Eerste kerstdag 1962.
Op de bovenste foto, van links naar rechts: ik, boezemvriend Henk, zijn moeder, (met hen vierden we altijd kerstmis), het profiel van mijn moeder, de hand van mijn zusje. Mijn vader heeft de foto genomen.

Laten we eens inzoomen.
Aan de muur hangt een reproductie van De Emmaüsgangers, het schilderij van meestervervalser Han van Meegeren, dat jarenlang voor een echte Vermeer is gehouden.
Achter het hoofd van mijn moeder: het doorgeefluikje naar de keuken. Het is knalgeel geschilderd, want wij hadden een modern interieur - de tafel waaraan we zitten, heeft een formicablad en staat op stalen poten.
Het tafelkleed is van plastic, de felgekleurde banen lijken te zijn getrokken met kwasten die verf tekortkwamen.
De drie witte kaarsen staan in een eigentijds zwart ijzeren rekwerkje.
Het kerstmenu is zeer bijzonder - het hoofdgerecht buitenlands exotisch: kaasfondue!
Heel gek: de grote schaal staat op een comfort in het midden en je doopt je eigen vork met stukje brood er om de beurt in. Mijn moeder heeft het de verbaasde tafelgenoten voorgedaan.
Nog iets eigenaardigs: je eet er vruchtencompote bij, tutti frutti.

Zeer gedurfd om dit de gasten op eerste kerstdag voor te zetten - een menu zonder vlees, of wildbraad.

Het meest opvallende van de foto vind ik mijn hoofd. Ik trek een gezicht alsof ik wil zeggen: ik zit hier wel, maar ik heb met dit alles niets te maken.
Ik woonde sinds kort in Amsterdam, had artistieke aspiraties, en kwam alleen in de weekends nog thuis.
Heb ik beide kerstdagen met zo?n arrogant oorwurmengezicht rondgelopen? Wat een etter!

Vandaag komt er familie, ik verheug me erop en ik ga een vrolijk gezicht opzetten.
Ik wens alle lezers hetzelfde toe.