Peter van Helst en zijn vriendin Else Kranach zijn zeer actieve kunstliefhebbers. Ze bezoeken concertzalen, musea en theaters.
Wat kozen zij uit het culturele aanbod van de afgelopen week?

Peter:
- We zijn eergisteravond naar Mehta Zubin geweest: de achtste van Bruckner.

Else:
- Het is Tsoebien, Peet, niet Suubin. Meta Tsoebien, ja?

Peter:
- Sorry, lieve. Ja, Else is namelijk Duitse van oorsprong, dus ik leer veel van haar. Op Duits cultuurgebied, zeg maar.

Else:
- En het is Broekner, Peet. Niemals meer Bruukner zeggen, na?

Peter:
- Hè, wat stom. Else houdt enorm van Bruuk.. eh.. Broekner, hè Elsemaus? Broekner is je lievelingscomponist.

Else:
- Kwatsch, Peet! Ik heb geen lieblingscomponist. Ik liebe die vier B's ebenzoveel: Bach, Beethoven, Brahms en Bruckner.

Peter:
- O ja? Dat hoor ik voor het eerst. Wat interessant. Maar deze achtste van BrOEkner onder Meta TSOEbin, vond je wel heel mooi, toch?

Else:
- Omdat die achtste van Bruckner zo wundermooi is. Niet deswegen Zubin. Ik vond Zubin, wie sagt man das, einer dode diender.

Peter:
- Hij straalde rust uit, Metha Zubin.

Else:
- Er wollte sich niet moe maken. Valeri ist mehr mijn man.

Peter:
- Ja, we waren namelijk ook záterdag in het Concertgebouw. Toen speelde het Rotterdams Philharmonisch onder Valeri Gergjev de zevende van Bruuk.. BROEKner.

Else:
- Wie reizend! Gergjev! Die energie. Das temperament!

Peter:
- Ja, dat was genieten, hè, Elsemaus? De zevende van Bruckner is welhaast mooier dan de achtste, vind je niet?

Else:
- Ach was. Kwatsch, Peet! Het draait mij alles om Gergjev. Als er dirigeert kan Bruckner, wie sagt man das, mijn arsch roesten.

Peter:
- Je zei zondag dat je van hem gedroomd had. Heel erg leuk. Waar ging die droom over? Heb je nog niet verteld.

Else:
- Dat ist auch beter, Peter, dat ik das niemals vertel.

Peter:
- Maar was het leuk, die droom met Gergjev? Wat zei hij allemaal?

Else:
- Hör onmiddellijk auf, Peet! Dirigenten praten niet. Da hoefde überhaupt zwischen uns nichts gesagt.

Peter:
- Ach, wat interessant.

(klop klop)

• Binnen.
• Dag meneer Boeiemans, een zeer goede middag gewenst.
• Van den Aaienmaar, ga zitten. Ja, vrijdagmiddag, het is weer tijd voor onze wekelijkse prestatie-evaluatie. Hoe vond je zelf dat het ging, deze week?
• Nou, ik heb zelf wel de indruk dat het lekker ging. Met gisteren misschien een klein dompertje, maar verder... ja, wel lekker gepresteerd, dacht ik.
• We zullen eens kijken... Allereerst: de Prestatiedwang. Ik zie hier 3 punten staan. Niet al te hoog, Van den Aaienmaar.
• Klopt, de dwang was wat minder. Terwijl de prestatie an sich hoog was, was er minder dwang. Wat wel lekker was, want altijd maar onder de hoge Prestatiedwang werken, geeft veel stress en dat moeten we ook niet hebben.
• Nee, ik zie hier dat je Stresslevel op 6.5 uitkomt en dat is heel redelijk. Vergeet volgende week niet een betere balans in te stellen. Het Stresslevel kan naar 7.4 - zit je nog onder de rode streep van 8.9 - en de Prestatiedwang mag best naar 5 punten opgeschroefd.
• Ik zal erop letten, meneer Boeiemans.
• Mooi. En dan de Beleving. Oei! Een Beleving van 64? Hoe komt dat nou in hemelsnaam, Van den Aaienmaar?
• Ai! Dat is niet misselijk... Omdat ik er de kop niet helemaal bij had, ben ik bang. Meer kan ik er ook niet van maken.
• Terwijl als ik het vergelijk met 14 oktober 2004... hier heb ik het: een Beleving van 83! Wat is er aan het handje, Van den Aaienmaar? Beleef je het werk en de firma niet meer zo intens als vroeger?
• Nou het was deze week zo: dinsdag overleed mijn schoonvader, mijn zoontje kreeg een fietsongeluk, mijn vrouw stortte in en we moesten ook nog de hond laten inslapen.
• Ja, ja. Een heftige Thuissituatie dus. Die een Beleving op de zaak toch niet in de weg mag staan. Het is juist goed de Thuissituatie een beetje te neutraliseren met een extra hoge Beleving op de zaak. Ik reken erop dat de Beleving komende week weer omhoog gaat?
• Zeker weten, meneer Boeiemans. We gaan weer hard aan de Beleving trekken. Een zeer fijn weekend, meneer Boeiemans.
• Een goed Relaxmomentum, Van den Aaienmaar.

