Poster, gezien in Amsterdam.

Ik heb me enige minuten staan afvragen wat de bedoeling kan zijn.

Het affiche is op een glasbak geplakt.
Stel je betrapt iemand met weinig normen en waarden die het weg te gooien glaswerk zo slordig in de bak deponeert, dat enkele flessen op de stenen uiteenspatten.

Komt de door jou gratis gebelde vrijwilliger van Scientology de scherven opruimen?
Of moet je de onverlaat volgen, het huisadres doorbellen, waarna we de afwikkeling aan de vrijwilliger overlaten?
Of plakken ze bij Scientology de brokstukken weer aaneen tot een gave fles (zie wereldbol)?

Nu de boodschap zo onduidelijk is, lijkt me niet-bellen de beste optie.

De verslaggeving van de bijzetting van prinses (koningin) Juliana was meer dan volledig.
Nagenoeg alle burgers die hun medeleven kwamen betuigen - in paleis Noordeinde, of langs de route naar Delft - werden de afgelopen dagen door overijverige radioverslaggevers geïnterviewd. ('Had u een speciale band met Juliana?')

Zelfs gisteravond - uren na de plechtigheid - postte een eenzame radioverslaggever op het donkere, verlaten Grote Marktplein in Delft.

Tegen tienen lukte het hem een overgebleven toeschouwer te strikken voor een laatste interview.
Een zeer opmerkelijk gesprek, waarvoor het programma Music Hall op Radio 747 werd onderbroken.

Evert gaat zaterdag met zijn oude jaarclub golfen op een sjieke golfbaan in Zeeland. ('In een resort, nou dan weet je het wel.')

Het zit erin dat hij na afloop dronken wordt. Daarom prent hij zich nu al in dan niet te onthullen dat Jacqueline zijn gloednieuwe golfset bij de Aldi heeft gekocht.

1.
Op VPRO's Boekensite een uitgebreid verslag van de laatste Nacht van de Poëzie, met mooie optredens van Hugo Claus, Hagar Peeters, Tjitske Jansen, Mustafa Stitou, Jan Wolkers en vele anderen.
Grote aanrader voor poëzieliefhebbers.

2.
Vanavond in VPRO's Music Hall (radio 747 AM, 21.00 - 22.00 uur) optredens van Thomas Verbogt, Hanz Mirck, Tom Rozeman, Larry Cook en Uw Hoofdredacteur.

Het programma kan onderbroken worden voor live reportages vanaf de Grote Markt te Delft (zo laat op de avond - mijn hemel, valt er nog meer over de bijzetting te vertellen?).

Uniek: een opening, tevens sluiting.

Als de verbouwing ook decennia gaat duren, kan het instituut op de dag van de heropening opnieuw gesloten worden.

De officiële voertaal in Europa is dan Engels en dus ontbreekt de noodzaak de Nederlandstalige cultuur nog langer uit te dragen.

De foto toont het achteruitzicht vanuit het redactielokaal van Bieslog.

Het hoge gebouw op de achtergrond is de Remonstrantse kerk waar prinses Juliana regelmatig de zondagsdienst bijwoonde.

Voor de openingsfoto van vandaag hoefden we slechts een camera uit het raam te steken.
Passend bij haar eenvoud is onze berichtgeving.

U en ik, wij hebben ernstiger zorgen aan het hoofd. Toch leg ik u de verzuchting voor die bij me opkwam, nadat ik kort achter elkaar twee reclameborden voor huisnummers passeerde:

Wat is het toch jammer dat je je eigen huisnummer niet voor het kiezen hebt.

Want je huisnummers draag je een levenlang met je mee.
Ouderlijk huis? 14
Op een kamertje in Amsterdam? 23B
Flat in Noord? 43
Huis? 8

Bij het zelf kiezen van huisnummers wordt Nederland een bestuurlijke chaos (is het daarom niet iets voor D66 om voor te stellen?), maar ik zou meteen kiezen voor nummer 59.
Een mooi, evenwichtig nummer. Balanceert in de schaal van 1 op 10 tussen het midden en het hoogst haalbare. Ooit hoop ik op nummer 59 te wonen.

Draai het maar 's om: 95. Een huis met nummer 95 heeft het hoog in de bol. Bewoners moeten hun best doen niet naast hun schoenen te lopen.

(Ontroerend: in een steeg wonen op nummer 9 en proberen te ontsnappen door er een 5-de machtsgetalletje bij te schilderen!)

Maar als het was toegestaan een komma in je huisnummer te plaatsen, zou ik onmiddellijk kiezen voor 5,9.
Daarom werd ik zo getroffen door de tekening van kunstenaar Marcel van Eeden.
Een meesterwerkje en ik overdrijf niet.
Het hangt in het redactielokaal en elke keer als ik het zie, moet ik glimlachen.

Van Eeden tekent naar de werkelijkheid. Hij gebruikt oude foto's uit boeken, kranten, tijdschriften en reclamemateriaal. Dus naar de context van zijn 5,9 moeten we raden.
Is het een kilometerpaal?
Een strandpaal?
Een bordje tussen de treinrails?

Maar ieders associatie gaat uit naar school, neem ik aan.

Het proefwerk of rapportcijfer is 5,9.
Op een haar na voldoende, maar het komt wel goed.

Ik durf een stapje verder te gaan.
Dit kunstwerk slaat op mijn leven.
Als ik alle min- en pluspunten tegen elkaar afstreep, geef ik het heden een 5,9.
Daarom gaat er zo'n positieve, energieke werking van Van Eedens tekening uit.
Want ik heb nog steeds de kans er een 8 van te maken.

Life

The point of living, and of being an optimist, is to be foolish enough to believe that the best is yet to come.

Bieslog heeft de hand kunnen leggen op cijfermateriaal dat niet werd gepubliceerd in het SCP-rapport 'De moraal in de publieke opinie'.

Vraag aan de bevolking van 18 jaar en ouder in maart 2004:

Wat is uw reactie na het horen uitspreken van de woorden normen en waarden door politici en opinieleiders?

wegzappen 8 procent
zware hoofdpijn 12 procent
diarree 24 procent
huiduitslag 16 procent
gevoel van onveiligheid 22 procent
stukgooien van serviesgoed 18 procent

Van de gemiddelde driejarige inwoner van Nederland zijn twintig maal zoveel foto's gemaakt als van de gemiddelde tachtigjarige.

Ruim dertig procent van de bezitters van een iPod gebruikt het luxe spelertje uitsluitend om hem aan vrienden en kennissen te kunnen demonstreren.

Vier van de tien koekjes die in restaurants bij kopjes koffie worden meegeserveerd, blijven ongebruikt op het schoteltje achter. Van die vier overgebleven koekjes worden er drie opnieuw uitgeserveerd en twee van die drie versnaperingen halen vijftien keer hergebruik.

In de media valt dagelijks 359 maal het woord beetje te registreren.

Er zijn ouders die hun kindje in de wieg al voorzien van mobiele telefoon.
Toch is het weinig zinvol kinderen een mobieltje te geven, voordat ze papa of mama kunnen zeggen.

De kunstgrasmat rukt op - binnen enkele jaren zal het voetbalspel geheel op kunstgras worden gespeeld.

Maar waarom moet het veld dan nog langer groen zijn?
Kunstgras is geen gras. We kunnen beter spreken van een kunstveld.

Steenrode voetbalvelden, zwarte belijning, gele doelpalen, lichtblauwe ballen - voetballen in de 21ste eeuw.

Het Amerikaanse carrièrecliché 'van krantenjongen tot miljonair' heeft een eigentijdse, Europese variant gekregen:

van Kleine Spuitgast tot Terrorisme-tsaar.

Moeten we trots zijn omdat Nederland door de benoeming van Gijs de Vries tot Europese terreurcoördinator een belangrijke internationale post 'in de wacht heeft gesleept'?

Of zijn we er ingetrapt?

Want wie krijgt straks, als er nog een aanslag in Europa is gepleegd, de volle laag omdat de preventie faalde?

Gijs de Vries is benoemd tot European Head of Jut.

