plaatsen grote optochten en spoedvergaderingen van duizenden ganzen waar.

De onrust onder onze ganzenpopulatie heeft alles te maken met de naderende Kerstdagen en het opstellen van de kerstmenu's.
Dit jaar is de tegenstand tegen het gerecht ganzenlever, vanwege de weerzinwekkende productiewijze, in hevigheid toegenomen.
Kamerleden hebben zelfs een petitie opgesteld, waarin zij protesteren tegen het plaatsen van ganzenlever op het Kerstmenu van het Tweede Kamerrestaurant.

Nu Kamervoorzitter Weisglas nog niet heeft gereageerd, bereiden wilde ganzen in het gehele land acties voor. Een bezetting van het Binnenhof wordt niet uitgesloten geacht.

'Veel van de wilden zijn razend en willen de gefokte broeders en zusters te hulp komen,' verklaarde woordvoerster Moeder de Gans,'en als er toch ganzenlever op het kerstmenu wordt geplaatst - diverse Kamerleden, met name van de VVD, hebben op tv verklaard ganzenlever 'erg lekker' te vinden - heeft de leiding het niet meer in de hand.
En vraagt u maar na wat er kan gebeuren met mensen die het slachtoffer worden van wilde ganzen. Als ze het tenminste kunnen navertellen...'

Trouw, vandaag:
'Met verhevigd vuur keert Geert Wilders terug in de Kamer. De 'zittende elite' is gewaarschuwd. ,,Want de mensen in het land zijn het spuugzat.'' Dus moeten de grenzen voorlopig dicht voor alle niet-westerse immigranten.'

Kan Geert Wilders niet 's een ander woord verzinnen?
Wij, mensen in het land, zijn spuugzat beu.

De FIFA-voorzitter is er geen voorstander van dat wedstrijden worden afgebroken als spelers worden geconfronteerd met racistische spreekkoren vanaf de tribunes.
'Beter is het om de daders uit het publiek te halen en hen door de andere toeschouwers te laten uitjouwen.'

Uitstekend, origineel, realistisch idee, maar er rijst een probleem.

Een vak met racistische schreeuwers ontruimen en allen in de middencirkel opstellen is een fluitje van een cent, maar wat jouwen de overige toeschouwers vervolgens?

'STOUTERDS! STOUTERDS! STOUTERDS!'

Beter is het ze een koekje van eigen deeg te presenteren:

'HOEREN! HOEREN! HOEREN!'

Maar zo dreigt het gevaar dat alle stadionbezoekers naar de middencirkel worden gedirigeerd en er niemand over is om iedereen uit te jouwen.

Na jaren gefotografeerd te hebben met een eenvoudig Kodakboxje, kon mijn vader zich de luxe permitteren van een 'echt' fototoestel - een tweedehands Rolleiflex!
Hij werd lid van de fotoclub van zijn kantoor en zond regelmatig zelfontwikkelde en vergrote werkstukken in op fotowedstrijden.

De zelfgemaakte kerstkaarten waren producten van avondenlang Photoshoppen-met-schaar-en-lijmpot.

De kaart van 1960 toont een komisch-historisch tableau-vivant, waarbij ik een getekend snorretje draag en mijn vader een exemplaar uit de feestartikelenwinkel. Ik heb mijn militaire dienstpak aan, maar de pet uit de dertiger jaren is van mijn vader geweest.

Voor de kaart van 1961 heeft de familie niet geposeerd - misschien was ik op oefening in Duitsland of Frankrijk.
Of wilde ik niet meedoen.
Vond ik zelfgemaakte kerstkaarten 'te burgerlijk'?

Toen ik kort hierna op kamers ging wonen in Amsterdam, zou ik bij een volgende kerstmis 's laten zien hoe het ook anders kon - artistieker, gewaagder.

Mijn toenmalige vriendin en ik doopten onze voeten in een bakje met Oost-Indische inkt en drukten die op een gigantische kerstkaart af.

Hoeveel we er hebben verzonden, weet ik niet meer.
Er werd door de familie lichtbesmuikt op gereageerd. Men vond het shockerend, geloof ik.
En dat was de bedoeling.

'Regeringskringen hebben de zwangerschap van Máxima gisteravond bevestigd. Er wordt bij aangetekend dat die zich nog in een pril stadium bevindt.'

We begrijpen best dat het stuitende gedoe rond die gekke opa snel naar de achtergrond moet worden gedrongen, maar de familie Van Oranje laat er geen gras over groeien.

Nou ja, de media zitten weer voor maanden goed.

Vroeger richtte de overheid voor haar burgers schuilkelders in.
Als de sirenes loeiden moest men naar de schuilkelders rennen en daar het gevaar afwachten.

Over schuilkelders hoor je niemand meer.

Als nu de sirenes afgaan moet je binnenblijven, in huis. Wie zegt dat het in je eigen huis safe is (blijft)?

De overheid wordt geacht alle burgers te beschermen.
Waarom krijgen alleen vermeende misdadigers een schuilhuis ter beschikking gesteld?

Ik ga maandag op het gemeentehuis een aanvraag indienen voor een schuilhuis.
Ik wil best met meerderen één schuilhuis delen, maar ik wil wel weten waar mijn schuilhuis staat, zodat ik een kijkje kan nemen en alvast wat spulletjes brengen - een matras, een waskom, een schetsboek met kleurpotloden, een zaklantaarn, een paardendeken en iets te lezen.

Met de krant in de hand liepen we naar onze achterbuurman, de 92-jarige meneer Houtvast, om te horen hoe het goede nieuws bij hem was gevallen.

Het duurde minuten voordat de oude baas, na het ontgrendelen van de nachtsloten, zijn deur had geopend.