Het filmfestival van Rotterdam besteedt veel aandacht aan de mondiale ontwikkelingen in de hedendaagse cinema.
Films uit o.a. Rusland, China, Iran, Kazachstan en Japan gaan hier in première en vinden een enthousiast onthaal.

Reikhalzend wordt uitgekeken naar 'Lost River', de nieuwe film van de Koreaanse meester-regisseur Ze Long Long, die vanavond wordt vertoond.

Gisteren arriveerde de beeldschone ster van deze film, de Koreaanse actrice Lya Zou Dang, de echtgenote van regisseur Ze Long Long.
In 'Lost River' speelt ze een vrouw die 'lost' is in 'a lost city'.

Bieslogs hoofdredacteur sprak met Lya Zou Dang en hij vroeg haar naar haar persoonlijke relatie tot het centrale thema in 'Lost River'.
(M.m.v. Annet Malherbe)

Het 34e International Film Festival Rotterdam is in volle gang.
Dit jaar draaien een kleine 800 films in 24 filmzalen en er worden meer dan 300.000 bezoekers verwacht.

Van de Nederlandse cineaste Anje van der Mast gaat een bijzondere film in première. Ruim drie jaar werkte ze aan 'Dooier!' en de cinemaliefhebbers hebben er lang naar uitgezien.
Elke nieuwe film van Anje is een gebeurtenis in de cinematografie die doorgaans veel stof doet opwaaien.

Bieslogs hoofdredacteur was gisteren in Rotterdam en sprak live in het VPRO-radioprogramma Music Hall met cineaste Anje van der Mast.

Over de bijzondere beeldvorming van 'Dooier!'en de omwenteling in de verhalende cinema.

• En dan komen we nu bij vraag 93. Kijkt u zondags wel eens naar het tv-programma Life and Cooking, meneer Van den Aaienmaar?
• Hoe zegt u, dokter? Laifenkoekin?
• Het programma over lifestyle, trends en koken, gepresenteerd door Carlo Boszhard en Irene Moors?
• O dat! Ja, ik kijk elke zondag. Wat wordt er veel gelachen! Die twee lachen, de zaal lacht, wat een vrolijke boel! En die lachende kok maar in de pannen roeren!
• Moet u dan zelf ook lachen?
• Nee, ik word er heel treurig van. Ik blijf kijken, maar hoe harder ze op de tv lachen, hoe mistroostiger ik me voel. Aan het eind van dat uur zie ik het leven helemaal niet meer zitten.
• Dank u, ik weet genoeg. Gaan we naar vraag 94. Waar denkt u aan bij het horen of lezen van het woord 'Cruijff-opleiding'?
• Daar word ik heel somber van, dokter. Dan denk ik: dat is voor jou niet weggelegd, Van den Aaienmaar, je bent en blijft een loezer.'
• Fijn, dank u wel. Volgende vraag...

