Gisteravond stond ik voor het raam en staarde zo maar 's een potje de donkere lege straat in. De bomen zwiepten, de regen kletterde - ik ga het niet mooier maken dan het was.

Daar kwam een man langs die zijn hondje uitliet. Lange regenjas, grote grijze wollen shawl, in de rechterhand de katrol waarmee je de lengte van de lijn kunt regelen, in de linker een paraplu die zin had aan de harde wind toe te geven en naar buiten om te klappen.

Het hondje trok zich niets van het noodweer aan en besnuffelde uitvoerig een heg, waarlangs zojuist een zeer interessante collega was gepasseerd.

Ik zag dat de man moeite deed niet alleen zichzelf maar ook zijn hond droog te houden. Hij ging dichtbij de snuffelaar staan, zodat 'ie ook van de paraplu kon profiteren.

Na de heg met eigen plas te hebben gemarkeerd, besloot het hondje door te lopen, waarbij hij zijn baas meetrok, die het bedrijvige beest met moeite bij kon houden.

Ach jee, nu stak de man de paraplu ver vooruit in een poging ook lopend het hondje tegen natworden te beschermen.

Baasje werd nat, hondje niet.