Meisje alleen zit met een glas thee aan een tafeltje. Geschatte leeftijd: achter in de twintig.
Ze wacht. Geen twijfel mogelijk - ze maakt met haar hoofd de klassieke draaibeweging via haar polshorloge naar de deur.

Daar is?ie!

Hij is een ?leuke jongen?, t-shirt blote bruine armen, korte donkere krullen. Zijn ogen vinden haar en hij toont een brede, innemende lach.

De jongen is een jonge vader - hij trekt een blauwe buggy achter zich aan. Een hoog kinderzitje, op vier maal twee zwenkwieltjes. Een pienter om zich heen kijkende baby heeft het er zichtbaar naar zijn zin.

Het meisje staat op en de jongen begroet haar met zoenen - links, rechts, links.
Ah! Zij is niet de moeder.

De jonge vader posteert de buggy naast het tafeltje, maakt baby?s veiligheidsgordel los, schikt wat aan het dekje, spant een Nijntjespeeltje aan een koord over de wagen, waarmee het kind aan het spelen gaat.
Het meisje kijkt met een vertederde glimlach naar de redderende vader, met een hand onder haar hoofd.

Nu wendt de jongen zich weer tot het meisje, ze raken in een geanimeerd gesprek, waarbij hij haar om de andere zin aan het lachen krijgt. Het lijkt me sterk dat het meisje ooit eerder zo?n leuke jongen ontmoette.

Als hij zich naar de wagen terugbuigt en een flesje melk tevoorschijn haalt en het aan de baby voert, kijkt zij toe met nadrukkelijk over elkaar geslagen armen, alsof het moeite kost haar handen op te bergen, in plaats van ze uit te steken.
Regelmatig kijkt de jongen op van het flesje naar het meisje en zegt weer iets leuks.

Het meisje zwaait naar de baby. Ingehouden, verstolen bijna, met een opgestoken rechterhand, waarvan ze alleen de vingers op en neer laat bewegen. Ze probeert het kind wel aan het lachen te krijgen door het trekken van een grappig gezicht, maar ze houdt zich in, ze maakt het gezicht niet al te gek.
Ze wil niet tonen dat ze het kind net zo leuk vindt als de vader. Dat zou in dit stadium ongepast zijn. Ze moet niet te hard van stapel lopen.