• Dag meneer Van den Aaienmaar, nu al terug? En u hebt net een grote beurt gehad!
• Ja, precies, maar Ik heb de rekening bekeken en daar had ik wat vragen over.
• Ai, die mag ik eigenlijk niet beantwoorden. Staat achterop in de kleine lettertjes: vragen over de rekening worden niet beantwoord.
• Maar het gaat over de bougies - wilde ik iets over weten.
• Nou, vooruit dan maar. Voor deze ene keer. De bougies, zegt u?
• Ja. Hier staat: bougies vervangen - 117 euro. Maar ik had toch helemaal geen bougies? Ik rij toch op diesel?
• Eh.. ja, ja, precies. Daar heeft u gelijk in. Dus wat hebben wij gedaan? Wij hebben die bougies er bij u uitgehaald.
• U hebt ze vervangen, schrijft u.
• Precies. We hebben ze dus vervangen door... niets! Er zitten geen bougies meer in uw auto omdat u...
• ...op diesel rijdt?
• Klopt! En daarmee besparen we u alle toekomstige reparaties aan uw bougies, want...
• ...die heb ik niet meer.
• Dat bedoel ik. Verder nog vragen, meneer Van den Aaienmaar?
• Ja, over de trekhaak. U zegt dat u de trekhaak hebt verwijderd. Kosten 237 euro 12 cents. Maar ik heb toch helemaal geen trekhaak?
• Nee, nu niet meer. We zijn namelijk bezig met de Operatie Trekhaak - hebt u misschien over gelezen - dat wij dus alle trekhaken van onze modellen van voor 2004 verwijderen.
• Ik wist helemaal niet dat ik een trekhaak had.
• Vraagje van mijn kant: heeft meneer Van den Aaienmaar een caravan en/of aanhangwagen?
• Nee, die heb ik niet.
• Vandaar. U hebt nooit een trekhaak nodig gehad, dus is u de trekhaak niet opgevallen. En dat is maar goed ook. Want had u wel een caravan achter uw auto gehangen dan waren er ongelukken gebeurd. Daar is uw wagentje niet op gebouwd. Maar zo dom zult u niet meer zijn, want...
• ...want...?
• ...want de trekhaak is verwijderd! Begrijpt u? Wel, ik moet weer aan het werk - er wachten nog 24 trekhaken op verwijdering - verder nog vragen?
• Ja, een heleboel, maar helaas...
• Helaas! Ik heb al teveel vragen beantwoord. Prettige dagen, meneer Van den Aaienmaar.
• Hele goede dagen, meneer Scheurijzer.

Klop, klop

• Binnen!
• Dag dokter, mijn naam is Van den Aaienmaar en ik wilde graag nog voor de feestdagen een kleine gezichtsverandering.
• Ai! Ik zit mudjevol. Maar misschien heb ik nog een gaatje. Ligt eraan wat u wilt?
• Ik wilde graag een nieuwe neus, dokter.
• Hee. U hebt een rechte, doorsnee-neus, wat schort er volgens u aan?
• Niets. Maar ik wilde 'm aan het eind graag ronder. En roder. Dus dat mijn neus uitloopt in een rood bolletje, als het ware.
• Maar meneer Van den Aaienmaar, als ik het goed begrijp, wilt u een feestneus! Kunt u niet beter een rode pingpongbal op uw neus plaatsen?
• Dat is zo'n gedoe met elastiekjes achter de oren en zo, nee, ik wil een permanente feestneus. Zodat de mensen al gaan lachen als ze me zien aankomen.
• Voor de feestdagen kan ik me voorstellen dat een feestneus uitkomst biedt, maar hoe gaat u na 1 januari met uw lachneus om, meneer Van den Aaienmaar?
• Nou, ik wil 'm echt voor altijd. Het ziet ernaar uit dat ik de komende jaren een feestneus prima kan gebruiken.
• Weet wat u doet. U een feestneus geven is een gemakkelijke operatie - we rollen een bal uit uw dijbeen, waar we rode menie in spuiten - maar een feestneus verwijderen... zover zijn we nog niet in de wetenschap.
• Nee, ik weet het zeker. En mijn vrouw is het er mee eens. We zijn twintig jaar getrouwd en nu wil ze wel 's lachen, heeft ze gezegd.
• U weet dat uw vrouw morgen nieuwe lippen krijgt?
• Ja, dat weet ik dokter, het is mijn kerstcadeau.
• Dan moet ú toch nog even wachten. Want uw vrouw mag na de operatie drie weken niet lachen.
• Ai. Nou ja, als ik m'n neus dan maar over twee maanden heb. Op mijn werk ben ik namelijk overtollig verklaard en per 1 maart vlieg ik eruit.
• Meneer Van den Aaienmaar, u krijgt een neus voor een zonnige toekomst!
• Dank u wel, dokter.

De 65-jarige John Cleese is een eigen website begonnen.
In zijn ranch in Californië heeft hij een studio laten bouwen en hij is van plan, onafhankelijk van film- en tv-maatschappijen, wekelijks enkele nieuwe video-en audiosketches op het net te zetten, plus een dagboek, autobiografisch materiaal en 'dingen die hem bezighouden'.

Hoewel enkele onderdelen gratis zijn te bekijken, vraagt Cleese een bedrag van 50 dollar per jaar ('14 dollarcent per dag') voor toegang tot zijn eigen zender annex uitgeverij.