- Dag buurman. En wat vindt u ervan?

'Wat vind ik waarvan?'

- U krijgt waarschijnlijk 36 euro erbij! Een meerderheid in de Tweede Kamer wil u een douceurtje geven.?Een douchedeurtje? Maar ik heb een gordijn om de douche.'

- Nee, meneer Houtvast, een presentje, een donatietje, kortom: een beetje geld. U krijgt 36 euro!

'Is het werkelijk waar? Maar dat is geweldig! Is dat vanwege de kersemis'

- Nee, ter compensatie van uw koopkrachtverlies. U hebt, neem ik aan, al wel iets gemerkt van uw koopkrachtverlies?'Ach ik lijd aan zoveel verlies, gezichtsverlies, urineverlies, m'n vrouw overleden, ik weet niet wat al.'

- Dus die 36 euro komen u wel goed uit?

'Geweldig! Ik had de krant, de telefoon en de televisie de deur uitgedaan en ik stond op het punt Jonas naar het asiel te brengen, want het voer werd te duur. Nou kan ik 'm houden. Komt u het geld elke week brengen?''

- Elke week? Nee, meneer Houtvast, het is een jaarlijks douceurtje, hè.

'Jaarlijks? Krijg ik 36 euro per jaar erbij? Nou ja! Weet u wat? Laten ze die 36 euro maar in d'r lui haar smeren. Ik ga vanmiddag met Jonas naar de dierendokter en ik vraag twee spuitjes.'

Als vader van 1 meter 85 en opvoeder van twee jonge kinderen, vraag ik u:
waar gaan we heen als Nederland wordt overspoeld door kerstmannen van 2 meter 40?

Wat blijft er over van het natuurlijk gezag van de ouders, als een enorme kerstman vanuit de tuin of vanaf het balkon dreigend bij ons naar binnen kijkt?

Ja, koop dan geen kerstman van 2 meter 40, zult u zeggen. Maar dat hij zo gigantisch zou worden, wisten we ook niet, toen hij nog opgevouwen in zijn verpakking zat.

We hebben tijdens het opblazen nog enige huiselijke lol beleefd, toen we met z'n vieren adem tekort kwamen het karwei te klaren.
Maar nu hij staat, zijn we de wanhoop nabij.

Hij heeft zo'n schrikuitdrukking in zijn ogen! De kinderen vinden hem prachtig, maar wij ouders hebben last van heftige nachtmerries!
Terug kunnen we niet meer - we hebben de kinderen kleinere kerstmannen aangeboden - van 50 cm tot 1 meter - maar ze willen alleen die Ene Grote.

Meneer Balkenende,
u vergadert met de Europese leiders, kunt u niet zorgen voor een Europese regel, zodat kerstmannen, langer dan 1 meter 85 verboden kunnen worden?

Een wanhopige vader

Klop, klop.

• Binnen.
• Dag dokter.
• Ah, meneer Van den Aaienmaar, bent u daar weer? Heeft de griepprik niet geholpen?
• Ja hoor, dokter, geen klachten. Maar ik wilde vragen of u mijn leven zou willen beëindigen.
• U heeft er geen zin meer in, meneer Van den Aaienmaar?
• Ik zie zó tegen de feestdagen op, dokter. Al die gezelligheid, dat geschrans en gezuip... nee, ik wil het niet meer meemaken. En nu heb ik gelezen dat u patiënten wilt helpen die lijden aan het leven.
• Nou, dat is een advies van een commissie. Waar ik overigens helemaal achtersta. Als mensen zeggen: ik ben klaar met het leven, dan moeten die geholpen worden.
• En ik ben er na vierenveertig kerstmissen helemaal klaar mee, dokter. En weet u wat het ergste is? Dat mijn vrouw met rood lint banen op de ramen heeft geplakt, in de vorm van glas-in-lood-ruitjes.
• Alleen op de ramen van de voorkamer?
• Nee, op de ramen van het hele huis, dokter.
• Nu moet ik even doorvragen, meneer Van den Aaienmaar, vanwege de zorgvuldigheid: heeft uw vrouw ook spuitsneeuw gebruikt?
• Ja! Zo erg! In de hoeken van die ruitjes heeft zij kunstsneeuw gespoten.
• Papieren klokken, meneer Van den Aaienmaar?
• Hele grote, dokter, in het midden van elk raam.
• En hoe is de situatie op de vensterbanken?
• Daar staan voor het zoveelste jaar weer de kandelabers met die treetjes - kaarsen van laag tot hoog en dan weer naar beneden. En dan in de kamers... achter elk schilderij is dennengroen gestoken en...
• Nee, nee, ik weet al genoeg, meneer Van den Aaienmaar, u lijdt zeer ernstig aan het leven. Ik schrijf u een sterk kuurtje voor van 1 tablet, eenmaaldaags in te nemen en u hoeft het allemaal niet meer mee te maken.
• Dank u wel, dokter. Wat is het toch fijn dat eruit stappen in Nederland zo makkelijk is geworden. Prettige dagen, dokter!
• Rust zacht, meneer Van den Aaienmaar.

Een statige rij huizen aan de Haagse Toussaintkade, recht tegenover de Koninklijke stallen en de paleistuin.
Een verrassing op nummer 55: via een poort betreed je een rommelig binnenterrein, dat uitzicht biedt op een oude fabriek met klassieke schoorsteenpijp. PRESENTATIE, staat op de uitnodigend halfopen schuifdeur.

De grote productiehal van de voormalige broodfabriek is verdeeld in een lichte en een donkere ruimte.
De donkere ruimte oogt als een laboratorium, met opstellingen waar wordt geëxperimenteerd met licht en geluid.
De lichte ruimte wordt gedomineerd door een wand met grote kantoorkasten, gevuld met ordners en banden.

