Voor het vierde jaar achtereen vroeg de leiding van het Crossing Border Festival in Den Haag of Bieslog ook op de 2008-editie van de partij wilde zijn.
Omdat het zo'n interessant en uitermate ontspannen festival is, wilden we dat graag.
Bovendien is het een goede gelegenheid Bieslog officieel te sluiten.

Want sinds half mei is dat niet duidelijk: heeft de hoofdredacteur nieuwe plannen uitgewerkt, of gaat het weblog op de oude voet verder?
Niet dus.
De nieuwe plannen laten nog even op zich wachten, maar zeker is dat Bieslog dicht gaat.

Op zaterdagavond 22 november a.s. leest de hoofdredacteur op het Crossing Border Festival een half uur voor, waarna hij de deur van Bieslog achter zich dicht zal doen (Koninklijke Schouwburg Den Haag, 19.45 uur, Paul Steenbergen Foyer).

Voor een verslag van drie dagen Crossing Border, verwijzen we naar de speciale site:

Van de hoofdredactie

Na ruim zes jaar een dagelijks weblog te hebben verzorgd voor de VPRO, denk ik dat de tijd is gekomen op zoek te gaan naar nieuwe ideeën.

Ik doe deze mededeling met pijn in het hart, want tot op de dag van vandaag heb ik Bieslog met het grootste plezier gemaakt.

Er ligt geen enkele externe aanleiding ten grondslag aan het besluit er voorlopig uit te stappen.
Bieslog wordt bezocht door een trouwe schare lezers en de VPRO wil graag doorgaan.
Ook ben ik niet uitgekeken op internet - juist nu is het medium in beweging en blijft het enerverend de ontwikkelingen te volgen.
Maar mijn gevoel 'dat er iets moet gebeuren' houdt aan.

Het bedenken van nieuwe plannen vraagt enige afstand en tijd. Die ga ik de komende maanden dus nemen.
Levert het denkwerk een spannend idee voor internet op, dan klop ik meteen aan bij de VPRO, zoals afgesproken.
(Het is dus ook goed mogelijk dat een vernieuwd Bieslog na de zomer gewoon doorgaat...)

Tot zover bedank ik de enthousiasmerende, tipgevende e-mailschrijvers, de onmisbare ondersteuning van correctrice Clara Legêne, de altijd beschikbare Gert-Jan Kuiper en Geert-Jan Strengholt van VPRO-Digitaal en vooral: de bezoekers, waarvan velen me mailden dat ze Bieslog op prijs stelden.

Samenvattend:
Bieslog is voorlopig gesloten, maar de hoofdredacteur blijft bezig met 'wat zich aandient of in hem opkomt'.

U hoort van mij.

Wim de Bie

I cannot leave you without saying this:
the past is nothing,
a nonmemory, a phantom,
a soundproof closet in which Johann Strauss
is composing another waltz no one can hear.

It is a fabrication, best forgotten,
a wellspring of sorrow
that waters a field of bitter vegetation.

Leave it behind.
Take your head out of your hands
and arise from the couch of melancholy
where the window-light falls against your face
and the sun rides across the autumn sky,
steely behind the bare trees,
glorious as the high strains of violins.

But forget Strauss.
And forget his younger brother,
the poor bastard who was killed in a fall
from a podium while conducting a symphony.

Forget the past,
forget the stunned audience on his feet,
the absurdity of their formal clothes
in the face of sudden death,
forget their collective gasp,
the murmur and huddle over the body,
the creaking of the lowered curtain.

Forget Strauss
with that encore look in his eye
and his tiresome industry:
more than five hundred finished compositions!
He even wrote a polka for his mother.
That alone is enough to make me flee the past,
evacuate his temples,
and walk alone under the stars
down these dark paths strewn with acorns,
feeling nothing but the crisp October air,
the swing of my arms
and the rhythm of my stepping -
a man of the present who has forgotten
every composer, every great battle,
just me,
a thin reed blowing in the night.

Billy Collins

(Uit: The Art Of Drowning, 1995)

Recent op YouTube geplaatste oude opnamen.

Eerst twee nummers uit 1958 - het trio bestaat uit Sonny Rollins,
tenorsax, Henry Grimes, bas en Joe Harris, drums.

