Ze waren ruim tien jaar ouder en onze bewondering was groot.
Wij kwamen dus ruim tien jaar te laat in Parijs aan - de schilders van Cobra en de dichters die de Vijftigers werden genoemd, hadden Parijs allang weer verlaten.

Maar wij wilden De Legendarische Plek zien en op een snikhete dag gingen we er lopend heen.

Het beroemde huidenpakhuis stond er nog, hoewel de gebouwen eromheen al werden afgebroken. Hier hadden ze gewoond, geploeterd en gefeest. Aan de naambordjes te zien, waren de ateliers nog steeds in gebruik. We liepen de straat een paar keer op en neer. Aankloppen durfden we niet.

Terug op het (allergoedkoopste!) hotelkamertje schreef ik een gedicht, waarvan ik alleen de datering, onderaan, nog goed vind.

Zo hebben wij toch iets meegekregen van de romantiek waarvan de Boekenweek in 2004 bolstaat.

rue santeuil

in de rue santeuil
(5e arrondissement)
staat een pakhuis
dat er voor parijse begrippen
vrij smerig uitziet
de lucht erboven
is vrij grijs en er valt vrij
vaak een motregen
corneille schildert er dan ook
nog steeds zijn spaanse steden
en blijkbaar werkt dora tuynman
op de tweede etage
au bas du couloir

wij liepen op blote voeten
door de rue santeuil
zo gaat men toch
ter bedevaart?

de kleuren die er
van buiten ontbreken
hebben binnen gewoed
en aardig huisgehouden
men kan ze nog bekijken
op een zondag als het regent
in het prentenkabinet
van bijv. alkmaar

paris, le 7 août 1961