In Van Dale's 'Groot woordenboek der Nederlandse Taal' van 1984 staat het woord reuring omschreven als 'gezellige drukte, vertier'.

Het 'Groot woordenboek hedendaags Nederlands' heeft het in 1996 niet opgenomen.

Maar sinds het begin van deze eeuw beleeft het oude woord - Bilderdijk gebruikte het al in 1840 - een glorieuze terugkeer. Het woord duikt dagelijks op en is zeer hedendaags geworden.

De betekenis lijkt verschoven van gezellig vertier, naar luidruchtige beroering.
Als over een bepaald onderwerp reuring is ontstaan wordt al gauw de Tweede Kamer in spoedzitting bijeen groepen.

Reuring is een sjieke vervanging van 'waan van de dag'.

In 2005 hebben we een minister van Reuring.

Grote reuring in columnistenkringen.
De Nederlandse Columnisten Bond heeft bij monde van woordvoerder Peter Verschoor ('Puttertje' in de Putterhoekse Courant) zich fel gekeerd tegen beunhazerij.

'Het gaat niet aan dat overheidsfunctionarissen en bestuurders, die hun eigen organen hebben waarin ze hun meningen kunnen ventileren, zich nu ook gaan bedienen van de column,' aldus een verontruste Verschoor, 'dus is er dringend behoefte aan een keurmerk, een bewijs van bekwaamheid. Lidmaatschap van onze Bond zou zo'n certificaat kunnen zijn. Columnist dient een beschermd beroep te worden.'

De druiven zijn zuur.
Grote publicitaire aandacht kreeg gelegenheidscolumnist, hoogleraar filosofie Paul Cliteur.
De landelijke opwinding betrof niet zozeer de inhoud van zijn columns - slechts 1,3% van de Nederlandse bevolking heeft daar kennis van genomen - als wel het feit dat hij aankondigde ze niet meer te schrijven.

Maar de echte grote rel, het maximale effect, scoorde een buitenstaander.
De column van de voorzitter van het college van procureurs-generaal De Wijkerslooth leidt tot een gigarel die de Tweede Kamer laat steigeren en de regering doet sidderen. In alle betrokken bestuurlijke organen worden tikken op vingers en schoppen onder konten aangekondigd.

Eén column en zo scoren - de droom van iedere columnist.
De NCB zou De Wijkerslooth moeten uitroepen tot ere-columnist voor het leven.

Politieagenten voor het geopende raam van de zolderverdieping kieperen potten met planten naar beneden.
Het is een typisch Nederlands, vertrouwd beeld in stad en dorp geworden.

Vroeger zorgde zo'n ontruiming voor een oploopje. Nu blijven alleen nog een paar grijze mannetjes staan, blij met elke gebeurtenis op hun wandelingetje van de dag.

Ja en één veertiger met een veelkleurige, gepunnikte wollen muts op, staat met een spijtig gezicht te berekenen hoeveel uur hij met die superstuff onder de pannen zou zijn geweest.

Als de container met groen en geknakte apparatuur uit de straat is gereden, komen de bewoners van het verdachte huis naar buiten. Ze stappen in hun terreinwagens en scheuren weg, naar de growshops, om er nieuwe kweek- en droogkasten te kopen, een automatisch druppelsysteem, een zelfbouw lampenset en een paar zakken Hollands zaad van de soort Bob Marley's Best.

Veel snoeren ben ik liever kwijt dan rijk, maar waarom uitgerekend mijn muis en toetsenbord snoerloos moeten worden, ontgaat me.

Ik ben geen techneut, dus ik kan ernaast zitten, maar als mijn pc in het redactielokaal blijft staan, heeft het toch weinig zin met mijn snoerloze muis en toetsenbord in de tuin te gaan zitten?

Het misverstand van een televisiedebat tussen krantencolumnisten berust op het feit dat de deelnemers op de hoogte zijn van elkaars columns, maar veronderstellen dat de tv-kijkers ook alle kranten lezen.

Daarom is voor de doorsneekijker aan een columnistendebat geen touw vast te knopen.

Het wordt hoog tijd voor opheffing van de segregatie tussen columnisten. Eerst na de bevrijding uit het isolement kan hun integratie in onze samenleving pas goed ter hand worden genomen.

'Kort staan niet erg' Het is maar wat je kort noemt.
Als ik voor mijn werk van Dordrecht naar Groningen trein en ik moet tot Amersfoort staan, noemt de NS dat misschien kort, maar in Utrecht zak ik bijna door mijn hoeven.

Bovendien gaat het erom hóe je staat. Op een regendag is vijf minuten tussen de stinkende natte jassen staan heel erg lang en heel erg erg.

Maar sta ik daarentegen tussen twee leuke vrouwspersonen geklemd, dan kan de treinreis mij niet lang genoeg duren.
Ik hoop dan op vrouwspersonen zonder veel parfum op, met lekkere dikke biela's...! Staan? Maakt mij dan niet uit. Ik zou zelfs willen bijbetalen!'

H. J. Vleeshouwer,
treinreiziger

Columnist Paul Cliteur kondigde in Het Parool aan dat hij zijn scherpe toon in het integratiedebat zal matigen, omdat hij is geschrokken van verwijten als zou hij het racisme in Nederland aanwakkeren.

Nou, van die schrik heeft columnist Rob Oudkerk in de Spits van vanmorgen helemaal geen last.

Over ongelijke behandeling geschreven: Oudkerks partij, de PvdA, is vóór het straffen van hoerenlopers die van heroïnehoeren gebruik maken.

Welke straf zou Oudkerks creatieve persoon in een dagje kunnen bedenken?

Evert heeft het sterke vermoeden dat Jacqueline een verjaardagsverrassing voor hem aan het voorbereiden is, waar hij helemaal niet blij mee zal zijn.

In de voortuin stonden een paar fietsen met van die vlotte kleurrijke kinderaanhangwagentjes geparkeerd. Jacqueline had een paar hem onbekende moeders van de crèche op de thee.

Toen Evert de kamer binnenkwam, staakten de vrouwen hun vrolijke gepraat en dacht hij te zien dat Jacqueline haastig een paar folders bij elkaar griste.

En nu heeft hij het vermoeden, op grond van Jacqueline's eerdere uitlatingen - 'O, kijk daar 's, wat enig voor die kinderen!' - dat ze van plan is een kinderbakfiets te kopen. Dus niet zo'n aanhangertje met één zitplaats en een lange vlag erop, maar een speciale bak, waar wel zes of meer kinderen in kunnen.

En daar voelt Evert helemaal niks voor.
Fietsen met kleine Evert in een zitje voorop is hartstikke leuk, maar voor zo'n vrolijke bakfiets, vol snaterende peuters, voelt Evert zich - en hier geeft hij het maar 's toe - te oud.
En die vrouwen gokken er natuurlijk op dat hij dagelijks een hele route gaat afleggen, want één kind in zo'n leuke bak vervoeren, is asociaal.

Moet hij het Jacqueline rechtuit zeggen? 'Sorry, schat, maar je bent toch nìet van plan...'
Geeft gedonder in de glazen.

Of moet hij zich over zijn bezwaren heen zetten en geen krimp geven? Grijze haren in de wind en lachend en zingend op de bakfiets door de wijk. 'Ze zijn allemaal gek op oom Evert!'

Evert heeft zin vanavond vroeg naar bed te gaan met In Europa van Geert Mak.

Het lied gaat bijna een halve eeuw mee. Ik zal het tientallen malen op de radio hebben gehoord. En snel hebben weggedraaid, want ik vond het een vreselijk nummer.

Van Tom Jones moest ik al niet zoveel hebben, van dat gekwijl over het groene gras van thuis en over een mama en een papa en van oost west en wat is het thuis toch best al helemaal niet.

Maar luister en lees, op de helft van het nummer neemt de tekst een wending, die het lied een andere kleur geeft. Heb ik nooit geweten.
En nu begrijp ik ook waarom de song zo vaak op sites van Vietnamveteranen opduikt.