We springen 29 jaar verder en we ondergaan een enerverend live optreden met Sonny Rollins, sax, Dizzy Gillespie, trompet, Rufus Reid, bas, Hank Jones, piano en Mickey Roker, drums.
(Met dank aan Bart Egers.)

Vandaag maakte de Nationale Toneelbond bekend dat in het traditionele nieuwjaarsstuk 'Vadertje Drees', dat één januari aanstaande voor de vijftigste keer wordt gespeeld, de titelrol zal worden vertolkt door de 22-jarige acteur Drenst Drughanic.

In de lange reeks Vadertje Drezen - met o.a. Albert van Dalsum, Ko van Dijk, Wil van Selst, Guus Oster en Jan Decleir - is Drenst daarmee de jongste Vadertje Drees uit onze toneelhistorie.

Regisseur Klaas van Loon heeft veel vertrouwen in de keuze van een 22-jarig Vadertje.
'Ik geloof dat we toe zijn aan een modernisering van de Vadertje Drees-story. Ik ga dan ook het accent leggen op de Politionele Acties die onder het bewind van Vadertje Drees in Nederlandsch-Indië hebben plaatsgevonden.
Ook toen trachtten we met een tot de tanden gewapende militaire missie terroristen uit te schakelen. Door in het stuk Vadertje Drees op te voeren als een jonge Nederlandse soldaat, kunnen we de nieuwkomers in ons land beter bij onze geschiedenis betrekken.'

Dat Drenst Drughanic een Turks-Marokkaanse afkomst heeft, kan de boodschap van deze eigentijdse Vadertje Drees alleen maar versterken.

'Radio 1!'

'Nee, dat is Radio 3. Ik wil Radio 1!'

'Wat een shitmuziek, is dit Radio 538 of zo? Het is acht uur, ik wil gewoon het nieuws op Radio 1!'

'O nee! O nee! Dit is een vreselijke DJ! Die wil ik absoluut niet! Dat gelach om niks! Stom gehinnik. Hallo! Radio 1! En nu!'

'Hier word ik echt compleet gestoord van! Als je nu niet gauw naar Radio 1 gaat...'

'Arrow Jazz? Nee, dank u. Heb ik nog nooit jazz op gehoord. En dit is Reedio Ten Kold! Wil ik niet. Nee, ook niet Kink FM. Bissenis Nieuws Radio? Nee! RADIO 1!!!!! Godsodeju!!'

'Mag ik nu 112, ja?'

- Met de politienoodcentrale, zegt u het maar.

'Ja, ik rij momenteel op de A1 en het is een heel gevaarlijke situatie. Ik rij nu 130, want ik ben namelijk razend en ik wil een geval van oplichting aangeven betreffende de firma Hyundai in Zuid-Korea. Wilt u nu een proces-verbaal opmaken? Graag!'

Zelden zoveel contact met mijn aan WO2 verslaafde broer gehad als tijdens deze meidagen.
Vanmorgen meldde Nick mij telefonisch:

'De kranten, NOVA... die net deden of het iets nieuws was. Maar ik zei je toch dat de media die WO2-kleurenfoto's van Hustinx al twee jaar geleden presenteerden als een zeer bijzondere vondst?

Wat blijkt?
Al in 1985 verscheen er een fotoboek, getiteld 'Nederland 1940-1945 - De Gekleurde Werkelijkheid'. 'Unieke documentaire met 200 pas ontdekte kleurenfoto's van Alphons Hustinx.'

Ja en het erge is dat ik die ontdekking deed in mijn eigen WO2-boekenkast. Dat boek met kleurenfoto's staat daar al 23 jaar!

Zo is het met jou toch ook, Wim: we verzamelen maar, we vullen onze zolders, maar we komen er nauwelijks aan toe ons die spullen eigen te maken.

Ik denk dat ik zoveel boeken, kranten, pamfletten, verzamelbanden en DVD's over WO2 heb staan, dat het mij vijf jaar zou kosten alles grondig te bestuderen.'

Verkeer je in de veronderstelling schoon op jezelf te zijn en te voldoen aan de meest elementaire hygiënische maatstaven?

Dan moet je je muis eens op zijn rug leggen.

In opdracht van de ministeries van Volksgezondheid en Justitie heeft het Nak de Weert Instituut een nationaal onderzoek uitgevoerd.
Het rapport Vieze Muizen zal morgen worden aangeboden aan minister-president Balkenende.

