Voor deze laatste dag van het jaar plande Bieslog een interview met een balling - een man die Nederland uit onvrede is ontvlucht en nu met enige distantie terug kan kijken naar het voorbije, roerige jaar.

Willem van Oranje, de Vader des Vaderlands, verliet teleurgesteld ons land op de avond van die beschamende vijftiende november jongstleden, toen de uitslag bekend werd van de verkiezing van de Grootste Nederlander Aller Tijden en hij niet de winnaar bleek.

De organiserende KRO moest enkele dagen later toegeven een computerfout te hebben gemaakt, zodat niet Pim Fortuyn, maar wel degelijk Willem de Zwijger zich de Grootste Nederlander mocht noemen. Maar de wond was geslagen en heelde niet.
Dat bovendien kardinaal Simonis hem niet persoonlijk excuses is komen aanbieden, deed voor Willem van Oranje de deur naar Nederland definitief dicht.

De Ex-Vader des Vaderlands (want ook van die eretitel heeft hij afstand gedaan), woont momenteel op kasteel Dillenburg in Duitsland, het huis waarin hij is geboren en van waaruit hij veel later, na zijn opvoeding in Brussel, de opstand tegen de Spaanse overheersing leidde.

Bieslogs royaltyverslaggeefster Woekje van Maaren zocht hem op, voor een indringend vraaggesprek over de benarde toestand waarin ons land zich bevindt.

De doorgaans zo strenge en kommervolle gelaatstrekken van de vorst ontspannen zich, als hij de hal van de Wilhelmsturm betreedt waarin het gesprek zal plaatsvinden en hij zijn gesprekspartner ontwaart.

?Ah! Mademoiselle! Wat een bijzonder genoegen uw ravissante verschijning met een handkus te mogen begroeten.?

• Dank u, majesteit. Koninklijke Hoogheid, om met de deur in huis te vallen: hoe kijkt u terug op het jaar 2004?

?Ik kijk niet terug, mademoiselle. Jamais! Ik heb van kijken terug mijn broertje dood. Moi, moet ik vier eeuwen terugkijken? Waar moet ik commenceren, hein??

• Men noemt 2004 het jaar van de kentering. Het jaar van de definitieve verandering. Nederland is niet meer wat het ooit is geweest. Wat met u is gebeurd, majesteit, is tekenend. Na eeuwen bent u niet meer onze Vader des Vaderlands!

?Daar slaap ik niet minder om, mademoiselle, pas une minute! Ik heb getrokken mijn handen af van Nederland. Ik ben met pensioen gegaan, ik heb nu tijd voor mijn hobby?s. Heinz! Camera, s?il vous plaît.?

Een lakei snelt toe en overhandigt de vorst een digitale fotocamera.

?Staat u mij toe uw schone beeltenis te vereeuwigen, mademoiselle. Fotograferen is mijn lust en leven geworden.?

• Daarin lijkt u op een van uw familieleden, de dit jaar overleden prins Bern....?

?Mais non! Wilt u die naam niet noemen! Wat deze man heeft aangericht! Getrokken een spoor van vernieling door onze familie. En fotograferen kon hij ook niet. Mag ik u uitnodigen op de leuning van mijn zetel te komen zitten? Kijkt u op mijn schermpje, als ik u bidden mag. Magnifique, hein??

• O ja, heel mooi, maar wat is uw visie op de verwarring die momenteel ons land in zijn greep heeft? Het terrorisme van eigen bodem, de religieuze tweespalt, de toenemende verwijdering tussen bevolkingsgroepen...

?U ziet op mijn hoofd de muts? Bon! Deponeer er al uw vragen in. Hoe zegt u dat aujourdhui: iek heb het kehad!?

• U laat ons land in de steek. Maar hoe moeten wij zonder vaderfiguur verder?

?Het land is redeloos en reddeloos en laveloos. Heinz! Ontkurk de flessen! Wij gaan feestvieren, mademoiselle, en u bent mijn gast. En als de normen, de waarden, de zeden en protocollen vannacht wat losser zijn geworden, ga ik u fotograferen, zoals u nooit bent gefotografeerd! Heinz! Maak de gastenvleugel in orde. Mademoiselle Woekje blijft voorlopig hier logeren.?

• Maar hoogheid, ik... eh... mijn werk...

?Mais non! Laat die Oranjes gaarkoken in hun sop! Er is ellende genoeg in de wereld. Heinz! Doe de poort op slot. Kriek krak! Het feest begint!?