Pianist Jeroen Thijsen toont aan dat die ene megahit van schrijver Curly Putman uit een paar simpele akkoordjes is opgebouwd en het is begrijpelijk geworden waarom Green Green Grass of Home een evergreen is. En daar gaat het in deze serie om.

Voorpaginafoto's met 'de restanten van een rolstoel', plassen bloed, besmeurde sandalen, een plastic zak met een losse hand...

Om de snel opkomende somberheid te bestrijden, kreeg ik grote behoefte aan een ander beeld en fotografeerde voor het openingsbericht van vandaag takken met lentebloesem.
Tuttiger kan het niet! Dat durft zelfs De Telegraaf niet aan.

Maar erg vrolijk word je ook hier niet van. Veel bloemetjes hebben een aanslag van de nachtvorst niet overleefd.

• Dag meneer, wat kan ik voor u betekenen?
• Dag juffrouw, ik wilde iets vragen over het pinnen en...
• Voor de pinhandelingen moet u in het halletje zijn, meneer, wij behandelen hypotheek- en verzekeringszaken...
• Ja, weet ik. Ik heb net al gepind, maar nu wilde ik zien hoe ik erop sta.
• Wat bedoelt u met erop staan?
• Nou, er zijn toch video-opnamen gemaakt van dat ik sta te pinnen?
• Onze bewakingscamera's werken dag en nacht, ja.
• Precies. En nu wilde ik die opname van mij even bekijken. Hoe of ik overkom.
• Eh... de opnamen worden elders geregistreerd en...
• Dus dat ik er niet al te louche op sta. Mijn vrouw zegt altijd als ik deze lange, ouwe fietsjas aantrek: Guus, wat zie je er weer vreselijk armoedig uit. Geen gezicht. En nu wilde ik zelf even kijken hoe ik erop sta, voor het geval ik op televisie kom.
• Maar onze opnamen worden na enige tijd vernietigd, kunt u van op aan.
• Ja, ja. Maar voor je het weet zit je in Opsporing Verzocht. Ik vind dat wel spannend, die zwart-wit beelden van overvallers. Ja, misschien moet ik er juist nog veel boeviger uit zien als ik ga pinnen. Met een gek windjack aan en een muts op...
• Meneer Gerritse! Incident aan de balie! Kunt u even assistentie sturen?
• Dus dat ze bij voorbaat denken: die man is gegarandeerd niet pluis, laten we die maar meteen uitzenden in Opsporing Verzocht. Kunnen ze me later hun excuses aanbieden. En kan ik een schadevergoeding eisen, die veel hoger uitvalt dan wat een pinpasboef zou vangen...

• Wil meneer even rustig meekomen naar het bureau?
• O, dag agent, kunt ú mijn opname even opvragen? Wanneer kom ik in Opsporing Verzocht?

• Heeft meneer al eens eerder DNA-materiaal afgestaan?

In alle media te zien: scouts leggen bloemen op de trappen van paleis Soestdijk.
Waarom betrokken padvindsters dit weekeinde de 'erewacht'?

Omdat prinses Juliana, ten tijde van haar koninginneschap, hun Movavedo was: Moeder Van Vele Dochters.
En daarom mag de zeldzame opname van Juliana in uniform niet ontbreken.

We zien Movavedo temidden van de leidsters van het NPG, het Nederlandse Padvindsters Gilde, op een Jubeldag in 1951, ter ere van het 35-jarig bestaan.
Het feest werd gevierd op de Goudsberg in Lunteren, het terrein waarop enkele jaren eerder Mussert en zijn NSB hun hagespraken organiseerden.

(Die laatste zin is zeer suggestief, maar er mag geen enkel verband met 'fout gedrag' worden gelegd. De NPG-dag werd juist daar gehouden om de herinnering aan de NSB-dagen uit te wissen. Neem ik aan.)

Hebben het Algemeen Dagblad, de Volkskrant en NRC-Handelsblad de dood van prinses Juliana aangegrepen om De Telegraaf te pesten?

Ik moest vanochtend wachten tot de opening van het station (09.00 uur) om de volle hevigheid van de krantenslag te kunnen overzien.
De Telegraaf dacht vandaag haar lang voorbereide, kostbare (10 miljoen euro) zondagseditie als enige in de krantenrekken te kunnen tonen (los nummer: 1,75 euro), maar drie andere landelijke dagbladen zijn ook met extra (en gratis!) edities verschenen.

Mooi stuntwerk. Het gaat niet zo goed met de kranten in Nederland en dan is dit leven in de brouwerij alleen maar goed.

Is het de moeite waard geweest door regen en storm naar het station te fietsen?
Voegt de inhoud van de vier kranten iets toe aan de stroom van historische beelden en commentaren die we gisteren en vandaag al op de televisie hebben gezien? Zijn de bewegende beelden van de fietsende Juliana niet beter dan de stilstaande foto? (Wat een mooie slag van fietsen had ze en wat ging ze hard!)

Met andere woorden: de kranten kunnen alleen maar concurreren met elkaar en de andere media op grond van de inhoud.

Ik was blij met de Volkskrant. Een eigenzinnige fotokeuze, twee gedegen achtergrondstukken van Jan Tromp en Jos Palmen en sterke columns van Jan Mulder en Jan Blokker.

Gerrit Komrij had, als Dichter des Vaderlands, een gelegenheidsvers kunnen schrijven op de Moeder des Vaderlands, maar hij is ermee gestopt. NRC-Handelsblad verzocht Ilja Leonard Pfeijffer in te vallen en dat leverde een mooi gedicht op.

'zij is zoals je oma's tekent'

Geen van de kranten bevat het koninklijk nieuws van vandaag: de geboorte van graaf Claus-Casimir.
Ja, sorry mensen van de krant, maar dat was vanmorgen om zeven uur al op internet te lezen. En daar hoefde je niet voor op de fiets de storm in.

Meneer Foppe herinnerde zich die ene keer dat hij met zijn moeder naar de film was geweest.
Moeder had, voor zover meneer Foppe wist, nog nooit een stap in een bioscoop gezet, maar dit keer wilde zij dolgraag.

Het was een hele reis naar de grote stad en toen moesten ze nog lang staan voordat ze eenmaal binnen waren - voor de bioscoop stond een lange slingerrij van enkele honderden wachtenden.

Hij herinnerde zich de overweldigende beelden. In kleur! En kleurenfilm hadden de kleine meneer Foppe en zijn moeder nooit eerder gezien. (Televisie was er nog niet.)

Toen ze eenmaal weer thuis waren, raakte moeder er niet over uitgepraat. Zo leuk. Zo gewoon. Zo hartveroverend. En hoe de Koningin zomaar danste met die vrolijke, uitgelaten, juichende zwarte mensen. En wat was het toch geweldig dat je het in de Cineac allemaal mee kon maken - het Bezoek van het Koninklijk Paar aan de West.

Goh, wat was dat lang geleden, overdacht meneer Foppe. Zijn moeder was al negen jaar dood en nu was de Moeder van Ons Allen, zoals de minister-president haar noemde, ook overleden.

Hij besloot snel wat weekendboodschapjes te gaan doen en de hele verdere dag voor de televisie te blijven zitten. Misschien vertoonden ze nog een keer de dansende koningin temidden van haar dansende zwarte onderdanen.

Niet vergeten bij de uitgang van de supermarkt een bosje bloemen te kopen, dat hij morgen op het graf van moeder en vader zou gaan leggen.

De vader van een van de jongens uit de klas was notaris. (Dat zal de jongen zelf wel hebben verteld.)
Op een zaterdagmiddag ging ik voor het eerst bij de jongen langs om te spelen.

Ik vermoed dat mijn ouders me van tevoren op het hart drukten me netjes en welopgevoed te gedragen. 'Een notaris... dat is iets heel hoogs.'

Dus toen ik bij de jongen thuis - in een kamer met hoge kasten, herinner ik me - aan de vader werd voorgesteld, was ik danig onder de indruk.

'Zo jongeman, heb je al iets te drinken gehad?', vroeg de notaris.
'Neen meneer', antwoordde ik.
'Zin in een glaasje appelsap?', bood de notaris aan.
'Jaan meneer', zei ik en beleefder kon ik het niet maken.

