Bij ons, soldaten van de Koude Oorlog, was hij vooral berucht door zijn nachtelijke bezoeken.
Of liever: het gerucht ging dat hij op inspectiebezoek zou kunnen komen.

Bij aanvang van de wachtdienst (twee uur op, twee uur af) werden we voorbereid op zijn onverwachte, onvoorspelbare komst.
Als hij aan de poort van het kazerneterrein zou verschijnen, herkenbaar aan zijn joyeus, tikkeltje scheef op het hoofd geplaatste generaalspet met rode rand, moest de op dat moment dienstdoende soldaat onmiddellijk de wachtcommandant waarschuwen, die vervolgens de op de houten planken in het wachthuis slapende soldaten met veel misbaar zou wekken, waarna allen, met geladen karabijn in de aanslag, binnen tien seconden dienden aan te treden op het voorplein, teneinde grondig te worden geïnspecteerd.

Hij, de veteraan uit de Tweede Wereldoorlog, vond ons, dienstplichtigen van de Koude Oorlog, vermoedelijk maar verwende watjes, want de mare ging dat zijn inspecties zeer streng uitvielen en uren konden duren. De kleinste onvolkomenheid - hij zou tot in de loop van je karabijn kijken! - werd gestraft met intrekking van de aanstaande weekendverloven.

Ik heb zo?n nachtelijke inspectie van de IGKL (Inspecteur Generaal van de Koninklijke Landmacht) zelf nooit meegemaakt, maar collega-veteranen bevestigen dat het echt waar was: prins Bernhard verscheen zonder voorafgaande waarschuwing middenin de nacht op de kazernes.