Na drieëneenhalf uur rijden (vanaf Utrecht) sta je op het marktplein van Watou.
Wat is hier te beleven? Ogenschijnlijk niets. Een plattelandsdorpje in de Westhoek van Vlaanderen, 1200 inwoners, een handvol huizen, een paar kruispunten.

Watou lijkt gauw bekeken. Versnapering op het terras, en door, Frankrijk in.

Maar neem een middag de tijd. Betreed het Info-kantoor, koop een kaart en plattegrond en loop de aangegeven route af.

Je dwaalt door verlaten huizen, een vervallen boerderij, oude stallen, reusachtige loodsen, een leeg schoolgebouw. En overal staat, hangt, ligt poëzie. Klinken de gedichten, door de schrijvers zelf voorgedragen. Op alle locaties word je geconfronteerd met beeldende kunst.

In een groot hol schoollokaal vult Hugo Claus met zijn indringende voordracht de ruimte. In een laantje langs het kerkhof draagt Remco Campert zijn klassieker Lamento voor, zijn stem gaat van boom tot boom. En door merg en been.

Je rijdt weg uit Watou met vreemde beelden in het hoofd, die lang op het netvlies blijven. Je zou niet zo gauw een film kunnen noemen, die ooit hetzelfde effect op je heeft gehad.

Morgen draagt Hugo Claus op Bieslog zijn grote Watou-gedicht Sporen voor.