Op dit moment luister ik naar Dolce Vita, maar Myrna van Aperitivo komt waarschijnlijk later aan het woord. Ik ben benieuwd hoe zij tegen de beide programma's aankijkt. Is er veel verschil tussen Dolce Vita en Aperitivo? Op het eerste gehoor zou je zeggen dat zowel Dolce Vita als Aperitivo hetzelfde thema belichten: de ondraaglijke lichtheid van het bestaan.
Ik hoop op een pittige discussie tussen de presentatrices van Dolce Vita en Aperitivo.
Wat goed dat er een radiozender is die dit soort culturele onderwerpen durft uit te diepen.

Aanvulling 09.15 uur:
Myrna:
'Ik probeer in Aperitivo mijn gekwetstheid en m'n volledige zijn te laten zien. Waardoor ik mijn ziel kan geven.'
'Vanuit je gevoel helemaal gaan voor iets.'
'Over goede boerenkool moet eerst de vorst overheen.'

'...nou zag ik vanavond bij de vara zag ik in een flits dat de telegraaf vandaag een foto had van willem alexander en maxima op skivakantie met de baby en de baby had een zonnebrilletje op en het was zo schattig dat ik zeg hadden we nou maar een telegraaf gekocht maar die kunnen we nu nergens meer krijgen maar ja wisten wij dat die foto erin zou staan want de fotografen zouden pas maandag komen om foto's te maken van het paar zeg maar met de baby dus nu zitten wij er naast we hadden de baby met zonnebrilletje uit kunnen knippen want ik spaar foto's van het koninklijk huis dus dan had ik vanavond de foto al in het album kunnen plakken het speciale album voor foto's van willem alexander maxima en de baby en bij de vara waren ze aan het spreken erover dat de fotografen zich moeten houden aan de afspraken en de meneer van weekend zei dat als de baby groter zou zijn en zij zou skiën en vallen en haar beentjes zou breken dat hij daar geen foto's van zou plaatsen in weekend en dat vond ik goed dat hij dat zei want daar heb ik ook geen enkele behoefte aan brrr ik moet er niet aan denken dat in het album te moeten plakken en nu maar hopen dat de andere kranten morgenochtend ook een foto hebben van het paar zeg maar met baby met zonnebrilletje o wacht even daar komt fred binnen die is nog even naar een benzinestation geweest niks zeker nee helaas uitverkocht nee dan moeten we echt tot morgen wachten...'

Het grote nieuws van vandaag hebben wij vastgelegd op onze webcam.

De Biesloglezers hebben uren de kans gekregen naar het groeien van een groothoefbladplant te kijken, aan de voet van het redactielokaal, naast de regenpijp.

Een zorgvuldige vergelijking van enkele stills laat zien dat hier een oergebeurtenis van de eerste orde is vastgelegd.

Let op het meest linker bolletje van de drie. Op de eerste foto is vlak erboven een groen blaadje te zien. Als we ons concentreren op dat punt, zien we het blaadje op de volgende foto's langzaamaan verdwijnen achter de groeiende bol.

De plant is vandaag twee centimeter gegroeid!

Ik heb dit nieuwsitem niet exclusief willen houden, maar het ook aangeboden aan de persbureaus ANP, Reuters en Bloomberg, de Publieke Omroepen, Endemol en de HMG-groep.
Niemand bleek geïnteresseerd.
'Er gebeurt te weinig.'
'Het is niet snel genoeg.'
Stomkoppen.

Even tussendoor, mensen: ik heb 'm!!!!!
Een Swiss Army Knife met schaartje, kurkentrekker, tandenstoker, de hele handel, maar ook met... een USB Memorystick van 128 Mb!

Nou had ik al een horloge goed voor 256 Mb memory en een sleutelhanger met 32 Mb, dus ik kan heel wat kwijt.

Wat?

Nou, documenten, foto's, teksten, mp3's, back-ups, enzovoorts en noem maar op. Dat is van later zorg. Eerst maar 's voldoende memory verzamelen.

Mijn sleutelhanger, met z'n magere 32 Mb, baart me nog zorgen. Een sleutelhanger met 10 GB... ooit wordt mijn droom werkelijkheid.

Groetjes,
Driek

Doorgaans staan politici op de achterste benen als reclamemakers hun beeltenis misbruiken.
Laatst nog wilde minister Zalm naar de rechter stappen, omdat de gezamenlijke notarissen zijn lachende kop prominent in een reclamecampagne hadden geplaatst. De notarissen beloofden de campagne direct stop te zetten.

Staatssecretaris Ross-Van Dorp denkt anders over haar publieke ambt.
Breed lachend poseert zij op de voorpagina van De Telegraaf. O, wat verheugt zij zich op de zondagskrant van De Telegraaf. Nog vier nachtjes slapen en het is zover. Ze haalt ook opgelucht adem: 'het eeuwige teletekst-zappen voor de sportuitslagen is eindelijk voorbij'.

Uiteraard zal zij van De Telegraaf geen gratis abonnement-voor-het-leven hebben gekregen.
Hoe durven wij zoiets veronderstellen!

Het onderhoud tussen de president en de minister-president duurt een half uur.
Na afloop geven ze een persconferentie.

Bush zegt tegen de internationale pers dat hem duidelijk is geworden wat Balkenende's 'problemen' in Nederland zijn en noemt het onderhoud 'een uitvoerige discussie over buitenlandse politiek en de economie'.

Balkenende verklaart voor de Nederlandse camera's dat ze ook nog over 'waarden in de samenleving' en over toetreding van Turkije tot de Europese Unie hebben gesproken.

Waarom die samenvattingen?
Waarom wordt het gehele gesprek niet live uitgezonden?
Wij willen tot in details weten wat onze minister-president namens ons heeft gezegd tegen de Machtigste Man van de Wereld.

En vanavond werd in Het Parool de theorie van Chuck alweer onderuitgehaald.
Door hoogleraar Marcel Zwietering (betrouwbare naam, heeft geen gechuck nodig), hoogleraar levensmiddelen microbiologie in Wageningen.

Een smerig toetsenbord is volstrekt niet gevaarlijk!

Professor Zwietering zegt:
'Dat iets er vies uitziet, hoeft nog niet te betekenen dat het gezondheidsbedreigend is.'
Dat denk ik mijn hele leven al en eindelijk wordt mijn vermoeden wetenschappelijk bevestigd.
Het is onzin elke dag schoon ondergoed aan te trekken.
En zeker als het zwart is, kan het best wat langer mee. Na twee dagen gaan broek en hemd pas lekker behaaglijk om het lichaam 'staan'.

Aangestoken door de opgefokte berichtgeving, heb ik vandaag mijn oude, vertrouwde grijze keyboardje verspeeld. Ik heb de opruimingsdienst nog gebeld, maar het was te laat - met duizenden vervuilde, in beslag genomen toetsenborden was ook het mijne de verbrandingsoven ingegaan.

Opnieuw ben ik erin getrapt. Ik ben meegegaan in de opgewonden waan van de dag.
En ik neem het mezelf weer heilig voor.
Over welk onderwerp dan ook: NIET KAKELEN!

Zo haal je de wereldpers en een ongekende internetaandacht.

Je heet dr. Charles 'Chuck' Gerba en je bent als 'binnenhuismicrobioloog' verbonden aan de Universiteit van Arizona in Tucson (VS).
En je zegt dat 'onderzoek heeft aangetoond' dat op het gemiddelde toetsenbord van de computer 400 maal zoveel bacteriën voorkomen als op een doorsnee toiletbril.
Bacteriën? Infectiedragers! Ziekteverwekkers!

Dat is genoeg. Als Charles 'Chuck' leun je rustig achterover - je bent verzekerd van mondiale media-aandacht.
Want iedereen kijkt na het lezen van dit bericht naar zijn eigen toetsenbord. En schrikt zich rot. Gadver! De ziekteverwekkers grijnzen je tegemoet.