Cleese heeft ook een 'cyber faith chapel' ingericht, waarin men uittreksels uit religieuze boeken kan lezen die 'veel voor mij hebben betekend'.

We zien foto's van zijn familie en huisdieren en dochter Camilla belooft dat zij op haar pagina vreselijke dingen over haar vader zal onthullen.

Gisteren werd op Nederland 3 de eerste aflevering van de twaalfdelige serie Allemaal Theater vertoond. Vanavond deel twee - de afleveringen zullen achter elkaar worden uitgezonden.

Dat eerste deel smaakte naar meer. Jeroen Krabbé presenteert en interviewt weldadig ingetogen. Hier is, gefinancierd door de VandenEnde Foundation, een videomonument voor zestig jaar Nederlands theater opgericht.

Honderden acteurs, actrices, regisseurs en cabaretiers komen aan het woord.

Niet allemaal.

En dat zit menigeen niet helemaal lekker.

De nu zeventig jaar oude Hans van Mechelen heeft alles meegemaakt. Als tienjarige stond hij al op het toneel (het kleine matroosje in Op Hoop van Zegen).
Jarenlang was hij verbonden aan het befaamde Amsterdamse gezelschap De Nederlandse Comedie. Hij speelde in stukken van Shakespeare en Beckett, met onder andere Ank van der Moer, Han Bentz van den Berg en Ko van Dijk.

Hoe kan het dat ook een ouder toneelpubliek de naam Hans van Mechelen niet kent?
En waarom komt hij in twaalf tv-documentaires niet één minuut aan het woord?

Toen we het aan hem vroegen, gaf hij onderstaand dramatisch antwoord.

Ze waren weliswaar beroemd en geliefd, maar ze hadden zich totaal afgeschermd van de buitenwereld. Ze waren altijd samen. Ze lieten bijna niemand toe in hun huis.

Dat hoort niet. Dat mag niet.
Gisteravond werden de muren rond hun privé-leven, jaren na hun dood, tot de grond toe afgebroken.

Voor het oog van de tv-camera bogen een gretige reporter en een ver familielid zich over hun meest intieme correspondentie. Liefdesbrieven werden haastig opengevouwen en saillante zinnen smakelijk geciteerd.
'Uit deze brief blijkt dus dat er sprake is geweest van een kind van Wim Kan en Corrie Vonk...'?

Een pijnlijk gênante en zieke documentaire.

Er bestaat geen 'informatie' meer die mensen NIET willen krijgen.

De scheidingsoperatie van de Iraanse Siamese tweeling is mislukt. Beide 29-jarige vrouwen zijn overleden.
Dit schrijnende bericht roept vragen op over de medisch-ethische kant van de chirurgie.

De overlevingskans van de zusters Bijani was 50%, beweerde het chirurgenteam in Singapore. Maar neurochirurgen elders in de wereld beoordeelden de ingreep als veel risicovoller.

Was de operatie een mediastunt, of een verantwoorde medische handeling?

Hoever mag en kan de (plastische) chirurgie gaan?

De vraag is des te klemmender, omdat een nieuwe tak van chirurgie aan populariteit wint, de satisfactie-chirurgie, die aan iedere wens van de patiënt (cliënt) gehoor lijkt te geven.

Zo houdt de Nederlandse chirurg dr. P. M. Stoutendijk zich bezig met 'siametisatie', het blijvend samenvoegen van echtparen, die de wens te kennen hebben gegeven voortaan 'alles samen te willen doen'.

Droefheid in Singapore, (misplaatste?) vrolijkheid in Nederland.
Het wordt hoog tijd voor een internationaal debat over wat kan en mag in de medische wetenschap.

De 57-jarige trainer Fjodor Guntschek heeft alle hoop gevestigd op zijn enige pupil: de 14-jarige Hedwig van Hoogstraten.

Volgens Fjodor gaat Hedwig op het onderdeel Ritmische Gymnastiek van de Dopeloze Olympische Spelen 2005 hoge ogen gooien.

Coby, onze invalhulpuitzendkracht in de zorgsector, wordt regelmatig opgetrommeld voor weekenddienst in een ziekenhuis.

Door het gebrek aan verplegend personeel komt zij in haar dooie eentje voor moeilijke beslissingen te staan.
Dan is een snelle ruiming soms onvermijdelijk...

Van het onder Balkenende I zeer streng geworden vluchtelingen- en asielzoekersbeleid zijn de scherpe kantjes af.
Een groep uitgeprocedeerden mag, zelfs op initiatief van de LPF, in Nederland blijven; op Ameland worden hartverwarmende omhelzingen in een stralend lentelicht gefilmd, omdat een paar gezinnen tot juli respijt krijgen.