In de studie wordt de vieze muis als bron aangemerkt van veel schadelijke virussen, maar wordt diezelfde vieze muis ook aanbevolen als bruikbaar object bij forensisch justitieel DNA-onderzoek in fraude- en moordzaken.

Antwoord van morgen:

'Op de aandeelhoudersvergadering werd het besluit met een meerderheid van 98% voorstemmers goedgekeurd.'

Wat was de vraag van morgen?

Dat weten we vandaag helaas nog niet.

Onder de duizenden toeschouwers op de bevrijdingsparade op het Haagse plein in mei 1945 (zie de foto uit het vorige stukje) is, mogen we met zekerheid aannemen, ook J. J. Voskuil te vinden. De donderdag overleden schrijver, toen negentien jaar.

Als u de foto van het vorige stukje nog eens groot maakt, ziet u rechtsboven de eerste huizen van de Tomatenstraat. Gaan we die straat even in, dan is de eerste straat rechts de Ananasstraat, waar de familie Voskuil woonde.

In het boek 'Onder andere' heeft Voskuil in portretten en herinneringen zijn jeugd in het zuid-westen van Den Haag beknopt en meesterlijk vastgelegd.

Hij mag dan decennia in Amsterdam hebben gewoond, J. J. Voskuil bleef - ook in de overweldigende en humoristische beschrijving van het ambtenarenbestaan in Het Bureau - een echte Hagenaar.
Dat hij bij latere bezoeken aan Den Haag afgaf op de stad en weer graag 'naar huis' wilde, naar Amsterdam dus, is typisch Haags gedrag.

Het begint tragische vormen aan te nemen - ik weet het zelf - maar om te bewijzen dat de beelden die ik als kleuter van de oorlog in mijn geheugen heb opgeslagen echt waar zijn, zoek ik naar foto's uit de oorlog waarop ik mogelijk te zien ben.

21 mei 1945, de grote overwinningsparade van de Geallieerden op het Haagse Savornin Lohmanplein, vlak bij ons huis. Daar was ik bij, net zes jaar geworden. Dat denk ik zeker te weten.
In mijn herinnering stonden we hoog op een duinwal over het schouwspel van de duizenden paraderende Canadese en Britse soldaten heen te kijken. Op het plein was een schavot getimmerd waarop de generaals hadden plaatsgenomen - waaronder Prins Bernhard. In het veld ertegenover stonden tanks in het duinzand geparkeerd.

Op de Beeldbank WO2 heb ik Den Haag ingetikt en ik kreeg duizend foto's te verwerken. Uren was ik zoet en ik vond een paar foto's van de parade op het Savornin Lohmanplein. Op één wordt een standpunt in genomen zoals ik denk dat het in mijn geheugen is opgeborgen. Het schavot, de paraderende soldaten, de tanks ertegenover, het klopt allemaal.
Maar ik kan mezelf niet vinden.

Uiteindelijk heb ik besloten dat een vrouw op de voorgrond wel eens mijn moeder zou kunnen zijn. Die grote vrouw in het donkere pakje, dat opgestoken haar... Ja, hoe langer ik kijk, hoe groter de zekerheid.
Maar de man naast haar lijkt niet op de gestalte van mijn vader, of het zou de man die voor haar staat moeten zijn. Maar droeg mijn vader zo'n witte regenjas? En als ik als jongetje weer voor hem stond, zou ik niets kunnen zien. Of heeft mijn vader me af en toe opgetild?

Ik moet er echt mee stoppen. Wat wil ik bewijzen?
'Ja hoor, we geloven je best, je was er echt bij. Goed, hoor. En hoe gaat het er verder mee? Nog iets nieuws meegemaakt de laatste tijd?'

Gisteravond laat een boze broer aan de telefoon:

'Nou ja, hadden we het erover, heeft NOVA een item over WO2 in kleur! Over de collectie kleurenfoto's van Hustinx. Alsof het sensationeel nieuws is. Daar was twee jaar geleden toch al een boek over verschenen? Met driehonderd kleurenfoto's van WO2?