Ik was zo onverstandig de Keyboard Opruimingsdienst te bellen.
Na een onderzoek door twee medewerkers in ruimtevaartkostuums, werd mijn keyboard op afstand onschadelijk gemaakt.

Meneer Foppe telde gistermiddag, tijdens het boodschappendoen, twaalf verdachte tassen.
Hij heeft niemand gewaarschuwd en is snel naar huis gegaan.

De enquêtevraag die menigeen door het hoofd speelt, maar die zelfs Maurice de Hond niet hardop durft stellen:

Stel er was in Nederland ook een aanslag gepleegd en er zouden kort daarna verkiezingen worden gehouden, wat zou u dan stemmen?

Vanmorgen kreeg ik mijn broer Nick, de tatoeëerder, weer eens aan de telefoon.

• Hoi, Wimpie, hoe gaat'ie?
• Ha Nick, hoe is het met jou?
• Nou, als jij doet wat ik je vraag, gaat 't heel goed.
• O jee, wat ga je me vragen, Nick?
• Of je die Braakhekke, die kookmuts weet je wel, of je die op internet in die krant van jou 's goed te pakken wil nemen.
• Wat heeft'ie je gedaan, Nick?
• Ik was in Amsterdam, ging eten bij Joop - op verzoek van mijn vriendin - heeft'ie haar zwaar beledigd door haar rug met een kussentje af te dekken. En mij ook - want het zijn mìjn tattoo's op haar rug. Je reinste discriminatie dus. Echt iets voor jou om dat op Bieslog aan de kaak te stellen.
• Sorry, Nick, maar de naam Joop Braakhekke wil ik niet op Bieslog.
• Ah joh! De Telegraaf wel! Die brengt het vandaag op de voorpagina. Zonder weerwoord natuurlijk. Want ik en mijn vriendin komen niet aan het woord.
• Als het in de Telegraaf heeft gestaan, breng ik het al helemáál niet.
• Maar man! Begrijp het dan toch. Je eigenste broer geeft Bieslog een exclusief verslag van de rel met Joop Braakhekke! Met exclusieve foto's van mijn vriendin. Haar getatoeëerde rug tot ver over de bilnaad!!
• Nee sorry, Nick, Bieslog is een VPRO-site en ik denk niet dat mijn lezers...
• O, broertje, o broertje, je begrijpt er geen reet van. Ik ga de foto's nu naar RTL-Boulevard brengen, die springen erbovenop, weet ik zeker... Zodat alle VPRO-leden de rug vanavond ook te zien krijgen.
• Hoe bedoel je dat laatste, Nick?
• Dat is toch bekend joh: VPRO-kijkers beginnen hun avond met RTL-Boulevard. Maar kloot jij maar lekker door, hoor, met je Bieslogje!
• Niet kwaad worden, Nick.
• Dat noemt zich je broer. Kan'ie eindelijk 's wat leuks laten zien, gaat'ie weer ouderwets moeilijk doen.

'Minister, let op uw dienst.'

Wat zou Van Aartsen bedoelen met dat tot partijgenoot minister Remkes gerichte zinnetje?

Mag de AIVD geen kritische opmerkingen meer maken over (al te) kritische VVD-opinieleiders?

Wie zet hier de wereld op zijn kop?

Komen we Wim Meijer weer als commissievoorzitter tegen.
Vergis ik me, of is Wim Meijer voorzitter van tientallen commissies die vertrouwelijke rapporten aan het kabinet verstrekken?

In een zojuist gelekt vertrouwelijk rapport over het commissiebeleid van het kabinet wordt geconcludeerd, dat het megavoorziterschap van Wim Meijer een onafhankelijk commissieoordeel niet in de weg staat.

Eenmaal raden wie de voorzitter is van die commissie.

Het stond in de boekenplanken die onder het kozijn van het voorkamerraam waren bevestigd.
Laag, op kruiphoogte, dus mijn bewering dat dit het eerste boek is dat ik zelfstandig ter hand nam, zou waar kunnen zijn.

Lezen kon ik niet en dat was bij het langwerpige 'Dit is 't verhaal van Mensenhart' niet nodig. Om de andere pagina is een plaatje ingeplakt, in scherpe contrasten en laaiende kleuren getekend. Die twaalf plaatjes hebben een onuitwisbare indruk gemaakt.

Vanmorgen heb ik de tekeningen weer bekeken en ik herinnerde me elk detail. En als ik me concentreer, kan ik er nog bang van worden.

Het verhaal van Mensenhart is een uitermate zweverig rijmvers op Christelijke grondslag, geschreven en getekend door Mia van Oostveen.

Mensenhart woont in een mooi huisje met vrolijk tuintje, heeft het best naar zijn zin, maar dat is voor een schrijver met opdracht niet genoeg. Een luidruchtig trio komt langs - Verstrooiing, Vertier en Lawaai - en lokken Mensenhart mee. Er wordt tot diep in de nacht de beest uitgehangen en bij terugkomst wordt het huisje ook nog grondig verbouwd.

Het derde plaatje - De Ontgoocheling - moet ik vele malen hebben bekeken. Die kapotte trommel, de geknakte bloemen, het ingetrapte hekje... als je twee bent, is dit een buitengewoon eng plaatje.

Gelukkig komt mooi meisje De Goede Hoop langs om huilend Mensenhart te troosten. De blijheid is van korte duur, want daar is Dokter Leugen en vriend Laster, die snelgroeiende planten en zaden aanbieden om de kale plekken in de tuin op te vullen.

Mensenhart trapt erin, plant en zaait en het plaatje met het resultaat - Het Verraad - is het angstwekkendst.
Die enge koppetjes in de heg... maar ook de sliep-uit-lachende mensenhoofden er bovenuit.

Komt mijn lichte, Meneer Foppiaanse angst voor de boze buitenwereld uit deze plaatjes voort? Kunnen plaatjes een tweejarige zo sterk beïnvloeden? Of is het elementaire angstgevoel toch uitsluitend een genenkwestie?

Met Mensenhart komt het goed. Een Heer met baard en mantel komt langs en voert Mensenhart door het Twijfelwoud naar De Thuiskomst - de Hemelstad waar de diepe stem van God klinkt: 'Mijn lieve kind, ben je weer thuis?'

Ja, Mensenhart is weer thuis, maar ik niet. Ik zit hier in mijn huisje en wacht op de enge gasten die langs (kunnen) komen.

Op een verjaardagsfeestje of in het café kun je op de vraag: 'Zeg en wat doe jij tegenwoordig?' maar beter niet zeggen dat je sorteerder op de postafdeling van etage -3 in een provinciaal overheidskantoor bent.

Je bekleedt een functie in HET PUBLIEKE DOMEIN.

Een dezer dagen bezoekt Balkenende opnieuw het Witte Huis - mag hij weer op de foto met Bush.

Is die ontmoeting nodig? Kunnen de heren het niet met een telefoontje af?

We kunnen stoere taal uitslaan - 'niet wijken voor terreur' - maar het lijkt me voor ons iets veiliger als we nu even niet zo opzichtig met onze vriendschappen te koop lopen.

'Er wordt gesproken over het verstrekken van warme maaltijden.'
Dat zou helemáál geweldig zijn. Pikt de Dokkummer middenstand ook nog een graantje mee.

En wat ook zo goed is: veel van de uitgeprocedeerde asielzoekers die, voor hun laatste acht weken in Nederland, achter de hekken van het Dokkumse vertrekcentrum worden gezet, moeten hun papieren nog regelen. Vanuit Dokkum. Dat lukt ze nooit. Moeten ze dus langer blijven. Misschien wel acht jaar! Waarmee de banen van de bewakers en beveiligers behouden blijven.

Gefeliciteerd, burgemeester Cazemier. U hebt de Dokkumse belangen uitstekend behartigd. U verdient vanavond de feestelijkste warme maaltijd die Dokkum te bieden heeft.

De fietsenfabriek introduceert een nieuw model fiets met slechts één verpletterend pluspunt, dat alle eventuele technische hoogstandjes in de schaduw stelt:

'Nooit meer zwaar fietsen in het donker.'
'Een stadsfiets mét automatische LED-verlichting zónder dynamo.'