Hier huist, gedurende een paar maanden, de interfaculteit Beeld en Geluid van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten en het Koninklijk Conservatorium.

De interfaculteit bestaat vijftien jaar en heeft een stroom projecten voortgebracht, muziektheaterproducties, videofilms, enzovoorts, vervaardigd door studenten en docenten (enkele namen: Dick Raaymakers, Babeth van Loo, Paul Koek, Robin Deirkauf), op het snijvlak van muziek, beeldende kunst en wetenschap.

In de broodfabriek is de balans opgemaakt van al dat werk. Een bijzondere samenvatting wordt aanstaande zondagmiddag, vier uur, gepresenteerd (Toussaintkade 55 dus).

Ik vraag initiator Frans Evers naar verleden, heden en toekomst van deze ultieme broedplaats.

We hebben dr. Nak de Weert aan de lijn, directeur van onderzoeksinstituut Nak de Weert.

- Meneer De Weert, ook u bent voornaamdeskundige - hoeveel voornaamdeskundigen zijn er in Nederland?

'We zijn met z'n vieren: Paus Beversluis in Groningen, Hankpanki de Boer in Maastricht, Adolf van Zwieten in Utrecht en ik, zei de gek.'

- Ik mis Gerrit Bloothooft

'Gerrit is een grensgeval. Ik ken hem voornamelijk als achternaamdeskundige - ik wist niet dat hij ook op voornaamgebied werkzaam is.'

- Moet je als voornaamdeskundige zelf een opvallende voornaam hebben

'Niet noodzakelijk. Wel is het vaak de bron waaruit je put, de oorsprong van je fascinatie voor voornamen. Ikzelf vroeg me op tienjarige leeftijd al af: waarom hebben mijn ouders me in godsnaam Nak genoemd? Niemand in mijn familie heet Nak. Die motivatie heeft me geholpen bij mijn voornaamstudie. Die heel pittig is: het kost acht jaar voordat je alle Nederlandse voornamen zo'n beetje hebt bestudeerd. En er komen jaarlijks honderden nieuwe voornamen bij.'

- U adviseert de burgerlijke stand van diverse gemeenten bij het al dan niet toelaten van buitenissige voornamen. Kunt u voorbeelden geven van 'verboden' voornamen

'Ik geef advies, meer niet. De rechter velt uiteindelijk een oordeel. Maar ik heb deze maand geadviseerd de voornamen Fantastisch, Kutje en Poessiemauw niet op te nemen in het register.'

• Dag meneer Van den Aaienmaar, nu al terug? En u hebt net een grote beurt gehad!
• Ja, precies, maar Ik heb de rekening bekeken en daar had ik wat vragen over.
• Ai, die mag ik eigenlijk niet beantwoorden. Staat achterop in de kleine lettertjes: vragen over de rekening worden niet beantwoord.
• Maar het gaat over de bougies - wilde ik iets over weten.
• Nou, vooruit dan maar. Voor deze ene keer. De bougies, zegt u?
• Ja. Hier staat: bougies vervangen - 117 euro. Maar ik had toch helemaal geen bougies? Ik rij toch op diesel?
• Eh.. ja, ja, precies. Daar heeft u gelijk in. Dus wat hebben wij gedaan? Wij hebben die bougies er bij u uitgehaald.
• U hebt ze vervangen, schrijft u.
• Precies. We hebben ze dus vervangen door... niets! Er zitten geen bougies meer in uw auto omdat u...
• ...op diesel rijdt?
• Klopt! En daarmee besparen we u alle toekomstige reparaties aan uw bougies, want...
• ...die heb ik niet meer.
• Dat bedoel ik. Verder nog vragen, meneer Van den Aaienmaar?
• Ja, over de trekhaak. U zegt dat u de trekhaak hebt verwijderd. Kosten 237 euro 12 cents. Maar ik heb toch helemaal geen trekhaak?
• Nee, nu niet meer. We zijn namelijk bezig met de Operatie Trekhaak - hebt u misschien over gelezen - dat wij dus alle trekhaken van onze modellen van voor 2004 verwijderen.
• Ik wist helemaal niet dat ik een trekhaak had.
• Vraagje van mijn kant: heeft meneer Van den Aaienmaar een caravan en/of aanhangwagen?
• Nee, die heb ik niet.
• Vandaar. U hebt nooit een trekhaak nodig gehad, dus is u de trekhaak niet opgevallen. En dat is maar goed ook. Want had u wel een caravan achter uw auto gehangen dan waren er ongelukken gebeurd. Daar is uw wagentje niet op gebouwd. Maar zo dom zult u niet meer zijn, want...
• ...want...?
• ...want de trekhaak is verwijderd! Begrijpt u? Wel, ik moet weer aan het werk - er wachten nog 24 trekhaken op verwijdering - verder nog vragen?
• Ja, een heleboel, maar helaas...
• Helaas! Ik heb al teveel vragen beantwoord. Prettige dagen, meneer Van den Aaienmaar.
• Hele goede dagen, meneer Scheurijzer.

Vandaag presenteert Adri Duivesteijn het rapport van 'zijn' parlementaire onderzoekscommissie, die de grote infrastructurele projecten HSL en Betuwelijn onderzocht.

Kan Adri niet blijven zitten en nu alvast de gang van zaken rond de Joint Strike Fighter onderzoeken?
De Tweede Kamer moet nog over de aanschaf van de Amerikaanse straaljager beslissen, maar het schandaal wordt al zichtbaar.

Maar Adri Duivesteijn heeft geen zin meer - zijn site is in ieder geval al 'aan het eind van zijn levenscyclus gekomen'.

