Het begint tragische vormen aan te nemen - ik weet het zelf - maar om te bewijzen dat de beelden die ik als kleuter van de oorlog in mijn geheugen heb opgeslagen echt waar zijn, zoek ik naar foto's uit de oorlog waarop ik mogelijk te zien ben.

21 mei 1945, de grote overwinningsparade van de Geallieerden op het Haagse Savornin Lohmanplein, vlak bij ons huis. Daar was ik bij, net zes jaar geworden. Dat denk ik zeker te weten.
In mijn herinnering stonden we hoog op een duinwal over het schouwspel van de duizenden paraderende Canadese en Britse soldaten heen te kijken. Op het plein was een schavot getimmerd waarop de generaals hadden plaatsgenomen - waaronder Prins Bernhard. In het veld ertegenover stonden tanks in het duinzand geparkeerd.

Op de Beeldbank WO2 heb ik Den Haag ingetikt en ik kreeg duizend foto's te verwerken. Uren was ik zoet en ik vond een paar foto's van de parade op het Savornin Lohmanplein. Op één wordt een standpunt in genomen zoals ik denk dat het in mijn geheugen is opgeborgen. Het schavot, de paraderende soldaten, de tanks ertegenover, het klopt allemaal.
Maar ik kan mezelf niet vinden.

Uiteindelijk heb ik besloten dat een vrouw op de voorgrond wel eens mijn moeder zou kunnen zijn. Die grote vrouw in het donkere pakje, dat opgestoken haar... Ja, hoe langer ik kijk, hoe groter de zekerheid.
Maar de man naast haar lijkt niet op de gestalte van mijn vader, of het zou de man die voor haar staat moeten zijn. Maar droeg mijn vader zo'n witte regenjas? En als ik als jongetje weer voor hem stond, zou ik niets kunnen zien. Of heeft mijn vader me af en toe opgetild?

Ik moet er echt mee stoppen. Wat wil ik bewijzen?
'Ja hoor, we geloven je best, je was er echt bij. Goed, hoor. En hoe gaat het er verder mee? Nog iets nieuws meegemaakt de laatste tijd?'