Met andere woorden: hier wordt de dood van de dynamo aangekondigd.

Ach, ik zal me niet in de jongensromantiek storten door mijn Eerste Dynamo te herdenken - een mooie zwarte zware pot - drie keer zo groot als die huidige moderne nufjes van dynamo's. Het gegeven dat je er 'stroom mee kon opwekken' maakte de dynamo tot een geheimzinnig, gekoesterd apparaat, dat bij het schoonmaken een extra beurt kreeg.

Nooit meer zwaar fietsen in het donker. Vergt de dynamo dan zoveel extra beenkracht? Het is mij nooit zo opgevallen.
Goed dan, je moet iets meer aanzetten, maar daar staat het gezellig snorren van het dynamowieltje op je voorband tegenover.
Want als alles het doet - je koplamp werpt een goedgerichte bundel vooruit en ook je achterlicht gloeit in de nacht (heb je na een paar wilde fietszwenkingen geconstateerd waarbij je je hoofd zover mogelijk naar achteren buigt) - dan heb je het zwaar fietsen in het donker er graag voor over.

(De bekende controle vooraf zal ook tot het verleden gaan behoren: je zet de dynamo op de band, tilt de fiets op aan het stuur en draait aan het voorwiel - hoi, de koplamp doet het. Je rijdt de achterkant van de fiets tegen de muur, nog een keer draaien en je hoopt het rode achterlicht te zien weerkaatsen. Nee! Godver...! Nog een keer. Doet het niet!)

Misschien is het we een heel slimme zet van de fietsenfabriek de dynamoloze fiets nu te introduceren. In het voortgezette normen- en waardendebat wordt het voeren van adequate fietsverlichting een speerpunt. De pakkans wordt groot.
Binnenkort krijg je een jaar gevangenisstraf voor een niet-werkend achterlicht.
'Laat ik dan maar een dynamoloze fiets kopen met automatische LED-verlichting - ben ik van het gedonder af.'

De vaste radioluisteraar kan de tekst van het reclamespotje moeiteloos meedreunen:

'We schrijven geschiedenis.
Elke dag opnieuw.
Kom ook maar 's kijken.
't Kan allemaal
in Almere!'

En burgemeester Jorritsma leest uit haar agenda voor, welke gebeurtenissen opnieuw de geschiedenis gaan bepalen. Dat zij vanmorgen een EHBO-post of brandweerkazerne bezoekt en vanmiddag naar Den Haag zal afreizen, om met het kabinet de verdere ontwikkeling van Almere te bespreken.

Kan 't allemaal in Almere?
Ik heb die spot zeker honderd keer gehoord. En elke dag opnieuw.
Waar komt het gigantische pr-budget vandaan?
Ik ruik voor een beginnend journalist de kans persgeschiedenis te schrijven!

We laten dit bericht even op ons inwerken.
Het kost jaarlijks drie miljard euro om rolletjes muntgeld naar de winkels te brengen.

Zijn we die ooit gepasseerd op de snelwegen - gigantische opleggers met rolletjes muntgeld?

Stonden we ooit een kwartier voor een gesloten overweg te staren naar een onafzienbare rij voorbijsnellende goederenwagons met rolletjes muntgeld?

En dat vervoer wordt door ons zelf betaald. Anders zou Jan Koning er niet bijzeggen dat het muntrolletjesvervoer vierhonderd euro per huishouden kost.

Als elk huishouden nou eens vierhonderd euro krijgt uitgekeerd, dan gaan wij op de fiets de rolletjes muntgeld wel zelf naar de winkels brengen.

De mooiste manifestatie van de Boekenweek zal vrijdag 19 maart in Stramproy worden gehouden:

'Activiteit: Franse wijnen, muziek en kaas.
Een introductie-avond over Franse wijnen, witte en rode wijn en het proeven ervan.
De avond wordt opgeluisterd door Jos Hendrikx, officier NWG en Andrea Hendrikx, accordeoniste. Zij spelen Franse accordeonmuziek en u kunt genieten van een heerlijk stukje Franse kaas.'

Wat heeft deze Activiteit met de Boekenweek te maken?
Zij vindt plaats in de bibliotheek.
De boeken van Stramproy verheugen zich zeer op de avond.
Boeken zijn - alle boekenkenners weten dat - gek op accordeonmuziek.

Ze waren ruim tien jaar ouder en onze bewondering was groot.
Wij kwamen dus ruim tien jaar te laat in Parijs aan - de schilders van Cobra en de dichters die de Vijftigers werden genoemd, hadden Parijs allang weer verlaten.

Maar wij wilden De Legendarische Plek zien en op een snikhete dag gingen we er lopend heen.

Het beroemde huidenpakhuis stond er nog, hoewel de gebouwen eromheen al werden afgebroken. Hier hadden ze gewoond, geploeterd en gefeest. Aan de naambordjes te zien, waren de ateliers nog steeds in gebruik. We liepen de straat een paar keer op en neer. Aankloppen durfden we niet.

Terug op het (allergoedkoopste!) hotelkamertje schreef ik een gedicht, waarvan ik alleen de datering, onderaan, nog goed vind.

Zo hebben wij toch iets meegekregen van de romantiek waarvan de Boekenweek in 2004 bolstaat.

rue santeuil

in de rue santeuil
(5e arrondissement)
staat een pakhuis
dat er voor parijse begrippen
vrij smerig uitziet
de lucht erboven
is vrij grijs en er valt vrij
vaak een motregen
corneille schildert er dan ook
nog steeds zijn spaanse steden
en blijkbaar werkt dora tuynman
op de tweede etage
au bas du couloir

wij liepen op blote voeten
door de rue santeuil
zo gaat men toch
ter bedevaart?

de kleuren die er
van buiten ontbreken
hebben binnen gewoed
en aardig huisgehouden
men kan ze nog bekijken
op een zondag als het regent
in het prentenkabinet
van bijv. alkmaar

paris, le 7 août 1961

Zal president Chirac vandaag een protest indienen bij zijn Nederlandse collega, omdat Frankrijk gisteren op het Boekenbal werd gepresenteerd als 'achterlijk land', gesymboliseerd door Oude Lelijke Eenden, Aftandse Solexen en Afgelebberde Cancandanseressen?

(Als een Franse manifestatie over Nederland zou worden opgeluisterd met DAF-jes, omafietsen en kaasmeisjes zouden we moord en brand schreeuwen.)

Elke keer als ik Tweede-Kamerlid Geert Wilders op televisie zie en hoor spreken over de aanpak van radicale moslims, voel ik in mezelf een grote aantrekkingskracht ontstaan.

Na een uur zakt het zuigende gevoel.

Maar als in die tijd aan de deur zou worden gebeld en er staat iemand op de stoep die mij vraagt radicale moslim te worden, zou ik onmiddellijk meegaan.

Vanavond zal ik goed opletten als het Journaal of NOVA beelden van het Boekenbal vertoont, maar mocht ik in de wandversieringen, of feestelijke aankleding één of meerdere stokbroden aantreffen, dan lees ik nooit meer een boek.

Bram Peper stelt zich in 2006 verkiesbaar als burgemeester van Rotterdam!!!!!

Zou er nou één Rotterdammer zijn die, na het horen van dit bericht op de radio, juichend opspringt en uitroept: 'Hoi! Hoi! Hoi! Nog even doorbijten, maar ik weet nu al wie ik over twee jaar ga kiezen!'

Ach, je hebt gekke mensen in Nederland. Ook in Rotterdam.

Bij zijn vermissing werd al ernstig rekening gehouden met zijn dood. Nu is het zeker. Zondag werd zijn lichaam uit de East River in de staat New York gehaald.

Maandag 19 januari j.l. schreef ik hier over acteur/schrijver/solo-performer Spalding Gray.
Ik heb zijn boeken gelezen en zijn verfilmde theateroptredens gezien en ik was zeer gesteld op de lichte, relativerende toon van zijn doorgaans autobiografische teksten.