Vanavond in Music-Hall een twee uur durend programma ter afsluiting van het radioseizoen.

Met: Thomas Verbogt, Han Buhrs, Gerrie van der Linden, Arie Storm, Désanne van Brederode, Hans van Maanen, Alex Mol, Marjolein van der Klauw, Arthur Ebeling en het Music-Hall Orkest.

De hoofdredacteur leest twee korte verhalen uit het dossier 'Evert, 50+-papa'.

Music-Hall, Radio 747 AM, 21.00 -23.00 uur.

Mijn leven lang ben ik geconfronteerd geweest met het bestaan van prins Bernhard.
Op geen enkel moment heb ik de behoefte gevoeld me te verdiepen in zijn handel en wandel.
Ook nu niet. Het onderwerp interesseert me eenvoudigweg niet.
Dit is een ernstige omissie in mijn leven, ik weet het, maar ik ben blij dat ik het één keer, nog voor mijn dood, heb kunnen zeggen.

Je hoort, ziet en leest de laatste tijd regelmatig over moslims.
Ook tijdens onze koffietafelgesprekken voert het onderwerp moslims 'en hoe nu verder' geregeld de boventoon.
Vaak valt de verzuchting te vernemen: 'Wat jammer dat in onze gemeente geen moslims wonen, zodat we niet met eigen ogen kunnen zien hoe het toegaat onder hen.'

Daarom was het een uitstekend idee van onze secretaris de heer Schravenheul een bustocht te organiseren naar een grote gemeente waar wel veel moslims huizen.

Aanstaande zondag gaat het gebeuren:
WE GAAN NAAR DE MOSLIMS!
Vertrek: 13.30 uur vanaf het voorplein. Terug: 17. 30 uur.

Zoals gebleken is, maken enkele onzer leden zich zorgen, in de trant van: 'ja, je weet maar nooit'.
De heer Schravenheul heeft ons verzekerd, dat de tocht als geheel zonder risico kan worden beschouwd. Wij rijden door wijken waarin de moslims wonen, maar de deuren van de bus zullen gesloten blijven!
De heer Schravenheul, die veel van moslimisme weet, zal tekst en uitleg geven over de zeden en gewoonten van de moslims.

We verheugen ons op een aangename en leerzame trip.
Als we terug zijn, kunnen we in ieder geval zeggen, dat we weten waarover we spreken!

Klop, klop

• Binnen!
• Dag dokter, mijn naam is Van den Aaienmaar en ik wilde graag nog voor de feestdagen een kleine gezichtsverandering.
• Ai! Ik zit mudjevol. Maar misschien heb ik nog een gaatje. Ligt eraan wat u wilt?
• Ik wilde graag een nieuwe neus, dokter.
• Hee. U hebt een rechte, doorsnee-neus, wat schort er volgens u aan?
• Niets. Maar ik wilde 'm aan het eind graag ronder. En roder. Dus dat mijn neus uitloopt in een rood bolletje, als het ware.
• Maar meneer Van den Aaienmaar, als ik het goed begrijp, wilt u een feestneus! Kunt u niet beter een rode pingpongbal op uw neus plaatsen?
• Dat is zo'n gedoe met elastiekjes achter de oren en zo, nee, ik wil een permanente feestneus. Zodat de mensen al gaan lachen als ze me zien aankomen.
• Voor de feestdagen kan ik me voorstellen dat een feestneus uitkomst biedt, maar hoe gaat u na 1 januari met uw lachneus om, meneer Van den Aaienmaar?
• Nou, ik wil 'm echt voor altijd. Het ziet ernaar uit dat ik de komende jaren een feestneus prima kan gebruiken.
• Weet wat u doet. U een feestneus geven is een gemakkelijke operatie - we rollen een bal uit uw dijbeen, waar we rode menie in spuiten - maar een feestneus verwijderen... zover zijn we nog niet in de wetenschap.
• Nee, ik weet het zeker. En mijn vrouw is het er mee eens. We zijn twintig jaar getrouwd en nu wil ze wel 's lachen, heeft ze gezegd.
• U weet dat uw vrouw morgen nieuwe lippen krijgt?
• Ja, dat weet ik dokter, het is mijn kerstcadeau.
• Dan moet ú toch nog even wachten. Want uw vrouw mag na de operatie drie weken niet lachen.
• Ai. Nou ja, als ik m'n neus dan maar over twee maanden heb. Op mijn werk ben ik namelijk overtollig verklaard en per 1 maart vlieg ik eruit.
• Meneer Van den Aaienmaar, u krijgt een neus voor een zonnige toekomst!
• Dank u wel, dokter.

Onder de geselecteerde kandidaten voor de verkiezing van De Nederlander Van Het Jaar, bevindt zich geen enkele Grootste Nederlander Aller Tijden.

'We hadden de mensen misschien niet de keuze moeten laten,' zei de redacteur van de Oudejaarsbijlage, 'maar het aantal inzendingen voor de lijst 'Het Slechtste van 2004' is overdonderend groter dan voor de lijst 'Het Beste van 2004.' Met Het Slechtste vul ik makkelijk drie pagina's en met Het Beste een klein kadertje.'

'Zie je wel: ik had helemaal niet met dat lijstjesgedoe mee willen doen', zei de hoofdredacteur, waarna hij zijn hoofd in zijn handen verborg.
Nauwelijks verstaanbaar mompelde hij: 'Dat wordt dus een heel sombere bijlage, vrees ik.'

'We kunnen Het Slechtste een beetje in balans brengen met Het Beste, als het ware, als we bijvoorbeeld twee pagina's maken met lijstjes 'Het Beste Van de Afgelopen Tien Jaar'?, probeerde de redacteur.