Dwang, verplicht, terugsturen... we houden, nu de verkiezingen voorbij zijn, bij nader inzien toch niet zo van die woorden.

Moet het leren van de Nederlandse taal aan binnenkomers verplicht worden gesteld?

Ook hier rijzen twijfels.

Daarom laten we op Bieslog het eerder op tv uitgezonden en actueel gebleven gesprek zien van Hans Varendonk, hoofdredacteur van het tijdschrift Eigentijds Nederlands, met prof. dr. Saidia Rayatura, hoogleraar Externe Taalbetrekkingen aan de Rijksuniversiteit Groningen.

'Verplicht: ja of niet soms?'

Op internet vind je nagenoeg niets over hem. Eén berichtje bij zijn overlijden in 1999; hij werd 74 jaar.

Jarenlang trad hij op in nagenoeg alle zalen, bovenzalen en achterzaaltjes van Nederland.

Toen er als conférencier geen droog brood meer te verdienen viel, zag je hem nog wel 's in een bijrolletje op de televisie - het medium dat zijn vak de das om had gedaan.

Wat is een conférencier? De gastheer, de aan-elkaar-prater van een bonte avond.

Een halve eeuw geleden organiseerde de personeelsvereniging van elk Nederlands bedrijf of kantoor een jaarlijkse feestavond. Met voor en na de pauze optredens van bekende variétéartiesten - een buikspreker, een accordeonduo, een goochelaar - aan elkaar gepraat door de conférencier. Een moppenverteller, vaak ad rem inspelend op het karakter van de avond en het feestvierende bedrijf. De voorstelling duurde twee uur, na afloop werd gedanst op livemuziek.

O, een conférencier was een standup comedian? Ja, een oer-Hollandse versie.
Beroemde conférenciers waren Lou Bandy, Cees de Lange en Willy Vervoort.

Er zijn nog conférenciers, ze treden hier en daar op in de allerkleinste dorpszaaltjes, maar je hoort of ziet ze niet op radio of tv.
Personeelsfeestjes zijn eetfestijnen geworden (onbeperkt middeleeuws schransen), of worden op de Kartbaan gevierd.

Op Bieslog een eerbetoon aan de Rotterdamse conférencier Frans Vrolijk - het grote idool van de piepjonge André van Duin.

De plaatopname ruist, tikt en echoot, de conférencier is vergeten, zijn humor verouderd.
De lachreacties van het publiek zijn onbegrijpelijk geworden.

Maar op internet moet je hem nog kunnen horen, vind ik. Bij dezen.

Trut!
Zelf neem ik dit onaangename woord nooit in de mond. Via het cabaret is het populair geworden, maar nu op haar retour.
Dacht ik.

Tot ik de Opzij van februari onder ogen kreeg.
In de coverstory is een vrouw 'in gevecht met de trut in zichzelf'.
De innerlijke truttigheid wordt anno 2003 kennelijk nog als een vrouwenprobleem ervaren.

Gisteravond voerde ik in het programma Music Hall (Radio 747, AM) een gesprek met de truttherapeute Anna Ghlabalowja, die in de afgelopen tien jaar veel Nederlandse vrouwen van hun truttigheid heeft afgeholpen.

Voor de achtdelige tv-serie Beetje Laat, herfst 1999, vroeg ik Annet Malherbe mee te spelen.
Uit een serie gesprekken rolden een paar types, waaronder Coby, 'invaluitzendkracht in de private zorgsector'.

Annet ontwikkelde de figuur naar eigen inzicht. Coby kreeg een raar gebit, een struikerige pruik, een Dordrechts accent en een snorfiets.

Al na de eerste uitzending prikte Annet feilloos door mijn frustratie heen, door mij te vragen een scène te schrijven die in een zwembad moest spelen. (Zie voor de achtergrond het stukje 'Schaamte' in het dossier Autobieografisch.)

Aldus geschiedde, al kreeg ze me niet helemáál bloot.

Voor deze koude zondag: zomaar een paar warme minuten.
Een In Memoriam voor Ralph, zomaar een kat.

'If this is foolish, so it be.
He was good company.
And we miss his gift
Of cat affection while he lived.'

Wedden dat alle poezenliefhebbers de ontroering voelen wellen?