Je weet nooit zeker of de schrijver de aardige man was die hij in zijn boeken leek, maar ik denk het wel. En je had graag af en toe willen vernemen hoe hij het verder klaarde in het leven.
Maar hij had er geen zin meer in.

Omdat ik zo weinig aardige mannen met topfuncties ken, ben ik altijd geneigd bij dit soort cijfers 'gelukkig maar' te denken.
Helemaal fout!
Weet ik wel.
Sorry, Biesloglezeressen.

Veel carrièrevrouwen-met-kinderen beleven de fijnste uren van de dag, in hun eigen kamertje op wielen, tijdens ochtendspits en avondfile.

Als je een opleiding, cursus of training gaat volgen en men vraagt je op de eerste dag 'een jou dierbaar voorwerp mee te brengen, waaruit blijkt wie je zelf bent en dat aangeeft wat je van de opleiding verwacht', kun je maar beter meteen die eerste dag verstek laten gaan en naar een andere opleiding uitkijken.

De cursusleider paste veelvuldig het rollenspel als leermiddel toe.
Teneinde helder onderscheid te maken tussen zijn eigen rollen, gaf hij aan 'in een rol' op te treden als hij een colbert droeg; gekleed in trui was hij 'zichzelf'.

Tijdens het uur Assertiviteitstraining vergiste een der deelnemers zich en verkocht de in trui gehulde cursusleider een klinkende draai om de oren.

De fotoredactie van het Sportkatern besloot de foto wel te plaatsen, maar het gevallen WK-kunstrijdstertje zo klein te houden, dat de lezer niet met de neus op haar geopende kruis zou worden gedrukt.

Het was vandaag immers Internationale Vrouwendag?

De komende dagen is de hoofdredacteur afwezig. In de bossen achter Zwinslo ligt conferentieoord Elzenhaeghe, waar een trainingsweekend voor hoofdredacteuren zal worden gehouden.

Onderwerpen die aan de orde komen:

'Het gezag van de hoofdredacteur in een snel veranderende wereld - natuurlijk of hiërarchisch?'

'Van hoofd- naar hartredacteur.'

'Het creatief benaderen van het zelfbeeld van de hoofdredacteur (schort of overall meenemen).'

'Zelf slobberwijn maken.'

Of dit weekend een blijvende invloed zal krijgen op het werk van de hoofdredacteur, kan eerst maandag worden geconstateerd.

(Bezoek svp Bieslogs dossiers en archieven.)

Willen buitenlanders zich in Nederland vestigen, dan worden zij in het land van herkomst, in een telefoongesprek van twintig minuten met een functionaris in Nederland, getest op hun kennis van de Nederlandse taal.
Plan - uniek in de wereld - van minister Verdonk.

Maar het kan beter.

Als dit telefoongesprek via een computer zou plaatsvinden, kan er een webcam aan worden gehangen, zodat onze anti-illegalenbrigade een foto kan nemen en een arts een besnijdeniscontrole kan uitvoeren.

En misschien is het mogelijk de snelheid van beslissen nog hoger op te voeren, zodat de kandidaat-Nederlander nog in hetzelfde telefoongesprek de weigering kan vernemen.

Ik ken een collega-hoofdredactrice die al haar redacteuren - zowel vrouwen als mannen - wil verplichten tot het dragen van een hoofddoek.

'Op die manier zijn die koppen nog enigszins te verdragen', zo luidt haar commentaar.

Zelf draagt zij permanent een hoed met voile.

Het goede-afloop-nieuws staat meestal in de huis-aan-huisbladen. En krijg je dus gratis in de bus.
Beginnende brandjes die tijdig zijn geblust.
Auto-ongelukken met uitsluitend lichte blikschade.
Iemand maakt een val van tien meter en heeft geen schrammetje.

Ik knip die berichten uit voor in sombere buien.
Wat is deze mooi!

O, Attente Aanwezige Vrouw,
blijf onder ons
en wees attent en aanwezig
als het noodlot dreigt.
Blus de fikkies
zodat de ambulances
niet nodig zijn.

Ha mensen,

Het is op dit moment weer bar en boos - de aanvallen die ze op m'n pc ondernemen.
De stroom spam en virusmail kost me dagelijks een uur. Mijn virusscanner werkt zich in het zweet en ik maar klikken.

Toch heeft het wel iets, als ik 's ochtends na het binnenhalen van de post 83 nieuwe mails in m'n Inbox heb staan. Soms laat ik ze erin, om af en toe nog 's naar dat getal te kijken. Je blijft hopen dat je na het wegwerken van alle onzin, één echte mail overhoudt. Nooit dus.

Ook daarom ben ik gestopt met m'n eigen weblog-met-reactieforum (mocht ik ooit van een neef met een webdesignbureau zelf ontwerpen). Want onder al mijn stukjes - wel drie per dag - bleef altijd staan: 0 comments.

Ik heb het een half jaar volgehouden, maar dan ben je die 0 behoorlijk gaan haten, hoor. En om jezélf nu comments te gaan sturen, gaat mij iets te ver.

Hoi!
Driek de Gadgetfreak

Volgens gezaghebbende historici in Vrij Nederland dienen inburgerende Nederlanders de volgende vragen te kunnen beantwoorden:

Wat is de belangrijkste gebeurtenis van het jaar 1848?
Wanneer kwam de Unie van Utrecht tot stand?
Wat behelst het Plakkaat van Verlatinghe uit 1581?
In welk jaar werd de VOC opgericht?

En als we deze vragen nu eens voorleggen aan alle Nederlanders?

Scoort u 1 of meerdere fouten, dan dient u zich vanavond bij een Uitzetcentrum te vervoegen. Binnen acht weken (u krijgt ruim de tijd, wij hanteren een humaan uitzettingsbeleid) behoort u uit Nederland te zijn vertrokken, naar een land van uw keuze, waarvoor u reisbescheiden en bestemmingspapieren zelf moet regelen.

Ik schreef het al: ik heb er lang niet mee gespeeld. Daarom beging ik een forse blunder.
Lego is niet van de poppetjes, maar van de blokjes.
Uiteraard heb ik op de site van Lego gekeken, maar vond weinig blokjes, doch heel veel poppetjes. Vandaar de vergissing.
Hier volgt een verbeterde versie van mijn eerste stukje. Met dank aan alle tipgevers.

Daaaaag Lego! (2)

Het is een tijd geleden dat ik ermee heb gespeeld, maar van Lego waren toch die leuke blokjes in alle kleuren van de regenboog?

Je drukte de blokjes op een grondplaatje en je bouwde de vrolijkste huisjes en de indrukwekkendste kasteeltjes.

Lego? Dat was grappi en gezelli.

Toen kwamen de poppetjes. Eerst de Playmobielpoppetjes - de wegwerkertjes, de brandweermannetjes, de piraatjes, enzovoorts - Lego mocht niet achterblijven en kwam ook met poppetjes op de proppen. Speelgoedland raakte overbevolkt met de raarste imitatie-Playmobielpoppetjes.

Nu is Lego de kluts kwijt en bedenkt de engste poppetjes.

Het gaat niet zo goed met Lego. De huisjes zijn onbewoonbaar verklaard, de kasteeltjes tot ruïnetjes vervallen.
Dag Lego! Daaaag!
Traantje.

Het is een tijd geleden dat ik ermee heb gespeeld, maar van Lego waren toch die stoere wegwerkertjes met die gebalde vuistjes waar je een schepje in kon drukken?

Of van die kranige rode brandweermannetjes met stoere helmpjes die je in de gaatjes in de hoofdjes kon plaatsen? (Het commandantje droeg een gouden helmpje!)

En dan waren er de EHBO-ploegjes met doktertjes en zustertjes die op brancardjes de gewondetjes wegdroegen.

Of piraatjes op zeilscheepjes met in de topjes van de mastjes vrolijke vlaggetjes met doodshoofdjes.

Lego? Dat was grappi en gezelli.

Moet je 's zien wat Lego nu voor engerds in de wereld zet.

Het gaat niet zo goed met Lego.
Dag Lego! Daaaaag!
Traantje.