Hij kreeg een vage kreun ten antwoord.

Naast een kerk in het centrum stond een vrachtauto, waar net een kledingrek uit werd getild, waaraan diverse sprookjesachtige toneelkostuums bungelden.
Ah ja, natuurlijk, de kerstspelen worden overal gerepeteerd!

Driemaal ben ik de Jozef geweest in een kerstspel - op de lagere, de middelbare school en in een kerkdienst.

Een ondankbare rol. Jozef heeft volgens mij weinig of geen tekst. Maria, de Engel, de Drie Wijzen uit het Oosten en de Herders hebben veel te beweren en te bezingen. Maar Jozef staat daar maar naast de kribbe een beetje te lummelen, leunend op een stok

(Ik denk dat de tegenwoordige leerlingen Jozef een loser vinden. Hij heeft dat kind niet eens zelf gemaakt! Maar daar dachten wij toen nog niet aan.)

In het kerstspel op de middelbare school kreeg ik een van de mooiste meisjes van de hele school als Maria toebedeeld.
De koningen en de herders waren stinkend jaloers op mij, omdat Jozef gedurende het hele spel naast haar mocht gaan en staan. Ja, aan haar komen! Want de regisseur-leraar had bedacht dat Jozef, na aankomst in Bethlehem, Maria van de ezel (de bok uit de gymzaal) mocht tillen en op de grond zetten. Op de repetities probeerde ik dat moment van neerzetten zo langzaam en indrukwekkend mogelijk uit te spelen.

We droegen gehuurde kostuums - de bekende gewaden en schapenvellen en bordkartonnen kronen. Ik vond Maria, in haar rode lange jurk en haar blauwe hoofddoek, mooier dan ooit. Als Jozef stak ik in mijn bruine pij schriel en onnozel bij haar af. Het ergste: ik moest op sandalen lopen en dat vond ik toen al ondingen.
Dus vlak voor aanvang van de kerstviering, verwisselde ik de sandalen met mijn splinternieuwe, zeer moderne, na lang sparen aangeschafte, halfhoge, bruin-suède schoenen (ook wel bordeelsluipers genoemd).

Kortom: aan mijn schoenen zou Maria kunnen zien hoe eigentijds en hip haar Jozef was.
Kon ik louter met mijn schoenen indruk op haar maken?

Niet.
Misschien had ze de recensie in het Haagsch Dagblad gelezen:

'De opvoering van het jaarlijkse kerstspel door de hoogste klassen van het Dalton Lyceum, maakte zoals altijd een zeer verzorgde indruk. Op een klein detail na. Het lijkt ons sterk dat in de tijd waarin het aloude Bijbelverhaal speelt, schoeisel werd gedragen zoals onder Jozefs kleed uitstak.'

Ik belde een paar keer om haar mee naar de film mee te vragen, maar ze had steeds iets.
Of ze moest niks hebben van jongens op bordeelsluipers.

Elk jaar doe ik voor mijn moeder de kerstversiering bij haar (ons) thuis, want zij kan niet meer met de ballen een wankele trap op.
En elk jaar brandt de strijd los van wat voor boom nemen we.

Sinds drie jaar heb ik de levende boom buiten kunnen houden.
Mijn moeders hart gaat uit naar een gewoon, groen boompje-met-kluit, maar zelf bukken om de naalden op te vegen kan ze ook niet meer. En ik wil een beetje rustige kerst - niet voor elk naaldje op de knieën.
Ze moet nu toegeven dat een opvouwbaar kunstboompje handig en toch gezelli is.

Nu kwam ik daarnet door de Kortestraat en zag ik boompjes in diverse kleuren staan uitgestald. Waaronder 1 in de kleur van mijn haar!!!!

Even kwam de oude punker in mij naar boven. Vroeger spoot ik mijn haar rond de kerst altijd lichtroze (juist niet groen), maar daar ben ik nu te oud voor. Sinds vijftien jaar hou ik het op geel, alsof dat mijn natuurlijke kleur zou zijn.

Maar als ze mij dit jaar de vraag stellen van: 'Driek, doe jij nog iets aan kerst, met versiering en zo?', wil ik kunnen antwoorden:
'Ik vier kerst in de kleur van mijn haar.'
Alle gezichten van: huuu??' Wow!!
Zo hou je je gekke-kerel-imago een beetje op peil.

Ik heb met mijn mobiel een fotootje gemaakt, dat ik nu aan mijn moeder ga laten zien. Mag zij zogenaamd kiezen.
Zij kiest groen, weet ik zeker, misschien oranje, maar geen geel. Kom ik even later thuis met de gele, zeg ik erbij dat de groene en oranje helaas waren uitverkocht.

Ik ga tegen mijn moeder niet zeggen dat ik 'm heb gekocht vanwege de kleur van mijn haar.
Zij zal dan zeker zeggen van: 'Waarom vieren we dan geen kerst in de kleur van het haar van je oude moeder?'
Ja, dan zitten we weer opgescheept met een boom uit het jaar nul, zoals we vroeger altijd hadden: van piek tot kruis dik in het engelenhaar!

Een gele kerst - daar heb ik wel zin in.

Groetjes en kransjes,
Driek

Ongemerkt groeit je collectie ongebruikte apparaten aan.
Hebbedingetjes - terloops meegenomen uit dump of trekkingwinkel.
Cadeautjes - even bewonderd na uitpakken.
Ze komen in vergeten kast- of bureauladen terecht. Want weggooien is zonde.

Deze nooit-gebruikte apparaten komen uit één lade!