Ja, nee, op de nieuwe WO2-beeldbank kun je alle 1600 kleurendia's bekijken, 'zijn beschikbaar voor het publiek'. Nou ik kan ze niet vinden. Op die beeldbank staan er een schamele 21.

Ja, op de site van Hustinx vind je er veel meer, maar het zijn ze lang niet allemaal.
Zie je hoe ze ons proberen lekker te maken? Ze houden ons een worst voor. In kleur.'

Telefoontje van mijn broer Nick, WO2-verslaafd, net als ik.

'Hoi Wimpel, Nick hier. Dat wordt weer smullen komende dagen, niet?'
'Ik zit er klaar voor. Op de harddiscrecorder kan nog zes uur nieuw materiaal.'
'Nou, daar belde ik je voor. Weet jij nog ergens nieuw materiaal te vinden? Ik denk dat ik alles heb.'
'Ja, dat denk ik ook. Maar elk jaar zitten er toch weer beelden tussen waarvan ik weet: nee, heb ik niet, nooit gezien.'
'Volgens mij ben ik er. Heb ik die hele WO2 in huis. Echt alles. Ja... in zwart-wit. En ik heb besloten dat ik stop met zwart-wit en helemaal op kleur overga.'
'Heb je de drie DVD's van Andere Tijden over WO2 al?'
'Hoeft niet, want ik heb de uitzendingen destijds opgenomen natuurlijk. Heb jij die aanbieding van de Volkskrant gezien? The World At War, boek plus 10 DVD's?'
'Heb ik natuurlijk allemaal allang.'
'O, dus je weet niet of er kleur bijzit? Volgens mij is er veel meer kleur dan ze willen toegeven.'
'Wie zijn die ze?'
'De uitgevers en de archieven en het NIOD en Andere Tijden... noem maar op. Die hebben nog kelders vol WO2 in kleur.'
'En waarom laten ze dat niet zien dan?'
'Omdat de WO2 in zwart-wit nog zo goed verkoopt natuurlijk. Af en toe geven ze een plukje WO2 in kleur vrij om ons lekker te maken. Maar eerst moet de markt voor WO2 in zwart-wit helemaal inzakken en dan zal je 's zien: Uniek materiaal gevonden! Weer grote vondst WO2 in kleur! Zo heb ik me laten vertellen dat ze de hele Hongerwinter in kleur hebben, maar nog niet vrijgegeven. Staat gepland voor mei 2010.'
'Als het maar echt is, wil ik nog best even wachten. Hebben we wat om naar uit te zien.'
'Hoe bedoel je, als het maar echt is?'
'Dat ze niet gaan inkleuren. Digitaal kleur bij het zwart-wit? Zou ik schandalig vinden.'
'O, maar daar zijn we zelf bij. Wij kennen de hele WO2 in zwart-wit uit het hoofd. Elk beeld. Dus een ingekleurde WO2 hoeven ze ons niet te verkopen.'
'Dat is waar. Een zwarthandelaar in WO2 in kleur halen wij er zo uit. Die is goed fout.'
'Die gaan we mooi aangeven bij Kassa!'

'AMSTERDAM - Nederlanders maken zich internationaal gezien de meeste zorgen over terrorisme en oorlogen. Daarna volgen milieu en klimaatrampen en ziekten en gezondheid. Dit blijkt uit het jaarlijkse Nationaal Vrijheidsonderzoek in opdracht van het Nationaal Comité 4 en 5 mei, waarvoor bijna duizend Nederlanders van 13 jaar en ouder werden ondervraagd.
Acht op de tien Nederlanders denkt dat er nooit wereldvrede zal komen.'

We vragen onderzoeker dr. Nak de Weert naar zijn commentaar:

'Ik ben verbijsterd door het feit dat nog altijd twee op de tien Nederlanders denken dat er wel degelijk kans is op wereldvrede.
Helaas publiceren de onderzoekers niet hoe de antwoorden op hun vragen zijn gekoppeld aan de leeftijd van de deelnemers aan het onderzoek.
Hoogstwaarschijnlijk zijn de twee op de tien Nederlanders die in wereldvrede geloven dertien jaar oud.'

Dat de Dag van de Arbeid en Hemelvaartsdag vandaag samenvallen zal niet tot noemenswaardige problemen leiden.

De kans dat een arbeidersoptocht een processie kruist is in 2008 zeer klein geworden.