Graag wilde ik iedereen bedanken die mij felicitaties en beste wensen heeft gestuurd ter gelegenheid van het tweejarig bestaan van Bieslog.
Wat jammer, dat je maar eenmaal per jaar een verjaardag kunt vieren.

De Hoofdredacteur

Reken maar dat veel van onze Christelijke heropvoeders in normen en waarden, stiekem stinkend jaloers zijn op hun islamitische collega's.

Nadat de ruïne van zijn ondergebit was gerenoveerd en herbouwd, duurde het zeker nog een half jaar voordat hij durfde lachen zonder hand voor de mond.

Adri Duivesteijn heeft gelijk als hij vanmorgen in de Volkskrant zegt, dat het debat over integratie aan het afglijden is naar een schandelijk plat niveau.

Soms doet één woord de woede al spontaan ontbranden.

Ik zag hem gisteravond in 2-Vandaag, maar ik zie zijn hoofd nog steeds voor me: S. Dekker, VVD-raadslid in Den Haag. Intensief verzorgde krullenkop, dure bril.

Het onderwerp: onder de slachtoffers van de aardbeving in Marokko bevinden zich naaste familieleden van Haagse ingezetenen. Bezorgde, ja, radeloze mensen die naar Marokko willen, maar niet kunnen omdat ze de reis niet kunnen betalen.
De gemeente wil helpen door hen een gratis vliegticket te geven.

Tegen de zin van S. Dekker. Want de tickets worden betaald uit het potje Bijzondere Bijstand.
En daar is dat potje niet voor. Uitkeringstrekkers mogen uit het potje misschien wel eens een nieuwe ijskast, of een nieuwe bril krijgen, maar 'een duur vliegticket', nee, die vlieger gaat niet op.

En dan volgt een zin, die hierop neerkomt:
'Een beroep op het potje doen om ergens een oud-tante te gaan bezoeken... Dat kan natuurlijk niet.'

Het gaat mij om dat woord oud-tante.
Ik ken S. Dekker niet. Ik spreek geen oordeel uit over 'de mens S. Dekker'.
Maar op het moment dat hij gisteravond in 2-Vandaag dat woord oud-tante uitsprak, vond ik hem een grote klootzak.

Hoewel we op deze verjaardag al veel aan zelfpromotie hebben gedaan, gaan we nog even door.

Vandaag startte de VPRO met acht nieuwe radiokanalen op internet. Gespecialiseerde zenders in genres als roots, dance, hiphop en rock. Met de nieuwe kanalen wil 3VOOR12 alle liefhebbers van specifieke alternatieve popmuziek 24 uur per dag op maat bedienen.

Kijk, dat bedoel ik als ik het wel 's heb over 'het nieuwe uitzenden'. De techniek maakt nu dit soort kanalen voor specialismen mogelijk.

Stel je deze rijkdom in verscheidenheid voor op het gebied van klassieke muziek, jazz, of andere 'minderheidsmuziek'. En via webtv niet alleen popclips, maar ook een documentairekanaal, een wetenschaps- en een boekenzender...

O, wat moet ik me inhouden, om niet in jubeltaal uit te barsten.
Begrijpen jullie, dat er op de digitale afdeling van de VPRO mensen rondlopen, die dat hele opgewonden politieke gedoe rond die drie Publieke Netten lichtmeewarig afdoen als 'achterhoedegevechten'?
Ik wel.

Vandaag is Bieslog twee jaar geworden en dat gaan we vieren.
De gebakskoerier heeft zojuist een feesttompoes afgeleverd, die de hoofdredacteur bij de koffie soldaat zal maken.

Ook de lezers delen in de feestelijkheden. Bieslog trakteert op een gratis feest-CD - maar daarover verderop meer (scrollen svp).

En dan geven wij nu het woord aan de hoofdredacteur:

Beste Biesloglezers,

Ik wilde jullie persoonlijk bedanken voor alle belangstelling. Meer dan drie miljoen maal is Bieslog in de afgelopen twee jaar bezocht. Niet alleen de 'dagcolumn' wordt gelezen, ook de dossiers worden veelvuldig doorzocht en ik vind dat een grote eer.

Dank ook voor de vele e-mails, met opmerkingen, aanvullingen en linktips, die ik dagelijks ontvang. Al beantwoord ik ze, uit tijdgebrek, niet allemaal uitgebreid, weet dat ik ze zorgvuldig lees en eventueel natrek.

Dank aan de ondersteunende achterban: de afdeling VPRO-digitaal in het algemeen en projectleider Gert Jan Kuiper in het bijzonder. Zonder hen zou de techniek onder de groeiende stroom bezoekers allang bezweken zijn.
Dank aan Clara Legêne voor haar dagelijkse correctiearbeid. Als u een tik- of spelfout aantreft, is'ie, dankzij haar, snel verwijderd.

En nu verder!
In de loop van het derde jaar gaan we voorzichtig experimenteren met live audio en video, vooruitlopend op de verdere digitalisering van de media. (Een revolutie in het 'uitzenden', maar laten we voorzichtig zijn met hype-taal.)

Bijvoorbeeld:
via een mailinglist zult u binnenkort gewaarschuwd worden wanneer een live Biesloguitzending gaat plaatsvinden. Bij nationale gebeurtenissen hoop ik op die manier alternatief commentaar te kunnen leveren.

De webcam, die in het redactielokaal is geplaatst, zal mededelingen van huishoudelijke aard doorgeven.
En zo meer.

In de hoop dat ik jullie tot de vaste bezoekers mag blijven rekenen en in de wetenschap dat ik dit 'krantje' met het grootste plezier maak, groet ik jullie allen zeer en ga ik nu aan de tompoes!

Wim de Bie
hoofdredacteur Bieslog

Bieslog biedt, als verjaardagscadeau voor de lezers, na het Meneer Foppe-audioboek, opnieuw een gratis download aan:

De Fluiten van Ver Weg - De Wereldmuziek der Cananefaten

Naast zijn hoofdredacteurschap van Bieslog bekleedt De Bie nog een andere functie: hij is stamhoofd van de nazaten van de eerste Nederlandse bevolkingsgroep uit de geschiedenis, de Cananefaten.

In 1996 ontsloot hij, met behulp van componist/muzikant Henny Vrienten en multi-instrumentalist Joost Belinfante, de cultuur van dit oervolk en toonde aan, dat wat nu 'wereldmuziek' wordt genoemd, in feite afstamt van onze Cananefaatse cultuur.
(Dat anderen het een vlijmscherpe parodie noemen, wordt voor kennisgeving aangenomen.)

De CD is niet meer in de handel verkrijgbaar, maar wordt door Bieslog nu gratis aangeboden.
1. U kunt de gehele CD beluisteren.
2. Daarbij is de begeleidende tekst en uitleg bij elk nummer te raadplegen.

3. Of: maak uw eigen CD, door veertien MP3-bestanden te downloaden en op één CD-ROM te branden.
4. Ook binnen- en buitenwerk, waarmee een leeg CD-doosje kan worden aangekleed, wordt bijgeleverd.
6. Om een beter begrip van dit project te verkrijgen, is de door Piet Schreuders uniek vormgegeven tekst en uitleg bij elk nummer (zie ook 2), vol Cananefaatse wetenswaardigheden, als PDF-bestand gratis te downloaden.
5. Hebt u voor het lezen van dat PDF-bestand nog geen (gratis) Acrobatreader? Een link is bijgevoegd.

Stamhoofd Wamla le Brinno (Wim de Bie) zingt, danst, declameert en bezweert - samen met Henny Vrienten en Joost Belinfante - de liederen, poëzie en rituelen van het oudste Nederlandse, van naam bekende volk.

Welkom in de tweeduizend jaar oude, maar nog springlevende cultuur der Cananefaten.

(De MP3's zijn het gemakkelijkst te downloaden door via de rechter muisknop Bewaar bestand als... te klikken.
Tip: de naam van elk mp3-bestand is een nummer. Verander dat bij het opslaan in 1. Proloog, 2. Tet Skâke... etc. of noteer de juiste volgorde op een papiertje)