Van boven naar beneden en van links naar rechts:
Twee radiootjes
Vier reiswekkertjes
Een bedleeslampje (werkt nog!)
Een zaklantaarn die rood licht geeft (wilde dieren slaan in de jungle er niet van op de vlucht)
Een lantaarn om op het hoofd te binden (om handsfree in spelonken of mijnen af te dalen)
Een voicerecorder (digitaal! - zou ik drie uur aan nieuwe liedjes op kunnen inzingen)
Een sleutelhanger, die 'hier ben ik'-signalen afgeeft
Een rekenmachientje dat tijden kan optellen ( 1:23 + 2:37=4:00)
Een handwarmer, voor op lange voettochten in de vrieskou

Wat te doen? Blijf ik ze bewaren, of geef ik ze alsnog de kans hun nut te bewijzen?
De nooit-gebruikte spulletjes kijken me vol spanning aan.
Hoe zal mijn vonnis uitpakken?

Ik besluit ze weer veilig terug te brengen naar hun la.

Ooit komt er een moment waarop ik een handwarmer en een op mijn hoofd gebonden lamp dringend nodig zal hebben.

Hoe gaat de verkiezing van de Amerikaanse Dichter des Vaderlands in zijn werk?

Gekozen door een commissie van vooraanstaande poëziecritici en eerder gekozenen, wordt hij/zij voor een jaar van staatswege benoemd door de eerbiedwaardige Library of Congress, krijgt 35.000 dollar en een eigen kantoor, houdt één lezing en mag de functie verder naar eigen goeddunken invullen.

Dit jaar is Ted Kooser de 'Poet Laureate Consultant in Poetry'.

Ted Kooser (1939) heeft het imago van 'gewone man' (was gedurende veertig jaar klerk op een verzekeringskantoor), maar haalde ondertussen diverse universitaire graden in kunst en literatuur.
Hij publiceerde tien bundels die vele prijzen wonnen en schrijft gedichten over 'het gewone leven'.

Ted Kooser laat zien dat in anekdotische poëzie universele kracht schuilt.
Als liefhebber van experimentele, woorddronken, zingende gedichten, vind ik het volgende gedicht toch (ook) mooi.

At the Cancer Clinic

She is being helped toward the open door
that leads to the examining rooms
by two young women I take to be her sisters.
Each bends to the weight of an arm
and steps with the straight, tough bearing
of courage. At what must seem to be
a great distance, a nurse holds the door,
smiling and calling encouragement.
How patient she is in the crisp white sails
of her clothes. The sick woman
peers from under her funny knit cap
to watch each foot swing scuffing forward
and take its turn under her weight.
There is no restlessness or impatience
or anger anywhere in sight. Grace
fills the clean mold of this moment
and all the shuffling magazines grow still.

Rumoer rond de verkiezing van de Dichter des Vaderlands via internet.
Per ongeluk lekte een lijst met de namen en adressen van de eerste zeshonderd stemmers.
En wat blijkt? Er zijn dichters die op zichzelf hebben gestemd.

Nou en?

Als een beroemde politicus gaat stemmen en in het felle schijnwerperlicht van de toegestroomde media het stemhokje betreedt, of zijn stembiljet nog even boven de gleuf houdt, teneinde de flitsende fotografen hun werk te laten doen, weten we toch op wie hij zijn stem heeft uitgebracht?

Op zichzelf uiteraard.

Als je zelf kandidaat bent en dan niet op jezelf stemt, vind je een ander dus beter in staat de begeerde functie te vervullen.

Het wordt anders als je via internet tienmaal op jezelf stemt.

Zeven regionale kranten verdwijnen en gaan op in het Algemeen Dagblad.

'De pluriformiteit van de pers zal zeker gewaarborgd blijven', zeggen de heren uitgevers.

Maar bij hoeveel kranten spreek je nog van een pluriforme pers?

Mag ik nog even vertellen uit het Gouden Tijdperk van de Algehele Pluriformiteit?

Den Haag, eind jaren vijftig.
Als ik in een toneelstuk of revue had gespeeld, kocht ik voor een recensie (want ook amateur- en schooltoneel werd gerecenseerd) bij een kiosk vijf kranten.
Vijf, alleen in Den Haag verschijnende, onafhankelijke, volledige, respectabele kranten:
Het Vaderland (1869-1984)
Haagsch Dagblad (1946-1964)
Het Binnenhof (1945-1993)
Nieuwe Haagsche Courant (1914-1975)
en de langst overgeblevene: de Haagsche Courant (1883-2005).

Misschien blijft alleen internet over als medium voor regionaal nieuws, gemaakt door enthousiaste alleenlingen.
Zoals bijvoorbeeld Niek T Hart het Haagse nieuws verslaat.

Het verhogen van ziekenfondspremies en het mislopen van no-claimkortingen - het zijn lapmiddelen, doekjes voor het bloeden van de gezonden.

Weliswaar gaat ook de koopkracht achteruit en zullen de energiekosten en huren fors stijgen, maar welke politieke partij durft de parasieten van onze samenleving nu eens goed aan te pakken?

Ouderen en chronisch zieken dienen strafrechtelijk vervolgd te worden, zodat forse boetes kunnen worden geëist.

Tijdens het scheren overdacht Evert hun discussie van gisteravond.
Draaiden ze niet in een te klein kringetje rond?
Werden ze niet te veel in beslag genomen door werk en huishouden?

Vroeger konden Jacqueline en hij fel met elkaar debatteren naar aanleiding van de politieke actualiteit.
Dat was lang geleden. Juist nu zou dat zo nodig zijn, in een tijd waarin het broeide in de samenleving en alles op de schop ging, leek hun wereldje kleiner en kleiner te worden.

Wat was gisteravond het onderwerp van hun meningsverschil, uitmondend in ruzie?