Geschreven en voorgedragen door radioster Garrison Keillor, die op de Amerikaanse publieke radio o.a. een dagelijkse 'Schrijvers Almanak' verzorgt.
(Met Het Oog Op Morgen zou zo'n rubriek moeten hebben!)

De Sketchclub presenteert vandaag een van de beroemdste duo's uit de geschiedenis van de Amerikaanse comedy:

Nichols & May

Mike Nichols (1931) en Elaine May (1932) ontmoetten elkaar in een toneelclubje op de Universiteit van Chicago.
Ze vielen op door hun improvisatievermogen en al snel traden ze op in plaatselijke clubs.
Toen ze zich in 1957 naar New York verplaatsten, werden ze als een sensatie ingehaald en hun 'An Evening with Mike Nichols and Elaine May' werd een groot theater- en platensucces.

Het duo bleef tot 1962 bijeen.
Mike Nichols werd een befaamd toneel- en filmregisseur (The Graduate, Catch-22, Primary Colors); Elaine May schreef films (Primary Colors, Heaven Can Wait) en acteerde (recent in Small Time Crooks van Woody Allen).

1. De telefoonscène uit An Evening With.
Inhoudelijk misschien gedateerd - wie belt er nog met één dime vanuit een telefooncel - maar nog steeds leuk omdat zo goed wordt gespeeld.

2. At Work.
Dat ze in de studio echt improviseerden blijkt uit deze zeldzame opname. Een zoon komt aan zijn moeder vertellen dat hij dolgraag 'gediplomeerd verpleegster' wil worden... En de opnameband liep door.

Begin jaren zestig hebben Kees van Kooten en ik een LP van dit duo (The Best Of) grijs gedraaid; ze werd een belangrijke inspiratiebron voor onze eigen platenproducties.

De club presenteert vandaag twee Edisonfilmpjes van sketches uit het Amerikaanse vaudeville. Honderd jaar oud!

In 'De schoorsteenveger en de molenaar' (1902) eindigt een botsing tussen twee passanten in een wilde smijtpartij met roet en meel.

In 'De vrolijke zwerver' (1903) krijgt een agent bij vergissing een emmer water over zich heen. (De dader valt flauw!)

Wat is het toch verbluffend dat iedereen deze filmpjes nu in huis kan halen.
En wat hebben de Amerikanen hun digitale archieven mooi ingericht.

We zijn er misschien al een beetje blasé van, maar af en toe moeten we er de loftrompet over steken: internet is een fantastisch medium.

Door de eeuwenoude geschiedenis van de sketch vloeien stromen alcohol.
In kluchten, revues en variété-voorstellingen werd vaak een sketch gespeeld, waarin een dronken komiek over het toneel zwalkte.

Er zijn komieken en acteurs geweest die er een specialisme van hadden gemaakt en uitsluitend dronkemansrollen speelden.

Goed voorbeeld is Arthur Housman (1889-1942), die op het toneel begon, maar vooral via de stomme en geluidsfilm de bekendste dronken acteur werd. In meer dan 150 films hing hij de zuiplap uit, beroemd werd hij door zijn medewerking aan vijf films van Laurel & Hardy (de beste: Our Relations, 1936).

De Sketchclub, met Annet Malherbe en Wim de Bie, presenteert eerst een moderne variant op de Dronken Sketch; enkele sleutelwoorden uit de tekst komen terug in de tweede sketch, die verder niets met dronkenschap te maken heeft.
(Gisteravond uitgezonden in VPRO's Music Hall, Radio 747 AM.)

In verband met onze gewijzigde programmering, herhalen wij een ballet, dat eerder in het tv-programma De Bühne van De Bie werd uitgezonden.

Gisteravond was ze te gast in de Sketchclub van VPRO's radioprogramma Music Hall: cineaste Anje van der Mast.

Haar speelfilm 'Taco komt terug!' kreeg op het Utrechts Filmfestival veel bijval.
Het bijzondere van deze produktie is ongetwijfeld, dat ze werd gedraaid op één binnenlocatie, terwijl Anje haar speelfilm desondanks een roadmovie noemt.

Bieslogs hoofdredacteur vroeg tekst en uitleg.

Toen hij naar Amerika vertrok en in grote Hollywoodfilms ging spelen, verloor ik hem uit het oog.

Voor mij blijft hij onvergetelijk als lid van het Britse duo Peter Cook & Dudley Moore.

Zij waren hun tijd ver vooruit.

Hans Teeuwen-liefhebbers bijvoorbeeld, zouden eens moeten luisteren naar de Derek and Clive-dialogen.