Of ze dit jaar een Grote Boom zouden nemen (Evert: een van drie meter, met echte kaarsjes), of een Kleine Boom (Jacqueline: een kunstboompje, geen naaldentroep, met elektrische verlichting).

Ze waren er niet uitgekomen.

Sorry, het wil nog niet echt met het griephoofd.

Ik doe mijn best; vanuit bed volg ik alle Journaals, in de hoop snedige, vlijmscherpe commentaren te kunnen leveren.

Maar ik zie de hele dag hetzelfde nieuws in de bulletins! Dezelfde onderwerpen, dezelfde teksten.
Dat de Scala van Milaan is gerenoveerd dacht ik al om twee uur vanmiddag te weten, maar om vier uur, zes uur en acht uur werd het me nog eens ingeprent. Alsof vandaag niets van groter belang is gebeurd.

Daaraan merk ik dat ik het nog behoorlijk te pakken heb. De wereld draait als in een grote verwarrende carrousel door mijn verhitte brein.

Het is donker buiten, maar als in het laatste Journaal nog een keer de renovatie van de Scala van Milaan wordt verslagen, zou het dus twee uur in de middag zijn (?) en ga ik een nachtdokter bellen.

Geruchten dat John de Mol, na het opkopen van het Totale Nederlandse Voetbal en een eigen TV-zender, ook het Algemeen Dagblad gaat inlijven en zijn kantoor wil vestigen in Paleis Soestdijk, worden tegengesproken.
Maar dat hij, na een plastische ogencorrectie à la Berlusconi, nu ook voor een Geert Wilders-spoeling heeft gekozen, baart zorgen.

Nee, het schiet niet erg op in m'n hoofd.
Veel gesnotter en gehoest, gloeiende oren, vurige keel.
Maar - een geluk bij een ongeluk - ik heb een prachtige stem gekregen.
Vind ik zelf.

O, als ik, nadat griep en verkoudheid zijn weggetrokken, deze stem eens mocht behouden!
Mijn leven zou een andere wending nemen, daar ben ik van overtuigd.

Horen?

Evert had van Sinterklaas een nieuwe mobiele telefoon-met-camera gekregen en ook Jacqueline kreeg een mobiele telefoon-met-camera!

Hoewel ze dit toeval ruim van tevoren hadden gepland, speelden ze het overtuigend:
'Nou! Hoe bestaat het! Dank u wel, Sinterklaas!'

Vanmiddag kreeg Evert op zijn werk per MMS haar eerste foto op het display van zijn toestel.
En hij wist precies hoe hij deze beeldboodschap moest uitleggen:
'Als je thuiskomt ben ik er niet, maar je komt er wel uit, toch?'

Aan de hoeveelheid ingrediënten begreep hij, dat ze wel thuis kwam eten, dus dat hij een portie moest overlaten.

Peinzend keek Evert nog even naar de foto, voordat hij zijn nieuwe mobiel dichtklapte.
Hij wilde het niet toegeven, maar hij had zich haar eerste foto iets anders voorgesteld.

Hoewel het resultaat van het onderzoek naar de Sinterklaasviering pas in maart 2005 wordt verwacht, concludeert onderzoeker dr. Nak de Weert nu al dat het Sinterklaasfeest in 2004 intensiever en meer volgens de oorspronkelijke regels is gevierd dan in voorgaande jaren.

'Acht van de tien cadeautjes gaan nu vergezeld van een gedicht, een toename van 2,3 %. Bovendien worden de gedichten langer: van gemiddeld 6 regels in 1999 naar 12 regels nu.'

Ook het surprisegebruik is door het Nak de Weert Instituut grondig onderzocht.
In het oog springend is het sterk toegenomen gebruik van ouderwetse, 'vieze' materialen.

'Er worden weer cadeaus verpakt in natte ontbijtkoeksmurrie. Ook troffen we meerdere malen geschenken aan die waren omwikkeld met in appelstroop gedrenkte watten.'

Nadat gisteren donkere wolken de hersenpan binnendreven, zijn ook voor vandaag de hoofdvooruitzichten niet gunstig gestemd.

In de neus vallen hevige buien met veel neerslag, die in de keel gepaard gaan met onweer.

In het gehele hoofd is een waarschuwing van kracht voor dichte tot zeer dichte mist.

De veerdienst van Leukideetje tot Gavetekst is hedenmorgen gestaakt.

Voor de komende dagen worden opklaringen verwacht.

De hoofdredacteur las dinsdagavond in het Amsterdamse Desmet Theater, ten behoeve van het VPRO-radioprogramma Music Hall, een verhaal in twee delen over Meneer Foppe voor.

Biesloglezers kennen het verhaal over de nieuwe hoortoestellen van meneer Foppe; ze zijn te vinden in het Meneer Foppe-dossier.

De hoofdredacteur heeft de teksten bewerkt en voor de liefhebbers zijn ze hier te horen.

De uitzending van Zembla over de gevaren van UMTS-straling is uitgesteld tot 16 december. Dus, dames en heren in Hilversum, daar kan ik nog voor worden uitgenodigd.
Maar dan moeten jullie opschieten: als ik doorga met bellen en foto's en filmpjes versturen ben ik over dertien dagen misschien dood.

Dus gebruik ik nu m'n oude GSM-metje maar weer.

Daar heb ik een tweede reden voor.
De groot-moefti van Saudi-Arabië heeft een fatwa uitgesproken over mobieltjes met camera!
Nou lees je voortdurend dat het extremisme niet bij landsgrenzen stopt, dus heb ik mijn mobiel laten onderduiken.

Alleen ik ken z'n schuilplaats en zolang'ie nog stroom heeft, laat ik, bij wijze van opkikkertje in de eenzaamheid, af en toe z'n ringtone overgaan.

Evert maakt zich op voor het leveren van de grootste prestatie van dit jaar. Een uitdaging, een krachtproef, in een race tegen de klok.

In twee dagen moet hij negen cadeaus kopen, vijf surprises maken en twaalf gedichten schrijven.

En dan onderhield hij ook nog regelmatig contact met mensen die zich dezer dagen NIET in de media vertonen om breeduit te vertellen hoe goed het contact wel was dat ze met 'm hadden en wat ze allemaal met elkaar hadden bepraat.
Echte vrienden.

Beste mensen,

Sinds gisteren voel ik me zwaar kut: hoofdpijn, duizelig, doodmoe, noem maar op.

Griepje, dacht ik.
Dus handje anti-pillen geslikt, sinaasappels geperst, maar beter wordt het er niet op.

Heb het nog even niet aan mijn moeder door laten sijpelen, want dan komt ze met goedbedoelde pannetjes en bakjes en in die overdonderende bemoedernis :) heb ik nog even geen trek.

Tot ik vanmorgen las dat veel onderzoekers zich grote zorgen maken over de straling van mobiele telefonie. Vooral UMTS wordt met argusogen bekeken. Door het hele land worden 50.000 antennes gebouwd voor telefonie met beeld en geluid, maar de experts zeggen dat de gebruikers er hoofdpijn van krijgen, duizelig zijn, en noem maar op...

Nou heb ik sinds drie dagen een UMTS-mobiel!
Ja, die kon ik zo makkelijk bestellen via internet - twee muisklikken en ik zat er aan vast en de volgende dag werd 'ie thuisbezorgd. Smullen! Foto van mezelf gemaakt en per MMS aan al m'n emailadressen gestuurd.

Tot ik gisteren dus niet goed werd.
En nou weet ik zeker dat ik geen griep, maar de Ziekte van UMTS heb. En dat klinkt wel even anders.

Hierbij stel ik me beschikbaar voor interviews!
Ik zie dat vanavond niet alleen Zembla (tien over negen, Nederland 3), maar ook 2Vandaag (zes uur, Nederland 2) aandacht aan het UMTS-gevaar besteedt.
Daar kom ik waarschijnlijk niet meer in, maar als B&W en NOVA me bellen en een auto sturen om me op te halen, ben ik er klaar voor.

(Nu ik weet wat het is, ga ik me beter voelen en dat is niet de bedoeling. Dus ga ik nog maar even bellen met m'n nieuwe mobiel...)

Jullie zien me wel op de buis,
dank voor de beste wensen,
Driek de Gadgetfreak

Bij ons, soldaten van de Koude Oorlog, was hij vooral berucht door zijn nachtelijke bezoeken.
Of liever: het gerucht ging dat hij op inspectiebezoek zou kunnen komen.

Bij aanvang van de wachtdienst (twee uur op, twee uur af) werden we voorbereid op zijn onverwachte, onvoorspelbare komst.
Als hij aan de poort van het kazerneterrein zou verschijnen, herkenbaar aan zijn joyeus, tikkeltje scheef op het hoofd geplaatste generaalspet met rode rand, moest de op dat moment dienstdoende soldaat onmiddellijk de wachtcommandant waarschuwen, die vervolgens de op de houten planken in het wachthuis slapende soldaten met veel misbaar zou wekken, waarna allen, met geladen karabijn in de aanslag, binnen tien seconden dienden aan te treden op het voorplein, teneinde grondig te worden geïnspecteerd.

Hij, de veteraan uit de Tweede Wereldoorlog, vond ons, dienstplichtigen van de Koude Oorlog, vermoedelijk maar verwende watjes, want de mare ging dat zijn inspecties zeer streng uitvielen en uren konden duren. De kleinste onvolkomenheid - hij zou tot in de loop van je karabijn kijken! - werd gestraft met intrekking van de aanstaande weekendverloven.

Ik heb zo'n nachtelijke inspectie van de IGKL (Inspecteur Generaal van de Koninklijke Landmacht) zelf nooit meegemaakt, maar collega-veteranen bevestigen dat het echt waar was: prins Bernhard verscheen zonder voorafgaande waarschuwing middenin de nacht op de kazernes.

Nieuw!
Holland Doc, met prachtige documentaires uit heden en verleden, te bekijken via internet (en de kabeltelevisie van UPC - meerdere maatschappijen volgen).

'Op 1 december start Holland Doc TV, het nieuwe themakanaal van de VPRO. Een zender die 24 uur per dag, 7 dagen per week gewijd is aan verdiepende televisie in brede zin. Naast herhalingen van recente uitzendingen van programma's als Tegenlicht en Dokwerk, gaat Holland Doc bijzondere films uit het archief uitzenden, gegroepeerd rondom wekelijkse thema's.'

In dit soort kwesties speelde die achttien jaar leeftijdsverschil tussen Evert en Jacqueline wel degelijk een rol.

Jacqueline was met een vriendin naar het optreden van Jane Birkin geweest. Ze kwamen lyrisch thuis.
'Achtenvijftig is ze en wat een uitstraling heeft die vrouw!'

Hij had het beter niet kunnen doen, maar Evert ging uitleggen waarom hij al in 1969 niet opgewonden raakte van Jane Birkins gehijg in Je t'aime moi non plus.
'We vonden dat toen verschrikkelijke muziek van die Gainsbourg en haar een vreselijke aanstelster', verklaarde Evert.

'Wat een enge seksist was jij toen, zeg', zei Jacqueline en uit de blik die ze met haar vriendin wisselde, begreep Evert dat Jane na vijfendertig jaar opnieuw had toegeslagen.